Quantcast
Jump to content
Προσοχή σε SCAM μηνύματα! Μας ενημέρωσαν ότι εστάλει μήνυμα στα Αγγλικά, για αλλαγή κωδικού πρόσβασης. Δεν έχουμε στείλει κάτι τέτοιο. Τα μηνύματά μας, πάντα είναι μεταφρασμένα στα Ελληνικά & περιέχουν το λογότυπό μας. ×
➔ Parents.org.gr
  • Από την διαχείριση / Admin news

    • Ρώτησα αν θέλει ακινησία μου είπε όχι απλά μια καθημερινότητα χωρίς υπερβολές. Εν τω μεταξύ πρέπει να γυρίσω και στη δουλειά κάποια στιγμή  κ έλεγα Δευτέρα να παω. Λέτε να μην κάνει; Δουλειά γραφείου είναι.
      Επίσης τους λέω για τα (λίγα) καφέ που βλέπω και μου λέει απλά αύξησε την prolutex. Τα utrogestan γιατί δεν μου τα αυξάνουν; 

Πού βρίσκεται η ελπίδα?


Recommended Posts

Καλησπερα σε ολες και ολους.

Διαβαζω πολλους μηνες τα νεα σας και ενιωσα πως ηρθε η στιγμη να μπω κι εγω σε αυτην την παρεα, προσπαθωντας να βρω λιγη δυναμη, κατανοηση και στηριξη. 

Θα ξεκινησω λεγοντας σας την δικη μου ιστορια που ξεκινησε σχεδον πριν 3μιση χρονια. Μετα απο περιπου 8 μηνες ελευθερων επαφων εμεινα εγκυος. Ημουν 28 χρονων και σιγουρη πως ολα θα πανε καλα. Αλλα τελικα, στον προγεννητικο ελεγχο, ανακαλυψαμε λοιμωξη απο τον ιο cmv. Εκανα και αλλες εξετασεις, στο ινστιτουτο Παστερ που εδειξαν οτι η λοιμωξη ειναι πρωτογενης και τοσο ο λοιμωξιολογος οσο και οι γυναικολογοι μας παροτρυναν να διακοπει η κυηση. Ετσι και εγινε. Οι στιγμες που ακολουθησαν δεν περιγραφονται με λογια, πονος, θλιψη, δακρυα. Υπηρχε μονο μια θετικη σκεψη στο μυαλο μας, οπως εμεινα την πρωτη φορα εγκυος, ετσι θα ξαναγινει...και τοτε θα πηγαιναν ολα καλα.

Αλλα το συμπαν ειχε αλλα σχεδια. Μετα απο 7-8 μηνες, που πλεον ανεπτυξα αντισωματα στον ιο και ο γιατρος μας επετρεψε να αρχισουμε ξανα τις προσπαθειες, οσοι μηνες κι αν περνουσαν, η περιοδος δεν ελεγε να εξαφανιστει ποτε. Για την ακριβεια, που και που εξαφανιζοταν, αλλα αυτο γινοταν λογω του συνδρομου πολυκυστικων (το οποιο και εχω) και μετα απο λιγο...τσουπ...ερχοταν παλι ουρανοκατεβατη... Ποσες ελπιδες, ποση προσμονη...ποσα τεστ...αλλα ποτε ξανα κανενα θετικο. Σε ολο αυτο το διαρχισε να με παρακολουθει ενδοκρινολογος. Με διαφορα ορμονικα φαρμακα και βιταμινες, καταφερα να ομαλοποιησω τον κυκλο μου... Αλλα και παλι τιποτα. 

Μετα ξεκινησαν οι περαιτερω εξετασεις, σαλπιγγογραφια: τελεια, αμη: υψηλη, κλπ κλπ... Ξεκινησαμε το ψαξιμο στον συζυγο. Και το σπερμα βρεθηκε αδυναμο με πολυ λιγες φυσιολιγικες μορφες, οσοι γιατροι επισκεφτηκαμε μας ειπαν οτι η εξωσωμστικη ειναι μονοδρομος.

Κι ετσι κι εγινε. Και φτασαμε φετος τον Νοεμβρη, με δυο φαινομενικα τελειες βλαστοκυστες, να καταφερνουν να εμφυτευτουν... Θετικη χοριακη, στις 10 μερες μετα την εμβρυομεταφορα, 1300 μοναδες παρακαλω... Ενθουσιασμος που δεν περιγραφεται. Χαρες και πανυγηρια! Τελικα, προχωρησε μονο το ενα εμβρυο... Και φτασαμε στην 6η βδομαδα. Κι ακουσαμε την καρδουλα του. Κι εγω κι ο αντρας μου πλημμυρισμενοι απο χαρα. Κλαιγαμε απο συγκινηση. Επιτελους μετα απο τοσο καιρο οι κοποι μας ανραμοιφθηκαν. 

Κι ερχεται η 8η βδομαδα κι ο επομενος υπερηχος.. μα το μωρο μας τελικα παλινδρομησε. Και βυθιστηκαμε παλι στο μαυρο. Παλι στο κενο. Στο τιποτα. Και να που ενω φαινομενικα ολα ηταν με το μερος μας και τις δυο φορες... Τιποτα τελικα δεν πηγε καλα. Και το ονειρο μας παλι μπηκε στο συρταρι...

Δεν ξερω πως να προχωρησω...

πως να βρω ελπιδα...πως να πιστεψω.... 

Νιωθω απογνωση... Ολη μας η ζωη 3μιση χρονια περιφερεται γυρω απο το ονειρο ενος μωρου... Ολοι γυρω μας τα καταφερνουν... Μα εμεις ακομα οχι... Τι κι αν ακομα ειμαι σχετικα νεα... Ολα μου πανε αναποδα... και δεν ξερω που να στηριχτω και να βρω δυναμη. ειμαστε διαλυμενοι...

Συγγνωμη που σας κουρασα... Αλλα ειχα τοση αναγκη να τα πω. Κι ισως εδω... Καποια να εχει νιωσει το ιδιο... και να μπορει να καταλαβει κι εμενα...

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

Just now, Artemis20 είπε:

Καλησπερα σε ολες και ολους.

Διαβαζω πολλους μηνες τα νεα σας και ενιωσα πως ηρθε η στιγμη να μπω κι εγω σε αυτην την παρεα, προσπαθωντας να βρω λιγη δυναμη, κατανοηση και στηριξη. 

Θα ξεκινησω λεγοντας σας την δικη μου ιστορια που ξεκινησε σχεδον πριν 3μιση χρονια. Μετα απο περιπου 8 μηνες ελευθερων επαφων εμεινα εγκυος. Ημουν 28 χρονων και σιγουρη πως ολα θα πανε καλα. Αλλα τελικα, στον προγεννητικο ελεγχο, ανακαλυψαμε λοιμωξη απο τον ιο cmv. Εκανα και αλλες εξετασεις, στο ινστιτουτο Παστερ που εδειξαν οτι η λοιμωξη ειναι πρωτογενης και τοσο ο λοιμωξιολογος οσο και οι γυναικολογοι μας παροτρυναν να διακοπει η κυηση. Ετσι και εγινε. Οι στιγμες που ακολουθησαν δεν περιγραφονται με λογια, πονος, θλιψη, δακρυα. Υπηρχε μονο μια θετικη σκεψη στο μυαλο μας, οπως εμεινα την πρωτη φορα εγκυος, ετσι θα ξαναγινει...και τοτε θα πηγαιναν ολα καλα.

Αλλα το συμπαν ειχε αλλα σχεδια. Μετα απο 7-8 μηνες, που πλεον ανεπτυξα αντισωματα στον ιο και ο γιατρος μας επετρεψε να αρχισουμε ξανα τις προσπαθειες, οσοι μηνες κι αν περνουσαν, η περιοδος δεν ελεγε να εξαφανιστει ποτε. Για την ακριβεια, που και που εξαφανιζοταν, αλλα αυτο γινοταν λογω του συνδρομου πολυκυστικων (το οποιο και εχω) και μετα απο λιγο...τσουπ...ερχοταν παλι ουρανοκατεβατη... Ποσες ελπιδες, ποση προσμονη...ποσα τεστ...αλλα ποτε ξανα κανενα θετικο. Σε ολο αυτο το διαρχισε να με παρακολουθει ενδοκρινολογος. Με διαφορα ορμονικα φαρμακα και βιταμινες, καταφερα να ομαλοποιησω τον κυκλο μου... Αλλα και παλι τιποτα. 

Μετα ξεκινησαν οι περαιτερω εξετασεις, σαλπιγγογραφια: τελεια, αμη: υψηλη, κλπ κλπ... Ξεκινησαμε το ψαξιμο στον συζυγο. Και το σπερμα βρεθηκε αδυναμο με πολυ λιγες φυσιολιγικες μορφες, οσοι γιατροι επισκεφτηκαμε μας ειπαν οτι η εξωσωμστικη ειναι μονοδρομος.

Κι ετσι κι εγινε. Και φτασαμε φετος τον Νοεμβρη, με δυο φαινομενικα τελειες βλαστοκυστες, να καταφερνουν να εμφυτευτουν... Θετικη χοριακη, στις 10 μερες μετα την εμβρυομεταφορα, 1300 μοναδες παρακαλω... Ενθουσιασμος που δεν περιγραφεται. Χαρες και πανυγηρια! Τελικα, προχωρησε μονο το ενα εμβρυο... Και φτασαμε στην 6η βδομαδα. Κι ακουσαμε την καρδουλα του. Κι εγω κι ο αντρας μου πλημμυρισμενοι απο χαρα. Κλαιγαμε απο συγκινηση. Επιτελους μετα απο τοσο καιρο οι κοποι μας ανραμοιφθηκαν. 

Κι ερχεται η 8η βδομαδα κι ο επομενος υπερηχος.. μα το μωρο μας τελικα παλινδρομησε. Και βυθιστηκαμε παλι στο μαυρο. Παλι στο κενο. Στο τιποτα. Και να που ενω φαινομενικα ολα ηταν με το μερος μας και τις δυο φορες... Τιποτα τελικα δεν πηγε καλα. Και το ονειρο μας παλι μπηκε στο συρταρι...

Δεν ξερω πως να προχωρησω...

πως να βρω ελπιδα...πως να πιστεψω.... 

Νιωθω απογνωση... Ολη μας η ζωη 3μιση χρονια περιφερεται γυρω απο το ονειρο ενος μωρου... Ολοι γυρω μας τα καταφερνουν... Μα εμεις ακομα οχι... Τι κι αν ακομα ειμαι σχετικα νεα... Ολα μου πανε αναποδα... και δεν ξερω που να στηριχτω και να βρω δυναμη. ειμαστε διαλυμενοι...

Συγγνωμη που σας κουρασα... Αλλα ειχα τοση αναγκη να τα πω. Κι ισως εδω... Καποια να εχει νιωσει το ιδιο... και να μπορει να καταλαβει κι εμενα...

Καρδιά μου!!! Πόσα έχεις περάσει κι εσύ!!! Οοοχι δεν είσαι σχετικά νέα είσαι νεότατη!!! Και ξέρεις που κρύβεται η ελπίδα? Μέσα σου κοριτσάκι μου ναι μέσα σου!! Η δύναμη και η θέληση για να αποκτήσεις ένα μωράκι είναι τόσο μεγάλη που δεν θα σε αφήσει να τα παρατήσεις...!! ΚΑΙΙΙΙΙ τώρα που γραφτηκες εδώ δεν θα σε αφήσουμε εμείς να ξέρεις!!! Ηηησυχια δεν θα βρεις!!! Θα ξεκινήσεις πάλι την διαδικασία και αυτή τη φορά το μωράκι σου θα έρθει για να μείνει!! Το ακούς?? Θα σηκωθείς πάλι στα πόδια σου και θα προσπαθήσεις μέχρι το όνειρο να το δεις στην αγκαλίτσα σου!!!

Link to comment
Share on other sites

Just now, Bloumblou είπε:

Καρδιά μου!!! Πόσα έχεις περάσει κι εσύ!!! Οοοχι δεν είσαι σχετικά νέα είσαι νεότατη!!! Και ξέρεις που κρύβεται η ελπίδα? Μέσα σου κοριτσάκι μου ναι μέσα σου!! Η δύναμη και η θέληση για να αποκτήσεις ένα μωράκι είναι τόσο μεγάλη που δεν θα σε αφήσει να τα παρατήσεις...!! ΚΑΙΙΙΙΙ τώρα που γραφτηκες εδώ δεν θα σε αφήσουμε εμείς να ξέρεις!!! Ηηησυχια δεν θα βρεις!!! Θα ξεκινήσεις πάλι την διαδικασία και αυτή τη φορά το μωράκι σου θα έρθει για να μείνει!! Το ακούς?? Θα σηκωθείς πάλι στα πόδια σου και θα προσπαθήσεις μέχρι το όνειρο να το δεις στην αγκαλίτσα σου!!!

Σε ευχαριστω πολυ για τα λογια σου

Δεν ξερεις ποσο αναγκη τα εχω... μιας και δεν εχουμε πει σχεδον σε κανενα για ολη την προσπαθεια μετα την πρωτη αποτυχια... Για την ακριβεια μονο η μητερα μου ξερει και καποιοι συναδελφοι μας (αναγκαστικα λογω των αδειων που επρεπε να παιρνουμε). εχουμε λιγους φιλους..και δεν τους εχουμε μιλησει. και τα πεθερικα μου δεν ξερουν επισης τιποτα.

Link to comment
Share on other sites

Just now, Artemis20 είπε:

Σε ευχαριστω πολυ για τα λογια σου

Δεν ξερεις ποσο αναγκη τα εχω... μιας και δεν εχουμε πει σχεδον σε κανενα για ολη την προσπαθεια μετα την πρωτη αποτυχια... Για την ακριβεια μονο η μητερα μου ξερει και καποιοι συναδελφοι μας (αναγκαστικα λογω των αδειων που επρεπε να παιρνουμε). εχουμε λιγους φιλους..και δεν τους εχουμε μιλησει. και τα πεθερικα μου δεν ξερουν επισης τιποτα.

Καλά κάνετε δεν χρειάζεται να ξέρει κανένας!!! Σε καταλαβαίνω πόσο βουνό σου φαίνεται όταν δεν μπορείς να μιλήσεις πουθενά γιατί κι εγώ έτσι είμαι...για αυτό και μετά την πρώτη μου παλινδρομη δεν μπορούσα να συνέλθω με τιιιποτα!! εδώ που θα μοιράζεσαι όλες σου τις σκέψεις θα σου φύγει μεγάλο βάρος!!! Ξέρεις ότι μιλάς μόνο με άτομα που το έχουν ζήσει!! Θα εκπλαγεις με την πόση δύναμη εκρυβες μέσα σου και δεν το ήξερες!!! Λοιπόν για πάμε πότε ξεκινάει πάλι η προσπάθεια??

Link to comment
Share on other sites

Just now, Bloumblou είπε:

Καλά κάνετε δεν χρειάζεται να ξέρει κανένας!!! Σε καταλαβαίνω πόσο βουνό σου φαίνεται όταν δεν μπορείς να μιλήσεις πουθενά γιατί κι εγώ έτσι είμαι...για αυτό και μετά την πρώτη μου παλινδρομη δεν μπορούσα να συνέλθω με τιιιποτα!! εδώ που θα μοιράζεσαι όλες σου τις σκέψεις θα σου φύγει μεγάλο βάρος!!! Ξέρεις ότι μιλάς μόνο με άτομα που το έχουν ζήσει!! Θα εκπλαγεις με την πόση δύναμη εκρυβες μέσα σου και δεν το ήξερες!!! Λοιπόν για πάμε πότε ξεκινάει πάλι η προσπάθεια??

Ακομα φοβαμαι τοσο πολυ... επιπροσθετα εκανα δυο καλλιεργειες κολπικου υγρου τον τελευταιο μηνα και ταλαιπωριεμαι με e.coli και εντεροκοκκο απο το πουθενα...κι αντε παλι φαρμακα κι αντιβιωσεις κι αποχη κι απο τις επαφες...για να δουμε...επισης οικονομικα δεν μπορουμε να υποστηριξουμε κι αλλη εξωσωματικη σε αυτη την φαση.εσυ σε τι φαση βρισκεσαι;

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

Just now, Artemis20 είπε:

Ακομα φοβαμαι τοσο πολυ... επιπροσθετα εκανα δυο καλλιεργειες κολπικου υγρου τον τελευταιο μηνα και ταλαιπωριεμαι με e.coli και εντεροκοκκο απο το πουθενα...κι αντε παλι φαρμακα κι αντιβιωσεις κι αποχη κι απο τις επαφες...για να δουμε...επισης οικονομικα δεν μπορουμε να υποστηριξουμε κι αλλη εξωσωματικη σε αυτη την φαση.εσυ σε τι φαση βρισκεσαι;

Ωωωρε !! Ο άντρας σου με βιταμίνες κάτι λες δεν θα δει βελτιώση? Ώστε να πάτε φυσικά και βλέπετε? Εγώ τώρα περιμένω να βελτιωθεί λιγάκι τα οικονομικά μας και σιγά σιγά να αρχίσουμε τις προσπάθειες πάλι!! 

Link to comment
Share on other sites

16 ώρες πρίν, Artemis20 είπε:

Ακομα φοβαμαι τοσο πολυ... επιπροσθετα εκανα δυο καλλιεργειες κολπικου υγρου τον τελευταιο μηνα και ταλαιπωριεμαι με e.coli και εντεροκοκκο απο το πουθενα...κι αντε παλι φαρμακα κι αντιβιωσεις κι αποχη κι απο τις επαφες...για να δουμε...επισης οικονομικα δεν μπορουμε να υποστηριξουμε κι αλλη εξωσωματικη σε αυτη την φαση.εσυ σε τι φαση βρισκεσαι;

με αυτό που θα σ πω δεν θέλω να δειχτο ουτε να πω τι ειμαι εγω...Θέλω να σ πω μονο την ιστορία μ....9 χρονια προσπάθειας...Πολλά χεριρουργια κ 6 μωρά χαμένα....το τελευταίο πριν ένα μήνα..( ένα εξωμητριο ..2 παλινδρομμες κ 3 βιοχημικες καπάκι...) θα μ πεις οκ μικρές κύησης αλλα δεν παύει να ήταν κυηση που θα γινόταν μωρο....

5 Μαΐου παω για την επόμενη προσπάθεια μ....θα πετύχω ένα μωρό τελιομηνη κ γερο ο κόσμος να χαλάσει....Έχω πεισμωσει κ θα τα καταφέρω....

να κάνεις κ συ το ίδιο φιλη....

η ευχή μ είναι υγεία αγάπη κ αισιοδοξια να φωτίζει την ζωή σ...Φιλάκια πολλά.

  • Μου αρέσει 6
Link to comment
Share on other sites

Just now, Rafaelatarzan είπε:

με αυτό που θα σ πω δεν θέλω να δειχτο ουτε να πω τι ειμαι εγω...Θέλω να σ πω μονο την ιστορία μ....9 χρονια προσπάθειας...Πολλά χεριρουργια κ 6 μωρά χαμένα....το τελευταίο πριν ένα μήνα..( ένα εξωμητριο ..2 παλινδρομμες κ 3 βιοχημικες καπάκι...) θα μ πεις οκ μικρές κύησης αλλα δεν παύει να ήταν κυηση που θα γινόταν μωρο....

5 Μαΐου παω για την επόμενη προσπάθεια μ....θα πετύχω ένα μωρό τελιομηνη κ γερο ο κόσμος να χαλάσει....Έχω πεισμωσει κ θα τα καταφέρω....

να κάνεις κ συ το ίδιο φιλη....

η ευχή μ είναι υγεία αγάπη κ αισιοδοξια να φωτίζει την ζωή σ...Φιλάκια πολλά.

ποση ταλαιπωρια τραβηξες κοπελα μου....ελπιζω αυτη η φορα να καταφερεις να κρατησεις το αγγελουδι σου στην αγκαλια σου... με εξωσωματικες προσπαθεις?

Link to comment
Share on other sites

19 ώρες πρίν, Artemis20 είπε:

Καλησπερα σε ολες και ολους.

Διαβαζω πολλους μηνες τα νεα σας και ενιωσα πως ηρθε η στιγμη να μπω κι εγω σε αυτην την παρεα, προσπαθωντας να βρω λιγη δυναμη, κατανοηση και στηριξη. 

Θα ξεκινησω λεγοντας σας την δικη μου ιστορια που ξεκινησε σχεδον πριν 3μιση χρονια. Μετα απο περιπου 8 μηνες ελευθερων επαφων εμεινα εγκυος. Ημουν 28 χρονων και σιγουρη πως ολα θα πανε καλα. Αλλα τελικα, στον προγεννητικο ελεγχο, ανακαλυψαμε λοιμωξη απο τον ιο cmv. Εκανα και αλλες εξετασεις, στο ινστιτουτο Παστερ που εδειξαν οτι η λοιμωξη ειναι πρωτογενης και τοσο ο λοιμωξιολογος οσο και οι γυναικολογοι μας παροτρυναν να διακοπει η κυηση. Ετσι και εγινε. Οι στιγμες που ακολουθησαν δεν περιγραφονται με λογια, πονος, θλιψη, δακρυα. Υπηρχε μονο μια θετικη σκεψη στο μυαλο μας, οπως εμεινα την πρωτη φορα εγκυος, ετσι θα ξαναγινει...και τοτε θα πηγαιναν ολα καλα.

Αλλα το συμπαν ειχε αλλα σχεδια. Μετα απο 7-8 μηνες, που πλεον ανεπτυξα αντισωματα στον ιο και ο γιατρος μας επετρεψε να αρχισουμε ξανα τις προσπαθειες, οσοι μηνες κι αν περνουσαν, η περιοδος δεν ελεγε να εξαφανιστει ποτε. Για την ακριβεια, που και που εξαφανιζοταν, αλλα αυτο γινοταν λογω του συνδρομου πολυκυστικων (το οποιο και εχω) και μετα απο λιγο...τσουπ...ερχοταν παλι ουρανοκατεβατη... Ποσες ελπιδες, ποση προσμονη...ποσα τεστ...αλλα ποτε ξανα κανενα θετικο. Σε ολο αυτο το διαρχισε να με παρακολουθει ενδοκρινολογος. Με διαφορα ορμονικα φαρμακα και βιταμινες, καταφερα να ομαλοποιησω τον κυκλο μου... Αλλα και παλι τιποτα. 

Μετα ξεκινησαν οι περαιτερω εξετασεις, σαλπιγγογραφια: τελεια, αμη: υψηλη, κλπ κλπ... Ξεκινησαμε το ψαξιμο στον συζυγο. Και το σπερμα βρεθηκε αδυναμο με πολυ λιγες φυσιολιγικες μορφες, οσοι γιατροι επισκεφτηκαμε μας ειπαν οτι η εξωσωμστικη ειναι μονοδρομος.

Κι ετσι κι εγινε. Και φτασαμε φετος τον Νοεμβρη, με δυο φαινομενικα τελειες βλαστοκυστες, να καταφερνουν να εμφυτευτουν... Θετικη χοριακη, στις 10 μερες μετα την εμβρυομεταφορα, 1300 μοναδες παρακαλω... Ενθουσιασμος που δεν περιγραφεται. Χαρες και πανυγηρια! Τελικα, προχωρησε μονο το ενα εμβρυο... Και φτασαμε στην 6η βδομαδα. Κι ακουσαμε την καρδουλα του. Κι εγω κι ο αντρας μου πλημμυρισμενοι απο χαρα. Κλαιγαμε απο συγκινηση. Επιτελους μετα απο τοσο καιρο οι κοποι μας ανραμοιφθηκαν. 

Κι ερχεται η 8η βδομαδα κι ο επομενος υπερηχος.. μα το μωρο μας τελικα παλινδρομησε. Και βυθιστηκαμε παλι στο μαυρο. Παλι στο κενο. Στο τιποτα. Και να που ενω φαινομενικα ολα ηταν με το μερος μας και τις δυο φορες... Τιποτα τελικα δεν πηγε καλα. Και το ονειρο μας παλι μπηκε στο συρταρι...

Δεν ξερω πως να προχωρησω...

πως να βρω ελπιδα...πως να πιστεψω.... 

Νιωθω απογνωση... Ολη μας η ζωη 3μιση χρονια περιφερεται γυρω απο το ονειρο ενος μωρου... Ολοι γυρω μας τα καταφερνουν... Μα εμεις ακομα οχι... Τι κι αν ακομα ειμαι σχετικα νεα... Ολα μου πανε αναποδα... και δεν ξερω που να στηριχτω και να βρω δυναμη. ειμαστε διαλυμενοι...

Συγγνωμη που σας κουρασα... Αλλα ειχα τοση αναγκη να τα πω. Κι ισως εδω... Καποια να εχει νιωσει το ιδιο... και να μπορει να καταλαβει κι εμενα...

Κορίτσι μου αν έλεγα ότι σε καταλαβαίνω απόλυτα θα έλεγα ψέματα.στο μόνο που μπορώ να ταυτιστώ μαζί σου είναι στην λαχτάρα που είχαμε με τον άντρα επί δύο χρόνια να αποκτήσουμε ένα παιδί.απογοητευτηκαμε πολλές φορές... σκεφτήκαμε να τα παρατήσουμε και να το αφήσουμε στην τύχη του αλλά τελικά μετά από τρεις σπερματεγχυσεις τα καταφέραμε και φέραμε στον κόσμο ένα μωράκι.οποτε όσο δύσκολα κι αν πέρασες μην το βάζεις κάτω.... πίστεψε το και θα τα καταφέρεις όπως τόσες και τόσες κοπέλες.και να ξέρεις εδώ πάντα να λες ότι σε απασχολεί... είναι γιατρειά στην ψυχή να μοιράζεσαι τα εσωψυχα σου και όλες εδώ έχουμε βοηθήσει η μία την άλλη στις δύσκολες στιγμές.σου στέλνω όλη μου την θετική ενέργεια και εύχομαι να ακούσω σύντομα τα ευχάριστα.

  • Μου αρέσει 1
Link to comment
Share on other sites

1 hour ago, Artemis20 είπε:

ποση ταλαιπωρια τραβηξες κοπελα μου....ελπιζω αυτη η φορα να καταφερεις να κρατησεις το αγγελουδι σου στην αγκαλια σου... με εξωσωματικες προσπαθεις?

καμία ταλαιπωρία...η μάλλον εται το βλέπω εγώ....Δυστυχώς δεν μπορώ να τα βάλω με το θεό αγαπη μ....γι'αυτό λέω έτσι.αλλα ειμαι ταύρος....κ συ να γίνεις ετσι κ θα κάνεις κ 1 κ 2 κ 3 κ όσα παιδιά θες υγειες....Γιατί θα γίνει.να το πιστέψεις...να κοιτάς μπροστά κ ποτέ να μην σκεφτείς τα κακα...ξέρω δύσκολο είναι αυτό που λέω αλλα μια προσπάθεια δεν βλάπτει....να έχεις πυγμή ....να έχεις πίστη κ όλα θα γίνουν...το πότε δεν το ξέρουμε κα.ια μας αλλα ΘΑ ΓΙΝΕΙ.αθτο έχει σημασία...κ θα σαι μια υπέροχη μαμα....ευχαριστώ για τις ευχες ανταποδίδω στο μέγιστο με όλη μ την καρδιά....Ναι ήταν η πρώτη μ εξ σωματική...φιλιά πολλα

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις


On 21/4/2019 at 12:41 ΠΜ, Artemis20 είπε:

Καλησπερα σε ολες και ολους.

Διαβαζω πολλους μηνες τα νεα σας και ενιωσα πως ηρθε η στιγμη να μπω κι εγω σε αυτην την παρεα, προσπαθωντας να βρω λιγη δυναμη, κατανοηση και στηριξη. 

Θα ξεκινησω λεγοντας σας την δικη μου ιστορια που ξεκινησε σχεδον πριν 3μιση χρονια. Μετα απο περιπου 8 μηνες ελευθερων επαφων εμεινα εγκυος. Ημουν 28 χρονων και σιγουρη πως ολα θα πανε καλα. Αλλα τελικα, στον προγεννητικο ελεγχο, ανακαλυψαμε λοιμωξη απο τον ιο cmv. Εκανα και αλλες εξετασεις, στο ινστιτουτο Παστερ που εδειξαν οτι η λοιμωξη ειναι πρωτογενης και τοσο ο λοιμωξιολογος οσο και οι γυναικολογοι μας παροτρυναν να διακοπει η κυηση. Ετσι και εγινε. Οι στιγμες που ακολουθησαν δεν περιγραφονται με λογια, πονος, θλιψη, δακρυα. Υπηρχε μονο μια θετικη σκεψη στο μυαλο μας, οπως εμεινα την πρωτη φορα εγκυος, ετσι θα ξαναγινει...και τοτε θα πηγαιναν ολα καλα.

Αλλα το συμπαν ειχε αλλα σχεδια. Μετα απο 7-8 μηνες, που πλεον ανεπτυξα αντισωματα στον ιο και ο γιατρος μας επετρεψε να αρχισουμε ξανα τις προσπαθειες, οσοι μηνες κι αν περνουσαν, η περιοδος δεν ελεγε να εξαφανιστει ποτε. Για την ακριβεια, που και που εξαφανιζοταν, αλλα αυτο γινοταν λογω του συνδρομου πολυκυστικων (το οποιο και εχω) και μετα απο λιγο...τσουπ...ερχοταν παλι ουρανοκατεβατη... Ποσες ελπιδες, ποση προσμονη...ποσα τεστ...αλλα ποτε ξανα κανενα θετικο. Σε ολο αυτο το διαρχισε να με παρακολουθει ενδοκρινολογος. Με διαφορα ορμονικα φαρμακα και βιταμινες, καταφερα να ομαλοποιησω τον κυκλο μου... Αλλα και παλι τιποτα. 

Μετα ξεκινησαν οι περαιτερω εξετασεις, σαλπιγγογραφια: τελεια, αμη: υψηλη, κλπ κλπ... Ξεκινησαμε το ψαξιμο στον συζυγο. Και το σπερμα βρεθηκε αδυναμο με πολυ λιγες φυσιολιγικες μορφες, οσοι γιατροι επισκεφτηκαμε μας ειπαν οτι η εξωσωμστικη ειναι μονοδρομος.

Κι ετσι κι εγινε. Και φτασαμε φετος τον Νοεμβρη, με δυο φαινομενικα τελειες βλαστοκυστες, να καταφερνουν να εμφυτευτουν... Θετικη χοριακη, στις 10 μερες μετα την εμβρυομεταφορα, 1300 μοναδες παρακαλω... Ενθουσιασμος που δεν περιγραφεται. Χαρες και πανυγηρια! Τελικα, προχωρησε μονο το ενα εμβρυο... Και φτασαμε στην 6η βδομαδα. Κι ακουσαμε την καρδουλα του. Κι εγω κι ο αντρας μου πλημμυρισμενοι απο χαρα. Κλαιγαμε απο συγκινηση. Επιτελους μετα απο τοσο καιρο οι κοποι μας ανραμοιφθηκαν. 

Κι ερχεται η 8η βδομαδα κι ο επομενος υπερηχος.. μα το μωρο μας τελικα παλινδρομησε. Και βυθιστηκαμε παλι στο μαυρο. Παλι στο κενο. Στο τιποτα. Και να που ενω φαινομενικα ολα ηταν με το μερος μας και τις δυο φορες... Τιποτα τελικα δεν πηγε καλα. Και το ονειρο μας παλι μπηκε στο συρταρι...

Δεν ξερω πως να προχωρησω...

πως να βρω ελπιδα...πως να πιστεψω.... 

Νιωθω απογνωση... Ολη μας η ζωη 3μιση χρονια περιφερεται γυρω απο το ονειρο ενος μωρου... Ολοι γυρω μας τα καταφερνουν... Μα εμεις ακομα οχι... Τι κι αν ακομα ειμαι σχετικα νεα... Ολα μου πανε αναποδα... και δεν ξερω που να στηριχτω και να βρω δυναμη. ειμαστε διαλυμενοι...

Συγγνωμη που σας κουρασα... Αλλα ειχα τοση αναγκη να τα πω. Κι ισως εδω... Καποια να εχει νιωσει το ιδιο... και να μπορει να καταλαβει κι εμενα...

Δε ξέρω τι λόγια παρηγοριάς να πω, δε ξερω πως νιώθεις αλλά νιώθω πόσο πόνεσες και εύχομαι ολόψυχα να ρθει! Ο μεγάλος πόνος που συνέχεια λες ότι θα περάσει είναι αυτός ο περίγυρος που συλλαμβάνει απλά, όμορφα και περιμένει μία καθυστέρηση για να πανηγυρισει. Εμείς, οι πιο άτυχοι δεν έχουμε να περιμένουμε αν δε κοπιάσουμε, αν δε κρυφτούμε και δε πούμε ψέμματα ότι είμαστε καλά και περνάμε μια όμορφη ζωή. Επειδή μόλις ξεκίνησα να το ψάχνω κ εγω αν θες ρίξε μια ματιά και τις δημόσιες δομές που κάνουν εξωσωματικές.

Την αγάπη μου!

  • Μου αρέσει 2
Link to comment
Share on other sites

Εγγραφείτε ή συνδεθείτε για να σχολιάσετε

Για να δημοσιεύσετε ένα σχόλιο θα χρειαστεί να είστε εγγεγραμμένο μέλος. Είναι δωρεάν.

Δημιουργήστε νέα εγγραφή

Κάντε εγγραφή να συμμετάσχετε στις συζητήσεις - είναι εύκολη και γρήγορη!

Δημιουργήστε νέα εγγραφή

Σύνδεση

Έχετε ήδη έναν λογαριασμό χρήστη; Συνδεθείτε εδώ.

Συνδεθείτε τώρα
×
×
  • Δημιουργία νέου...