Ποια παρηγοριά ???

[marian84]

18 ώρες πρίν, Giotitsa είπε:

σταματησε η καρδια δεν σας ειπαν γιατι ;;; @marian84

Περιμενω τη βιοψια κοριτσι μου.Απο τον υπερηχο δε φαινοταν κατι.Μετα που γεννησα της εκαναν και μαγνητικη τομογραφια και παλι δε βρεθηκε κατι οποτε περιμενω μηπως δειξει η βιοψια.Εγω εκανα οτι εξετ υπαρχουν(για θρομφοβια,λυκο τκλ)και ολα ειναι φυσιολογικα οποτε μαλλον θα μεινω με το γιατι.Μου εκαναν εξετ αιματος για οτι λοιμωξη υπαρχει πχ για κοξακι,για τοξοπλασμα κτλ ολα αρνητικα.

[Penny...]

2 ώρες πρίν, marian84 είπε:

Περιμενω τη βιοψια κοριτσι μου.Απο τον υπερηχο δε φαινοταν κατι.Μετα που γεννησα της εκαναν και μαγνητικη τομογραφια και παλι δε βρεθηκε κατι οποτε περιμενω μηπως δειξει η βιοψια.Εγω εκανα οτι εξετ υπαρχουν(για θρομφοβια,λυκο τκλ)και ολα ειναι φυσιολογικα οποτε μαλλον θα μεινω με το γιατι.Μου εκαναν εξετ αιματος για οτι λοιμωξη υπαρχει πχ για κοξακι,για τοξοπλασμα κτλ ολα αρνητικα.

Συγνώμη που απαντησα τωρα αγαοη να ξερεις οτι ολο αυτο μπορεί να ειναι και τυχαίο γεγονος με καταλαβαινεις να το περιμένεις και μην τα παρατησεις να ξαναπροσπαθησεις

[marian84]

13 ώρες πρίν, Giotitsa είπε:

Συγνώμη που απαντησα τωρα αγαοη να ξερεις οτι ολο αυτο μπορεί να ειναι και τυχαίο γεγονος με καταλαβαινεις να το περιμένεις και μην τα παρατησεις να ξαναπροσπαθησεις

Ναι μαλλον τυχαιο γεγονος ειναι αλλα οταν εχεις χασει δυο μωρακια ειναι λιγο δυσκολο να προσπ ξανα.Ευχομαι καμια να μη το ζησει.Καμια να μη γεννησει και να φυγει με αδεια χερια

[Penny...]

Just now, marian84 είπε:

Ναι μαλλον τυχαιο γεγονος ειναι αλλα οταν εχεις χασει δυο μωρακια ειναι λιγο δυσκολο να προσπ ξανα.Ευχομαι καμια να μη το ζησει.Καμια να μη γεννησει και να φυγει με αδεια χερια

Και εγω εχω γεννησει δυο παιδιά το ενα το έκανα αναγκαστική διακοπή και το αλλο ειχα ενδομήτριο θάνατο και ξερω ότι είναι δύσκολο αλλά πρέπει να προσπαθησεις δεν γίνεται το οφείλεις στον ευατο σου

[ΧΡΗΣΤΙΝΑ]

On 9/2/2019 at 11:21 ΜΜ, Mummyofanangel είπε:

Πριν δυο εβδομάδες ακριβώς ... αναγκάστηκα να αποχωριστώ το κοριτσάκι μου ! Ήταν 25 Ιανουαρίου όταν κλείναμε την 17η εβδομάδα και πήγαμε στον γιατρό για τον καθιερωμένο μας υπέρηχο ! Θα μαθαίναμε το φυλλο γιατί το κοριτσάκι μας ήταν πολύ δραστήριο και τόσους μήνες δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε τι είναι ! Αν και το προαίσθημα μου έλεγε ότι ήταν μια μικρή μπουμπου ! Κρατούσα και τις εξετάσεις που μου είχε ζητήσει ο γυναικολόγος μου (γενικές αίματος , ούρων ) και όλες ήταν τελείες... αφού τις είδε με έστειλε μέσα με την μαία να ετοιμαστώ για τον υπέρηχο ! Ο σύζυγος μου ετοιμαζόταν να τραβήξει βιντεάκι το μπουμπούκι μας ... και εκεί άκουω τα λόγια του γιατρού μου «Δυστηχως καλό μου δεν πάμε καλά». Παλεύαμε να την ακούσουμε αλλά το μωρό μου δεν κουνιόταν και η καρδούλα του δεν χτυπούσε ... Σαββατο πρωί 26 Ιανουαρίου και μετά από 23 ώρες γέννησα την μπεμπα μου με πρόκληση τοκετού ... Κυριακή ξημερώματα 27 του μηνός πλέον ήμουν μόνη χωρίς το κοριτσάκι μου . Έχουμε στείλει δείγμα για καρυοτυπο αλλά ακόμα δεν έχουμε κάποιο νέο , αν και όπως αποδείχθηκε η μπεμπα μας πνίγηκε με τον ωμφαλιο λώρο . Από εκείνη την ημέρα νιώθω ότι η ώρα σταμάτησε και δυο εβδομάδες τώρα το μόνο πράγμα που κάνω είναι να σκέφτομαι το μπουμπουκακι μου ! Είναι αδιανόητο πόσες μαμάδες είμαστε στην ίδια ακριβώς θέση ... Ήταν η πρώτη μου εγκυμοσύνη και δυστηχως μην έχοντας κανένα δείγμα ότι κάτι δεν πάει καλά δεν είχε περάσει ποτέ από το μυαλό μου οτι κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί ... Έχω χάσει την γη κάτω πάντα πόδια μου ! Θεωρώ ότι πραγματικά δεν υπάρχουν λόγια για καμία μας 

@Mummyofanangel Κοπέλα μου πόσο σε καταλαβαίνω...Ποτέ μας δεν θα ξεχάσουμε πάντα θα θυμόμαστε τι έχουμε περάσει και τα μωρά μας θα είναι πάντα στην καρδιά μας.Κι εγώ μέσα σε ένα χρόνο δύο απώλειες έχω βιώσει η καθεμία με διαφορετικό πόνο σωματικό και ψυχικό.Ακομα παλεύω και προσπαθώ να σταθώ στα πόδια μου μετά την δεύτερη απώλεια που είχα αν διάβασες την ιστορία μου.Ερχονται στιγμές που νιώθω λίγο καλύτερα και τότε πάλι βυθιζομαι στις σκέψεις μου και στα γιατί...Κατηγορώντας συνέχεια τον εαυτό μου ότι εγώ εφταιγα αυτή την φορά που δεν πρόλαβα να κάνω κάτι λέγοντας μου όλοι ότι δεν φταίω πουθενά ήταν να γίνει όπως και το πρώτο ατυχία...Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω ποτέ μου έρχονται στιγμές που δεν ελπίζω καθόλου πια...Η σκέψη όμως ότι μπορεί ποτέ μου να μην πάρω στην αγκαλιά μου το παιδί μου με τρελαίνει και τότε πεισμωνω και κάτι μέσα μου μου λέει ότι θα έρθει και για μένα αυτή η στιγμή να την ζησω γιατί μου αξίζει...Σε όλες μας αξίζει... 

On 3/4/2019 at 3:41 ΜΜ, marian84 είπε:

Λυπαμαι παρα πολυ που το περνας και συ ολο αυτο.Το περασα δυο φορες!!!Τη πρωτη 14ηβδομ ανοιξε ο τραχηλος απο μικροβιο και επαθα και γω σηψαιμια και τη δευτερη πριν 1.5 μηνα σταματησε απλα η καρδια της την 20ηβδομαδα.Το γιατι δε το ξερω.Αυτο που ξερω ειναι οτι εχασα δυο παιδια απο διαφορ λογους.Δυο παιδια που δεν ειχαν κατι.Γεννησα δυο μωρακια και δε πηρα κανενα στο σπιτι.Αυτη τη φορα χαθηκαν ολες μου πι ελπιδες.3 θετικα τεστ(ειχα και μια βιοχημικη πριν ) και κανενα μωρο.Δεν ελπιζω πια

@marian84 Σε καταλαβαίνω απόλυτα κι εμενα άδεια η αγκαλιά μου μετά από δύο απώλειες...Διακοπή κύησης στην 23η εβδομάδα λόγο χρωμοσομικης ανωμαλίας του εμβρύου και αποβολή στην 16η εβδομάδα από ανεπάρκεια τραχήλου.Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες γιατί έχω ταλαιπωρηθεί πάρα πολύ σωματικά και ψυχικά όπως κι εσύ και τόσες άλλες γυναίκες που προσπαθούν να φέρουν στον κόσμο το μωρό τους.Πρέπει να είμαστε δυνατές και να προχωρήσουμε όσο δύσκολο και να είναι να μην το βάλουμε κάτω.Κι εγώ απελπιζομαι πολλές φορές και απογοητευομαι και θυμώνω και πολλά τα γιατί...Ακρη όμως δεν βγάζω μόνο κακό κι άλλο στον εαυτό κάνω...Δεν είναι τίποτα στο χέρι μας ότι είναι να γίνει θα γίνει...Η εγκυμοσύνη όπως και όλα στη ζωή μας είναι μια τύχη...

[marian84]

5 ώρες πρίν, ΧΡΗΣΤΙΝΑ είπε:

@Mummyofanangel Κοπέλα μου πόσο σε καταλαβαίνω...Ποτέ μας δεν θα ξεχάσουμε πάντα θα θυμόμαστε τι έχουμε περάσει και τα μωρά μας θα είναι πάντα στην καρδιά μας.Κι εγώ μέσα σε ένα χρόνο δύο απώλειες έχω βιώσει η καθεμία με διαφορετικό πόνο σωματικό και ψυχικό.Ακομα παλεύω και προσπαθώ να σταθώ στα πόδια μου μετά την δεύτερη απώλεια που είχα αν διάβασες την ιστορία μου.Ερχονται στιγμές που νιώθω λίγο καλύτερα και τότε πάλι βυθιζομαι στις σκέψεις μου και στα γιατί...Κατηγορώντας συνέχεια τον εαυτό μου ότι εγώ εφταιγα αυτή την φορά που δεν πρόλαβα να κάνω κάτι λέγοντας μου όλοι ότι δεν φταίω πουθενά ήταν να γίνει όπως και το πρώτο ατυχία...Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω ποτέ μου έρχονται στιγμές που δεν ελπίζω καθόλου πια...Η σκέψη όμως ότι μπορεί ποτέ μου να μην πάρω στην αγκαλιά μου το παιδί μου με τρελαίνει και τότε πεισμωνω και κάτι μέσα μου μου λέει ότι θα έρθει και για μένα αυτή η στιγμή να την ζησω γιατί μου αξίζει...Σε όλες μας αξίζει... 

@marian84 Σε καταλαβαίνω απόλυτα κι εμενα άδεια η αγκαλιά μου μετά από δύο απώλειες...Διακοπή κύησης στην 23η εβδομάδα λόγο χρωμοσομικης ανωμαλίας του εμβρύου και αποβολή στην 16η εβδομάδα από ανεπάρκεια τραχήλου.Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες γιατί έχω ταλαιπωρηθεί πάρα πολύ σωματικά και ψυχικά όπως κι εσύ και τόσες άλλες γυναίκες που προσπαθούν να φέρουν στον κόσμο το μωρό τους.Πρέπει να είμαστε δυνατές και να προχωρήσουμε όσο δύσκολο και να είναι να μην το βάλουμε κάτω.Κι εγώ απελπιζομαι πολλές φορές και απογοητευομαι και θυμώνω και πολλά τα γιατί...Ακρη όμως δεν βγάζω μόνο κακό κι άλλο στον εαυτό κάνω...Δεν είναι τίποτα στο χέρι μας ότι είναι να γίνει θα γίνει...Η εγκυμοσύνη όπως και όλα στη ζωή μας είναι μια τύχη...

 Οπως το πες...τυχη!!!και γω και συ απο τις πολυ τυχερες!!Δε μπορω να δεχτω και σ αυτον τον τομεα ημουν τοσο ατυχη.Εχω τοσο θυμο μεσα μου.Δε συνηθιζεται αυτος ο πονος.

On 5/4/2019 at 11:39 ΠΜ, Giotitsa είπε:

Και εγω εχω γεννησει δυο παιδιά το ενα το έκανα αναγκαστική διακοπή και το αλλο ειχα ενδομήτριο θάνατο και ξερω ότι είναι δύσκολο αλλά πρέπει να προσπαθησεις δεν γίνεται το οφείλεις στον ευατο σου

Εχεις βρει τουλαχιστον τι εφταιξε για τον ενδομητριο θανατο?Δε μπορω να δεχτω οτι δε μπορουν νανβρουν τι εγινε στο μωρο μου

[Angel2019]

Δε συνηθίζεται αυτός ο πόνος. Όσος καιρος και αν περασει. 

Δυστυχως το ζήσαμε! Γεννήσαμε και αποχαιρετησαμε τα μωρα μας! Γυρισαμε σπιτι με σπασμενη καρδια και αδεια αγκαλιά.

δεν περνα μερα που να μη θλιβομαι. Που να μην κλαιω, που να μην αναζητω το μωρακι μου, που δεν προλαβα να το κρατησω, δεν το φροντισα, δεν το είδα.

δεν περνα μερα που να μην κατακλιζουν το μυαλο μου χιλιαδες γιατι.

δεν πρεπει να κοιταμε πισω.(πως;;)

το μωρο μας είναι μπροστά και μας περιμενει( μας περιμενει αληθεια;)

με τη σθενος να γινει η επομενη εμβρυομεταφορα; Με τη σθενος να μετρας τις ωρες τις μερες τις εβδομαδες;

Ας γινει το θελημα Του. 

[Penny...]

Just now, Angel2019 είπε:

Δε συνηθίζεται αυτός ο πόνος. Όσος καιρος και αν περασει. 

Δυστυχως το ζήσαμε! Γεννήσαμε και αποχαιρετησαμε τα μωρα μας! Γυρισαμε σπιτι με σπασμενη καρδια και αδεια αγκαλιά.

δεν περνα μερα που να μη θλιβομαι. Που να μην κλαιω, που να μην αναζητω το μωρακι μου, που δεν προλαβα να το κρατησω, δεν το φροντισα, δεν το είδα.

δεν περνα μερα που να μην κατακλιζουν το μυαλο μου χιλιαδες γιατι.

δεν πρεπει να κοιταμε πισω.(πως;;)

το μωρο μας είναι μπροστά και μας περιμενει( μας περιμενει αληθεια;)

με τη σθενος να γινει η επομενη εμβρυομεταφορα; Με τη σθενος να μετρας τις ωρες τις μερες τις εβδομαδες;

Ας γινει το θελημα Του. 

Κάνε κουράγιο αγάπη και ξανασηκω

[marian84]

2 ώρες πρίν, Angel2019 είπε:

Δε συνηθίζεται αυτός ο πόνος. Όσος καιρος και αν περασει. 

Δυστυχως το ζήσαμε! Γεννήσαμε και αποχαιρετησαμε τα μωρα μας! Γυρισαμε σπιτι με σπασμενη καρδια και αδεια αγκαλιά.

δεν περνα μερα που να μη θλιβομαι. Που να μην κλαιω, που να μην αναζητω το μωρακι μου, που δεν προλαβα να το κρατησω, δεν το φροντισα, δεν το είδα.

δεν περνα μερα που να μην κατακλιζουν το μυαλο μου χιλιαδες γιατι.

δεν πρεπει να κοιταμε πισω.(πως;;)

το μωρο μας είναι μπροστά και μας περιμενει( μας περιμενει αληθεια;)

με τη σθενος να γινει η επομενη εμβρυομεταφορα; Με τη σθενος να μετρας τις ωρες τις μερες τις εβδομαδες;

Ας γινει το θελημα Του. 

Πραγματικα δε ξερω.Θαυμαζω πολυ αυτες που αντεχουν τις απωλειες και προχωρανε.Εγω δεν αντεχω αλλο.Πως να αντεξεις μια ακομα εγκυμ ξεροντας οτι ανα πασα ωρα το μωρο σου μπορει να χαθει ?Ευχομαι εσυ να βρεις αυτη τη δυναμη.Εγω εχω διαλυθει γιατι πιστευα οτι τη δευτερη φορα θα τα καταφερω.ο γυναικ μου πε ε δε μπορει να σαι τοσο ατυχη και τη τριτη φορα.Ποιος το λεει αυτο?Κανεις δε μπορει να στο εγγυηθει.Με τη δυναμη να προσπαθησεις παλι και πως να προετοιμασεις τον ευατο σου για μια ακομα απωλεια?Δε ξερω...

[Artemis20]

κοριτσια ποσο σας καταλαβαινω...κι εγω εχω βιωσει δυο απωλειες...μια αναγκαστικη διακοπη λογω κυτταρομεγαλοιου στις 12 εβδομ.και μια παλινδρομη (μετα απο εξωσωματικη) στις 8 εβδομ.

κι οι δυο με αποξεση....

τα συναισθηματα δεν περιγραφονται...ολες εμεις που τα εχουμε ζησει μονο ξερουμε τον πονο και την ψυχικη δυναμη που χρειαζεται για να προχωρησουμε...και μεσα σε ολα αυτα...ποσο δυσκολο ειναι να μπορεις να αλληλοστηριζεσαι με τον συντροφο σου και να ορθοποδησεις? 

κι για μενα υπαρχουν στιγμες που βυθιζομαι στην θλιψη και το πενθος κι αμφιβαλλω πως θα μπορεσω να προσπαθησω ξανα....

[_prasinomata_]

εγω κοριτσια έκανα διακοπή λόγω χρωμοσωμικής ανωμαλίας στην 15η εβδομάδα, μετά από 3 εβδομάδες αναμονής αποτελεσμάτων.  Ενώ το είχα δουλέψει μέσα μου και ήξερα την κατάληξη τώρα βλέπω ότι έχω αλλάξει. πέρασε 1,5 μήνας και δεν με χωράει ο τόπος. έχω νεύρα, γενικά θλίψη και ένταση.. είμαι ευέξαπτη και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μαλώνουμε συχνά με τον άντρα μου.. 

νόμιζα ότι είχα προετοιμάσει τον εαυτό μου, αλλά είμαι κάθε μέρα και χειρότερα.. φαίνομαι καλά αλλά δεν είμαι.. και σήμερα λοιπόν αποφάσισα να κλείσω ραντεβού σε ψυχολόγο για να με βοηθήσει να διαχειριστώ την απώλεια και να προχωρήσω μπροστά.. γιατί θέλω ένα μωρό και θέλω όταν θα έρθει να είμαι τόσο ευτυχισμένη όσο την πρώτη φορά, όχι να με τρώει η αγωνία και η θλίψη. 

 

[Angel2019]

Μακάρι να μπορέσουμε ολες μας να είμαστε χαρούμενες, ευτυχισμένες, ανέμελες, όπως και στην πρωτη μας εγκυμοσύνη. Με την σκέψη ότι όλα θα πάνε καλά! Χωρίς καμία αγωνία, χωρίς καμία «δύσκολη» σκέψη. Με πίστη οτι ολα θα είναι όπως πρέπει. Και οτι σε 9 μήνες θε κρατάμε στην αγκαλία μας ενε γερό μωρο! 

Μακάρι! Γιατι πιστεύω ότι ο φόβος που εχει φωλιασει μέσα μας, θα είναι πάντα εκεί. Δεν μπορεί να μην είναι εκει! Δεν ξέρω πως γίνεται να μην είναι εκει.

[marian84]

3 ώρες πρίν, froso91 είπε:

εγω κοριτσια έκανα διακοπή λόγω χρωμοσωμικής ανωμαλίας στην 15η εβδομάδα, μετά από 3 εβδομάδες αναμονής αποτελεσμάτων.  Ενώ το είχα δουλέψει μέσα μου και ήξερα την κατάληξη τώρα βλέπω ότι έχω αλλάξει. πέρασε 1,5 μήνας και δεν με χωράει ο τόπος. έχω νεύρα, γενικά θλίψη και ένταση.. είμαι ευέξαπτη και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μαλώνουμε συχνά με τον άντρα μου.. 

νόμιζα ότι είχα προετοιμάσει τον εαυτό μου, αλλά είμαι κάθε μέρα και χειρότερα.. φαίνομαι καλά αλλά δεν είμαι.. και σήμερα λοιπόν αποφάσισα να κλείσω ραντεβού σε ψυχολόγο για να με βοηθήσει να διαχειριστώ την απώλεια και να προχωρήσω μπροστά.. γιατί θέλω ένα μωρό και θέλω όταν θα έρθει να είμαι τόσο ευτυχισμένη όσο την πρώτη φορά, όχι να με τρώει η αγωνία και η θλίψη. 

 

Οσο κι αν το δουλεψες στο μυαλο σου ποτε δεν εισαι ετοιμη να ζησεις κατι τετοιο.Οσο περναει ο χρονος ο πονος γινεται πιο βαθυς και συνειδητοποεις το τι εχει γινει.Ψαξε για ψυχολ που να χει ειδικευση στο περιγεννητικο πενθος.Εγω  οταν εχασα το πρωτο μου μωρακι πηγα σε ψυχολ αλλα δε με βοηθησε καθολου ενω με τη συγκεκριμενη ειχα κανει 5 χρονια ψυχαναλυση( το καλυτερο δωρο που χω κανει στον εαυτο μου) Αν δεν ειχα κανει τοσα χρονια ψυχαναλυση νομιζω οτι θα μου χε στριψει.Στο θεμα βεβαια της απωλειας δε με βοηθησε καθολου.Θελει εξειδ ψυχολογι

[Χρυσα79]

Είχα και εγώ μια απώλεια στις 20 εβδομάδες, πηγαίνοντας λοιπόν σε ψυχολογο μου είπε ότι πρέπει να περάσω τα πέντε στάδια του πένθους για να μπορέσω στο τέλος να το δεχτώ και να συνεχίσω,και έτσι εγινε, με την βοήθεια του άντρα μου και τις κορούλας μου της πρώτης συνεχιζω,πριν από 6,5 μήνες απέκτησα ακόμα μια κορούλα αλλά αυτήν που έφυγε δεν την ξεχνώ ποτέ,με την σκέψη της κοιμάμαι,με την σκέψη της ξυπνώ.

[ΧΡΗΣΤΙΝΑ]

On 3/4/2019 at 3:41 ΜΜ, marian84 είπε:

Λυπαμαι παρα πολυ που το περνας και συ ολο αυτο.Το περασα δυο φορες!!!Τη πρωτη 14ηβδομ ανοιξε ο τραχηλος απο μικροβιο και επαθα και γω σηψαιμια και τη δευτερη πριν 1.5 μηνα σταματησε απλα η καρδια της την 20ηβδομαδα.Το γιατι δε το ξερω.Αυτο που ξερω ειναι οτι εχασα δυο παιδια απο διαφορ λογους.Δυο παιδια που δεν ειχαν κατι.Γεννησα δυο μωρακια και δε πηρα κανενα στο σπιτι.Αυτη τη φορα χαθηκαν ολες μου πι ελπιδες.3 θετικα τεστ(ειχα και μια βιοχημικη πριν ) και κανενα μωρο.Δεν ελπιζω πια

@marian84 Σε καταλαβαίνω απόλυτα κι εμενα άδεια η αγκαλιά μου μετά από δύο απώλειες...Διακοπή κύησης στην 23η εβδομάδα λόγο χρωμοσομικης ανωμαλίας του εμβρύου και αποβολή στην 16η εβδομάδα από ανεπάρκεια τραχήλου.Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες γιατί έχω ταλαιπωρηθεί πάρα πολύ σωματικά και ψυχικά όπως κι εσύ και τόσες άλλες γυναίκες που προσπαθούν να φέρουν στον κόσμο το μωρό τους.Πρέπει να είμαστε δυνατές και να προχωρήσουμε όσο δύσκολο και να είναι να μην το βάλουμε κάτω.Κι εγώ απελπιζομαι πολλές φορές και απογοητευομαι και θυμώνω και πολλά τα γιατί...Ακρη όμως δεν βγάζω μόνο κακό κι άλλο στον εαυτό κάνω...Δεν είναι τίποτα στο χέρι μας ότι είναι να γίνει θα γίνει...Η εγκυμοσύνη όπως και όλα στη ζωή μας είναι μια τύχη...

On 23/4/2019 at 1:30 ΠΜ, Angel2019 είπε:

Μακάρι να μπορέσουμε ολες μας να είμαστε χαρούμενες, ευτυχισμένες, ανέμελες, όπως και στην πρωτη μας εγκυμοσύνη. Με την σκέψη ότι όλα θα πάνε καλά! Χωρίς καμία αγωνία, χωρίς καμία «δύσκολη» σκέψη. Με πίστη οτι ολα θα είναι όπως πρέπει. Και οτι σε 9 μήνες θε κρατάμε στην αγκαλία μας ενε γερό μωρο! 

Μακάρι! Γιατι πιστεύω ότι ο φόβος που εχει φωλιασει μέσα μας, θα είναι πάντα εκεί. Δεν μπορεί να μην είναι εκει! Δεν ξέρω πως γίνεται να μην είναι εκει.

@Angel2019 Μετά από τρεις μήνες που έχουν περάσει αφού έφυγε και ο δεύτερος άγγελος μου και πήγε να βρει τον αδερφό του ο πόνος ίδιος δεν αλλάζει με τίποτα όσο κι αν προσπαθώ...Δεν ξέρω αν νιώθω μόνο εγώ τόσο έντονα αυτό το συναίσθημα της ενοχής ότι φταίω που έχασα και αυτό το μωρό ότι δεν πρόλαβα να κάνω αυτό το κάτι παραπάνω που μπορεί να το είχα σώσει...Νιώθω συνέχεια τυψεις και ενοχές...Μπορεί να κάνω κακό στον εαυτό μου όμως ήθελα όσο τίποτα άλλο να μην χάσω πάλι το παιδάκι μου και έκανα τα πάντα πρόσεχα πολύ όμως ο Θεός είχε πάλι αλλά σχέδια...Ψάχνω συνέχεια να βρω ποιος φταίει και γιατί αλλά απαντήσεις δεν βρίσκω και ποτέ μου δεν θα βρω το ξέρω...Θεωρώ υπεύθυνο τον εαυτό μου και δεν μπορώ να το ξεπεράσω...Θελω να τα αφήσω όλα πίσω μου και να κάνω μια νέα αρχή να πάω παρακάτω...Με τι δύναμη όμως?Πώς?Συνέχεια σκέφτομαι τα μωρά μου...Τα μωρά μου που δεν τα πήρα ποτέ στην αγκαλιά μου...Δεν θέλω να χάνω την πίστη μου...Ελπίζω και εύχομαι όπως και όλες εδώ μέσα και όχι μόνο που δεν τα έχουμε καταφέρει να χαμογελασουμε κάποια στιγμή και να μας αξιώσει ο Θεός με ένα γερό μωράκι...