ο συγκινητικός και συγκλονιστικός λόγος μιας μητέρας, που ο γιός της είναι μαθητής σ

[tzim]

Είμαι η μητέρα του Δημήτρη, Είναι 14μιση χρόνων

και έχει αυτισμό.

Είναι ένας άνθρωπος που έτυχε να έχει αυτισμό, και

όχι ένας αυτιστικός που έτυχε να είναι άνθρωπος.

'Ισως αναρωτιέστε πως μια κατάσταση τόσο πολύπλοκη

και σοβαρή μπορεί να περιγράφεται έτσι σοκαριστικά απλά;

Θα σας απαντούσα Ναί!

Γιατί, έτσι απλά, συμβαίνει.

Συμβαίνει σ΄εμάς, σ΄όλους τους ανθρώπους απανταχού

στη γη, χωρίς να κάνει διάκριση σε φτωχούς, πλούσιους,

καλούς, κακούς, σε φυλές, σε γένη.

Ναί, έτυχε σ΄εμένα, όπως θα μπορούσε να τύχει στον καθένα....

Είναι το πρώτο ουσιαστικό μάθημα ζωής που πήρα. Να μην

προσπαθώ να ξορκίσω το "κακό" του διπλανού μου, βάζοντας

δικλείδα ασφαλείας για μένα και την οικογένειά μου.

Συνειδητοποίησα ότι είμαι τόσο τρωτή, φθαρτή, ευάλωτη,

ώστε αυτό που συμβαίνει στον διπλανό μου, ανα πάσα στιγμή

μπορεί να συμβεί και σ΄εμένα. Αν όχι σ΄εμένα, ίσως στα παιδιά,

τα εγγόνια μου.

'Ετσι ανοίγει η ψυχή στον ανθρώπινο πόνο, όταν τοποθετούμε

τον συνάνθρωπό μας, που πάσχει είτε ψυχικά είτε σωματικά,

κάπου δίπλα μας και όχι στην αντίπερα όχθη, κάνοντας

προσπάθεια να ταυτιστούμε συναισθηματικά μαζί του.

....................

Θα γυρίσω 12 χρόνια πίσω στο θάλαμο αναμονής ενός

νευρολογικού ιατρείου στο Παίδων.

'Ηταν το πρώτο μεγάλο σοκ που έπαθα, όταν στην προσπάθειά

μου να μάθω το γιό μου να περιμένει τη σειρά του - πράγμα

πολύ δύσκολο τότε - συνειδητοποίησα ότι δίπλα μας,

βασίλευε κυριολεκτικά ο πόνος.

Αυτός ο ψυχικός πόνος που παραλύει, που κουρελιάζει, που

εξοντώνει.

'Ηταν τα γλυκύτατα αυτά παιδιά, με τις σοβαρές νευρολογικές

παθήσεις, τα άδολα και αθώα πλάσματα, που αδίκησε η ζωή,

και οι γονείς μάρτυρες και ήρωες μαζί, μιας πραγματικότητας,

που έμοιαζε να βγαίνει απο τον χειρότερο εφιάλτη.

Περίμεναν και αυτοί τη σειρά τους. 'Οπως εμείς; Ανήκαμε κι

εμείς εκεί...;

'Οχι, ήταν αδύνατον! Το δικό μου το παιδί;

Μα δεν έδειχνε να έχει κάτι τόσο σοβαρό..!

Αποστασιοποίηση! Φόβος! Ρατσισμός!

Βλέπετε, δεν ήταν αυτός ο λόγος που βρεθήκαμε στο νοσοκομείο,

ήταν ένα μικρό ατύχημα του Δημήτρη.

Μέχρι τότε, για δύο τουλάχιστον χρόνια, εθελοτυφλούσα συστηματικά.

Ενώ υπήρχαν σοβαρές ενδείξεις ότι η πορεία της ανάπτυξής του, δεν

ήταν φυσιολογική, ήθελα να πιστεύω ότι "μεγαλώνοντας θα στρώσει",

όπως λέμε....

'Ηταν ένα παιδί με τυπικά αυτιστικά χαρακτηριστικά, δηλαδή κλεισμένος

στον κόσμο του, δεν είχε αναπτύξει παρά ελάχιστους κώδικες

επικοινωνίας, έμοιαζε δηλαδή σαν να μη θέλει να επικοινωνήσει, ενώ

στην πραγματικότητα δεν μπορούσε!

'Επαιζε στερεοτυπικά με τα παιχνίδια του και όχι φυσικά με άλλα

παιδιά, έμοιαζε σαν να μην αντιλαμβάνεται τι γίνεται γύρω του,

να μην ακούει, παρά μόνον όταν κάτι τον ενδιέφερε .. και να μιλάει

λίγο, μόνον όταν ήθελε να καλύψει τις ανάγκες του.

Να γυρίσω, όμως, πίσω στο νοσοκομείο, όταν ήρθε η ώρα να

ακούσω την διάγνωση της παιδονευρολόγου.

"Αυτισμός" είπε.. Η πρώτη ταμπέλα, κατηγοριοποίηση, σκληρή

πραγματικότητα.

Δεν πρέπει να ήμουν εγώ που άκουγε όλη αυτή τη φρίκη, έπρεπε

να ζούσα τη ζωή κάποιας άλλης...

'Ηταν τότε που ένοιωσα να παγώνει το αίμα μαζί και η ψυχή μου,

σ΄ένα σώμα κέρινο, ανήμπορο να αντιδράσει.

Και μετά; 'Εγιναν οι εξετάσεις να αποκλειστούν άλλα σύνδρομα.

Όλες φυσιολογικές. Και μετά; Το χάος.

Μέχρι εκεί σταματούσε η προσφορά των ειδικών του δημοσίου.

Η πολιτεία; Απούσα, όπως πάντα!

Και τότε, ήταν, σαν να έχανα έναν αγαπημένο....

Θυμός, Άρνηση, Θλίψη, Πένθος για το παιδί που θα ΄θελα να έχω

και δεν το είχα.

'Ηθελα να φύγω, να πάρω τα βουνά. Για την ακρίβεια, απάλυνε τον

πόνο μου η σκέψη να ζήσω με τον Δημήτρη σ΄ένα απομακρυσμένο

νησί, άγονης γραμμής, μακριά απο τα βλέμματα περιέργειας, απο

τα επικριτικά σχόλια για το διαφορετικό, το περίεργο στα μάτια τους

παιδί και για τη δύστυχη μάνα του παιδιού ενός κατώτερου θεού.

'Οσο ήθελα να κρυφτώ πίσω απο το πρόβλημα, τόσο πιο έντονα

ένοιωθα την περιέργεια και τα σχόλια γύρω μου.

Πέρασε ένα αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα, ίσως και δύο χρόνια,

μετά απο πάλη με τους Κύκλωπες και τους Λαιστρηγόνες της

καθημερινότητας, αλλά και της ψυχής μου, ήρθε επιτέλους η στιγμή

να σταματήσω το κρυφτούλι με τον εαυτό μου. Και ως δια μαγείας,

άλλαξε και η στάση του κόσμου! Ρωτούσαν να μάθουν, τι είναι ο

αυτισμός Και γω τους εξηγούσα με πάθος.

Είχα, πλέον, "αποδεχτεί" το παιδί μου, είχα λυτρωθεί! 'Ετσι, ήθελα να

το αποδεχτούν και οι άλλοι. Θέλει κότσια για να φτάσει κανείς εδώ...

Θέλει ενημέρωση, βοήθεια απο ειδικούς, ενδοσκόπηση, αυτογνωσία,

άνοιγμα του μυαλού.

Είναι η στιγμή που βάζουμε το πρόβλημα απέναντί μας, κοιτώντας το

στα μάτια, με θάρρος και σχεδιάζουμε την επόμενη κίνηση.

'Ετσι φτάνουμε στην "ωρίμανση", εκεί όπου αγαπάμε τα παιδιά μας

γι αυτό που είναι και όχι γι αυτό που θα επιθυμούσαμε να είναι..

και είμαστε περήφανοι για αυτά.

Δεν πρέπει να πέφτουμε στην παγίδα της σύγκρισης με τα

φυσιολογικά ή καλύτερα με τα "νευροτυπικά" παιδιά, όπως

αναπόφευκτα συμβαίνει τον πρώτο καιρό, παρά, να δίνουμε

έμφαση στο πόσο έχει προοδεύσει και εξελιχθεί το παιδί μας

σε σχέση με πριν.

......................................

......... τα στηρίζουμε βοηθώντας τα να ωριμάσουν

συναισθηματικά, νοητικά, αισθητηριακά, όσο αυτό είναι

δυνατό για κάθε παιδί. Δηλαδή προσπαθούμε να ανασύρουμε

στην επιφάνεια το κρυμμένο νοητικό και ψυχικό δυναμικό

του παιδιού. Το βοηθάμε να αναπτύξει την ικανότητά του

να μαθαίνει, να καλλιεργήσει τις δεξιότητές του. 'Ετσι, θα

γίνει πιο λειτουργικό, θα καταφέρνει πράγματα, ανεβάζοντας

την αυτοεκτίμησή του, κάτι που θα το ωθήσει να γίνει

δυναμικό και ανεξάρτητο, πάντα στο μέτρο του δυνατού.

Βασικό ρόλο σε όλα αυτά παίζει το σχολείο, και

συγκεκριμμένα το ειδικό σχολείο.

................................................

'Οχι άτομα με ειδικές ικανότητες, όπως συνηθίζεται τελευταία να

λέγεται, ιδιαίτερα απο επίσημους αντιπρόσωπους της πολιτείας.

Ο όρος αυτός υποβαθμίζει το πρόβλημα, το ωραιοποιεί, το ψευτίζει,

του αφαιρεί τις πραγματικές διαστάσεις.

Δεν αμφιβάλλω ότι υπάρχουν κάποια άτομα που έχουν ξεχωριστές

ικανότητες, αλλά οι ανάγκες τους είναι επίσης ξεχωριστές, μεγάλες

και σε πρώτη μοίρα.

Να μην ξεχνάμε ότι τα άτομα με ειδικές ανάγκες χρειάζονται

τον σεβασμό μας, την υποστήριξή μας, την κατανόησή μας,

ώστε να γίνει η ζωή τους ευκολότερη και καλύτερη.

Και πάνω απ΄όλα είναι άνθρωποι που έτυχε να έχουν κάποια

ειδικά προβλήματα".

Το διάβασα και το ανέβασα να το διαβάσετε και εσείς .....Να είσαι πάντα καλά Γιώτα ...

[ΑΝΝΑ4]

.......δεν εχω λογια.....απλα υποκλινομαι στο μεγαλειο της ΜΗΤΕΡΑΣ!!!

[giota31]

Συγκλονιστικό.......

[tzim]

Να μην ξεχνάμε ότι τα άτομα με ειδικές ανάγκες χρειάζονται

τον σεβασμό μας, την υποστήριξή μας, την κατανόησή μας,

ώστε να γίνει η ζωή τους ευκολότερη και καλύτερη.