Ο ΑΝΤΡΑΣ ΜΟΥ ΔΕ ΜΑΣ ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΕΤΑΙ

[kathrin77]

Είμαι παντρεμένη εδώ και 12 χρόνια κι έχω δύο υπέροχα αγόρια 10 και 12 χρονών. Με το άντρα μου είμαστε μαζί εδώ και 25 χρόνια. Είναι κατά γενική ομολογία ένας προσχαρος και καλός άνθρωπος. Να ξεκαθαρίσω από την αρχή ότι τον άντρα μου τον αγαπάω και σε καμία περίπτωση δε θέλω να χωρίσουμε, αλλά πολλές φορές η πραγματικότητα δε συμβαδίζει με τα "θέλω" μας. Το μεγαλύτερο πρόβλημα μου είναι η στάση που κρατά απέναντι στον πατέρα του. Δυστυχώς μενουμε πάνω κάτω. Ο πατέρας του είναι ένας πολύ νευρικός άνθρωπος και ιδιαίτερα ανταγωνιστικος με το γιο του, είναι το κόκκινο πανί του. Από τότε που έχασε τη γυναίκα του έγινε ακόμα χειρότερος. Από την πρώτη στιγμή ένιωσα ότι δεν με συμπάθησαν τόσο ο ίδιος όσο και η γυναίκα του. Φυσικά δεν ήταν υποχρεωμένοι να με συμπαθήσουν, αλλά να με σέβονται ως επιλογή ζωής του παιδιού του. Να διευκρινίσω ότι τα αισθήματα ήταν πάντα αμοιβαία, αλλά ποτέ δεν του συμπεριφερθηκα άσχημα ή με αγένεια. Απαντούσα όμως στις κακίες που έβγαζε για το παιδί του, όταν τον  υποτιμούσε . Ο πεθερός μου είναι ο τύπος του "ξερόλα", ανθρώπου που μόνος αυτός τα κάνει καλά όλα σωστά και κανείς άλλος. Με ενοχλούσε πάντα η στάση του απέναντι στον άντρα μου, γιατί ήταν άδικη. Συχνά ήταν η αιτία καβγαδων ανάμεσα μας γιατί δεν του βάζει όρια. Το πρόβλημα έγινε μεγαλύτερο τα τελευταία 4 χρόνια. Ο πεθερός μου αποφάσισε να μη μου μιλάει καθόλου - και  στο παρελθόν μου μιλούσε οπότε ήθελε - και δυστυχώς να κρατάει και την ίδια στάση και στα εγγόνια. Του μιλούσαν τα παιδιά και δεν τους μιλούσε, γενικά δε θέλησε ποτέ να είναι παππούς με την έννοια που όλοι γνωρίζουμε. Δε μας άφηνε να κάνουμε γενέθλια στην αυλή το καλοκαίρι, έφτασε σε σημείο να διώχνει τον άντρα μου από το σπίτι του, να του λέει να μη ξαναπατησουν τα παιδιά στην αυλή του γιατί μετακίνησε ο άντρας μου κάποια πράγματα που είχε για να μπορούν να παίζουν... Φασαρία για όλα... Γιατί πάτησες αυτό το διακόπτη για το φως, γιατι έπλυνες τα χέρια σου στη βρύση μου... Όλα προς το γιο του, όχι σε μένα. Εμένα απλώς δε μου μιλάει. Το ίδιο κι εγώ τα τελευταία 3 χρόνια. Δεν μιλάμε, δεν έχω πάει στο σπίτι του, δεν κατεβαίνουν τα παιδιά στην αυλή να παίξουν, δε μιλάει στα παιδιά... Δε με ενοχλεί τόσο για μένα όσο για τον άντρα μου και τα παιδιά. Αυτό που με τρελαίνει και είναι η αιτία καβγαδων μας είναι η στάση του άντρα μου. Μαλώνουν, του λέει ότι είναι άδικος με τα παιδιά, αλλά μετά από λίγες ώρες μέλι γάλα.  Νιώθω ότι δεν μας υπερασπιζεται, ότι είναι ο υπεύθυνος για όλη αυτήν την κατάσταση, γιατι δεν έβαλε όρια. Δεν είπε από την αρχή ξέρεις αυτή είναι η οικογένεια μου, η γυναίκα μου και τα παιδιά μου ή τους δέχεσαι με μένα μαζί ή δε δέχεσαι κανέναν μας και κόβεις και την καλημέρα. Δεν μπορώ να φανταστώ ότι θα υπάρχει άνθρωπος που θα φέρεται τόσο απαξιωτικά στον άντρα μου και στα παιδιά μου και θα έχω εγώ σχέσεις μαζί του, όποιος και αν είναι. Δεν καταλαβαίνω τον άντρα μου και την εξάρτηση του από αυτό το υποκείμενο - αυτή είναι η άποψη μου γι' αυτον-, καθώς και το γεγονός ότι φτάνουμε σε σημείο να διαλύσουμε την οικογένεια μας. Πλέον οι συγκρούσεις μας είναι πιο συχνές και έντονες. Βγαίνει πάντα στην επιφάνεια και με το παραμικρο. Θεωρώ τον άντρα μου δειλό που δε χτυπαει τη γροθιά στο τραπέζι για να το λύσει μια και καλή. Το έχουμε συζητήσει πολλές φορές το θέμα. Όταν είναι ήρεμος μου δίνει δίκιο... Τελευταία μου λέει ότι φταίω εγώ που δεν ήμουν τόσο καταδεκτική μαζί του και ότι ο πατέρας του είναι "παλικάρι"... Της φακής συμπληρώνω εγώ... Πώς μπορεί να μη βλέπει το κακό που μας κάνει; Πώς μπορεί να δέχεται και να υπομένει τις προσβολές του και στον ίδιο και στα παιδιά του; Εμένα με βγάζω απέξω, γιατί ίσως δε με αγαπάει πια, αλλά τα παιδιά;;; Δεν το αξίζουμε όλο αυτό! Στα μάτια μου φαντάζει σαν ένα τόσο δα ανθρωπάκι! Έχω μεγάλο θυμό μέσα μου! Πολύ μεγάλο!!! Πού πήγε ο άντρας που ερωτεύτηκα, που με έκανε να νιώθω ασφάλεια δίπλα του, που τον θαύμαζα για την αξιοπρέπεια και την περηφάνια του; 

 

[Artemis20]

εχεις πολυ δικιο σε οσα λες. πραγματικα δεν ξερω τι να γραψω με αυτα που διαβασα. μου φαινεται αδιανοητο ο πεθερος σου να φερεται τοσο υποτιμητικα κ απαξιωτικα στα εγγονια του κ ο αντρας σου να μην τα υπερασπιζεται. δεν μπορω καν να φανταστω πως θα νιωθουν μεσα τους κ τα παιδακια. δεν υπαρχει δυνατοτητα να μετακομισετε μακρια κ να κρατησει σχεσεις ο αντρας σου με τον πατερα του οταν κ μονο θελει; γιατι να τα ανεχεται ολα αυτα μια ολοκληρη οικογενεια; για να μην παρεξηγηθει ενας παππους που σας φερεται κ απαισια;

[vikib]

Πραγματικά νομιζω η μετακόμιση είναι ο μόνος τρόπος για να ηρεμήσετε, βασικά ποτέ δ επρεπε να μείνετε πανω-κατω

Ότι κ να κάνει ένας γονιός στο παιδι του, το παιδι συνηθως τον συγχωρεί. Ειδικα οταν ειναι κ οι δυο σε μεγαλύτερη ηλικία, κ σκεφτεσαι οτι μπορει σύντομα να μην τον εχεις στην ζωή σου. Έστω κ με τα στραβά του. Γι αυτό μπορεί αφού έχασε την μαμα του να το υπομένει πιο πολύ ο αντρας σου

Επισης, χωρίς να ξέρω φυσικά τπτ για εσάς, είναι μεγάλος σε ηλικία ο πεθερος; έχει προβλήματα υγείας; ισως κτ που δ γνωρίζεις; μηπως κάποιο θέμα τύπου άνοια που βγαζουν μια επιθετικοτητα; 

[kotsifikos]

Δεν αντιμετωπίζουν με τον ίδιο τρόπο όλοι τις καταστάσεις αυτές, εσύ όπως λες θα αντιδρούσες αλλιώς, ο άντρας σου όμως δεν είναι εσύ, το ότι είναι διαφορετικός ο τρόπος του δεν σημαίνει απαραίτητα πως είναι λάθος (ούτε και σωστός βέβαια). Δεν μπορείς να ελέγχεις το πως θα αντιμετωπίζε εκείνος την κατάσταση αυτή, από ότι καταλαβαίνω εσύ είσαι εκείνη που βάζει στην μεταξύ σας σχέση τον πατέρα του όχι εκείνος, εσένα επηρεάζει όχι τον άντρα σου, από αυτά που περιγράφεις εγώ αυτό καταλαβαίνω, οπότε καλό είναι να εστιάσεις στο τι μπορείς να κάνεις εσύ προκειμένου να μην δημιουργούνται προβλήματα μεταξύ σας. Η αλήθεια είναι πως δεν καταλαβαίνω τι θα ήταν το ιδανικό για σένα, να τσακωθούν?  και πάλι τι θα άλλαζε (πέρα από το ότι εσύ θα ένιωθες πιο ικανοποιημένη- που από ότι λες τσακώνονται)? θα άλλαζε η στάση του πατέρα του απέναντι σε σένα και τα παιδιά σας?? θα γίνονταν ξαφνικά καλός? όχι το πιο πιθανό σενάριο είναι να έκανε τα πράγματα ακόμα χειρότερα.  Αν θες να υπάρξει δραστική αλλαγή σε όλο αυτό που ζεις να μετακομίσετε, αυτό είναι το μόνο που θα σε έκανε πραγματικά να νιώσεις καλύτερα.

Εγώ δεν καταλαβαίνω γιατί περιμένεις από τον άντρα σου να υπερασπιστεί τα παιδιά σας απέναντι στο πεθερό σου και δεν το κάνεις εσύ, είναι τα παιδιά σου και έχεις χρέος να το κάνεις, απέναντι σε οποιονδήποτε, ακόμα και αυτός είναι ο πεθερός σου. Όση ευθύνη έχει ο άντρας σου σε αυτό την ίδια έχεις και εσύ.

 

[Elli123321]

Εγω ενα δεν καταλαβαινω... ο παππους ειναι παππους,δηλαδη με το ενα ποδι εδω κ το αλλο.... Όταν θα ξεκινησουν οι αναγκες του τι θα κανει; μονο κ μονο γιαυτο επρεπε να σας μιλαει καλα γιατι μονο εσας εχει. Ασχετως ομως νομιζω πως πολλα χρονια ανεχτηκες αυτη τη κατάσταση,ειναι καιρος να αποφασισεις τι θα κανεις. Ακομα κ το να αποφασισεις να μη κανεις κατι,ειναι κι αυτο αποφαση. Αλλα εφτασες χρονια μετα κ τωρα σε πειραξε;εχεις ολα τα δίκια του κοσμου. Ελπιζω να εισαι δυνατη κ να εξαφανιστειτε απο αυτον που σας κανει τοσα χρονια να μην ειστε καλα,γιατι αποτι λες αν δεν ηταν αυτός,ολα τελεια. Καλη επιτυχια.