Ο άντρας μου δεν με καλύπτει πλεόν συναισθηματικά και σεξουαλικά

[aliki35]

Είμαι με τον άντρα μου παντρεμένη 3 χρόνια και 7 χρόνια συνολικά μαζί, ενώ το παιδάκι μας είναι 16 μηνών. Από τότε που έμεινα έγκυος, πριν 2 χρόνια μέχρι και σήμερα, ζήτημα να έχουμε κάνει σεξ 10 φορές. Στην εγκυμοσύνη φοβόταν για το μωρό και από όταν γέννησα, λέει ότι είναι κουρασμένος και με βλέπει και εμένα κουρασμένη κλπ. Όσες φορές έχω κάνει κουβέντα τις περισσότερες φορές κάνει σαν να μην αναγνωρίζει το πρόβλημα, ενώ σήμερα που το ξανασυζήτησα είπε ότι όντως κακώς το έχουμε παραμελήσει αυτό το κομμάτι , ότι δεν του κάνει κουκου (χωρίς να μου λέει ότι φταίω εγώ) και ότι τα πράγματα θα φτιάξουν. Χωρίς περαιτέρω εξηγήσεις ή ποιό είναι το πρόβλημα του και εδώ και 2 χρόνια δεν ασχολείται με το σπορ. Οταν ξεκίνησε η σχέση μας το σεξ ήταν πολύ καλό, αργότερα ελαττώθηκε και οκ ήταν πιο προβλέψιμο. Πριν μείνω έγκυος πάλι είχαμε περάσει φάση ξηρασίας, όπου μου έλεγε ότι τα πράγματα θα φτιάξουν μετά από μια ημερομηνία συγκεκριμένη...έγώ νόμιζα ότι είχε σχέση με κάτι στη δουλειά του που τον άγχωνε αλλά τελικα παραδεχθηκε ότι έτσι είχε πει την ημερομηνία, δεν υπήρχε κάτι σημαντικό. 

Δεν είναι ότι έχω διαρκώς όρεξη για σεξ, μάλλον το αντίθετο ,αλλά με κουράζει το ότι είμαστε σαν αδέρφια εδώ μέσα. Δεν προσπαθέι καν να είναι ελκυστικός για εμένα, ούτε τα κιλά του προσέχει, ούτε το ντύσιμό του, εντός και εκτός σπιτιού. Με το μωρό κοιμόμαστε μαζί στο κρεβάτι(οι δυο μας στο δωμάτιο του και ο μπαμπας μας την κρεβατοκάμαρά του) και τον θηλάζω ακομα, το οποίο όμως δεν δείχνει να τον ενοχλεί. Μέσα στο σπίτι όλη την ώρα στο κινητό να βλέπει άσχετα βίντεο στο you tube ή να διαβάζει διάφορα. Με το μωρό ασχολείται δεν έχω παράπονο, δουλειές του σπιτιού ψιλοκάνει και ό,τι άλλο χρειαστεί εκτός σπιτιού, τεμπελη δεν τον λές, τον αντίθετο μάλλον. Οταν υπάρχει δουλειά να γίνει, σαν το σκυλί δουλεύει μέχρι να τελειώσει. 

Αλλά συναισθηματικά και σεξουαλικά δεν με καλύπτει καθόλου αυτήν την περίοδο. Ούτε με την κουβέντα καταφέρνω πολλά, γιατί είναι πολύ κλειστός χαρακτήρας. Κοντεύω να σκάσω, γιατί οκ σε πρακτικό επίπεδο μου προσφέρει τα πάντα, είναι πολύ καλός μπαμπάς αλλά από την άλλη έχουμε απομακρυνθεί και δεν ξέρω πως να το διαχειριστώ. Μερικές φορές σκέφτομαι να δώσω διορία στον εαυτό μου μέχρι τέλη του χρόνου, να προσπαθήσω όσο μπορώ από τη δική μου μερία να διορθώσω ότι μπορώ και αν δω ότι η κατάσταση δεν φτιάχνει, να χωρίσουμε. Βουνό μου φαίνεται αλλά και το να μένω σε μια σχέση όπως έχει διαμορφωθεί τελευταία φαίνεται αβάσταχτό. Συν του ότι είναι στρατιωτικός και θα μετακομίζουμε συχνά σε διάφορα μέρη...δεν μπορώ να φανταστώ να υφίσταμαι τις δυσκολίες μιας ζωής σε μόνιμη μετακόμιση για χάριν ενός ανθρώπου που δεν με καλύπτει πλέον συναισθηματικά. Δεν ξέρω αν τον αγαπώ πλέον, αισθάνομαι θυμό για το αδιε΄ξοδο στο οποίο έχω έρθει/με έχει φέρει και θλίψη. 

Αν ήμασταν μόνοι μας μπορεί και να είχα ήδη χωρίσει. Τώρα με το μωρό δεν είναι το ίδιο, δεν μου αρέσει η σκέψη να τον πάρω από τον μπαμπά του, αλλά μερικές φορές αισθάνομαι δυστυχισμένη και ζηλεύω τα ζευγάρια που βλέπω έξω να φιλιούνται και να αγκαλιάζονται και γενικά να έχουν σωματική επαφή, με  την οποία ο άντρας μου από την αρχή της σχέσης μας δεν τα πήγαινε καλά, κυρίως σε δημόσιο χώρο. 

Τι μπορώ να κάνω;

 

[EleniKel]

Συζήτηση..... Περισσότερη συζήτηση;;; το εύκολο είναι να κλείσουμε τα σπίτια μας. Δεν υπάρχει πιο εύκολη λύση κ επιλογή. Υπομονή, κ ουσιαστική συζήτηση. Υπάρχει περίπτωση, όσο τον ξέρεις, να παίζει τρίτο πρόσωπο;; τι λέει το ένστικτο σου;; 

[Νένα 27]

Just now, EleniKel είπε:

Συζήτηση..... Περισσότερη συζήτηση;;; το εύκολο είναι να κλείσουμε τα σπίτια μας. Δεν υπάρχει πιο εύκολη λύση κ επιλογή. Υπομονή, κ ουσιαστική συζήτηση. Υπάρχει περίπτωση, όσο τον ξέρεις, να παίζει τρίτο πρόσωπο;; τι λέει το ένστικτο σου;; 

 

Just now, alikaki1984 είπε:

Είμαι με τον άντρα μου παντρεμένη 3 χρόνια και 7 χρόνια συνολικά μαζί, ενώ το παιδάκι μας είναι 16 μηνών. Από τότε που έμεινα έγκυος, πριν 2 χρόνια μέχρι και σήμερα, ζήτημα να έχουμε κάνει σεξ 10 φορές. Στην εγκυμοσύνη φοβόταν για το μωρό και από όταν γέννησα, λέει ότι είναι κουρασμένος και με βλέπει και εμένα κουρασμένη κλπ. Όσες φορές έχω κάνει κουβέντα τις περισσότερες φορές κάνει σαν να μην αναγνωρίζει το πρόβλημα, ενώ σήμερα που το ξανασυζήτησα είπε ότι όντως κακώς το έχουμε παραμελήσει αυτό το κομμάτι , ότι δεν του κάνει κουκου (χωρίς να μου λέει ότι φταίω εγώ) και ότι τα πράγματα θα φτιάξουν. Χωρίς περαιτέρω εξηγήσεις ή ποιό είναι το πρόβλημα του και εδώ και 2 χρόνια δεν ασχολείται με το σπορ. Οταν ξεκίνησε η σχέση μας το σεξ ήταν πολύ καλό, αργότερα ελαττώθηκε και οκ ήταν πιο προβλέψιμο. Πριν μείνω έγκυος πάλι είχαμε περάσει φάση ξηρασίας, όπου μου έλεγε ότι τα πράγματα θα φτιάξουν μετά από μια ημερομηνία συγκεκριμένη...έγώ νόμιζα ότι είχε σχέση με κάτι στη δουλειά του που τον άγχωνε αλλά τελικα παραδεχθηκε ότι έτσι είχε πει την ημερομηνία, δεν υπήρχε κάτι σημαντικό. 

Δεν είναι ότι έχω διαρκώς όρεξη για σεξ, μάλλον το αντίθετο ,αλλά με κουράζει το ότι είμαστε σαν αδέρφια εδώ μέσα. Δεν προσπαθέι καν να είναι ελκυστικός για εμένα, ούτε τα κιλά του προσέχει, ούτε το ντύσιμό του, εντός και εκτός σπιτιού. Με το μωρό κοιμόμαστε μαζί στο κρεβάτι(οι δυο μας στο δωμάτιο του και ο μπαμπας μας την κρεβατοκάμαρά του) και τον θηλάζω ακομα, το οποίο όμως δεν δείχνει να τον ενοχλεί. Μέσα στο σπίτι όλη την ώρα στο κινητό να βλέπει άσχετα βίντεο στο you tube ή να διαβάζει διάφορα. Με το μωρό ασχολείται δεν έχω παράπονο, δουλειές του σπιτιού ψιλοκάνει και ό,τι άλλο χρειαστεί εκτός σπιτιού, τεμπελη δεν τον λές, τον αντίθετο μάλλον. Οταν υπάρχει δουλειά να γίνει, σαν το σκυλί δουλεύει μέχρι να τελειώσει. 

Αλλά συναισθηματικά και σεξουαλικά δεν με καλύπτει καθόλου αυτήν την περίοδο. Ούτε με την κουβέντα καταφέρνω πολλά, γιατί είναι πολύ κλειστός χαρακτήρας. Κοντεύω να σκάσω, γιατί οκ σε πρακτικό επίπεδο μου προσφέρει τα πάντα, είναι πολύ καλός μπαμπάς αλλά από την άλλη έχουμε απομακρυνθεί και δεν ξέρω πως να το διαχειριστώ. Μερικές φορές σκέφτομαι να δώσω διορία στον εαυτό μου μέχρι τέλη του χρόνου, να προσπαθήσω όσο μπορώ από τη δική μου μερία να διορθώσω ότι μπορώ και αν δω ότι η κατάσταση δεν φτιάχνει, να χωρίσουμε. Βουνό μου φαίνεται αλλά και το να μένω σε μια σχέση όπως έχει διαμορφωθεί τελευταία φαίνεται αβάσταχτό. Συν του ότι είναι στρατιωτικός και θα μετακομίζουμε συχνά σε διάφορα μέρη...δεν μπορώ να φανταστώ να υφίσταμαι τις δυσκολίες μιας ζωής σε μόνιμη μετακόμιση για χάριν ενός ανθρώπου που δεν με καλύπτει πλέον συναισθηματικά. Δεν ξέρω αν τον αγαπώ πλέον, αισθάνομαι θυμό για το αδιε΄ξοδο στο οποίο έχω έρθει/με έχει φέρει και θλίψη. 

Αν ήμασταν μόνοι μας μπορεί και να είχα ήδη χωρίσει. Τώρα με το μωρό δεν είναι το ίδιο, δεν μου αρέσει η σκέψη να τον πάρω από τον μπαμπά του, αλλά μερικές φορές αισθάνομαι δυστυχισμένη και ζηλεύω τα ζευγάρια που βλέπω έξω να φιλιούνται και να αγκαλιάζονται και γενικά να έχουν σωματική επαφή, με  την οποία ο άντρας μου από την αρχή της σχέσης μας δεν τα πήγαινε καλά, κυρίως σε δημόσιο χώρο. 

Τι μπορώ να κάνω;

 

Καλησπέρα..το θέμα κορίτσι μου δεν είναι τι μπορείς να κάνεις...Υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορείς να κάνεις για να σώσεις τον γάμο σου...Όλες περνάμε μια τέτοια φάση σταδιακά....το θέμα είναι τι θες εσύ να κανεις;;;;θες να τα διορθωσεις;;;;να ξεκαθαρίσεις μέσα σου τι θες....Και τότε θα βρεις πολλά πράγματα να κάνεις για να το φτιάξεις...άνετα έναν άντρα τον διεκδικείς και σίγουρα μπορείς να έχεις μια ενεργή σεξουαλική ζωή μαζί του αρκεί να έχεις όρεξη να το παλέψεις..αυτό που καταλαβαίνω εγώ είναι έχετε παραδοσει τα όπλα και οι δύο...Πρέπει να τα βάλετε κάτω πρώτα με τον εαυτό σας και μετά μεταξύ σας...τουλάχιστον κάντο εσύ και πιάσε να ξεκαθαριστεις....αν θες να τον ξαναδιεκδηκισεις μπορείς τουλάχιστον να προσπαθήσεις....Είναι κρίμα να χωρίζουν πλέον οι άνθρωποι έτσι απλά...Πρέπει να θυμόμαστε με πόση αγάπη ξεκινήσαμε αυτό το ταξίδι μας για ο γάμος είναι ένα ταξίδι άλλοτε δύσκολο άλλοτε εύκολο...

[kotsifikos]

8 ώρες πρίν, alikaki1984 είπε:

Με το μωρό κοιμόμαστε μαζί στο κρεβάτι(οι δυο μας στο δωμάτιο του και ο μπαμπας μας την κρεβατοκάμαρά του) και τον θηλάζω ακομα, το οποίο όμως δεν δείχνει να τον ενοχλεί.

Αλήθεια το πιστεύεις αυτό? Μήπως αφού ήρθε το παιδί και εσύ έχεις απομακρυνθεί από εκείνον? (είναι κάτι που λίγο πολύ όλες το κάνουμε) χαρακτηρίζεις την κρεβατοκάμαρα ΣΑΣ ως κρεβατοκάμαρα ΤΟΥ, αυτό εσένα δεν σου λέει κάτι? δεν σε ενοχλεί?

Για να φτάσει σε ένα σημείο τέτοιο μία σχέση έχουν μερίδιο ευθύνης και οι δύο. Πάντα ένα παιδί αλλάζει την ισορροπία μίας σχέσης, ειδικά΄στην αρχή τα πράγματα είναι πάρα πολύ δύσκολα. Ο γιος σας είναι 16 μηνών, μήπως είναι καιρός όταν τον παίρνει ο ύπνος να γυρίσεις στο κρεβάτι σας?Υπάρχει θεωρείς αυτή η δυνατότητα? Πολλές φορές όταν έρχεται το παιδί εμείς οι μητέρες πέφτουμε πάνω του και δεν υπάρχει τίποτα άλλο γύρω μας.

Φυσικά και θέλει συζήτηση, και ξανά συζήτηση, θέλει όμως και πράξεις, πρέπει και οι δύο να προσπαθήσετε να αλλάξετε τα πράγματα, πρέπει και οι δύο να προσπαθήσετε να πλησιάσετε ο ένας τον άλλον.

8 ώρες πρίν, alikaki1984 είπε:

Μερικές φορές σκέφτομαι να δώσω διορία στον εαυτό μου μέχρι τέλη του χρόνου, να προσπαθήσω όσο μπορώ από τη δική μου μερία να διορθώσω ότι μπορώ και αν δω ότι η κατάσταση δεν φτιάχνει, να χωρίσουμε. Βουνό μου φαίνεται αλλά και το να μένω σε μια σχέση όπως έχει διαμορφωθεί τελευταία φαίνεται αβάσταχτό.

Σε αυτή την σχέση δεν είσαι μόνη σου, είναι και ο σύντροφος σου, την διορία δεν μπορείς να θέσεις μόνο σε εσένα, δηλαδή τι θα κάνεις? θα αφήσεις τα πράγματα ως έχουν, δεν θα του μιλήσεις, απλά θα σηκωθείς πχ τα Χριστούγεννα και θα του πεις 'δεν μπορώ άλλο, έδωσα διορία έξι μήνες δεν άλλαξε κάτι και τώρα φεύγω'' ? Δεν κρατούν έτσι οι σχέσεις, δεν είναι όλα εύκολα στην συμβίωση, αλίμονο αν φεύγαμε έτσι από το σπίτι μας. Για να κρατήσει μία σχέση (εφόσον το θέλετε βέβαια) θέλει συνεχή αγώνα και συνεχή προσπάθεια. Όλες οι σχέσεις περνούν κάποια στιγμή κρίση, όλοι περνάμε τις φάσεις μας, το ζητούμενο είναι όμως να τις αντιμετωπίζουμε με ωριμότητα και νηφάλια. Το εύκολο είναι να ρίχνουμε την ευθύνη στους άλλους, το πιο δύσκολο κομμάτι είναι η αυτοκριτική, η συζήτηση με τον εαυτό μας και η αναγνώριση των δικών μας λαθών, η αναγνώριση της ευθύνης, ότι ίσως κάπου φταίμε και εμείς και η κατάσταση έφτασε εδώ. Κάτσε λοιπόν και σκέψου και εσύ ΑΝ έχεις κάνει κάπου λάθος , αν θα μπορούσες να αλλάξεις κάτι προκειμένου να φτιάξει η μεταξύ σας επικοινωνία.

Αν θες αυτός ο γάμος να κρατήσει πρέπει να προσπαθήσετε και οι δύο, πρέπει να βρείτε τι είναι αυτό που σας έχει αποξενώσει, να αναγνωρίσετε και οι δύο τα λάθη σας και να δείτε αν υπάρχει χρυσή τομή σε αυτή την σχέση. 

[boukitsa123]

Εγώ βλέπω ότι αυτός ο άνθρωπος έχει πέσει στα μάτια σου σαν να τον λυπάσαι δεν του αξίζει αυτό να είσαι μαζί του επειδή τον ανέχεσαι δλδ αν το κάνατε κάθε μέρα (που εμένα και μόνο η σκέψη του κάθε μέρα σεξ κούραση μου φέρνει αλλά τεσπα) τι θα άλλαζε; Λες ότι σε βοηθάει ότι ασχολείται με το μωράκι άρα ενδιαφέρεται άμα έχει θέμα στύσης όπως ανέφερες ίσως περνάει κάποιο στρες ή ίσως έχει πάρει πρέφα ότι είναι λίγος για σένα πλέον αν θεωρείς ότι όλη σου η δυστυχία είναι αυτός τότε χώρισε όμως αν η δυστυχία σου είναι βαθύτερη κανένας σύντροφος δεν θα μπορέσει να σου κλείσει το τραύμα ή το κενό σου ενδεχομένως επίσης κάτι πολύ σημαντικό δεν μπαίνουμε σε μια σχέση προσδοκώντας να μας νταντευουν να είναι σαν την μαμά που δεν είχαμε ο άλλος σε μια σχέση μπαίνουμε επί ίσοις όροις για να συν-υπαρξουμε και για να συν-δημιουργήσουμε. Το σεξ με τα χρόνια γίνεται επαναλαμβανομενο αλλά είναι εφικτό να αλλάζουμε παραστάσεις κάθε μέρα μόνο αν είμαστε σαν τον τανιμανιδη που γυρίζει όλο τον κόσμο. Συνοψίζωντας δεν σου λέω μείνε εκεί που είσαι σου λέω να δεις μήπως περνάς μια μελαγχολία μια παραίτηση που δεν οφείλεται στον άντρα σου. Σου εύχομαι να βρεις την εσωτερική σου γαλήνη Να χαίρεσαι το μωράκι σου. 

[ZWH]

Κι εμενα μου εκανε εντυπωση το "στην κρεβατοκαμαρα ΤΟΥ".  Εγω να πω οτι ειμαι κατα της συγκοιμησης για αυτον ακριβως τον λογο. Η γυναικα γινεται μανα αλλα δεν παυει να ειναι γυναικα κ συντροφος. Δυστυχως καποιες το τελευταιο το ξεχναμε. Κατσε κ μιλησε του ηρεμα και δειτε τι σας εχει απομακρυνει κ προσπαθηστε να βρειτε τροπους να ερθετε κοντα. Πηγαινε στην κρεβατοκαμαρα σας, αν υπαρχει γιαγια, αφηστε το παιδι κ βγειτε για ποτακι μονοι σας. Καντε πραγματα σαν ζευγαρι οχι μονο σαν μαμα και μπαμπας. Ευχομαι ολα να πανε καλα.