Παλίνδρομη κύηση - δύσκολο να το ξεπεράσω

[Nansy29]

πρίν από 22 λεπτά , Antila είπε:

Island1, η ιστορια σου ειναι πολυ συγκινητικη και χαιρομαι αφανταστα για το αισιο τελος...! Να χαιρεσαι το παιδακι σου! Σε ευχαριστω γιατι μου εδωσες δυναμη, δε θα τα παρατησουμε με την πρωτη δυσκολια, οπως δεν κανατε κι εσεις με περισσοτερες!

Nansy29 με το καλο να δεχτεις το μωρακι σου! Να πανε ολα τελεια επιτελους, δεν αξιζεις κατι λιγοτερο μετα απο τοσες απωλειες... Καθε ποσο καιρο εμενες εγκυος μετα απο καθε απωλεια, αν επιτρεπεται; Αν θες μου απαντας!

Αυτο ακριβως με την ψυχολογια που λες, αρχισα να το καταλαβαινω τις τελευταιες εβδομαδες που με εχει παρει απο κατω, οτι αν συνεχισω ετσι δεν δημιουργω καταλληλες συνθηκες σωματικα κ ψυχολογια για νεα εγκυμοσυνη. Δε θελω η επομενη κυηση να ειναι στη σκια της πρωτης, ουτε να φοβαμαι μηπως συμβει το ιδιο. Γι αυτο και ηδη εκλεισα προχτες ραντεβου σε ψυχολογο, να με σπρωξει λιγο. Πρωτη συναντηση την Πεμπτη! Απ τη στιγμη που εκλεισα το ραντεβου ενιωσα ηδη πιο ανακουφισμενη. Δε θα με αφησω να μενω στασιμη λογω αυτης της ατυχιας, οσο κι αν πονεσε! Ο συντροφος μου με στηριζει σε αυτη την αποφαση και το βλεπει πιο αισιοδοξα απο μενα, οποτε βοηθαει.

Να ειστε καλα κοριτσια! Μακαρι να ερθει συντομα και για εμας το ουρανιο τοξο <3

Σε ευχαριστώ πάρα πολυ!!η δεύτερη εγκυμοσυνη ήρθε 10 μήνες μετά την απόξεση (προσπαθουσαμε τους 6 μηνες) ,η τρίτη ήρθε πέντε μήνες μετά την δεύτερη αλλά χωρίς συστηματικές προσπάθειες.και τώρα μετα απο τέσσερις μήνες χωρίς καμία προσπάθεια!!ειχαμε πει να το αφησουμε για ενα διαστημα.γενικα δεν δυσκολευομαι στο να μείνω εγκυος μόνο στη δεύτερη αργησε αλλά θεωρώ ότι το παρασκεφτομουν τοτε..και για αυτό το μπλοκαρα.γενικα παντως οταν μενεις μια φορά εγκυος είναι πολύ εύκολο να ξαναμεινεις..θεωρω ότι έκανες πολύ καλά που έκλεισες ραντεβού.θα δεις ότι σιγά σιγά θα αλλάξει εντελώς η διάθεση σου!!βοηθάει πολύ..και κάτι που λέγανε οι παλιοί και νομιζω είναι γεγονός:γυναικα που μένει εγκυος κάνει παιδι..ειναι δεδομενο..οποτε αργά ή γρήγορα θα έρθει!!Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία.

[Antila]

Να είσαι καλά! <3 Ειναι τοσο ελπιδοφόρο αυτό που λες... Έτσι μου είπε και ο γυναικολόγος: "Πιάνεις παιδί; Κάνεις παιδί!".

Το μυαλό παίζει περίεργα παιχνίδια, αλλά το γεγονός είναι ότι έμεινα έγκυος και άρα πιθανότατα θα ξαναμείνω.. Το λέω για να το ακούω!

Με έναν πόνο το μωράκι σου και να είναι πάντα τυχερό!

[Κελυ 32]

On 3/11/2017 at 12:40 ΠΜ, Antila είπε:

Καλημέρα σας! Ειμαι νέα στην παρέα! Έγραψα την Τρίτη στο parents.org αλλά δεν έλαβα απάντηση και είπα να μπω στην παρέα σας εδώ στο cafe .

Είμαι 30 ετών και αποφασίσαμε τον Μάιο με τον σύντροφό μου να ξεκινήσουμε ελεύθερα επαφές γιατί θέλαμε να γίνουμε γονείς. Έτσι, ξεκινήσαμε χαλαρά, χωρίς άγχος και σίγουρα χωρίς να περιμένουμε να γίνει με την μια και μοναδική επαφή. Και να που έγινε! Έτρεμαν τα χέρια μου όταν κράτησα το θετικό τεστ, ξεχύθηκαν από μέσα μου τόσα όνειρα και προσδοκίες, τόση ευτυχία! Πρώτη χοριακή στην 3η μέρα καθυστέρησης, 526, δε μου ζήτησαν όμως να κάνω δεύτερη και δεν ήξερα ότι χρειαζόταν. Απο την αρχη ειχα εμετούς, ναυτίες, πολύ πρησμένη κοιλιά και στήθος, πρόλαβα να ονειρευτώ πώς θα έμοιαζε ο Φεβρουάριος που θα ήμασταν πλέον 3 αντί για 2, κι όμως στον πρώτο υπέρηχο (5,5 εβδομάδων) είπε ο γιατρός ότι είναι λίγο πιο μικρό από όσο θα θέλαμε. Δεν δώσαμε σημασία στο υπονοούμενο του γιατρού, ως πρωτάρηδες φύγαμε τρισευτυχισμένοι που είδαμε σάκο και εμβρυικά στοιχεία, και πήγαμε 6+ εβδομάδων να ακούσουμε καρδιά. Πράγματι, ακούσαμε... Αλλά ήταν τόσο αργοί οι χτύποι. Δεν θα τους ξεχάσω ποτέ. Η καρδιά η δική μου πήγαινε να σπάσει από την αγωνία, και η δική του χτυπούσε τόσο αργά, τόσο κουρασμένα... Αλλά χτυπούσε. Ένιωσα για πρώτη φορά πώς είναι να έχεις μέσα σου μια ζωή. Μονο 45 παλμοί το λεπτό, σχεδον καμια πιθανότητα να επιβιωσει το μωρακι, αλλα δε μπορουσαμε να κανουμε κατι από το να περιμένουμε. Βασανιστικες μερες που έπαιρνα σαλοσπίρ και ήλπιζα να γίνει κανένα θαύμα, ενώ παράλληλα θρηνούσα ήδη το εμβρυάκι που ακόμη ζούσε μέσα μου. Μετά από λιγες μερες πέθανε, και το κατάλαβα γιατι ξαφνικα σταματησα να ανακατευομαι και να κανω εμετους, κοπηκαν ολα μαχαιρι. Πήγαμε στο γιατρό, ειχε παλινδρομησει γυρω στην 7η εβδομαδα, και επρεπε να περιμενουμε αλλες λιγες μερες μηπως ξεκινησει αποβολη. Δεν εφτανε που το περιμενα να μου φυγει μεσα απ τα χερια ενω ζουσε μες στην κοιλια μου, επρεπε να το κουβαλαω και νεκρο. Μπορει να ηταν μικρο ακομη, αλλα τα ονειρα που καναμε ηταν μεγαλα. Δε θυμαμαι καν πως ενιωθα εκεινες τις μερες. Μετα απο 3-4 μερες χωρις κανενα σημειο αποβολης, πηγα για αποξεση 30/6.

Μετα την αποξεση δεν ειχα καθολου αιμορραγια, εκτος απο λιγο ροζ τις 3 πρωτες μερες. Καμια ροη. Η περιοδος εκανε περιπου 60 ημερες να ερθει, ηρθε ταυτοχρονα με χορηγηση προγεστερονης (αρα θα ερχοταν πλεον ετσι κι αλλιως). Οσο δεν ερχοταν ομως, βασανιστηκα παρα πολυ ψυχολογικα και ορμονικα. Ενιωθα οτι δεν εκλεινε ο κυκλος, ειχα να αδιαθετησω απο τον Απριλη, ειχε φτασει Αυγουστος, εγω δεν ειχα περιοδο αλλα ουτε και μωρο, φοβομουν μηπως δεν ερθει η περιοδος λογω πιθανης επιπλοκης κτλ. Εννοειται πηγα και για δευτερη γνωμη, κανεις δεν μου βρηκε κατι ανησυχητικο, μονο μια κυστουλα 2 εκ. διπλα απο μια ωοθηκη που δεν την ειχα παλια, αλλα μαλλον οφειλοταν στην εγκυμοσυνη, και οι γιατροι μου ειπαν να την αγνοησω και θα την παρακολουθουμε που και που.

Τελος, αφησαμε 2 κυκλους να περασουν για να ξαναξεκινησουμε ελευθερα, απλως ο κυκλος μου απο 25-26 ημερων που ηταν παλια σταθεροτατος, πηγε στις 23 μερες. Στον πρωτο κυκλο ελευθερης επαφης δεν εμεινα εγκυος (κατα βαθος το ηθελα τοσο πολυ, αλλα ποσο πιθανο να ηταν να ξανασυμβει με την πρωτη;!) και τωρα διανυουμε τον δευτερο, και (δεν) περιμενω περιοδο το σαββατοκυριακο.

Εχω αρχισει να φοβαμαι μηπως αυτη τη φορα δυσκολευτουμε πολυ, αν και ειναι παρα πολυ νωρις για να αγχωνομαι. Ομως βλεπω ονειρα οτι υιοθετω παιδι, οτι αιμορραγω ακατασχετα και άλλα τετοια. Βλεπω συνεχως εγκυους γυρω μου, γεννησαν 3 γνωστες/φιλες μου σε μια εβδομαδα (την προηγουμενη εβδομαδα ολες), αλλες 3-4 κοπελες που μειναμε μαζι εγκυες συνεχιζουν κανονικα και ειναι τοσο ευτυχισμενες. Χαιρομαι αφανταστα για ολες, μονο θα ηθελα κι εγω να ειχα την κοιλια μου φουσκωμενη αυτη τη στιγμη και να ονειρευομαι οπως την πρωτη στιγμη.

Νιωθω ματαιωση, ειμαι απαισιοδοξη για πρωτη φορα στη ζωη μου ενω συνηθως ειμαι πολυ αισιοδοξο ατομο και δεν τα παραταω. Φυσικα υπαρχουν και οι μερες που ειμαι καλα και λεω "αφου εμεινα μια φορα, θα ξαναγινει!" και "τουλαχιστον ειδαμε οτι δεν υπαρχει θεμα υπογονιμοτητας" και "παμε παρακατω!" αλλα μετα με πνιγουν τα "αν" και το "πότε". Κλαιω συχνα, βλεπω διαφημισεις με μωρα και χαλιεμαι. Πηγα να αγορασω δωρο για το νεογεννητο μιας φιλης και ενιωθα σουβλιες στην καρδια οταν διαλεγα ρουχαλακια, τα ματια μου γεμισαν δακρυα. Παντα ηθελα παιδακια αλλα δεν ειχα καμια εμμονη ή πανικο να γινει γρηγορα, ημουν οντως χαλαρη. Ομως δυστυχως απ τη στιγμη που εγινε και δεν προχωρησε, με επιασε αγχος και στεναχωρια και δε μπορω να χαλαρωσω ή να μην το σκεφτομαι.

Θα ηθελα τοσο πολυ να με βρει ο χειμωνας ή η ανοιξη με υγιες μωρο στην κοιλιτσα, αλλα ωσπου να γινει εχω αναγκη να σκεφτω θετικα και να μαθω να ελεγχω τις αρνητικες σκεψεις. Να μην κλαιω, να μην σκεφτομαι οτι θα εχω καποιο προβλημα υγειας και δε θα ερθει το μωρο μας. Νιωθω πως δυο λογια παρηγοριας και εμπειριες σας με ευχαριστη εξελιξη θα με βοηθησουν πολυ. Δεν με αναγνωρίζω... Μπορειτε να με βοηθησετε;

Σας ευχαριστω ολες!! <3

Τα λογια σου μου θυμισαν εμενα...Λοιπον θα σου πω την ιστορια μου.. Ειμαι 32 χρονων τωρα..Οταν ημουν 26 εμεινα εγκυος..χωρις να το επιδιωκουμε..με ενα τροπο που δεν πιστευε κανεις με τον τωρινο συζυγο μου..Συγκεκριμενα ειχε σπασει το προφυλακτικο..και αν και πηρα το χαπι της επομενης μερας..εκανα διαροια και δε σκεφτηκα οτι δεν εδρασε..μαθαινω οτι ειμαι εγκυος..τα συναισθηματα μπερδεμενα γιατι δυστυχως επαιρνα τοτε κατι τοξικα φαρμακα..οποτε συνειδητα προχωρησαμε σε διακοπη κυησης..απο τοτε ξεκινησε ο γολγοθας..ποτε δεν το ξεχασα.. Φετος..και αφου παντρευτηκαμε ξεκινησαμε προσπαθειες για παιδΙ.Εγω φοβομουν παντα οτι δεν θα μεινω εγκυος λογω εκεινης της αποξεσης.. εμεινα εγκυος αμεσως τον Ιανουαριο του 17 αλλα δυστυχως μολις μετα βιας  ακουσαμε καρδουλα και μετα σταματησε...εκανα αποξεση...και μετα λογω του οτι δεν εφευγαν τα αιματα του χειρουργειου λογω οποσθιας κλισης μητρας περασα φρικτους πονους και ξαναμπηκα για αναρροφηση...Νομιζα οτι πλεον δεν θα μπορουσα να ξαναμεινω εγκυος.. Οχρονος περασε και αφου επανηλθε το σωμα μου και ηρεμησα ψυχολογικα αρχισαμε προσπαθειες τον αυγουστο του 17. Μολις ενα μηνα δεν εμεινα εγκυος πανικοβληθηκα και εκανα σαλπιγγογραφια..φυσικα ηταν ολα καλα..εμεινα εγκυος τον Οκτωβριο του 17... η χαρα μου απεριγραπτη..μαλιστα το εμαθα στα γενεθλια μου.. δυστυχως στον δευτερο υπερηχο που εκανα την προηγουμενη βδομαδα ειδαμε κενο σακο και πουθενα εμβρυακι..την δευτερα παω για αποξεση μαλλον.. Δεν το βαζω κατω ομως..και ουτε εσυ να απογοητευτεις.. Θα τα καταφερουμε!!

[Μπουλίτσα]

Κοριτσι μου ειναι λογικο να πενθεις,και παντα θα πενθεις για το μωρο σου...ειμαι στη φαση που περιμενω να αποβαλλω,πολυ μικρη εγκυμοσυνη αλλα με ποναει τοσο πολυ...ξερεις πως με ενοχλει οταν μου λενε νεοι εισαστε θα κανετε αλλο?Ναι εχουμε ηδη 4 παιδακια,ναι ενδεχομενως να κανουμε κι αλλο,αλλα αυτο θα το κουβαλαμε παντα στην καρδια μας...το μικρο μας αγγελακι...

[Κελυ 32]

On 5/11/2017 at 7:01 ΜΜ, Antila είπε:

Island1, η ιστορια σου ειναι πολυ συγκινητικη και χαιρομαι αφανταστα για το αισιο τελος...! Να χαιρεσαι το παιδακι σου! Σε ευχαριστω γιατι μου εδωσες δυναμη, δε θα τα παρατησουμε με την πρωτη δυσκολια, οπως δεν κανατε κι εσεις με περισσοτερες!

Nansy29 με το καλο να δεχτεις το μωρακι σου! Να πανε ολα τελεια επιτελους, δεν αξιζεις κατι λιγοτερο μετα απο τοσες απωλειες... Καθε ποσο καιρο εμενες εγκυος μετα απο καθε απωλεια, αν επιτρεπεται; Αν θες μου απαντας!

Αυτο ακριβως με την ψυχολογια που λες, αρχισα να το καταλαβαινω τις τελευταιες εβδομαδες που με εχει παρει απο κατω, οτι αν συνεχισω ετσι δεν δημιουργω καταλληλες συνθηκες σωματικα κ ψυχολογια για νεα εγκυμοσυνη. Δε θελω η επομενη κυηση να ειναι στη σκια της πρωτης, ουτε να φοβαμαι μηπως συμβει το ιδιο. Γι αυτο και ηδη εκλεισα προχτες ραντεβου σε ψυχολογο, να με σπρωξει λιγο. Πρωτη συναντηση την Πεμπτη! Απ τη στιγμη που εκλεισα το ραντεβου ενιωσα ηδη πιο ανακουφισμενη. Δε θα με αφησω να μενω στασιμη λογω αυτης της ατυχιας, οσο κι αν πονεσε! Ο συντροφος μου με στηριζει σε αυτη την αποφαση και το βλεπει πιο αισιοδοξα απο μενα, οποτε βοηθαει.

Να ειστε καλα κοριτσια! Μακαρι να ερθει συντομα και για εμας το ουρανιο τοξο <3

Κοριτσια ευτυχως που ειστε και εσεις...απλα συγχωρεστε με γιατι δεν ξερω να χειριζομαι το φορουμ..οπως εχω γραψει και παραπανω αυτο τον καιρο διανυω την δευτερη παλινδρομη.το λεγομενο συνδρομο λενου σακου..απλα παλι ταλαιπωρουμαι παρα πολυ γιατι δεν εχουν φυγει ολα τα υπολοιματα και ακομα εχω αιμα απο 14-11-2017..Προσπαθω να μην απογοητευομαι..απλα ειναι τοσο ψυχοφθορο...

[anemoni1989]

Μελος του κλαμπ κ εγω... Απο τις μανουλες Ιουνίου  -  Ιουλίου  2018, σημερα εντασσομαι στις παλινδρομες κυησεις...  8+4 ημουν,  το σκατουλακι εμεινε 2 βδομαδες πισω και η καρδούλα σταμάτησε... Χθες το εμαθα,  σήμερα έκανα την αποξεση.. Ποναει,  ομως.... Οσο ψυχραιμη κι αν δειχνω,  οσο κι αν λεω (και πραγματικά το πιστεύω) πως καλύτερα τωρα,  παρα πιο μετα,  το αίσθημα αποτυχίας και η απογοήτευση πονανε.. Μακάρι να ξεπεραστεί τόσο εύκολα οσο πιστευα πριν... Ειμαι αισιοδοξη για μελλοντική εγκυμοσυνη και δε φοβάμαι.. Παρόλα αυτά, ωστόσο,  αυτη η "αποτυχία" (ξερω πως δεν φταιω εγω και πως εγινε για καλο)  ποναει... 

Συγγνώμη για το σεντόνι,  αλλα μόνο εσεις καταλαβαινετε.. 

[Μπουλίτσα]

πρίν από 45 λεπτά , anemoni1989 είπε:

Μελος του κλαμπ κ εγω... Απο τις μανουλες Ιουνίου  -  Ιουλίου  2018, σημερα εντασσομαι στις παλινδρομες κυησεις...  8+4 ημουν,  το σκατουλακι εμεινε 2 βδομαδες πισω και η καρδούλα σταμάτησε... Χθες το εμαθα,  σήμερα έκανα την αποξεση.. Ποναει,  ομως.... Οσο ψυχραιμη κι αν δειχνω,  οσο κι αν λεω (και πραγματικά το πιστεύω) πως καλύτερα τωρα,  παρα πιο μετα,  το αίσθημα αποτυχίας και η απογοήτευση πονανε.. Μακάρι να ξεπεραστεί τόσο εύκολα οσο πιστευα πριν... Ειμαι αισιοδοξη για μελλοντική εγκυμοσυνη και δε φοβάμαι.. Παρόλα αυτά, ωστόσο,  αυτη η "αποτυχία" (ξερω πως δεν φταιω εγω και πως εγινε για καλο)  ποναει... 

Συγγνώμη για το σεντόνι,  αλλα μόνο εσεις καταλαβαινετε.. 

Εχουμε καθε δικαιωμα να ποναμε και να πενθουμε οσο νωρις κι αν χασαμε τα σπορακια μας...Η ΠΗΤ μου βασει περιοδου μου ηταν η ημερομηνια που σκοτωθηκε ο αδερφος μου...εκεινη τη μερα θα εχω δυο αγγελους να πενθω...η αποβολη μου ξεκινησε πριν λιγες ωρες...ποναω τοσο πολυ κι ας εχω κι αλλα παιδακια...Ολα θα πανε καλα και θα κρατησουμε συντομα τα ουρανια τοξα μας αγκαλια.

[Nansy29]

7 ώρες πρίν, anemoni1989 είπε:

Μελος του κλαμπ κ εγω... Απο τις μανουλες Ιουνίου  -  Ιουλίου  2018, σημερα εντασσομαι στις παλινδρομες κυησεις...  8+4 ημουν,  το σκατουλακι εμεινε 2 βδομαδες πισω και η καρδούλα σταμάτησε... Χθες το εμαθα,  σήμερα έκανα την αποξεση.. Ποναει,  ομως.... Οσο ψυχραιμη κι αν δειχνω,  οσο κι αν λεω (και πραγματικά το πιστεύω) πως καλύτερα τωρα,  παρα πιο μετα,  το αίσθημα αποτυχίας και η απογοήτευση πονανε.. Μακάρι να ξεπεραστεί τόσο εύκολα οσο πιστευα πριν... Ειμαι αισιοδοξη για μελλοντική εγκυμοσυνη και δε φοβάμαι.. Παρόλα αυτά, ωστόσο,  αυτη η "αποτυχία" (ξερω πως δεν φταιω εγω και πως εγινε για καλο)  ποναει... 

Συγγνώμη για το σεντόνι,  αλλα μόνο εσεις καταλαβαινετε.. 

Αχ βρε anemoni λυπαμαι πολύ..ξεκινησαμε και οι δύο με τόση χαρά στις μανούλες Ιουνίου και τωρα περνάμε και ο δυο κάτι τοσο ασχημο...κουραγιο σου δίνω..οσο μου έχει απομείνει κι εμένα.εννοειται να εισαι αισιοδοξη για επόμενη εγκυμοσυνη..αλλωστε το συνηθισμενο είναι μετα απο μια παλινδρομη όλα να πηγαίνουν καλά την επόμενη φορά..αλλα φυσικά πενθεις για αυτή την ψυχουλα.γιατι μπορεί να μην γεννήθηκε αλλά το είχες μέσα σου έστω και για λίγο και φυσικά το αγάπησες..

[anemoni1989]

Δεν ξερω τι ειναι αυτο που νιωθω... Εκει που ειμαι καλα,  ξαφνικά αρχιζω και κλαιω... Ποναω μεσα μου,  αλλα δεν μπορω να το προσδδιορισω... Ξερω οτι εγινε για καλο,  αλλα νιωθω σαν να με βιασαν... Και προσπαθώ τοσο σκληρα να δειχνω δυνατη εξω... Δε θελω να βαραινω τους αλλους... Δε θελω να με βλεπει κανεις να κλαιω... Ουτε καν ο αντρας μ... Ντρέπομαι που δεν ειμαι αρκετα δυνατη,  αλλα δεν ξερω τι αλλο να κανω... Με λυπαμαι τοσο πολυ... Νιωθω οικτο για τον εαυτο μου και αυτο ειναι που με τρελαινει... Δεν το περιμενα ποτε να ειναι ετσι... Νομιζα πως πονας μονο για το παιδι που ποτε δεν προλαωες να κανεις... Εγω ομως ποναω για εμενα... Για την ψυχη μ... Για το "βιασμενο"  μου κορμι.... 

[Nansy29]

1 hour ago, anemoni1989 είπε:

Δεν ξερω τι ειναι αυτο που νιωθω... Εκει που ειμαι καλα,  ξαφνικά αρχιζω και κλαιω... Ποναω μεσα μου,  αλλα δεν μπορω να το προσδδιορισω... Ξερω οτι εγινε για καλο,  αλλα νιωθω σαν να με βιασαν... Και προσπαθώ τοσο σκληρα να δειχνω δυνατη εξω... Δε θελω να βαραινω τους αλλους... Δε θελω να με βλεπει κανεις να κλαιω... Ουτε καν ο αντρας μ... Ντρέπομαι που δεν ειμαι αρκετα δυνατη,  αλλα δεν ξερω τι αλλο να κανω... Με λυπαμαι τοσο πολυ... Νιωθω οικτο για τον εαυτο μου και αυτο ειναι που με τρελαινει... Δεν το περιμενα ποτε να ειναι ετσι... Νομιζα πως πονας μονο για το παιδι που ποτε δεν προλαωες να κανεις... Εγω ομως ποναω για εμενα... Για την ψυχη μ... Για το "βιασμενο"  μου κορμι.... 

Πονάς για όλα.....δεν νομίζω ότι υπάρχει λόγος να κρύβεσαι..ουτε να δειχνεις δυνατη..κλαψε πενθησε..δωσε χρόνο..εννοειται πως θα στεναχωρηθουμε και θα κλαψουμε για όλα..και φυσικά κι εγώ πέρα απο το μωράκι που έχασα πονάω και για μένα  τόση ταλαιπωρία πια..το ενα χαστουκι πίσω από το άλλο.δεν αντεχεται.

[Antila]

On 3/11/2017 at 4:24 ΜΜ, Liana1984 είπε:

Γεια σου κοπελα μου σου ευχομαι γρήγορα να εχεις ενα μωρακι στην αγκλιτσα..μην αγχωνεσαι δυσκολο βεβαια το ξερω..κ μακαρι τωρα που μιλάμε να εισαι εγκυος κ να μην το.ξερεις..

Σου ευχομαι να.σου πανε ολα καλα κ να μας πεις γρηγορα τα ευχάριστα

Είναι απίστευτο ότι τελικά τα λόγια σου βγήκαν αληθινά @Liana1984!... Ήμουν όντως έγκυος ενώ έγραφα!

Ο λόγος που γράφω αυτή την εξέλιξη στο θέμα που η ίδια άνοιξα, είναι επειδή θέλω με τη σειρά μου να δώσω θάρρος και δύναμη στα κορίτσια που μπήκαν κι έγραψαν την ιστορία τους μετά από μένα, όπως στηρίξατε κι εμένα όταν μοιράστηκα τον πόνο μου εδώ. Αν δείτε πάλι το πρώτο μου ποστ, θα καταλάβετε πόσο βαριά το είχα πάρει και πόση λίγη πίστη αλλά και πόσο φόβο είχα. Κι όμως, έρχομαι ξαφνικά στη θέση να σας πω ότι όλα γίνονται. Δεν πίστευα ότι θα το έλεγα εγώ σε κάποια άλλη κοπέλα, εγώ που δεν είχα από πού να πιαστώ! Κορίτσια μου, το κλάμα και τους εφιάλτες που είδα μετά την απώλεια, δεν θα τα ξεχάσω. Και σας καταλαβαίνω πιο πολύ από όσο νομίζετε. Καταλαβαίνω τι σημαίνει να ξυπνάς από τη νάρκωση και να είσαι άδεια, να βλέπεις στο δρόμο εγκύους και νεογέννητα και να βουρκώνεις. Είδα όμως σύντομα πως στ' αλήθεια έρχεται το ουράνιο τόξο μετά την καταιγίδα. Για κάποιες από εμάς ο δρόμος προς τη μητρότητα έχει εμπόδια. Είμαστε πολύ δυνατές που αντέξαμε και αντέχουμε κάτι τέτοιο. Η δοκιμασία δε θα αφήσει καμιά μας με άδεια κοιλιά και άδεια χέρια, σας το υπόσχομαι .

Εύχομαι ολόψυχα η σωματική και ψυχική ανάρρωση να είναι πολύ γρήγορη για όλες σας, και πιστέψτε με, το κατάλαβα κι εγώ που δεν το πιστευα, θα είστε πολύ γόνιμες τους επόμενους κύκλους! Να μας γράψετε εδώ σύντομα ότι είστε ξανά έγκυες, για να δώσει αυτό το τοπικ ελπίδα σε όποια κοπελα τυχει να το διαβασει και να ταυτιστει! Και μόλις με το καλό μαζευτούμε 2-3 που θα έχουμε πετύχει κύηση μετά από απώλεια, θα κάνουμε νέο θεματάκι με τίτλο "Ουράνιο τόξο"! Τι λετε; Εδώ θα είμαστε και θα το δειτε... Θα γίνει . Σας δινω μια τεραστια ζεστη αγκαλια.

Είμαι νωρίς στην κύησή μου ακόμη, 6+6, και φυσικά καταλαβαίνετε ότι δε θεωρώ πλεον τίποτα δεδομένο, φοβάμαι μήπως κάτι δεν πάει καλά, είμαι αισιόδοξη αλλά συγκρατημένα μέχρι τουλάχιστον να περάσουν οι πρώτες 10-12 εβδομάδες. Διστάζω να αφεθώ εντελώς, όμως βαθιά μέσα μου πιστεύω στον εαυτό μου και στο μωρό μου, του το οφείλω να μην το βαρύνω με τον φόβο της προηγούμενης φοράς. Η εγκυμοσυνη, οταν εχεις βιωσει την απωλεια, εχει ενα συγκεκριμενο συννεφακι απο πανω της που δεν υπαρχει οταν δεν την εχεις βιωσει, μα πρεπει να το φυσαμε δυνατα και μακρια.

Να μη δισταζετε να μιλατε και να γραφετε ο,τι ακριβως νιωθετε, αγκαλιαστειτε με τους αγαπημενους σας, βιωστε τον πονο αλλα δωστε γρηγορα χωρο στην ελπιδα γιατι δε μπορει να περιμενει!!!

[anemoni1989]

πρίν από 15 λεπτά , Antila είπε:

Είναι απίστευτο ότι τελικά τα λόγια σου βγήκαν αληθινά @Liana1984!... Ήμουν όντως έγκυος ενώ έγραφα!

Ο λόγος που γράφω αυτή την εξέλιξη στο θέμα που η ίδια άνοιξα, είναι επειδή θέλω με τη σειρά μου να δώσω θάρρος και δύναμη στα κορίτσια που μπήκαν κι έγραψαν την ιστορία τους μετά από μένα, όπως στηρίξατε κι εμένα όταν μοιράστηκα τον πόνο μου εδώ. Αν δείτε πάλι το πρώτο μου ποστ, θα καταλάβετε πόσο βαριά το είχα πάρει και πόση λίγη πίστη αλλά και πόσο φόβο είχα. Κι όμως, έρχομαι ξαφνικά στη θέση να σας πω ότι όλα γίνονται. Δεν πίστευα ότι θα το έλεγα εγώ σε κάποια άλλη κοπέλα, εγώ που δεν είχα από πού να πιαστώ! Κορίτσια μου, το κλάμα και τους εφιάλτες που είδα μετά την απώλεια, δεν θα τα ξεχάσω. Και σας καταλαβαίνω πιο πολύ από όσο νομίζετε. Καταλαβαίνω τι σημαίνει να ξυπνάς από τη νάρκωση και να είσαι άδεια, να βλέπεις στο δρόμο εγκύους και νεογέννητα και να βουρκώνεις. Είδα όμως σύντομα πως στ' αλήθεια έρχεται το ουράνιο τόξο μετά την καταιγίδα. Για κάποιες από εμάς ο δρόμος προς τη μητρότητα έχει εμπόδια. Είμαστε πολύ δυνατές που αντέξαμε και αντέχουμε κάτι τέτοιο. Η δοκιμασία δε θα αφήσει καμιά μας με άδεια κοιλιά και άδεια χέρια, σας το υπόσχομαι .

Εύχομαι ολόψυχα η σωματική και ψυχική ανάρρωση να είναι πολύ γρήγορη για όλες σας, και πιστέψτε με, το κατάλαβα κι εγώ που δεν το πιστευα, θα είστε πολύ γόνιμες τους επόμενους κύκλους! Να μας γράψετε εδώ σύντομα ότι είστε ξανά έγκυες, για να δώσει αυτό το τοπικ ελπίδα σε όποια κοπελα τυχει να το διαβασει και να ταυτιστει! Και μόλις με το καλό μαζευτούμε 2-3 που θα έχουμε πετύχει κύηση μετά από απώλεια, θα κάνουμε νέο θεματάκι με τίτλο "Ουράνιο τόξο"! Τι λετε; Εδώ θα είμαστε και θα το δειτε... Θα γίνει . Σας δινω μια τεραστια ζεστη αγκαλια.

Είμαι νωρίς στην κύησή μου ακόμη, 6+6, και φυσικά καταλαβαίνετε ότι δε θεωρώ πλεον τίποτα δεδομένο, φοβάμαι μήπως κάτι δεν πάει καλά, είμαι αισιόδοξη αλλά συγκρατημένα μέχρι τουλάχιστον να περάσουν οι πρώτες 10-12 εβδομάδες. Διστάζω να αφεθώ εντελώς, όμως βαθιά μέσα μου πιστεύω στον εαυτό μου και στο μωρό μου, του το οφείλω να μην το βαρύνω με τον φόβο της προηγούμενης φοράς. Η εγκυμοσυνη, οταν εχεις βιωσει την απωλεια, εχει ενα συγκεκριμενο συννεφακι απο πανω της που δεν υπαρχει οταν δεν την εχεις βιωσει, μα πρεπει να το φυσαμε δυνατα και μακρια.

Να μη δισταζετε να μιλατε και να γραφετε ο,τι ακριβως νιωθετε, αγκαλιαστειτε με τους αγαπημενους σας, βιωστε τον πονο αλλα δωστε γρηγορα χωρο στην ελπιδα γιατι δε μπορει να περιμενει!!!

Ενταξει,  γραφεις υπεροχα!!!! Εγω σε ξερω και απο το αλλο τοπικ,  αλλα δυστυχώς εμελλε να συνυπαρχουμε και σε αυτο... Δε θα μπορουσα να συμφωνω περισσοτερο με ανθρωπο... Ηδη εχουν περασει 4 μερες απο την αποξεση και αισθανομαι ελαχιστα καλυτερα.... Νιωθω κενη ακομα,  νιωθω περιεργα,  βουρκωνω στα καλα καθούμενα,  αλλα ειμαι ελαχιστα καλυτερα... Θα το δουν και οι αλλες κοπελες,  θα μαθουμε να ζουμε με αυτο και καλυτερες μερες θα ξημερωσουν!!! Εγω ειμαι πολυ αισιοδοξη και να ειναι ολα τα κοριτσια!!! Ολες οι στατιστικες συνηγορουν υπερ μας!!!! Το ζησαμε και το ξεπερασαμε! Επιβιωσαμε και την επομενη θα ειμαστε πιο τυχερες!!! Δεν θα το ξεχασουμε,  αλλα θα πορευομαστε παραλληλα με αυτο απο εδω και περα και θα ειμαστε περισσοτερο δεμενοι με τα αγορια μας!!! Συμφωνω για το ποστ του ουρανιου τοξου @Antila!!!! Θα περιμενω να κανεις την αρχη οταν γεννησεις και θα ακολουθησω και εγω μετα απο λιγους μηνες,  οπως και τα υπολοιπα κοριτσια!!! Ή ολες μαζι μολις γινουμε 3-4!!!! Γιατι τωρα συνειδητοποιησα τη σημασια του να ξερεις οτι "υπαρχουν και αλλοι που περασαν απο εκει που βρισκεσαι εσυ και τα καταφεραν"!!! Εχω διαβασει απειρα πραγματα για αυτο,  συνηγορουσα υπερ των group therapy λογω επαγγελματος πολλα χρονια,  αλλα τωρα πραγματικα κατανοησα την αξια τους...

Ειστε το δικο μου group therapy και σας ευχαριστώ πολυ για αυτο... Και ειμαι σιγουρη,  ολες θα τα καταφερουμε και θα σταθουμε ξανα δυνατες και οχι απλα ορθιες..! 

[Antila]

πρίν από 9 λεπτά , anemoni1989 είπε:

Ενταξει,  γραφεις υπεροχα!!!! Εγω σε ξερω και απο το αλλο τοπικ,  αλλα δυστυχώς εμελλε να συνυπαρχουμε και σε αυτο... Δε θα μπορουσα να συμφωνω περισσοτερο με ανθρωπο... Ηδη εχουν περασει 4 μερες απο την αποξεση και αισθανομαι ελαχιστα καλυτερα.... Νιωθω κενη ακομα,  νιωθω περιεργα,  βουρκωνω στα καλα καθούμενα,  αλλα ειμαι ελαχιστα καλυτερα... Θα το δουν και οι αλλες κοπελες,  θα μαθουμε να ζουμε με αυτο και καλυτερες μερες θα ξημερωσουν!!! Εγω ειμαι πολυ αισιοδοξη και να ειναι ολα τα κοριτσια!!! Ολες οι στατιστικες συνηγορουν υπερ μας!!!! Το ζησαμε και το ξεπερασαμε! Επιβιωσαμε και την επομενη θα ειμαστε πιο τυχερες!!! Δεν θα το ξεχασουμε,  αλλα θα πορευομαστε παραλληλα με αυτο απο εδω και περα και θα ειμαστε περισσοτερο δεμενοι με τα αγορια μας!!! Συμφωνω για το ποστ του ουρανιου τοξου @Antila!!!! Θα περιμενω να κανεις την αρχη οταν γεννησεις και θα ακολουθησω και εγω μετα απο λιγους μηνες,  οπως και τα υπολοιπα κοριτσια!!! Ή ολες μαζι μολις γινουμε 3-4!!!! Γιατι τωρα συνειδητοποιησα τη σημασια του να ξερεις οτι "υπαρχουν και αλλοι που περασαν απο εκει που βρισκεσαι εσυ και τα καταφεραν"!!! Εχω διαβασει απειρα πραγματα για αυτο,  συνηγορουσα υπερ των group therapy λογω επαγγελματος πολλα χρονια,  αλλα τωρα πραγματικα κατανοησα την αξια τους...

Ειστε το δικο μου group therapy και σας ευχαριστώ πολυ για αυτο... Και ειμαι σιγουρη,  ολες θα τα καταφερουμε και θα σταθουμε ξανα δυνατες και οχι απλα ορθιες..! 

Χαιρομαι παρα πολυ που εισαι εστω και λιγο καλυτερα κοριτσακι μου. Θα υπαρχουν σκαμπανεβασματα, ειναι πολυ λογικο να βουρκωνεις στα καλα καθουμενα, μην ξεχνας οτι οι ορμονες δεν εχουν ακομη καταλαγιασει και θα ηρεμησεις αισθητα μολις αδιαθετησεις! Θα αισθανθεις οτι εκλεισε ο κυκλος και αρχιζει ενας νεος, υπεροχος! Μεχρι τοτε, καλομαθε τον εαυτο σου, προσπαθησε να κανετε ομορφα πραγματα με τον αντρα σου για να βγειτε ακομη πιο δεμενοι απ αυτη τη δυσκολια, μη νιωθεις ενοχες για τα συναισθηματα σου! Σιγουρα θα ξημερωσουν και καλυτερες μερες, αυτο τους ελειπε!!!

Θα φτιαξουμε σιγουρα την ομαδουλα μας με το ουρανιο τοξο γιατι θα ειναι η αποδειξη οτι ειμαστε πολλες, αλλα ολες δυνατες, ενωμενες και θα τα καταφερουμε! Υπεροχα τα λογια σου και ειμαι σιγουρη οτι θα δωσουν δυναμη και στα αλλα κοριτσια που θα σε διαβασουν!

[Nansy29]

2 ώρες πρίν, Antila είπε:

Είναι απίστευτο ότι τελικά τα λόγια σου βγήκαν αληθινά @Liana1984!... Ήμουν όντως έγκυος ενώ έγραφα!

Ο λόγος που γράφω αυτή την εξέλιξη στο θέμα που η ίδια άνοιξα, είναι επειδή θέλω με τη σειρά μου να δώσω θάρρος και δύναμη στα κορίτσια που μπήκαν κι έγραψαν την ιστορία τους μετά από μένα, όπως στηρίξατε κι εμένα όταν μοιράστηκα τον πόνο μου εδώ. Αν δείτε πάλι το πρώτο μου ποστ, θα καταλάβετε πόσο βαριά το είχα πάρει και πόση λίγη πίστη αλλά και πόσο φόβο είχα. Κι όμως, έρχομαι ξαφνικά στη θέση να σας πω ότι όλα γίνονται. Δεν πίστευα ότι θα το έλεγα εγώ σε κάποια άλλη κοπέλα, εγώ που δεν είχα από πού να πιαστώ! Κορίτσια μου, το κλάμα και τους εφιάλτες που είδα μετά την απώλεια, δεν θα τα ξεχάσω. Και σας καταλαβαίνω πιο πολύ από όσο νομίζετε. Καταλαβαίνω τι σημαίνει να ξυπνάς από τη νάρκωση και να είσαι άδεια, να βλέπεις στο δρόμο εγκύους και νεογέννητα και να βουρκώνεις. Είδα όμως σύντομα πως στ' αλήθεια έρχεται το ουράνιο τόξο μετά την καταιγίδα. Για κάποιες από εμάς ο δρόμος προς τη μητρότητα έχει εμπόδια. Είμαστε πολύ δυνατές που αντέξαμε και αντέχουμε κάτι τέτοιο. Η δοκιμασία δε θα αφήσει καμιά μας με άδεια κοιλιά και άδεια χέρια, σας το υπόσχομαι .

Εύχομαι ολόψυχα η σωματική και ψυχική ανάρρωση να είναι πολύ γρήγορη για όλες σας, και πιστέψτε με, το κατάλαβα κι εγώ που δεν το πιστευα, θα είστε πολύ γόνιμες τους επόμενους κύκλους! Να μας γράψετε εδώ σύντομα ότι είστε ξανά έγκυες, για να δώσει αυτό το τοπικ ελπίδα σε όποια κοπελα τυχει να το διαβασει και να ταυτιστει! Και μόλις με το καλό μαζευτούμε 2-3 που θα έχουμε πετύχει κύηση μετά από απώλεια, θα κάνουμε νέο θεματάκι με τίτλο "Ουράνιο τόξο"! Τι λετε; Εδώ θα είμαστε και θα το δειτε... Θα γίνει . Σας δινω μια τεραστια ζεστη αγκαλια.

Είμαι νωρίς στην κύησή μου ακόμη, 6+6, και φυσικά καταλαβαίνετε ότι δε θεωρώ πλεον τίποτα δεδομένο, φοβάμαι μήπως κάτι δεν πάει καλά, είμαι αισιόδοξη αλλά συγκρατημένα μέχρι τουλάχιστον να περάσουν οι πρώτες 10-12 εβδομάδες. Διστάζω να αφεθώ εντελώς, όμως βαθιά μέσα μου πιστεύω στον εαυτό μου και στο μωρό μου, του το οφείλω να μην το βαρύνω με τον φόβο της προηγούμενης φοράς. Η εγκυμοσυνη, οταν εχεις βιωσει την απωλεια, εχει ενα συγκεκριμενο συννεφακι απο πανω της που δεν υπαρχει οταν δεν την εχεις βιωσει, μα πρεπει να το φυσαμε δυνατα και μακρια.

Να μη δισταζετε να μιλατε και να γραφετε ο,τι ακριβως νιωθετε, αγκαλιαστειτε με τους αγαπημενους σας, βιωστε τον πονο αλλα δωστε γρηγορα χωρο στην ελπιδα γιατι δε μπορει να περιμενει!!!

Αχ κορίτσακι μου χαίρομαι παρα πολυ!!Σου εύχομαι να πανε όλα τέλεια να έχεις μια τελειομηνη εγκυμοσυνη και ενα γερο μωρό στην αγκαλιά σου!!Εμείς δυστυχώς δεν τα καταφέραμε ούτε αυτή τη φορά αλλά προσπαθουμε να μην το βάλουμε κάτω.

[Antila]

5 ώρες πρίν, Nansy29 είπε:

Αχ κορίτσακι μου χαίρομαι παρα πολυ!!Σου εύχομαι να πανε όλα τέλεια να έχεις μια τελειομηνη εγκυμοσυνη και ενα γερο μωρό στην αγκαλιά σου!!Εμείς δυστυχώς δεν τα καταφέραμε ούτε αυτή τη φορά αλλά προσπαθουμε να μην το βάλουμε κάτω.

Σ ευχαριστω Νανσυ μου! Μην το βαλεις κατω καλο μου, μενεις εγκυος αρα θα ξαναμεινεις, και μαλιστα συντομα! Και θα ερθεις να γινουμε ολες μια παρεα με τα ουρανια τοξα μας! Το βασικοτερο ειναι να σηκωσεις ψηλα το κεφαλι και να πεισμωσεις. Θα ερθει το δωρο, ο κοσμος να χαλασει!