ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΜΕ ΓΟΝΕΙΣ

[Μιμή]

Καλησπέρα, είμαι νέο μέλος και γράφω πρώτη φορά. Ειμαι 27 χρονών έχω σχέση εδώ και 11 χρόνια και είμαστε παντρεμένοι τα τελευταία 2.5 χρόνια. Λοιπόν η ιστορία μου ξεκινάει πριν παντρευτώ. Όταν γνώρισα τον σύζυγό μου από τους πρώτους μήνες αποφασίσαμε να γνωρισουμε ο ένας τον άλλον στους γονείς μας και από τις δύο πλευρές ήμασταν αγαπητοί δε η πεθερά μου με αγάπησε από την πρώτη στιγμή σαν κόρη της όλα πηγαίνανε καλά μέχρι που μερικά χρόνια μετά αποφασίσαμε να μείνουμε μαζί. Οι γονείς μου έχουν μονοκατοικία μια γκαρσονιέρα και 2 ορόφους αυτοί μένουμε στην γκαρσονιέρα και εγώ μένω στον 1ο όροφο ο πάνω όροφος ο δεύτερος τον έχει γράψει ο πατέρας μου σε εμένα όταν θα παντρευτώ. Του πρότεινα να μείνουμε στο σπίτι των γονιών μου εφόσον έχουμε χώρο  είπα γιατί όχι αφού στον 1ο μένω μόνη μου δεν είχε αντιρρηση το θεώρησε καλή ιδέα ήθελε και αυτός να φύγει απο το πατρικό του όταν ήρθε  μετά από καιρό μου ζήτησε το χέρι και αρραβωνιαστηκαμε. Οι δικοί μου είχανε κλειδί από το σπίτι ή μητέρα μου ειδικά ερχόταν οπότε ήθελε αυτό δεν άρεζε στον σύζυγό εγώ στην αρχή δεν το πήρα και στα σοβαρά  ανακατευοταν παντού στα δικά μας θέματα όταν έχουμε συζήτηση πάντα λέει η μαμά μου θα κάνουμε θα πάμε δηλαδή βάζει και τον εαυτό της μεσα ενώ αφορά μόνο εμας ουσιαστικά σαν να αποφασίζει για εμάς  μας κάνει Συνέχεια υποδείξεις σαν να τα ξέρει όλα πχ την λέω εγώ κάτι που αποφάσισα μαζί με τον σύζυγό και η απάντηση είναι εσείς ξέρετε και το λέει με μια στεναχώρια και δεν μου αρέσει καθόλου ή κάνω κάτι και έχει άποψη αυτό κάντο έτσι κάντο αλλιώς. Μετά με τον άντρα μου παντρεύτηκαμε και το σπίτι που μου είχε γράψει ο πατέρας μου τον 2ο όροφο αποφάσισαμε να το φτιάξουμε και μετακομίσαμε πλέον δεν ερχόταν η μαμά μου οπότε ήθελε δεν δώσαμε κλειδί σε κανέναν ούτε και στα πεθερικά μου. Αλλά τα υπόλοιπα προβλήματα δεν σταμάτησαν. Μια μέρα αποφάσισα να μιλήσω στους γονείς μου να τους βάλω όρια το κατάλαβαν και είπαν δεν θα ανακατευομαστε δεν κράτησε πολυ σαν μιλούσα  σε τοίχο ήταν. Είχα πει στον σύζυγό θα αλλάξουν οι δικοί μου τελικά δεν έγινε.  Ο σύζυγός είπε θα κανω υπομονή όσο μπορώ μετά δεν ξέρω τι θα γίνει. Είχαν επηρεάσει την ψυχολογία μας και φυσικά την σχέση μας. Όσες φορές τους μίλησα και ο σύζυγός κράτησε για κάνα 2 μηνο μετα ξαναξεκινησαν να κάνουν τα ίδια. Δεν είχαμε άλλη λύση αποφασίσαμε να φύγουμε από το σπίτι και από την πόλη μένουμε σε επαρχία και πήγαμε να κάνουμε νέα αρχή σε μεγάλη πόλη. Τους το ανακοινωσαμε και άρχισαν να λένε τότε το σπίτι γιατί το φτιάξατε( βάλανε και αυτοί μερικά λεφτά) εδώ έχετε δουλειά γονείς και πεθερικά είναι κοντά όταν θα κάνατε παιδιά ποιος θα τα κρατάει θα έχετε πολλά έξοδα και τέτοια. Εμείς κάναμε αυτό που είχαμε αποφασίσει και ότι είναι καλύτερο πήγαμε κάθε αρχή και δύσκολη ψάχναμε δουλειά παράλληλα και σπίτι εντωμεταξυ στην πόλη που θέλαμε  να πάμε μένει η μεγαλύτερη αδερφή μου και την είχαμε πει πριν πάμε να ψάξουμε δουλειά να μας έχει στο νου  της να μας βοηθήσει όσο περνούσαν οι μήνες ψάχνοντας δεν είπε ποτέ για δουλειά άκουσα ότι ζητάνε εκεί... ( γνωρίζει πολύ κόσμο) ξεκινήσαμε την αναζήτηση και βρήκα πρώτη εγώ δουλειά και πήγα για συνέντευξη με πήραν για 3 εβδομάδες δοκιμή ζήτησα από την αδερφή μου να μας φιλοξενήσει μέχρι να βρούμε σπίτι εγώ θα πήγαινα για δοκιμή και ο σύζυγός θα έψαχνε σπίτι δεν ήθελε  να μας φιλοξενήσει δεν ξέρω γιατί.. επειδή ήθελα πολύ την δουλειά μέναμε σε ξενοδοχείο αφήστε αρκετά σπαταλησαμε είναι απαράδεκτο να μην σε βοήθαει  η αδερφή σου σε τέτοια θέματα είχαμε εκνευριστεί πάρα πολύ. Οι δικοί μου κανανε το παν για να γυρίσουμε πίσω η αδερφή μου δεν ήθελε   να αλλάξω πόλη ποιος ξέρει γιατί μήπως την βόλευε..? Δεν τα καταφέραμε και γυρίσαμε πίσω. Είπαμε με τον άντρα μου θα αλλάξουμε τακτική απέναντι στους δικούς μου θέτοντας όρια για να είμαστε όλοι καλύτερα. Κράτησε για περίπου 1χρονο μετα ξανά τα ίδια( να τονίσω η μαμά μου σαν χαρακτήρας είναι αγχωτικη και υπερπροστατευτικη) και πολλές φορές νιώθω  ότι πνίγομαι με αυτά που κάνει. Μετά έμεινα  έγκυος όταν ήρθε στον κόσμο η κόρη μου μας άφησε για λίγο στην ησυχία μας αλλά με επριζε για το παιδί κάντο έτσι όχι αυτό εκείνο το άλλο σαν να ήταν αυτή η μάνα έκανε και συνεχίζει  να το κάνει. Με το  σύζυγό δεν αντέχουμε άλλο έχουμε πλέον την δική μας οικογένια δουλειά σπίτι οι δικοί μου δεν μπορούν να το καταλάβουν αυτό νομίζουν ότι μπορούν πάντα να έχουν επιρροη πάνω μας και να αποφασίζουν για εμάς.  Πείτε μου τι γνώμη σας τι να κάνουμε..? 

[Καντι]

Δεν ενημερώνεις για τις κινήσεις σου. Προγραμματίζεις και κανεις αυτο που θέλεις. Και τους φέρνεις προ τετελεσμένου.

Θυμισε στην μαμά σου πως ηταν η δίκη της η μαμά.

 Και δεν εχεις σχέσεις εξάρτησης πχ να σου κρατάνε το παιδί , να σου μαγειρεύουν ή να σου κανουν άλλες δουλειές και χάρες.

 Δεν το εχετε δίπορτο πάνω κάτω για οτι χρειάζεστε.

 Δεν μεταφέρεις τις συζητήσεις που εχετε με τον σύζυγο.

 Και κυρίως δεν αφηνεις κουβέντα να πέσει κάτω, με το που σου λέει κατι που σε χαλάει της απαντάς αμέσως. Εγω με την δίκη μου μένουμε πολυ μακριά,  αλλα με το που θα πετάξει κατι που δεν θα μ αρέσει θα απαντήσω άμεσα. Το εχει καταλάβει και μου λέει οτι εχω αλλάξει εγω δεν ήμουν ετσι. Υπονοώντας ποιος με άλλαξε. Αλλα δεν ειναι ετσι ωριμάζουμε και απογαλακτιζομαστε.

 Άμα δεις οτι σταματάνε να επεμβαίνουν αφηνεις λιγο λάσκα. 

[Konsta15]

Καταρχάς να σας δώσω συγχαρητήρια που τολμήσατε και δοκιμάσατε να ξεφύγετε από το σύνδρομο της οικογενειακής πολυκατοικίας, την παθογένεια της ελληνικής κοινωνίας. Οι περισσότεροι κάθονται παθητικά "αφου έχουμε σπίτι που να πάμε..  να πληγωσουμε κ τους γονείς μου που με τόσο ιδρώτα μας κράτησαν για πάντα κοντά τους.." . Ειμαι τόσο κατά της πρακτικής αυτής, μόνο προβλήματα βλέπω. 

Στην περίπτωση σας τώρα, δυστυχώς μάλλον μόνο αν γίνετε απόλυτοι και αυστηροί με όλους, αμιληκτοι σε σημείο πραγματικά να καταλάβουν ότι δεν σηκώνετε μύγα στο σπαθί σας. Χωρίς συναισθηματισμούς, ας παίζουν και μελόδραμα, προέχει η ηρεμία της οικογένειας σας (εσύ ο αντρας σου και το παιδι). Τωρα πια ειστε γονεις τους παιδιου σας, οχι παιδια των γονιων σας. Αυτο πρεπει να το καταλάβουν οι δικοί σου. 

[island1]

11 ώρες πρίν, Καντι είπε:

Δεν ενημερώνεις για τις κινήσεις σου. Προγραμματίζεις και κανεις αυτο που θέλεις. Και τους φέρνεις προ τετελεσμένου.

Θυμισε στην μαμά σου πως ηταν η δίκη της η μαμά.

 Και δεν εχεις σχέσεις εξάρτησης πχ να σου κρατάνε το παιδί , να σου μαγειρεύουν ή να σου κανουν άλλες δουλειές και χάρες.

 Δεν το εχετε δίπορτο πάνω κάτω για οτι χρειάζεστε.

 Δεν μεταφέρεις τις συζητήσεις που εχετε με τον σύζυγο.

 Και κυρίως δεν αφηνεις κουβέντα να πέσει κάτω, με το που σου λέει κατι που σε χαλάει της απαντάς αμέσως. Εγω με την δίκη μου μένουμε πολυ μακριά,  αλλα με το που θα πετάξει κατι που δεν θα μ αρέσει θα απαντήσω άμεσα. Το εχει καταλάβει και μου λέει οτι εχω αλλάξει εγω δεν ήμουν ετσι. Υπονοώντας ποιος με άλλαξε. Αλλα δεν ειναι ετσι ωριμάζουμε και απογαλακτιζομαστε.

 Άμα δεις οτι σταματάνε να επεμβαίνουν αφηνεις λιγο λάσκα. 

Συμφωνώ απόλυτα( τι προτοτυπο @Καντι) 

Τα όρια τα θέτουμε εμείς...

[kotsifikos]

Μόνο που το διάβαζα ένιωθα πως πνίγομαι, πόσο μάλλον να το το ζεις.

Απορώ πως δεν έχουν καταλάβει οι δικοί πόσο μεγάλο πρόβλημα σας δημιουργούν. Εγώ θα ενοικίαζα το σπίτι αφού θα ήταν δικό μου και θα πήγαινα σε άλλο, οκ στην ίδια πόλη όμως όχι στην ίδια πολυκατοικία.

Πολλοί γονείς αρνούνται να δεχθούν πως τα παιδιά τους μεγάλωσαν έχουν γίνει ενήλικες, και δεν έχουν δικαίωμα να κουμαντάρουν την ζωή τους. Ακόμα και αν σου λέει την γνώμη της η μητέρα σου ΜΗΝ ΚΑΝΕΙΣ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΛΕΕΙ, όσο και αν σε πιέζει, μην πτοείσαι όταν παριστάνει πως στεναχωριέται (θεέ μου πόσο χειριστικό). Είναι δική σου ζωή, κάνε τις επιλογές σου, ζήσε όπως έχεις εσύ επιλέξει και όταν η μητέρα σου προσπαθεί να σου επιβάλει την άποψη της να είσαι απόλυτη κοφτή και αυστηρή, αν συνεχίσεις έτσι το πρόβλημα σε λίγο καιρό πιθανό να είναι πιο μεγάλο γιατί και ο σύντροφος σου γιατί να κάνει πια υπομονή αφού βλέπει πως οι δικοί σου δεν αλλάζουν?

On 28/6/2020 at 3:37 ΠΜ, Καντι είπε:

 Εγω με την δίκη μου μένουμε πολυ μακριά,  αλλα με το που θα πετάξει κατι που δεν θα μ αρέσει θα απαντήσω άμεσα. Το εχει καταλάβει και μου λέει οτι εχω αλλάξει εγω δεν ήμουν ετσι. Υπονοώντας ποιος με άλλαξε. Αλλα δεν ειναι ετσι ωριμάζουμε και απογαλακτιζομαστε.

Και εγώ έτσι είμαι, παρόλο που δεν έχω παρεμβατικούς γονείς τα πρώτα χρόνια δημιουργούνταν διάφορα θέματα, δεν το συζητώ για το μετά το παιδί, που όλοι ήξεραν καλύτερα από εμάς, τώρα πια έχω την ταμπέλα της λιγο ''παράξενης'' αλλά δεν με νοιάζει, έχω την ησυχία μου και δεν την αλλάζω με τίποτα.

[Konsta15]

Να προσθέσω σε όλα αυτά πως εννοείται ότι δεν ζητάμε χάρες από τη μια και και την άλλη να απαιτούμε να μην μπλέκονται και στα πόδια μας. Και δεν εννοώ για σοβαρές καταστάσεις, αλλα για καθημερινες χαρες. Μια γιαγιά που καθημερινά κρατάει το εγγόνι 8-10 ωρες για να πάμε στη δουλειά και το Σάββατο για να πάμε βόλτα και το απόγευμα γιατί έχουμε πονοκεφαλο και μας κάνει κ ένα φαγητό γιατί δεν έχουμε χρόνο πχ, εννοείται θα πει και μια κουβέντα παραπάνω, θα έχει και λογο στο μεγάλωμα του παιδιού αφού το κρατάει όλη μέρα και αφού κουράζεται πραγματικά για εμάς. Θα πρέπει να είστε πλήρως αυτόνομοι και αυτάρκεις σε όλα σας. Και όταν περάσει ο καιρός και πιάσουν όλοι το νόημα, μπορείτε να λασκαρετε λίγο τα λουριά, δεν θα είστε για πάντα "αυστηροί και απόμακροι", αλλά θα ξέρουν για τι είστε ικανοί όταν μπλέκονται στα πόδια σας.