Ομάδα αλληλουποστήριξης για νέες (και μέλλουσες) μαμάδες

[Singer]

Καλησπέρα, ονομάζομαι Αγγελική και πρόσφατα (πριν 2 μήνες περίπου) έγινα μαμά για δεύτερη φορά σε μια μπεμπουλα (έχω ήδη κ ένα αγοράκι 4 ετων). Σκεπτόμενη τις δυσκολίες που πέρασα και μέχρι να καταφέρω να μείνω έγκυος και στις εγκυμοσύνες μου και αφού γέννησα, θεωρώ ότι υπάρχουν πολλές γυναίκες που βίωσαν επίσης δυσκολίες σε αυτή τη σημαντική φάση της ζωής τους. Σίγουρα πολλές γυναίκες έχουν νιωσει κάποιες φορές μόνες κ αβοηθητες μετά από ένα τοκετό ή ότι πολλές φορές ο σύντροφος η το περιβάλλον τους δε μπορεί να καταλάβει τα συναισθήματά κ τις σκέψεις τους. Προσωπικά το να γίνω μητέρα είναι ο πιο σημαντικός ρόλος της ζωής μου και το ήθελα όσο τίποτα άλλο, τα παιδια μου είναι η πρώτη μου προτεραιότητα, όμως πολύ συχνά νιώθω ότι χάνω το  εαυτό μου μέσα από αυτό το ρόλο, ότι δεν είμαι πια αυτή που ήμουν κ κάποιες φορές μου λείπει το πως ήμουν (σωματικα ψυχικα και πνευματικά) και αυτά που έκανα πριν τα παιδιά. Αναλογίζομενη όλα αυτά, όπως επίσης και τα ορμονικα σκαμπανεβασματα στη διάθεσή που βιωνει μια γυναίκα λόγω της εγκυμοσύνης και της λοχείας και τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς γενικά μιας νέας μαμάς, αλλά και λόγω των σπουδών μου στην ψυχολογία, μου ήρθε η ιδέα να καλέσω απο εδω όσες γυναίκες το βιώνουν όλο αυτό σε μια ομάδα όπου θα μπορούμε να συζητάμε και να εκφράζουμε αυτα τα συναισθήματά μας, τις ανησυχίες, τους φόβους, τις σκέψεις σε άλλες γυναίκες που βιώνουν κάτι παρόμοιο, να βοηθάμε η μία την άλλη όπως μπορούμε και να αλληλουποστηριζομαστε. Βιώνουμε μια περίοδο στη ζωή μας πολύ σημαντική και επειδή η μητρότητα παρουσιάζεται πολλές φορές εξιδανικευμενη θεωρείται πολύ συχνά ταμπού το να μιλάει μια γυναίκα για συναισθήματά πιο δύσκολα. Όσες νιώθετε κάτι παρόμοιο και θέλετε, θα χαρώ πολύ να τα πούμε!

[Xara999]

Καλησπέρα σας !! Πρωτάρα εδώ 25 κ 3! 
Ακουω μερικές κοπέλες να λένε «Αγάπησα το μωρό μου από την ώρα που είδα θετικό τεστ»  
Εγω ενώ το θέλαμε πολύ , ένιωθα μόνο άγχος! Άγχος αν ειναι καλά το μωρακι μας, άγχος αν είμαι καλη μαμά , άγχος στην αυχενική γιατί βγήκανε κάποια θέματα και έπρεπε να κάνω νιπτ!  Δεν το απολάμβανα, δεν έβγαζα αγάπη για να μην δεθω και γίνει κάτι !! 
Τωρα που πέρασε ο καιρός και τον βλεπουμε και σε υπερήχους δεν το συζητώ, τον περιμένουμε πως και πως ❤️ Τώρα νιώθω αγάπη να ξεχειλίζει , με μόνο άγχος να ειμαι καλη μαμά ❤️

Πολυ ωραία πρωτοβουλία το θέμα που άνοιξες ❤️

[Niki87]

Εγω βρίσκομαι στη προσπάθεια ακόμη αλλά αλήθεια είναι πως όταν σκέφτομαι οτι μπορει να τα καταφέρω με αγχώνει το κομμάτι με το δέσιμο με το μωρό.  Είμαι και λίγο δύσκολος άνθρωπος και πολλές φορές σκέφτομαι αν θα το αγαπάω απο τη πρώτη στιγμή και το πως θα αντίδρασω στην αλλαγή που θα γίνει στις ζωές μας. Μπορώ να πω οτι ισως και με αγχώνει περισσότερο και απο την εξωσωματική.

Αλλά προς το παρόν,  ενα βήμα τη φορά.

[Singer]

18 ώρες πρίν, Xara999 είπε:

Καλησπέρα σας !! Πρωτάρα εδώ 25 κ 3! 
Ακουω μερικές κοπέλες να λένε «Αγάπησα το μωρό μου από την ώρα που είδα θετικό τεστ»  
Εγω ενώ το θέλαμε πολύ , ένιωθα μόνο άγχος! Άγχος αν ειναι καλά το μωρακι μας, άγχος αν είμαι καλη μαμά , άγχος στην αυχενική γιατί βγήκανε κάποια θέματα και έπρεπε να κάνω νιπτ!  Δεν το απολάμβανα, δεν έβγαζα αγάπη για να μην δεθω και γίνει κάτι !! 
Τωρα που πέρασε ο καιρός και τον βλεπουμε και σε υπερήχους δεν το συζητώ, τον περιμένουμε πως και πως ❤️ Τώρα νιώθω αγάπη να ξεχειλίζει , με μόνο άγχος να ειμαι καλη μαμά ❤️

Πολυ ωραία πρωτοβουλία το θέμα που άνοιξες ❤️

Με το καλό το μωράκι σου! Το άγχος είναι πολύ μεγάλο θέμα και νομίζω είναι φυσιολογικό να υπάρχει ακόμα κι αν όλα πάνε καλά. Εγώ παρολο που ήθελα παρα πολυ αυτό το μωρό και έκανα γύρω στον 1 χρόνο προσπάθειες για να μείνω έγκυος, μόλις είδα το θετικό τεστ με κατέκλυσε το άγχος και όντως ήταν μια αρκετά δύσκολη εγκυμοσύνη με αιμορραγίες αποκόλληση και χαμηλό πλακούντα (έμεινα σχεδόν 4 μήνες ξάπλα στην αρχή της εγκυμοσύνης). Λόγω ηλικίας (είμαι 40) ήταν πολύ σημαντικό για εμένα να κρατήσω αυτή την εγκυμοσύνη και να έχω ένα υγιές μωράκι, για αυτό και έκανα κι εγώ το νιπτ (λόγω χαμηλού πλακούντα δεν ρισκαρα να κάνω και αμνιοπαρακεντηση). Έτσι φυσιολογικά το κυρίαρχο συναίσθημα που είχα, ειδικά τους πρώτους μήνες ήταν το άγχος, το οποίο βέβαια όσο περνουσε ο καιρός το διαχειριζομουν πιο εύκολα κάνοντας όσο μπορούσα πράγματα που με ευχαριστουσαν. Νομίζω συναισθηματικά άρχισα να δένομαι με αυτό το μωρό (όπως και με το πρώτο) όταν άρχισα να το αισθάνομαι να κουνιέται μέσα στην κοιλιά μου.

 

1 hour ago, Niki87 είπε:

Εγω βρίσκομαι στη προσπάθεια ακόμη αλλά αλήθεια είναι πως όταν σκέφτομαι οτι μπορει να τα καταφέρω με αγχώνει το κομμάτι με το δέσιμο με το μωρό.  Είμαι και λίγο δύσκολος άνθρωπος και πολλές φορές σκέφτομαι αν θα το αγαπάω απο τη πρώτη στιγμή και το πως θα αντίδρασω στην αλλαγή που θα γίνει στις ζωές μας. Μπορώ να πω οτι ισως και με αγχώνει περισσότερο και απο την εξωσωματική.

Αλλά προς το παρόν,  ενα βήμα τη φορά.

Με το καλό εύχομαι όλα να πάνε καλά στην προσπάθεια σου! Είναι μεγάλη η αλλαγή ή αλήθεια είναι στη ζωή μας όταν γινόμαστε μητέρες. Βέβαια οι 9 μήνες της εγκυμοσύνης είναι μια καλή αρχή για να το επεξεργαστούμε ότι θα αλλάξει η ζωή μας, η σχέση μας με το σύντροφο μας, οι προτεραιότητες μας, ο ίδιος μας ο εαυτός. Και η αλήθεια είναι ότι συνήθως τον πρώτο καιρό για ένα διάστημα περνάμε αρκετά δύσκολα μέχρι να προσαρμοστουμε.. Όμως όντως καλό είναι να σκεφτόμαστε ένα βήμα τη φορά για να μπορούμε να διαχειριστουμε πιο εύκολα και το άγχος μας γιατί είναι πάρα πολλά αυτά για τα οποία πιθανώς θα αγχωθουμε στην πορεία..

Στο πρώτο μου παιδάκι θυμάμαι χαρακτηριστικά μέχρι και τους τελευταίους μήνες της εγκυμοσύνης όταν μιλούσα για αυτό το ανέφερα ως "έμβρυο" και όχι ως "μωρό", διότι δεν ήμουν σίγουρη ότι έπρεπε να δεθω μαζί του μέχρι να σιγουρευτώ ότι όλα θα πάνε καλά. Η αγάπη βέβαια υπάρχει όταν ξέρεις ότι έχεις ένα μικρό πλασματακι μέσα σου, όμως η αλήθεια είναι ότι όταν το γεννήσεις και το γνωρίσεις από κοντά και όσο το βλέπεις να μεγαλώνει και δένεσαι μαζί του, αυτή η αγάπη πολλαπλασιαζεται. Εγώ πριν γεννήσω το δεύτερο, αναρωτιόμουν αν θα το αγαπάω όσο και το πρώτο. Όταν την έπιασα στην αγκαλιά μου όμως όλες μου οι αμφιβολίες εξαφανίστηκαν. Πλέον (έχει αρχίσει και κάνει χαμόγελα και γελάκια ήδη) την κοιτάζω και λιώνω. Το άγχος βέβαια πάντα υπάρχει, ειδικά αν τα κάνω όλα καλά και αν είμαι καλη μαμά και παρόλο που είμαι μαμά 4 χρόνια ήδη πιστεύω αυτό το άγχος δε θα αλλάξει ιδιαίτερα (ίσως λίγο μορφή) ούτε στα 24 χρόνια.. Όμως θεωρώ ότι η πρωτογνωρη συτη αγαπη που βιωνεις σε αποζημιώνει για όλα..