Quantcast
Jump to content
Προσοχή σε SCAM μηνύματα! Μας ενημέρωσαν ότι εστάλει μήνυμα στα Αγγλικά, για αλλαγή κωδικού πρόσβασης. Δεν έχουμε στείλει κάτι τέτοιο. Τα μηνύματά μας, πάντα είναι μεταφρασμένα στα Ελληνικά & περιέχουν το λογότυπό μας. ×
➔ Parents.org.gr
  • Από την διαχείριση / Admin news

    • πρίν από 8 λεπτά , linaa είπε:

      Νομίζω ο προεμφυτικος θα σου δώσει αρκετές απαντήσεις. Κρυφή ενδομητριωση Κ να μένεις έγκυος εύκολα δεν έχω ακούσει να σου πω την αλήθεια . Ίσως εάν επαναλαβεις τις εξετάσεις για καθεξιν αποβολές υπάρχει τμήμα στο Έλενας μπορείς να κάνεις δωρεαν. Εγώ ανεξήγητες καθεξιν αποβολές Κ υπογονιμότητα έχω ακούσει για κρυφό διαβήτη . Δηλαδή το ζάχαρο φαινόταν φυσιολογικό ή ότι ρυθμίζετε φυσιολογικα Κ τελικά δεν ήταν χρειάστηκαν κορυφαίοι ενδοκρινολόγοι για να το λύσουν . 

      @Melusa54 συμφωνώ με την Λινά στο Ελενας να πας! 

Recommended Posts

Τι να σας πρωτογράψω..

Ας ξεκινήσω με αυτό..

Ειμαι 33 χρονών,άνεργη,ανύπαντρη,και έγκυος στην 4η εβδομάδα και κάτι ψιλά.

Ο πατέρας του παιδιού δεν είναι σύντροφός μου,είναι ο ενάμιση χρόνο τώρα πιά πρώην μου..Θα μου πείτε μαπώς,θα σας πώ το γνωστό..Την ξαναπάτησα..Ένω 4,5 χρόνια ζούσα αυτον τον απόλυτο έρωτα,θυμόταν ανα διαστήματα α μεπαρατάεικαι μετά απο μήνες να ξαναέρχεται..Στην αρχή τον αγαπο΄σα φρικτά και δεχόμουν την όποια επιστροφή του,στην πορεία όμως μπήκε ο φόβος,μεγάλωνα..Ήθελα δέσμευσή και φοβόμουν να ξαναμπώ στην διαδικασία του ..φλέρτ.Το άφηνα στην τύχη.Και ξαναβρεθήκαμε μετά απο ενάμιση χρόνο και απο πολλές προσπάθειες απο την πλευρά του να είμαστε μαζί.Περισσότερο απο αναγκη να νοιώσω γυναίκα πήγαινα.Καθότι τον ενάμιση χρόνο δεν στάθηκα τυχερή και δεν μου άρεσε να έχω διαφορετικούς ερωτικούς συντρόφους,πήγαινα για ένα βράδυ μαζί του και όσοσ αυτος ζητούσε να το ξαναπαλέψουμε τόσο εγω πείσμωνα και έφευγα χωρίς πεαιτέρω εξηγήσεις.Τα σαγαπώ του ..??Αμέτρητα,τα μηνύματα του??Χιλιάδες,μα εμένα η καρδούλα μου είχε ραγίσει και τα αυτιά μου τα είχαν ακούσει όλα αυτα χίλιες φορες...Δεν θα γύριζα πίσω..Με τίποτα..Και να που μένω έγκυος.Το σόκ ??Χμ,το μεγάλο ειναι λίγο πιο λίγο απο το λίγο..4 χρόνια με αυτόν τον άνθρωπο και τα τελευταία 3 πρίν χωρίσουμε κάναμε προσπάθειες να πιάσουμε παιδί,και δεν πιάσαμε ποτέ.Και τώρα????Τώρα ρε γμτ???Τέλοσπαντων,το συζήτησα,τηλεφωνικώς μαζί του,χάρηκε,ψιλοχάρηκε??Σοκαρίστηκε..??Δεν ξέρω...Σαφέστατα και δεν με ρώτησε αν χρειάζομαι κάτι,η το απλό και πλέον αναμενόμενο "τί θα κάνουμε τώρα?'Στην αρχή δεν το έδωσα σημασία,όσο μπερδεμένη και να ήμουν μέσα μου χαιρόμουν λίγο.Πάντα ήθελα ένα παιδάκι..ΠΑΝΤΑ!Το συζήτησα μετους γονείςμου,χάρηκαν και τους απέκλεισα το γεγονός πως θα είμαι με αυτον τον άνθρωπο αν και θα αφησω τον χρόνο να κυλήσει,είπα...Όμως μέσα μου,περίμενα μια άλλη αντίδραση..Μια άλλη μεταχείριση απο τον ίδιο..Την άλλη μέρα πήγα στην γυναικολόγο να επιβεβαίωθω για την εγκυμοσύνη,μαζί με την αδερφή μου.Δεν χρειάστηκε και πού,μια κολπικη εξέταση και ένα μικρό μάυρο σακκουλάκι ξεχώριζε μεσα στην γκρί οθόνη.Η καρδία μου χτπυπησε σαν τρελλή.Όλα καλά μου είπε,ελπίζω να το θές και μου ζήτησε να ξαναπάω σε 15 με 20 μέρες να ακούσουμε την καρδούλα και να να μου γράψει της εξετάσεις.Μετά απο εκεί και καθώς κατευθυνόμουν στο φαρμακείο για να αγοράσω φυλλικο όξυ η δεν θυμάμαι ακριβώς τον πήρα τηλεφωνο.Του είπα τα νέα.Χαιρόταν,χγελούσε"Μπράβο μας,μωρό μου" είπε.Του είπα πως αν θέλει να έρθει να ακούσουμε την καρδούλα,μου είπε ναι..Χάρηκα..Ίσως να μην είνια τόσο δυσκολα τα πράγματα σκέφτηκα..Ίσως αυτο το παιδί μας φέρει κοντά..Ίσως..Την σκέψη μου την αφαίρεσε η αδερφη μου καθώς νευριασμένη με σταβοκοιτουσε και μου έανε νόημα να προχωρήσω.Στο σπίτι όλοι διστακτικόι καθώς όλοι τους απογοητευτηκαν στον παρελθόν με την συμπεριφορά του πρώην μου απέναντι μου και απέναντι σε εκεινους.Ξεκαθάρισα την δηθεν σκέψη μου πως δεν με πειράζει να κάνω ενα παιδι με την βοήθεια τους και να μην παντρευτω απαραίτητα.Άλλωστε έναν γάμος δεν είναι δέσμευση η δεν σε κρατάει αιώνια.Πάντοτε αφήνοντας να εννοειθει ως θα μς δείξει και ο χρόνος..Ναι,δεν χρειάστηκε και πολυ χρόνο..Το βράδυ σε μια μικρή συνομιλία μας στο facebook κατάλαβα(πλεον το έχω μάθει απο εξω και ανακατωτα) πως κάτι έχει.Μου μιλούσε με μισόλογα,πως ναι θα είμαστε μαζί σε αυτο,δηλαδή το παιδί αλλα δεν ξέρω αν θα είμαστε και μαζί στην ζωή κτλ,κτλ.Τον ρώτησα αν έχει κάτι και αν τον προβληματίζει στην τελική το παιδί,χωρις να ζητάω κάτι.Μετα τον πήρα τηλέφωνο,έτοιμη να ακούσω τα πάντα.Του προτείνω να μιλήσουμε φιλικά.Μου εξηγεί το λοιπόν πως εδω και 4 μήνες είναι με άλλη.Μένω...Σταματάει η καρδιά μου,νοιώθω όσο χαζό και να ακούγεται ενα φτερούγισμα κάτω απο τον αφαλό.Ιδρώνω..Δεν μιλάω..Η φωνή του με επανέφερε στο παρόν."Ε,καλά?Δεν ειναι φυσιολογικό ρε μωρό μου?Μετά απο τόσο καιρο θα έκανα κάτι..Τι σου συμβαίνει?"

Η συνέχεια φριχτη.ΌΧι δεν τον μάλωσα,ισα ισα που αυτος ο πολιτισμος θα με φάει.Το μόνο που κατάφερα να ψελλίσω ήταν"Καλά,γιατί δεν μου είπες κάτι,όλα αυτα τα βράδυα που βρισκόμασταν?"Και μου απάντησε πως δεν ήταν ανα΄γκη να μου πεί τι κάνει στην προσωπική του ζωή,εμενα με αγαπάει και αυτο δεν θα το αλλάξει καμια αλλα αλλο το ένα αλλο το άλλο.Και το χειρότερο όλων ,κορίτσια??Ότι δεν ξέρει πως θα το πει στην άλλη κοπέλα,πως θα το χειριστεί έτσι ώστε να την ενημερώση για την δική ΜΟΥ εγκυμοσύνη..Σαφεστατα όπως είπε δεν καταλάβαινε αυτην μου την σιωπή..Σαφέστατα ουτε την αντίδραση μου καταλάβαινε..Σαφέστατα ούτε εγω με καταλάβαινα..Τί?Τον αγαπούσα κια ζήλεψα??Θύμωσα??Πόνεσα..Ναι αλλα γιατί???Μόνη πρίν απο αυτο το τηλεφώνημα είπαότι θέλω να μην ειμαι με αυτον τον άνθρωπο..Τώρα τι???Κι όμως,με πείραξε..Του είπα να ευτυχίσει και οτι θα ξαναμιλήσουμε κάποια στιγμη,ήρεμη και χαλαρή και το έκελισα.Το στομαχι μου έγινε ενας κόμπος.Πρώτο τσιγάρο,δευτερο,τριτο.Έμεινα ξάγρυπνη να μετρώ τα λάθοι μου..Χιλιάδες λάθοι και όλα να έχουν την ίδια μορφη..Εκείνον!Αλλα τώρα δεν είμαι μόνη μου,δεν παίζει μόνο με την ψυχή μου αλλα και με μια άλλη ψυχή,την ψυχή του μωρόυ μας.Πρώτη αντίδραη,εκτρωση,δευτερη ταχύτατη σκέψη "ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ".Ηρεμία ,έλεγα και τα δάκρυα κυλούσαν.Ξημέρωσε.."Ας είναι αυτό αφορμή,Θεε μου,να τον σιχαθώ¨προσευχήθηκα...Την άλλη μερα η μάνα μου καταλαβαινε πως κάτι έχω..Προσπαθουσε να το διακομοδίσει όλο αυτό αλλα δεν τα καταφέρνε.Σαφώς και δεν είπα τίποτα απο τα επεισόδια της προηγούμενης νύχτας,καθώς ο πατέρας μου,ο αδερφός μου,ο γαμπρός μου δεν θα κρατιόντουσαν,τον εχουν που τον έχουν αχτι...Με κάποιο τρόπο έκανα πιο λιανά το δήθεν "θέλω" μου.ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΜΑΖΙ ΜΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ,ΤΕΛΟΣ!Η αδερφή μου,στεναχωρημένη προσπαθουσε να μου πεί ολα τα αρνητικά μιας μονογονεικης οικογένειας,ελώντας πάντα να μου τονίσει και το οικονομικό αλλα και ότι ακόμα είμαι πολύ νέα για να σκλαβωθώ με ένα παιδί ενω εκείνος θα ζεί μια χαρά και θα είναι απλά ο πατέρας ενος σ/κ.Δίκιο εχεις αδερφούλα μου,τις έλεγα..Αλλα απο μέσα μου.Προσπαθούσα με αγωνία να μην κλάψω,να μην ξερασω όσο μου είπε στο τηλε΄φωνο εκείνος.Η μάνα μου και το μάτι της κατάλαβαν πως δεν είναι απαραίτητα η δική μου άποψη αλλα ..το σκέπασε.Σήμερα ήρθε ο γαμπρός μου..Μιλήσαμε,μου είπε πως ακόμα μια φορά τον αφήνω λάσκα.Είχε δίκιο,ναι,αν ημουν άλλη θα ζητούσα,αλλα δεν θα γίνω αυτη που κάποτε κορόιδευα.Ασε με να πάω εγω,να του μιλήσω.Του είπα ψέμματα πως ότι και να γίνει εγω δεν θελω να είμαι μαζί του.Μίλησα μαζί μου,με δυσκολία του εξήγησα πως και καλά νοιώθω και με κατάλαβε..Με δυσκολία αλλα χαλάρωσε.Του είπε να αφήσουμε τον χρόνο να κυλήσει..Να κυήσει..Να κυλήσει.Απο εκείνο το τηλεφώνημα ο άλλος δεν επικοινωνησε άλλη φορα..Φόβος,κακός σύμαχος.Να πολεμήσω για ποιόν???Για το δικιό?Αφου τα θελά και τα παθά..Ήξερα που πάω..Να κατηγορήσω ποιον??Εκείνον?/Αυτος είναι,έτσι ήταν..ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΤΟ ΖΩΟΝ,Η ΑΝΕΥΘΥΝΗ,Η ΗΛΙΘΙΑ.

Δεν ξέρω τι να πρωτοφοβηθώ..Μέχρι και τις εξετάσεις του προγεννητικού φοβάμαι.Και αν έχω aids?Εμ βεβαια,εκείνος με πόσες μπορέι να πήγε όσο είμασταν χωρισμένοι,η ακόμα και μαζί??Αν είμαι άρωστη??Αν το απιδί μου μετά απο τόσο τσιγάροο και στεναχώρια δεν είναι καλά???Τι???Θέλω να ανοίξει η γή να με καταπιεί...Να γίνει κάτι και να ξυπνήσω.Να ξυπνήσω και να είναι όνειρο,απλά κακό...Παρακαλάω τον Θεό να μου δώσει ένα σημάδι..Τι να κάνω,πώς να το κάνω?Ποια απόφαση να παώ που θα είναι η σωστή..Που πάω???Φοβάμαι..Βλεπώ μόνο βρώμικα,μάυρα νερα.Και δεν ειναι μόνο οτι είμαι μόνη μου,αλλα οι δικοι μου άνθρωποι που με αγαπάνε τόσο..Πως μπόρεσα να τους προκαλέσω τόσο πονο με την ανεθυνοτητα μου,την απερισκαψία μου..Πως τους φορτώνω εναν τέτοιο σταυρο να με βλέπουν στεναχωρημενη,η να οιωθουν τον πόνο μου..Πως αυτος ο ανθρωπος καταφερε ακόμα μια φορά να με παίξει.Αντε τότε δεν τον ηξερα,τωρα και μετα απο τόσα..Πως??Γιατί??ΓΙΑΤΙ???

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

Κορίτσι εγω θα έλεγα να προχωρήσεις στην ζωή σου αν είναι έτσι τωρα πως θα είναι σε μια μεγαλύτερη δέσμευση ?Το μωράκι αυτο ήρθε γιατί έτσι ήθελε ο Θεός και πρέπει να το κρατήσεις.Η καλύτερη υπόσχεση που μπορείς να δώσεις στο μωρό σου να προσέχεις τον εαυτό σου που συνεπάγεται με την ευτυχία και την υγεία του μωρού σου.

Αστον δεν ειναι καταλληλος μπαμπάς εφοσον δεν μπορεί εστω και αν δεν θέλει να είναι μαζί σου να σου προσφέρει συναισθηματική κάλυψη δε θα μπορει να τη προσφέρει και στο μωρό σας.Η άλλη το ξέρει οτι ο φίλος της θα αποκτήσει μωρό με την πρωην του?

Ολα αυτα κατα την γνώμη μου οτι σε αγαπάει ειναι κουραφεαλα για να εχει πολλαλε;ςεπιλογες το τι θα κάνει στην ζωή του.Τεσπα την γνώμη μου λέω μονο μπορει και να είναι λάθος απλως σαν παιδι χωρισμένων γονιών ειμαι ευγνωμων στην μητερα μου για την συναισθηματικη σταθερότητα που μου προσφερε, χωρίς να έχω ενα σαικο μπαμπα που δεν ηξερε τι ηθελε.

θα σου πω μια ιστορία που μου είπε ο πνευματικός μου.

Ηταν μια κοπέλα που ο αντρας της αδιαφορουσε νομίζω χαρτοπαιζε και εκανε και πολλές άλλες ατασθαλείες , επειτα την παρατησε εκεινη πηγε στον παπα και του ειπε

πατερ καντε προσευχη να ξαναγυρίσει πισω ,τον αγαπάω και ο πατερ πραγματικα εκανε προσευχες και ξαναγύρισε πίσω .

Η κοπέλα αρχισε να περνάει τα χειρότερα και να παραπονιέται πάλι οποτε και ο πατερ μας την είπε οταν προσευχομαστε να ξερουμε τι ζηταμε,αν ο ανθρωπος αυτος μετανιωνε θα ξαναγυρνούσε μόνος του και οχι με τη βοηθεια των προσευχων,

Εχε πίστη και κουράγιο ,η δυναμη της ψυχής πολλά μπορεί να κάνει.

Σου εύχομαι οτι καλύτερο και ελπίζω μέσα απο την ψυχή μου η λυση να ειναι κάτω απο την μύτη σου και να την δεις σύντομα.

φιλάκια πολλά και ενα μικρο χαιδεμα απο μενα στο μωράκι σου που θα αγαπαει τοσο πολύ την μανούλα του που θα του δωσει αυτη την πνοή ζωής και δε θα του την στερήσει.

Link to comment
Share on other sites

  • 2 εβδομάδες μετά...

Evaki συγκλονιστηκα με την ιστορία σου...

Συμφωνώ και γω ότι το παιδι αυτο είναι δωρο ΘΕΟΥ και όχι μόνο πρέπει να το κρατήσεις αλλα και δώσεις όλη σου την αγάπη...& στην τελική, ποιος σου εγγυάται ότι μια αμβλωση δεν μπορει να είναι καταστροφική για μετέπειτα εγκυμοσυνες;;;; Απαπαπα ούτε να το ακούσω!! Βέβαια εγω λέω την άποψη μου μιας και μας κοινοποιεις το θέμα σου, και ΕΣΥ ξέρεις καλύτερα τι πρέπει να κανεις!

Δεν έχεις ξαναμπεί στο forum ...έχεις νεότερα; Πως είσαι; Ακούστε καρδούλα;

Όσο γι αυτόν ούτε που νοιάζει ούτε έχω σκοπό να αναφερθώ, ο Θες να τον φωτίσει! ΕΣΥ με νοιαζεις, η ψυχολογία σου, η υγεία σου ...πες μας νεα , θα περιμένουμε , φιλια

Link to comment
Share on other sites

Συγκλόνιστική αλλά και οικεια η ιστορία σου! Μη νιώθεις καθόλου χαζή...θα μπορούσε να συμβει σε οποιαδήποτε κοπέλα! Οταν αγαπάς κάποιον του δίνεις ευκαιριες καλώς ή κακώς...μη νιώθεις τύψεις γι αυτο....

Να σου πω τη γνώμη μου? Να κρατήσεις το μωράκι σου μονη σου! Βλέπω οτι εχεις μια οικογένεια που θα σε στηρίξει! Πολύ σημαντικό αυτο! Δεν καταλαβα αν εργαζεσαι βεβαια...Αν εργαζεσαι ολα καλα...Να κρατήσεις το παιδάκι σου και να το μεγαλώσεις μόνη σου. Βεβαια θα τον αναγκάσεις να το αναγνωρίσει!!!! Οχι για σενα, για το παιδί να εχει ενα όνομα!

Ο θεός σε επελεξε για μητέρα αρα κατι παραπανω ξέρει! Προχώρα μόνη σου και να δεις που θα βρεις πολλους συμμάχους!

Ελπιζω να μάθουμε σύντομα νέα σου! ;)


[sIGPIC][/sIGPIC]

Τελικά....Τα πιο ωραία πράγματα έρχονται εκεί που δεν τα περιμένεις και γίνονται τα θαύματα όταν πάψεις να επιμένεις ???

connie_24.gif

Link to comment
Share on other sites

Να ξερες μοναχα ποσο σε καταλαβαινω..εδω παντρεμενη που ο αντρας μου το παιζει απων.και γιατι γιατι οταν ακουω χρηματα γινεται καπνος..ναι ειναι παθολογικα τσιγγουνης..και γω 3 μηνων ειμαι κ κατι και μονη μου την περναω την εγκυμοσυνη.σα συμβουλη..να εισαι παντα ΧΑΡΟΥΜΕΝΗ γιατι το παιδι αντιλαμβανεται τα παντα.και δε νομιζω να θες να βγαλεις παιδι ανησυχο κ επιθετικο..ειναι δυσκολο να μεινεις ηρεμη το ξερω αλλα πιστεψε με πρεπει γιατι το παιδακι δε φταιει σε τιποτα..οι γονεις του τι λενε?εσυ εργαζεσαι καπου?

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

το οτι θα πρεπε αυτον τον ''ανθρωπο'' να τον εξαφανισεις απο τη ζωη σου πιστευω το καταλαβαινεις...εχει βολευτει με την κατασταση και απλα περναει καλα ...μην εμπλεκεσαι αλλο συναισθηματικα μαζι του εσυ,ξεκαθαρισε τα αισθηματα και τα θελω σου, γινε σκληρη με αυτον που σου φερεται τοσο σκληρα,δεν πιστευω οτι τωρα πια τον αγαπας απλα εχεις μπει στο τριπακι να παιζεις το παιχνιδι του και δεν ξερεις πως να βγεις απο αυτο.χρειαζεσαι καποιον ή κατι να σε ξυπνησει και να σε ταρακουνησει ωστε να μην κανεις αλλο αυτο το λαθος και να μην χασεις αλλο χρονο γ αυτον.αυτα τα λεω οσον αφορα εσενα και το γεγονος οτι πληγωνεσαι,συγχωρεσε με αν γινομαι απολυτη /σκληρη.οσον αφορα το μωρο τωρα,αυτο ειναι καθαρα προσωπικο σου και θα πρεπει να το αποφασισεις εφοσον εισαι σιγουρη.ο δρομος να ξερεις ειναι ανηφορικος θα δυσκολευτεις μονη σου αρκετα ,το σιγουρο ειναι οτι αξιζει οσο τιποτα αλλο στον κοσμο και το πολυ θετικο οτι εχεις μια οικογενεια που θα σε στηριξει και θα σε βοηθησει.αν νιωθεις οτι μπορεις μην φοβασαι τιποτα απλα περιορισε τον ''κυριο'' που εχει και σχεση και φοβαται να της το πει (δεν προκειται να το κανει) στο να ειναι απλα ο βιολογικος πατερας του παιδιου,χωρις δεσμευσεις ως προς εσενα ,αρκετο κακο σου εκανε.

Link to comment
Share on other sites

Κορίτσια έχω την εντύπωση ότι Εύη (αν την λένε έτσι) δεν έχει σκοπό να συνεχίσει το θέμα της...:cry:

Κρίμα γιατί φάνηκε ότι θα ειχε στήριξη έστω και λίγο απ όλες μας:?

Μακαρι να εμφανιστεί και να μας πει τι έγινε...:|

Φιλιααα σε όλες

Link to comment
Share on other sites

Κορίτσια μου,γλυκά μου κορίτσια..

Πόσο σας ευχαριστώ για τις απαντήσεις σας..

Έμπαινα κάθε μέρα να διαβασώ αλλα δεν έβλεπα καμία απάντηση με αποτέλεσμα να πιστέψω πως κανένας δεν έχει κάτι να πεί..Και τί να πεί άλλωστε..

Σήμερα και τώρα που σας γράφω είμαι καλά.Όλες τις προηγούμενες δεν ήμουν,δεν έτρωγα,δεν κοιμόμουν,δεν ηρεμούσα..

Δεν έχω όμως καλά νέα να σας πώ,και ξέρω πως όλες σας θα μου θυμώσετε..

Το παιδάκι αυτο δεν το κράτησα..

Και χωρίς πόνο σας λέω πως δεν μετάνιωσα για την επιλογή μου.

Δεν άξιζε σε αυτο το μωρό να ζήσει κάτι τέτοιο.Θα μου πείτε ποιά είμαι εγω που μπορώ να κρίνω άν άξιζε η όχι..

Σκεφτόμουν όσα τράβηξα απο αυτόν τον ανθρωπο,την κοροιδία,τον εξευτελισμό,την ντροπή,τον πόνο.Νύχτες δεν έκλεινα μάτι..Προσπαθούσα να βρώ μια μέση λυση..Να κρατήσω αυτο το παιδί,αλλα δεν υπήρχε τίποτα.Σκέφτομουν την ζωή μου,το μέλον μου,και το μέλλον του παιδιού αυτου.Τον τρόπο που θα με κοιτούσε,που θα πηγαινοερχόταν που θα διεκδικούσε,που θα καμάρωνε για το παιδί που έκανε ενω ουσιαστικά δεν θα έδινε δεκάρα για το μωρό αυτο.Τον πόλεμο νέυρων και την ταπείνωση..Σκεφτόμουν ότι το παιδί αυτο θα μου θύμιζε πάντα αυτα και σαν σταυρομένο θα κουβαλάει και αυτο αυτόν τον πόνο.Όμως σκεφτόμουν και την χαρά που θα μου έδινε όταν θα μου γελούσε,την αγάπη που θα ένοιωθα όταν θα το είχα αγκαλια..Θα το αγαπούσα σίγουρα,αλλα πάντα θα είχα τον φόβο μην μου το πληγώσει εκείνος,μην μου το πονέσει εκείνος..Δεν είχα δικαίωμα να το κρατήσω,δεν είχα δικαίωμα να το διώξω..Δεν είχα κάν δικαίωμα να μείνω έγκυος..Τίποτα δεν μου άξιζε..Ένοιωθα μέρα με την μέρα να πεθαίνω..Μέρα με την μερα να λιώνω..Η εγκυμοσύνη είναι χαά και υγιεία λέν..Πέρνςεις κιλά λέν..Εγω έμεινα πετσί και κόκκαλο,και οι δικοί μου άνθρωποι που τόσο με αγαπουν να πρέπει να υποφέρουν μαζί μου.Όχι..όχί..Κανένας πατέρας σαν τον δικό μου πατέρα δεν αξίζει να βλέπει το παιδί του να λιώνει..Κανένας πατέρας σαν το δικό μου που με αγκάλιασε τόσο δεν άξιζε να με δεί έτσι..Τον ρώτησα:"Πές μου πατέρα,πές μου,σε παρακαλώ..Τί να κάνω..?"και έκλαιγε σαν μικρό παιδι.."Πώς να σου πώ παιδί μου τι απόφαση να πάρεις..Πώς μπορώ να πάρω επάνω μου μια τέτοια ευθυνη..??Τι πατέρας θα ήμουν αν σου έλεγα κράτα το αλλα θα κουβαλάς μια ζωή σταυρό και θα έχεις μόνο πόνο και ικρία στην καρούλα σου και μαζί σου θα τυραννιέται και μια ψυχή ακόμα..?Πώς να σου πώ ρίξτο,τι πατέρας θα ήμουν αν σου ελεγα "ρίξτο"??Πώς θα μπορούσα να πάρω εγω την ψυχή του παιδιού μου και την ψυχή του παιδιού του παιδιου μου στην συνείδηση μου..Πές μου κόρη μου..Τι πατέρας θα ήμουν ,αν είχα την επιλογή.?Δέν ξέρω ,κοριτσάκι μου..Αλλα αυτος ο ανθρωπός θα είναι η καταστροφή σου.."Σκεφτόμουν αυτόν τον πατέρα..Αυτόν τον πατέρα που δεν έλειψε ποτέ απο διπλά μου και συγκρινά εκείνον που επρόκειτο να γίνει πατέρας..Αξίζει στο παιδί μου να έχει τέτιο πατέρα???Αξίζει αυτός ο ανθρωπος να είναι πατέρας???Όχι..όχι..Οχι..Τουλάχιστον απο μένα..Εγω δεν θα του δώσω αυτην την χαρά..Ας πάρω ολο το μίσος και την αγανάκτηση του Θεού..Ας πάρω όλοι την περιφρόνηση του κόσμου,ας έχω την ρετσινια του φονιά..Αλλα δεν θα έδινα ποτε το παιδί μου το όνομα του,δεν θα έδινα ποτε το παιδι μου στα χέρια του,δεν θα του φορούσα ποτε την ταμπέλα του "πατέρα"..Με τηψυχή μου επαιξε χρόνια τώρα..Δεν θα του επιτρέψω να παίζξει και με την ψυχή του παιδιού μου.Προτιμώ να την δώσω πίσω στον Θεό και ελπίζω να με συγχωρέσει..Το βράδυ που πήρα το χάπι που μου εδωσε η γιατρός,καθόμουν περίπου 2 ωρες και το κοιτούσα..Η ψυχή μου δχασμενη ..Αλλα η απόφαση είχε ήδη παρθεί..Ήρεμα και συνειδητοπιημένα έβαλα το χάπι εκεί που έπρεπε..Περιμενα με μια περίεργη ηρεμία τους μικρούς πόνους..Τα τραβήγματα..ΈΒαλα το ΄χερι στην κοιλία μου και μίλησα για πρώτη φορά με εκείνη την ψυχούλα πουα θα ήταν το τελευταιό βράδυ που θα το φιλοξενούσα στο σώμα μου..Του τα είπα όλα..Σαν να μιλάω σε υπαρκτο πρόσωπο..Του τα είπα όλα.Στο τέλοςενα τόσο δα μικρό πονάκι μου ΄δειξε πως είναι εκεί..Με ακούει..Ίσως να παρακαλάει να μείνει..Ίσως να με καταλαβαίνει και να προτιμάει να φύγει..Να πάει κάπου καλύτερα..Ένα ακόμα πονακι.Και μετά τέλος..Τίποτα αλλο..Μια μικρή αναπνοή βγήκε απο μέσα μου..Την συνόδευαν οι λέξεις:"Την κατάρα μου ναέχεις..Χαρά μην αναδείς στην ζωή σου..όσο πόνο μου έδωσες τόσο πόνο να έχεις..όσο πόνο εδωσες στους δίκούς μου,διπλός να σου χτυπά την πόρτα.."Και κοιμήθηκα..Την άλλη μέρα το δέυτερο χάπι..Ο μπαμπάς με έβαλε να κάτσω στο αμάξι..Ο αδερφός μου δίπλα μου να μου χαιδέυει τα μαλιά..Η μαμά να μου λεεί πως δεν πειράζει αν αλλαξω γνώμη..Να με κοιτάει απο το μπαλκόνι..Τι ντροπή ,σκεφτόμουν,Θεε μου..Να με συνοδέυουν ο πατέρας και ο αδερφός μου στην κλινική να κάνω..εκτρωση..Πώς τα κατάφερες έτσι βρε Έυα?Πως μπόρεσες να τους δώσεις τόσο πόνο??Ποιους?/Αυτούς τους άνθρωπους??Πώς μπόρεσες..Κοίταξα πάνω..Η μαμά μου να με κοιτάει και να είμαι σίγουρη πως κλαει και παρακαλαεί την Αγια Παρασκευη να μου δώσει δυναμη να πάρω την σωστή απόφαση..Μα ποιά ήταν η σωστή τελικά??

Σε όλη την διαδρομή δεν μίλησε κανείς..Ένοιωθα να τρέμω..Αλλα δεν ήθελα να μιλήσω..Καθε κουβεντα μου θα ήταν σαν πληγη για εκείνους..Η γιατρός με περιμένε στην υποδοχή..Με κοίταξε με τρόμο..Αυστηρη όπως πάντα αλλα τα μάτια τις αυτην την φορά βγάζαν μια γλύκα,μια λυπηση..Κατι...Πλέον έτρεμα..Με ρωτησα άν πονάω..Τις είπα όχι..Με ρώτησε αν τα πήρα τα χαπιά τις είπα ναι..Με ξαναρωτησε μεαπορια αν δεν πονεσα καθολου,κουνησα αρνητικα το κεφαλι μου..Μου καναν καρδιογραφημα..Με βαλαν σε ενα δωματιο..Μου ζητησαν να ξεντυθω μονο απο κατω και να ξαλωσω..Ξαπλωσα..Ανοιξα τα ποδια..Ντροπη...Ντροπη..Που πας...??Πόυ???Κλάμα.."Μήν κλαίς άλλο,κορίτσι μου,θα μου ανέβασεις πυρετό..Φτάνει..!"με συμούλεξε η γιατρός..Η κρύα και απρόσιτη γυναίκα με τα κόκκνα μαλλία έγινε ξαφνικά γλυκεια και προστατευτική..Αισθάνηκα ακ΄κμα πιο ασχημα..Πιο πολυ κλάμα.."Μην κλαίς..Θα έρθουν καλύτερες μέρες,κορίτσι μου..Δεν σου αξίζει αυτο..Μην κλαίς.."..."Και αν δεν κάνω άλλα παιδια ποτέ??"την ρώτησα..'Θα κάνουμε πολλά,θα το δείς..Θα κάνεις πολλα και πανέμορφα παιδάκια,και θα είσαι ευτυχισμένη και γελαστη!Στο υπόσχομαι!"..Μια νοσοκόμα μπήκε και ρώτησε αν είναι διακοπη λογω υγείας η αν εινια ανεπιθυμητη."ΔΙΑΚΟΠΗ ΑΝΕΠΙΘΥΜΗΤΗΣ ΕΓΚΥΜΟΣΥΝΗΣ!'φώναξε με το γνωστο χιτλερικο της ύφος η γιατρός μου.."να τη,επαήλθε " είπα καθώς παρατηρούσα την καημένη νοσοκόμα να πιέζει τα δόντια της..Μπήκε ο αναισθησιολόγος..Με κοίταξε καλά καλά...Τι σκεφτόταν ,αναρωτιόμουν..Με ρώτησε πως με λέν,αν εφαγα κάτι ριν πάω,αν μασαω μαστιχα τωρα.Μετα μονολογουσε πως αναρωτιεται αν τρωω γενικα το οτιδηποτε καθως τα κοκκαλα μου διακρινονται απο παντου..Μια γερη ματια μες στα μάτια και χαμογελασε..Μου χαιδεψε τα μαλλια και με τον τροπο ηταν σαν να μου λεεί:"Καταλαβαινω.." η "είσαι μια @@@λα που κάνει με τον οποιονδηποτε παιδια και μετα τα πεταει.."Δακρυσα..Τι εινια χειρότερο??Να καταλαβαίνεις..η να μην καταλαβαίνεις..Η ενέσα μπήκε.."Σε λίγο θα κοιμηθείς"..ίσα που πρόλαβα να πώ γεία στο μωρό μου..Ενα χαστούκι με επανέφερε..Κρύο..""Ολα τελειώσαν,πήγαν μια χαρά..Μείνε ξαπλωμένη για λίγο και μετα μπορείς να φύγεις..

Νοιωθω παράλλληλα κάποιος να με ντύνει απο κάτω..Όταν συνήλθα εντελώς..Φορούσα το σλιπάκι και το παντελόνι μου..Κρύωνα..Η γιατρος δίπλα μου..Την κοίταξα..Περίμενα να πονάω..Αλλα δεν ενοιωθα τίποτα..Κουνήθηκα να δω μπα΄ς και ...Αλλα ουτε κάν..Σαν να μην είχε γίνει τίποτα..Ήθελα να την ρωτήσω αν ..Αν τελικα δεν εγινε η εκτρωση αλλα το βλεμμα της με παγωσε..Με προλαβε λέγοντας για την αντιβίωση που θα πρέπει να πα΄ρω για 4 μέρες..Ότι μου έβλε κάτι να μην πονάω..Οτι θα εχω αιμα για περίπου 4-5 μέρες και οτι σε καμια 30 μερες απο τωρα θα εχω περιοδο..Οταν τελειωσει και εκεινη θα πάω να με δεί..Κουνησα το κεφαλι..Κρυωνα..Ήρθε κοντά μου..Με αγκάλιασε..Να την παλι..Δεν συγκινήθηκα αυτην την φορά..Αντιθετα ήθελα να φύγω..Την αγκάλιασα όμως και εγω..Κοιταξα τα ματια της και είδα τα ματια της βουρκωμένα..Κατάλαβα..Η όχι..Δεν δάκρυσα..Δεν με πείραξε...Σε λίγο μπηκε ο αδερφος μου μεσα..Τον διαβεβαιωσε πως ειμαι καλα και μπορω να φυγω..Το ραντεβου ηταν 8.30 το πρωι.Στο σπιτι εφτασα 9.45..Τα πάντα μοιαζαν ιδια και ομως διαφορετικα..Η αδερφή μου με τα δυο της λατρεμενα μου παιδια με υποδεχτηκε με βουρκωμένα μάτια..Η μικρή μου Ναυσικά 1,5 έτους και ανιψια και βαφτισιμια έτινε τα χερακια της να την πάρω αγκαλιά Και ο μεγάλος μου έρωτας ο πεντάχρονος ανιψιός μου με κοιτούσε με χαμόγελο και πονηράδα..Αγκάλιασα την αδερφή μου,πήρα την Ναυσικά στα χέρια μου και έπεσα στα γόνατα για να χωρέσει και ο μεγάλος μου στην αγκαλια μου..Η μάνα μου σίγουρα έκλαιγε στην γωνία της κουζίνας..Ήμουν ευτυχισμένη,δεν είχα εκε΄νο πιά αλλα είχα όλους αυτούς που με αγαπούν και αγαπώ..Η μάνα μου με πλησίασε και η κόκκινη μύτη πρόδιδε το κλαμα που είχε ρίξει..Με αγκαλιασε.."Ολα καλά" τις ειπα.. ¨Ολα καλά" μου είπε..

Καθησα και μάλιστα οκλαδόν..Μου ερχοταν να γελάσω καθώς τις κοιτούσα να με κοιτάζουν με τρόμο..Αλλα κρατήθηκα..Σε λίγο η κολλητή μου χτύπησε την πόρτα..Φανερα αδυνατισμένη και ταλαιπωρημένη κάθησε δίπλα μου..Δεν είχα αγκαλιες..Δεν τις αρέσουν αυτα..Σηκώθηκε και μας έκανε καφε...Κοίταξα την Νααυσικα μου που έπαιζε με το συλάκι μας..Αναρωτήθηκα αν θα μπορέσω να γινω μαμά..Μια φωνή μέσα μου μου είπε "ΝΑΙ!¨..Χαμογέλασα..

Ο άλλος δεν εμαθε τίποτα για την εκτρωση..Και δεν επικοινωνησε καθόλου..Ακόμα και σήμερ θελω να θυμαμαι να μην τον ξεχναω για να μπορω να ριχνω καταρες αφοβα..Και ας παω στην κόλαση..Θα τον πάρω μαζί μου..

Απο τότε δεν μιλήσαμε ξανά για αυτο..Μόνο την ωρα που επαιρνα την αντιβιώση ηταν η στιγμη που ολη θυμόμασταν τι βιωσαμε..Οι γονείς μου γελάνε..Γιατι γελάω εγω!!!Εχει επανέλθει το χρώμα μου και η διαθεσή μου..Δεν μετάνοιωσα..Γιατι βλέπω την ανακούφιση όλων να φεγκρίζει στα μάτια τους..Δεν μετάνοιωσα..Και δεν ντρέπομαι για αυτο..Μόνο εγω ξέρω πόσο πόνεσα ολα αυτα τα χρόνια,πόσο πόνεσα όλο αυτο το διάστημα αυτης της εγκυμοσύνης..Μονο εγω..Δεν μετάνοιωσα..Το μόνο που θέλω..Το μόνο που έυχομαι..Αν αυτο το μωράκι είχε ψυχούλα..Να πάει κάπου που θα του δώσουν ότι καλύτερο,και ότι του αξίζει...Συγχωρέστε με εσείς που δεν καταλαβαίνετε..Συγχωρέστε με εσείς που προσπαθήτε να κάνετε παιδία και δεν μπορείτε ακόμα..Συγχωρίστε με αν σας πονάω..Δεν το θέλω!Σας έυχομαι ολόψυχα να έρθει στην ζωή σας ενα γερό ,υγιέστατο μωράκι που θα το κάνετε ευτυχισμένο και εκεινο εσας..Εγω δεν θα μπορόυσα..Εγω δεν ημουν ικανη..

Link to comment
Share on other sites

Α ρε evaki,

Ποσά θα ήθελα να σου πω...αλλα πια δεν έχει κανένα νοημα.

Ειμαι στην κατηγορία των κοριτσιών που είπες στον επίλογο σου... αλλα ούτε θα σε κατηγορησω, ούτε θα κρινω, αλλα ούτε και θα σε καταλάβω...

Ειμαι σίγουρη πως επραξες το καλύτερο για σένα και στο εύχομαι ολόψυχα.

Ο λόγος σου και η ροη της αφήγησης σου ήταν αριστουργηματικη...εύχομαι το βιβλίο της ζωής σου απο δω και πέρα, να γράφεται με μελάνι ευτυχιας...

Link to comment
Share on other sites

Διάβασα την ιστορία σου και δεν μπορώ να συγκρατήσω τα δακρυά μου.......

Δε πορώ να σου πω τίποτα.......ούτε αν έκανες καλά ούτε αν δεν έκανες.....ούτε θα σε κρίνω για αυτήν την εν δυνάμει ζωή.....άλλωστε ποια είμαι εγώ για να το κάνω αυτό.......μπορώ να σε νιώσω όμως, γιατί έχω περάσει τον πόνο της απώλειας, χωρίς όμως να είναι "ηθελημένη".......

Εύχομαι να βρεις τη γαλήνη και την ηρεμία στη ψυχή σου και να βρεις τον κατάλληλο Άνθρωπο για να γευτείς τη χαρά της μητρότητας.

Χρόνια Πολλά για την ονομαστική σου εορτή και ελπίζω του χρόνου να γράψεις σε άλλη ενότητα......


qYfap3.png

OWu0p2.png

eEr3p2.png

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις


Kαμία απο εμας δεν εχει δικαίωμα να σε κρίνει και ας ειμαστε στην κατηγορία των γυναικων που παλευουν για ενα παιδάκι και που δεν ξέρουν ποτε αν θα το αποκτήσουν...

Ο καθε άνθρωπος κουβαλάει τον δικό του γολγοθα και κανει τον δικό του αγώνα...εσυ εχεις τον δικό σου!

Θα σου ευχηθω μονο να εχεις την υγεια σου και να βρεις εναν ανθρωπο να σε κανει ευτυχισμένη γιατι 1) το δικαιούσαι 2) οι δικοί σου ειναι αξιοθαύμαστοι ανθρωποι και αξίζουν να χαρούν για σενα και 3) δεν πρεπει ο συγκεκριμένος ανθρωπος να εχει αλλη ευκαιρία απο σένα...διαφορετικά αν τον ξαναδεχτεις αυτη η ψυχούλα όντως θυσιαστηκε άδικα...

Να προσεχεις τον ευατό σου και να τον αγαπας! Η ευτυχία ειναι μπροστα στην επομένη γωνία, αν κοιτάμε όμως ή πηγαίνουμε συνεχεια πισω δε θα τη φτάσουμε ποτε! ;)


[sIGPIC][/sIGPIC]

Τελικά....Τα πιο ωραία πράγματα έρχονται εκεί που δεν τα περιμένεις και γίνονται τα θαύματα όταν πάψεις να επιμένεις ???

connie_24.gif

Link to comment
Share on other sites

Κοπέλα μου αφού πήρες την απόφαση σου και την έκανες και πράξη , δώσε χρόνο στον εαυτό σου για να αναρρώσει...κανείς δεν μπορεί να σε κρίνει για ότι έκανες ή δεν έκανες.

Ευτυχώς έχεις στο πλάι σου την οικογένεια σου και σε στηρίζει.

Αυτό που αντιλαμβάνομαι εγώ προσωπικά είναι ότι έχεις ανάγκη ένα σύντροφο που θα θέλετε και οι δύο τα ίδια πράγματα , εκεί να επικεντρωθείς και να μην κοιτάς πίσω σε σχέσεις που δεν έχουν να σου προσφέρουν τιποτα και μείνε μακρυά από ανθρώπους σαν τον πρώην.

Link to comment
Share on other sites

κορίτσια μου..

πόσο όμορφα νοιώθω πόυ εχω την κατανόηση έστω την μισή και τις τόσο γλυκές ευχές και συμβουλές σας..

Πόσο ευλογημένος τελικα μπορεί να είναι ένας άνθρωπος που μετά απο τέτοια λύπη αντιμετωπίζει ένα χάδι έστω και απο αγνώστους..

Ναί,μέσα στην δυστηχία μου,μέσα σε αυτο΄ν τον βασανισμόψυχής μου δόθηκε η ευκαιρία να ξεχωρισω τους ανθρώπους που με αγαπούν πραγματικά..

Αν και πέρασα δύσκολα ,αν και ταλαιπωρήθηκα πολύ είχα την τύχη και την ευλογία να έχω δίπλα μου ανθρώπους να με αγαπούν και να με στηρίζουν..Με δοκίμασε ο Θεός,δοκίμασε και την οικογένεια μου..Ειλικρίνα σς λέω είμαι έτοιμη να αντιμετωπίσω το όποιο τίμημα..Και ας το πληρώσω ακριβά..

Ας καίγομαι αιώνια στην κόλαση,αν μου συνέβαινε ξανά,το ίδιο θα έκανα..

Όμως δεν θέλω να μου ξανασυμβεί..Θέλω να προχωρήσω..Νοιώθω οτι πλέον παραμεγάλωσα..

Τα έχω όλα στην ζωή μου..Έχω φίλους,νιάτα,οικογένεια σωστή,ομορφία και καλοσύνη.Τα έχω όλα,δεν μου λείπει τίποτα.

Σήκωσα εναν Σταυρό..Με πληγώνει μόνο που μαζί με εμένα το σηκώσαν και άλλοι..Σήμερα έχω μια νέα ευκαιρία.Να τινάξω το παρελθόν και να πορευθώ για το μέλλον.Με άλλα βήματα..Την αλήθεια??Όσο και αν ξέρω οτι με αγαπούσαν οι γονείς,αδερφια και φίλοι μου..Δεν περίμενα το μέγαθος αυτης της αγάπης να ήταν τέτοιο..Ειλικρινά τέτοιο αγκάλιασμα δεν το περίμενα..Όσο και αν εχω χρόνια φίλες στο πλευρό μου..Δεν περίμενα τέτοια αντίδραση..Η κολλήτη μου εξαιτίας όλου αυτου του γολγοθά,δεν κοιμόταν μέρες,δεν μπρούσε να φάει μα μήτε να ηρεμήσει..Έμεινε η καημένουλα μισή εξαιτίας μου..Με έπαιρνε τηλέφωνο όλη την ώρα να μάθει πώς είμαι,αν θέλω κάτι..Δεν έτρωγε αν δεν ετρωγα,δεν κοιμοταν αν δεν κοιμομουν..Δεν ηρεμουσε αν δεν ηρεμουσα..Μονο στην επέμβαση δεν ήρθε γιατι ήξερε οτι ηξερα οτι δεν θα αντεχε και ισως η σταση της με επηρεαζε..Παράτησε δουλεία,σχέση,ζωή για να είναι στο πλευρό μου..Ο αδερφός μου με τις τόσες έγνοιες του ήταν μαζί μου,ενω θα έπρεπε να είναι στην δουλεία και στο σπίτι του,η αδερφή μου δεν πήγε τα παιδία της σχολείο,δεν κοιμήθηκε,δεν έλειψε απο το πλευρό μου στιγμή..Εκείνη η μανα..Βράχος ακούνητος μπρός στα δικά μου θέλω,φτερό να με σκεπάσει οποιαδήποτε στιγμή.."Οτι αποφασίσεις παιδί μου..Εγώ,εγώ μαζί σου..Μαζί..Μόνο να δώ να μου γελάς ηλιαχτίδα μου.."αυτο να μου λεεί και να μου δίνει με το ζόρι να φάω κάτι και να μου κρύβει τα τσιγάρα απο μπροστά μου..Εκείνος ο πατέρας..Αετός.Να τον ακούω να βαριανασαινει έξω απο την πόρτα μου χαμηλόφωνα μην τον πάρω χαμπάρι και να κλαέι βουβά για να μην στεναχωρηθώ..Εκεί,όσα βραδυα εγω έκλαιγα απο πόνο και πικρία να στέκεται φρουρός και άγιος να με φυλάει απο το κακό..Και εκέινα τα λόγια.."Πώς μπορώ παιδί μου,να σου πώ τι να κάνεις..Τι πατέρας θα ήμουν άν.."...Ο γαμπρός μου,αυτός ο απρόσιτος άνθρωπος που μοιάζει θαρρείς και δεν έχει αισθήματα να μου μιλά καλυτερα και απο όποιον λόγιο...με λόγια αγάπης και στοργής.

Πώς να ξεχάσω την πίκρα αλλα και την χαρά της αναγνώρισης τις αγάπης??Πώς..??Πόσο ευλογημένη είμαι..Που ενω σε άλλη περίπτωση μπορει να πονάτε εσείς και όμως με αγκαλιάζετε και είμαι σίγουρη πως αμα είχαμε την ευκαιρία θα απλωνατε τα χέρια σας να γίνει αυτη η σκέψη της αγκαλιας πράξη..

Πόσο τυχερή είμαι..??

Σας ευχαριστω για όλα..

Ναί,θά ήθελα μια μέρα να σας γράψω σε μια άλλη ενότητα..Να σας πώ τα όμορφα καινούργια νέα μου..Και με το χέρι στην καρδιά θα γίνει..Το χρωστάω σε πολλόυς..Το χρωστάω σε εκείνους..Το χρωστάω σε εσάς..Και δεν ξέρω αν καταλάβατε..Εμένα δεν μου αρέσει να χρωστάω..Μου αρέσει να πληρώνω τα λάθοι μου..ΚΑΙ ΝΑ ΞΕΧΡΕΩΝΩ!!!

Σας ευχαριστω απο καρδιάς..Ολους..!!!

Link to comment
Share on other sites

Εύη μου, η ιστορία σου ήταν σαν βγαλμένη από ταινία....η διήγησή σου σαν φτασμένης συγγραφέως... Με συγκίνησες πολύ και πραγματικά ήταν σαν να ζούσα τα όσα έγραψες!

Αυτό που έχω να σου πω εγώ είναι πως καμιά από μας δεν μπορεί να σε κρίνει και να σε κατακρίνει για την απόφασή σου. Ναι, στεναχωρέθηκα για αυτό το μωράκι που σου ήρθε σε μια άτυχη στιγμή, απλά όμως δεν ήτανε γραφτό να γεννηθεί... Το σημαντικό είναι οτι έκανες αυτό που θεωρείς εσύ σωστό και οτι δεν το μετανιώνεις. Από εκεί και ύστερα ότι και να πούμε εμείς οι απλοί αναγνώστες σου είναι λίγο και περιττό!

Χάρηκα όμως που αυτή η ιστορία στάθηκε αιτία για να καταλάβεις τι μέρος του λόγου ήταν ο πρώην σύντροφός σου και που τον αποτίναξες από πάνω σου... Για μένα το λιγότερο που μπορώ να πω αν μου επιτρέπεις...εντελώς άνανδρος και πιθανότατα όχι καλός πατέρας για το δικό σας παιδάκι...

Επίσης χάρηκα που η ιστορία αυτή σου έδειξε το μεγαλείο ψυχής των δικών σου ανθρώπων που στάθηκαν δίπλα σου και στήριξαν την απόφασή σου, στεναχωρέθηκαν μαζί σου και τέλος ανακουφίστηκαν μαζί σου όταν όλα πια τελείωσαν. Δυστυχώς δεν είναι ούτε όλοι οι φίλοι, ούτε όλοι οι γονείς έτσι... Να το θυμάσαι αυτό και να το εκτιμήσεις, είμαι σίγουρη πως θα το κάνεις γιατί είσαι συνειδητοποιημένη κοπέλα, φαίνεται από όσα μας γράφεις...

Τέλος σου ευχομαι να γυρίσεις σελίδα έχοντας πάντα μια γωνίτσα στην καρδιά σου για το μωράκι αυτό, και από εδώ και στο εξής να έχεις μια καλή τύχη και μια ήρεμη ζωή!


ZCE2p3.png

vSQmp3.png

Link to comment
Share on other sites

Κορίτσια μου..

Ήθελα να μοιραστώ μαζί σας ένα όνειρο που είδα...

Δεν πολυ πιστέυω στις ερμηνείες των ονείρων,αλλα δεν σας κρύβω πως ταράχτηκα..

Δεν το είπα στους δικούς μου γιατί δεν θέλω να επαναφέρω στην μνήμη τους όσα ζήσαμε..Όμως έχω ανάγκη να το πώ κάπου..

Ετοιμαζόμουν λέει να πάω στο σπίτι μιας φίλης μου η οποία εδω και 3 χρόνια έχει φύγει απο την ζωή..Στο όνειρο όμως η φίλη μου υποτίθεται οτι ζούσε και ότι με κάλεσε να πιούμε καφέ..

Κοιταζόμουν στον καθρέφτη και απορούσα πόσο όμορφα είχα ετοιμαστεί για μια τυπική επίσκεψη..Αλλα ήθελα τόσο πολύ να την δώ και χαιρόμουν που έμοιαζα τόσο όμορφη.

Καθώς έφτασα στο σπίτι της κοίταξα πάνω στο παράθυρο και είδα πώς όλα τις τα παράθυρα ήταν καλυμένα με κόκκινα κατακόκκινα τριαντάφυλλα.Απόρησα καθώς γνωρίζω πως ενω αγαπούσε τα λουλούδια δεν μπορούσε να τα φροντίσει και τόσο καλά.Η εξώπορτα ήταν ανοιχτή,μπήκα μέσα και ανέβηκα τρέχωντας τα σκαλιά για να την συναντήσω.Χτύπησα την πόρτα και με ενα τεράστιο χαμόγελο περίμενα να μου ανοίξει..Αντάυτου..Μου άνοιξε ένα μωρό..

Το κοίταξα απορημένη και έκανα ένα βήμα πιο πίσω για να το δώ καλά..Εκείνο κρύφτηκε πίσω απο την πόρτα και το μόνο που μπορούσα να διακρίνω ήταν ότι είχε δυο καταπράσινα μάτια.

Έκανα να σπρώξω την πόρτα να περάσω μέσα αλλα με εμπόδιζε το μωρό.Αναγκάστηκα να γονατίσω για να το βεβαιώσω ότι δεν σκοπέυω να του κάνω κακό και ότι θέλεω να δώ την φίλη μου..Εκείνο συνέχιζε να με κοιτάει με φόβο..Για κάποιον λόγο η καρδιά μου άρχισε να χτυπά με αγωνία..Αυτα τα μάτια κάπου τα ξέρω,σκεφτόμουν..Μπορέι να με κοιτούν φοβισμενα αλλα μου προκαλούν και ένα φόβο μια ταραχή.Με κάναν να θέλω να φύγω..Κί όμως ένοιωθα τα πόδια μου πλέον να έχουν κολλησει στην γή.

Ξαφνικά το μωράκι έτρεξε..Φορούσε μια μακρυά άσπρη ποδιά,ήταν και βρώμικη.

Μπήκα μέσα και ένοιωθα την καρδια μου να χτυπάει σαν τρελή καθώς είδα την φίλη μου να κάνει κούνια στην μέση του σαλονιού..Το βλέμμα της ήταν χαμένο,κοιτούσε στο πάτωμα και κρατούσε δυνατά την κούνια η οποία στηριζόταν στο ταβάνι..Τα πόδια της γυμνά και το φόρεμα της λερωμένο ,σκισμένο και άσπρο..Σαν να είχε βουτήξει στις λάσπες..Φώναξα το όνομα της αλλα δεν ανταποκρίθηκε..ΈΚανα να την πλησιάσω αλλα δεν μπορούσα να κουνηθώ.Κοιτλαζω κάτω και βλέπω λάσπες..Όταν σήκωσα το κεφάλι μου και ξαναείδα την φίλι μου ,την βρήκα να έχει αγκαλια το παιδί και να το θυλάζει.Γάλα έπεφτε στο πάτωμα,σαν νερό.Το βλέμμα της φίλης μου ήταν ακριβώς το ίδιο..Χαμένο στο κενό..Φοβήθηκα..Σε λίγο το μωρό κατέβηκε..Ήρθε κοντά μου και με κοίταξε χαμογελαστό στα μάτια.Καπου τα ξέρω αυτα τα μάτια,σκεφτόμουν.."Πώς σε λένε"το ρώτησα.."Πώς το λένε" ρώτησα την φίλη μου η οποια συνέχιζε να κουνιέται χωρίς να κοιτά..

Ξανακοίταξα το μωρό..Τα μαλλία του ήταν μάυρα ,σγουρα και τα μάτακια του πράσινα.Πρέπει να ήταν ίσα με 1,5 χρονό.Έσκυψα και το τράβηξα κοντά μου.Το σήκωσα στα χέρια μου και ένοιωσα οτι η μυρωδία του μου ήταν οικεία,αυτό έβαλε το κεφαλάκι του στον ώμο μου.Κοίταξα την φίλη μου..Και ξαφνικά ακριβώς πίσω απο εκείνη διέκρινα τον πρώην..

Άνοιξα τα μάτια μου και έσφιξα το μωρό στην αγκαλία μου κάνοντας ενα βήμα προς τα πίσω..

Τον είδα να πλησιαζει την φίλη και έτσι όπως ήταν σκυμμένη να την φιλάει στο λαιμό χωρίς να πέρνει τα μάτια μου απο πάνω μου.Την φιλούσε και με κοιτούσε στα μάτια,σχηματίζοντας το προσωπό του μια..χαρά..μια ικανοποίηση..Η φιλενάδα μου άρχισε να κουνιέται πιο δυνατά και έστρεψε τα μάτια της και εκείνη σε μένα.Ανέκφρατση,νεκρή...Το μωρό άρχισε να κλαίει..Όσο κουνιόταν η κούνια της φίλης μου,όσο το φιλί του πρώην γινόταν πιό έντονο τόσο το μωρό έκλαιγε και με έσφιγγε στην αγκαλία του..Ένοιωθα να τρέμω αλλα για κάποιν λόγο δεν ήθελα να σταματήσω να το βλέπω..Ξαφνικά σταμάτησε να κλαίει το μωρό..Ανακουφίστηκα..Ο πρώην μου άρχισε να με πλησιάζει,όσο με πλησίαζε τόσο έκανα πίσω.Η φίλη μου σταμάτησε να κουνιέται..Αφησα το μωρό κάτω και έκανα να φύγω.Πήγα να ανοίξω την πόρτα και βρήκα την φίλη μου αγκαλία με το μωρό.Το μωρό μου δίνει ενα κόκκινο τριαντάφυλλο.Τα μάτια του..Τώρα καταλαβα..Τα μάτια του μωρού ήταν ίδια με τα μάτια του πρώην..Όπως και τα μαλλιά του..Πήρα το τριαντάφυλλο..Και η φιλανέδα μου μου είπε να φύγω..Την κοίταξα..Κοιταξα και το μωρό..Τα ρούχα τους.."Να το πάρω μαζί μου.."τις είπα.."Δεν ξέρω αν μπορείς στην κατάστση που είσαι να προσέξεις το μωρό¨"

"Το μωρό θα μείνει μαζί μου,μην σεναχωριέσαι εσύ..Φύγε.."μου είπε..

Έκανα να φύγω και ο πρώην μου ήταν μπροστά μου..Χαμογελούσε,φοβήθηκα.Δεν άντεχα να τον βλέπω..Έτρεξα σε ενα αλλο δωμάτιο..Έκλεισα την πόρτα και οταν γύρισα τους είδα αγκαλιασμένους μαζί.Και το μωρό στην μέση..

¨Φύγε ,μαμά..Φύγε.."είπε το μωρό..Κρατούσα το τριαντάφυλλο στα χέρια μου..Το μωρό απο μελαχρινό έγινε ξανθό και θύμιζε εμένα..Μόνο τα μάτια του ήταν ίδια..Ε΄μοιαζε να μεγαλώσε απότομα,ήταν ένα καστανόξανθο κοριτσάκι με πράσινα μάτια..."Φύγε μαμά..Μόνο πάρε αυτό να το έχεις..Μπορείς να φύγεις.."

Ξαφνικά δεν ήθελα να φύγω.Δεν φοβόμουν..Ήθελα να το δώ αυτο το παιδί καλύτερα..Γιατι με λέει μαμά.."Πώς σε λένε" την ρώτησα..Η απάντηση ήταν ένα αδιάφορο κούνημα του ώμου της.Ήταν όμορφο..Είχε τα μάτια του..Την ακούμπησα στο μάγουλο.."Είμαι η μαμά σου?¨"την ρώτησα..Και εκείνη κούνησε καταφατικά το κεφάλι της.."Θέλεις να έρθεις μαζί μου?'την ρώτησα.."Δεν μπορώ"μου είπε..Θα μείνω εδώ..εχει πολλά λουλούδια εδώ..Είναι ωραία..Εσύ πρέπει ναφύγεις.."Και μου έδειξε με το δάχτυλο εκείνον.."Έλα μαζί μου¨τις είπα..Και ένοιωθα να βουρκώνω..Και εκεί άκουσα την φίλη μου να τσιρίζει να φύγω..Έιχε στα χέρια της εκείνον..ΈΜοιαζε νεκρός..Αδειός..Η καρδιά μου χτύπησε,τον πόνεσα..Πήγα να τον πλησιάσω αλλα ξαφνικά είδα εμένα μπροστά μου,με το ίδιο φόρεμα της μικρήςκαι η μόνη διαφορά μας ήταν ότι είχα πράσινα μάτια. να στέκεται μπροστα μου με τα χέρια έτοιμα να με σπρώξουν.."Φύγε ,μαμά,φύγε"...και ξύπνησα..

Τα χέρια μου πονούσαν..το ίδιο και τα δόντια μου..

Δεν φοβόμουν πιά..Δεν ένοιωθα τρόμο..Έμεινα να κοιτώ το ταβάνι και να αναρωτιέμαι..Τι όνειρο ήταν αυτό..???Τι θέλαν να μου πούν..

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις


Εγγραφείτε ή συνδεθείτε για να σχολιάσετε

Για να δημοσιεύσετε ένα σχόλιο θα χρειαστεί να είστε εγγεγραμμένο μέλος. Είναι δωρεάν.

Δημιουργήστε νέα εγγραφή

Κάντε εγγραφή να συμμετάσχετε στις συζητήσεις - είναι εύκολη και γρήγορη!

Δημιουργήστε νέα εγγραφή

Σύνδεση

Έχετε ήδη έναν λογαριασμό χρήστη; Συνδεθείτε εδώ.

Συνδεθείτε τώρα
×
×
  • Δημιουργία νέου...