Ειμαι στον μηνα μου! Αγχος πολυ ιστορικο αγχώδους διαταραχής

[Klaral]

Καλησπέρα @Kategatakiκαι με το καλό σου εύχομαι!! Θέλεις να τα κάνουμε "ταλιρακια" μήπως και τα δούμε πιο καθαρά τα πράγματα; Αρχικά, όσον αφορά τον πόνο της γέννας, δύο φυσιολογικούς τοκετούς με επισκληριδιο έχω κάνει, μπορώ να σου πω σχεδόν με βεβαιότητα ότι δεν θα νιώσεις πόνο, τουλάχιστον όχι αφόρητο. Και όχι, δεν το ξεχνάς με τα την γέννα, αλλά φροντίζουν οι ορμόνες σου να είσαι σε ένα επίπεδο ευτυχίας, τουλάχιστον για κάποιες μέρες, που η εμπειρία του τοκετού θα φαντάζει πολύ γλυκιά και όμορφη. Όσο για το μετά, και μόνο οι σκέψεις σου δείχνουν άνθρωπο που και ξέρει τις δυσκολίες που φέρνει ένα παιδί και θα βρει τρόπο να τις αντιμετωπίσει. Μην ξεχνάς, ότι εκτός από ευθύνη μεγάλη, ένα παιδί είναι και ευτυχία με χίλιους δυο διαφορετικούς τρόπους, που θα ανακαλύψεις σύντομα! Αυτό που καταλαβαίνω απόλυτα, είναι το μη υποστηρικτικό περιβάλλον..ξέρω πως είναι να βρίσκεις τοίχο όταν μιλάς για τις φοβίες σου, για τα θέλω σου αργότερα..η μόνη συμβουλή που θα σου δώσω, είναι να μην σταματήσεις τις επισκέψεις σου σε ψυχολόγο και να μην ζητάς από τους γύρω σου περισσότερα από αυτά που μπορούν να δώσουν. Μην έχεις καμία προσδοκία, πάρε μόνο την βοήθεια τους στα πρακτικά και οτιδήποτε άλλο συζητά το με τον ειδικό. Όσο για τον σύντροφό σου, θα στρώσει η κατάσταση, τους παίρνει χρόνο να κατανοήσουν την γονεικοτητα. Εμένα πήρε μπρος μετά το δεύτερο παιδί φαντάσου, και ήμασταν μαζί ήδη 10 χρόνια περίπου..και οπότε θέλεις, εδώ είμαστε, να μοιραστείς τις σκέψεις σου😍

πρίν από 16 λεπτά , linaa είπε:

Δεν πιστεύω ότι σε βοηθανε πρακτικά ενώ δεν έχουν την διάθεση να σε ακούσουν. Ακομα κ η κριτική τους ισως ειναι απλα συμβουλευτευτικη κ όχι για να σε κατακρίνουν. Δηλαδη όταν λες κάποιους φόβους σε έναν δικό σου άνθρωπο που τα βλέπει πιο καθαρά τα πράγματα ίσως θυμώνει μαζί σου γιατί στεναχωριεται για εσένα κ όχι γιατί δεν σε καταλαβαινει.

Καλησπέρα @linaa!! Δυστυχώς να σου επιβεβαιώσω ότι υπάρχει και αυτό το περιβάλλον.. σκίζονται στα πρακτικά, συνήθως βγάζοντας στο ξινο εκ των υστέρων, αλλά δεν αντέχουν να ακούσουν τίποτα που θα τους χαλάσει την εικόνα που έχουν χτίσει για εσένα ή που θα τους ξεβολεψει με οποιοδήποτε τρόπο.. χαίρομαι πολύ για αυτά που έγραψες, γιατί δείχνει ότι ευτυχώς δεν ζεις σε τέτοιο περιβάλλον ❤️

[Kategataki]

1 hour ago, SpiridoulaK είπε:

Αχ βρε κορίτσι μου ... Πολύ με στεναχωρεί αυτό που διαβάζω....

Πίστεψε με ότι σε καταλαβαίνω πολύ εν μέρει.... Πρέπει να νιώθεις καλά με τον σύντροφό σου αλλιώς θα αισθάνεσαι συνεχώς αυτό το συναισθηματικό κενό...δε ξέρω τι να σου πω σχετικά με αυτό.... εύχομαι όλα να πάνε καλά στο τέλος και αυτό να ήταν απλά μια κακη περίοδος στη ζωή σου ... πάντως κι εγώ θεωρώ ότι είχα περάσει μέχρι τον 7ο μια μορφή κατάθλιψης γτ ήμουν πολύ φορτισμένη συναισθηματικά...κι εγώ τσακωνομουν πολύ με τον άντρα μου αλλά εν τέλει πάντα μονιάζαμε. Πάντα ήταν δίπλα μου σε όλες τις δυσκολίες. Αυτό έχει σημασία. Εύχομαι έτσι να είναι κι ο σύντροφός σου... μίλησε του κοπέλα μου. Πες του ότι αισθάνεσαι χωρίς να σε κρίνει. Μη ξεχνάς ότι στη διάρκεια της εγκυμοσύνης μας τα διοργανώνουμε όλα στο κεφάλι μας περισσότερο και γινόμαστε υπερευαισθητες......

Υπαρχουν στιγμες που μιλαμε και τα βρισκουμε … Αλλα μετα ξανα παλι γινονται τα ιδια δυστιχως .. θελω κ εγω να ειναι μια κακη στιγμη στην ζωη μου κ μολις δω το μωρο μου ολα να αλλάξουνε να να νιωσω μονο χαρααα κ ευτυχια 

πρίν από 33 λεπτά , Klaral είπε:

Καλησπέρα @Kategatakiκαι με το καλό σου εύχομαι!! Θέλεις να τα κάνουμε "ταλιρακια" μήπως και τα δούμε πιο καθαρά τα πράγματα; Αρχικά, όσον αφορά τον πόνο της γέννας, δύο φυσιολογικούς τοκετούς με επισκληριδιο έχω κάνει, μπορώ να σου πω σχεδόν με βεβαιότητα ότι δεν θα νιώσεις πόνο, τουλάχιστον όχι αφόρητο. Και όχι, δεν το ξεχνάς με τα την γέννα, αλλά φροντίζουν οι ορμόνες σου να είσαι σε ένα επίπεδο ευτυχίας, τουλάχιστον για κάποιες μέρες, που η εμπειρία του τοκετού θα φαντάζει πολύ γλυκιά και όμορφη. Όσο για το μετά, και μόνο οι σκέψεις σου δείχνουν άνθρωπο που και ξέρει τις δυσκολίες που φέρνει ένα παιδί και θα βρει τρόπο να τις αντιμετωπίσει. Μην ξεχνάς, ότι εκτός από ευθύνη μεγάλη, ένα παιδί είναι και ευτυχία με χίλιους δυο διαφορετικούς τρόπους, που θα ανακαλύψεις σύντομα! Αυτό που καταλαβαίνω απόλυτα, είναι το μη υποστηρικτικό περιβάλλον..ξέρω πως είναι να βρίσκεις τοίχο όταν μιλάς για τις φοβίες σου, για τα θέλω σου αργότερα..η μόνη συμβουλή που θα σου δώσω, είναι να μην σταματήσεις τις επισκέψεις σου σε ψυχολόγο και να μην ζητάς από τους γύρω σου περισσότερα από αυτά που μπορούν να δώσουν. Μην έχεις καμία προσδοκία, πάρε μόνο την βοήθεια τους στα πρακτικά και οτιδήποτε άλλο συζητά το με τον ειδικό. Όσο για τον σύντροφό σου, θα στρώσει η κατάσταση, τους παίρνει χρόνο να κατανοήσουν την γονεικοτητα. Εμένα πήρε μπρος μετά το δεύτερο παιδί φαντάσου, και ήμασταν μαζί ήδη 10 χρόνια περίπου..και οπότε θέλεις, εδώ είμαστε, να μοιραστείς τις σκέψεις σου😍

Καλησπέρα @linaa!! Δυστυχώς να σου επιβεβαιώσω ότι υπάρχει και αυτό το περιβάλλον.. σκίζονται στα πρακτικά, συνήθως βγάζοντας στο ξινο εκ των υστέρων, αλλά δεν αντέχουν να ακούσουν τίποτα που θα τους χαλάσει την εικόνα που έχουν χτίσει για εσένα ή που θα τους ξεβολεψει με οποιοδήποτε τρόπο.. χαίρομαι πολύ για αυτά που έγραψες, γιατί δείχνει ότι ευτυχώς δεν ζεις σε τέτοιο περιβάλλον ❤️

Κλάρας τα ειπες ακριβως οπως τα νιωθω λες κ εισαι μεσα στο μυαλο μου !!!! Με βοήθησες αρκετα κ μονο π με ένιωσες για λιγοο σε ευχαριστω απειρα να εισαι καλα !!!!!

πρίν από 37 λεπτά , Klaral είπε:

Καλησπέρα @Kategatakiκαι με το καλό σου εύχομαι!! Θέλεις να τα κάνουμε "ταλιρακια" μήπως και τα δούμε πιο καθαρά τα πράγματα; Αρχικά, όσον αφορά τον πόνο της γέννας, δύο φυσιολογικούς τοκετούς με επισκληριδιο έχω κάνει, μπορώ να σου πω σχεδόν με βεβαιότητα ότι δεν θα νιώσεις πόνο, τουλάχιστον όχι αφόρητο. Και όχι, δεν το ξεχνάς με τα την γέννα, αλλά φροντίζουν οι ορμόνες σου να είσαι σε ένα επίπεδο ευτυχίας, τουλάχιστον για κάποιες μέρες, που η εμπειρία του τοκετού θα φαντάζει πολύ γλυκιά και όμορφη. Όσο για το μετά, και μόνο οι σκέψεις σου δείχνουν άνθρωπο που και ξέρει τις δυσκολίες που φέρνει ένα παιδί και θα βρει τρόπο να τις αντιμετωπίσει. Μην ξεχνάς, ότι εκτός από ευθύνη μεγάλη, ένα παιδί είναι και ευτυχία με χίλιους δυο διαφορετικούς τρόπους, που θα ανακαλύψεις σύντομα! Αυτό που καταλαβαίνω απόλυτα, είναι το μη υποστηρικτικό περιβάλλον..ξέρω πως είναι να βρίσκεις τοίχο όταν μιλάς για τις φοβίες σου, για τα θέλω σου αργότερα..η μόνη συμβουλή που θα σου δώσω, είναι να μην σταματήσεις τις επισκέψεις σου σε ψυχολόγο και να μην ζητάς από τους γύρω σου περισσότερα από αυτά που μπορούν να δώσουν. Μην έχεις καμία προσδοκία, πάρε μόνο την βοήθεια τους στα πρακτικά και οτιδήποτε άλλο συζητά το με τον ειδικό. Όσο για τον σύντροφό σου, θα στρώσει η κατάσταση, τους παίρνει χρόνο να κατανοήσουν την γονεικοτητα. Εμένα πήρε μπρος μετά το δεύτερο παιδί φαντάσου, και ήμασταν μαζί ήδη 10 χρόνια περίπου..και οπότε θέλεις, εδώ είμαστε, να μοιραστείς τις σκέψεις σου😍

Καλησπέρα @linaa!! Δυστυχώς να σου επιβεβαιώσω ότι υπάρχει και αυτό το περιβάλλον.. σκίζονται στα πρακτικά, συνήθως βγάζοντας στο ξινο εκ των υστέρων, αλλά δεν αντέχουν να ακούσουν τίποτα που θα τους χαλάσει την εικόνα που έχουν χτίσει για εσένα ή που θα τους ξεβολεψει με οποιοδήποτε τρόπο.. χαίρομαι πολύ για αυτά που έγραψες, γιατί δείχνει ότι ευτυχώς δεν ζεις σε τέτοιο περιβάλλον ❤️

Μ εδωσες λιγη δυναμη για την γεννά που θα παω Γιατι με εχουνε τρομοκρατήσει πολυ καποιες γυναικες γυρω μου π μ λενε θα ψοφήσεις στον πονο κ διαφορα Αλλα . Κ εγω ειμαι τοσο αγχώδης π με πιανει πανικος . Οσο για τις σκεψεις μου ξερω πως οι σκεψεις ειναι μονο σκεψεις δεν σ κανουνε κακο Αλλα οταν ερχονται σε βασανίζουν κ εκει πρεπει να βρω τον τροπο κ το κολπο να της αποβάλω κ να αλλαξω τον τροπο της σκεψης μ . Αυτο παλευω απο τα 18 . Δυστιχως η οικογενεια μ ποτε δεν καταλαβε αυτο π μ συμβαινει την ουσια του θέματος η μαμα μ θεωρει πως αν παρω την αντικαταθλιπτική αγωγη ολα καλα κ ολα περνανε Αλλα ποτε δεν καταλαβε την ουσια μεσα μου .. κ δεν μπορω να της εξηγησω Γιατι κ ποτε δεν θα το καταλαβει ετσι ειναι η νοοτροπια της . Ο μπαμπας μ εξαρχης ολα αυτα τα θεωρει πεταμένα λεφτα Οποτε……  ναιι πρακτικά ειναι εκει με βοηθανε κ οικονομικα …. Δεν αρκει … δεν ειμαι απο τα παιδια που έπαιζαν αγκάλιαζαν οι γονεις που το ρώταγαν τις ανησυχίες του κ ολα αυτα τα ομορφα ….. δεν τα έζησα μεγαλωσα μηχανικά πιεση επρεπε να μεγαλώσω .. επειδη με εφεραν στην ζωη κ επρεπε να με μεγαλώσουν με αγαπανε το ξερω Απλα με τον τροπο π εκείνοι θεωρουν σωστο Οχι με τον τροπο π εγω εχω αναγκη …. Κ καπως ετσι ειναι κ ο σύντροφος μου τελικα … λενε πως οτι ενεργεια εχεις αυτο ελκύεις …. Φταιω κ εγω κ εχω απειρα ελλατωματα …. Θελω ομως πολυ να γινω δυνατη κ να γινω καλη μητέρα το θελω .. κ θελω να γινω αξια κ να μην νιωθω ανάξια λιγη κ με ψυχολογικα …

[Agni-baby]

12 ώρες πρίν, Kategataki είπε:

Υπαρχουν στιγμες που μιλαμε και τα βρισκουμε … Αλλα μετα ξανα παλι γινονται τα ιδια δυστιχως .. θελω κ εγω να ειναι μια κακη στιγμη στην ζωη μου κ μολις δω το μωρο μου ολα να αλλάξουνε να να νιωσω μονο χαρααα κ ευτυχια 

Κλάρας τα ειπες ακριβως οπως τα νιωθω λες κ εισαι μεσα στο μυαλο μου !!!! Με βοήθησες αρκετα κ μονο π με ένιωσες για λιγοο σε ευχαριστω απειρα να εισαι καλα !!!!!

Μ εδωσες λιγη δυναμη για την γεννά που θα παω Γιατι με εχουνε τρομοκρατήσει πολυ καποιες γυναικες γυρω μου π μ λενε θα ψοφήσεις στον πονο κ διαφορα Αλλα . Κ εγω ειμαι τοσο αγχώδης π με πιανει πανικος . Οσο για τις σκεψεις μου ξερω πως οι σκεψεις ειναι μονο σκεψεις δεν σ κανουνε κακο Αλλα οταν ερχονται σε βασανίζουν κ εκει πρεπει να βρω τον τροπο κ το κολπο να της αποβάλω κ να αλλαξω τον τροπο της σκεψης μ . Αυτο παλευω απο τα 18 . Δυστιχως η οικογενεια μ ποτε δεν καταλαβε αυτο π μ συμβαινει την ουσια του θέματος η μαμα μ θεωρει πως αν παρω την αντικαταθλιπτική αγωγη ολα καλα κ ολα περνανε Αλλα ποτε δεν καταλαβε την ουσια μεσα μου .. κ δεν μπορω να της εξηγησω Γιατι κ ποτε δεν θα το καταλαβει ετσι ειναι η νοοτροπια της . Ο μπαμπας μ εξαρχης ολα αυτα τα θεωρει πεταμένα λεφτα Οποτε……  ναιι πρακτικά ειναι εκει με βοηθανε κ οικονομικα …. Δεν αρκει … δεν ειμαι απο τα παιδια που έπαιζαν αγκάλιαζαν οι γονεις που το ρώταγαν τις ανησυχίες του κ ολα αυτα τα ομορφα ….. δεν τα έζησα μεγαλωσα μηχανικά πιεση επρεπε να μεγαλώσω .. επειδη με εφεραν στην ζωη κ επρεπε να με μεγαλώσουν με αγαπανε το ξερω Απλα με τον τροπο π εκείνοι θεωρουν σωστο Οχι με τον τροπο π εγω εχω αναγκη …. Κ καπως ετσι ειναι κ ο σύντροφος μου τελικα … λενε πως οτι ενεργεια εχεις αυτο ελκύεις …. Φταιω κ εγω κ εχω απειρα ελλατωματα …. Θελω ομως πολυ να γινω δυνατη κ να γινω καλη μητέρα το θελω .. κ θελω να γινω αξια κ να μην νιωθω ανάξια λιγη κ με ψυχολογικα …

Κορίτσι μου, να είσαι σίγουρη ότι σε καταλαβαίνουμε πολλές και ότι δεν είσαι μόνη σου. Πριν τη δική μου εγκυμοσύνη είχα περάσει και εγώ μία μεγάλη περίοδο με ακραίο άγχος που προέκυψε από το γεγονός ότι νόσησε και χάσαμε ένα άτομο πολύ αγαπημένο από την οικογένεια μας. Το σοκ ήταν τεράστιο, το άγχος αδιάκοπο...Τότε πίστευα ότι δεν θα βγω ποτέ από αυτήν την "μαυρίλα", πίστευα ότι η ζωή μου από εδώ και πέρα θα είναι έτσι. Πολύ γρήγορα συνειδητοποίησα ότι χρειάζομουν ψυχολογική βοήθεια, βοήθεια που το περιβάλλον μου δεν μπορούσε να μου δώσει, όχι γιατί δεν ήθελε αλλά γιατί δεν μπορούσε να καταλάβει. Εϊναι πολύ δύσκολο να καταλάβει κάποιος τα σκοτάδια σου αν δεν έχει περάσει από κάτι παρόμοιο. Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουμε την τάση να ακυρώνουμε τα αρνητικά συναισθήματα των άλλων ("έλα μωρέ μην αγχώνεσαι", "υπερβάλεις..", κ.λπ.), όχι γιατί είμαστε αδιάφοροι και απαθείς αλλά γιατί δεν  μπορούμε να διαχειριστούμε αυτά τα αρνητικά συναισθήματα. Ο μόνος που πραγματικά μπορεί να σε βοηθήσει είναι ο εαυτός σου και ένας καλός ειδικός που θα σου ταιριάξει. Ο δικός μου ψυχολόγος μου είχε πει ότι από την στιγμή που συνειδητοποίησα μόνη μου ότι χρειάζομαι βοήθεια και την αναζήτησα έχω καλύψει τουλάχιστον τον μισό δρόμο. Επίσης μου είχε και το άλλο που με βοήθησε και πολύ και το σκέφτομαι συνέχεια τώρα που έχω και το δικό μου παιδάκι: Μου είχε πει ότι αν εμείς οι μεγάλοι λειτουργούσαμε σαν τα παιδιά θα είχαμε απαλλαχτεί από το άγχος, υπό την έννοια ότι τα μικρά παιδιά δεν αγχώνονται γιατί εστιάζουν στο τώρα, στις ανάγκες που έχουν τώρα...Το άγχος προκύπτει γιατί σκεπτόμαστε  το σε λίγο, το αύριο, τον επόμενο μήνα, κ.λπ. Ξέρω ότι είναι τραγικά δύσκολο αλλά θα σου πρότεινα να προσπαθήσεις να το κάνεις αυτό. Εστιάσε στο τώρα και πιστευώ οτι όλα θα πάνε καλύτερα.

Στα πρακτικά θέματα που ανέφερες θα σου έλεγα τα εξής. Ο τοκετός μπορεί να ακούγεται τρομακτικός αλλά να θυμάσαι ότι το σώμα σου είναι φτιαχμένο για αυτό. Εγώ γέννησα φυσιολογικά με επισκληρίδιο και σου λέω με κάθε ειλικρίνια ότι δεν πόνεσα καθόλου. Κάτι μικρά πονάκια που είχα όσο περιμέναμε τη διαστολή και πριν πάρω την επισκληρίδιο ήταν απολύτως διαχειρίσιμα. Σε κάθε περίπτωση όποιος πόνος και να υπάρξει, (που απο την στιγμή που θα κάνεις επισκληρίδιο δεν θα υπάρξει τίποτα ιδιαίτερο λογικά) θα είναι προσωρινός και θα τον αφήσεις πίσω σου πάρα μα πάρα πολύ γρήγορα. Όσον αφορά τις πρώτες μέρες και μήνες του μωρού, ναι θα υπάρξουν δυσκολίες. Αυτό είναι το αναμενόμενο και το λογικό και να είσαι σίγουρη ότι όλες οι μαμάδες και οι μπαμπάδες περνάνε από αυτή τη δύσκολη φάση. Στην αρχή υπάρχει μια περίοδος προσαρμογής στις αλλαγές που είναι σημαντικές και καταιγιστικές. Μπορεί να δυσκολευτείς είτε περισσότερο είτε λιγότερο αλλά προσπαθησε να έχεις στο μυαλό σου ότι δεν θα είναι για πάντα έτσι. Όλα θα έρθουν σε μια ισορροποία αργά ή γρήγορα. Όση πρακτική βοήθεια μπορείς να πάρεις, πάρτην ασυζητητί! Μην περιμένεις να κατανοήσουν απόλυτα το ψυχολογικό κομμάτι. Οι ανησυχίες και μόνο δείχνουν πόσο πολύ νοιάζεσαι ήδη για αυτό το μωράκι. Είμαι σίγουρη ότι θα καταφέρεις μια χαρά, είσαι περισσότερο δυνατή απ'όσο νομίζεις. Να φροντίζεις τον εαυτό σου πρώτα και να είσαι καλά και για το παιδάκι σου και όλα θα πάνε μια χαρά! Σου εύχομαι τα καλύτερα!

[Klaral]

Γλυκιά μου @Kategataki, χαίρομαι πολύ που μπόρεσα να βοηθήσω έστω και λίγο. Να ξέρεις, ότι επειδή και εγώ έτσι ακριβώς μεγάλωσα, με πολύ αγάπη αλλά καμία κατανόηση στις συναισθηματικές μου ανάγκες, σε καταλαβαίνω απόλυτα. Η σχέση με την μητέρα μου παραμένει άκρως προβληματική, με τον πατέρα μου κάπως καλύτερα, αν και μας χωρίζουν έτη φωτός στις απόψεις. Θα δεις όμως, που μέσα από τα δικά σου βιώματα, οταν έρθει το παιδάκι σου με το καλό, θα το μεγαλώσεις τελείως διαφορετικά και θα χτίσεις μια πολύ ουσιαστική σχέση μαζί του. Στην δική μου περίπτωση, επειδή το συναίσθημα πάντα το υποτιμουσαν στην οικογένεια μου, εγώ ασυναίσθητα προσπαθώ να απαντάω όσο πιο καλά μπορώ στις συναισθηματικές ανάγκες των παιδιών μου και να κρατάω τις ισορροπίες. Μίλα στον ειδικό, μην προσπαθείς να αλλάξεις νοοτροπίες ετών, θα απογοητευτείς. Και θα δεις, ότι μόλις έρθει το μικρό σου θα αλλάξει ο τρόπος σκέψης από μόνος του, όχι μαγικά, απλά και μόνο γιατί θα είναι άλλες οι προτεραιότητες και η ψυχραιμία θα έρχεται από μόνη της..

[MumMaria]

Καλησπέρα και με το καλό. Προφανώς κατακλύζεσαι από πολλά συναισθήματα,και λόγω του άγχους σου σαν χαρακτήρας ,αλλά κ λόγω των ορμονών στην εγκυμοσύνη. Διάβασα προσεκτικά αυτά που έγραψες. Να συνεχίσεις τις συνεδρίες σε ψυχολόγο,ακόμα κ μετά τον θηλασμό ,να συνεχίσεις την αγωγή σου ,η γνώμη μου ειναι πως οι συνεδρίες είναι απαραίτητες. Μόνο έτσι θα αποκτήσεις τα εργαλεία για να κουμαντάρεις κάπως το στρες,τις αρνητικές αλυσιδωτές σκέψεις,να σταματάς την παθολογική υπεραναλυση. Ούσα ψυχολόγος η ίδια,θα σου πω να ζητήσεις επί τούτου συμβουλευτική από τον ψυχολόγο σου. Να μην ωραιοποιεις καταστάσεις στην συνεδρία,να λες κ την πιο κουλή σου σκέψη για να τον κατευθύνεις κατάλληλα κ να απαιτείς πρακτικές λύσεις,τουλάχιστον για την περίοδο της λοχείας,πιο άμεσες τεχνικές για να μπορέσεις να ανταπεξέλθεις. Αν μετά την τρίτη συνεδρία δεις ότι δεν σου ταιριάζει,δεν έχετε χημεία,δοκιμάζεις άλλον,να μην χάσεις χρόνο. Το ιδανικό θα ήταν να είχες ξεκινήσει ψυχοθεραπεία καθ' όλη την διάρκεια της εγκυμοσύνης. Προσπάθησε να μην προκαταβαλλεσαι με την επιλοχειο. Αν δεν μπορείς να συζητήσεις με τον σύντροφό σου κ φορτίζεσαι,δεν μπορείς να βάλεις τις σκέψεις σου σε μια ροή ,σε ταξη ή από μεριάς του δεν είναι δεκτικός κ ξεκινάει καβγάς,μπορείς να γράψεις ένα γράμμα,τις σκέψεις σου,τα θέλω σου,τα άγχη σου,όχι με επιθετικό ύφος,να το ξαναδιαβάσεις,να τονίσεις αυτά που θέλεις να καταλαβει,που χρειάζεσαι βοήθεια κ να του το δώσεις όταν θα είστε καλά κ ήρεμα,να πάρει τον χρόνο του και να το μελετήσει. Δηλαδή να σε ακούσει πραγματικά. Συνήθως όταν γίνονται συζητήσεις φορτισμένες ,ο καθένας λέει τα δικά του κ βάζουμε παρωπιδες. Το ίδιο θα μπορούσες να κάνεις κ για την μαμά σου εφόσον θα περάσετε μαζί το διάστημα της λοχείας. Να ξεκαθαρίσεις τι χρειάζεσαι κ να βάλεις όρια .

Τώρα για την φάση του τοκετού,να μην ανησυχεις,γέννησα δύο φορές φυσιολογικά με επισκληριδιο(την δεύτερη φορά λίγο πριν την γέννα δεν προλάβαιναν να μου βάλουν δόση κ τα ένιωσα ΟΛΑ ) και ειλικρινά θα το ξανά έκανα από την αρχή άλλες τόσες φορές. Τα μεγάλα άγχη ,δυστυχώς,έρχονται αφού γεννηθεί το παιδί. Αν τρώει,αν κατουράει,γιατί κλαίει,όταν αρρωσταίνει κτλ κτλ κτλ. Καλό είναι να έχουμε τα εφόδια και την ψυχική υγεία να ανταπεξέλθουμε. Φυσικά κ θα νιώθουμε τύψεις,φυσικά και θα αγχωνόμαστε αλλά το σημαντικό είναι να ξέρουμε τα βήματα για την αυτορύθμιση μας ούτως ώστε αυτή η φάση να περνάει σχετικά αναίμακτα και γρήγορα. Και εννοείται προσπάθησε να δουλέψεις να μην αγχώνεσαι προκαταβολικά. Πιστεύω ένας κατάλληλος ειδικός θα σε βοηθήσει.

[Kategataki]

7 ώρες πρίν, Agni-baby είπε:

Κορίτσι μου, να είσαι σίγουρη ότι σε καταλαβαίνουμε πολλές και ότι δεν είσαι μόνη σου. Πριν τη δική μου εγκυμοσύνη είχα περάσει και εγώ μία μεγάλη περίοδο με ακραίο άγχος που προέκυψε από το γεγονός ότι νόσησε και χάσαμε ένα άτομο πολύ αγαπημένο από την οικογένεια μας. Το σοκ ήταν τεράστιο, το άγχος αδιάκοπο...Τότε πίστευα ότι δεν θα βγω ποτέ από αυτήν την "μαυρίλα", πίστευα ότι η ζωή μου από εδώ και πέρα θα είναι έτσι. Πολύ γρήγορα συνειδητοποίησα ότι χρειάζομουν ψυχολογική βοήθεια, βοήθεια που το περιβάλλον μου δεν μπορούσε να μου δώσει, όχι γιατί δεν ήθελε αλλά γιατί δεν μπορούσε να καταλάβει. Εϊναι πολύ δύσκολο να καταλάβει κάποιος τα σκοτάδια σου αν δεν έχει περάσει από κάτι παρόμοιο. Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουμε την τάση να ακυρώνουμε τα αρνητικά συναισθήματα των άλλων ("έλα μωρέ μην αγχώνεσαι", "υπερβάλεις..", κ.λπ.), όχι γιατί είμαστε αδιάφοροι και απαθείς αλλά γιατί δεν  μπορούμε να διαχειριστούμε αυτά τα αρνητικά συναισθήματα. Ο μόνος που πραγματικά μπορεί να σε βοηθήσει είναι ο εαυτός σου και ένας καλός ειδικός που θα σου ταιριάξει. Ο δικός μου ψυχολόγος μου είχε πει ότι από την στιγμή που συνειδητοποίησα μόνη μου ότι χρειάζομαι βοήθεια και την αναζήτησα έχω καλύψει τουλάχιστον τον μισό δρόμο. Επίσης μου είχε και το άλλο που με βοήθησε και πολύ και το σκέφτομαι συνέχεια τώρα που έχω και το δικό μου παιδάκι: Μου είχε πει ότι αν εμείς οι μεγάλοι λειτουργούσαμε σαν τα παιδιά θα είχαμε απαλλαχτεί από το άγχος, υπό την έννοια ότι τα μικρά παιδιά δεν αγχώνονται γιατί εστιάζουν στο τώρα, στις ανάγκες που έχουν τώρα...Το άγχος προκύπτει γιατί σκεπτόμαστε  το σε λίγο, το αύριο, τον επόμενο μήνα, κ.λπ. Ξέρω ότι είναι τραγικά δύσκολο αλλά θα σου πρότεινα να προσπαθήσεις να το κάνεις αυτό. Εστιάσε στο τώρα και πιστευώ οτι όλα θα πάνε καλύτερα.

Στα πρακτικά θέματα που ανέφερες θα σου έλεγα τα εξής. Ο τοκετός μπορεί να ακούγεται τρομακτικός αλλά να θυμάσαι ότι το σώμα σου είναι φτιαχμένο για αυτό. Εγώ γέννησα φυσιολογικά με επισκληρίδιο και σου λέω με κάθε ειλικρίνια ότι δεν πόνεσα καθόλου. Κάτι μικρά πονάκια που είχα όσο περιμέναμε τη διαστολή και πριν πάρω την επισκληρίδιο ήταν απολύτως διαχειρίσιμα. Σε κάθε περίπτωση όποιος πόνος και να υπάρξει, (που απο την στιγμή που θα κάνεις επισκληρίδιο δεν θα υπάρξει τίποτα ιδιαίτερο λογικά) θα είναι προσωρινός και θα τον αφήσεις πίσω σου πάρα μα πάρα πολύ γρήγορα. Όσον αφορά τις πρώτες μέρες και μήνες του μωρού, ναι θα υπάρξουν δυσκολίες. Αυτό είναι το αναμενόμενο και το λογικό και να είσαι σίγουρη ότι όλες οι μαμάδες και οι μπαμπάδες περνάνε από αυτή τη δύσκολη φάση. Στην αρχή υπάρχει μια περίοδος προσαρμογής στις αλλαγές που είναι σημαντικές και καταιγιστικές. Μπορεί να δυσκολευτείς είτε περισσότερο είτε λιγότερο αλλά προσπαθησε να έχεις στο μυαλό σου ότι δεν θα είναι για πάντα έτσι. Όλα θα έρθουν σε μια ισορροποία αργά ή γρήγορα. Όση πρακτική βοήθεια μπορείς να πάρεις, πάρτην ασυζητητί! Μην περιμένεις να κατανοήσουν απόλυτα το ψυχολογικό κομμάτι. Οι ανησυχίες και μόνο δείχνουν πόσο πολύ νοιάζεσαι ήδη για αυτό το μωράκι. Είμαι σίγουρη ότι θα καταφέρεις μια χαρά, είσαι περισσότερο δυνατή απ'όσο νομίζεις. Να φροντίζεις τον εαυτό σου πρώτα και να είσαι καλά και για το παιδάκι σου και όλα θα πάνε μια χαρά! Σου εύχομαι τα καλύτερα!

Σε ευχαριστω πολυ για τα καλα σου λογια . Εγω επισκέπτομαι κ απο παλια ψυχολογικη υποστηριξη κ επειδη επαιρνα κ αγωγη επισκεπτόμουν κ ψυχιατρο λογο αφόρητου παθολογικού άγχους Οποτε σε καταλαβαινω απολυτα κ εγω !!! Κ εγω απο μονη μου έτρεξα κ πηγα κ ζητησα η ιδια να παρω αγωγη Γιατι υπέφερα απο τα συμπτωματα που μ προκαλούσε  ο γιατρος σκεψου ηταν Οχι αρνητικος Απλα ειπε να μην φτάσουμε εκει κατευθειαν να το παλέψουμε με ψυχοθεραπεία μ ειχε δωσει μονο ζαναξ το πιο ελαφρυ κ μισο απο το μισο για 5 μερες στην αρχη  για να μπορεσω να ηρεμισω απο το στρες κ να προχωρήσουμε σε ψυχοθεραπεία με συνεδρίες Αλλα εγω εβλεπα πως δεν μπορω να ηρεμισω απο το αγχος κ τις φοβιες μ κ εβλεπα οτι αρχιΖω να χανω κ το ενδιαφερον μ για την ζωη Οποτε τ ζητησα κατευθειαν αντικαταθλιπτικά . Αναγνωριζω τα παντα κ ειμαι τερμα υπερ της επιστήμης κ της βοήθειας . Πλεον πηγενω στο δημοσιο κεντρο Γιατι οικονομίκα δεν γινεται .. οταν εμεινα εγκυος τα σταματησα αμεσως με το π εμαθα .. περασα δυσκολα ολο αυτο το διαστημα …κ με τον συντροφο κ με ολα … Αλλα νιωθω πως εχω ακομα πολυ δυναμη κ ισως να μ την δινει η Μπέμπα μεσα μ κυριολεκτικα !! Δεν εννοω συναισθηματικα .  Αλλα και συναισθηματικα !! Θελω πολυ να γινω καλη μανα κ να μην κανω τα ιδια λαθη κ χειροτερα απο την δικη μ οικογενεια …. Το μελλον δεν το ξερουμε κ δεν ξερουμε πως θα ειμαστε .. Αλλα ειμαι ανθρωπος νευρικός αγχώδης … δεν θελω να βγαλω ασυναίσθητα ολα αυτα τα ψυχολογικα στο κοριτσι μ!!! Μακαρι στην γεννά ολα να πανε καλα προσπαθω να κανω θετικές σκεψεις . Εδω μεσα ειστε ολες πολυ βοηθητικές πραγματικα !!!! Συνηθως στα φόρουμ ολες κράζουν η μια την αλλη κ κρίνουν . Πρωτη φορα γραφω .. ευχαριστω για ολααα

1 ώρα πρίν, MumMaria είπε:

Καλησπέρα και με το καλό. Προφανώς κατακλύζεσαι από πολλά συναισθήματα,και λόγω του άγχους σου σαν χαρακτήρας ,αλλά κ λόγω των ορμονών στην εγκυμοσύνη. Διάβασα προσεκτικά αυτά που έγραψες. Να συνεχίσεις τις συνεδρίες σε ψυχολόγο,ακόμα κ μετά τον θηλασμό ,να συνεχίσεις την αγωγή σου ,η γνώμη μου ειναι πως οι συνεδρίες είναι απαραίτητες. Μόνο έτσι θα αποκτήσεις τα εργαλεία για να κουμαντάρεις κάπως το στρες,τις αρνητικές αλυσιδωτές σκέψεις,να σταματάς την παθολογική υπεραναλυση. Ούσα ψυχολόγος η ίδια,θα σου πω να ζητήσεις επί τούτου συμβουλευτική από τον ψυχολόγο σου. Να μην ωραιοποιεις καταστάσεις στην συνεδρία,να λες κ την πιο κουλή σου σκέψη για να τον κατευθύνεις κατάλληλα κ να απαιτείς πρακτικές λύσεις,τουλάχιστον για την περίοδο της λοχείας,πιο άμεσες τεχνικές για να μπορέσεις να ανταπεξέλθεις. Αν μετά την τρίτη συνεδρία δεις ότι δεν σου ταιριάζει,δεν έχετε χημεία,δοκιμάζεις άλλον,να μην χάσεις χρόνο. Το ιδανικό θα ήταν να είχες ξεκινήσει ψυχοθεραπεία καθ' όλη την διάρκεια της εγκυμοσύνης. Προσπάθησε να μην προκαταβαλλεσαι με την επιλοχειο. Αν δεν μπορείς να συζητήσεις με τον σύντροφό σου κ φορτίζεσαι,δεν μπορείς να βάλεις τις σκέψεις σου σε μια ροή ,σε ταξη ή από μεριάς του δεν είναι δεκτικός κ ξεκινάει καβγάς,μπορείς να γράψεις ένα γράμμα,τις σκέψεις σου,τα θέλω σου,τα άγχη σου,όχι με επιθετικό ύφος,να το ξαναδιαβάσεις,να τονίσεις αυτά που θέλεις να καταλαβει,που χρειάζεσαι βοήθεια κ να του το δώσεις όταν θα είστε καλά κ ήρεμα,να πάρει τον χρόνο του και να το μελετήσει. Δηλαδή να σε ακούσει πραγματικά. Συνήθως όταν γίνονται συζητήσεις φορτισμένες ,ο καθένας λέει τα δικά του κ βάζουμε παρωπιδες. Το ίδιο θα μπορούσες να κάνεις κ για την μαμά σου εφόσον θα περάσετε μαζί το διάστημα της λοχείας. Να ξεκαθαρίσεις τι χρειάζεσαι κ να βάλεις όρια .

Τώρα για την φάση του τοκετού,να μην ανησυχεις,γέννησα δύο φορές φυσιολογικά με επισκληριδιο(την δεύτερη φορά λίγο πριν την γέννα δεν προλάβαιναν να μου βάλουν δόση κ τα ένιωσα ΟΛΑ ) και ειλικρινά θα το ξανά έκανα από την αρχή άλλες τόσες φορές. Τα μεγάλα άγχη ,δυστυχώς,έρχονται αφού γεννηθεί το παιδί. Αν τρώει,αν κατουράει,γιατί κλαίει,όταν αρρωσταίνει κτλ κτλ κτλ. Καλό είναι να έχουμε τα εφόδια και την ψυχική υγεία να ανταπεξέλθουμε. Φυσικά κ θα νιώθουμε τύψεις,φυσικά και θα αγχωνόμαστε αλλά το σημαντικό είναι να ξέρουμε τα βήματα για την αυτορύθμιση μας ούτως ώστε αυτή η φάση να περνάει σχετικά αναίμακτα και γρήγορα. Και εννοείται προσπάθησε να δουλέψεις να μην αγχώνεσαι προκαταβολικά. Πιστεύω ένας κατάλληλος ειδικός θα σε βοηθήσει.

Σε ευχαριστω για την απαντηση . Πηγενω σε ειδικο Αλλα στο δημοσιο τομεα κ δυστιχως τα ραντευου ειναι αραιά …. Δεν εχω χρηματα για να μπορεσω να παω εξω .. μακαρι να μπορουσα … στο δημοσιο εχει 3 συνολικά στο κεντρο δεν εχω επιλογες να διαλεξω ξεκινησα με μια κυρια .. ειναι ευγενικη με ακουει μ μιλαει δεν εχει κρινει . 2 φορες εχω παει … την πρωτη φορα μ ειπε καποια πραγματα π ειδε σε μενα κ εγω δεν εχω δει ποτε κ με βοήθησε να νιωσω καλυτερα !!! Κ Οποτε πεφτω τα φερνω στο μυαλο μου .. στο επομενο ραντευου θα παω με τον συντροφο μου !! Μ ειπε κ εκεινη να παω μαζι του .   Ξερω πως το μετα θα εχει ευθυνες θα ειναι δυσκολα κ θα θελει υπομονη Αλλα οταν βρισκομαι σε καταστασεις δυσκολες βρισκω για καποιο λογο την δυναμη να ανταπεξελθω το ζήτημα ειναι απο ολη αυτη την πιεση να μην μ βγαινουν νευρα κλαματα  ( Γιατι αυτο δεν μπορω μα ελεγχξω στον εαυτο μου το αγχος την νευρικότητα ) δεν θελω αυτα να τα βγαλω ενω θα ύαρχει ενα μωρακι… θα προσπαθησω να θηλάσω μα αν αισθανθω πως καταρεω ψυχολογικα θα παρω την αγωγη κ θα επισκεφτώ τον ψυχιατρο στο ιδιο κεντρο κατευθειαν .  Αν δεν ειμαι καλα εγω δεν θα ειναι το μωρο μ … ευχομαι να τα καταφερω κ να πανε ολα καλα και σε καθε κοπελα που περναει κατι τετοιο να το παλευει κ παντα να ζηταει βοηθεια ..  ειναι σημαντικο να αναγνωρίζουμε την ψυχη μας κ να ζητάμε παντα την βοηθεια οταν μας πονά !

5 ώρες πρίν, Klaral είπε:

Γλυκιά μου @Kategataki, χαίρομαι πολύ που μπόρεσα να βοηθήσω έστω και λίγο. Να ξέρεις, ότι επειδή και εγώ έτσι ακριβώς μεγάλωσα, με πολύ αγάπη αλλά καμία κατανόηση στις συναισθηματικές μου ανάγκες, σε καταλαβαίνω απόλυτα. Η σχέση με την μητέρα μου παραμένει άκρως προβληματική, με τον πατέρα μου κάπως καλύτερα, αν και μας χωρίζουν έτη φωτός στις απόψεις. Θα δεις όμως, που μέσα από τα δικά σου βιώματα, οταν έρθει το παιδάκι σου με το καλό, θα το μεγαλώσεις τελείως διαφορετικά και θα χτίσεις μια πολύ ουσιαστική σχέση μαζί του. Στην δική μου περίπτωση, επειδή το συναίσθημα πάντα το υποτιμουσαν στην οικογένεια μου, εγώ ασυναίσθητα προσπαθώ να απαντάω όσο πιο καλά μπορώ στις συναισθηματικές ανάγκες των παιδιών μου και να κρατάω τις ισορροπίες. Μίλα στον ειδικό, μην προσπαθείς να αλλάξεις νοοτροπίες ετών, θα απογοητευτείς. Και θα δεις, ότι μόλις έρθει το μικρό σου θα αλλάξει ο τρόπος σκέψης από μόνος του, όχι μαγικά, απλά και μόνο γιατί θα είναι άλλες οι προτεραιότητες και η ψυχραιμία θα έρχεται από μόνη της..

Ειναι αυτο ακριβως που ειπες η νοοτροπιαααα !! Δεν μπορεις να αλλαξεις την νοοτροπια ( πιστευω πως η νοοτροπια ειναι εκπαίδευση του μυαλου εφοσον το μυαλο εκπαιδεύτηκε ετσι δεν αλλαζει .) γ άγνοια κ η αμάθεια κρατανε την νοοτροπια σταθερη κ δεν εξελίσσεται !!  Μακαρι οντως να μπορω να ακουω να καταλαβαινω το παιδι μου να μπορω να ειμαι διπλα της να μπορω να της προσφέρω !! Ευχαριστω πολυυ