Κύριος "παρτάκιας, αδιάφορος και αχάριστος"!!!

[Crystallia]

Κορίτσια καλησπέρα!

Ο τίτλος αφορά τον άντρα μου. Για την ιστορία, είμαστε νέοι γονείς (ο μπέμπης είναι σχεδόν 2 μηνών), παντρεμένοι και μένουμε 4 χρόνια μαζί. Τον άντρα μου, τον ερωτεύτηκα τρελά! Πιο πολύ δεν γίνεται να ερωτευτεί κανείς, έτσι έλεγα.... Αλλά δεν άξιζε....

Από την αρχή της συγκατοίκησης μας, ήταν πολύ νευρικός σε βαθμό να ουρλιάζει, να σπάει πράγματα και να με προσβάλλει μόνο με μια κουβέντα μόνο που του έλεγες.... (παράδειγμα επειδή χτύπαγε το ξυπνητήρι στο κινητό, το πέταγε και έσπαγε....). Τότε ήμασταν ακόμα ανύπαντροι. Με τον καιρό γινόταν αυτά τα επεισόδια πιο αραιά και ήπια (χωρίς τα σπασίματα) και τον παρακάλαγα συνέχεια να μείνουν έτσι τα πράγματα. Να αναφέρω ότι έκανα κάποιες συνεδρίες σε ψυχολόγο λόγο αυτής της κατάστασης και των δικών του οικογενειακών προβλημάτων που με "χτύπανε" και εμένα...

Τώρα θα μου πείτε γιατί τον παντρεύτηκα, γιατί ήθελα να παντρευτώ τον τρελό μου έρωτα που μέχρι πριν λίγους μήνες "ξεθύμανε" λόγω της συμπεριφοράς του.

Ας έρθουμε στο τώρα. Αφού γεννήθηκε το μωράκι μας, εκτός του ότι λείπει άπειρες ώρες γιατί μετά τη δουλειά όλο και κάπου θα πάει, είτε σε κάνα φίλο του που έχει μαγαζί, είτε σε καφενείο, με το που έρχεται σπίτι στρογγυλοκάθεται είτε σε Η/Υ ή τηλεόραση.... Εγώ έχω την μέση μου, το χέρι μου ίσα ίσα το ορίζω και δεν είμαι για πολλά. Εκείνος όμως πρέπει να ηρεμήσει από τη μέρα του. Να απλώνω τα ρούχα, να μου φωνάζει για το παιδί, να μαγειρεύω και να κοιτάω και το παιδί, να σιδερώνω στο άλλο δωμάτιο και να κοιτάω και το παιδί... Το χειρότερο όμως είναι ότι ουρλιάζει μπροστά στο παιδί!!! Άμα δεν γίνουν ακριβώς όπως τα θέλει τα πράγματα ή φέρω αντίρρηση, λέει ότι κάνω μαγκιές και από φωνές άλλο τίποτα... Το παιδάκι μας είναι κρυωμένο και τσαντίζεται που δεν ήταν ήσυχο και δεν κοιμόταν!!! Και με έστειλε στο άλλο δωμάτιο να το ταΐσω για να παίξει στον Η/Υ. Δεν έχει ξενυχτίσει ούτε μία φορά να το κοιτάξει.... Αλλά και συνολικά όλη μέρα πάνω από 45 λεπτά (και πολλά λέω) δεν ασχολείται μαζί του! Καλά που με θεωρεί και υπηρέτρια. Τελειώνει το γάλα, το κουτί πάνω στο τραπέζι το αφήνει, την βρεγμένη πετσέτα στο κρεβάτι, τα βρώμικα ρούχα στο πάτωμα. Έχει και απαίτηση να μαγειρεύω σπεσιαλιτέ πιάτα.. Εδώ το σπίτι είναι άδειο γιατί υπάρχουν ελάχιστα έσοδα και αυτός, άντε να μην πω.....

Στη εγκυμοσύνη μου, με είχε γραμμένη, καμία συμπαράσταση, κανένας γλυκός λόγος τπτ.... Αντιμετώπισα κάποια μικροπροβλήματα αλλά πάλι ουσιαστική συμπαράσταση δεν.... (Αλλά τι να λέμε τώρα για έναν άνθρωπο που ενώ ήταν το πόδι μου χτυπημένο, με άφηνε να καθαρίζω το σπίτι "παίζοντας κουτσό" (χοροπηδόντας στο ένα πόδι). Ήρθαν και οι δικοί του εκείνη την μέρα και τους έφτιαξα καφέ να πάρουν μαζί τους, πάλι παίζοντας κουτσό....

Καταλάβατε λοιπόν...ο κύριος τα έχει όλα έτοιμα (Αφού υπάρχει οικονομική βοήθεια) και εμένα να με χειρίζεται όπως θέλει!!!! Την έχει δει "δεν ξέρω και εγώ ποιος είμαι", αφού εγώ σε ότι και να κάνει δεν μπορώ να του φέρω αντίρρηση, γιατί γίνεται χαμός! Κανένας δεν του έχει πει κουβέντα, ότι λάθη και να κάνει... Και έτσι μας έγινε ο μεγαλύτερος αχάριστος και παρτάκιας EVER!!!!

[Hope!]

Καλημερα κοπελα μου!

Λυπαμαι πραγματικα για ολο αυτο που βιωνεις!

Δε θα σε κρινω που παντρευτηκες ενα τετοιο ανθρωπο,ηταν επιλογη σου,ουτε που εκανες παιδι με εναν τετοιο ανθρωπο,παλι επιλογη σου ηταν!

Θα σε κρινω ομως τωρα,που καθεσαι και ανεχεσαι ολα αυτα!Απο τα λιγα που μπρω να καταλαβω,δεν υπαρχει αγαπη!Συγκατοικεις με εναν ανθρωπο που απλως δε συμμετεχει σε τιποτα!Μου θυμιζε κατι απο φοιτητικη ζωη!

ΕΑΝ ημουν στη θεση σου,θα χωριζα!

Ο γαμος δεν ειναι απλως μια συμβιωση!Ειναι αγαπη,ειναι εκτιμηση,ειναι σεβασμος!Δινουμε ορκο ενωπιον Του Θεου και ορκο στον εαυτο μας και πρεπει να τον ακολουθουμε πιστα!Αλλιως ειμαστε ΑΝΑΞΙΟΙ να λεγομαστε ανθρωποι.

Υπαρχει ενα παιδι το οποιο τι βιωματα πιστευεις πως θα εχει μεγαλώνοντας?Πιο θα ειναι το προτυπο της οικογενειας?Εναν πατερα ο οποιος ειναι ανυπαρκτος και μιας μανας "δουλας''?

Εαν μου παρουσιαζες εναν ανθρωπο,ο οποιος φαινοταν πως περνουσε μια συναισθηματικη και ασχημη ψυχολογικη κατασταση,θα σου ελεγα να τον βοηθησεις!Να σωσεις τον γαμο σου,την οικογενειακη σας κατασταση!

Εδω μιλαμε για εναν ανθρωπο ΑΝΕΔΗ!

Δε θελω να σε κουρασω γραφοντας κι αλλα!Εαν ειμασταν προσωπο με προσωπο θα κουβεντιαζαμε πιο καλα!Απλα εχω καποιες αποριες που θελω να θεσω,καποιες αδιακριτες,ομως δεν εισαι υποχρεωμενη να απαντησεις(θα το σεβαστω ΑΠΟΛΥΤΑ)!

Εχετε εκομη ερωτικες επαφες?

Οι γονεις του πως συμπεριφερονται απεναντι σου?

Οι γονεις σου και το στενο οικογενειακο σου περιβαλλον(αγαπημενα προσωπα και φιλοι/φιλες) γνωριζουν την κατασταση που βιωνεις?Πως αντιδρουν?

Οικονομικα μπορεις να σταθεις μονη σου ή αυτος σας συντηρει?

[Crystallia]

Μαρια_thess καλησπέρα!

Σε ευχαριστώ πολύ για την απάντηση σου. Την είχα μεγάλη ανάγκη μια γνώμη τρίτη!!

Τι να πω, έχεις δίκιο... Παντρεύτηκα γιατί με τύφλωσε ο έρωτας και έκανα παιδί γιατί μέχρι πρότινος ήμουν ακόμα τόσο τυφλά ερωτευμένη!

Όσο για τα ερωτήματα σου:

Ερωτικές επαφές δεν έχουμε από την αρχή της εγκυμοσύνης, γιατί φοβόμουν, μετά μέχρι να σαραντίσω λογικό να μην έχουμε, αλλά με έπιασε και μια μόλυνση πρίν σαραντίσω και στο καπάκι ίωση, οπότε καταλαβαίνεις ότι έχουμε λόγω των καταστάσεων πάρα πολύ καιρό...

Οι γονείς του, σε γενικές γραμμές καλοί είναι απέναντί μου, εκτός από κάποιες παραξενιές που έχει η μάνα του, αλλά είναι συνηθισμένο για την ηλικία της.

ΚΑΝΕΝΑΣ δεν γνωρίζει σχετικά με το θέμα. Αυτό γιατί δεν θέλω να ξέρουν γιατί θα θυμώσουν μαζί του και θα αλλάξουν συμπεριφορά. Θα μάθουν όταν θα είμαι 100% σίγουρη ότι θέλω να χωρίσω...

Έχει πάρα πολλά οικογενειακά και σοβαρά προβλήματα, από μικρό παιδί τα είχε. Και τώρα προστέθηκαν και τα οικονομικά. Δεν ξέρω ειλικρινά. Από την μία λέω να αλλάξω πρώτα εγώ, μήπως και γίνει τίποτα γιατί έχω και εγώ τα θεματάκια μου, από την άλλη λέω να βρει καμιά άλλη και να με παρατήσει. Προς το παρόν, εύχομαι να τον φωτίσει ο Θεός να συνέλθει. Χτες μιλήσαμε και του είπα πολλά. Μεταξύ άλλων είπα ότι μπορεί να έχει προβλήματα αλλά πάσχει από αυτολύπηση και όταν θυμώνει λέει πολλά και αν τα εννοεί.... Είπα και άλλα και είμαι περήφανη για τον εαυτό μου που επιτέλους έβγαλα κάποια πράγματα και δεν φοβόμουν τις φωνές. Φώναξε ελάχιστα. Συζητήσαμε για πρώτη φορά σωστά. Θα προσπαθήσω λίγο καιρό ακόμα. Δεν είμαι έτοιμη ακόμα να δώσω το τέλος.

Τώρα σχετικά με το θέμα αν με συντηρεί, όχι ακριβώς, ο ένας συντηρεί τον άλλον (βασικά τα του παιδιού καταφέρνουμε ίσα ίσα). Εγώ δεν δουλεύω αλλά παίρνω ελάχιστα χρήματα. Δεν είναι οικονομικό το ζήτημα, θα μπορούσα να πάω στους δικούς μου που μπορούν να μας συντηρήσουν.

[Hope!]

Crystallia μου,εαν ειχε ασχημα παιδικα βιωματα,τοτε ενας λογος αυτης της συμπεριφορας οφειλετε και εκει!

Το θεμα ειναι,εαν τον αγαπας πραγματικα και εαν πιστευεις πως και αυτος σε αγαπαει και αξιζει μια ευκαιρια,τοτε προσπαθησε να κανεις οτι καλυτερο μπορεις για να τον βοηθησεις!

Βλεπεις πως συμπεριφερεται αυτος!Σκεψου πως αυριο μεθαυριο μπορει και το παιδι σου να συμπεριφερεται ετσι,λογω της κακης καταστασης που βιωνει στο σπιτι!

Η καλυτερη λυση για μενα,ειναι ο ψυχολογος!Να γινουν καποιες συνεδριες και με τους 2 σας!Πριν ομως,πρεπει ο ιδιος του να καταλαβει οτι αντιμετωπιζει σοβαρα προβληματα κακης συμπεριφορας!

Υπηρχαν και υπαρχουν στιγμες τρυφεροτητας?

Προσπαθω να σκεφτω πως μιλαω σε μια κολλητη μου!Οποτε θα σου πω,να κανετε οσο πιο συχνα μπορειτε τετοιες συζητησεις!Για παραδειγμα,συμφωνηστε πως 2 φορες την εβδομαδα θα αφιερωνετε χρονο στο να λυνετε αυτα που προβληματιζουν τον εναν απεναντι στον αλλον!Μπορειτε δηλαδη για αρχη να κανετε ο ενας τον ψυχολογο του αλλου!

Ευχομαι να βρεθει γρηγορα μια λυση!Οχι μονο για το καλο του παιδιου,αλλα και για σας,και για ΣΕΝΑ!Δε γεννηθηκαμε για να ποναμε ματια μου!

[jo89]

Λες και διαβαζω εμενα πριν 4 χρονια ακριβως ομως....Ημουν με καποιον ζουσα μαζι του αυτο που λες ακριβως με ειχε για υπηρετρια επινε εσπαγε...φοβομουν ακομα και να μιλησω δεν ημουν ευτυχισμενη ερχοταν σπιτι και οτα πλησιαζε η ωρα με επιανε πανικος πως θα τα βρει τι θθα βρει παλαι να μου πει...δεν ηθελε να δουλευω...νευριαζε με το παραμικρο κ εσπαγε τα παντα:evil:!!

Και φυσικα ειχε και παιδικα τραυματα απο κει ξεκινουσαν ολα...υποτιθεται δεν ηθελε να μοιαξει στον πατερα του και γινοταν ιδιος και χειροτερος...:neutral:

Ευτυχως δεν τον παντρευτηκα...Μου πηρε 6 μηνες να φυγω 6 μηνες το σκεφτομουν θα μ πεις τι σκεφτοσουν??εεε να πες με χαζη το σκεφτομουν κ ομως!

Μετα γνωρισα τον αντρα μου και καταλαβα τι θα πει αγαπη στηριξη και σεβασμος...καναμε και το παιδακι μας και ειμαστε οκ!!

Βεβαια δεν ειναι το ιδιο εσυ εχεις ενα παιδακι μαζι του δεν ειναι τοσο ευκολο να τον βγαλεις απο την ζωη σου!

Η γνωμη μου ειναι πως αυτοι οι ανθρωποι δεν αλλαζουν...και απαξ και χαθει μια φορα ο σεβασμος στο ζευγαρι χανεται για παντα δυστυχως

Εγω στην θεση σου θα χωριζα....ισως ειμαι λιγο αποτομη και κακως δινω μια τετοια συμβουλη συγχωρεσε με αλλα επειδη τα περασα και ακομα χειροτερες καταστασεις που δεν μπορω να γραψω.... θα εφευγα...

Κανενας ανθρωπος δεν αξιζει να του φωναζουν και αν φαιρονται ετσι...ειστε ζευγαρι θα επρεπε να ειστε ενα ηρθε το παιδακι σας χρειαζεσαι κατανοηση και αγαπη οχι φωνες και απαραδεκτες συμπεριφορες!

Δεν το αξιζεις..... και πανω απ ολα χανεις πολυτιμες στιγμες του παιδιου σου δεν θα ξαναγυρισουν αυτες οι στιγμες...μην χανεις στιγμες απο το παιδι σκεπτομενη τα προβληματα σας...να προσπαθεις να χερεσαι ουσιαστικα το παιδακι σου...

Αν δεν εισαι σιγουρη πως θες να χωρισεις... φυγε για λιγο καιρο πηγαινε στους γονεις σου... να μεινει μονος του να δει πως ειναι να μην εισαι εκει... και αν κατσει να σκεφτει...αν και δεν πιστευω πως αλλαζουν αυτοι οι ανθρωποι ισως ταρακουνηθει για ενα δυο τρεις μηνες αλλα μετα αρχιζουν παλι τα ιδια...

Να σου ζησει το μωρακι σου και ελπιζω να γινει οτι ειναι καλυτερο για σας

[Crystallia]

κορίτσια πόσο σας ευχαριστώ, δεν λέγεται!!

Διαβάζω ξανά και ξανά τα δικά μου και τα δικά σας μηνύματα και συνειδητοποιώ πόσο έχει φτάσει ο κόμπος στο χτένι και θυμώνω για τόσο χρόνο που έχασα με τον φόβο αυτό. Θα γίνω δυνατή, γιατί κάτι πρέπει επιτέλους να γίνει, ότι και αν είναι αυτό.

Κατάλαβα μαζί σας, ότι πρέπει να δράσω... Και έτσι αποφάσισα ότι θα του αναθέτω όλο και περισσότερα πράγματα και θα μιλάω χωρίς φόβο. Θα υψώσω το ανάστημα μου, αλλά με το γάντι, γιατί αυτός είναι ο χαρακτήρας μου. Άλλωστε αυτός είναι που μου ζητά συνέχεια να γίνω πιο δυνατή και δυναμική (όχι πως το κάνω γιαυτό, για μένα το κάνω και για το μωράκι μου). Σήμερα του ανέθεσα να κοιτάξει τον άρρωστο μπέμπη και εγώ έκανα πως κοιμόμουν στον καναπέ. Όταν άρχισε την γκρίνια ο μπέμπης και μου είπε ο άντρας μου "τι να κάνω, δεν ξέρω να το χειρίζομαι", του είπα χαλαρά να τον πάει μια βόλτα. Και έκανα ξανά πως κοιμάμαι. Τώρα ατσαλιά δεν έκανε σήμερα μάλιστα έφτιαξε μόνος του ένα γλυκό (πανεύκολο) και ψιλοκαθάρισε μετά (ο Θεός να το κάνει). Να τον έκανε η κουβέντα μας να σκεφτεί, δεν ξέρω....

Μαρια_thess, σε ευχαριστώ πολύ για την στήριξη σου! Ναι, υπήρξαν και υπάρχουν στιγμές τρυφερότητας. Σε καθημερινή βάση αλλά όχι τόσο συχνά όσο παλιότερα. Άσχετο αλλά έκανα και εγώ το σφάλμα και επέτρεψα τους 3 τελευταίους μήνες (+2 μήνες τώρα με τον μπέμπη) να κοιμόμαστε σε χωριστά δωμάτια, γιατί είχε μεγαλώσει πολύ η κοιλιά μου και φοβόταν μην την χτυπήσει, γιατί κάνει άτσαλο ύπνο.... Με τον ερχομό του μπέμπη, γιατί το δωμάτιο μας με κούνια είναι στενάχωρο συνεχίζω σε άλλο δωμάτιο να κοιμάμαι. Το σκέφτηκα όμως και θα βάζω τα βράδια την κούνια (έχει ροδάκια και ίσα ίσα χωράει απ την πόρτα και στο δωμάτιο) οπότε το βράδυ να κοιμόμαστε και οι 3 στο ίδιο δωμάτιο. Αυτό όμως μόλις περάσει η πάλιοϊωση που ταλαιπωρεί με τόσα φάρμακα το μωράκι μου.

Τώρα φυσικά και δεν θα λύσει αυτό τα προβλήματα μας, αλλά ίσως μας ξανά δέσει πιο πολύ. Ναι ακόμα δεν θα εγκαταλείψω "το πλοίο", έχω πολύ υπομονή σαν άνθρωπος και ας με πουν αθεράπευτα ρομαντική, ίιιιιιισως και βγει κάτι.... Θα δείξει.... Τουλάχιστον, αν μη τι άλλο, θα δυναμώσω εγώ....

Δεν θέλω να περάσει ούτε μια μέρα ακόμα που να πω, μα τι όνειρο είναι αυτό μακάρι να ξυπνήσω και το μόνο αληθινό να είναι το παιδί μου!!!

jo89 σε ευχαριστώ πολύ που καταθέτεις ένα κομμάτι του εαυτού σου για να με κάνεις να δω πέρα απ τα ρομαντικά μου μάτια.... Κάποια καλά είναι ότι δεν πίνει, δεν ξενυχτάει, με αφήνει να πηγαίνω και για τις βόλτες μου, να εργαστώ, του αρέσει να είμαι περιποιημένη και δεν ζηλεύει (φίλους, γιατί όταν βαριόταν να βγούμε και του έλεγα να πάω με ένα φιλικό ζευγάρι έξω (καραφτιαγμένη) ξαφνικά του ερχόταν η όρεξη να έρθει και αυτός. Επίσης, δεν μου δίνει δικαίωμα να ζηλεύω. Τώρα τι να τα κάνω αυτά ενώ συμβαίνουν τόσα.... Τι να πω, ας στα πω να τα ξέρεις

Έχεις δίκιο γιαυτό που λες να μπορούσα να τον αφήσω μόνο για λίγο. Μια φίλη μου έτσι άλλαξε τον άντρα της..αλλά σηκώθηκε και έφυγε από το σπίτι με νεογέννητο στην αγκαλιά για κάποιους μήνες.... Αυτό ίσως να είναι και το τελευταίο χαρτί που θα έπαιζα όμως....

Εντάξει ευτυχώς δεν τα έχω τόσο χαμένα που να αφήνω τις καταστάσεις να μου χαλάνε τις στιγμές με το μωράκι μου. Όχι είναι πάνω απ' όλα και δικαιούται μια μαμά δυνατή και όχι πιόνι στο χέρι του καθένα.... Γιατί κάνοντας μια αναδρομή στο παρελθόν, οι περισσότεροι φίλοι με χειριζόντουσαν και γελάγαν πίσω απ την πλάτη μου. Αυτό με έκανε τότε να συνειδητοποιήσω ο άντρας μου. Τώρα είναι η σειρά μου να μην το ξανα επιτρέψω σε κανέναν!!!

Κορίτσια ευχαριστώ και πάλι μες απ την καρδιά μου. Σήμερα την ώρα που ο γιατρός είπε ότι το ζουζούνι μας είναι καλύτερα, κοιταχτήκαμε τόσο δυνατά και με αγάπη, όπως παλιά.... Γιαυτό κάθομαι και το παλεύω ακόμα.... Ίσως να μην είναι ακόμα αργά, αλλιώς ίσως να μην είναι και νωρίς να καταλάβω εάν ήρθε το τέλος.

Καληνύχτα!!

[Crystallia]

Συνεχίζω να γράφω για να τα βγάλω από μέσα μου... Δεν έχω άλλο τρόπο!!

Αγχώθηκα πολύ αυτές τις μέρες για την παλιοϊωση που πέρασε το μωρό... 3 φορές δεν μπόρεσα να πάρω ανάσα και το πρόσωπό μου έκανε νευρικές κινήσεις από μόνο του, χωρίς να μπορώ να το ελέγξω... Αύριο πάμε πάλι γιατρό, ελπίζω να συνεχίζει την καλή πορεία!!

Όσο για τον άντρα μου... Είναι τόσο ανάμεικτα τα συναισθήματά μου.... Πφφφφφ δεν ξέρω, από την μία λέω να προσπαθήσω, από την άλλη με πονάει τόσο αυτή η κατάσταση.... Όλο λέω θα ξυπνήσω μα..... Γιατί επέτρεψα από την αρχή αυτή τη συμπεριφορά? Αν είχα σηκωθεί να φύγω τότε, ίσως να ήταν όλα αλλιώς... Κλαίω γιατί συνέχεια με απογοητεύει βρε γμτ....

Σήμερα φροντίσαμε τον μπέμπη όλη μέρα μαζί, αλλά πριν κάνα τρίωρο ήθελε να πάει για το καφεδάκι του... Ήταν οι γονείς του εδώ, οπότε δεν σχολίασα... Όμως έκανα κουβέντα (και δεν με νοιάζουν οι συνέπειες) με τους δικούς του. Τους είπα για τα νεύρα και τις φωνές. Είπαν ότι έχουν καταλάβει ότι δεν είναι καλά ο άντρας μου και ότι είναι επειδή είναι πιεσμένος.... Μου είπαν να του πω να πάρει βοήθεια από ψυχολόγο, αλλά ο άντρας μου αποκλείεται να το κάνει αυτό. Το είχαμε συζητήσει και παλιότερα... Είμαι απελπισμένη.... Θα του δώσω κάποιους μήνες και αν δεν συμμορφωθεί θα του κάνω κουβέντα τόσο μεγάλη που θα φτάσω στα άκρα!! Το μόνο που θέλω είναι ηρεμία για το μωράκι μου....

Σκέφτομαι να μιλήσω στην κοπέλα από ένα φιλικό ζευγάρι... Δεν ξέρω αν θέλω ο κόσμος γύρο μου να μάθει... Δεν θέλω να κάνω πια τον καραγκιόζη.... Να προσποιούμαι σε όλους και πιο πολύ στους γονείς μου ότι όλα είναι καλά... Λες και αυτούς μπορώ να τους κοροϊδέψω...

[Crystallia]

Ας τον φωτίσει ο Θεός.... Μόνο αυτό μπορώ να πω. Μετά από μια βδομάδα ηρεμία, πάλι ένα ξέσπασμα... Για τόσο ηλίθιο λόγο που δεν λέγεται... Είμαι απελπισμένη... Κλαίω, θέλω να τελειώσει ο εφιάλτης.... Όταν γυρίσει θα του ξαναμιλήσω...θα πω βαριές κουβέντες. Δεν με νοιάζει πια, δεν αντέχω άλλο.

[Crystallia]

Σκέφτομαι να πάω σε δικηγόρο.... Τη Δευτέρα θα το αποφασίσω.. Από τη μία δέχομαι απειλές για διάφορα από την άλλη τάχα τον πονάει περισσότερο από μένα όταν μου φέρεται έτσι... Θα δείξει η δευτέρα κάτι πρέπει να κάνω και φοβάμαι πολύ!!!

[stelabell]

Υπομονη κοπελα μου.. Απο αυτα που διαβαζω μου φαινεται πως προσπαθει,, :·( ???

[Crystallia]

Σε ευχαριστώ stelabell για την απάντηση σου! Είχα τόση ανάγκη να δω ότι κάποιος ενδιαφέρεται....

Τα πράγματα έχουν γίνει χειρότερα εδώ και 2 εβδομάδες. Απειλές ότι θα με χτυπήσει, ότι θα μου φέρεται χειρότερα από τώρα... Από φωνές άλλο τίποτα... Η αλήθεια είναι ότι θέλω να φύγω...αλλά φοβάμαι...

Μίλησα με την μάνα του, της είπα και για τις απειλές και ότι πλέον δεν ασχολείται ούτε 10 λεπτά τη μέρα με το παιδί.... Στεναχωρήθηκε..σκέφτεται τι να κάνουμε... Δεν θα του κάνει κουβέντα σχετικά, γιατί φοβάμαι πως αν μάθει ότι της μίλησα θα με χτυπήσει... Φόβος και απελπισία...

[stelabell]

Μπορει να μην αρεσει αυτο που θα πω αλλα ειναι γνωμη μου επειδη τα εχω ζησει απο κοντινα προσωπα.σηκω και φυγε οσο ειναι νωρις!εχω τρεις περιπτωσεις παραδειγμα που απλα τα πραγματα δεν εγιναν καλυτερα.και αν σε χτυπησει μια φορα θα το ξανακανει. Απαραδεκτο.δεν μπορεις δεν ειναι λογικο να αγαπας καποιον ο οποιος σε φοβηζει.φοβος και αγαπη μαζι δεν γινεται.και χωρις αγαπη δεν υπαρχει κατι να σε κραταει..εκεινος μπορει να μη σε εκτιμαει και να μη σε σεβετε αλλα σεβασου εσυ τον εαυτο σου και κανε αυτο που ειναι αωστο πρωτα για το παιδι σου.μη περιμενεις να φωναξει η ακομα και να χτυπησει το παιδι!

[bebeangel]

Κορίτσια καλησπέρα!

Ο τίτλος αφορά τον άντρα μου. Για την ιστορία, είμαστε νέοι γονείς (ο μπέμπης είναι σχεδόν 2 μηνών), παντρεμένοι και μένουμε 4 χρόνια μαζί. Τον άντρα μου, τον ερωτεύτηκα τρελά! Πιο πολύ δεν γίνεται να ερωτευτεί κανείς, έτσι έλεγα.... Αλλά δεν άξιζε....

Από την αρχή της συγκατοίκησης μας, ήταν πολύ νευρικός σε βαθμό να ουρλιάζει, να σπάει πράγματα και να με προσβάλλει μόνο με μια κουβέντα μόνο που του έλεγες.... (παράδειγμα επειδή χτύπαγε το ξυπνητήρι στο κινητό, το πέταγε και έσπαγε....). Τότε ήμασταν ακόμα ανύπαντροι. Με τον καιρό γινόταν αυτά τα επεισόδια πιο αραιά και ήπια (χωρίς τα σπασίματα) και τον παρακάλαγα συνέχεια να μείνουν έτσι τα πράγματα. Να αναφέρω ότι έκανα κάποιες συνεδρίες σε ψυχολόγο λόγο αυτής της κατάστασης και των δικών του οικογενειακών προβλημάτων που με "χτύπανε" και εμένα...

Τώρα θα μου πείτε γιατί τον παντρεύτηκα, γιατί ήθελα να παντρευτώ τον τρελό μου έρωτα που μέχρι πριν λίγους μήνες "ξεθύμανε" λόγω της συμπεριφοράς του.

Ας έρθουμε στο τώρα. Αφού γεννήθηκε το μωράκι μας, εκτός του ότι λείπει άπειρες ώρες γιατί μετά τη δουλειά όλο και κάπου θα πάει, είτε σε κάνα φίλο του που έχει μαγαζί, είτε σε καφενείο, με το που έρχεται σπίτι στρογγυλοκάθεται είτε σε Η/Υ ή τηλεόραση.... Εγώ έχω την μέση μου, το χέρι μου ίσα ίσα το ορίζω και δεν είμαι για πολλά. Εκείνος όμως πρέπει να ηρεμήσει από τη μέρα του. Να απλώνω τα ρούχα, να μου φωνάζει για το παιδί, να μαγειρεύω και να κοιτάω και το παιδί, να σιδερώνω στο άλλο δωμάτιο και να κοιτάω και το παιδί... Το χειρότερο όμως είναι ότι ουρλιάζει μπροστά στο παιδί!!! Άμα δεν γίνουν ακριβώς όπως τα θέλει τα πράγματα ή φέρω αντίρρηση, λέει ότι κάνω μαγκιές και από φωνές άλλο τίποτα... Το παιδάκι μας είναι κρυωμένο και τσαντίζεται που δεν ήταν ήσυχο και δεν κοιμόταν!!! Και με έστειλε στο άλλο δωμάτιο να το ταΐσω για να παίξει στον Η/Υ. Δεν έχει ξενυχτίσει ούτε μία φορά να το κοιτάξει.... Αλλά και συνολικά όλη μέρα πάνω από 45 λεπτά (και πολλά λέω) δεν ασχολείται μαζί του! Καλά που με θεωρεί και υπηρέτρια. Τελειώνει το γάλα, το κουτί πάνω στο τραπέζι το αφήνει, την βρεγμένη πετσέτα στο κρεβάτι, τα βρώμικα ρούχα στο πάτωμα. Έχει και απαίτηση να μαγειρεύω σπεσιαλιτέ πιάτα.. Εδώ το σπίτι είναι άδειο γιατί υπάρχουν ελάχιστα έσοδα και αυτός, άντε να μην πω.....

Στη εγκυμοσύνη μου, με είχε γραμμένη, καμία συμπαράσταση, κανένας γλυκός λόγος τπτ.... Αντιμετώπισα κάποια μικροπροβλήματα αλλά πάλι ουσιαστική συμπαράσταση δεν.... (Αλλά τι να λέμε τώρα για έναν άνθρωπο που ενώ ήταν το πόδι μου χτυπημένο, με άφηνε να καθαρίζω το σπίτι "παίζοντας κουτσό" (χοροπηδόντας στο ένα πόδι). Ήρθαν και οι δικοί του εκείνη την μέρα και τους έφτιαξα καφέ να πάρουν μαζί τους, πάλι παίζοντας κουτσό....

Καταλάβατε λοιπόν...ο κύριος τα έχει όλα έτοιμα (Αφού υπάρχει οικονομική βοήθεια) και εμένα να με χειρίζεται όπως θέλει!!!! Την έχει δει "δεν ξέρω και εγώ ποιος είμαι", αφού εγώ σε ότι και να κάνει δεν μπορώ να του φέρω αντίρρηση, γιατί γίνεται χαμός! Κανένας δεν του έχει πει κουβέντα, ότι λάθη και να κάνει... Και έτσι μας έγινε ο μεγαλύτερος αχάριστος και παρτάκιας EVER!!!!

Crystallia μου καλησπερα κοριτσακι μου.Διαβασα την αναρτηση σου και ειλικρινα ενιωσα αμεσως την αναγκη να σου γραψω δυο κουβεντες απλες σαν να μιλαγαμε δυο φιλες.Σε παρακαλω μην παρεξηγησεις ότι διαβασεις,αλλωστε φανταζομαι θελεις να ακουσεις ειλικρινεις γνωμες σχετικα με αυτό που περνας.Καταρχην πιστευω απολυτα ότι ενας ανθρωπος δεν κανει μονο ότι δεν θελει.Όλοι μας εχουμε επενδυσει καπου και δεν μας βγηκε ετσι όπως περιμεναμε.Ανθρωπινο είναι .Το θεμα είναι κατά ποσο αντιλαμβανομαστε και κατά ποσο θελουμε να συνεχισουμε να ζουμε κατι που μας δυσαρεστει.Πιστευω πως εχεις κανει το μισο δρομο(ισως και παραπανω-αυτό το ξερεις καλυτερα εσυ-εγω μια εκτιμηση κανω).Απο τα λεγομενα σου φαινεται πως εχεις απομυθοποιησει τις καταστασεις και σιγουρα μεσα σου ξερεις πως θα δρασεις μελλοντικα.Επισης ο τροπος που εκφραζεσαι δειχνει ένα ατομο συγκροτημενο,υπευθυνο και αξιοπρεπες.Οποτε αν θελεις την γνωμη μου,κανε πραξη τα πλεονεκτηματα του χαρακτηρα σου και πορευσου στην ζωη σου.Εκεινη που εχεις ονειρευτει και όχι εκεινη που προεκυψε.Ενα πραγμα μην κανεις.Μην κατηγορησεις ποτε τον εαυτο σου για τις επιλογες σου.Ειναι και αυτές μερος της ζωης σου και απλα γινονται μαθημα για επομενες επιλογες.Δεν θα μπω στην διαδικασια να χαρακτηρισω την συμπεριφορα του συντροφου σου.Αλλωστε δεν ξερω αν θα εβρισκα τα καταλληλα λογια και δεν εχει νοημα για την κατασταση σου να παραθετουμε χαρακτηρισμους που εσυ στην τελικη τους βιωνεις.Ρεαλιστικα αν το δεις μια τετοια κατασταση δεν αναλογει ουτε σε εσενα αλλα ουτε και στο μωρακι σου.Επισης να πω πως δεν ειμαστε υπευθυνοι για το τι βιωματα εχει ο κάθε ανθρωπος.Υπαρχουν παραδειγματα ανθρωπων που εχουν τα χειροτερα προτυπα και όμως εξελιχθηκαν σε υγιης προσωπικοτητες.Θα μπορουσα να σου γραψω πολλα ακομα.Το θεμα είναι αυτά που θα σου πει ο καθενας μας να μπορεσουν να σε απεγκλωβισουν από την κατασταση που βιωνεις.Πραγμα δυσκολο ρεαλιστικα γιατι θα ακους γνωμες που στην ουσια θα εχουν λογικη βαση αλλα οι ωρες,οι μερες περνανε και εσυ με το μωρακι συνεχιζεις να βιωνεις αυτά που βιωνεις.Πιστευω πως εχεις μεσα σου την δυναμη να αλλαξεις αυτά τα δεδομενα και να θεσεις άλλες προοπτικες για την ζωη σου.Οταν εισαι εσυ καλα θα είναι και το πλασματακι σου.Δεν είναι καθολου εγωιστικο,είναι η πραγματικοτητα.Ευχομαι καπως να αγγιξα τους προβληματισμους σου.Να προσεχεις.Να εισαι καλα.

[roubies]

Κοριτσάκι μου καλησπέρα.Σήμερα διάβασα την ανάρτησή σου και παρ'ότι έχεις να γράψεις καιρό νιώθω την ανάγκη να σου πω ορισμένα πράγματα.Αυτό που περιγράφεις σαφώς δείχνει έναν άνθρωπο με πολλά ψυχολογικά προβλήματα.Έναν άνθρωπο που έχει θέμα στη διαχείρηση του θυμού του.Και μπορεί για κάποιο διάστημα τα πράγματα να είναι ήρεμα,αλλά μετά πάλι πάντα κάποια ανόητη αφορμή υπάρχει για να ξαναξεσπάσει.Οι άνθρωποι αυτοί συνήθως βρίσκουν πολλές δικαιολογίες για να αιτιολογήσουν και να δικαιολογήσουν τόσο στον εαυτό τους όσο και στο σύντροφό τους την άσχημη συμπεριφορά τους.Και εκεί που σε μπερδεύουν είναι στην κατάσταση ηρεμίας,που ξαφνικά πιστεύεις ότι άλλαξε και έβαλε μυαλό ύστερα από μια κουβέντα ή ένα άσχημο γεγονός.Και αυτή είναι η μεγάλη παγίδα.Αυτά τα πράγματα δεν "θεραπεύονται" με μια κουβέντα ή με κινήσεις καλής θέλησης για κάποιο χρονικό διάστημα όσο μεγάλο κι αν είναι αυτό.Η πίεση λόγω οικονομικής κρίσης κλπ είναι απλά δικαιολογίες που δεν στέκουν,γιατί όλοι μας βιώνουμε την κρίση,δεν αντιδρούμε όμως όλοι έτσι.

Για να κρατήσεις τον γάμο σου,αλλά με υγεία και σεβασμό,πρέπει ο συντροφός σου να αποδεχτεί αρχικά ότι έχει πρόβλημα διαχείρησης θυμού και φυσικά να ακολουθήσουν συνεδρείες με ψυχολόγο,όχι μόνο με εκείνον,αλλά και με εσένα.Αν αυτό δεν το αποδέχεται πραγματικά η μόνη λύση είναι ο χωρισμός.Τα ζητήματα αυτά δεν λύνονται με κουβέντες και υπομονή.Και το χειρότερο είναι ότι τόσο εσύ όσο και το παιδί σας θα ζείτε με την αγωνία και το φόβο ποιό και πότε θα είναι το επόμενο ξέσπασμά του.Λυπάμαι είναι σκληρό,μα είναι η αλήθεια.Τουλάχιστον αυτό έχω εγώ να σου καταθέσω από βιώματα κοντινών μου ανθρώπων.

Εύχομαι και ελπίζω το καλύτερο για εσένα και την οικογένειά σου.

[Kallisth]

κρυσταλλια μου καλημερα κι απο μενα. βλεπω πως εχεις μερες να απαντησεις,ελπιζω να εχει αλλαξει η κατασταση προς το καλυτερο για σενα κ το μωρακι σου..

σχετικα με τη συμπεριφορα του αντρα σου..να σου πω τη δικη μου ιστορια..πριν γνωρισω τον αντρα μου,βιωνα κι εγω μια παρομοια κατασταση με τον πρωην.με τη μονη διαφορα οτι αυτος με ζηλευε κιολας.εζησα απεριγραπτες καταστασεις και ημασταν μονο λιγους μηνες μαζι,αλλα στην αρχη ημασταν τρελα ερωτευμενοι.οταν ειχαμε τις 'καλες μερες',πραγματικα ζουσα ενα ονειρο! οταν ομως αλλαζε το προσωπειο,ολα γινονταν ενας εφιαλτης... ο ανθρωπος υπεφερε απο κρισεις και ξεσπασματα θυμου,για μηδαμινες αιτιες.καποιες φορες και χωρις καθολου αιτιες. εσπαγε πραγματα,χωρις να υπολογιζει τιποτα!ενας μαινομενος ταυρος.εβριζε με τα πιο χυδαια λογια,παραλυρουσε κυριολεκτικα.ποιος τον ειδε κ δεν τον φοβηθηκε!την 1η φορα που μου συνεβη να ζησω τετοιο ξεσπασμα,ειχαμε γυρισει απο διασκεδαση με φιλικο ζευγαρι οπου με γνωρισε σε αυτους για 1η φορα. στο σπιτι λοιπον,με ρωτησε πως μου φανηκαν.κ ειπα(επι λεξη)οτι ειναι πολυ καλα παιδια και συμπαθεστατοι κ οι 2. τι το θελα!!!!

αρχισε το παραλυρημα ''δλδ συμπαθησες τον..?? πιο πολυ απτην..? δηλαδη τον γουσταρεις ε?..ειδα πως σε κοιταγε!!κ ειδα πως τον κοιταγες!!!κ αυτα κανεις μπροστα μου,ποιος ξερει τι κανεις απο πισω μου..και..και..και..και...''

αντε λοιπον να αποδειξεις οτι δεν εισαι ελεφαντας!! ο ανθρωπος τρωγοταν με τα ρουχα του ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΟ!!! εγινε της π..νας .αρχισε να σπαει τα κρυσταλλινα στο συνθετο,πανακριβα ολα(ευτυχως δεν ηταν δικα μου,ουτε καν το σπιτι μου δλδ),εριξε μπουνια στη πορτα κ εκανε λακουβα,εσπασε το ατμοσιδερο με μια δυναμη,που διαλυθηκε στο λεπτο,τζαμια,ντουλαπια,καναπεδες,τασακια,βαζα ολα ρημαδιο!!!

αλλα δε με χτυπησε,ουτε μια τριχα μου.(πως γλυτωσα απτα αντικειμενα,δε ξερω)

εγω προλαβα και ετρεξα στο δωματιο οπου και κλειδωθηκα,κοντεψε να σπασει την πορτα κ τον απειλησα οτι καλω την αστυνομια απτο κινητο κ τοτε μονο το βουλωσε και καταλαβε ποσο με ειχε τρομαξει κ αρχισε να συνειδητοποιει τι μλκιες εκανε τοση ωρα. μετα αρχισε το θεατρο του παραλογου.κλαμματα,με ικετευε στα πατωματα να βγω εξω,συγνωμη συγνωμη χιλιαδες συγνωμη,οτι μαγαπαει οτι δε ξερει τι επαθε κτλ κτλ...

μη σας τα πολυλογω,απο εκει που ηταν σαν το διαολο μεταμορφωμενο,κουρνιασε σαν σπουργιτι κ αρχισε τις μετανοιες..εγω αμεσως σκεφτηκα οτι δε μπορει να υπαρχει τετοια συμπεριφορα στον πλανητη κ τετοια κυκλοθυμικοτητα!!! τον παρακαλεσα να παμε σε ψυχολογο.στο μεσοδιαστημα ειχε κι αλλα ξεσπασματα,οχι ζηλιας,απλα κατι τον ενοχλουσε,απο το πιο μικρο,μεχρι το πιο μεγαλο.κ οχι μονο με μενα.το εμαθα αργοτερα κ απο κοντινα του προσωπα.του ελεγα 'θα καταληξεις ή στη φυλακή ή σε ψυχιατρειο'.

ετσι φοβηθηκε κ πηγαμε στο ψυχολογο.εκανε πολλες συνεδριες χωρις κανενα αποτελεσμα.δεν ειχε βιωματα ασχημα απο παιδι,μονο οτι ηταν πολυ κακομαθημενος με τα υλικα αγαθα.οι γονεις του υπεροχοι ανθρωποι(αν κ πιστευω οτι εχουν κ αυτοι μεριδιο ευθυνης),ηταν οικονομικα ανεξαρτητος,ειχε σπιταρονα στο μαρουσι εξοπλισμενη με τα πιο ακριβα αντικειμενα,ειχε 3 αμαξια,ηταν πολυ μα παρα πολυ ομορφος αντρας,ανοιχτοχερης,τρυφερος,τελειος στο σεξ..αλλα οταν ερχοταν το ξεσπασμα..απλα δεν ηταν αυτος.

που θελω να καταληξω,οτι αυτο το πραγμα δεν αλλαζει απτη μια στιγμη στην αλλη.ειναι αρρωστεια!!θελει παρα πολυ κοπο και θυσιες για να μπορεσει να αλλαξει συμπεριφορα.εμεις τοτε ημασταν απλα ενα ζευγαρι.χωρις μελλοντικα σχεδια για γαμο,ουτε για παιδι.του σταθηκα ομως οσο μπορουσα.πλεον αρχισε να με καταβαλλει κι εμενα ολο αυτο.ειχα κουραστει ψυχολογικα που πλεον ορκιζομουν οτι δεν θα ξαναβρω κανεναν αντρα.οτι θα μεινω μονη μου μια ζωη.δεν πιστευα οτι μπορουσα να βρω το κουραγιο για να δωσω συναισθηματα ξανα σε κανεναν!!! μεχρι που γνωρισα τον αντρα μου και ευτυχως δεν γαντζωθηκα πανω του(πολυ σημαντικο αυτο και για σενα να μη συμβει).γιατι ειχε μεσολαβησει ενα διαστημα 2 ετων περισυλλογης και ηρεμιας στη ζωη μου.

τραβηξα πολλα για να χωρισω.ακομα κ οι δικοι του προσπαθουσαν να με βοηθησουν να απαλλαχτω απτο γιο τους γιατι ηξεραν οτι θα καταστραφω.μεσολαβησε πολυς παραλογισμος και καταστασεις ακραιες,αλλα τα καταφερα.

το ιδιο θα κανεις κι εσυ. γιατι απο οτι ειδα και ο δικος σου ξεσπαει χωρις κανενα λογο και οπως εγραψες μια μερα εσπασε το ξυπνητηρι που εκανε θορυβο.αυριο μεθαυριο και το παιδι σου θα κανει θορυβο ή θα τον ενοχλησει με καποια αταξια.θα ηθελες να το βρεις χτυπημενο ή τπτ αλλο χειροτερο?μην εχεις εμπιστοσυνη σε ανθρωπους που δε μπορουν να ελεγξουν τα νευρα τους.θελουν ψυχολογικη βοηθεια!!!

θες να σου πω πως ενιωσα εγω ολο αυτο το διαστημα μαζι του? εχω μονο να θυμαμαι εντονα οτι ενιωσα ξεφτιλισμενη,ενα μηδενικο,μια π...να που κοιταει τον εναν κ τον αλλον,ενα σκουπιδι,χωρις λογο υπαρξης.και να πεις οτι οντως τον προκαλουσα?απολυτως τιποτα δεν εκανα παρα μονο να τον αγαπαω σαν τρελη. ημουν τυφλωμενη οπως κι εσυ απτον ερωτα.οι ελαχιστες τρυφερες στιγμες μας,ηταν τοτε ικανες να σβησουν τις απειρες στιγμες ξεσπασματος κ παραλογισμου.δεν καταλαβαινα!!! εχασα τους φιλους μου,εχασα τη δουλεια μου γιατι πηγαινα ρακος σαν πρεζακι και δεν απεδιδα.τσακωνομουν με τους γονεις μου γιατι ηξεραν οτι καπου εχω μπλεξει αλλα δεν μιλαγα.ολοι με ειχαν κανει περα,γιατι εβλεπαν αυτα που δεν εβλεπα εγω.κ οταν τον βοηθουσα ολοι με μουτζωναν που ασχολουμαι.ενιωσα οσο ασχημα δεν εχω νιωσει ποτε στα 29 ετη που ζω.κ πραγματικα δεν το ευχομαι ουτε στο χειροτερο εχθρο μου.

η ψυχολογικη βια,ο απολυτος βιασμος της ψυχης..

μην επιτρεψεις σε κανεναν να σου φερεται ετσι..ελπιζω μεσα απτην ιστορια μου να καταλαβεις ποσο ασχημο ειναι να βιωνεις τετοιες καταστασεις,γιατι καμια φορα δεν βλεπουμε περα απτη μυτη μας.

ελπιζω να εισαι καλυτερα εσυ και το μωρακι σου,να εχετε φυγει απο αυτη την κατασταση και να εισαι πλεον ευτυχισμενη...

σορρι για το μεγαλο ποστ.αν εγραφα περισσοτερες λεπτομερειες δε θα μας εφταναν 3 μερες..