Παλίνδρομη κύηση - δύσκολο να το ξεπεράσω

[Antila]

Καλημέρα σας! Ειμαι νέα στην παρέα! Έγραψα την Τρίτη στο parents.org αλλά δεν έλαβα απάντηση και είπα να μπω στην παρέα σας εδώ στο cafe .

Είμαι 30 ετών και αποφασίσαμε τον Μάιο με τον σύντροφό μου να ξεκινήσουμε ελεύθερα επαφές γιατί θέλαμε να γίνουμε γονείς. Έτσι, ξεκινήσαμε χαλαρά, χωρίς άγχος και σίγουρα χωρίς να περιμένουμε να γίνει με την μια και μοναδική επαφή. Και να που έγινε! Έτρεμαν τα χέρια μου όταν κράτησα το θετικό τεστ, ξεχύθηκαν από μέσα μου τόσα όνειρα και προσδοκίες, τόση ευτυχία! Πρώτη χοριακή στην 3η μέρα καθυστέρησης, 526, δε μου ζήτησαν όμως να κάνω δεύτερη και δεν ήξερα ότι χρειαζόταν. Απο την αρχη ειχα εμετούς, ναυτίες, πολύ πρησμένη κοιλιά και στήθος, πρόλαβα να ονειρευτώ πώς θα έμοιαζε ο Φεβρουάριος που θα ήμασταν πλέον 3 αντί για 2, κι όμως στον πρώτο υπέρηχο (5,5 εβδομάδων) είπε ο γιατρός ότι είναι λίγο πιο μικρό από όσο θα θέλαμε. Δεν δώσαμε σημασία στο υπονοούμενο του γιατρού, ως πρωτάρηδες φύγαμε τρισευτυχισμένοι που είδαμε σάκο και εμβρυικά στοιχεία, και πήγαμε 6+ εβδομάδων να ακούσουμε καρδιά. Πράγματι, ακούσαμε... Αλλά ήταν τόσο αργοί οι χτύποι. Δεν θα τους ξεχάσω ποτέ. Η καρδιά η δική μου πήγαινε να σπάσει από την αγωνία, και η δική του χτυπούσε τόσο αργά, τόσο κουρασμένα... Αλλά χτυπούσε. Ένιωσα για πρώτη φορά πώς είναι να έχεις μέσα σου μια ζωή. Μονο 45 παλμοί το λεπτό, σχεδον καμια πιθανότητα να επιβιωσει το μωρακι, αλλα δε μπορουσαμε να κανουμε κατι από το να περιμένουμε. Βασανιστικες μερες που έπαιρνα σαλοσπίρ και ήλπιζα να γίνει κανένα θαύμα, ενώ παράλληλα θρηνούσα ήδη το εμβρυάκι που ακόμη ζούσε μέσα μου. Μετά από λιγες μερες πέθανε, και το κατάλαβα γιατι ξαφνικα σταματησα να ανακατευομαι και να κανω εμετους, κοπηκαν ολα μαχαιρι. Πήγαμε στο γιατρό, ειχε παλινδρομησει γυρω στην 7η εβδομαδα, και επρεπε να περιμενουμε αλλες λιγες μερες μηπως ξεκινησει αποβολη. Δεν εφτανε που το περιμενα να μου φυγει μεσα απ τα χερια ενω ζουσε μες στην κοιλια μου, επρεπε να το κουβαλαω και νεκρο. Μπορει να ηταν μικρο ακομη, αλλα τα ονειρα που καναμε ηταν μεγαλα. Δε θυμαμαι καν πως ενιωθα εκεινες τις μερες. Μετα απο 3-4 μερες χωρις κανενα σημειο αποβολης, πηγα για αποξεση 30/6.

Μετα την αποξεση δεν ειχα καθολου αιμορραγια, εκτος απο λιγο ροζ τις 3 πρωτες μερες. Καμια ροη. Η περιοδος εκανε περιπου 60 ημερες να ερθει, ηρθε ταυτοχρονα με χορηγηση προγεστερονης (αρα θα ερχοταν πλεον ετσι κι αλλιως). Οσο δεν ερχοταν ομως, βασανιστηκα παρα πολυ ψυχολογικα και ορμονικα. Ενιωθα οτι δεν εκλεινε ο κυκλος, ειχα να αδιαθετησω απο τον Απριλη, ειχε φτασει Αυγουστος, εγω δεν ειχα περιοδο αλλα ουτε και μωρο, φοβομουν μηπως δεν ερθει η περιοδος λογω πιθανης επιπλοκης κτλ. Εννοειται πηγα και για δευτερη γνωμη, κανεις δεν μου βρηκε κατι ανησυχητικο, μονο μια κυστουλα 2 εκ. διπλα απο μια ωοθηκη που δεν την ειχα παλια, αλλα μαλλον οφειλοταν στην εγκυμοσυνη, και οι γιατροι μου ειπαν να την αγνοησω και θα την παρακολουθουμε που και που.

Τελος, αφησαμε 2 κυκλους να περασουν για να ξαναξεκινησουμε ελευθερα, απλως ο κυκλος μου απο 25-26 ημερων που ηταν παλια σταθεροτατος, πηγε στις 23 μερες. Στον πρωτο κυκλο ελευθερης επαφης δεν εμεινα εγκυος (κατα βαθος το ηθελα τοσο πολυ, αλλα ποσο πιθανο να ηταν να ξανασυμβει με την πρωτη;!) και τωρα διανυουμε τον δευτερο, και (δεν) περιμενω περιοδο το σαββατοκυριακο.

Εχω αρχισει να φοβαμαι μηπως αυτη τη φορα δυσκολευτουμε πολυ, αν και ειναι παρα πολυ νωρις για να αγχωνομαι. Ομως βλεπω ονειρα οτι υιοθετω παιδι, οτι αιμορραγω ακατασχετα και άλλα τετοια. Βλεπω συνεχως εγκυους γυρω μου, γεννησαν 3 γνωστες/φιλες μου σε μια εβδομαδα (την προηγουμενη εβδομαδα ολες), αλλες 3-4 κοπελες που μειναμε μαζι εγκυες συνεχιζουν κανονικα και ειναι τοσο ευτυχισμενες. Χαιρομαι αφανταστα για ολες, μονο θα ηθελα κι εγω να ειχα την κοιλια μου φουσκωμενη αυτη τη στιγμη και να ονειρευομαι οπως την πρωτη στιγμη.

Νιωθω ματαιωση, ειμαι απαισιοδοξη για πρωτη φορα στη ζωη μου ενω συνηθως ειμαι πολυ αισιοδοξο ατομο και δεν τα παραταω. Φυσικα υπαρχουν και οι μερες που ειμαι καλα και λεω "αφου εμεινα μια φορα, θα ξαναγινει!" και "τουλαχιστον ειδαμε οτι δεν υπαρχει θεμα υπογονιμοτητας" και "παμε παρακατω!" αλλα μετα με πνιγουν τα "αν" και το "πότε". Κλαιω συχνα, βλεπω διαφημισεις με μωρα και χαλιεμαι. Πηγα να αγορασω δωρο για το νεογεννητο μιας φιλης και ενιωθα σουβλιες στην καρδια οταν διαλεγα ρουχαλακια, τα ματια μου γεμισαν δακρυα. Παντα ηθελα παιδακια αλλα δεν ειχα καμια εμμονη ή πανικο να γινει γρηγορα, ημουν οντως χαλαρη. Ομως δυστυχως απ τη στιγμη που εγινε και δεν προχωρησε, με επιασε αγχος και στεναχωρια και δε μπορω να χαλαρωσω ή να μην το σκεφτομαι.

Θα ηθελα τοσο πολυ να με βρει ο χειμωνας ή η ανοιξη με υγιες μωρο στην κοιλιτσα, αλλα ωσπου να γινει εχω αναγκη να σκεφτω θετικα και να μαθω να ελεγχω τις αρνητικες σκεψεις. Να μην κλαιω, να μην σκεφτομαι οτι θα εχω καποιο προβλημα υγειας και δε θα ερθει το μωρο μας. Νιωθω πως δυο λογια παρηγοριας και εμπειριες σας με ευχαριστη εξελιξη θα με βοηθησουν πολυ. Δεν με αναγνωρίζω... Μπορειτε να με βοηθησετε;

Σας ευχαριστω ολες!! <3

[linaa]

πρίν από 12 λεπτά , Antila είπε:

Καλημέρα σας! Ειμαι νέα στην παρέα! Έγραψα την Τρίτη στο parents.org αλλά δεν έλαβα απάντηση και είπα να μπω στην παρέα σας εδώ στο cafe .

Είμαι 30 ετών και αποφασίσαμε τον Μάιο με τον σύντροφό μου να ξεκινήσουμε ελεύθερα επαφές γιατί θέλαμε να γίνουμε γονείς. Έτσι, ξεκινήσαμε χαλαρά, χωρίς άγχος και σίγουρα χωρίς να περιμένουμε να γίνει με την μια και μοναδική επαφή. Και να που έγινε! Έτρεμαν τα χέρια μου όταν κράτησα το θετικό τεστ, ξεχύθηκαν από μέσα μου τόσα όνειρα και προσδοκίες, τόση ευτυχία! Πρώτη χοριακή στην 3η μέρα καθυστέρησης, 526, δε μου ζήτησαν όμως να κάνω δεύτερη και δεν ήξερα ότι χρειαζόταν. Απο την αρχη ειχα εμετούς, ναυτίες, πολύ πρησμένη κοιλιά και στήθος, πρόλαβα να ονειρευτώ πώς θα έμοιαζε ο Φεβρουάριος που θα ήμασταν πλέον 3 αντί για 2, κι όμως στον πρώτο υπέρηχο (5,5 εβδομάδων) είπε ο γιατρός ότι είναι λίγο πιο μικρό από όσο θα θέλαμε. Δεν δώσαμε σημασία στο υπονοούμενο του γιατρού, ως πρωτάρηδες φύγαμε τρισευτυχισμένοι που είδαμε σάκο και εμβρυικά στοιχεία, και πήγαμε 6+ εβδομάδων να ακούσουμε καρδιά. Πράγματι, ακούσαμε... Αλλά ήταν τόσο αργοί οι χτύποι. Δεν θα τους ξεχάσω ποτέ. Η καρδιά η δική μου πήγαινε να σπάσει από την αγωνία, και η δική του χτυπούσε τόσο αργά, τόσο κουρασμένα... Αλλά χτυπούσε. Ένιωσα για πρώτη φορά πώς είναι να έχεις μέσα σου μια ζωή. Μονο 45 παλμοί το λεπτό, σχεδον καμια πιθανότητα να επιβιωσει το μωρακι, αλλα δε μπορουσαμε να κανουμε κατι από το να περιμένουμε. Βασανιστικες μερες που έπαιρνα σαλοσπίρ και ήλπιζα να γίνει κανένα θαύμα, ενώ παράλληλα θρηνούσα ήδη το εμβρυάκι που ακόμη ζούσε μέσα μου. Μετά από λιγες μερες πέθανε, και το κατάλαβα γιατι ξαφνικα σταματησα να ανακατευομαι και να κανω εμετους, κοπηκαν ολα μαχαιρι. Πήγαμε στο γιατρό, ειχε παλινδρομησει γυρω στην 7η εβδομαδα, και επρεπε να περιμενουμε αλλες λιγες μερες μηπως ξεκινησει αποβολη. Δεν εφτανε που το περιμενα να μου φυγει μεσα απ τα χερια ενω ζουσε μες στην κοιλια μου, επρεπε να το κουβαλαω και νεκρο. Μπορει να ηταν μικρο ακομη, αλλα τα ονειρα που καναμε ηταν μεγαλα. Δε θυμαμαι καν πως ενιωθα εκεινες τις μερες. Μετα απο 3-4 μερες χωρις κανενα σημειο αποβολης, πηγα για αποξεση 30/6.

Μετα την αποξεση δεν ειχα καθολου αιμορραγια, εκτος απο λιγο ροζ τις 3 πρωτες μερες. Καμια ροη. Η περιοδος εκανε περιπου 60 ημερες να ερθει, ηρθε ταυτοχρονα με χορηγηση προγεστερονης (αρα θα ερχοταν πλεον ετσι κι αλλιως). Οσο δεν ερχοταν ομως, βασανιστηκα παρα πολυ ψυχολογικα και ορμονικα. Ενιωθα οτι δεν εκλεινε ο κυκλος, ειχα να αδιαθετησω απο τον Απριλη, ειχε φτασει Αυγουστος, εγω δεν ειχα περιοδο αλλα ουτε και μωρο, φοβομουν μηπως δεν ερθει η περιοδος λογω πιθανης επιπλοκης κτλ. Εννοειται πηγα και για δευτερη γνωμη, κανεις δεν μου βρηκε κατι ανησυχητικο, μονο μια κυστουλα 2 εκ. διπλα απο μια ωοθηκη που δεν την ειχα παλια, αλλα μαλλον οφειλοταν στην εγκυμοσυνη, και οι γιατροι μου ειπαν να την αγνοησω και θα την παρακολουθουμε που και που.

Τελος, αφησαμε 2 κυκλους να περασουν για να ξαναξεκινησουμε ελευθερα, απλως ο κυκλος μου απο 25-26 ημερων που ηταν παλια σταθεροτατος, πηγε στις 23 μερες. Στον πρωτο κυκλο ελευθερης επαφης δεν εμεινα εγκυος (κατα βαθος το ηθελα τοσο πολυ, αλλα ποσο πιθανο να ηταν να ξανασυμβει με την πρωτη;!) και τωρα διανυουμε τον δευτερο, και (δεν) περιμενω περιοδο το σαββατοκυριακο.

Εχω αρχισει να φοβαμαι μηπως αυτη τη φορα δυσκολευτουμε πολυ, αν και ειναι παρα πολυ νωρις για να αγχωνομαι. Ομως βλεπω ονειρα οτι υιοθετω παιδι, οτι αιμορραγω ακατασχετα και άλλα τετοια. Βλεπω συνεχως εγκυους γυρω μου, γεννησαν 3 γνωστες/φιλες μου σε μια εβδομαδα (την προηγουμενη εβδομαδα ολες), αλλες 3-4 κοπελες που μειναμε μαζι εγκυες συνεχιζουν κανονικα και ειναι τοσο ευτυχισμενες. Χαιρομαι αφανταστα για ολες, μονο θα ηθελα κι εγω να ειχα την κοιλια μου φουσκωμενη αυτη τη στιγμη και να ονειρευομαι οπως την πρωτη στιγμη.

Νιωθω ματαιωση, ειμαι απαισιοδοξη για πρωτη φορα στη ζωη μου ενω συνηθως ειμαι πολυ αισιοδοξο ατομο και δεν τα παραταω. Φυσικα υπαρχουν και οι μερες που ειμαι καλα και λεω "αφου εμεινα μια φορα, θα ξαναγινει!" και "τουλαχιστον ειδαμε οτι δεν υπαρχει θεμα υπογονιμοτητας" και "παμε παρακατω!" αλλα μετα με πνιγουν τα "αν" και το "πότε". Κλαιω συχνα, βλεπω διαφημισεις με μωρα και χαλιεμαι. Πηγα να αγορασω δωρο για το νεογεννητο μιας φιλης και ενιωθα σουβλιες στην καρδια οταν διαλεγα ρουχαλακια, τα ματια μου γεμισαν δακρυα. Παντα ηθελα παιδακια αλλα δεν ειχα καμια εμμονη ή πανικο να γινει γρηγορα, ημουν οντως χαλαρη. Ομως δυστυχως απ τη στιγμη που εγινε και δεν προχωρησε, με επιασε αγχος και στεναχωρια και δε μπορω να χαλαρωσω ή να μην το σκεφτομαι.

Θα ηθελα τοσο πολυ να με βρει ο χειμωνας ή η ανοιξη με υγιες μωρο στην κοιλιτσα, αλλα ωσπου να γινει εχω αναγκη να σκεφτω θετικα και να μαθω να ελεγχω τις αρνητικες σκεψεις. Να μην κλαιω, να μην σκεφτομαι οτι θα εχω καποιο προβλημα υγειας και δε θα ερθει το μωρο μας. Νιωθω πως δυο λογια παρηγοριας και εμπειριες σας με ευχαριστη εξελιξη θα με βοηθησουν πολυ. Δεν με αναγνωρίζω... Μπορειτε να με βοηθησετε;

Σας ευχαριστω ολες!! <3

κοριτσι μου κ εγω απο παλλινδρομη ομως πολυ πιο νωρις ερχομαι μολις τρεις εβδομαδες πριν. οι ορμονες σου δεν εχουν ακομα ισοροπησει με κυκλο 23 ημερων το πιο πιθανο ειναι να μην εκανες καθολου ωορηξια τους τελευταιους 2 μηνες. οι παλλινδρομες κατα ενα μεγαλο ποσοστο οφειλονται σε τυχαιο γεγονος ομως αν ανχωνεσε το πιο κυριο ειναι να κανεις ενα ελενχο θυροειδη υπερηχο κτλ αντισωματα κτλ. 

αν δεις οτι ο κυκλος σου παραμενει μικρος μιλα με τον γιατρο σου μηπως κανετε ορμονικες εξετασεις. επισης μπορεις να παρεις απτο ιντερνετ τεστ ωορηξιας πολυ οικονομικα για να βρισκεις την ωορηξια σου. παντως ξερεις τι λενε μια φορα εγκυος σημαινει οτι ολα πανε καλα σε πολλους τομεις οποτε την επομενη φορα θα ειμαστε πιο τυχερες!!!

[Antila]

Σ' ευχαριστώ Λίνα για την απάντηση! Λυπαμαι πολυ για την απωλεια σου κι ευχομαι πολυ συντομα να ορθοποδησεις και να χαρεις μια τελειομηνη εγκυμοσυνη κι ενα μωρακι!

Η αληθεια ειναι οτι με παραξενεψε ο μικρος κυκλος... Μαλιστα νιωθω πονακια ως συνηθως τις μερες που θεωρητικα γινεται η ωορρηξια, αλλα αυτο δε σημαινει οτι ειναι καλης ποιοτητας. Δυο γιατροι τους οποιους ρωτησα, ειπαν οτι δεν τους πειραζει καθολου ο μικρος κυκλος και δεν δινουν καποια σημασια, αλλα εγω τρωγομαι και αναρωτιεμαι αν ειναι νορμαλ το να εχω ωορρηξια μολις την 9η μερα του κυκλου. Θα αφησω να περασουν ακομη 2 κυκλοι για να εχω μια εικονα καπως πιο σαφη, και προς Χριστουγεννα αν δεν εχει υπαρξει εγκυμοσυνη θα παω ξανα για ελεγχο και κυριως ορμονολογικο (που δεν μου ζητησαν και δεν εκανα ποτε).

Ο προγεννητικος ηταν καλος, ηθελε μονο τον θυρεοειδη μου λιγο πιο χαμηλα (μιση μοναδα) αλλα θα τον ριχναμε με χαπια, ομως η παλινδρομηση μας προλαβε. Επισης, εκανα ελεγχο θρομβοφιλιας μετα την παλινδρομη και ηταν οκ.

Ελπιζω αυτη η κυστουλα στον επομενο ελεγχο να εχει φυγει, γιατι μεχρι και σε αυτην παει το μυαλο μου μηπως δημιουργει καποιο προβλημα, κι ας ειπαν οι γιατροι οτι δεν επηρεαζει τη γονιμοτητα.

Καλη δυναμη σε εσενα, ειναι πολυ προσφατο το γεγονος και ευχομαι καλη σωματικη και κυριως ψυχικη αναρρωση!

[linaa]

πρίν από 2 λεπτά , Antila είπε:

Σ' ευχαριστώ Λίνα για την απάντηση! Λυπαμαι πολυ για την απωλεια σου κι ευχομαι πολυ συντομα να ορθοποδησεις και να χαρεις μια τελειομηνη εγκυμοσυνη κι ενα μωρακι!

Η αληθεια ειναι οτι με παραξενεψε ο μικρος κυκλος... Μαλιστα νιωθω πονακια ως συνηθως τις μερες που θεωρητικα γινεται η ωορρηξια, αλλα αυτο δε σημαινει οτι ειναι καλης ποιοτητας. Δυο γιατροι τους οποιους ρωτησα, ειπαν οτι δεν τους πειραζει καθολου ο μικρος κυκλος και δεν δινουν καποια σημασια, αλλα εγω τρωγομαι και αναρωτιεμαι αν ειναι νορμαλ το να εχω ωορρηξια μολις την 9η μερα του κυκλου. Θα αφησω να περασουν ακομη 2 κυκλοι για να εχω μια εικονα καπως πιο σαφη, και προς Χριστουγεννα αν δεν εχει υπαρξει εγκυμοσυνη θα παω ξανα για ελεγχο και κυριως ορμονολογικο (που δεν μου ζητησαν και δεν εκανα ποτε).

Ο προγεννητικος ηταν καλος, ηθελε μονο τον θυρεοειδη μου λιγο πιο χαμηλα (μιση μοναδα) αλλα θα τον ριχναμε με χαπια, ομως η παλινδρομηση μας προλαβε. Επισης, εκανα ελεγχο θρομβοφιλιας μετα την παλινδρομη και ηταν οκ.

Ελπιζω αυτη η κυστουλα στον επομενο ελεγχο να εχει φυγει, γιατι μεχρι και σε αυτην παει το μυαλο μου μηπως δημιουργει καποιο προβλημα, κι ας ειπαν οι γιατροι οτι δεν επηρεαζει τη γονιμοτητα.

Καλη δυναμη σε εσενα, ειναι πολυ προσφατο το γεγονος και ευχομαι καλη σωματικη και κυριως ψυχικη αναρρωση!

σε ευχαριστω παρα πολυ κ ανταποδιδω! να μην στεναχωριεσαι αφου εμεινες εγκυος θα ξαναμεινεις αυτο ειναι σιγουρο. τον θυροειδη να τον ρυθμισεις τωρα που ξεκινησες προσπαθειες παλι μην το αφησεις ετσι μεχρι την επομενη εγκυμοσυνη ο θυροειδης καλο ειναι να ειναι ρυθμισμενος πριν ερθει η εγκυμοσυνη . ναι να κανεις ορμονικες δεν ειναι τιποτα κ φτηνες ειναι 4 εξετασεις ειναι οι βασικες κ μονη σου να τις κανεις παραπανω απο 50 ευρω δεν κοστιζουν απτο να σε τρωνε οι σκεψεις!ο κυκλος  ναι μπορει να ειναι κ μικρος αλλα αφου αλλαξε μετα απο την παλλινδρομη καλο ειναι να το κοιταξεις γιατι μπορει να μην γινετε ωορηξια καμια φορα ανεβαινει κ η προλακτινη που εμποδιζει πολυ την ωορηξια οι γιατροι καμια φορα δεν θελουν να δινουν εξετασεις αμεσως για να μην ανχωνεσε αλλα αυτο δεν σημαινει οτι δεν μπορεις να τις ζητησεις μονη σου.

[mama16]

Φαντάζομαι είναι δύσκολο να έχεις κάνει όνειρα για ένα μωρακι κ να τα φέρει έτσι η τύχη.. Πάρε τον χρόνο σ, λογικό να θρηνεις αλλά σκεψου ότι ήταν να συμβεί κ καλύτερα που έγινε τόσο νωρίς από το να γίνει αργότερα.. Ξέρω ότι όταν μένεις μία φορά έγκυος μετά είσαι πιο γόνιμη. Σας εύχομαι το 2018 να έχετε μία φανταστική τελειομηνη εγκυμοσύνη χωρίς άγχος κ να κρατήσετε ένα μωρακι στην αγκαλιά σας!

[Antila]

Ευχαριστούμε πολύ mama16! Προσπάθησα να κάνω αυτο, να πάρω το χρόνο μου να πενθήσω την απώλεια που βίωσα, αλλά δυστυχώς λόγω μικρής ηλικίας του εμβρύου οι γύρω μου θεωρούν ότι παρατραβάει το πένθος. Ήδη από τον 2ο μηνα που συνεβη αρχισαν να μου λενε να παω παρακατω, ενω τωρα εχουν περασει 4 μηνες. Αρα οταν προσπαθησω πλεον να το εκφρασω, συνηθως μου λενε οτι δεν ειναι φυσιολογικο να κραταει τοσο πολυ και διαφορα τετοια που με ακυρωνουν. Λες και εγω δε θα ηθελα να παω παρακατω! Φυσικα και θελω.. Και φυσικα κατανοω οτι υπαρχουν πολυ χειροτερα, να χαθει αργοτερα ενα μωρακι, ομως δυστυχως δε μπορουν να ελεγχθουν ολα τα συναισθηματα. Δεν ειναι μονο το εμβρυο που χανεται αλλα οι προσδοκιες και οι ελπιδες που το συνοδευουν. Ισως πιεζομαι γιατι δε μπορω να εκφραστω ελευθερα! Ηδη νιωθω καλυτερα που εγραψα εδω .

Λίνα μου, μπορεις να μου πεις ποιες ειναι οι 4 εξετασεις για ορμονες που λες, ωστε να τις εχω υποψη; Προγεστερονη, προλακτινη και ποιες αλλες; Ακομη, θα ελεγξω αλλη μια φορα τον θυρεοειδη να δω πως ειναι τωρα και θα παω σε ενδοκρινολογο για να τον ρυθμισω, σωστα;

[linaa]

πρίν από 19 λεπτά , Antila είπε:

Ευχαριστούμε πολύ mama16! Προσπάθησα να κάνω αυτο, να πάρω το χρόνο μου να πενθήσω την απώλεια που βίωσα, αλλά δυστυχώς λόγω μικρής ηλικίας του εμβρύου οι γύρω μου θεωρούν ότι παρατραβάει το πένθος. Ήδη από τον 2ο μηνα που συνεβη αρχισαν να μου λενε να παω παρακατω, ενω τωρα εχουν περασει 4 μηνες. Αρα οταν προσπαθησω πλεον να το εκφρασω, συνηθως μου λενε οτι δεν ειναι φυσιολογικο να κραταει τοσο πολυ και διαφορα τετοια που με ακυρωνουν. Λες και εγω δε θα ηθελα να παω παρακατω! Φυσικα και θελω.. Και φυσικα κατανοω οτι υπαρχουν πολυ χειροτερα, να χαθει αργοτερα ενα μωρακι, ομως δυστυχως δε μπορουν να ελεγχθουν ολα τα συναισθηματα. Δεν ειναι μονο το εμβρυο που χανεται αλλα οι προσδοκιες και οι ελπιδες που το συνοδευουν. Ισως πιεζομαι γιατι δε μπορω να εκφραστω ελευθερα! Ηδη νιωθω καλυτερα που εγραψα εδω .

Λίνα μου, μπορεις να μου πεις ποιες ειναι οι 4 εξετασεις για ορμονες που λες, ωστε να τις εχω υποψη; Προγεστερονη, προλακτινη και ποιες αλλες; Ακομη, θα ελεγξω αλλη μια φορα τον θυρεοειδη να δω πως ειναι τωρα και θα παω σε ενδοκρινολογο για να τον ρυθμισω, σωστα;

καλημερα! ναι θα πας σε εναν ενδοκρινολογο που να ασχολειτε με γονιμοτητα ομως γιατι δεν ξερουν ολοι οι ενδοκρινολογοι τις περιπτωσεις που θελουν να κανουν παιδι ασε γιατι την εχουν πατησει πολλες με ενδοκρινολογους θα σου δωσει να κανεις εξετασεις αιματος κ υπερηχο να ζητησεις. οι ορμονικες ειναι fsh lh e2 κ οπως ειπες προλακτινη τις κανεις την 2η με 3η μερα της περιοδου σου. την προγεστερονη την κανεις συνηθως 7 ημερες πριν ερθει η περιοδος κ δειχνει κιολας αν εγινε οντως ωορηξια.

[xristina55]

Antila μου καλημερα ,σου γραφω γιατι με συγκινησε κ με αγγιξε ο τροπος που εξεφρασεις ολα αυτα που νιωθεις γιατι ακριβως ετσι νιωθω κ εγω...περσι το Μαιο ειχα ακριβως το ιδιο ξεκινημα με σενα κ ακριβως τα ιδια ονειρα κ σκεψεις ,οταν μου ανακοινωσαν στις 14 εβδομαδες οτι το εμβρυακι μου ειχε προβλημα κ επρεπε να διακοψω την εγκυμοσυνη ενιωσα το χειροτερο πονο που ειχα ποτε κ αφου εζησα ολη αυτη την εμπειρια ειπε πως δ θα αντεξω να το ξαναπερασω...μου εγινε εμμονη ιδεα μετα οτι καποιο προβλημα εχουμε κ οτι θα ξαναγινει το ιδιο ,μετρουσα μηνες κ περιοδους για το ποτε θα ξαναμπορεσουμε να προσπαθησουμε

Ζηλευω κ θυμωνω οταν βλεπω εγκυους ή πρεπει να παω να ψωνισω μωρουδιακα για καποιο αλλο μωρακι κ δεν εχω πραγματικα διαθεση να κανω τιποτα αλλο γιατι το μονο που θελω ειναι παιδια

Το αποτελεσμα?3 βιοχημικες κυησεις καπακι κ μια 5η εγκυμοσυνη τωρα το καλοκαιρι που η καρδουλα του σταματησε στις 8 εβδομαδες( 3η αποξεση που χρειαστηκε να κανω)

Αυτο που ελεγα δεν θα αντεξω να ξαναζησω το εζησα πολλακις κ με δυναμη που δ πιστευα πως θα εχω

Δεν θελω να σε ριξω ψυχολογικα με την ιστορια μου ουτε θα σου πω μη στεναχωριεσαι γιατι την επομενη φορα ολα θα πανε καλα γιατι αυτο δεν μπορει να σου το εγγυηθει κανενας...ετσι μου ελεγαν κ μενα κ εφαγα τη μια σφαλιαρα μετα την αλλη

Καποιες κοπελες μας ειναι γραφτο να ταλαιπωρηθουμε λιγο παραπανω κ καποιες αλλες τα γεννανε κ τα πετανε σε καδους σκουπιδιων.. 

Αυτο που θελω να σου πω ειναι να μην το βαζετε κατω οτι κ αν σας συμβαινει ,να μενετε αγαπημενοι με τον αντρα σας κ να εχετε πεισμα κ υπομονη

Ειμαστε πολυ πιο δυνατες κ σκληρες απο οτι φανταζομαστε κ ο επιμενων νικα.Το σωμα καθε μιας μας παθαινει ενα σοκ απο αυτη την εμπειρια κ δεν ξερουμε ποσο καιρο χρειαζεται καθε οργανισμος για να στρωσει

Επισης ολες αυτες οι εξετασεις μονο αγχος δημιουργουνε ,παντα κατι θα βρουνε αλλα σχεδον ποτε μια σιγουρη εξηγηση του τι πηγε στραβα..εμενα τα 2 σιγουρα ειχαν χρωμοσωμικη ανωμαλια κ οι ειμαστε κ οι 2 υγιεστατοι

Οτι ειναι να γινει θα γινει πραγματικα ,εχε απλα πολυ υπομονη κ οσο μπορεις ψυχραιμια κ ειμαι σιγουρη πως θ τα καταφερετε να ζησετε το θαυμα του ερχομου μιας ψυχουλας..

Ελπιζω να μη σε στεναχωρησα πολυ με ολα αυτα αλλα ειμαι κ γω σε μια φαση παρανοιας κ μονο εδω βρισκω ανθρωπους να με καταλαβαινουν

[mama16]

5 ώρες πρίν, Antila είπε:

Ευχαριστούμε πολύ mama16! Προσπάθησα να κάνω αυτο, να πάρω το χρόνο μου να πενθήσω την απώλεια που βίωσα, αλλά δυστυχώς λόγω μικρής ηλικίας του εμβρύου οι γύρω μου θεωρούν ότι παρατραβάει το πένθος. Ήδη από τον 2ο μηνα που συνεβη αρχισαν να μου λενε να παω παρακατω, ενω τωρα εχουν περασει 4 μηνες. Αρα οταν προσπαθησω πλεον να το εκφρασω, συνηθως μου λενε οτι δεν ειναι φυσιολογικο να κραταει τοσο πολυ και διαφορα τετοια που με ακυρωνουν. Λες και εγω δε θα ηθελα να παω παρακατω! Φυσικα και θελω.. Και φυσικα κατανοω οτι υπαρχουν πολυ χειροτερα, να χαθει αργοτερα ενα μωρακι, ομως δυστυχως δε μπορουν να ελεγχθουν ολα τα συναισθηματα. Δεν ειναι μονο το εμβρυο που χανεται αλλα οι προσδοκιες και οι ελπιδες που το συνοδευουν. Ισως πιεζομαι γιατι δε μπορω να εκφραστω ελευθερα! Ηδη νιωθω καλυτερα που εγραψα εδω .

Λίνα μου, μπορεις να μου πεις ποιες ειναι οι 4 εξετασεις για ορμονες που λες, ωστε να τις εχω υποψη; Προγεστερονη, προλακτινη και ποιες αλλες; Ακομη, θα ελεγξω αλλη μια φορα τον θυρεοειδη να δω πως ειναι τωρα και θα παω σε ενδοκρινολογο για να τον ρυθμισω, σωστα;

Είναι κρίμα οι γύρω σου να μην καταλαβαίνουν τον πόνο σ όταν έχεις κάνει τόσα όνειρα για ενα μωρακι.. Ναι σαφώς θα ήταν ακόμα χειρότερο να συνέβαινε κάτι τέτοιο σε προχωρημένη εγκυμοσύνη αλλά κ πάλι εννοείται ότι χρειάζεται χρόνο να συνέλθεις κ δικαιολογημένα που νιώθεις έτσι. Ο χρόνος ελπίζω να απαλύνει τον πόνο σου κ να χαμογελάσεις σύντομα

2 ώρες πρίν, xristina55 είπε:

Antila μου καλημερα ,σου γραφω γιατι με συγκινησε κ με αγγιξε ο τροπος που εξεφρασεις ολα αυτα που νιωθεις γιατι ακριβως ετσι νιωθω κ εγω...περσι το Μαιο ειχα ακριβως το ιδιο ξεκινημα με σενα κ ακριβως τα ιδια ονειρα κ σκεψεις ,οταν μου ανακοινωσαν στις 14 εβδομαδες οτι το εμβρυακι μου ειχε προβλημα κ επρεπε να διακοψω την εγκυμοσυνη ενιωσα το χειροτερο πονο που ειχα ποτε κ αφου εζησα ολη αυτη την εμπειρια ειπε πως δ θα αντεξω να το ξαναπερασω...μου εγινε εμμονη ιδεα μετα οτι καποιο προβλημα εχουμε κ οτι θα ξαναγινει το ιδιο ,μετρουσα μηνες κ περιοδους για το ποτε θα ξαναμπορεσουμε να προσπαθησουμε

Ζηλευω κ θυμωνω οταν βλεπω εγκυους ή πρεπει να παω να ψωνισω μωρουδιακα για καποιο αλλο μωρακι κ δεν εχω πραγματικα διαθεση να κανω τιποτα αλλο γιατι το μονο που θελω ειναι παιδια

Το αποτελεσμα?3 βιοχημικες κυησεις καπακι κ μια 5η εγκυμοσυνη τωρα το καλοκαιρι που η καρδουλα του σταματησε στις 8 εβδομαδες( 3η αποξεση που χρειαστηκε να κανω)

Αυτο που ελεγα δεν θα αντεξω να ξαναζησω το εζησα πολλακις κ με δυναμη που δ πιστευα πως θα εχω

Δεν θελω να σε ριξω ψυχολογικα με την ιστορια μου ουτε θα σου πω μη στεναχωριεσαι γιατι την επομενη φορα ολα θα πανε καλα γιατι αυτο δεν μπορει να σου το εγγυηθει κανενας...ετσι μου ελεγαν κ μενα κ εφαγα τη μια σφαλιαρα μετα την αλλη

Καποιες κοπελες μας ειναι γραφτο να ταλαιπωρηθουμε λιγο παραπανω κ καποιες αλλες τα γεννανε κ τα πετανε σε καδους σκουπιδιων.. 

Αυτο που θελω να σου πω ειναι να μην το βαζετε κατω οτι κ αν σας συμβαινει ,να μενετε αγαπημενοι με τον αντρα σας κ να εχετε πεισμα κ υπομονη

Ειμαστε πολυ πιο δυνατες κ σκληρες απο οτι φανταζομαστε κ ο επιμενων νικα.Το σωμα καθε μιας μας παθαινει ενα σοκ απο αυτη την εμπειρια κ δεν ξερουμε ποσο καιρο χρειαζεται καθε οργανισμος για να στρωσει

Επισης ολες αυτες οι εξετασεις μονο αγχος δημιουργουνε ,παντα κατι θα βρουνε αλλα σχεδον ποτε μια σιγουρη εξηγηση του τι πηγε στραβα..εμενα τα 2 σιγουρα ειχαν χρωμοσωμικη ανωμαλια κ οι ειμαστε κ οι 2 υγιεστατοι

Οτι ειναι να γινει θα γινει πραγματικα ,εχε απλα πολυ υπομονη κ οσο μπορεις ψυχραιμια κ ειμαι σιγουρη πως θ τα καταφερετε να ζησετε το θαυμα του ερχομου μιας ψυχουλας..

Ελπιζω να μη σε στεναχωρησα πολυ με ολα αυτα αλλα ειμαι κ γω σε μια φαση παρανοιας κ μονο εδω βρισκω ανθρωπους να με καταλαβαινουν

Ότι και να πω γι αυτό που πέρασες είναι λίγο.. Δύσκολο να σε παρηγορήσει κάποιος όταν το έχεις ζήσει κ άλλες φορές. Κ μένα με στεναχωρει πολύ το γεγονός που άλλοι παρατανε τα μωρακια τους ή κάνουν εκτρώσεις κ άλλοι ταλαιπωρούνται τόσο στο να γίνουν μητέρες! Είναι άδικο.. Πέρασες πολλά άλλα στο τέλος θα σ χαμογελάσει η τύχη, σ αξίζει κ με το παραπάνω

[Liana1984]

Γεια σου κοπελα μου σου ευχομαι γρήγορα να εχεις ενα μωρακι στην αγκλιτσα..μην αγχωνεσαι δυσκολο βεβαια το ξερω..κ μακαρι τωρα που μιλάμε να εισαι εγκυος κ να μην το.ξερεις..

Εγώ το 2014 ειχα αποβολη 21 εβδομαδες φαντάσου..προχωρημένη..απλα σπασανε τα νερα χωρις αιτια κ αφορμη..τυχαιο γεγονος γεννησα φυσιολογικά..δυστυχως δεν ζουσε...εννοείται πονεσαμε πολυ ποτε δεν θα το ξεχασω με στηριξαν ο αντρας μ κ.οι δικοι μας παρα πολυ..σε δυο μηνες μας έδωσε το οκ ο γιατρος κ εμεινα εγκυος τον πρωτο μηνα κ τωρα εχω ενα.κοριτσακι που κοντευει τα 3...κ ενα αγγελακι στον ουρανο που την προσεχει

Σου ευχομαι να.σου πανε ολα καλα κ να μας πεις γρηγορα τα ευχάριστα

[palmoira]

17 ώρες πρίν, Antila είπε:

Καλημέρα σας! Ειμαι νέα στην παρέα! Έγραψα την Τρίτη στο parents.org αλλά δεν έλαβα απάντηση και είπα να μπω στην παρέα σας εδώ στο cafe .

Είμαι 30 ετών και αποφασίσαμε τον Μάιο με τον σύντροφό μου να ξεκινήσουμε ελεύθερα επαφές γιατί θέλαμε να γίνουμε γονείς. Έτσι, ξεκινήσαμε χαλαρά, χωρίς άγχος και σίγουρα χωρίς να περιμένουμε να γίνει με την μια και μοναδική επαφή. Και να που έγινε! Έτρεμαν τα χέρια μου όταν κράτησα το θετικό τεστ, ξεχύθηκαν από μέσα μου τόσα όνειρα και προσδοκίες, τόση ευτυχία! Πρώτη χοριακή στην 3η μέρα καθυστέρησης, 526, δε μου ζήτησαν όμως να κάνω δεύτερη και δεν ήξερα ότι χρειαζόταν. Απο την αρχη ειχα εμετούς, ναυτίες, πολύ πρησμένη κοιλιά και στήθος, πρόλαβα να ονειρευτώ πώς θα έμοιαζε ο Φεβρουάριος που θα ήμασταν πλέον 3 αντί για 2, κι όμως στον πρώτο υπέρηχο (5,5 εβδομάδων) είπε ο γιατρός ότι είναι λίγο πιο μικρό από όσο θα θέλαμε. Δεν δώσαμε σημασία στο υπονοούμενο του γιατρού, ως πρωτάρηδες φύγαμε τρισευτυχισμένοι που είδαμε σάκο και εμβρυικά στοιχεία, και πήγαμε 6+ εβδομάδων να ακούσουμε καρδιά. Πράγματι, ακούσαμε... Αλλά ήταν τόσο αργοί οι χτύποι. Δεν θα τους ξεχάσω ποτέ. Η καρδιά η δική μου πήγαινε να σπάσει από την αγωνία, και η δική του χτυπούσε τόσο αργά, τόσο κουρασμένα... Αλλά χτυπούσε. Ένιωσα για πρώτη φορά πώς είναι να έχεις μέσα σου μια ζωή. Μονο 45 παλμοί το λεπτό, σχεδον καμια πιθανότητα να επιβιωσει το μωρακι, αλλα δε μπορουσαμε να κανουμε κατι από το να περιμένουμε. Βασανιστικες μερες που έπαιρνα σαλοσπίρ και ήλπιζα να γίνει κανένα θαύμα, ενώ παράλληλα θρηνούσα ήδη το εμβρυάκι που ακόμη ζούσε μέσα μου. Μετά από λιγες μερες πέθανε, και το κατάλαβα γιατι ξαφνικα σταματησα να ανακατευομαι και να κανω εμετους, κοπηκαν ολα μαχαιρι. Πήγαμε στο γιατρό, ειχε παλινδρομησει γυρω στην 7η εβδομαδα, και επρεπε να περιμενουμε αλλες λιγες μερες μηπως ξεκινησει αποβολη. Δεν εφτανε που το περιμενα να μου φυγει μεσα απ τα χερια ενω ζουσε μες στην κοιλια μου, επρεπε να το κουβαλαω και νεκρο. Μπορει να ηταν μικρο ακομη, αλλα τα ονειρα που καναμε ηταν μεγαλα. Δε θυμαμαι καν πως ενιωθα εκεινες τις μερες. Μετα απο 3-4 μερες χωρις κανενα σημειο αποβολης, πηγα για αποξεση 30/6.

Μετα την αποξεση δεν ειχα καθολου αιμορραγια, εκτος απο λιγο ροζ τις 3 πρωτες μερες. Καμια ροη. Η περιοδος εκανε περιπου 60 ημερες να ερθει, ηρθε ταυτοχρονα με χορηγηση προγεστερονης (αρα θα ερχοταν πλεον ετσι κι αλλιως). Οσο δεν ερχοταν ομως, βασανιστηκα παρα πολυ ψυχολογικα και ορμονικα. Ενιωθα οτι δεν εκλεινε ο κυκλος, ειχα να αδιαθετησω απο τον Απριλη, ειχε φτασει Αυγουστος, εγω δεν ειχα περιοδο αλλα ουτε και μωρο, φοβομουν μηπως δεν ερθει η περιοδος λογω πιθανης επιπλοκης κτλ. Εννοειται πηγα και για δευτερη γνωμη, κανεις δεν μου βρηκε κατι ανησυχητικο, μονο μια κυστουλα 2 εκ. διπλα απο μια ωοθηκη που δεν την ειχα παλια, αλλα μαλλον οφειλοταν στην εγκυμοσυνη, και οι γιατροι μου ειπαν να την αγνοησω και θα την παρακολουθουμε που και που.

Τελος, αφησαμε 2 κυκλους να περασουν για να ξαναξεκινησουμε ελευθερα, απλως ο κυκλος μου απο 25-26 ημερων που ηταν παλια σταθεροτατος, πηγε στις 23 μερες. Στον πρωτο κυκλο ελευθερης επαφης δεν εμεινα εγκυος (κατα βαθος το ηθελα τοσο πολυ, αλλα ποσο πιθανο να ηταν να ξανασυμβει με την πρωτη;!) και τωρα διανυουμε τον δευτερο, και (δεν) περιμενω περιοδο το σαββατοκυριακο.

Εχω αρχισει να φοβαμαι μηπως αυτη τη φορα δυσκολευτουμε πολυ, αν και ειναι παρα πολυ νωρις για να αγχωνομαι. Ομως βλεπω ονειρα οτι υιοθετω παιδι, οτι αιμορραγω ακατασχετα και άλλα τετοια. Βλεπω συνεχως εγκυους γυρω μου, γεννησαν 3 γνωστες/φιλες μου σε μια εβδομαδα (την προηγουμενη εβδομαδα ολες), αλλες 3-4 κοπελες που μειναμε μαζι εγκυες συνεχιζουν κανονικα και ειναι τοσο ευτυχισμενες. Χαιρομαι αφανταστα για ολες, μονο θα ηθελα κι εγω να ειχα την κοιλια μου φουσκωμενη αυτη τη στιγμη και να ονειρευομαι οπως την πρωτη στιγμη.

Νιωθω ματαιωση, ειμαι απαισιοδοξη για πρωτη φορα στη ζωη μου ενω συνηθως ειμαι πολυ αισιοδοξο ατομο και δεν τα παραταω. Φυσικα υπαρχουν και οι μερες που ειμαι καλα και λεω "αφου εμεινα μια φορα, θα ξαναγινει!" και "τουλαχιστον ειδαμε οτι δεν υπαρχει θεμα υπογονιμοτητας" και "παμε παρακατω!" αλλα μετα με πνιγουν τα "αν" και το "πότε". Κλαιω συχνα, βλεπω διαφημισεις με μωρα και χαλιεμαι. Πηγα να αγορασω δωρο για το νεογεννητο μιας φιλης και ενιωθα σουβλιες στην καρδια οταν διαλεγα ρουχαλακια, τα ματια μου γεμισαν δακρυα. Παντα ηθελα παιδακια αλλα δεν ειχα καμια εμμονη ή πανικο να γινει γρηγορα, ημουν οντως χαλαρη. Ομως δυστυχως απ τη στιγμη που εγινε και δεν προχωρησε, με επιασε αγχος και στεναχωρια και δε μπορω να χαλαρωσω ή να μην το σκεφτομαι.

Θα ηθελα τοσο πολυ να με βρει ο χειμωνας ή η ανοιξη με υγιες μωρο στην κοιλιτσα, αλλα ωσπου να γινει εχω αναγκη να σκεφτω θετικα και να μαθω να ελεγχω τις αρνητικες σκεψεις. Να μην κλαιω, να μην σκεφτομαι οτι θα εχω καποιο προβλημα υγειας και δε θα ερθει το μωρο μας. Νιωθω πως δυο λογια παρηγοριας και εμπειριες σας με ευχαριστη εξελιξη θα με βοηθησουν πολυ. Δεν με αναγνωρίζω... Μπορειτε να με βοηθησετε;

Σας ευχαριστω ολες!! <3

Μην το βάζεις κάτω κορίτσι μου! Δεν στο λέω εκ του ασφαλούς, έχω περάσει και εγώ πολλά όμως πρέπει να σταθείς στα πόδια σου και να συνεχίσεις να ονειρεύεσαι. Έχω χάσει και εγώ ένα μωρό στην 8η εβδομάδα και ένα στην 31η και τα δυο από εξωσωματικές.Το δεύτερο μάλιστα πρόσφατα. Αύριο κλείνει ένας μήνας. Παρόλα αυτά δεν έχω πάψει να ελπίζω ότι θα έρθει ένα μωρό. Θέλει κουράγιο και δύναμη,όμως μην τα παρατάς! Ξέρω ότι τα λόγια παρηγοριάς δεν απαλύνουν τον πόνο που νιώθεις. Και γω περνάω έξω από τα μαγαζιά που ψώνιζα για το μωρό και δεν μπορώ να σταματήσω τα δακρυά μου. Χρειαζόμαστε χρόνο για να συνέλθουμε όμως σκέψου όλες τις ιστορίες με αίσιο τέλος που υπάρχουν εδώ μέσα. Πολλές έχουν περάσει από 40 κύματα και όμως τα κατάφεραν! Το ίδιο θα γίνει και για εμάς!Μη διστάσεις να γράφεις οτιδήποτε σκέφτεσαι. Εμένα με βοήθησε πολύ το να μοιραστώ τα συναισθηματά μου με τα κοριτσια στο forum. 

 

[Antila]

Eίστε όλες υπέροχες και σας ευχαριστώ που απαντήσατε και μοιραστήκατε τις εμπειρίες σας μαζί μου! Μου δίνουν θάρρος τόσο το αίσιο τέλος για κάποιες απο εσάς, όσο και το πείσμα όσων σας έτυχε κάτι δύσκολο αλλά συνεχίζετε να το παλεύετε και δεν το βάζετε κάτω! Λυπάμαι για κάθε απώλεια που περιγράψατε και συμπάσχω απόλυτα....

Να σας πω και δυο τρια περιστατικα με ομορφο τελος από το περιβάλλον μου για να αναθαρρήσουμε όλες μαζι! Πήγαμε επίσκεψη στο νεογέννητο πολύ καλής μας φίλης χτες. Κι εκείνη κατάφερε να ολοκληρώσει 3 από τις 5 εγκυμοσύνες, με μια απώλεια σε μεγάλο μήνα. Πόσο χάρηκα για εκείνη και πόση ελπίδα πήρα! Το μωρό, δε μπορώ να περιγράψω πώς ένιωσα όταν το είδα. Μόνο σκέφτηκα πως είναι θέμα χρόνου να έρθει το δικό μας.

Έχω και ξαδέλφη που έχασε το πρώτο της στον 6ο μήνα και μετά από 1 χρόνο εμεινε εγκυος στο πρωτο κοριτσάκι της (μετα ηρθε και δευτερο), και άλλη ξαδέλφη που το έχασε λίγες μέρες πριν γεννήσει και μετά από ένα χρόνο τα κατάφερε κι εκείνη. Η εμπειρία μου με έκανε να μάθω πόσο πολλά είναι τα περιστατικά γύρω μας, αλλά κανείς δε μιλαει για αυτά... Απλως οπως λετε, καποιες κοπελες τα καταφερνουν ευκολα και με την πρωτη, αλλες πρεπει να φαμε ενα χαστουκι ή και περισσοτερα πριν τα καταφερουμε. Σκληρό, αλλά δε θα το βάλουμε κάτω!

Με βοηθάει κι εμενα απίστευτα ότι μιλάμε εδώ! Επειδή ειμαι καινούρια, αν έχετε κάποιο θέμα στο οποιο ήδη συζητάτε για τις προσπάθειές σας, βάλτε μου ένα λινκ να μπω στην παρέα! (ειμαι ηδη στο "Συμπτωματα εγκυμοσυνης πριν την καθυστερηση")

[island1]

Σου γραφω τετοια ωρα γιατι θηλαζω το μωρο μου...ισως σου φανει παραδοξος ο τροπος που ξεκιναω κ πεις μα καλα αναισθητη ειναι επιτηδες το κανει; Αλλα θα σου πω ενα παραμυθακι που της λεω καθε βραδυ κ θα καταλαβεις...καποτε η μαμα κ ο μπαμπας βγηκαν απο μια εκλεισια γεματοι ονειρα για μια μεγαλη οικογενεια...περασαν μηνες χρονος δευτερος χροβος κι εσυ δεν ερχοσουν..αρχισαν οι εξςτασεις δεν δειχναν κατι..ξανα προσπαθειες προγραμματισμενες επαφες σπερματεγχυσεις τιποτα..στον 4 χροβο εξωσωματικη..μηδεν αποτελεσμα..εσφιξαν τα δοντια κ ειπαν θα κανουμε παλι..θετικοοοοο το πως ενιωσα μονο εγω το ξερω...8 βδομαδα παλλινδρομη..μαζεψα ο,τι μου απεμεινα κ ξαναπροσπαθησα..και ναι διδυμη κυηση...8,5 βδομαδες παλλιβδρομη. Νομιζα θα πεθανω..ειχα φυγει μαζι με καθε μου μωρο..ομως μεσα μου ελεγα οσο μεγαλο κι αν ειναι το προβλημα μου εχω μεγαλυτερο θεο..αυτος ξερει...κ ηρθε..ηρθε αυτη που εγινε η βασιλισσα της ωης μας..δεν ξεχασαμε αλλα δεν ποναμε..σφιξς τα δοντια λοιπον μην κοιτας πισω κ προχωρα..η μητροτητα εχει κ δακρυα για καποιες. Το μωρο δεν ηταν υγιες κ προνοησε η φυση οσο κι αν σου ακουγεται σκληρο...θα ρθει πολυ συντομα η μερα που θηλαζοντας θα τα πεις κι εσυ ενα βραδυ σε καποια

[Nansy29]

On 3/11/2017 at 12:40 ΠΜ, Antila είπε:

Καλημέρα σας! Ειμαι νέα στην παρέα! Έγραψα την Τρίτη στο parents.org αλλά δεν έλαβα απάντηση και είπα να μπω στην παρέα σας εδώ στο cafe .

Είμαι 30 ετών και αποφασίσαμε τον Μάιο με τον σύντροφό μου να ξεκινήσουμε ελεύθερα επαφές γιατί θέλαμε να γίνουμε γονείς. Έτσι, ξεκινήσαμε χαλαρά, χωρίς άγχος και σίγουρα χωρίς να περιμένουμε να γίνει με την μια και μοναδική επαφή. Και να που έγινε! Έτρεμαν τα χέρια μου όταν κράτησα το θετικό τεστ, ξεχύθηκαν από μέσα μου τόσα όνειρα και προσδοκίες, τόση ευτυχία! Πρώτη χοριακή στην 3η μέρα καθυστέρησης, 526, δε μου ζήτησαν όμως να κάνω δεύτερη και δεν ήξερα ότι χρειαζόταν. Απο την αρχη ειχα εμετούς, ναυτίες, πολύ πρησμένη κοιλιά και στήθος, πρόλαβα να ονειρευτώ πώς θα έμοιαζε ο Φεβρουάριος που θα ήμασταν πλέον 3 αντί για 2, κι όμως στον πρώτο υπέρηχο (5,5 εβδομάδων) είπε ο γιατρός ότι είναι λίγο πιο μικρό από όσο θα θέλαμε. Δεν δώσαμε σημασία στο υπονοούμενο του γιατρού, ως πρωτάρηδες φύγαμε τρισευτυχισμένοι που είδαμε σάκο και εμβρυικά στοιχεία, και πήγαμε 6+ εβδομάδων να ακούσουμε καρδιά. Πράγματι, ακούσαμε... Αλλά ήταν τόσο αργοί οι χτύποι. Δεν θα τους ξεχάσω ποτέ. Η καρδιά η δική μου πήγαινε να σπάσει από την αγωνία, και η δική του χτυπούσε τόσο αργά, τόσο κουρασμένα... Αλλά χτυπούσε. Ένιωσα για πρώτη φορά πώς είναι να έχεις μέσα σου μια ζωή. Μονο 45 παλμοί το λεπτό, σχεδον καμια πιθανότητα να επιβιωσει το μωρακι, αλλα δε μπορουσαμε να κανουμε κατι από το να περιμένουμε. Βασανιστικες μερες που έπαιρνα σαλοσπίρ και ήλπιζα να γίνει κανένα θαύμα, ενώ παράλληλα θρηνούσα ήδη το εμβρυάκι που ακόμη ζούσε μέσα μου. Μετά από λιγες μερες πέθανε, και το κατάλαβα γιατι ξαφνικα σταματησα να ανακατευομαι και να κανω εμετους, κοπηκαν ολα μαχαιρι. Πήγαμε στο γιατρό, ειχε παλινδρομησει γυρω στην 7η εβδομαδα, και επρεπε να περιμενουμε αλλες λιγες μερες μηπως ξεκινησει αποβολη. Δεν εφτανε που το περιμενα να μου φυγει μεσα απ τα χερια ενω ζουσε μες στην κοιλια μου, επρεπε να το κουβαλαω και νεκρο. Μπορει να ηταν μικρο ακομη, αλλα τα ονειρα που καναμε ηταν μεγαλα. Δε θυμαμαι καν πως ενιωθα εκεινες τις μερες. Μετα απο 3-4 μερες χωρις κανενα σημειο αποβολης, πηγα για αποξεση 30/6.

Μετα την αποξεση δεν ειχα καθολου αιμορραγια, εκτος απο λιγο ροζ τις 3 πρωτες μερες. Καμια ροη. Η περιοδος εκανε περιπου 60 ημερες να ερθει, ηρθε ταυτοχρονα με χορηγηση προγεστερονης (αρα θα ερχοταν πλεον ετσι κι αλλιως). Οσο δεν ερχοταν ομως, βασανιστηκα παρα πολυ ψυχολογικα και ορμονικα. Ενιωθα οτι δεν εκλεινε ο κυκλος, ειχα να αδιαθετησω απο τον Απριλη, ειχε φτασει Αυγουστος, εγω δεν ειχα περιοδο αλλα ουτε και μωρο, φοβομουν μηπως δεν ερθει η περιοδος λογω πιθανης επιπλοκης κτλ. Εννοειται πηγα και για δευτερη γνωμη, κανεις δεν μου βρηκε κατι ανησυχητικο, μονο μια κυστουλα 2 εκ. διπλα απο μια ωοθηκη που δεν την ειχα παλια, αλλα μαλλον οφειλοταν στην εγκυμοσυνη, και οι γιατροι μου ειπαν να την αγνοησω και θα την παρακολουθουμε που και που.

Τελος, αφησαμε 2 κυκλους να περασουν για να ξαναξεκινησουμε ελευθερα, απλως ο κυκλος μου απο 25-26 ημερων που ηταν παλια σταθεροτατος, πηγε στις 23 μερες. Στον πρωτο κυκλο ελευθερης επαφης δεν εμεινα εγκυος (κατα βαθος το ηθελα τοσο πολυ, αλλα ποσο πιθανο να ηταν να ξανασυμβει με την πρωτη;!) και τωρα διανυουμε τον δευτερο, και (δεν) περιμενω περιοδο το σαββατοκυριακο.

Εχω αρχισει να φοβαμαι μηπως αυτη τη φορα δυσκολευτουμε πολυ, αν και ειναι παρα πολυ νωρις για να αγχωνομαι. Ομως βλεπω ονειρα οτι υιοθετω παιδι, οτι αιμορραγω ακατασχετα και άλλα τετοια. Βλεπω συνεχως εγκυους γυρω μου, γεννησαν 3 γνωστες/φιλες μου σε μια εβδομαδα (την προηγουμενη εβδομαδα ολες), αλλες 3-4 κοπελες που μειναμε μαζι εγκυες συνεχιζουν κανονικα και ειναι τοσο ευτυχισμενες. Χαιρομαι αφανταστα για ολες, μονο θα ηθελα κι εγω να ειχα την κοιλια μου φουσκωμενη αυτη τη στιγμη και να ονειρευομαι οπως την πρωτη στιγμη.

Νιωθω ματαιωση, ειμαι απαισιοδοξη για πρωτη φορα στη ζωη μου ενω συνηθως ειμαι πολυ αισιοδοξο ατομο και δεν τα παραταω. Φυσικα υπαρχουν και οι μερες που ειμαι καλα και λεω "αφου εμεινα μια φορα, θα ξαναγινει!" και "τουλαχιστον ειδαμε οτι δεν υπαρχει θεμα υπογονιμοτητας" και "παμε παρακατω!" αλλα μετα με πνιγουν τα "αν" και το "πότε". Κλαιω συχνα, βλεπω διαφημισεις με μωρα και χαλιεμαι. Πηγα να αγορασω δωρο για το νεογεννητο μιας φιλης και ενιωθα σουβλιες στην καρδια οταν διαλεγα ρουχαλακια, τα ματια μου γεμισαν δακρυα. Παντα ηθελα παιδακια αλλα δεν ειχα καμια εμμονη ή πανικο να γινει γρηγορα, ημουν οντως χαλαρη. Ομως δυστυχως απ τη στιγμη που εγινε και δεν προχωρησε, με επιασε αγχος και στεναχωρια και δε μπορω να χαλαρωσω ή να μην το σκεφτομαι.

Θα ηθελα τοσο πολυ να με βρει ο χειμωνας ή η ανοιξη με υγιες μωρο στην κοιλιτσα, αλλα ωσπου να γινει εχω αναγκη να σκεφτω θετικα και να μαθω να ελεγχω τις αρνητικες σκεψεις. Να μην κλαιω, να μην σκεφτομαι οτι θα εχω καποιο προβλημα υγειας και δε θα ερθει το μωρο μας. Νιωθω πως δυο λογια παρηγοριας και εμπειριες σας με ευχαριστη εξελιξη θα με βοηθησουν πολυ. Δεν με αναγνωρίζω... Μπορειτε να με βοηθησετε;

Σας ευχαριστω ολες!! <3

Γεια σου και από μενα!καταλαβαίνω πως νιώθεις..ειχα τρεις συνεχόμενες ατυχίες.μια αναγκαστική διακοπή στην δωδέκατη εβδομαδα λόγω χρομοσωμικων ανωμαλιών,μια παλινδρομη στην όγδοη εβδομαδα και μια φυσική αποβολη την έβδομη.και όλα αυτά χωρίς να φανεί κάποιος συγκεκριμένος λόγος από τις εξετάσεις που κάναμε μετα τη δεύτερη ατυχια.τωρα ειμαι εγκυος τέταρτη φορά  στην ενδεκατη εβδομαδα και ελπίζουμε να πάνε όλα καλά..βεβαια το συνηθισμενο είναι μετα απο μια μονο αποβολη η επόμενη να πάει τέλεια χωρίς κανένα πρόβλημα. Ξέρω παρα πολλές τετοιες περιπτώσεις.σιγουρα θα σου πρότεινα να πας σε ενδοκρινολογο και να παρακολουθείς στενά θυρεοειδή και ζαχαρο σε επόμενη εγκυμοσυνη.εμεις τα έχουμε υπό έλεγχο αυτή τη φορά.και όντως διαπιστωθηκε από την αρχή διαβητης κυησης και αυξήθηκε η tsh..και κάτι πολύ σημαντικό για μενα.η ψυχολογία είναι πάρα πολύ σημαντικο να είναι καλή και για να μείνεις εγκυος αλλά και για να εξελιχθει καλά η εγκυμοσυνη.εμεις απευθυνθηκαμε σε ψυχολογο μετα την τριτη ατυχία και μας βοήθησε παρα παρα πολυ..φαντασου οτι τώρα εμεινα εγκυος χωρις καν να το προσπαθουμε!!φυσικα δεν ξερω πως θα εξελιχθει αυτη τη φορα αλλα σιγουρα πιστευω οτι η καλη ψυχολογια παιζει σημαντικο ρόλο..δεν σου λέω να πας σε ειδικό αλλά προσπαθησε να ηρεμησεις,να χαλαρωσεις ,είσαι μόνο 30 και εγω τόσο είμαι.κανε αλλα πράγματα που σε ευχαριστούν.γυμναστικη χορό ένα αλλο χομπι και θα ερθει και το μωράκι.σου εύχομαι σύντομα και να πάνε όλα καλα την επομενη φορά!!

[Antila]

Island1, η ιστορια σου ειναι πολυ συγκινητικη και χαιρομαι αφανταστα για το αισιο τελος...! Να χαιρεσαι το παιδακι σου! Σε ευχαριστω γιατι μου εδωσες δυναμη, δε θα τα παρατησουμε με την πρωτη δυσκολια, οπως δεν κανατε κι εσεις με περισσοτερες!

Nansy29 με το καλο να δεχτεις το μωρακι σου! Να πανε ολα τελεια επιτελους, δεν αξιζεις κατι λιγοτερο μετα απο τοσες απωλειες... Καθε ποσο καιρο εμενες εγκυος μετα απο καθε απωλεια, αν επιτρεπεται; Αν θες μου απαντας!

Αυτο ακριβως με την ψυχολογια που λες, αρχισα να το καταλαβαινω τις τελευταιες εβδομαδες που με εχει παρει απο κατω, οτι αν συνεχισω ετσι δεν δημιουργω καταλληλες συνθηκες σωματικα κ ψυχολογια για νεα εγκυμοσυνη. Δε θελω η επομενη κυηση να ειναι στη σκια της πρωτης, ουτε να φοβαμαι μηπως συμβει το ιδιο. Γι αυτο και ηδη εκλεισα προχτες ραντεβου σε ψυχολογο, να με σπρωξει λιγο. Πρωτη συναντηση την Πεμπτη! Απ τη στιγμη που εκλεισα το ραντεβου ενιωσα ηδη πιο ανακουφισμενη. Δε θα με αφησω να μενω στασιμη λογω αυτης της ατυχιας, οσο κι αν πονεσε! Ο συντροφος μου με στηριζει σε αυτη την αποφαση και το βλεπει πιο αισιοδοξα απο μενα, οποτε βοηθαει.

Να ειστε καλα κοριτσια! Μακαρι να ερθει συντομα και για εμας το ουρανιο τοξο <3