Νεύρα νεύρα νεύρα

[Vag221]

Εγκύουλες γεια σας!

Υπάρχουν μέρες που νιώθω ο χειροτερος άνθρωπος της πλάσης. Είμαι ένα τέρας (;)

Δεν συμπαθώ κανέναν, τα έχω με όλους ( εκτός από 2-3 φίλες μου), έχω νεύρα και μου φταίνε οι πάντες. Δυστυχώς δεν μπορώ να συνδεθώ συναισθήματικα με το εμβρυακι που φωλιάζει στην κοιλιά μου. Νιώθω ότι θέλω να είμαι μόνη μου και ότι δεν έχω δύναμη και διάθεση να επικοινωνήσω με κανέναν. Νομίζω ότι δηλητηριαζω το μωρό μου, νιώθω παροδικές τύψεις αλλά ξαναβρισκομαι στην ίδια κατάσταση. Δεν αντεχω άνθρωπο με λίγα λόγια. Είμαι στην 11η βδομάδα. Το μόνο που θέλω πολύ είναι όλα να προχωρήσουν φυσιολογικά. Δεν με ενδιαφέρει τίποτα και κανένας άλλος.

Δεν ντρεπομαι που τα λέω όλα αυτά γιατί έτσι νιώθω. Η αλήθεια είναι ότι η κατάσταση έχει επιδεινωθεί γιατί δεν δουλεύω και παράλληλα πέρασα μια πολύ δυσκολη περίοδο με ανυποφορους στομαχοπονους/ανακατωσουρες  και ήμουν φυλακισμένη μέσα στο σπίτι. Τώρα που συνερχομαι ήρθε και η καραντίνα με τον ιό και δεν μπορώ να "ανασανω".

Υπάρχει άλλη έγκυος που να αισθάνεται έτσι η σχεδόν έτσι;

Συγνώμη για τη ροή, την έλλειψη ειρμου και τη φλυαρία.

ΥΓ. Είμαι 38 ετών, προσπαθούσα περισσότερο από 2 χρόνια να μείνω έγκυος και μου συμβαίνει... τρέλααααα

 

[Rebs]

Καλησπέρα Vaya,

Είμαι στη 12η βδομαδα και έχω περάσει ηδη 5 βδομάδες στο κρεββατι και περίμενα πως και πως να περασουν λιγες μερες ακομα για να επανελθω σε κανονικους ρυθμους ....και ηρθε η καραντινα.

Εχω λοιπον τα ιδια 'προβληματα' με εσενα, καθως επισης δεν εχω δεθει με το εμβρυο και το μονο που νιωθω σε σχεση με αυτο ειναι τυψεις...

Οταν οι συνθηκες της εγκυμοσυνης ειναι τοσο δυσκολες, δεν μας βοηθανε ουτε να απολαυσουμε την εγκυμοσυνη ουτε να δεθουμε με το εμβρυο εξ αρχης. Ισως ακουγεται δυσκολο αλλα πιστευω πως περνωντας ο καιρος θα ηρεμησεις, θα προσαρμοστεις στη νεα πραγματικοτητα και οταν πλεον θα αρχισεις να νιωθεις το εμβρυο θα ανακουφιστεις και θα δεθεις μαζι του. 

Προς το παρον προσπαθησε να βρεις πραγματα που σε χαλαρωνουν και να βγαινεις να περπατας αν εχεις αυτη τη δυνατοτητα -μακρια απο κοσμο ασφαλως. Μιλα με τους ανθρωπους που αγαπας και θελεις να ακους, προσπαθησε να θυμηθεις ολα αυτα που ηθελες πριν και ελεγες "αν ειχα χρονο και καθομουν σπιτι θα εκανα το 'ταδε' "

Στα λεω ολα αυτα νιωθωντας απολυτα την αναστατωση που βιωνεις. Ειναι δυσκολο να κυοφορεις σε τοσο κρισιμους καιρους αλλα με υπομονη ολα ξεπερνιουνται. 

Και κατι τελευταιο...οι ειδικοι λενε πως οποια αναστατωση κι αν βιωνει το εμβρυο οσο βρισκεται μεσα μας, δεν ειναι καθοριστικη για εκεινο. Εχουμε τη δυνατοτητα να του δωσουμε παρα πολλα και να το βοηθησουμε να γινει ενα πνευματικα κ συναισθηματικα υγιες μωρο απο τη στιγμη που θα ερθει στον κοσμο. Οποτε νιωθω τυψεις ανατρεχω σε αυτη την προσεγγιση των ψυχολογων και ηρεμω

[dinaki23]

Καλημερα κοριτσια...εγω ειμαι στην 31η εβδομαδα κ με βεβαιοτητα σας λεω οτι δεν "δενεται"καμμια με το εμβρυο εξαρχης!!

Αλλαζει ολη η ψυχολογια της γυναικας συν τα σωματικα που αναδιαμορφωνονται...

Προσωπικα αρχισα να αγαπαω το μωρο μου απ τις πρωτες του κινησεις και επειτα που το ενιωθα!!Στο πρωτο τριμηνο η ψυχολογια μου ηταν περιεργη παρολο που ειχα κ εχω ευκολη εγκυμοσυνη...οταν μπειτε με το καλο στο β τριμηνο θα αλλαξουν ολα,μην νιωθετε τυψεις...υπομονη!!!

[Kathrin17]

Καλημέρα κορίτσια.. Αρχικά να σας πω ότι πολλες νιώθουν έτσι οπότε δν είστε οι μόνες γι αυτό μην έχετε τύψεις.. Όλες νομίζουμε ότι είναι μια περιοδος ατελείωτης ευτυχιας, ότι όλες οι εγκυμονουσες πλεουν σε πελαγη ευτυχίας κ μόνο εμείς είμαστε η εξαίρεση..εεε μη σας πω ότι εμείς είμαστε ο κανόνας..

Εν συντομία για μένα...2χρονια παλευαμε για μωράκι..πολυ κλάμα κ στενοχώρια κ κατηγορουσα τον εαυτό μου ότι έφταιγε το άγχος μου..τλκ βρήκαμε προβλημα στο σπερμα του συζυγου κ η λυση ήταν η εξωσωματική..δοξα τω θεω έμεινα εγκυος με την πρωτη προσπαθεια!! Έλεγα πριν ότι θα είμαι χαρουμενη κ θα ξαναγελασω μόνο αν μείνω έγκυος..αμ δε...νευρα πολλα νευρα με όλους κ κλάμα πολυ κλάμα κ στενοχώρια..φυσικα απορουσα γτ μου συμβαίνει αυτό ενώ επρεπε να'μαι η πιο ευτυχισμενη γυναίκα..σκεφτιμουν ότι είμαι αχαριστη κ διαφορα τέτοια..οταν περασε η α επιπεδου κ ήταν όλα καλά ηρέμησα κ πιστευω οτι το άγχος μου δημιουργούσε όλα αυτά..άγχος μήπως χάσω αυτό που είχαμε πετυχει..ειχα διδυμάκια κ η καρδιά του ενός σταμάτησε 9-10η βδομάδα..οποτε πηγαινα μετά στο γιατρό κ φοβόμουν μήπως μου πει ότι σταμάτησε η καρδιά κ του άλλου..νευρα να δείτε από το πρωι που είχα όταν θα πηγαινα στο γιατρό!!

Συμπερασμα...Αποδεχτείτε το σαν συμπτωμα της εγκυμοσύνης, θα περασει.. Σίγουρα θα περασει.. Όταν θα νιώσετε τις πρωτες κινήσεις του που θα δυναμώνουν με τον καιρό τότε θα είναι ευκολότερο να το συνειδητοποιήσετε κ να το αγαπήσετε.. Αλλά να σας πω κ κάτι ακόμη?? Αν δν παρεις το παιδι σου αγκαλιά κ δν ξεκινήσουν οι πρωτες εμπειρίες κ βιωματα μαζί του πως να δεθεις? Έχουμε έναν άγνωστο στην κοιλιά μας που απλά περιμένουμε να έρθει..μη ντρέπεστε για ότι νιώθετε κ μην έχετε τυψεις.. Βρείτε ένα άτομο που όταν του μιλάτε σας βοηθάει.. Εγώ ανάμεσα στον άντρα μου, τη μαμά μου κ την αδερφη μου που μιλουσα, διαπίστωσα ότι όσα μου έλεγε η αδερφη μου ήταν αυτά που με ηρεμουσαν κ με έκανε να νιώθω καλύτερα  οπότε σε αυτή απευθυνομουν όταν είχα ανάγκη να μιλήσω.. Σίγουρα λοιπόν κάποιο τέτοιο άτομο θα χετε στο περιβαλλον σας!! 

Συγνώμη αν είπα πολλα.. Ελπίζω να μη σας κουρασα.. 

[boukitsa123]

7 ώρες πρίν, Vaya είπε:

Εγκύουλες γεια σας!

Υπάρχουν μέρες που νιώθω ο χειροτερος άνθρωπος της πλάσης. Είμαι ένα τέρας (;)

Δεν συμπαθώ κανέναν, τα έχω με όλους ( εκτός από 2-3 φίλες μου), έχω νεύρα και μου φταίνε οι πάντες. Δυστυχώς δεν μπορώ να συνδεθώ συναισθήματικα με το εμβρυακι που φωλιάζει στην κοιλιά μου. Νιώθω ότι θέλω να είμαι μόνη μου και ότι δεν έχω δύναμη και διάθεση να επικοινωνήσω με κανέναν. Νομίζω ότι δηλητηριαζω το μωρό μου, νιώθω παροδικές τύψεις αλλά ξαναβρισκομαι στην ίδια κατάσταση. Δεν αντεχω άνθρωπο με λίγα λόγια. Είμαι στην 11η βδομάδα. Το μόνο που θέλω πολύ είναι όλα να προχωρήσουν φυσιολογικά. Δεν με ενδιαφέρει τίποτα και κανένας άλλος.

Δεν ντρεπομαι που τα λέω όλα αυτά γιατί έτσι νιώθω. Η αλήθεια είναι ότι η κατάσταση έχει επιδεινωθεί γιατί δεν δουλεύω και παράλληλα πέρασα μια πολύ δυσκολη περίοδο με ανυποφορους στομαχοπονους/ανακατωσουρες  και ήμουν φυλακισμένη μέσα στο σπίτι. Τώρα που συνερχομαι ήρθε και η καραντίνα με τον ιό και δεν μπορώ να "ανασανω".

Υπάρχει άλλη έγκυος που να αισθάνεται έτσι η σχεδόν έτσι;

Συγνώμη για τη ροή, την έλλειψη ειρμου και τη φλυαρία.

ΥΓ. Είμαι 38 ετών, προσπαθούσα περισσότερο από 2 χρόνια να μείνω έγκυος και μου συμβαίνει... τρέλααααα

 

Μην νιώθεις ενοχές για τα νεύρα σου κάτι σου λένε για σένα. Ευκαιρία να σε παρατηρήσεις. Η εγκυμοσύνη φαίνεται να σε βοηθάει να αφυπνιστείς. Δες πίσω από τα νεύρα. Στα δύσκολα πάντα μαθαίνουμε κάτι για εμάς. Φαίνεται να είναι τώρα για σένα αυτή η ώρα.