Τι να κάνω?Κοντεύω να τρελαθώ

[littlemommy]

Καλημέρα σας έχω ξαναγράψει στο forum http://www.parentscafe.gr/showthread.php?t=24743 .

Λοιπόν ο μικρός μου πρίγκιπας σε 1,5 μήνα περίπου κλείνει τα δύο και είναι ένα υπέροχο παιδί που δεν μου δημιουργεί κανένα πρόβλημα σε αντίθεση με τους γονείς μου που η ιστορία συνεχίζετε .Ο πατέρας μου δεν θέλει να αποδεχτεί με τίποτα το άντρα μου.Όλο αυτό με κάνει κομμάτια έχω φτάσει τα 90 κιλά απο την στεναχώρια και έχω χάσει κάθε είδους αυτοπεποίθησης και αυτοεκτίμησης .Έχω μονίμως νεύρα και ξεσπάσματα και νιώθω ότι βαδίζω στα πρόθυρα της κατάθλιψης μιας και λόγο της εικόνας του σώματός μου δεν θέλω να πάω πουθενά . Ο άντρας μου έφυγε φαντάρος( αλλά δεν με απασχολεί και τόσο μιας και θα είναι εδώ ) αλλά έχουμε μοναδικό εισόδημα το δικό μου και παλεύουμε να τα βγάλουμε πέρα. Σκεφτόμαστε να φύγουμε Γερμανία άλλα δεν ξέρω πως να μιλήσω στους γονείς μου φοβάμαι. Ποτέ δεν μπορούσα να τους μιλήσω λόγο του ότι ο πατέρας μου ειρωνεύεται και είναι επικριτικός και πάντα κόμπλαρα και προτιμούσα τον εύκολο δρόμο. πφφ συμβουλέψτε με κοντεύω να τρελαθώ.Συν του ότι ενώ μπορούν να βοηθήσουν δεν το κάνουν .

[martinizakka]

Παρα τη σκληρη του σταση ο πατερας σου μπορω να καταλαβω οτι ονειρευοταν εναν ιδανικο γαμο για σενα,με χρηματα ,επαγγελματικη καταξιωση....και οχι την αποκτηση οικογενειας χωρις γερες βασεις.

Δεν θα τον αδικησω απολυτα και απερισκεπτα.

Βεβαια για να πετυχεις μια τετοια ζωη στο 98%των περιπτωσεων πρεπει να αποφυγεις να ερωτευτεις,κατι που εσυ βεβαια δεν εκανες .

Ουτε εσενα θα σε αδικησω γιατι το υπερτατο αισθημα του ερωτα που κατακτα ψυχη-σωμα-νου ειναι πιο δυνατο και απο πυρηνικη εκρηξη.

Για να αλλαξεις ομως την αποψη της οικογενειας σου σχετικα με τις επιλογες σου, θεωρω πως πρωτα πρεπει να φανει σε εσενα την ιδια η δυναμικη του να υποστηριξεις αυτον τον τροπο ζωης που επελεξες με καθε τροπο και οχι ουσιαστικα δικαιωνοντας τον πατερα σου με την εμφανιση καταθλιψης/βουλιμιας και εντασης,κατι που θα αρχισει να εχει αντικτυπο και στο παιδακι σου.

Οσο πιο γρηγορα ξεκινησεις να κατακτας τη ζωη καταβαλοντας καθε δυνατη προσπαθεια για να βελτιωσεις βημα βημα,λιθαρακι λιθαρακι την καθημερινοτητα σου αποδεχομενη οτι στη ζωη οι δυσκολιες πρεπει να ειναι παντα το κινητρο υπερπροσπαθειας για να βγουμε απ τα αδιεξοδα,

τοσο ο πατερας σου θα ερθει πιο κοντα σου και ψυχικα αλλα και υλικα.Φτανει βεβαια να εχει την ιδια σταση και να καταβαλλει την ιδια προσπαθεια και ο συζυγος σου χωρις μεμψιμοιρια και χωρις δικαιολογιες.

Μη ξεχασεις ποτε οτι εισαι γυναικα

Εχεις προικιστει με την ικανοτητα της δημιουργιας ζωηςκαι αυτο σε κανει εν δυναμει ικανη να καταφερεις τα παντα.

σε φιλω

[littlemommy]

Καταλαβαίνω τα όνειρα του πατέρα μου αλλά πρέπει να καταλάβει οτί και εγώ είχα δικά μου όνειρα που τα κατέστρεψε γιατί δεν πλησίαζαν τα δικά του. δεν είμαι κτήμα του. το οτι επέλεξα να είμαι με τον αντρα μου δεν το μετανιώνω είμαι καλά μαζι του ευτυχισμένη και ειναι πολυ υπομονετικός αλλα με στεναχωρεί ολο αυτο με τους γονείς μου

[martinizakka]

κοριτσι μου γλυκο σε καταλαβαινω επειδη ομως η ζωη ειναι μια και μοναδικη ειναι τυχη και ταυτοχρονα δωρο ανεκτιμητο μαζι με την υγεια επικεντρωσου στο να παλεψεις να επιβιωσεις και μολις ξεκινησεις αυτη τη μαχη με το αδικο γιατι ποιος ειπε οτι ηζωη ειναι δικαιη..ενα ενα θα αρχιζουν ολα να αλλαζουν προς το καλυτερο γυρω σου

στον καλυτερο και ακριβοτερο ψυχολογο και να πας δεν θα βρεις ετοιμες συνταγες και λυσεις αν δεν αρχισεις μονη να γραφεις τις σελιδες στη ζωη σου αποδεχομενη το παρελθον οπως αυτο γραφτηκε και σε στιγματισε

παντα περνοντας δυναμη απ το παιδακι σου

[littlemommy]

Και τι να κάνω ας πούμε να τους ανακοινώσω απλά ότι εμείς δεν μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα εδώ αποφασίσαμε να δοκιμάσουμε την τύχη μας στο εξωτερικό?

[ravT]

Μα γιατί πρέπει να πάρεις την άδειά τους; Ανήλικη είσαι;

[martinizakka]

θα μπορουσε ναι να ειναι και ανηλικη δεν ειναι αυτο που εχει σημασια τωρα.

το θεμα ειναι πως σε μια χωρα σαν την Ελλαδα που η ανεργια ειναι σε πολυ υψηλα επιπεδα ακομα και για ατομα με πολλα πτυχια, το να καταφυγεις στη λυση της μεταναστευσης δεν ειναι απαραιτητα κακο φτανει να εχεις ηδη απο πριν ερθει σε επαφη με τις αντιστοιχες πρεσβειες ωστε να ενημερωθεις για θεσεις εργασιας και την ζητηση ατομων που εχει ανακοινωθει.ακομα και οταν φευγεις απ τη χωρα πρεπει να γινεται με σοβαροτητα υπευθυνοτητα και να εχει προηγηθει ενδελεχης βολιδοσκοπηση

[littlemommy]

Όχι δεν είμαι ανήλικη και ούτε την άδειά τους θέλω φοβάμαι απλά να το ανακοινώσω.Φοβάμαι τις αντιδράσεις.Και επειδη δουλεύω στον πατέρα μου ακόμα χειρότερα.Στην Γερμανία έχει ο άντρας μου συγγενείς που μας πρότειναν μέχρι και στα σπίτια τους να μείνουμε για όσο χρειαστεί και να μας βοηθήσουν για δουλειά.

[ravT]

Άρα όταν λες οτι δε βοηθάνε οικονομικά, δεν είναι ακριβές... Σου έχει δώσει εργασία. Άρα το μόνο σας εισόδημα είναι από εκείνους.

Το να έχετε συγγενείς δεν λέει κάτι. Αν δεν βρει κάποιος απ τους δυο σας δουλειά, αν δεν ξέρει έστω ο ένας τη γλώσσα και αν δεν βεβαιωθείτε ότι θα ληφθείτε υπόψιν του εκεί κράτους ως νόμιμοι οικονομικοί μετανάστες (ώστε να τύχετε βοήθειας στον τομέα της εργασίας), δεν θεωρώ φρόνιμο να φύγετε, δεδομένου οτι έχετε και ένα μικρό παιδί.

[littlemommy]

Είναι όλα ψαγμένα. Και για την δουλειά απλά με προστάτευει ο νόμος και δεν μπορεί να με απολύσει.

[mama.mia]

Littlemommy καλησπέρα!

Γιατι φοβασαι τοσο πολυ τους γονεις σου και ειδικα τον πατερα σου?

Απο φοβο οτι θα κοπουν οι "οποιες" παροχες (τωρινες μεσω δουλειας) ή μελλοντικές (ελπίζοντας οτι θα έχεις)?

Νομιζω το οτι εχεις παραμελησει τον εαυτο σου δεν εχει να κανει με το φοβο..θεωρω πως απο τη στιγμη που αποκτουμε το συντροφο μας και μαλιστα κανουμε παιδια, οι γονεις πλεον δε γινεται να ειναι οι πρωταγωνιστες της ζωης μας.

Και αν μας καλυπτουν οι επιλογες μας λογικα "βρισκουμε" τον εαυτο μας, δεν τον χανουμε.

Η εμφανιση ειναι κατι που σιγα σιγα μπορει να διορθωθει, αλλα αυτο απαιτει να διορθωθει πρωτα η αρνητικη ψυχολογια.

Οι περισσοτεροι γονεις, οχι όλοι, κανουν τα παντα για τα παιδια τους.

Και συμφωνω, να τους αγαπαμε ναι, να τους σεβομαστε επισης, αλλα να μας καθοριζουν τον τροπο ζωης και τις επιλογες απο που κ ως που?

Σκεψου να ειχες πχ την πεθερα σου να "σας κραταει στο χερι" ...πως θα σου φαινοταν αυτο? θα ηταν δικαιο για τον αντρα σου?

Εαν ειναι κοινη σας αποφαση (δηλαδη το θες και εσυ και ο αντρας σου πραγματικα) και μπορειτε να εχετε βοηθεια απο τους συγγενεις του για ποιο λογο να υπαρχει ερωτημα?

Ισα ισα που δυστυχως η χωρα μας βουλιαζει καθε μερα και πιο βαθια στην "κριση", οι δουλειες θα παρει κατι χρονια να παρουν τα πανω τους, η παιδεια παει κατα δι@ολου...

Εκει μας εχουν φτασει δυστυχως, να θελουμε ολοι να φυγουμε! Το ξερω δεν ειναι λυση, αλλα βρες μου εσυ μια καλυτερη.

Υπο προυποθεσεις λοιπον εγω θα σου ελεγα οτι θα το τολμουσα.

Αλλωστε αργοτερα οταν μεγαλωσει το παιδακι σου (παει σχολειο, κοινωνικοποιηθει με παιδακια ης ηλικιας του κλπκλπ) θα ειναι σιγουρα πιο δυσκολο.

Ακομη και στην περιπτωση τοσο μεγαλου φοβου προς τους γονεις θα τους εξηγουσα οτι θα το κανουμε δοκιμαστικα για κανα 2 χρονια μεχρι να συγκεντρωσουμε καποια χρηματα πχ. για τις αυξανομενες αναγκες του παιδιου δεδομενης της καταστασης της χωρας μας.

Ποιος ξερει ισως "φιλοτιμηθουν" και βοηθησουν κιολας...

[vikib]

Εγω δ καταλαβαινω ακριβως το προβλημα.αν θελετε να φυγετε απλα κανονιστε το κ ανακοινωστε το.δ χρειαζεσαι την αδεια τους.τη στηριξη τους δ την εχεις ουτε κ τωρα.οσο ειναι ο αντρας σου φανταρος τι θα γινει;

[littlemommy]

Κορίτσια ευχαριστώ για τις απαντήσεις σας. mama.mia δεν με νοιάζει καμία παροχή ούτε είναι ακριβώς φόβος απλά με τις πολλές αποδοκιμασίες και τις τόσες φορές που με έχει πει άχρηστη και μάλιστα μπροστά σε κόσμο με έχει κάνει να κομπλάρω.Επίσης δεν θέλω να το πάρουν ώς απειλή στην όλη κατάσταση γιατί σε καμία περίπτωση δεν είναι.Είναι κοινή μας απόφαση .(Νομιζω το οτι εχεις παραμελησει τον εαυτο σου δεν εχει να κανει με το φοβο..θεωρω πως απο τη στιγμη που αποκτουμε το συντροφο μας και μαλιστα κανουμε παιδια, οι γονεις πλεον δε γινεται να ειναι οι πρωταγωνιστες της ζωης μας.

Και αν μας καλυπτουν οι επιλογες μας λογικα "βρισκουμε" τον εαυτο μας, δεν τον χανουμε.

Η εμφανιση ειναι κατι που σιγα σιγα μπορει να διορθωθει, αλλα αυτο απαιτει να διορθωθει πρωτα η αρνητικη ψυχολογια. )

Δεν είναι ο φόβος που με παραμελώ είναι η στεναχώρια που δεν έχω κάποιον να μιλήσω που οι γονείς και τα αδέλφια μου δεν στέκονται δίπλα μου και είμαι σε ένα μέρος που δεν έχω κανέναν ειδικά τωρα που έλειπε ο άντρας μου φαντάσου να μένεις κοντά με τους γονείς σου και να μην νιώθεις άνετα να πας (ενώ ο άντρας μου μου λέει πήγαινε.

) γιατί δεν μπορώ να έχω στο σπίτι τον άντρα μου που δεν τον έχω δεί όλη μέρα και να πάω εκεί από την στιγμή που δεν μπορεί να έρθει και εκείνος

[littlemommy]

vikib το όλο πρόβλημα είναι η κατάσταση όλη που επικρατεί .Ναι αν θέλουμε να φύγουμε απλά φεύγουμε δεν μας προβληματίζει αυτό .Απλά δεν θέλω να το πάρουν ως απειλή ότικαι καλά ή δέχεστε τον άντρα μου ή φεύγω γιατι ο πατέρας μου στο μυαλό του τα πλάθει όπως θέλει.Τονίζω ότι σε καμία περίπτωση δεν περιμένω κάτι παρά μόνο να με αγκαλιάσουν και να μου πουν είμαστε δίπλα σου.

[littlemommy]

ravT (Άρα όταν λες οτι δε βοηθάνε οικονομικά, δεν είναι ακριβές... Σου έχει δώσει εργασία. Άρα το μόνο σας εισόδημα είναι από εκείνους. )

Δηλαδή όταν δουλεύεις 9 ώρες δευτέρα έως Σάββατο κάνοντας πραγματική δουλειά όχι πάω και κάθομαι αραχτή είναι βοήθεια? Μπορούσα να πάω αλλού είχα ήδη βρει κάτι αλλά επέλεξα να πάω πρώτα στον πατέρα μου για να μην πει ότι α πήγε βρήκε αλλού δουλειά.Νομίζω ότι είναι κάπως άδικο αυτό που λές.