Κουρασμενες νεες μαμαδες

[Singer]

Καλησπέρα σε όλες!

Είναι συγχρόνως λυπηρό αλλά και παρήγορο ότι υπάρχουν πολλές γυναίκες που βιώνουν παρόμοιες δυσκολίες με τις δικές μας..

Εγώ έχω έναν μικρούλη 1,5 έτους και από την αρχή της εγκυμοσύνης χρειάστηκε να σταματήσω να εργάζομαι λόγω δυσκολιών της κύησης (αποκολλήσεις κλπ κλπ). Ευτυχώς σε εκείνη την περίοδο είχα βοήθεια, είχε έρθει το πρώτο διάστημα η πεθερά μου από επαρχία (όπου και ζει μόνιμα- εμείς μένουμε Αθήνα) και ερχόταν συχνά και η αδερφή του άντρα μου να βοηθήσει, μιας και δε δούλευε εκείνη την περίοδο λόγω καραντίνας. Όταν γέννησα, επειδή ήμουν κι εγώ με καισαρική, ήρθε επίσης για ένα διάστημα η πεθερά να βοηθήσει. Όταν έμεινα μόνη με το μικρό στην αρχή τα κατάφερνα αρκετά καλά μπορώ να πω. Ο σύζυγος σε όλο αυτό το διάστημα ήταν αρκετά υποστηρικτικός αλλά έπρεπε και να δουλέψει, οπότε το μεγαλύτερο βάρος της φροντίδας του μικρού και του σπιτιού έπεφτε σε εμένα.. Η κυριότερη κούραση, που άρχισε να μου βγαίνει λίγο καιρό αφού γέννησα ήταν ψυχολογική.. Οι ορμόνες αλλά και τα ψυχικά τραύματα που είχα αποκτήσει από τις δυσκολίες της εγκυμοσύνης και του τοκετού (έκανα επείγουσα καισαρική λόγω επιπλοκών και το μωρό έμεινε 2 εβδομάδες στη ΜΕΝΝ), σε συνδυασμό με το ότι άφησα πίσω μου όλη την προηγούμενη ζωή μου (τη δουλειά μου, τα χρόνια που σπούδαζα ψυχολογία- μουσική- θέατρο, τους φίλους μου με τους οποίους έχουμε χαθεί τελείως τα τελευταία χρόνια λόγω απόστασης και υποχρεώσεων κλπ κλπ) και οτι έπρεπε μόνη μου χωρις ουσιαστική βοήθεια να ανταπεξέλθω στον καινούργιο μου ρόλο, με έκαναν απόμακρη και πολλές φορές απότομη και οξύθυμη κυρίως προς τον άντρα μου. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να βλάψει τη σχέση μας συν ότι και η ερωτική μας ζωή δεν ήταν στα καλύτερά της, αφού δεν είχα ιδιαίτερη ερωτική διάθεση, κάτι που επίσης δημιουργούσε προστριβές μεταξύ μας.. Συν το οικονομικό.. Στην εργασία μου δε μπορούσα να επανέλθω διότι δεν με συνέφερε οικονομικά (έπαιρνα 650 ευρώ ως υπάλληλος γραφείου και έλειπα μέχρι αργά το απόγευμα από το σπίτι οπότε δε συνέφερε ούτε να πάρω νταντά ούτε να τον πάω σε βρεφικό σταθμό) και οι εργασίες του συζύγου (εκτός από την πρωινή δουλειά εργάζεται κάποιες ώρες κ το απόγευμα) με δυσκολία μας συντηρούν και τους τρεις. Πρακτικά, βοήθεια δεν έχω από πουθενά, αφού η πεθερά μένει επαρχία όπως είπα πιο πάνω και οι γονείς μου είναι πολύ μεγάλης ηλικίας με προβλήματα υγείας και μένουν στην άλλη άκρη της Αττικής. 

Σε μια από τις τελευταίες συγκρούσεις που είχαμε με τον άντρα μου, αποφάσισα να του πω ακριβώς πως νιώθω προσπαθώντας να μην του κάνω κάποια επίκριση (μιας κ αυτό τον εξοργίζει κ αρχίζει το "πινγκ- πονγκ" μετά μεταξύ μας). Του είπα λοιπόν ότι τον τελευταίο καιρό δεν έχω κάνει τπτ για εμένα. Και δε μιλάμε για να βγω για καφέ ή να πάω στο κομμωτήριο (που κι αυτό είναι απαραίτητο όπως για κάθε φυσιολογική γυναίκα). Αλλά έπρεπε να οργανώσουμε ολόκληρο σχέδιο ακόμα και για να πάω σε ένα γιατρό να κάνω μία εξέταση. Ότι δεν έχω ασχοληθεί εδώ και καιρό με κάποια ασχολία που μου αρέσει (εννοείται ότι μου αρέσει να ασχολούμαι με τον μικρό μου και τον λατρεύω και είναι η χαρά τον τελευταίο 1,5 χρόνο- αλλά δεν υπάρχει κάτι άλλο). Ότι σπάνια πλέον έχουμε το χρόνο μας σα ζευγάρι πχ να πάμε για ένα φαγητό, ένα ποτό, μία βόλτα. Ότι είναι λογικό να μην αισθάνομαι ερωτική όταν είμαι συνέχεια σπίτι με τις φόρμες κ τις παντόφλες άπεριποίητη και με τη ρίζα να έχει φτάσει στο αυτί- συν την εξάντληση. Και φυσικά πόσο κακό μου έχει κάνει και οικονομικά αλλά κυρίως ψυχολογικά ότι δε δουλεύω, δεν είμαι ανεξάρτητη και είμαι συνέχεια κλεισμένη στο σπίτι.  Έπειτα από αυτή τη συζήτηση είδα ότι έκανε περισσότερες προσπάθειες κι αυτός να με στηρίξει όσο μπορούσε και να με καταλάβει, αλλά κι εγώ απέκτησα μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση για να ξαναρχίσω να ασχολούμαι σιγά σιγά με εμένα και με τα θέλω μου.. Επίσης σε κάποια φάση απευθύνθηκα σε ψυχολόγο διαδικτυακά για όλα αυτά τα θέματα, κάτι που επίσης βοήθησε αρκετά και άρχισα και να αφιερώνω λίγα λεπτά την ημέρα- οπότε κ όσο μπορούσα- για mindfulness για να χαλαρώσω λίγο..

Γνωρίζω ότι τίποτα δεν είναι ρόδινο, όπως επίσης ότι κι η δική μου προσωπικότητα αλλά και του άντρα μου δεν βοήθησαν ιδιαίτερα σε όλη αυτή την κατάσταση, αλλά θεωρώ για όλους και για όλες τις καταστάσεις υπάρχουν λύσεις ακόμα κι αν δεν είναι τα πάντα ιδανικά..

Υ.Γ. Συγνώμη για το τεράστιο κείμενο!

 

 

 

[Klaral]

Τελικά είμαστε πολλές κορίτσια!! Σας διάβαζα και σκεφτόμουν τι ωραία που θα ήταν αυτά τα θέματα να μην ήταν ταμπού. Να ενημερωνομασταν πριν την γέννα, όπως ας πούμε για τον "ανώδυνο" τοκετό ή τον θηλασμό. Τουλάχιστον δεν θα φορτωνομασταν και δέκα τόνους τύψεις γιατί είμαστε κουρασμένες, γιατί θέλουμε μια ώρα χωρίς το μωρό ή γιατί μας χάλασε ρε αδερφέ η κλεισούρα και σιχαθηκαμε τον εαυτό μας με πιτζάμες. Ή ακόμα καλύτερα, κάποιος να μας έπαιρνε μια αγκαλιά την ώρα που νομίζουμε ότι θα τρελαθουμε από τα νεύρα μας.....

Ξέρω ότι σε λίγα χρόνια όλα αυτά θα μας φαίνονται μακρινά, αφού την θέση τους θα έχουν πάρει άλλες δυσκολίες και άγχη. Αυτό δεν αποτελεί όμως από μόνο του ανακούφιση. Ανακούφιση ήταν για εμένα αυτές τις μέρες να διαπιστώσω ότι τελικά ούτε κακομαθημένη ούτε τρελή είμαι..και σας ευχαριστώ πολύ για αυτο

[Sissaki89]

Διαβάζοντας και γω όλα τα κείμενα χαίρομαι όπως είπε και η @Klaral που δεν είμαι μόνη!

• Επίσης πρέπει να απαιτούμε κορίτσια απ’ τον σύντροφό μας να εμπλέκεται άμεσα στην φροντίδα του μωρού. Δεν είναι ένας απλός υποστηρικτικός κρίκος, είναι ένας ισάξιος φροντιστής. Είναι πατέρας του μωρού και έχει επιστημονικά τεκμηριωθεί ότι ένα μωρό μεγαλώνει καλύτερα έχοντας λάβει φροντίδα και από τους 2 γονείς. Είμαι τυχερή γιατί ο άνδρας μου με βοήθησε από την πρώτη στιγμή πολύ, ήταν ενεργός παρακολουθήσαμε μαζί και σεμινάρια για τον ερχομό του μωρού κτλτ( βέβαια στην πρώτη ευκαιρία εννοείται ότι θα βρει τρόπο να λουφαρει ) αλλά κανουμε και σταθερά συζητήσεις σε σχέση με το μεγάλωμα του παιδιού, τι κάνουμε σωστά και τι λάθος. Δεν σας τα λέω για να σας περιγράψω ότι έχουμε την τέλεια σχέση ίσα ίσα έχουμε ακόμα πολλά να διορθώσουμε. Απλά σε κάθε συζήτηση επιμένω και ζητάω ακόμα περισσότερα και του εξηγώ ότι δεν μου κάνει καμία χάρη όταν πχ κρατάει το γιο του για να κάνω μπάνιο να βγω μια βόλτα η να προετοιμαστώ για την δουλειά. Είναι θετικό ότι οι φίλοι του που έχουν μωρά είναι επίσης στο ίδιο μοτίβο και συμμετέχουν στο μεγάλωμα των μωρών τους ( μάλιστα ο ένας είχε πάρει αυτός την γονική άδεια αντί της συζύγου και για ένα χρόνο μεγάλωσε ο ίδιος το μωρό) οπότε έχει θετικά ερεθίσματα απ’ τον περίγυρο του.

Κορίτσια ήθελα να ρωτήσω είναι καμία μανούλα που να θηλάζει το μωράκι της; Θηλάζω και είμαστε 8 μηνών, το τελευταίο διάστημα δεν κοιμάμαι καθόλου τα βράδια θέλει να θηλάζει ολοοο το βράδυ. Έχει συμπέσει με το ότι εδώ και ένα μήνα γύρισα στην δουλειά και λείπω τα πρωινά, λέτε να είναι επειδή του λείπω και έχει προσκολληθεί η να είναι από άλμα ανάπτυξης;;;

Έχω να κοιμηθώ μέρες τώρα

 

 

 

 

 

 

 

[vasilia90]

On 29/10/2022 at 12:41 ΠΜ, Afrodite88 είπε:

Κορίτσια η μικρή μου είναι ακριβώς ενός έτους, και περιμένω σε λίγους μήνες το δεύτερο.

Δυστυχώς όταν γέννησα δεν είχα καμία βοήθεια. Ο άντρας μου δεν έκανε ούτε ένα ξενύχτι για το μωρο και φτάσαμε δυο φορές στα πρόθυρα χωρισμού εξαιτίας της μη-βοήθειας του. Όταν εγώ ξενυχτούσα θήλαζα άλλαζα έπλενα αποστείρωνα κλπ εκείνος απολάμβανε την τριβδομαδη άδεια του μιλώντας στο τηλέφωνο, παίζοντας παιχνίδια και δεν με βοήθησε ούτε καν με ένα φαγητό. Λιποθυμούσα άπειρες φορές και πολλές φορές με το μωρό αγκαλιά και αντι με τον καιρό να καλυτερεύει , η κούραση χειροτέρευε . Χωρίς καμία βοήθεια, μια ώρα μακριά από το σπίτι μου λόγω εργασίας συζύγου στην επαρχία, ήμουν εντελώς μόνη μου , δε θέλετε να ξέρετε πόσες φορές έκλαιγα (ίσως και από ορμόνες.) 

Δεν γραφω όμως αυτό το κείμενο για να παραπονεθώ για την τότε-ευτυχώς μόνο- συμπεριφορά του! Θα το δώσω στην πρωτιά του να κανεις παιδί , και να μην εχεις καμία εμπειρία να σε νοιάζει τπτ άλλο πέραν της παρτης του. Το θέμα όμως ειναι ότι περίμενα βοήθεια γενικά απο τη μητέρα μου η οποια στην αρχή ήθελε να επιβάλλει τους τρόπους της, να μείνουμε σπίτι της, να κάνει με το μωρό ότι θέλει και νομίζει. Η μητέρα του άντρα μου υποσχέθηκε να με βοηθάει δυο φορές τη βδομάδα αρκεί να έρθω από Αθήνα, και ερχόταν όποτε εκείνη ήθελε, χωρίς ενημέρωση, και με πολύ άσχημο τρόπο, έφερνε φαγητό μονο για το γιο της( ακριβώς μια μερίδα) μη τυχόν και δεν τον φροντίζω λόγω του μωρού~για μένα ούτε λόγος. Και τη μοναδική φορά που χρειάστηκα βοήθεια γιατι λιποθύμησα κ της ζήτησα να έρθει, με άφησε στο πάτωμα και πήγε για καφέ. Με αποκορυφώμα των προβλημάτων που είχε δημιουργήσει, μια φορά έδωσε ,ενάντια της απαγόρευσης μου ,στο μωρό μια μπουκιά μιλφέιγ που έφτιαξε και το μωρό κατέληξε στο νοσοκομείο απο αλλεργικό σοκ και αιμορραγία. Ο δε αδερφός μου και ο πατέρας μου που εξαιτίας τους έχω δυο σκυλιά που φροντίζω, καθότι μου τα παράτησαν και έφυγαν, δεν τα κράτησαν ούτε όταν γεννούσα, τα πήγαινα βόλτα διπλωμενη απο την καισαρική. Και οοολλλαααα αυτά ταυτόχρονα φτιάχνοντας με τα χέρια μας ένα σπίτι που δεν ήταν έτοιμο να φιλοξενήσει ένα βρέφος γιατί είχαν μεινει σημεία που θύμιζαν οικοδομή. Όποτε λεχώνα και έχτιζα αντι να κοιμαμαι. Κοιτάω πίσω και λέω ‘ πως στο καλό τα κατάφερα;;’ 

Δεν είναι εύκολο να ζητάς βοήθεια , ειδικά απο ανθρώπους που δεν εμπιστεύεσαι και σε έχουν κρεμάσει σε πιο απλά πράγματα. Δεν είναι εύκολο να ζητάς βοήθεια και να κανεις εκπτώσεις στα θελω σου για το μωρό. Δεν είναι εύκολο να ζητάς καν βοήθεια ειδικά όταν όλοι σου τάζουν βοήθεια και μετά εξαφανίζονται. Κάποιες φορές δεν έχεις επιλογή. 
 

Σκέφτομαι ότι θα έρθει ενα νέο μωρό και με πιάνει πανικός, πως στο καλό θα το κάνω πάλι όλο αυτό ; Αναβιώνω τα τραύματα μου ακόμα κ αν ξέρω ότι αυτή τη φορά θα είναι σίγουρα  αλλιώς, απο θέμα βοήθειας. Αλλά νοιωθω πολύ περήφανη που δεν έκανα εκπτώσεις σε κακές συμπεριφορές. Δυστυχώς έκανα επιλογές και έβαλα προτεραιότητες για να επιβιώσω. Έκοψα το σίδερο, σταμάτησα το μαγείρεμα αρκετό καιρό, άφησα τον εαυτό μου εντελώς, σε σημείο να κυκλοφορώ με μια κοτσίδα και με κατι πιτζάμες γιαγιαδε επι μήνες. Αλλά επιβίωσα και τα κατάφερα και εκανα καλή δουλειά. Αν και αναγκαστικά έπρεπε να τσακωθώ με τους μισους τλχ για να τα πετύχω όλα αυτά κλπ κλπ. Είναι πολλαπλή νίκη και όσο και να μου το αναγνωρίζω εκ των υστέρων, ακόμα περναω δύσκολα. Δεύτερη εγκυμοσύνη με ναυτίες εμετούς κάθε μέρα και ταυτόχρονα φουλ υποχρεώσεις και να κυνηγάω ενα πιτσιρίκι υπερκινητικό για να το κρατάω ζωντανό με τις ταρζανιές που κάνει.

Η κούραση θα είναι φίλη μου στο εξης το ξέρω! Το θέμα είναι ποσο και πως αντέχει κανεις το να ζει έτσι; Πως γεμίζουμε μπαταρίες ; Πως διατηρουμαστε καλά ψυχολογικα, όταν γινόμαστε επαναλαμβανόμενα ρομπότ της καθημερινής πάλης;

Συγγνώμη για το ακαταλαβίστικο σεντόνι, έσκασε λίγο σα χείμαρρος από μέσα μου και υπο άλλες συνθήκες και ώρα θα είχε καλύτερη συνοχή!

Κοριτσι μου μολις διαβασα την ιστορια σου και αληθεια σου λεω κλαιω αυτη την στιγμη για.ολα αυτα που σε αναγκασαν να ζησεις και ειδικα σαν λεχωνα!!!εγω δεν εχω φτασει σε σημειο λυποθημιας,αν και τωρα που σου γραφω ειμαι ξαπλωμενη γτ η πιεση μου εχει πεσει στο 8 και ειμαι στα προθυρα καταρευσης..εμενα ο αντρας μου οσο ειναι σπιτι γτ ολη μερα λειπει δυστηχως μου τον κραταει οσο μπορει να κανω κατι,αλλα και αυτο το κανω με γρηγορους ρυθμους ξεκουραση ουτε λογος..θηλαζω κιολας και ο μικρος ολη μερα ειναι κολλημενος πανω μου

[vikib]

On 31/10/2022 at 6:43 ΠΜ, Sissaki89 είπε:

Διαβάζοντας και γω όλα τα κείμενα χαίρομαι όπως είπε και η @Klaral που δεν είμαι μόνη!

• Επίσης πρέπει να απαιτούμε κορίτσια απ’ τον σύντροφό μας να εμπλέκεται άμεσα στην φροντίδα του μωρού. Δεν είναι ένας απλός υποστηρικτικός κρίκος, είναι ένας ισάξιος φροντιστής. Είναι πατέρας του μωρού και έχει επιστημονικά τεκμηριωθεί ότι ένα μωρό μεγαλώνει καλύτερα έχοντας λάβει φροντίδα και από τους 2 γονείς. Είμαι τυχερή γιατί ο άνδρας μου με βοήθησε από την πρώτη στιγμή πολύ, ήταν ενεργός παρακολουθήσαμε μαζί και σεμινάρια για τον ερχομό του μωρού κτλτ( βέβαια στην πρώτη ευκαιρία εννοείται ότι θα βρει τρόπο να λουφαρει ) αλλά κανουμε και σταθερά συζητήσεις σε σχέση με το μεγάλωμα του παιδιού, τι κάνουμε σωστά και τι λάθος. Δεν σας τα λέω για να σας περιγράψω ότι έχουμε την τέλεια σχέση ίσα ίσα έχουμε ακόμα πολλά να διορθώσουμε. Απλά σε κάθε συζήτηση επιμένω και ζητάω ακόμα περισσότερα και του εξηγώ ότι δεν μου κάνει καμία χάρη όταν πχ κρατάει το γιο του για να κάνω μπάνιο να βγω μια βόλτα η να προετοιμαστώ για την δουλειά. Είναι θετικό ότι οι φίλοι του που έχουν μωρά είναι επίσης στο ίδιο μοτίβο και συμμετέχουν στο μεγάλωμα των μωρών τους ( μάλιστα ο ένας είχε πάρει αυτός την γονική άδεια αντί της συζύγου και για ένα χρόνο μεγάλωσε ο ίδιος το μωρό) οπότε έχει θετικά ερεθίσματα απ’ τον περίγυρο του.

Κορίτσια ήθελα να ρωτήσω είναι καμία μανούλα που να θηλάζει το μωράκι της; Θηλάζω και είμαστε 8 μηνών, το τελευταίο διάστημα δεν κοιμάμαι καθόλου τα βράδια θέλει να θηλάζει ολοοο το βράδυ. Έχει συμπέσει με το ότι εδώ και ένα μήνα γύρισα στην δουλειά και λείπω τα πρωινά, λέτε να είναι επειδή του λείπω και έχει προσκολληθεί η να είναι από άλμα ανάπτυξης;;;

Έχω να κοιμηθώ μέρες τώρα

 

 

 

 

 

 

 

αλμα αναπτυξης,αγχος αποχωρισμου που εχει ξεκινησει σε αυτην την ηλικια,ισως πιο εντονο λογω δουλειας,κ το sleep regression 8-10μ απο τα χειροτερα που θυμαμαι.βαλε κ τα δοντια

υπομονη

[Rita1982]

On 31/10/2022 at 6:43 ΠΜ, Sissaki89 είπε:

Διαβάζοντας και γω όλα τα κείμενα χαίρομαι όπως είπε και η @Klaral που δεν είμαι μόνη!

• Επίσης πρέπει να απαιτούμε κορίτσια απ’ τον σύντροφό μας να εμπλέκεται άμεσα στην φροντίδα του μωρού. Δεν είναι ένας απλός υποστηρικτικός κρίκος, είναι ένας ισάξιος φροντιστής. Είναι πατέρας του μωρού και έχει επιστημονικά τεκμηριωθεί ότι ένα μωρό μεγαλώνει καλύτερα έχοντας λάβει φροντίδα και από τους 2 γονείς. Είμαι τυχερή γιατί ο άνδρας μου με βοήθησε από την πρώτη στιγμή πολύ, ήταν ενεργός παρακολουθήσαμε μαζί και σεμινάρια για τον ερχομό του μωρού κτλτ( βέβαια στην πρώτη ευκαιρία εννοείται ότι θα βρει τρόπο να λουφαρει ) αλλά κανουμε και σταθερά συζητήσεις σε σχέση με το μεγάλωμα του παιδιού, τι κάνουμε σωστά και τι λάθος. Δεν σας τα λέω για να σας περιγράψω ότι έχουμε την τέλεια σχέση ίσα ίσα έχουμε ακόμα πολλά να διορθώσουμε. Απλά σε κάθε συζήτηση επιμένω και ζητάω ακόμα περισσότερα και του εξηγώ ότι δεν μου κάνει καμία χάρη όταν πχ κρατάει το γιο του για να κάνω μπάνιο να βγω μια βόλτα η να προετοιμαστώ για την δουλειά. Είναι θετικό ότι οι φίλοι του που έχουν μωρά είναι επίσης στο ίδιο μοτίβο και συμμετέχουν στο μεγάλωμα των μωρών τους ( μάλιστα ο ένας είχε πάρει αυτός την γονική άδεια αντί της συζύγου και για ένα χρόνο μεγάλωσε ο ίδιος το μωρό) οπότε έχει θετικά ερεθίσματα απ’ τον περίγυρο του.

Κορίτσια ήθελα να ρωτήσω είναι καμία μανούλα που να θηλάζει το μωράκι της; Θηλάζω και είμαστε 8 μηνών, το τελευταίο διάστημα δεν κοιμάμαι καθόλου τα βράδια θέλει να θηλάζει ολοοο το βράδυ. Έχει συμπέσει με το ότι εδώ και ένα μήνα γύρισα στην δουλειά και λείπω τα πρωινά, λέτε να είναι επειδή του λείπω και έχει προσκολληθεί η να είναι από άλμα ανάπτυξης;;;

Έχω να κοιμηθώ μέρες τώρα

 

 

 

 

 

 

 

Καλησπέρα σε όλες!Να μπω κι εγώ στην ομορφη ομάδα?

Εδώ μανούλα 2 κοριτσιών 8,5 (σχεδόν 9) ετών και 12,5 μηνών. Η πρώτη μου ήταν πολύ δύσκολη από μωρό,γι'αυτόν ακριβώς τον λόγο έκανα τόσα χρόνια να πάρω απόφαση για δεύτερο. Είμαι εργαζόμενη σε δύσκολο πόστο,ο άντρας μου επίσης και συνήθως απών. Έχω βοήθεια βέβαια από γιαγιάδες κάποια πρωινα, αλλά δεν είναι το ίδιο,όπως αν την βοήθεια αυτή την πρόσφερε ο σύζυγος. Μεγάλο παραπονο και μεγαααααλη κουβέντα! Τα απογεύματα εδώ παλεύω μόνη με ένα σπίτι, 2 παιδιά (3,αν βάλω και τον άντρα μου,χιχι) και 2 γατιά. Σε λίγες ημέρες επιστρέφω και στην εργασια μου και μου φαίνεται αδιανόητο πως θα τα καταφέρω.

Είχα πει ότι θα αποθηλασω πριν επιστρέψω στη δουλειά αλλά δεν το προσπαθησα εν τέλει. Σταθμισα τα υπέρ και τα κατά και αποφάσισα να το προσπαθήσω την άνοιξη,αν δεν αλλάξει κάτι. Τους τελευταίους 4-5 μήνες,όμως, το μωρό είναι κυριολεκτικά πάνω στο στήθος τις νύχτες. Καταλαβαίνω ότι πιπιλαει περισσότερο. Το αποτέλεσμα είναι από την έλλειψη ύπνου να παίζει συνεχώς το μάτι μου όλη μερα εδώ και καιρό. Και φυσικά το νεύρο καγκελο μέσα στην ημέρα. Καμία συμβουλή εκεί έξω?????

[Sissaki89]

6 ώρες πρίν, Rita1982 είπε:

Καλησπέρα σε όλες!Να μπω κι εγώ στην ομορφη ομάδα?

Εδώ μανούλα 2 κοριτσιών 8,5 (σχεδόν 9) ετών και 12,5 μηνών. Η πρώτη μου ήταν πολύ δύσκολη από μωρό,γι'αυτόν ακριβώς τον λόγο έκανα τόσα χρόνια να πάρω απόφαση για δεύτερο. Είμαι εργαζόμενη σε δύσκολο πόστο,ο άντρας μου επίσης και συνήθως απών. Έχω βοήθεια βέβαια από γιαγιάδες κάποια πρωινα, αλλά δεν είναι το ίδιο,όπως αν την βοήθεια αυτή την πρόσφερε ο σύζυγος. Μεγάλο παραπονο και μεγαααααλη κουβέντα! Τα απογεύματα εδώ παλεύω μόνη με ένα σπίτι, 2 παιδιά (3,αν βάλω και τον άντρα μου,χιχι) και 2 γατιά. Σε λίγες ημέρες επιστρέφω και στην εργασια μου και μου φαίνεται αδιανόητο πως θα τα καταφέρω.

Είχα πει ότι θα αποθηλασω πριν επιστρέψω στη δουλειά αλλά δεν το προσπαθησα εν τέλει. Σταθμισα τα υπέρ και τα κατά και αποφάσισα να το προσπαθήσω την άνοιξη,αν δεν αλλάξει κάτι. Τους τελευταίους 4-5 μήνες,όμως, το μωρό είναι κυριολεκτικά πάνω στο στήθος τις νύχτες. Καταλαβαίνω ότι πιπιλαει περισσότερο. Το αποτέλεσμα είναι από την έλλειψη ύπνου να παίζει συνεχώς το μάτι μου όλη μερα εδώ και καιρό. Και φυσικά το νεύρο καγκελο μέσα στην ημέρα. Καμία συμβουλή εκεί έξω?????

Αχχχ και άλλη μανούλα που δεν κοιμάται! Η μόνη συμβουλή που μπορώ να σου δώσω είναι να την θηλάζεις ενώ είσαι ξαπλωμένη, φαντάζομαι το κάνεις ήδη. Όπως έγραψα και παραπάνω είμαι στην ίδια φάση με το μωρό να είναι πιο μικρό βέβαια 8 μηνών. Αν δεις νομίζω ισχύουν όλα όσα μου έγραψε η @vikib. Διάβασα και για την παλινδρόμηση ύπνου που δεν γνώριζα και αναφέρεται και στις ηλικίες 8 μηνών και 12 μηνών σαν ηλικίες που γίνονται έντονες αλλαγές αναπτυξιακές με αποτέλεσμα να χαλάει ο ύπνος τους.

[Rita1982]

1 ώρα πρίν, Sissaki89 είπε:

Αχχχ και άλλη μανούλα που δεν κοιμάται! Η μόνη συμβουλή που μπορώ να σου δώσω είναι να την θηλάζεις ενώ είσαι ξαπλωμένη, φαντάζομαι το κάνεις ήδη. Όπως έγραψα και παραπάνω είμαι στην ίδια φάση με το μωρό να είναι πιο μικρό βέβαια 8 μηνών. Αν δεις νομίζω ισχύουν όλα όσα μου έγραψε η @vikib. Διάβασα και για την παλινδρόμηση ύπνου που δεν γνώριζα και αναφέρεται και στις ηλικίες 8 μηνών και 12 μηνών σαν ηλικίες που γίνονται έντονες αλλαγές αναπτυξιακές με αποτέλεσμα να χαλάει ο ύπνος τους.

Καλημέρα!

Ναι,εννοείται ότι κανουμε συγκοιμηση,αλλιώς δεν γίνεται. Θέλω όμως να την βαλω επιτελους στο κρεβάτι της. Κάθε μέρα λέω ότι θα το κάνω,ομως οταν ερχεται η νύχτα η κούραση μου αλλάζει πάντα γνώμη και λέω από αύριο (σαν τη διαιτα).

Διάβασα για την παλινδρομηση ύπνου, όμως δεν ξέρω αν ταιριάζει στην περίπτωση μας λόγω του μεγάλου χρονικού διαστήματος στο οποίο συμβαίνει αυτη η κατάσταση. Ουσιαστικά το μωρό κοιμόταν τη νύχτα χωρίς διακοπή μόνο από 4 έως 6 μηνών περίπου, όμως και πάλι την ξυπνούσα εγώ για να θηλάσει, γιατί είναι και χαμηλά στις καμπύλες ανάπτυξης. Έκτοτε,από αρχές καλοκαιριού έχουμε από 2 έως και 10 αφυπνίσεις μέσα στη νύχτα. Προσπάθησα από νωρίς για πιπιλα όμως δεν την πήρε. Ακόμα προσπαθώ,έχω αγοράσει ότι μάρκα κυκλοφορεί,αλλά μάταια. Αυτός είναι και ένας από τους βασικούς λόγους που δεν προσπάθησα να αποθηλασω,γιατί δεν μπορώ να φανταστώ τι θα γίνεται τη νύχτα όταν ξυπνάει.

Συγνώμη για το μακροσκελές κείμενο...

[vikib]

στην ουσια το αλμα-αγχος αποχωρισμου που ξεκιναει συνηθως 7-8μ μπορει να κρατησει για εναν χρονο,με μικρες αναπαυλες ισως ενδιαμεσα.οποτε φαινεται σαν μια μονιμη κατασταση

δεν εχω κατι μαγικο να σας προτεινω να βοηθησει.το μονο που με εκανε καπως να αντεχω ειναι να το δω απο την πλευρα του μωρου.

η ενοχληση που νιωθουμε εμεις με εναν πονοδοντο,φανταστειτε πως ειναι για ενα μωρο,το βραδυ παντα οι πονοι ειναι πιο εντονοι.ειναι κ η ηλικια που αλλο προσπαθει να μπουσουλησει,αλλο να σηκωθει,αλλο να περπατησει,οποτε ολα αυτα δημιουργουν υπερενταση

συν οτι ο υπνος των μωρων αποτελειται απο πολλους "ελαφριους".λογικο καθε φορα που θα ξυπνησουν να θελουν ακριβως την ιδια συνθηκη για να ξανακοιμηθουν,πχ τον θηλασμο

κ για ολα οσα εχουν αναφερθει συμφωνω με πραγματα που ειπωθηκαν.υπαρχουν κοπελες που τα ειπαν εξαιρετικα.πλεον βλεπω τα πραγματα ως μια μαμα με "μεγαλα" παιδια,6 κ 8 χρονων

τα παιδια θα μεγαλωσουν,θα ερθει κ ο περισσοτερος χρονος.στο ενδιαμεσο ομως να προσεξετε ουτε καταθλιψη να παθετε ουτε υπερκοπωση.απο τον μπαμπα των παιδιων μας δ ζηταμε βοηθεια,αλλα απαιτουμε να ειναι οκ στις υποχρεωσεις του.δ τα καναμε μονες τα παιδια.να εκφραζετε τα θελω σας κ τα παραπονα σας

τις περισσοτερες φορες που σκεφτομαστε μηπως ειμαι υπερβολικη,μηπως παραλογη,συνηθως η απαντηση ειναι οχι

το βιβλιο no cry sleep solution ειναι πολυ βοηθητικο.υπαρχει δωρεαν ολοκληρο στο ιντερνετ αν θυμαμαι καλα για διαβασμα

επισης στο απλο παρεντς.οργκ μια κοπελα ειχε βαλει κομματια απο το βιβλιο μετεφρασμενα.νομιζω υπαρχει κ ενα ελληνικο βιβλιο βασισμενο πανω σε αυτο αλλα δ θυμαμαι πιο

[Sissaki89]

7 ώρες πρίν, Rita1982 είπε:

Καλημέρα!

Ναι,εννοείται ότι κανουμε συγκοιμηση,αλλιώς δεν γίνεται. Θέλω όμως να την βαλω επιτελους στο κρεβάτι της. Κάθε μέρα λέω ότι θα το κάνω,ομως οταν ερχεται η νύχτα η κούραση μου αλλάζει πάντα γνώμη και λέω από αύριο (σαν τη διαιτα).

Διάβασα για την παλινδρομηση ύπνου, όμως δεν ξέρω αν ταιριάζει στην περίπτωση μας λόγω του μεγάλου χρονικού διαστήματος στο οποίο συμβαίνει αυτη η κατάσταση. Ουσιαστικά το μωρό κοιμόταν τη νύχτα χωρίς διακοπή μόνο από 4 έως 6 μηνών περίπου, όμως και πάλι την ξυπνούσα εγώ για να θηλάσει, γιατί είναι και χαμηλά στις καμπύλες ανάπτυξης. Έκτοτε,από αρχές καλοκαιριού έχουμε από 2 έως και 10 αφυπνίσεις μέσα στη νύχτα. Προσπάθησα από νωρίς για πιπιλα όμως δεν την πήρε. Ακόμα προσπαθώ,έχω αγοράσει ότι μάρκα κυκλοφορεί,αλλά μάταια. Αυτός είναι και ένας από τους βασικούς λόγους που δεν προσπάθησα να αποθηλασω,γιατί δεν μπορώ να φανταστώ τι θα γίνεται τη νύχτα όταν ξυπνάει.

Συγνώμη για το μακροσκελές κείμενο...

Αχ αν βρεις τρόπο να την βάλεις στο δωμάτιο της, να μοιραστείς μαζί μας το πώς! Θέλω σιγά σιγά να τον βάλω στην κούνια του αλλά και γω λόγο κούρασης δεν το έχω επιχειρήσει ακόμα, σκέφτομαι ίσως τα Χριστούγεννα αλλά απ' την άλλη απλά βάζω ένα στόχο να μην έχω να το σκέφτομαι και αυτό από τώρα. Καθε μερα με το ζόρι προλαβαίνω να τα χωρέσω όλα μεχρι να παίξουμε να κάνουμε μπάνιο και να βάλουμε κρέμες πάνες ρούχα έχει περάσει η ώρα και τρέχουμε να κοιμηθούμε! Καλά για δίαιτα δεν το συζητώ μου έχουν μείνει 8 κιλά απ' την γέννα ( από τα είκοσι!!! που κατάφερα και πήρα) και δεν μπορώ με τίποτα να μπω σε πρόγραμμα.

[Afrodite88]

On 30/10/2022 at 5:13 ΜΜ, Singer είπε:

Καλησπέρα σε όλες!

Είναι συγχρόνως λυπηρό αλλά και παρήγορο ότι υπάρχουν πολλές γυναίκες που βιώνουν παρόμοιες δυσκολίες με τις δικές μας..

Εγώ έχω έναν μικρούλη 1,5 έτους και από την αρχή της εγκυμοσύνης χρειάστηκε να σταματήσω να εργάζομαι λόγω δυσκολιών της κύησης (αποκολλήσεις κλπ κλπ). Ευτυχώς σε εκείνη την περίοδο είχα βοήθεια, είχε έρθει το πρώτο διάστημα η πεθερά μου από επαρχία (όπου και ζει μόνιμα- εμείς μένουμε Αθήνα) και ερχόταν συχνά και η αδερφή του άντρα μου να βοηθήσει, μιας και δε δούλευε εκείνη την περίοδο λόγω καραντίνας. Όταν γέννησα, επειδή ήμουν κι εγώ με καισαρική, ήρθε επίσης για ένα διάστημα η πεθερά να βοηθήσει. Όταν έμεινα μόνη με το μικρό στην αρχή τα κατάφερνα αρκετά καλά μπορώ να πω. Ο σύζυγος σε όλο αυτό το διάστημα ήταν αρκετά υποστηρικτικός αλλά έπρεπε και να δουλέψει, οπότε το μεγαλύτερο βάρος της φροντίδας του μικρού και του σπιτιού έπεφτε σε εμένα.. Η κυριότερη κούραση, που άρχισε να μου βγαίνει λίγο καιρό αφού γέννησα ήταν ψυχολογική.. Οι ορμόνες αλλά και τα ψυχικά τραύματα που είχα αποκτήσει από τις δυσκολίες της εγκυμοσύνης και του τοκετού (έκανα επείγουσα καισαρική λόγω επιπλοκών και το μωρό έμεινε 2 εβδομάδες στη ΜΕΝΝ), σε συνδυασμό με το ότι άφησα πίσω μου όλη την προηγούμενη ζωή μου (τη δουλειά μου, τα χρόνια που σπούδαζα ψυχολογία- μουσική- θέατρο, τους φίλους μου με τους οποίους έχουμε χαθεί τελείως τα τελευταία χρόνια λόγω απόστασης και υποχρεώσεων κλπ κλπ) και οτι έπρεπε μόνη μου χωρις ουσιαστική βοήθεια να ανταπεξέλθω στον καινούργιο μου ρόλο, με έκαναν απόμακρη και πολλές φορές απότομη και οξύθυμη κυρίως προς τον άντρα μου. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να βλάψει τη σχέση μας συν ότι και η ερωτική μας ζωή δεν ήταν στα καλύτερά της, αφού δεν είχα ιδιαίτερη ερωτική διάθεση, κάτι που επίσης δημιουργούσε προστριβές μεταξύ μας.. Συν το οικονομικό.. Στην εργασία μου δε μπορούσα να επανέλθω διότι δεν με συνέφερε οικονομικά (έπαιρνα 650 ευρώ ως υπάλληλος γραφείου και έλειπα μέχρι αργά το απόγευμα από το σπίτι οπότε δε συνέφερε ούτε να πάρω νταντά ούτε να τον πάω σε βρεφικό σταθμό) και οι εργασίες του συζύγου (εκτός από την πρωινή δουλειά εργάζεται κάποιες ώρες κ το απόγευμα) με δυσκολία μας συντηρούν και τους τρεις. Πρακτικά, βοήθεια δεν έχω από πουθενά, αφού η πεθερά μένει επαρχία όπως είπα πιο πάνω και οι γονείς μου είναι πολύ μεγάλης ηλικίας με προβλήματα υγείας και μένουν στην άλλη άκρη της Αττικής. 

Σε μια από τις τελευταίες συγκρούσεις που είχαμε με τον άντρα μου, αποφάσισα να του πω ακριβώς πως νιώθω προσπαθώντας να μην του κάνω κάποια επίκριση (μιας κ αυτό τον εξοργίζει κ αρχίζει το "πινγκ- πονγκ" μετά μεταξύ μας). Του είπα λοιπόν ότι τον τελευταίο καιρό δεν έχω κάνει τπτ για εμένα. Και δε μιλάμε για να βγω για καφέ ή να πάω στο κομμωτήριο (που κι αυτό είναι απαραίτητο όπως για κάθε φυσιολογική γυναίκα). Αλλά έπρεπε να οργανώσουμε ολόκληρο σχέδιο ακόμα και για να πάω σε ένα γιατρό να κάνω μία εξέταση. Ότι δεν έχω ασχοληθεί εδώ και καιρό με κάποια ασχολία που μου αρέσει (εννοείται ότι μου αρέσει να ασχολούμαι με τον μικρό μου και τον λατρεύω και είναι η χαρά τον τελευταίο 1,5 χρόνο- αλλά δεν υπάρχει κάτι άλλο). Ότι σπάνια πλέον έχουμε το χρόνο μας σα ζευγάρι πχ να πάμε για ένα φαγητό, ένα ποτό, μία βόλτα. Ότι είναι λογικό να μην αισθάνομαι ερωτική όταν είμαι συνέχεια σπίτι με τις φόρμες κ τις παντόφλες άπεριποίητη και με τη ρίζα να έχει φτάσει στο αυτί- συν την εξάντληση. Και φυσικά πόσο κακό μου έχει κάνει και οικονομικά αλλά κυρίως ψυχολογικά ότι δε δουλεύω, δεν είμαι ανεξάρτητη και είμαι συνέχεια κλεισμένη στο σπίτι.  Έπειτα από αυτή τη συζήτηση είδα ότι έκανε περισσότερες προσπάθειες κι αυτός να με στηρίξει όσο μπορούσε και να με καταλάβει, αλλά κι εγώ απέκτησα μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση για να ξαναρχίσω να ασχολούμαι σιγά σιγά με εμένα και με τα θέλω μου.. Επίσης σε κάποια φάση απευθύνθηκα σε ψυχολόγο διαδικτυακά για όλα αυτά τα θέματα, κάτι που επίσης βοήθησε αρκετά και άρχισα και να αφιερώνω λίγα λεπτά την ημέρα- οπότε κ όσο μπορούσα- για mindfulness για να χαλαρώσω λίγο..

Γνωρίζω ότι τίποτα δεν είναι ρόδινο, όπως επίσης ότι κι η δική μου προσωπικότητα αλλά και του άντρα μου δεν βοήθησαν ιδιαίτερα σε όλη αυτή την κατάσταση, αλλά θεωρώ για όλους και για όλες τις καταστάσεις υπάρχουν λύσεις ακόμα κι αν δεν είναι τα πάντα ιδανικά..

Υ.Γ. Συγνώμη για το τεράστιο κείμενο!

 

 

 

Αν εξαιρέσεις το κομμάτι της βοήθειας, ταυτιστηκα σε όλα τα υπόλοιπα, είναι σαν να τα είχα γράψει εγώ. Όπως είπες είναι λυπηρό και παρήγορο ταυτόχρονα ότι δεν είμαστε μόνο εμείς που αισθανόμαστε έτσι. 
Απο προσωπική εμπειρία θα σου πω ότι αφενός μεν έκανες πολύ καλά που του μίλησες. Εγώ έκανα το λάθος μετά από κάποιες εισαγωγες που του είχα κάνει στο θέμα και είδα τοίχο, να τον περιμένω να τα καταλάβει από μόνος του. Όχι μόνο δεν έγινε ποτέ, όχι μόνο πήγαινε από το κακό στο χειρότερο, ήταν τόσα πολλά στο παρασκήνιο από την οικογένεια του και την γενικότερη κατάσταση , σε σημείο που είχα μαζέψει τρελα νεύρα. Έφτασα στο σημείο να κάνω δυο τρελά ξεσπάσματα γιατί δεν άντεχα άλλο. Εκεί είναι και το αστείο, αντί να συνειδητοποιήσουν ότι πράγματι έχεις φτάσει στα άκρα σου, σε περνάνε και τρελή ή τα ρίχνουν σε ορμόνες.. Με την κορυφαία έκφραση που μπορεί να σε στείλει τρελοκομείο ‘ Μιλάνε οι ορμόνες τώρα, δεν τα σκέφτεσαι αυτά που λες’. Εκεί ανάβουν όλα τα κόκκινα λαμπάκια ταυτόχρονα. 
Δεν θεωρώ λοιπόν ότι κανένας άντρας ΠΟΤΕ δεν θα καταλάβει τι περνάς αν δεν γεννήσει , θηλάσει και μια λίστα χωρίς τελειωμό. Δεν υπάρχει αυτή η ενσυναισθηση από μεριάς τους γιατί είναι η φύση τους τέτοια, βάλε και το γεγονός ότι είναι σχεδόν όλοι κακομαθημένοι από τις Ελληνίδες μαμάδες και δένει το γλυκό.  Όσον αφορά την ερωτική σου ζωή, αν βρεις μαμά λεχώνα που τα τραβάει όλα μόνη της και έχει και όρεξη για σεχ, δειξ’την μου να μας δώσει τα φώτα της. Εννοειται πως περνάμε ασεξουαλ φάση και εννοειται ότι αυτο υπόκειται όχι μόνο σε σωματική κούραση αλλά κυρίως σε ψυχολογική.. είχα διαβάσει ένα φοβερό άρθρο για αυτό το θέμα και σταμάτησα να νιώθω ότι εχω εγώ πρόβλημα. Ήταν κατατοπιστικότατο!! Αν το βρω θα στο στείλω! Έδωσα έμφαση σε αυτό το θεμα γιατί είναι ταμπού κ επηρεάζει πολύ την ψυχολογία σου. 

On 1/11/2022 at 9:06 ΜΜ, Lilak90 είπε:

Κοριτσι μου μολις διαβασα την ιστορια σου και αληθεια σου λεω κλαιω αυτη την στιγμη για.ολα αυτα που σε αναγκασαν να ζησεις και ειδικα σαν λεχωνα!!!εγω δεν εχω φτασει σε σημειο λυποθημιας,αν και τωρα που σου γραφω ειμαι ξαπλωμενη γτ η πιεση μου εχει πεσει στο 8 και ειμαι στα προθυρα καταρευσης..εμενα ο αντρας μου οσο ειναι σπιτι γτ ολη μερα λειπει δυστηχως μου τον κραταει οσο μπορει να κανω κατι,αλλα και αυτο το κανω με γρηγορους ρυθμους ξεκουραση ουτε λογος..θηλαζω κιολας και ο μικρος ολη μερα ειναι κολλημενος πανω μου

Δυστυχώς πέρασα πολλά πολλά περισσότερα ενώ ήμουν λεχώνα τα οποία θα μπορούσαν να στείλουν ψυχολόγο σε άλλο ψυχολόγο!! Η κούραση είναι κατι που θα μας συνοδεύει για αρκετά χρόνια δυστυχώς, προσπάθησε να  βλέπεις τα θετικά και να σκέφτεσαι οτι είναι παροδικό.. εμένα μόνο αυτό με κρατάει σαν σκέψη .. οτι οκ θα απολαύσω τώρα τις στιγμές με το μωρό μου που θα παρέλθουν γρήγορα  και θα τις αναπολώ και εστιάζω εκεί. Αυτό το ‘γρηγορα’ θα σε κάνει να αισθανθείς καλύτερα και με τη ρουτίνα . Γιατί ο εγκέφαλος θα καταλάβει οτι είναι κατι παροδικό και θα έρθει κατι καλύτερο ! Σου δίνει με ένα μαγικό τρόπο ενέργεια και καλύτερη διάθεση..

[Flolipop]

On 29/10/2022 at 12:41 ΠΜ, Afrodite88 είπε:

Κορίτσια η μικρή μου είναι ακριβώς ενός έτους, και περιμένω σε λίγους μήνες το δεύτερο.

Δυστυχώς όταν γέννησα δεν είχα καμία βοήθεια. Ο άντρας μου δεν έκανε ούτε ένα ξενύχτι για το μωρο και φτάσαμε δυο φορές στα πρόθυρα χωρισμού εξαιτίας της μη-βοήθειας του. Όταν εγώ ξενυχτούσα θήλαζα άλλαζα έπλενα αποστείρωνα κλπ εκείνος απολάμβανε την τριβδομαδη άδεια του μιλώντας στο τηλέφωνο, παίζοντας παιχνίδια και δεν με βοήθησε ούτε καν με ένα φαγητό. Λιποθυμούσα άπειρες φορές και πολλές φορές με το μωρό αγκαλιά και αντι με τον καιρό να καλυτερεύει , η κούραση χειροτέρευε . Χωρίς καμία βοήθεια, μια ώρα μακριά από το σπίτι μου λόγω εργασίας συζύγου στην επαρχία, ήμουν εντελώς μόνη μου , δε θέλετε να ξέρετε πόσες φορές έκλαιγα (ίσως και από ορμόνες.) 

Δεν γραφω όμως αυτό το κείμενο για να παραπονεθώ για την τότε-ευτυχώς μόνο- συμπεριφορά του! Θα το δώσω στην πρωτιά του να κανεις παιδί , και να μην εχεις καμία εμπειρία να σε νοιάζει τπτ άλλο πέραν της παρτης του. Το θέμα όμως ειναι ότι περίμενα βοήθεια γενικά απο τη μητέρα μου η οποια στην αρχή ήθελε να επιβάλλει τους τρόπους της, να μείνουμε σπίτι της, να κάνει με το μωρό ότι θέλει και νομίζει. Η μητέρα του άντρα μου υποσχέθηκε να με βοηθάει δυο φορές τη βδομάδα αρκεί να έρθω από Αθήνα, και ερχόταν όποτε εκείνη ήθελε, χωρίς ενημέρωση, και με πολύ άσχημο τρόπο, έφερνε φαγητό μονο για το γιο της( ακριβώς μια μερίδα) μη τυχόν και δεν τον φροντίζω λόγω του μωρού~για μένα ούτε λόγος. Και τη μοναδική φορά που χρειάστηκα βοήθεια γιατι λιποθύμησα κ της ζήτησα να έρθει, με άφησε στο πάτωμα και πήγε για καφέ. Με αποκορυφώμα των προβλημάτων που είχε δημιουργήσει, μια φορά έδωσε ,ενάντια της απαγόρευσης μου ,στο μωρό μια μπουκιά μιλφέιγ που έφτιαξε και το μωρό κατέληξε στο νοσοκομείο απο αλλεργικό σοκ και αιμορραγία. Ο δε αδερφός μου και ο πατέρας μου που εξαιτίας τους έχω δυο σκυλιά που φροντίζω, καθότι μου τα παράτησαν και έφυγαν, δεν τα κράτησαν ούτε όταν γεννούσα, τα πήγαινα βόλτα διπλωμενη απο την καισαρική. Και οοολλλαααα αυτά ταυτόχρονα φτιάχνοντας με τα χέρια μας ένα σπίτι που δεν ήταν έτοιμο να φιλοξενήσει ένα βρέφος γιατί είχαν μεινει σημεία που θύμιζαν οικοδομή. Όποτε λεχώνα και έχτιζα αντι να κοιμαμαι. Κοιτάω πίσω και λέω ‘ πως στο καλό τα κατάφερα;;’ 

Δεν είναι εύκολο να ζητάς βοήθεια , ειδικά απο ανθρώπους που δεν εμπιστεύεσαι και σε έχουν κρεμάσει σε πιο απλά πράγματα. Δεν είναι εύκολο να ζητάς βοήθεια και να κανεις εκπτώσεις στα θελω σου για το μωρό. Δεν είναι εύκολο να ζητάς καν βοήθεια ειδικά όταν όλοι σου τάζουν βοήθεια και μετά εξαφανίζονται. Κάποιες φορές δεν έχεις επιλογή. 
 

Σκέφτομαι ότι θα έρθει ενα νέο μωρό και με πιάνει πανικός, πως στο καλό θα το κάνω πάλι όλο αυτό ; Αναβιώνω τα τραύματα μου ακόμα κ αν ξέρω ότι αυτή τη φορά θα είναι σίγουρα  αλλιώς, απο θέμα βοήθειας. Αλλά νοιωθω πολύ περήφανη που δεν έκανα εκπτώσεις σε κακές συμπεριφορές. Δυστυχώς έκανα επιλογές και έβαλα προτεραιότητες για να επιβιώσω. Έκοψα το σίδερο, σταμάτησα το μαγείρεμα αρκετό καιρό, άφησα τον εαυτό μου εντελώς, σε σημείο να κυκλοφορώ με μια κοτσίδα και με κατι πιτζάμες γιαγιαδε επι μήνες. Αλλά επιβίωσα και τα κατάφερα και εκανα καλή δουλειά. Αν και αναγκαστικά έπρεπε να τσακωθώ με τους μισους τλχ για να τα πετύχω όλα αυτά κλπ κλπ. Είναι πολλαπλή νίκη και όσο και να μου το αναγνωρίζω εκ των υστέρων, ακόμα περναω δύσκολα. Δεύτερη εγκυμοσύνη με ναυτίες εμετούς κάθε μέρα και ταυτόχρονα φουλ υποχρεώσεις και να κυνηγάω ενα πιτσιρίκι υπερκινητικό για να το κρατάω ζωντανό με τις ταρζανιές που κάνει.

Η κούραση θα είναι φίλη μου στο εξης το ξέρω! Το θέμα είναι ποσο και πως αντέχει κανεις το να ζει έτσι; Πως γεμίζουμε μπαταρίες ; Πως διατηρουμαστε καλά ψυχολογικα, όταν γινόμαστε επαναλαμβανόμενα ρομπότ της καθημερινής πάλης;

Συγγνώμη για το ακαταλαβίστικο σεντόνι, έσκασε λίγο σα χείμαρρος από μέσα μου και υπο άλλες συνθήκες και ώρα θα είχε καλύτερη συνοχή!

Να σου ζήσει το παιδάκι σου και με το καλο το δεύτερο! Απλά ήθελα να σου πω μπράβο σου που με τοοοσες δυσκολίες και πολύ σοβαρές μάλιστα, αποφάσισες να κανεις δεύτερο παιδί τόσο σύντομα! Σου βγαζω το καπέλο. Από αυτό και μόνο φαίνεται η δύναμη σου.

[Klaral]

Καλησπέρα σε όλες!! Ελπίζω να είστε καλά..εμένα σήμερα η κούραση έχει βαρεσει κόκκινα και η ψυχολογία μηδέν..θα καταχραστω λίγο το θέμα, γιατί η αλήθεια είναι αλλού κατανόηση δεν βρίσκω. Στην δική μου περίπτωση, η κούραση προέρχεται και από το γεγονός ότι ο "μεγάλος" μου γιος είναι μια ειδική περίπτωση. Από βρεφακι καταλαβαίναμε ότι κάπως διαφέρει, αλλά δεν δώσαμε ιδιαίτερη σημασία. Όταν 10 μηνών άρχισαν οι λεξουλες πάλι είπαμε εντάξει, είναι λίγο μπροστά..μέχρι που 15 μηνών η φοβερή γιατρός του, σε μια επίσκεψη μας ενημέρωσε ότι ο μικρός είναι μάλλον χαρισματικός και συνέστησε αξιολόγηση από αναπτυξιολογο. Η διάγνωση ήταν χαρισματικοτητα χωρίς συνύπαρξη κάποιου συνδρόμου. Η αντιληπτική του ικανότητα όταν ήταν 21 μηνών αντιστοιχούσε σε παιδί 4 ετών και η λεκτική ήταν αντίστοιχη των 3 ετών. Θέλω να με πιστέψετε, δεν τα γράφω αυτά γιατί είμαι η ψωνισμενη μάνα κουκουβάγια. Δεν είναι απαραίτητα ευτυχία αυτό το χάρισμα. Έχω ένα υπέροχο παιδί, που έχει τα ξεσπάσματα ενός 2χρονου, 3χρονου και 4χρονου μαζί και ζητάει την αμέριστη προσοχή μου, και ένα γλυκύτατο βρεφακι σχεδόν 5 μηνών που απλά θέλει την μαμά του. Και όλο τον περίγυρο να μου υπενθυμίζει πόσο υπεύθυνη είμαι για την σωστή ανατροφή του, ενώ εγώ δεν προλαβαίνω καλά καλά να πάω τουαλέτα. Και τους γονείς στις δραστηριότητες που κάνει, γιατί σταθμό δεν πήγε λόγω του μικρού, να με κοιτάνε με απορία και διάθεση κριτική όταν ο μικρός αποφασίζει ότι δεν του ταιριάζει μια δραστηριότητα ή θέλει να εξερευνήσει τον χώρο, ή να ασχοληθεί με παιχνίδια που δεν είναι διαθέσιμα λόγω της ηλικίας του. Επίσης, λόγω της ιδιαιτερότητας του, ο μικρός δεν χρειάζεται πολλές ώρες ύπνου, με αποτέλεσμα να ξυπνάει 6 ώρα το πρωί. Οπότε κάντε με εικόνα σήμερα στην δραστηριότητα, κομμάτια από την αϋπνία γιατί θηλάζω και τον μικρούλη, να προσπαθώ να εξηγήσω και σε επικριτικές μανουλες, ότι ο γιος μου δεν είναι ένα ανοριοτο παιδάκι, αλλά ένα παιδάκι διαφορετικό, λίγο πιο έντονο και με έμφυτη περιέργεια για τα πάντα. Συν ότι παρότι είναι πολύ κοινωνικός, είναι πολύ ταλαντούχος και στο να δείχνει αν συμπαθεί ή όχι τους γύρω του, και μάλλον το συγκεκριμένο περιβάλλον δεν τον εμπνέει ιδιαίτερα..κουράστηκα ψυχολογικά να ακούω συμβουλές και νουθεσίες από ανθρώπους που ιδέα δεν έχουν για την συγκεκριμένη περίπτωση, και σωματικά να προσπαθώ να του κρατήσω το ενδιαφέρον σε ότι μπορεί να τον απασχολήσει για λίγο και είναι δραστηριότητα ανάλογη της ηλικίας του..γυρνούσαμε σήμερα σπίτι και έτρεχαν τα μάτια μου..ξέρω ότι κατά πάσα πιθανότητα όλα θα εξελιχθούν όπως πρέπει και του αρμόζει, αλλά τώρα μου φαίνονται βουνό. Και ξέρω ότι μεγαλώνοντας θα είναι βαθιά μόνος όσους και να έχει γύρω του.. συγγνώμη για το μεγάλο κείμενο, αλλά είναι από τις σπάνιες φορές που η ψυχολογική μου κούραση είναι χειρότερη από την σωματική..

[vikib]

πρίν από 39 λεπτά , Klaral είπε:

Καλησπέρα σε όλες!! Ελπίζω να είστε καλά..εμένα σήμερα η κούραση έχει βαρεσει κόκκινα και η ψυχολογία μηδέν..θα καταχραστω λίγο το θέμα, γιατί η αλήθεια είναι αλλού κατανόηση δεν βρίσκω. Στην δική μου περίπτωση, η κούραση προέρχεται και από το γεγονός ότι ο "μεγάλος" μου γιος είναι μια ειδική περίπτωση. Από βρεφακι καταλαβαίναμε ότι κάπως διαφέρει, αλλά δεν δώσαμε ιδιαίτερη σημασία. Όταν 10 μηνών άρχισαν οι λεξουλες πάλι είπαμε εντάξει, είναι λίγο μπροστά..μέχρι που 15 μηνών η φοβερή γιατρός του, σε μια επίσκεψη μας ενημέρωσε ότι ο μικρός είναι μάλλον χαρισματικός και συνέστησε αξιολόγηση από αναπτυξιολογο. Η διάγνωση ήταν χαρισματικοτητα χωρίς συνύπαρξη κάποιου συνδρόμου. Η αντιληπτική του ικανότητα όταν ήταν 21 μηνών αντιστοιχούσε σε παιδί 4 ετών και η λεκτική ήταν αντίστοιχη των 3 ετών. Θέλω να με πιστέψετε, δεν τα γράφω αυτά γιατί είμαι η ψωνισμενη μάνα κουκουβάγια. Δεν είναι απαραίτητα ευτυχία αυτό το χάρισμα. Έχω ένα υπέροχο παιδί, που έχει τα ξεσπάσματα ενός 2χρονου, 3χρονου και 4χρονου μαζί και ζητάει την αμέριστη προσοχή μου, και ένα γλυκύτατο βρεφακι σχεδόν 5 μηνών που απλά θέλει την μαμά του. Και όλο τον περίγυρο να μου υπενθυμίζει πόσο υπεύθυνη είμαι για την σωστή ανατροφή του, ενώ εγώ δεν προλαβαίνω καλά καλά να πάω τουαλέτα. Και τους γονείς στις δραστηριότητες που κάνει, γιατί σταθμό δεν πήγε λόγω του μικρού, να με κοιτάνε με απορία και διάθεση κριτική όταν ο μικρός αποφασίζει ότι δεν του ταιριάζει μια δραστηριότητα ή θέλει να εξερευνήσει τον χώρο, ή να ασχοληθεί με παιχνίδια που δεν είναι διαθέσιμα λόγω της ηλικίας του. Επίσης, λόγω της ιδιαιτερότητας του, ο μικρός δεν χρειάζεται πολλές ώρες ύπνου, με αποτέλεσμα να ξυπνάει 6 ώρα το πρωί. Οπότε κάντε με εικόνα σήμερα στην δραστηριότητα, κομμάτια από την αϋπνία γιατί θηλάζω και τον μικρούλη, να προσπαθώ να εξηγήσω και σε επικριτικές μανουλες, ότι ο γιος μου δεν είναι ένα ανοριοτο παιδάκι, αλλά ένα παιδάκι διαφορετικό, λίγο πιο έντονο και με έμφυτη περιέργεια για τα πάντα. Συν ότι παρότι είναι πολύ κοινωνικός, είναι πολύ ταλαντούχος και στο να δείχνει αν συμπαθεί ή όχι τους γύρω του, και μάλλον το συγκεκριμένο περιβάλλον δεν τον εμπνέει ιδιαίτερα..κουράστηκα ψυχολογικά να ακούω συμβουλές και νουθεσίες από ανθρώπους που ιδέα δεν έχουν για την συγκεκριμένη περίπτωση, και σωματικά να προσπαθώ να του κρατήσω το ενδιαφέρον σε ότι μπορεί να τον απασχολήσει για λίγο και είναι δραστηριότητα ανάλογη της ηλικίας του..γυρνούσαμε σήμερα σπίτι και έτρεχαν τα μάτια μου..ξέρω ότι κατά πάσα πιθανότητα όλα θα εξελιχθούν όπως πρέπει και του αρμόζει, αλλά τώρα μου φαίνονται βουνό. Και ξέρω ότι μεγαλώνοντας θα είναι βαθιά μόνος όσους και να έχει γύρω του.. συγγνώμη για το μεγάλο κείμενο, αλλά είναι από τις σπάνιες φορές που η ψυχολογική μου κούραση είναι χειρότερη από την σωματική..

δ ξερω τι να σου γραψω

απο την μια λυπαμαι για την δυσκολη μερα σου

απο την αλλη χαιρομαι που εστω εδω μπορεσες να βγαλεις απο μεσα σου οσα νιωθεις

πρωτα απο ολα να χαιρεσαι τα παιδακια σου,να ειναι παντα γερα κ ευτυχισμενα!κ εσυ να τα καμαρωνεις παντα!

προσπαθησε να βρεις την στηριξη που χρειαζεσαι για τις οποιες απαιτησεις θα ερθουν

για τους "ασχετους" που απλα μιλανε κ δ ακουνε καν τι λες σκεψου το ετσι:γινανε δυααρεστοι σε σενα;αν ναι,μην φοβασαι να γινεις κ εσυ δυσαρεστη

δ υπαρχει κανενας λιγος να απολογεισαι,ουτε καν να κατσεις να ακουσεις τι εχει να πει ο καθενας που ειναι εξω απο τον χορο

οταν δεις προσφορο εδαφος τοτε μπορεις κ να πεις καποια πραγματα παραπανω κ ισως να βρεις κ υποστηριξη εκει που δ περιμενεις

[Afrodite88]

6 ώρες πρίν, Flolipop είπε:

Να σου ζήσει το παιδάκι σου και με το καλο το δεύτερο! Απλά ήθελα να σου πω μπράβο σου που με τοοοσες δυσκολίες και πολύ σοβαρές μάλιστα, αποφάσισες να κανεις δεύτερο παιδί τόσο σύντομα! Σου βγαζω το καπέλο. Από αυτό και μόνο φαίνεται η δύναμη σου.

Σε ευχαριστω για τα καλά σου λόγια, αλλά αφενός μεν δεν μου αναλογούν τα εύσημα. Δεν έγινε σκόπιμα η δεύτερη εγκυμοσύνη όσο και να ήθελα βαθιά να μπορώ να της προσφέρω ένα αδερφάκι σε κοντινή ηλικία να κάνουν παρέα ( ίσως δίκη μου ευχή από τα παιδικά μου χρόνια και τόσο ευσεβής πόθος που πραγματοποιήθηκε στο παιδί μου ). Από τη στιγμή που έτυχε εννοειται πως χάρηκα παρόλο τον αρχικό πανικό που με κατέκλυσε γτ αναβίωσα παλι όσα πέρασα. Τελικά είμαστε πιο δυνατοί απ’οσο νομίζουμε. Σκέφτομαι μόνο ότι απλά θα ζοριστώ στην αρχή αλλά θα είναι τόσο κοντα σε ηλικία που θα μπορώ να ανταπεξέλθω μελλοντικά. Πλέον την περιμένω και τη δεύτερη πως και πως..Επίσης με ηρεμεί οτι ο άντρας μου έγινε πολύ πιο ενεργός από πριν κ έχει δώσει το λόγο του ότι όλα θα είναι διαφορετικά.. μένει μόνο να το ζήσω σε λίγο καιρό ..

2 ώρες πρίν, Klaral είπε:

Καλησπέρα σε όλες!! Ελπίζω να είστε καλά..εμένα σήμερα η κούραση έχει βαρεσει κόκκινα και η ψυχολογία μηδέν..θα καταχραστω λίγο το θέμα, γιατί η αλήθεια είναι αλλού κατανόηση δεν βρίσκω. Στην δική μου περίπτωση, η κούραση προέρχεται και από το γεγονός ότι ο "μεγάλος" μου γιος είναι μια ειδική περίπτωση. Από βρεφακι καταλαβαίναμε ότι κάπως διαφέρει, αλλά δεν δώσαμε ιδιαίτερη σημασία. Όταν 10 μηνών άρχισαν οι λεξουλες πάλι είπαμε εντάξει, είναι λίγο μπροστά..μέχρι που 15 μηνών η φοβερή γιατρός του, σε μια επίσκεψη μας ενημέρωσε ότι ο μικρός είναι μάλλον χαρισματικός και συνέστησε αξιολόγηση από αναπτυξιολογο. Η διάγνωση ήταν χαρισματικοτητα χωρίς συνύπαρξη κάποιου συνδρόμου. Η αντιληπτική του ικανότητα όταν ήταν 21 μηνών αντιστοιχούσε σε παιδί 4 ετών και η λεκτική ήταν αντίστοιχη των 3 ετών. Θέλω να με πιστέψετε, δεν τα γράφω αυτά γιατί είμαι η ψωνισμενη μάνα κουκουβάγια. Δεν είναι απαραίτητα ευτυχία αυτό το χάρισμα. Έχω ένα υπέροχο παιδί, που έχει τα ξεσπάσματα ενός 2χρονου, 3χρονου και 4χρονου μαζί και ζητάει την αμέριστη προσοχή μου, και ένα γλυκύτατο βρεφακι σχεδόν 5 μηνών που απλά θέλει την μαμά του. Και όλο τον περίγυρο να μου υπενθυμίζει πόσο υπεύθυνη είμαι για την σωστή ανατροφή του, ενώ εγώ δεν προλαβαίνω καλά καλά να πάω τουαλέτα. Και τους γονείς στις δραστηριότητες που κάνει, γιατί σταθμό δεν πήγε λόγω του μικρού, να με κοιτάνε με απορία και διάθεση κριτική όταν ο μικρός αποφασίζει ότι δεν του ταιριάζει μια δραστηριότητα ή θέλει να εξερευνήσει τον χώρο, ή να ασχοληθεί με παιχνίδια που δεν είναι διαθέσιμα λόγω της ηλικίας του. Επίσης, λόγω της ιδιαιτερότητας του, ο μικρός δεν χρειάζεται πολλές ώρες ύπνου, με αποτέλεσμα να ξυπνάει 6 ώρα το πρωί. Οπότε κάντε με εικόνα σήμερα στην δραστηριότητα, κομμάτια από την αϋπνία γιατί θηλάζω και τον μικρούλη, να προσπαθώ να εξηγήσω και σε επικριτικές μανουλες, ότι ο γιος μου δεν είναι ένα ανοριοτο παιδάκι, αλλά ένα παιδάκι διαφορετικό, λίγο πιο έντονο και με έμφυτη περιέργεια για τα πάντα. Συν ότι παρότι είναι πολύ κοινωνικός, είναι πολύ ταλαντούχος και στο να δείχνει αν συμπαθεί ή όχι τους γύρω του, και μάλλον το συγκεκριμένο περιβάλλον δεν τον εμπνέει ιδιαίτερα..κουράστηκα ψυχολογικά να ακούω συμβουλές και νουθεσίες από ανθρώπους που ιδέα δεν έχουν για την συγκεκριμένη περίπτωση, και σωματικά να προσπαθώ να του κρατήσω το ενδιαφέρον σε ότι μπορεί να τον απασχολήσει για λίγο και είναι δραστηριότητα ανάλογη της ηλικίας του..γυρνούσαμε σήμερα σπίτι και έτρεχαν τα μάτια μου..ξέρω ότι κατά πάσα πιθανότητα όλα θα εξελιχθούν όπως πρέπει και του αρμόζει, αλλά τώρα μου φαίνονται βουνό. Και ξέρω ότι μεγαλώνοντας θα είναι βαθιά μόνος όσους και να έχει γύρω του.. συγγνώμη για το μεγάλο κείμενο, αλλά είναι από τις σπάνιες φορές που η ψυχολογική μου κούραση είναι χειρότερη από την σωματική..

Αχ αγαπητή μου! Εμείς θα μπορούσαμε να μιλάμε για ώρες. 
Η κούραση, ο θηλασμός, οι ορμόνες και η θυσία του να βάζουμε τις ανάγκες μας πίσω προκειμένου να ανταπεξελθουμε στις ανάγκες του μικρού μας φέρνει πολλά συναισθήματα και πολλές φορές αντικρουόμενα. Πέρα του αυτομαστιγωματος και των ενόχων που έχουμε όσων κάνουμε, νοιωθουμε ότι δεν είναι αρκετά γιατί δεν ανταποκρινόμαστε παντα στο αδύνατο με πυγμή αλλα καταβεβλημένες από κούραση. Αυτό σε κάνει να μην είσαι 100% εκεί και παίρνεις αποφάσεις που ειναι καλύτερες για τις ανάγκες των παιδιών σου μαζί.  
Πέραν όλων σε επηρεάζουν και οι κακόβουλες κριτικές των γύρω σου, γιατί ως σκεπτόμενος άνθρωπος ακούς τα παντα και κρίνεις μετά για σένα. Έχουμε την τάση ( από τη φύση μας) όμως όταν δεν είμαστε καλά να επηρεαζόμαστε ακόμα κ όταν ξέρουμε ότι αυτό που πράττουμε ειναι το καλύτερο για τις ανάγκες των παιδιών μας, έχοντας σκεφτεί με κάθε πιθανό τρόπο το καλό τους. Αυτή η αμφισβήτηση έρχεται από κούραση σωματική, νοιωθουμε ότι ο εαυτός μας δεν ανταποκρίνεται όπως ιδεατά θέλουμε και αποκτάμε μια διπολική φάση του να αμφισβητούμε τις αποφάσεις μας. Όχι πραγματικά και πρακτικά παντα αλλα και μόνο που αφήνουμε ( ως ενδόμυχη αυτοτιμωρία) να μας επηρεάσουν ξένες απόψεις ανθρώπων που απλά θέλουν να μεγαλώσουν το ρόλο τους και ποτέ δεν αναλογίζονται όλες τις παραμέτρους με την επικριτική τους συμπεριφορά. 
Καθε μέρα ειναι διαφορετική, κάθε μέρα έχει τις δικές τις δυσκολίες, ο μικρός σου ειναι τυχερός που έχει εσένα μαμα που τον ακούς και κανεις όσα περισσότερα μπορείς για τις προχωρημενες για την ηλικία του αναγκες στη δεδομένη φάση που βρίσκεσαι. Να σκέφτεσαι ότι στο σύντομο μέλλον θα έχει εξελιχθεί βάση όλων αυτών που κανεις τώρα, οσο βουνό και να μοιάζουν. Όλα θα ειναι χάριν της τωρινής σου κούρασης και αυτό θα σε κάνει περήφανη για όσα αντέχεις. 

Υγ. Δεν θα στο πω με θετικο ή αρνητικό πρόσημο αλλά δεν υπάρχει κανένας έξυπνος άνθρωπος που να μην νοιωθει μοναξιά. Το παιδί είναι χαρισματικό σε ένα κοιμισμένο κατ’επιλογη κυρίως κόσμο. Του δίνεις όλα όσα χρειαζεται όχι μόνο για να επιβιώσει αλλά και να βρίσκει την ευτυχία του μελλοντικά μόνο του. Τι καλύτερο απ’ αυτό ;