Αν τα κατάφερα εγώ, όλες θα τα καταφέρετε!

[happykar]

On 22/12/2020 at 12:19 ΜΜ, Καντι είπε:

Κοριτσια μου σας ευχαριστω ολες για τις ευχές !!! Πιστεύω οτι με τόση αγάπη απο σας  ο σπιρτουλης μου θα ειναι τρισευτυχισμένος. Ζήτω συγνώμη που δεν μπόρεσα καν να απαντήσω ενα ευχαριστω ξεχωριστά στην καθε μια σας.

 Γράφω εδώ για ολες σας που με ρωτάτε για τον τροπο που γέννησα και πως πηγε κλπ.

 Γιατι σε μια τελεια εγκυμοσυνη απλα μπορει να μην πανε  ολα καλα στο τελος και πρεπει και εμεις και ο γιατρος μας να ειμαστε σε εγρήγορση. Στην διάρκεια της εγκυμοσύνης δεν ειχα καμια ενόχληση , αλλα και μεγαλη ελευθερία απο τον γιατρο μου στις βόλτες , διακοπές , εκανα πιλάτες, πήρα στο σύνολο 11 κιλά , ολα τελεια. Αυχενική , β επιπεδου και ντοπλερ επισης εξαιρετικά, δεν χρειάστηκε να κανω καμια επιπλεον εξέταση.

 Στις 26 Νοεμβρίου ειχα το πρώτο Nst όπου ο μικρός μου ηταν 2.700 kg πολυ καλα δηλαδη , στις επόμενες δυο εβδομάδες που πήγαινα για nst το βάρος παρέμεινε ακριβως το ίδιο, χωρις καμια ομως ένδειξη οτι κατι δεν πάει καλα. Παρ ολα αυτα ο γιατρος μου στο τελευταίο μου ειπε σου κλείνω ραντεβού για σημερα με τον εμβρυομητρικο σου να μου επιβεβαιώσει αυτο που βλέπω ο ίδιος βάρος και οτι ολα ειναι καλα. Ξαναντοπλερ ξανά Nst την ίδια μερα. Τα ίδια μου επιβεβαίωσε και ο εμβρυομητρικος ολα ειναι εξαιρετικά , ισως να ειναι λιγο μικρός ο πλακούντας μου, χωρις αλλα θέματα ομως, παρ ολα αυτα μου ειπε εγω θα σε έβαζα για πρόκληση τοκετού πριν τις 39 εβδομάδες. Μιλάνε μεταξυ τους οι γιατροι κι ενώ εκανα τα Nst καθε τεταρτη, μου ζητάνε να ξαναπάω Δευτέρα για έλεγχο 38w 2d.

 Ξεκινάμε το nst το πρώτο δεκάλεπτο ηταν ολα τελεια, απο κεί και πέρα απλα ήμουν παρατηρητής σε ολα αυτα που συνέβαιναν. Έκανε αλλοιώσεις η μια μαια φώναξε και αλλη , ο γιατρος ηρθε τρέχοντας μεσα και προσπαθούσαν κουνήσουν το μπεμπη για να αντιδράσει. Η μαια με πηρε με το αυτοκίνητο της και φτάσαμε στο μητέρα  οσο πιο γρήγορα γινόταν. Θυμαμαι να πονάω πολυ στην επισκληρίδειο , τα φώτα και το επόμενο που θυμαμαι ειναι να μου βάζουν τον μπεμπη πάνω στο στήθος μου. Ολα τα υπόλοιπα τα εχω διαγράψει, σαν να μην ήμουν εκεί.

 Νιώθω τοσο ευγνώμων στον θεό , στην τύχη μου, στον γιατρο μου , στις μαίες και δεν ξερω σε ποιον αλλο που εχω τον μπεμπουλη μου δίπλα μου. Γεννήθηκε 2.680 κρατώντας στα χέρια του τον αμνιακό σάκο οπως μου ειπαν, ενα πολυ δυνατό μωρο , που έβγαλε τις εισεχουσες θηλες μου έξω απο την πρώτη στιγμή που τον έβαλαν στο στήθος μου.

 Ενα ήσυχο μωρο , που κλαίει μονο τα βραδια 12-3, που τρώει δίχως να υπάρχει αυριο, απο ολα, στήθος κατεύθυαν  , με ψευδοθηλες οταν πονάω,  απο αντλήσεις και σκονογαλα.

 Ειμαι τοσο ευτυχισμένη , νιώθω σαν να ζω σε όνειρο. Σας το ευχομαι ολόψυχα να το ζήσετε ολες σας. 

Η αλήθεια ειναι οτι μου εχει μείνει ενα ΑΝ και λόγω ορμονών συγκινούμαι πολυ οταν το σκέφτομαι. Τι θα γινόταν αν ειχα πάει μισή ώρα νωρίτερα, θα φαινόταν ολα πλασματικά καλα και θα γυρνούσα σπίτι; Αν πήγαινα μια ώρα αργότερα; Οι ορμόνες δεν βοηθάνε το συζήτησα και με τον γιατρο μου μου ειπε δεν μάθουμε ποτε και καλυτερα. Το μονο που βρήκε ο ίδιος ως εύρημα ηταν οτι ειχα βραχύ ομφάλιο λώρο, που και πάλι δεν μπορει να αποδοθεί σ αυτο οτι κόλλησε το βάρος του μικρού, anyway προσπαθώ να επικεντρωθώ σ αυτο που εχω και όχι σ αυτο που θα έχανα.

 P.s. Το ξενύχτι και η αϋπνία ειναι ατελείωτα! Κι έχουν περασει και 20 χρόνια απο τότε που τα εκανα...

Να χιλιάσουν οι μήνες και να είναι γερος και τυχερός! Η ιστορία σου δίνει δύναμη σε όλες μας!!!