... ΊΣΩς είμαι εγώ η παράλογη... αλλα δεν αξίζω λίγο ενδιαφέρον ???...

[t1t1n4k1]

Καλησπέρα, σίγουρα τα προβλήματα σχέσεων κάποιον άλλον είναι πιο μεγάλα , αλλα πραγματικά είχα την ανάγκη να μοιραστώ μαζί σας τους δικούς μου προβληματισμούς. Ειμαι η μαμά ενός πανέμορφου (για μένα ) κοριτσιού 5,5 μηνών... Με τον άντρα μου ήμαστε μαζί 9 χρόνια ... ουσιαστικά μεγαλώσαμε μαζί... Όσο παράξενο και αν ειναι εγώ ειμαι ακόμη ερωτευμένη μαζί του όπως τότε, ανυπομονώ να ερθει απο την δουλειά να κάτσουμε παρέα να παίξουμε με το παιδάκι μας... Εκείνος όμως ζεί σε ένα δικό του πλανήτη... Μετά τον ερχομό του παιδιού εχει γίνει άλλος άνθρωπος... ΌΛΟ γκρινιάζει για τα λεφτά... για το σπίτι... για όλα ... και απο βοήθεια τίποτα... απο την δουλειά στον υπολογιστή και απο τον υπολογιστή στην δουλειά. Θέλει λεει να είναι το σπίτι στην εντέλεια (γιατι λεει το 'εχω παρατήσει ...) και δεν δικαιολογούμε γιατι κάθομαι όλη την ημέρα. το φαγητό στην ώρα του .... το παιδι καθάρο και ταισμένο και εκείνος ... πουθενά ... Νιώθω τόσο κουρασμένη πιο πολύ ψυχολογικά και οχι τόσο σωματικά. Ξέρω πως και εγώ δεν είμαι όπως ήμουν πριν αλλα προσπαθώ να δώσω την απαιτούμενη σημασία στο παιδί. Εχω φτάσει σε σημείο να κάνω δουλειές με τον μάρσιπο για να μην γυρίσει και γκρινιάζει ... και η μέση μου κομμάτια... Δεν ενδιαφέρετε για τίποτα... κ ιδικά για μένα ... του ζητάω να πάμε μια βόλτα με το παιδί ... να δούμε μια ταινία... να κάνουμε κάτι οι δυο μας σαν ζευγάρι ... και είναι αρνητικός σε όλα... Ειμαι 24 ετων και ναι εχω ανάγκη και την βόλτα μου κ την ανάλογη προσοχή απο τον άντρα μου.... ΊΣΩς είμαι εγώ η παράλογη... αλλα δεν αξίζω λίγο ενδιαφέρον ??? Συγνώμη που γράφω τόσο πολλά και μπερδεμένα αλλα νομίζω πως και το μυαλό μου ειναι εξίσου μπερδεμένο...

[zenia79]

Καλησπέρα, σίγουρα τα προβλήματα σχέσεων κάποιον άλλον είναι πιο μεγάλα , αλλα πραγματικά είχα την ανάγκη να μοιραστώ μαζί σας τους δικούς μου προβληματισμούς. Ειμαι η μαμά ενός πανέμορφου (για μένα ) κοριτσιού 5,5 μηνών... Με τον άντρα μου ήμαστε μαζί 9 χρόνια ... ουσιαστικά μεγαλώσαμε μαζί... Όσο παράξενο και αν ειναι εγώ ειμαι ακόμη ερωτευμένη μαζί του όπως τότε, ανυπομονώ να ερθει απο την δουλειά να κάτσουμε παρέα να παίξουμε με το παιδάκι μας... Εκείνος όμως ζεί σε ένα δικό του πλανήτη... Μετά τον ερχομό του παιδιού εχει γίνει άλλος άνθρωπος... ΌΛΟ γκρινιάζει για τα λεφτά... για το σπίτι... για όλα ... και απο βοήθεια τίποτα... απο την δουλειά στον υπολογιστή και απο τον υπολογιστή στην δουλειά. Θέλει λεει να είναι το σπίτι στην εντέλεια (γιατι λεει το 'εχω παρατήσει ...) και δεν δικαιολογούμε γιατι κάθομαι όλη την ημέρα. το φαγητό στην ώρα του .... το παιδι καθάρο και ταισμένο και εκείνος ... πουθενά ... Νιώθω τόσο κουρασμένη πιο πολύ ψυχολογικά και οχι τόσο σωματικά. Ξέρω πως και εγώ δεν είμαι όπως ήμουν πριν αλλα προσπαθώ να δώσω την απαιτούμενη σημασία στο παιδί. Εχω φτάσει σε σημείο να κάνω δουλειές με τον μάρσιπο για να μην γυρίσει και γκρινιάζει ... και η μέση μου κομμάτια... Δεν ενδιαφέρετε για τίποτα... κ ιδικά για μένα ... του ζητάω να πάμε μια βόλτα με το παιδί ... να δούμε μια ταινία... να κάνουμε κάτι οι δυο μας σαν ζευγάρι ... και είναι αρνητικός σε όλα... Ειμαι 24 ετων και ναι εχω ανάγκη και την βόλτα μου κ την ανάλογη προσοχή απο τον άντρα μου.... ΊΣΩς είμαι εγώ η παράλογη... αλλα δεν αξίζω λίγο ενδιαφέρον ??? Συγνώμη που γράφω τόσο πολλά και μπερδεμένα αλλα νομίζω πως και το μυαλό μου ειναι εξίσου μπερδεμένο...

Οχι κοριτσάκι μου δεν παραλογίζεσαι! Φυσικά και έχεις ανάγκη από την βόλτα σου και από την ανάλογη προσοχή από τον άντρα σου και δεν έχει να κάνει με το γεγονός ότι είσαι 24 χρονών μόνο... και 34 και 44 να ήσουν πάλι έτσι θα ήταν τα πράγματα... Οι άντρες νομίζω παραφρονούν μετά την έλευση του παιδιού...όχι όλοι αλλά αρκετοί... τους πέφτει ''βαριά'' η πατρότητα... Μερικοί φτάνουν να ζηλεύουν και το ίδιο τους το μωρό επειδή απορροφά όλη την ενέργεια και προσοχή της γυναίκας τους και δυστροπούν! Βλέπεις μέχρι πριν να έρθει το μωρό είναι αυτοί τα μωρά μας.... Όσο για το αν κάθεσαι όλη μέρα, πες του να κάτσει αυτός μια μέρα με το μωρό και και το νοικοκυριό και να πας εσύ δουλειά... να δούμε ποιος θα τα καταφέρει καλύτερα! Ένα μωρό 5,5 μηνών έχει πολλές απαιτήσεις σε ότι αφορά την φροντίδα του, αν δεν είναι και από τα ''ήσυχα'' μωρά , ακόμα χειρότερα! Το έχω ζήσει το σκηνικό να μην προλαβαίνω όχι να συγυρίσω και να μαγειρέψω αλλά ούτε στην τουαλέτα να πάω...

Μίλησε στον άντρα σου και πες του για τις ανησυχίες σου και την ψυχολογική σου κούραση... Ρώτα τον τι νιώθει κι εκείνος και είναι πάντα κατσούφης και χωρίς όρεξη... Είναι το άγχος να προσφέρει στην οικογένειά του τα απαραίτητα; Είναι που νιώθει ότι σε έχει χάσει λόγω της ενασχόλησης σου με το μωρό; Τον βαραίνει το γεγονός ότι τώρα έχει ευθύνες ως πατέρας; Χαλιέται που έχει αλλάξει το πρόγραμμά του; που ίσως δεν μπορεί πλέον να κάνει όσα έκανε μαζί σου παλιά;

Θεέ μου που φτάνουμε...να περνάμε εγκυμοσύνες, γέννες, ξενύχτια, κούραση και να πρέπει να κάνουμε και ψυχοθεραπεία στους συζύγους μας...πφφφφ

Αλήθεια πόσο χρονών είναι ο καλός σου;;;;