Απαίσια μαμά...

[Rob_09]

Απολογούμαι εκ των προτέρων για την πολυλογία που θα ακολουθήσει. Χρειάζομαι όμως κάπου να τα πω να ξεσπάσω και δεν ξέρω αν θα με καταλάβει κανείς άλλος...

Ένας Θεός ξέρει πόσο πολύ θέλαμε να γίνουμε γονείς. Η προετοιμασία που έριξα πριν έρθει στον κόσμο η μικρή μου, δεν περιγράφεται. Τόμοι βιβλίων, ατελείωτες ώρες ψάξιμο στο διαδίκτυο, σεμινάρια. Όταν όμως γέννησα διαπίστωσα ότι η θεωρία από την πράξη έχουν ΤΕΡΑΣΤΙΑ διαφορά.

Είχα υποσχεθεί ότι θα αξιοποιώ το κάθε λεπτό που έχω μαζί της και ότι θα περνάμε το χρόνο μας όσο πιο ποιοτικά γίνεται. Είχα υποσχεθεί ότι θα είμαι μια ψύχραιμη μανούλα, ότι δε θα υψώνω τον τόνο της φωνής μου και δε θα έχω έντονα συναισθηματικά ξεσπάσματα μπροστά στο μωρό.

Κι όμως, μέχρι τώρα, εννιά μηνών, μ'έχει δει να κλαίω κάποιες φορές και πάντα με κοιτάει μ'ένα βλέμμα όλο απορία... Προχθές της φώναξα για πρώτη φορά. Τις τελευταίες 2-3 μέρες κάτι της συμβαίνει και κλαίει σχεδόν όλη μέρα, δεν κοιμάται το μεσημέρι, δεν ευχαριστιέται με τίποτα και δε δέχεται να κατέβει από πάνω μου. Επί βράδια ξυπνάει κάθε μισή ώρα κλαίγοντας. Όπως είναι φυσικό, μετά από τόση ιδιοτροπία και τόσα ξενύχτια δεν έχω δυνάμεις ούτε ψυχικά ούτε και σωματικά. Την έβαλα στο αυτοκίνητο να πάμε βόλτα και ούρλιαζε. Μέχρι που χωρίς να το καταλάβω φώναξα δυνατά το όνομά της. Σταμάτησε αμέσως να κλαίει και με κοιτούσε παράξενα, δε μ'έχει ξανακούσει να μιλάω έτσι. Το μετάνιωσα αμέσως και με πήραν τα κλάματα.

Κάποιες φορές από την κούραση δεν έχω υπομονή και δύναμη να της δώσω την προσοχή που χρειάζεται, να παίξουμε και να περάσουμε χρόνο μαζί. Είναι μέρες μάλιστα που ξυπνώ το πρωί και νιώθω τρομοκρατημένη στην ιδέα ότι θα είμαι μαζί της όλη μέρα οι δυό μας μέχρι τις 6:30 το βράδυ που θα σχολάσει ο μπαμπάς μας. Είμαι απαίσια μάνα, μόνο μια απαίσια μάνα δε θα χαιρόταν να ξέρει ότι έχει όλη τη μέρα για να την περάσει με την κόρη της. Όταν εργάζομαι (από τις 8 μέχρι τις 2) μου λείπει τόσο πολύ που όσο κουρασμένη κι αν είμαι της τα δίνω όλα. Τώρα που έχω πάρει άδεια για 5 βδομάδες νιώθω ότι πνίγομαι, ότι κουράζομαι περισσότερο. Ο άντρας μου τα βράδια κοιμάται βαριά και δεν ξυπνάει με τίποτα για να βοηθήσει. Εγώ νιώθω ότι τελειώνει η άδειά μου και δεν έχω καταφέρει να ξεκουραστώ, ούτε έχω καταφέρει να αφιερώσω σε μένα ούτε μία ώρα...

Δώστε μου τις συμβουλές σας μανούλες. Πώς να χαλαρώσω; Πώς να είμαι πιο ήρεμη; Και πάνω απ'όλα πώς να κρατάω τη μικρή μου απασχολημένη και χαρούμενη κατά τη διάρκεια της ημέρας; Βοηθήστε με να γίνω καλύτερη μαμά γιατί θα τρελαθώ απ'τις τύψεις...

[mamavasia]

Δεν είσαι απαίσια μαμά!!! Όλες λίγο πολύ τα έχουμε περάσει αυτά και είναι απόλυτο φυσιολογικό να έχεις νεύρα κούραση κλπ....δεν είσαι κούκλα αλλά άνθρωπος.

Καταρχήν απο την εμπειρία μου έχοντας δύο παιδάκια, να σου πω ότι 9 μηνών και να της φωνάξεις δεν θα καταλάβει και πολλά παρά μόνο θα τρομάξει απο τον τόνο της φωνής σου.....

Κατα δεύτερον όσο σε βλέπει εσένα στην τσίσα και με νεύρα, τσιτώνεται και το παιδί....ξέρεις πόσες φορές είχα ένταση και την ένιωθαν και τα παιδιά, ακόμα και τώρα κάποιες φορές και όταν ηρεμούσα και μάζευα τα μυαλά όλα ως δια μαγείας έμπαιναν στην θέση τους...

Δεν χρειάζεται να παίζεις όλη την ημέρα με το μωρό, έχεις και κάποιες δουλειές που πρέπει να γίνουν, καλύτερα να παίζεις κάποιες ώρες ποιότικά μαζί τους παρά να είσαι όλη την ημέρα στο τρέξιμο.....τα μωρά σε αυτή την ηλικία, θέλουν αγκαλιές τις περισσότερες φορές επειδή θέλουν να αγγίξουν και δεν μπορούν....

Οπλίσου με υπομονή γιατί όσο είναι μωρά και δεν περπατάνε, μιλάνε και γενικά δεν είναι αυτόνομα, χρειάζονται την μαμά δίπλα τους.....όσο μεγαλώνουν ανεξαρτητοποιούνται αλλά εκεί μετά έχεις άλλα τρεχάματα!

Υπομονή, ηρεμία και όλα θα φτιάξουν....δεν είσαι η πρώτη ούτε η τελευταία!

[Li Za Ki]

Κι εγώ συμφωνώ, δεν είσαι απαίσια μαμά είσαι απλά άνθρωπος! Όλες μας έχουμε σκαμπανεβάσματα και ξεσπάσματα, φυσιολογικό είναι. Να σου πω μήπως η μικρή περνάει άλμα ανάπτυξης ή βγάζει δοντάκι; Αυτά που περιγράφεις κάτι τέτοιο μου θυμίζουν. Υπομονή, τέλειες μάνες δεν υπάρχουν, όλες κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε μη στενοχωριέσαι και μην κατηγορείς τον εαυτό σου.

[mgbubu]

χαχαχαχαχχααχα...μην αγχώνεσαι!!!! Εισπνοές-εκπνοές και πάλι από την αρχή...Πρώτον, δεν είσαι απαίσια μάνα, είσαι άνθρωπος, μάνα, γυναίκα, νοικοκυρά, εργαζόμενη, σύζυγος και δεν είσαι τέλεια....Το δέχεσαι και κάνεις μια καλή αρχή. Σαφώς και θα υπάρχουν στιγμές που φτάνεις στα όρια σου, τα οποία θα βλέπεις σιγά σιγά ότι ενώ τα θεωρούσες πιο κοντά σου, τελικά όλο και απομακρύνονται, κατά ένα περίεργο τρόπο. Όταν νιώθεις να χάνεις τον έλεγχο, σταμάτα οτιδήποτε κάνεις, άνοιξε μια πόρτα, ένα παράθυρο να σε φυσήξει καθαρός αέρας, πραγματικά πάρε βαθιά εισπνοή για λίγα δευτερόλεπτα και γύρνα να τακτοποιήσεις αυτό που είναι πιο σημαντικό κάθε φορά, δηλαδή το παιδί σου. Αν για κάποιο λόγο κλαίει ασταμάτητα την ώρα που είναι να κάνεις τις δουλειές, μην τις κάνεις...απλά...Αν κλωτσάει στο καθισματάκι και δεν κάθεται και ουρλιάζει...παράτα το για λίγο...πάρε το παιδί αγκαλιά να ηρεμήσει (ή αστο να παίξει στο πίσω κάθισμα) και σε πέντε λεπτά προσπάθησε πάλι. Είμαι χωρισμένη με γιο 2.5 χρονών, ζω μόνη μου με το παιδί, εργαζόμενη...είμαι όρθια από τις 6:30 το πρωί κάθε μέρα και πέφτω για ύπνο 1 το πρωί (και πάλι δεν κοιμάμαι γιατί συχνά ξυπνάει και πηγαινοέρχομαι στο δωμάτιό του). Αυτό που κάνω κάθε μέρα είναι το απόγευμα που γυρίζει από τον παιδικό να παίζουμε μαζί μέχρι που πάει για ύπνο...τις όποιες δουλειές κάνω τις κάνω μετά ή μαζί του σαν παιχνίδι. Αν δεν είναι καλή μέρα για αυτόν, απλά δεν θα ασχοληθώ με τις δουλειές, αλλά μαζί του. Θα πάμε μια βόλτα, αφού ξέρω ότι και μέσα να μείνουμε θα είναι μέσα στη γκρίνια κι εγώ με πονοκέφαλο. Και για να μην κάνετε τους ψυχιάτρους πλούσιους (πλάκα κάνω) άφησε το παιδί για καναδυό ώρες στον άντρα σου και κάνε κάτι για σένα. Μην του το ζητήσεις, απλά καν'το...η γυναικεία γκρίνια είναι η μεγαλύτερη απειλή για έναν άντρα, επομένως θα το κάνει ευχαρίστως αν είναι να γλιτώσει από αυτήν!!! Ελπίζω να καταλαβαίνεις το πνεύμα μου, ότι πρέπει λίγο να τα αντιμετωπίζουμε και με χιούμορ τα πράγματα. Μια χαρά θα τα πας...Εισπνοές-εκπνοές....

[Rob_09]

Ευχαριστώ πολύ κορίτσια, με βοηθάνε πολύ αυτά που διαβάζω...

[beba09]

Στο αγώνα σου να γίνεις τέλεια μαμά, έδωσες τα πάντα και δεν κράτησες τίποτα για σένα με αποτέλεσμα τώρα να έχεις εξαντληθεί. Δεν χρειάζεται να είσαι τέλεια, αλλά απλά καλή σε σταθερή βάση!!! Σταθερή βάση.