Ποια παρηγοριά ???

[Penny...]

Just now, ΧΡΗΣΤΙΝΑ είπε:

@marian84 Σε καταλαβαίνω απόλυτα κι εμενα άδεια η αγκαλιά μου μετά από δύο απώλειες...Διακοπή κύησης στην 23η εβδομάδα λόγο χρωμοσομικης ανωμαλίας του εμβρύου και αποβολή στην 16η εβδομάδα από ανεπάρκεια τραχήλου.Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες γιατί έχω ταλαιπωρηθεί πάρα πολύ σωματικά και ψυχικά όπως κι εσύ και τόσες άλλες γυναίκες που προσπαθούν να φέρουν στον κόσμο το μωρό τους.Πρέπει να είμαστε δυνατές και να προχωρήσουμε όσο δύσκολο και να είναι να μην το βάλουμε κάτω.Κι εγώ απελπιζομαι πολλές φορές και απογοητευομαι και θυμώνω και πολλά τα γιατί...Ακρη όμως δεν βγάζω μόνο κακό κι άλλο στον εαυτό κάνω...Δεν είναι τίποτα στο χέρι μας ότι είναι να γίνει θα γίνει...Η εγκυμοσύνη όπως και όλα στη ζωή μας είναι μια τύχη...

@Angel2019 Μετά από τρεις μήνες που έχουν περάσει αφού έφυγε και ο δεύτερος άγγελος μου και πήγε να βρει τον αδερφό του ο πόνος ίδιος δεν αλλάζει με τίποτα όσο κι αν προσπαθώ...Δεν ξέρω αν νιώθω μόνο εγώ τόσο έντονα αυτό το συναίσθημα της ενοχής ότι φταίω που έχασα και αυτό το μωρό ότι δεν πρόλαβα να κάνω αυτό το κάτι παραπάνω που μπορεί να το είχα σώσει...Νιώθω συνέχεια τυψεις και ενοχές...Μπορεί να κάνω κακό στον εαυτό μου όμως ήθελα όσο τίποτα άλλο να μην χάσω πάλι το παιδάκι μου και έκανα τα πάντα πρόσεχα πολύ όμως ο Θεός είχε πάλι αλλά σχέδια...Ψάχνω συνέχεια να βρω ποιος φταίει και γιατί αλλά απαντήσεις δεν βρίσκω και ποτέ μου δεν θα βρω το ξέρω...Θεωρώ υπεύθυνο τον εαυτό μου και δεν μπορώ να το ξεπεράσω...Θελω να τα αφήσω όλα πίσω μου και να κάνω μια νέα αρχή να πάω παρακάτω...Με τι δύναμη όμως?Πώς?Συνέχεια σκέφτομαι τα μωρά μου...Τα μωρά μου που δεν τα πήρα ποτέ στην αγκαλιά μου...Δεν θέλω να χάνω την πίστη μου...Ελπίζω και εύχομαι όπως και όλες εδώ μέσα και όχι μόνο που δεν τα έχουμε καταφέρει να χαμογελασουμε κάποια στιγμή και να μας αξιώσει ο Θεός με ένα γερό μωράκι... 

@ΧΡΗΣΤΙΝΑ πρέπει πρέπει να βρείτε την δυναμη και να πείτε οτι εγώ θα σηκωθω επίσης είναι μεγάλο λάθος να φερνετε ευθύνες στον εαυτό σας δεν φταίει κανεις όμως ητανε το θέλημα Θεού τι μια φορά και δυο και τρεις πρεπει είναι δοκιμασίες που πρέπει να περάσουμε όλες θα τα καταφέρουμε όλες και θα είναι ενα κακο όνειρο που έχουμε περάσει θα δείτε

[marian84]

2 ώρες πρίν, ΧΡΗΣΤΙΝΑ είπε:

@marian84 Σε καταλαβαίνω απόλυτα κι εμενα άδεια η αγκαλιά μου μετά από δύο απώλειες...Διακοπή κύησης στην 23η εβδομάδα λόγο χρωμοσομικης ανωμαλίας του εμβρύου και αποβολή στην 16η εβδομάδα από ανεπάρκεια τραχήλου.Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες γιατί έχω ταλαιπωρηθεί πάρα πολύ σωματικά και ψυχικά όπως κι εσύ και τόσες άλλες γυναίκες που προσπαθούν να φέρουν στον κόσμο το μωρό τους.Πρέπει να είμαστε δυνατές και να προχωρήσουμε όσο δύσκολο και να είναι να μην το βάλουμε κάτω.Κι εγώ απελπιζομαι πολλές φορές και απογοητευομαι και θυμώνω και πολλά τα γιατί...Ακρη όμως δεν βγάζω μόνο κακό κι άλλο στον εαυτό κάνω...Δεν είναι τίποτα στο χέρι μας ότι είναι να γίνει θα γίνει...Η εγκυμοσύνη όπως και όλα στη ζωή μας είναι μια τύχη...

@Angel2019 Μετά από τρεις μήνες που έχουν περάσει αφού έφυγε και ο δεύτερος άγγελος μου και πήγε να βρει τον αδερφό του ο πόνος ίδιος δεν αλλάζει με τίποτα όσο κι αν προσπαθώ...Δεν ξέρω αν νιώθω μόνο εγώ τόσο έντονα αυτό το συναίσθημα της ενοχής ότι φταίω που έχασα και αυτό το μωρό ότι δεν πρόλαβα να κάνω αυτό το κάτι παραπάνω που μπορεί να το είχα σώσει...Νιώθω συνέχεια τυψεις και ενοχές...Μπορεί να κάνω κακό στον εαυτό μου όμως ήθελα όσο τίποτα άλλο να μην χάσω πάλι το παιδάκι μου και έκανα τα πάντα πρόσεχα πολύ όμως ο Θεός είχε πάλι αλλά σχέδια...Ψάχνω συνέχεια να βρω ποιος φταίει και γιατί αλλά απαντήσεις δεν βρίσκω και ποτέ μου δεν θα βρω το ξέρω...Θεωρώ υπεύθυνο τον εαυτό μου και δεν μπορώ να το ξεπεράσω...Θελω να τα αφήσω όλα πίσω μου και να κάνω μια νέα αρχή να πάω παρακάτω...Με τι δύναμη όμως?Πώς?Συνέχεια σκέφτομαι τα μωρά μου...Τα μωρά μου που δεν τα πήρα ποτέ στην αγκαλιά μου...Δεν θέλω να χάνω την πίστη μου...Ελπίζω και εύχομαι όπως και όλες εδώ μέσα και όχι μόνο που δεν τα έχουμε καταφέρει να χαμογελασουμε κάποια στιγμή και να μας αξιώσει ο Θεός με ένα γερό μωράκι... 

Ολες μας εχουμε αυτες τις τυψεις.Εγω ειδικα για πρωτο μωρο εχω απειρες τυψεις.Τυψεις που ελεγα στο γιατρο οτι τα υγρα πουειχα μου φαινοταν περιεργα και αυτος με καθησυχαζε ,που ανεβασα πυρετο και τον ακουσα να μη παω στο νοσοκ και την επομενη το πρωι εσπασαν τα νερα και επρεπε να γεννησω για μα μη πεθανουμε και οι δυο γιατι ειχα σηψαιμια απο το βακτηριο .Στη δευτερη εγκυμ πηγαινα στο γιατρο καθε 10 μερες!!!!Εκανα απειρες εξετασεις.Με ειχαν δει πανω απο 5 γυναικολογοι στη κλινικη για να μαι σιγουρη οτι ολα πανε καλα και παλι δεν ηταν αρκετο.Οποτε πραγματικα δε περναει απο το χερι μας.Στη δευτερη εγκυμ δε μπορουσα να κανω κατι παραπανω και ομως η καρδια της σταματησε στις 20 βδομ.Απαντηση δε θα παρω ποτε παρ οτι εχουμε κανει οτι εξεταση υπαρχει.

 

[ΧΡΗΣΤΙΝΑ]

Just now, marian84 είπε:

Ολες μας εχουμε αυτες τις τυψεις.Εγω ειδικα για πρωτο μωρο εχω απειρες τυψεις.Τυψεις που ελεγα στο γιατρο οτι τα υγρα πουειχα μου φαινοταν περιεργα και αυτος με καθησυχαζε ,που ανεβασα πυρετο και τον ακουσα να μη παω στο νοσοκ και την επομενη το πρωι εσπασαν τα νερα και επρεπε να γεννησω για μα μη πεθανουμε και οι δυο γιατι ειχα σηψαιμια απο το βακτηριο .Στη δευτερη εγκυμ πηγαινα στο γιατρο καθε 10 μερες!!!!Εκανα απειρες εξετασεις.Με ειχαν δει πανω απο 5 γυναικολογοι στη κλινικη για να μαι σιγουρη οτι ολα πανε καλα και παλι δεν ηταν αρκετο.Οποτε πραγματικα δε περναει απο το χερι μας.Στη δευτερη εγκυμ δε μπορουσα να κανω κατι παραπανω και ομως η καρδια της σταματησε στις 20 βδομ.Απαντηση δε θα παρω ποτε παρ οτι εχουμε κανει οτι εξεταση υπαρχει.

 

@marian84 Εγώ όσο αφορά την πρώτη απώλεια το έχω χωνέψει ότι από την στιγμή που διαγνώστηκε το μωρό με χρωμοσωμικη ανωμαλία στην β επιπέδου παρόλο που ήταν η μία πιθανότητα στις τόσες να συμβεί κι όμως συνέβη σε εμάς δεν φταίω ούτε εγώ ούτε ο άντρας μου...Ηταν ένα άτυχο γεγονός μας είπαν και έγινε πάνω στην ένωση...Οταν όμως χάνω ξανά το μωρό τον Φλεβάρη που μας πέρασε (το πρώτο πέρσι τον Ιούνιο,)αναρωτιέμαι τι πήγε πάλι στραβά?τι εκανα?πρόσεχα τόσο πολύ που με κορόιδευαν...δεν εσκυβα,όλο άδειες έπαιρνα από την δουλειά για να μην κουράζομαι,είχα πολύ άγχος μέχρι να κάνω την αυχενική και να δω ότι όλα είναι καλά...και πράγματι ήταν ο τράχηλος μου μια χαρά τότε δεν είχε δείξει τίποτα...όμως μας ξεγέλασε τόσο ύπουλα κι εμένα και τον γιατρό μου που κανείς μας δεν περίμενε αυτή την εξέλιξη...εγώ έβλεπα κάποια υγρά και παραπονιομουν όμως τα είχα και στην πρώτη εγκυμοσύνη...δεν έδωσα βάση δεν ξέρω γιατί δεν πήρα το γιατρό αμέσως να του το πω...Ίσως να το είχα προλάβει το μωρό μου να το είχα σώσει...το τραγικό τέλος ήταν ότι πηγαίνοντας στο γιατρό να κάνω την αμνιοπαρακεντηση λόγω ιστορικού βλέπει ο γιατρός ότι είχα κάνει πλήρη διαστολή ανά πάσα στιγμή θα έχανα το μωρό και όλα αυτά χωρίς πόνο χωρίς αίμα χωρίς τίποτα(ανεπάρκεια τραχήλου)άλλο εκτός από τα υγρά που έβλεπα...παρολο που μπήκα στο νοσοκομείο και έκανα περιδεση και πηγαίνανε όλα καλά την επόμενη μέρα απεβαλα...κάναμε τα πάντα ταλαιπωρηθηκα πολύ...αλλα πάλι όπως είπες κι εσύ τίποτα δεν είναι στο χέρι μας τελικά κι αν είναι κάτι να γίνει θα γίνει... 

[Ilios]

12 ώρες πρίν, ΧΡΗΣΤΙΝΑ είπε:

@marian84 Εγώ όσο αφορά την πρώτη απώλεια το έχω χωνέψει ότι από την στιγμή που διαγνώστηκε το μωρό με χρωμοσωμικη ανωμαλία στην β επιπέδου παρόλο που ήταν η μία πιθανότητα στις τόσες να συμβεί κι όμως συνέβη σε εμάς δεν φταίω ούτε εγώ ούτε ο άντρας μου...Ηταν ένα άτυχο γεγονός μας είπαν και έγινε πάνω στην ένωση...Οταν όμως χάνω ξανά το μωρό τον Φλεβάρη που μας πέρασε (το πρώτο πέρσι τον Ιούνιο,)αναρωτιέμαι τι πήγε πάλι στραβά?τι εκανα?πρόσεχα τόσο πολύ που με κορόιδευαν...δεν εσκυβα,όλο άδειες έπαιρνα από την δουλειά για να μην κουράζομαι,είχα πολύ άγχος μέχρι να κάνω την αυχενική και να δω ότι όλα είναι καλά...και πράγματι ήταν ο τράχηλος μου μια χαρά τότε δεν είχε δείξει τίποτα...όμως μας ξεγέλασε τόσο ύπουλα κι εμένα και τον γιατρό μου που κανείς μας δεν περίμενε αυτή την εξέλιξη...εγώ έβλεπα κάποια υγρά και παραπονιομουν όμως τα είχα και στην πρώτη εγκυμοσύνη...δεν έδωσα βάση δεν ξέρω γιατί δεν πήρα το γιατρό αμέσως να του το πω...Ίσως να το είχα προλάβει το μωρό μου να το είχα σώσει...το τραγικό τέλος ήταν ότι πηγαίνοντας στο γιατρό να κάνω την αμνιοπαρακεντηση λόγω ιστορικού βλέπει ο γιατρός ότι είχα κάνει πλήρη διαστολή ανά πάσα στιγμή θα έχανα το μωρό και όλα αυτά χωρίς πόνο χωρίς αίμα χωρίς τίποτα(ανεπάρκεια τραχήλου)άλλο εκτός από τα υγρά που έβλεπα...παρολο που μπήκα στο νοσοκομείο και έκανα περιδεση και πηγαίνανε όλα καλά την επόμενη μέρα απεβαλα...κάναμε τα πάντα ταλαιπωρηθηκα πολύ...αλλα πάλι όπως είπες κι εσύ τίποτα δεν είναι στο χέρι μας τελικά κι αν είναι κάτι να γίνει θα γίνει... 

Κορίτσι μου λυπάμαι πολύ γιαυτα που πέρασες εύχομαι ο χρόνος να απαλύνει τον πόνο σου . Δυστυχώς πολλά πράγματα στην εγκυμοσύνη δεν μπορούμε να τα ελέγξουμε.Και εσύ έκανες ότι μπορούσες κ με το παραπάνω .Έχω κ γω ιστορικό με ανεπάρκεια κ σαυτήν την εγκυμοσύνη τον ραψαμε από την 13 εβδομάδα ύστερα από την συμβουλή χειρουργού που είχα κάνει υστεροσκοπηση.Στον υπέρηχο δεν φαινόταν τίποτα μου λέγανε ότι ίσως να έφταιγε που ήταν δίδυμα κλπ.Αισιως έφτασα 36 εβδομάδων .ο τράχηλος έχει ανοίξει από τις 22 περίπου κ κρατάει μόνο το ράμμα.Σου εύχομαι μέσα από την καρδιά μου ένα γερό μωράκι στην αγκαλιά σου.Ειναι πολύ δύσκολο να το περάσεις 2 φορές όλο αυτό . 

[ΧΡΗΣΤΙΝΑ]

@Ilios Σευχαριστω πολύ για τα καλά σου λόγια να είσαι καλά....Να σου ζήσουν τα παιδάκια σου να τα χαίρεσαι πάντα γερά και καλοτυχα!Κι εμένα ο γιατρός μου είπε στην επόμενη εγκυμοσύνη προγραμματισμένη περιδεση από νωρίς...Δεν με αγχώνει καθόλου αυτό ίσα ίσα θα νιώθω πιο σίγουρη...Άλλο με κάνει και τρέμω...Αν θα έχω ποτέ μου μια τελειομηνη εγκυμοσύνη...Αν θα μπορέσω να φτάσω μέχρι το τέλος και να κρατήσω στην αγκαλιά μου το μωρό μου υγιές μετά από τι έχω περάσει...Αν δεν μπορέσω να διαχειριστώ τους φόβους μου τα άγχη μου και τις ανυσηχιες που έχω δεν θα τα καταφέρω ποτέ μου...Πόσο θα ήθελα κι εγώ να ακούω εγκυμοσύνη και να χαμογελάω και να ξέρω ότι θα μπορέσω να την χαρώ?Κανείς δεν μου το υπογράφει αυτό δυστυχώς...Βλέπω άλλες γυναίκες που λάμπουν από ευτυχία κι εγώ όταν τις δω μου θυμίζουν τι έχω περάσει και με πιάνει θλίψη...Ξέρω ότι αν ποτέ μου αυτό το όνειρο ζωής πλέον γιατί για μένα έτσι είναι αν γίνει πραγματικότητα απλά δεν θα το πιστεύω ότι επιτέλους τα κατάφερα και το πήρα στην αγκαλιά μου αφού θα έχω περάσει τόσα πρίν μέχρι να γίνει το θαύμα... 

[Ilios]

Just now, ΧΡΗΣΤΙΝΑ είπε:

@Ilios Σευχαριστω πολύ για τα καλά σου λόγια να είσαι καλά....Να σου ζήσουν τα παιδάκια σου να τα χαίρεσαι πάντα γερά και καλοτυχα!Κι εμένα ο γιατρός μου είπε στην επόμενη εγκυμοσύνη προγραμματισμένη περιδεση από νωρίς...Δεν με αγχώνει καθόλου αυτό ίσα ίσα θα νιώθω πιο σίγουρη...Άλλο με κάνει και τρέμω...Αν θα έχω ποτέ μου μια τελειομηνη εγκυμοσύνη...Αν θα μπορέσω να φτάσω μέχρι το τέλος και να κρατήσω στην αγκαλιά μου το μωρό μου υγιές μετά από τι έχω περάσει...Αν δεν μπορέσω να διαχειριστώ τους φόβους μου τα άγχη μου και τις ανυσηχιες που έχω δεν θα τα καταφέρω ποτέ μου...Πόσο θα ήθελα κι εγώ να ακούω εγκυμοσύνη και να χαμογελάω και να ξέρω ότι θα μπορέσω να την χαρώ?Κανείς δεν μου το υπογράφει αυτό δυστυχώς...Βλέπω άλλες γυναίκες που λάμπουν από ευτυχία κι εγώ όταν τις δω μου θυμίζουν τι έχω περάσει και με πιάνει θλίψη...Ξέρω ότι αν ποτέ μου αυτό το όνειρο ζωής πλέον γιατί για μένα έτσι είναι αν γίνει πραγματικότητα απλά δεν θα το πιστεύω ότι επιτέλους τα κατάφερα και το πήρα στην αγκαλιά μου αφού θα έχω περάσει τόσα πρίν μέχρι να γίνει το θαύμα... 

Δεν έχω παιδιά ακόμα τα δίδυμα που έγραψα τα έχασα δυστυχώς 22 εβδομάδων.Ειμαι έγκυος τώρα 36 εβδομάδων κ περιμένω κοριτσάκι.Εχω κάνει πάρα πολλές εξωσωματικές κ μετά το συμβάν με τα δίδυμα ένιωθα κ γω αυτα που περιγράφεις.Κ αυτή η εγκυμοσύνη ήταν πολύ αγχώδεις για μένα .Πολλά προβλήματα κ τώρα που έφτασα ως  εδώ αγχώνομαι πάρα πολύ κ όλο έχω την αίσθηση ότι πάλι κάτι θα γίνει κ πάλι κάτι θα πάθω .Ούτε εγώ χάρηκα την εγκυμοσύνη μου.Μονο άγχος μην συμβεί το ένα μην συμβεί το άλλο.Βεβαια εσύ το πέρασες δύο φορές κ είναι ακόμα χειρότερο.Ειμαι σίγουρη ότι θα τα καταφέρεις.Τωρα που ξέρεις για τον τράχηλο θα κάνεις περίδεση κ μια χαρά.Κ σκέψου πόσο θετικό είναι που μένεις έγκυος .Δεν έχεις όλο αυτό με τις εξωσωματικές που είναι απίστευτα ψυχοφθόρο.Θα γίνει κ σε σένα θα δεις κ ολα θα πάνε καλά .Εδώ τα κατάφερα εγώ να φτάσω ως εδώ με χιλια δυο προβλήματα κ είμαι κ 40.

[marian84]

On 18/5/2019 at 7:12 ΜΜ, ΧΡΗΣΤΙΝΑ είπε:

@Ilios Σευχαριστω πολύ για τα καλά σου λόγια να είσαι καλά....Να σου ζήσουν τα παιδάκια σου να τα χαίρεσαι πάντα γερά και καλοτυχα!Κι εμένα ο γιατρός μου είπε στην επόμενη εγκυμοσύνη προγραμματισμένη περιδεση από νωρίς...Δεν με αγχώνει καθόλου αυτό ίσα ίσα θα νιώθω πιο σίγουρη...Άλλο με κάνει και τρέμω...Αν θα έχω ποτέ μου μια τελειομηνη εγκυμοσύνη...Αν θα μπορέσω να φτάσω μέχρι το τέλος και να κρατήσω στην αγκαλιά μου το μωρό μου υγιές μετά από τι έχω περάσει...Αν δεν μπορέσω να διαχειριστώ τους φόβους μου τα άγχη μου και τις ανυσηχιες που έχω δεν θα τα καταφέρω ποτέ μου...Πόσο θα ήθελα κι εγώ να ακούω εγκυμοσύνη και να χαμογελάω και να ξέρω ότι θα μπορέσω να την χαρώ?Κανείς δεν μου το υπογράφει αυτό δυστυχώς...Βλέπω άλλες γυναίκες που λάμπουν από ευτυχία κι εγώ όταν τις δω μου θυμίζουν τι έχω περάσει και με πιάνει θλίψη...Ξέρω ότι αν ποτέ μου αυτό το όνειρο ζωής πλέον γιατί για μένα έτσι είναι αν γίνει πραγματικότητα απλά δεν θα το πιστεύω ότι επιτέλους τα κατάφερα και το πήρα στην αγκαλιά μου αφού θα έχω περάσει τόσα πρίν μέχρι να γίνει το θαύμα... 

Ακριβως ετσι νιωθω και γω κοριτσι μου.Οταν χανεις ενα μωρο σφιγγεις τα δοντια και ξαναπροσπαθεις εχοντας ελπιδα.Εμεις που χασαμε δυο χασαμε μαζι καο καθε ελπιδα.Ακουω για εγκυμοσυνη και τρεμω.Για μενα εγκυμοσυνη σημαινει πενθος,θρηνος.Κανεις δε μπορει να μας εγγυηθει οτι θα ξαναμεινουμε κανεις δε μπορει να μας εγγυηθει οτι και να μεινουμε θα πανε ολα καλα.Εγω τη δευτερη φορα μετα τη 17ηβδομ αρχισα να κανω ονειρα και μολις αρχισα να ονειρευομαι...χαθηκαν ολα ξανα.Δεν αντεχεται αυτος ο πονος.Το μονο σιγουρο ειναι οτι δε φταιξαμε εμεις καπου.Ειμαι σιγουρη οτι εκανες οτι μπορουσες οπως και γω.Εμεινα 4 μηνες ξαπλα στη πρωτη εγκυμ και 5 στη δευτερη και δεν εβγαλα αχνα ενω γνωστες μου παραπονιοταν που εμειναν 2βδομ στο κρεβατι προληπτικα.Εγω απο τους τελευταιους 16 μηνες τους 9 ημουν σε ενα κρεβατι και δεν ειπα ποτε γιατι.Ελεγα ας γεννηθει γερο και δε με νοιαζει.Τωρα παλευω και γω με τους δαιμονες μου.Παλευω με τις φοβους μου και ψαχνω τον καινουργιο μου εαυτο.Γιατι ο ανθρωπος μετα απο τοσο πονο αλλαζει...

[ΧΡΗΣΤΙΝΑ]

@marian84 Κοπέλα μου πραγματικά σε νιώθω απόλυτα και σε καταλαβαίνω...Κι εγώ έλεγα σαν κι εσένα ότι ας καθόμουν σε ένα κρεβάτι δεν με ενοιαζε καθόλου αρκεί να ήξερα ότι στο τέλος θα το πάρω επιτέλους στην αγκαλιά μου γερό...Δεν πήγαινα στην δουλειά για να μην κουράζομαι τόσο πολύ πρόσεχα γι αυτό στο τέλος την πάτησα έτσι...Μετα από τρεις μήνες που έχουν περάσει η ίδια σκέψη ακόμα κολλημένη στο μυαλό μου...Ενοχές και τυψεις που δεν φεύγουν από μέσα μου και πολλά τα γιατί...Δεν βγάζουν πουθενά το ξέρω και δεν γυρίζει τίποτα πίσω...Ειναι ένα συναίσθημα που αν δεν το έχει ζήσει μια γυναίκα δεν μπορεί να μας καταλάβει κανείς άλλος...Εμείς κουβαλάμε μια ζωή μέσα μας εμεις έχουμε πάνω μας όλο το βάρος και πρεπει να το προστατευουμε...Εγω έτσι ένιωθα και δεν ξέρω αν είμαι υπερβολική...Αυτο που ξερω όπως λες κι εσύ ότι μετά από τόσο πόνο έχω αλλάξει τόσο που δεν αναγνωρίζω τον εαυτό μου πια... 

@Ilios Κοπέλα μου με συγχωρείς πολύ αλλά εγώ δεν κατάλαβα καλά νόμιζα ότι στο τέλος πήγανε όλα καλά γι αυτό σου ευχήθηκα...Χίλια συγνώμη άθελά μου σε έκανα να νιώσεις άσχημα...Ν σου ευχηθώ όμως μέσα από την καρδιά μου να πάνε όλα τέλεια αυτή την φορά και κρατήσεις με το καλό στην αγκαλιά σου το μωρό σου γερό... Δεν ξέρω πότε θα είμαι έτοιμη ξανά να μπω στην διαδικασία πάλι...Ακομα παλεύω με τον εαυτό μου και προσπαθώ ψυχολογικά να νιώσω καλύτερα...Οι τυψεις και οι ενοχές δεν φεύγουν...Νιώθω τόσο υπεύθυνη για ότι έγινε κι ας είναι λάθος το ξέρω...Αν δεν μπορέσω από δω και πέρα να διαχειριστώ το άγχος μου και να είμαι δυνατή έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού μου ότι αν ξαναμεινω έγκυος ότι μπορεί πάλι να ξανασυμβεί κάτι κακό γιατί κανείς δεν μας εγγυάται ότι θα πάνε όλα τέλεια ακόμα και οι γιατροί τότε δεν πρόκειται να προσπαθήσω...Μια πολύ καλή μου φίλη μου έδωσε μια συμβουλή που έχει περάσει πολύ δύσκολα όπως κι εγώ μέχρι να καταφέρει να αποκτήσει τον γιο της, όσο δύσκολο και να είναι μου λέει θα τα αφήσεις όλα πίσω θα προχωρήσεις την ζωή σου και αν θέλει να έρθει θα έρθει...Ετσι σκεφτόταν και έμεινε έγκυος εκεί που όλοι της το είχαν αποκλείσει και της έδιναν μια πιθανότητα...Καταλαβαινω ότι κι εσύ με τις εξοσωματικες είναι ακόμα πιο ψυχοφθορο...Εγω όπως λες μένω έγκυος δεν λέω μια αυτό είναι θετικό αλλά φτάνω στην πηγή και δεν πίνω νερό...Μου τα δίνει και μετά μου τα παίρνει...Αυτος ξέρει τελικά γιατί...

[Ilios]

2 ώρες πρίν, ΧΡΗΣΤΙΝΑ είπε:

@marian84 Κοπέλα μου πραγματικά σε νιώθω απόλυτα και σε καταλαβαίνω...Κι εγώ έλεγα σαν κι εσένα ότι ας καθόμουν σε ένα κρεβάτι δεν με ενοιαζε καθόλου αρκεί να ήξερα ότι στο τέλος θα το πάρω επιτέλους στην αγκαλιά μου γερό...Δεν πήγαινα στην δουλειά για να μην κουράζομαι τόσο πολύ πρόσεχα γι αυτό στο τέλος την πάτησα έτσι...Μετα από τρεις μήνες που έχουν περάσει η ίδια σκέψη ακόμα κολλημένη στο μυαλό μου...Ενοχές και τυψεις που δεν φεύγουν από μέσα μου και πολλά τα γιατί...Δεν βγάζουν πουθενά το ξέρω και δεν γυρίζει τίποτα πίσω...Ειναι ένα συναίσθημα που αν δεν το έχει ζήσει μια γυναίκα δεν μπορεί να μας καταλάβει κανείς άλλος...Εμείς κουβαλάμε μια ζωή μέσα μας εμεις έχουμε πάνω μας όλο το βάρος και πρεπει να το προστατευουμε...Εγω έτσι ένιωθα και δεν ξέρω αν είμαι υπερβολική...Αυτο που ξερω όπως λες κι εσύ ότι μετά από τόσο πόνο έχω αλλάξει τόσο που δεν αναγνωρίζω τον εαυτό μου πια... 

@Ilios Κοπέλα μου με συγχωρείς πολύ αλλά εγώ δεν κατάλαβα καλά νόμιζα ότι στο τέλος πήγανε όλα καλά γι αυτό σου ευχήθηκα...Χίλια συγνώμη άθελά μου σε έκανα να νιώσεις άσχημα...Ν σου ευχηθώ όμως μέσα από την καρδιά μου να πάνε όλα τέλεια αυτή την φορά και κρατήσεις με το καλό στην αγκαλιά σου το μωρό σου γερό... Δεν ξέρω πότε θα είμαι έτοιμη ξανά να μπω στην διαδικασία πάλι...Ακομα παλεύω με τον εαυτό μου και προσπαθώ ψυχολογικά να νιώσω καλύτερα...Οι τυψεις και οι ενοχές δεν φεύγουν...Νιώθω τόσο υπεύθυνη για ότι έγινε κι ας είναι λάθος το ξέρω...Αν δεν μπορέσω από δω και πέρα να διαχειριστώ το άγχος μου και να είμαι δυνατή έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού μου ότι αν ξαναμεινω έγκυος ότι μπορεί πάλι να ξανασυμβεί κάτι κακό γιατί κανείς δεν μας εγγυάται ότι θα πάνε όλα τέλεια ακόμα και οι γιατροί τότε δεν πρόκειται να προσπαθήσω...Μια πολύ καλή μου φίλη μου έδωσε μια συμβουλή που έχει περάσει πολύ δύσκολα όπως κι εγώ μέχρι να καταφέρει να αποκτήσει τον γιο της, όσο δύσκολο και να είναι μου λέει θα τα αφήσεις όλα πίσω θα προχωρήσεις την ζωή σου και αν θέλει να έρθει θα έρθει...Ετσι σκεφτόταν και έμεινε έγκυος εκεί που όλοι της το είχαν αποκλείσει και της έδιναν μια πιθανότητα...Καταλαβαινω ότι κι εσύ με τις εξοσωματικες είναι ακόμα πιο ψυχοφθορο...Εγω όπως λες μένω έγκυος δεν λέω μια αυτό είναι θετικό αλλά φτάνω στην πηγή και δεν πίνω νερό...Μου τα δίνει και μετά μου τα παίρνει...Αυτος ξέρει τελικά γιατί...

Δεν πειράζει εγώ δεν εκφράστηκα σωστά.Κοιτα αυτό που έγινε δεν ξεπερνιέται εύκολα πάντα θα είναι στο μυαλό σου.Δυστυχως για κάποιες από μας η εγκυμοσύνη είναι πολύ δύσκολο πράγμα.Κ μένα η  εγκυμοσύνη με τα δίδυμα ήταν εφιαλτης.Ημουν στο κρεβάτι από την μερα που έκανα εμβρυομεταφορα μέχρι που τα έχασα.Μου έσπασε ο σάκος από το ένα μωρό μετά από περίδεση γιατί έγινε αργά κ το μωρό είχε ήδη κατέβει.Τουαλετα κ μπάνιο στο κρεβάτι.Δεν έκανε να σηκωθώ καθόλου ούτε στους γιατρούς δεν πήγαινα.Κ αυτοί με είχαν παρατήσει.Σου λέει τελειωμένη υπόθεση κ αυτό με πίκρανε πολύ.Μια φορά σηκώθηκα να πάω στο νοσοκομείο κ μετά από 2 μέρες απεβαλλα όπου κόντεψα κ να πεθάνω.Κ αυτή η εγκυμοσύνη έχει πρόβληματα κ είμαι στο κρεβάτι 9 μήνες.Αλλα χαλάλι αρκεί να πάνε καλά τα πράγματα.Καλη τύχη εύχομαι καμία εγκυμοσύνη δεν είναι ίδια.Θα σκέφτεσαι θετικά.Θα έρθει κ το μωρό θα δεις.Τωρα που ξερεις κ τι έφταιξε.Τουλαχιστον ξέρεις ποιο είναι το πρόβλημα κ μπορείς να το αντιμετωπίσεις.

 

[island1]

Σας διαβάζω κ τρέχουν τα μάτια μου...δεν ξέρω τι να πω...εγώ πριν την κόρη μου έχασα 3 μωρά αλλά σε πολύ μικρότερη κύηση και μετά την κόρη μου δύο....όλα από εξωσωματικες με πόνο κ δάκρυα...σήμερα έφτιαχνα ξανά το φάκελο εξετάσεων...ναι θα επισκεφθούμε κι άλλο γιατρό μήπως κάνουμε αδερφάκι...κοιτάω πίσω κ λέω στον εαυτό μου " εσύ τα πέρασες αυτά;;" Όχι δε χάρηκα την κύηση μου την τελειομηνα..είχα 30% πιθανότητες να πιάσω παιδί γερό στα χέρια μου...θυμάμαι όλοι χαίρονταν κ εγώ μέσα μου έτρεμα έκλαιγα κ παρακαλούσα για το θαύμα μου...στο μαιευτήριο κοιτούσα αποσβολωμενη το μωρό..πίστευα πως ανά πάσα στιγμή θα μου το πάρουν θα μου φύγει κτλ ..ποτέ δε σταματάει αυτό απλά μαθαίνεις να ζεις με αυτό κ να το χειρίζεσαι...κάποια στιγμή σε εκείνο τον αγώνα πριν την κόρη μου μια μαμά παιδιού ΑΜΕΑ σε μια κουβέντα μας μου ειπε" ένα είναι το μυστικό μην κοιτας πίσω τη μέρα που έφυγε...ότι ήταν να σου αφήσει στο άφησε...μη γυρνάς πισω..το μοιράζομαι μαζί σας λοιπόν .δεν ξέρω γιατί έπρεπε κάθε μία να περάσει ο,τι πέρασε η περνάει...δεν ξέρω που θα βρεθεί αυτό που ξέρω με σιγουριά είναι δεν το αποφασίσαμε εμείς δεν φταίμε εμείς...φταίμε όμως εάν το κάνουμε βαρυδιο στη μελλοντική μας ευτυχία..τα μωρά μας έφυγαν..ο θεός για κάποιο λόγο δε τα άφησε να γεννηθούν...εκεί έξω όμως είναι αυτά που θα έρθουν για να μείνουν...κοιτάτε μπροστά....μόνο μπροστά

[adespoti]

On 12/2/2019 at 12:54 ΜΜ, ΧΡΗΣΤΙΝΑ είπε:

Μετά από ότι έχω περάσει κι εγώ και αφού διάβαζα συχνά τις ιστορίες σας και μου δίνατε κουράγιο να συνεχίσω γιατί μόνο στα λόγια σας έβρισκα κατανόηση πήρα το θάρρος να σας πω πόσο έχω ταλαιπωρηθεί σωματικά, ψυχικά και ο άντρας μου για να καταφέρουμε να αποκτήσουμε ένα υγιές μωρό!Στις 23 Ιουνίου του 2018 πεντεμισι μηνών περίπου έγκυος κάνοντας την β επιπέδου το μωρό διαπιστωνεται ότι έχει υποπλαστικο ρινικο οστό και μας το επιβεβαιώνει η εξέταση αίματος που στείλαμε στο εξωτερικό και η παρακέντηση ότι το μωρό έχει σύνδρομο down.Θα μου πείτε δεν φάνηκε πιο πριν?Όχι γιατί η αυχενική είχες πολύ καλές μετρήσεις και ο έμβρυολόγος δεν το περίμενε ότι θα είχε πρόβλημα το έμβρυο.Μια στο εκατομμύριο μας είπε.Ημουν όμως αυτή η μία πιθανότητα.Η συνέχεια τραγική...δεν μπορώ να σας το περιγράψω...Ουτε στον χειρότερο εχθρό μου τι πέρασα...Αφού περνάει λίγο ο καιρός και μας είχε πει ο γιατρός ότι σε έξι μήνες θα μπορώ να ξαναμεινω έγκυος τελικά το ευχάριστο ήρθε πολύ νωρίτερα και τον Νοέμβριο μαθαίνω ότι είμαι πάλι έγκυος...Ανάμικτα συναισθήματα χαράς και φόβου...Ενω πάνε όλα καλά μέχρι που κάνω την αυχενική στην 12η εβδομάδα και είναι όλα εντάξει φτάνω με πολύ άγχος για την συνέχεια στην 16η όπου θα έκανα αμνιοπαρακεντηση σύμφωνα με το ιστορικό μου Ξαφνικά ο γιατρός δεν βλέπει στον υπερηχο καθόλου τράχηλο ενώ στην αυχενική ήταν μια χαρά 3 εκατοστά.Μπαινω στο Ρέα για περιδεση και περιμέναμε δύο εικοτετετραωρα με αντιβιωσεις να δούμε πως θα αντιδράσει ο οργανισμός μου γιατί είχα πάρει και μικρόβιο τελικά.Και να πω ότι δεν είχα καθόλου συμπτώματα ούτε πόνο αίμα μόνο κάποια κολπικά υγρά που τα έχουμε όλες μας στην εγκυμοσύνη και δεν πήγε καθόλου το μυαλό μου ότι κάτι συμβαίνει εδώ δεν εσκυβα καθόλου πρόσεχα πάρα πολύ και ακόμα και στην δουλειά δεν πήγαινα συνέχεια. Ξημερωματα της προηγούμενης Τρίτης με πιάνουν αβασταχτοι πόνοι βλέπω αίμα και χάνω πάλι το μωρό μου...Αυτη την φορά μου το πήρανε με αποξεση χωρίς να περάσω αυτά που πέρασα την πρώτη που το γέννησα κανονικά ενώ πριν έπρεπε να πάρω την χειρότερη απόφαση της ζωής μου...να σταματήσω εγώ να χτυπάει η καρδιά του....δεν θέλω να μπω σε άλλες λεπτομέρειες δεν έχω πια το κουράγιο... Νιώθω τόσο απογοητευμένη,ότι χάνω την πίστη μου,οργή θυμό όπως την πρώτη φορά που ήταν ακόμα πιο δύσκολα...Οσο γι αυτήν την φορά μας είπε ο γιατρός ανεπάρκεια τραχήλου και ότι την επόμενη φορά θα γίνει περιδεση από την αρχή... Τρέμω για την επόμενη φορά... Δεν ξέρω αν θα ξανάρθει είμαι 37 χρόνων και μέσα σε ένα χρόνο έχω χάσει δύο μωρά....Ευτυχώς που έχω τον άντρα μου δίπλα μου έχουμε περάσει πάρα αν δεν τον είχα θα είχα τρελαθεί... Πονάω και για εκείνον γιατί είναι άδικο να περνάμε τέτοιες καταστάσεις...Ένα μεγάλο ΓΙΑΤΙ συνέχεια στο μυαλό μου και μου φταίνε όλοι και όλα... Κουράστηκα πια μόνο να κλαίω θέλω κι εγώ να χαμογελάσω να χαρώ...Θα συνεχίσω να γράφω για ώρες γιατί γενικά στην ζωή μου έχω περάσει δύσκολα γι αυτό σταματάω... Κουράγιο σε όλες τις γυναίκες που περνάνε αντίστοιχες περιπτώσεις όπως εγώ...

 

διαβαζοντας την καταθεση ψυχής σου..αισθανθηκα τοσο ανεπαρκης ως μανα..ευχομαι η Παναγία  Κυοφορούσα να ειναι μαζί σου, σε καθε διάβα σου..

[Angel2019]

On 18/5/2019 at 2:23 ΠΜ, marian84 είπε:

Ολες μας εχουμε αυτες τις τυψεις.Εγω ειδικα για πρωτο μωρο εχω απειρες τυψεις.Τυψεις που ελεγα στο γιατρο οτι τα υγρα πουειχα μου φαινοταν περιεργα και αυτος με καθησυχαζε ,που ανεβασα πυρετο και τον ακουσα να μη παω στο νοσοκ και την επομενη το πρωι εσπασαν τα νερα και επρεπε να γεννησω για μα μη πεθανουμε και οι δυο γιατι ειχα σηψαιμια απο το βακτηριο .Στη δευτερη εγκυμ πηγαινα στο γιατρο καθε 10 μερες!!!!Εκανα απειρες εξετασεις.Με ειχαν δει πανω απο 5 γυναικολογοι στη κλινικη για να μαι σιγουρη οτι ολα πανε καλα και παλι δεν ηταν αρκετο.Οποτε πραγματικα δε περναει απο το χερι μας.Στη δευτερη εγκυμ δε μπορουσα να κανω κατι παραπανω και ομως η καρδια της σταματησε στις 20 βδομ.Απαντηση δε θα παρω ποτε παρ οτι εχουμε κανει οτι εξεταση υπαρχει.

 

Κανείς μας δεν μπορεί να ξερει τι θα συμβει στην επόμενη εγκυμοσυνη. Αν ερθει...

κανεις! Και αυτος ειναινο λογος που δεν εχω σταματησει να φοβαμαι απο την πρωτη στιγμη...

μακαρι να πανε καλα ολα για ολες μας!

[marian84]

3 ώρες πρίν, Angel2019 είπε:

Κανείς μας δεν μπορεί να ξερει τι θα συμβει στην επόμενη εγκυμοσυνη. Αν ερθει...

κανεις! Και αυτος ειναινο λογος που δεν εχω σταματησει να φοβαμαι απο την πρωτη στιγμη...

μακαρι να πανε καλα ολα για ολες μας!

Δε μπορω να φανταστω πως θα ναι αν ξαναμεινω εγκυος.Μετα απο δυο απωλειες δεν υπαρχει τιποτα που να με καθησυχαζει γιατι ξερω οτι ακομα και αν δεις το μωρο στον υπερηχο και ολα ειναι καλα ,το επομενο λεπτο μπορει να πεθανει και αυτη η σκεψη σε τρελαινει

[Angel2019]

3 ώρες πρίν, marian84 είπε:

Δε μπορω να φανταστω πως θα ναι αν ξαναμεινω εγκυος.Μετα απο δυο απωλειες δεν υπαρχει τιποτα που να με καθησυχαζει γιατι ξερω οτι ακομα και αν δεις το μωρο στον υπερηχο και ολα ειναι καλα ,το επομενο λεπτο μπορει να πεθανει και αυτη η σκεψη σε τρελαινει

Εχεις πολυ δικιο. 

Ο φοβος σε κατακλιζει. Αλλα πρεπει να φανουμε δυνατες. Να κανουμε ενα βημα πιο μακρια απο ολο αυτο. 

Να σφιξουμε τα δοντια και να παμε παρακατω. 

Και οταν ξαναγινει και γεμισει η κοιλιτσα μας να γεμισει και η ψυχη μας! Και να πανε ολα καλα! 

Εστω για αυτη τη μια φορα!  

Τι να πω! Απο τη μια θελω πολυ να γινω μανουλα απο την αλλη τρέμω μην μου ξανασυμβει και χασω το αγγελουδι μου.

[annamartzi]

On 24/5/2019 at 2:38 ΜΜ, adespoti είπε:

διαβαζοντας την καταθεση ψυχής σου..αισθανθηκα τοσο ανεπαρκης ως μανα..ευχομαι η Παναγία  Κυοφορούσα να ειναι μαζί σου, σε καθε διάβα σου..

ουφ .....εκλαψα....προσευχομαι..απλα!