Quantcast
Jump to content
Προσοχή σε SCAM μηνύματα! Μας ενημέρωσαν ότι εστάλει μήνυμα στα Αγγλικά, για αλλαγή κωδικού πρόσβασης. Δεν έχουμε στείλει κάτι τέτοιο. Τα μηνύματά μας, πάντα είναι μεταφρασμένα στα Ελληνικά & περιέχουν το λογότυπό μας. ×
➔ Parents.org.gr

SOS επιλόχεια κατάθλιψη είμαι απεγνωσμένη


Recommended Posts

Κορίτσια καλησπέρα, 

Γέννησα τον Μάρτιο δίδυμα παιδάκια και μετά από ένα μήνα έπεσα σε επιλόχεια κατάθλιψη. 

Στηβ αρχή δεν ήθελα καθόλου τα Παιιδα μου, όλη την ημέρα έκλαιγα, δεν ήθελα να κάνω τίποτα, ούτε να τα αγγίζω. 

Με τη βοήθεια ψυχολόγου έχω αρχισει σιγά σιγά να αποδέχομαι ότι είμαι μάνα. Αλλά η κούραση και η εξάντληση μαζί με την αϋπνία δεν με αφήνουν να ηρεμήσω και κάθε μέρα ξυπνάω και οι σκέψεις κοντεύουν να με τρελάνουν ειδικά όταν κάθομαι στον καναπέ με τα παιδιά. 

Νιώθω ακόμη ότι δεν μπορώ να ανταπεξέλθω. Όσες βιώσατε την κατάθλιψη τι κάνατε; κλάματα, νευρα, τσακωμοι με σύζυγο και κλείσιμο στο σπίτι με εοχυν φτάσει στα όρια. 

Βγαίνω έξω πάω βόλτες αλλα ακόμα το μυαλό μου δεν έχει φύγει από αυτό. Σηκώνομαι και σκέφτομαι θα περάσει ποτέ αυτή η κούραση; θα μπορέσω να κοιμηθώ; θα είμαι ποτέ τελείως χαρούμενη χωρίς μαύρες σκέψεις; πόσο καιρό θα μ πάρει όλο αυτό; είμαι ήδη 2 μήνες και για να τα καταφέρω να κάνω παιδιά έχω περάσει δια πυρός και σιδήρου με εξωσωματική και χίλια δυο προβλήματα στην εγκυμοσύνη. 

Θα ήθελα να μ πείτε τις εμπειρίες σας και πως καταφέρατε να την ξεπεράσετε ναι να σταθείτε στα πόδια σας. 

Φοβάμαι πολύ, προσπαθώ να βγαίνω να ξεχνιέμαι αλλά δεν είναι πάντα εφικτό. Επίσης το ξέρω αλλά στενόχωρω τους δικούς μ ανθρώπους.

Ειναι φορές που ακόμα κάνω μηχανικά τα πραγνατα για να ξεφύγω από αυτό. Με το ζόρι να ντυθώ να ετοιμαστώ αλλά μέσα ξέρω μόνο εγώ πόσο ζορίζομαι

Το ξέρω ότι κανεις δν ξέρει πότε ο καθένας ξεπερνάει τηβ κατάθλιψη του αλλά θα ήθελα να ακούσω πως την περάσατε, με πιάνει τρομερή απελπισία ώρες ώρες ότι θα μείνω έτσι και δνε θα γίνω καλά, ότι στο τέλος θα τρελαθώ με τις σκέψεις μου. Οι εμμονές δηλαδή και τα παιχνίδια π παιζει το μυαλό είναι το δύσκολο παιχνίδι της υπόθεσης που σε φτάνουν στα όρια και λες πως θα συνεχίσω έτσι τη ζωή μου; 

Όταν ξεκίνησε όλο αυτό δεν ήθελα ούτε να κουνιέμαι όχι από το σπίτι ούτε από το κρεββάτι δεν ήθελα τη ζωή μου είχα απελπιστεί, αλλά ακόμα έχω δρόμο σκέφτομαι γτ να είμαι τόσο αδύναμη, καθώς γεβικα παθαίνω διαφορά θέματα με την ψυχολογία μου που με ρίχνουν στα τάρταρα. 

Θα ήθελα πολύ την υποστήριξη σας και τι κάνατε για να φύγετε από αυτό. 

Έχω βοήθεια από την πεθερά μ και λίγη από τον άντρα μου καθώς και αυτός ακόμη δεν εχιε βρει τις ισορροπίες του. 

Η εξάντληση και η κούραση ειναιι μεγάλη και θεωρώ ότι μαζί με τα κλάματα και το αναγκαστικό κλείσιμο για το μεγάλωμα των μωρων με οδήγησαν σε αυτό. Συνεχώς έχω μια μόνιμη γκρίνια ότι μόνο εγώ περνάω άσχημα και ότι οι άλλες γυναίκες πως τα καταφέρνουν; τι κάνουν που δεν κάνω εγώ; 

Βελπω τις άλλες μάνες με τα καρότσια ή όσες ανεβάζουν στο διαδίκτυο φώτο μέσα στην τρελή χαρά και ζηλεύω και σκέφτομαι γιατί σε μένα; γιατί να μην μπορώ ακόμα και εγώ να είμαι έτσι και να χαρω;τι κάνουν αυτές και είναι τόσο χαρούμενες; τόσο αξίες είναι για μάνες; 

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

On 6/24/2022 at 4:33 PM, Gigi 31 said:

Κορίτσια καλησπέρα, 

Γέννησα τον Μάρτιο δίδυμα παιδάκια και μετά από ένα μήνα έπεσα σε επιλόχεια κατάθλιψη. 

Στηβ αρχή δεν ήθελα καθόλου τα Παιιδα μου, όλη την ημέρα έκλαιγα, δεν ήθελα να κάνω τίποτα, ούτε να τα αγγίζω. 

Με τη βοήθεια ψυχολόγου έχω αρχισει σιγά σιγά να αποδέχομαι ότι είμαι μάνα. Αλλά η κούραση και η εξάντληση μαζί με την αϋπνία δεν με αφήνουν να ηρεμήσω και κάθε μέρα ξυπνάω και οι σκέψεις κοντεύουν να με τρελάνουν ειδικά όταν κάθομαι στον καναπέ με τα παιδιά. 

Νιώθω ακόμη ότι δεν μπορώ να ανταπεξέλθω. Όσες βιώσατε την κατάθλιψη τι κάνατε; κλάματα, νευρα, τσακωμοι με σύζυγο και κλείσιμο στο σπίτι με εοχυν φτάσει στα όρια. 

Βγαίνω έξω πάω βόλτες αλλα ακόμα το μυαλό μου δεν έχει φύγει από αυτό. Σηκώνομαι και σκέφτομαι θα περάσει ποτέ αυτή η κούραση; θα μπορέσω να κοιμηθώ; θα είμαι ποτέ τελείως χαρούμενη χωρίς μαύρες σκέψεις; πόσο καιρό θα μ πάρει όλο αυτό; είμαι ήδη 2 μήνες και για να τα καταφέρω να κάνω παιδιά έχω περάσει δια πυρός και σιδήρου με εξωσωματική και χίλια δυο προβλήματα στην εγκυμοσύνη. 

Θα ήθελα να μ πείτε τις εμπειρίες σας και πως καταφέρατε να την ξεπεράσετε ναι να σταθείτε στα πόδια σας. 

Φοβάμαι πολύ, προσπαθώ να βγαίνω να ξεχνιέμαι αλλά δεν είναι πάντα εφικτό. Επίσης το ξέρω αλλά στενόχωρω τους δικούς μ ανθρώπους.

Ειναι φορές που ακόμα κάνω μηχανικά τα πραγνατα για να ξεφύγω από αυτό. Με το ζόρι να ντυθώ να ετοιμαστώ αλλά μέσα ξέρω μόνο εγώ πόσο ζορίζομαι

Το ξέρω ότι κανεις δν ξέρει πότε ο καθένας ξεπερνάει τηβ κατάθλιψη του αλλά θα ήθελα να ακούσω πως την περάσατε, με πιάνει τρομερή απελπισία ώρες ώρες ότι θα μείνω έτσι και δνε θα γίνω καλά, ότι στο τέλος θα τρελαθώ με τις σκέψεις μου. Οι εμμονές δηλαδή και τα παιχνίδια π παιζει το μυαλό είναι το δύσκολο παιχνίδι της υπόθεσης που σε φτάνουν στα όρια και λες πως θα συνεχίσω έτσι τη ζωή μου; 

Όταν ξεκίνησε όλο αυτό δεν ήθελα ούτε να κουνιέμαι όχι από το σπίτι ούτε από το κρεββάτι δεν ήθελα τη ζωή μου είχα απελπιστεί, αλλά ακόμα έχω δρόμο σκέφτομαι γτ να είμαι τόσο αδύναμη, καθώς γεβικα παθαίνω διαφορά θέματα με την ψυχολογία μου που με ρίχνουν στα τάρταρα. 

Θα ήθελα πολύ την υποστήριξη σας και τι κάνατε για να φύγετε από αυτό. 

Έχω βοήθεια από την πεθερά μ και λίγη από τον άντρα μου καθώς και αυτός ακόμη δεν εχιε βρει τις ισορροπίες του. 

Η εξάντληση και η κούραση ειναιι μεγάλη και θεωρώ ότι μαζί με τα κλάματα και το αναγκαστικό κλείσιμο για το μεγάλωμα των μωρων με οδήγησαν σε αυτό. Συνεχώς έχω μια μόνιμη γκρίνια ότι μόνο εγώ περνάω άσχημα και ότι οι άλλες γυναίκες πως τα καταφέρνουν; τι κάνουν που δεν κάνω εγώ; 

Βελπω τις άλλες μάνες με τα καρότσια ή όσες ανεβάζουν στο διαδίκτυο φώτο μέσα στην τρελή χαρά και ζηλεύω και σκέφτομαι γιατί σε μένα; γιατί να μην μπορώ ακόμα και εγώ να είμαι έτσι και να χαρω;τι κάνουν αυτές και είναι τόσο χαρούμενες; τόσο αξίες είναι για μάνες; 

Κοπέλα μου, λυπάμαι πολύ που το περνάς όλο αυτό κι ελπίζω να το ξεπεράσεις σύντομα. 

Μπορείς νομίζω να απευθυνθείς στη Φαιναρετη που έχει γραμμή υποστήριξης και ομάδα ειδικών που μπορούν να σε βοηθήσουν. Μη νιώθεις ενοχές, είναι κάτι που συμβαίνει. 

Νομίζω αξίζει να δοκιμάσεις! Καλή δύναμη! 

Link to comment
Share on other sites

Καλημερα. Η κατασταση που περιγραφεις ειναι φοβερα ψυχοφθορα για σενα. Ειναι ομως κατι που μπορει να συμβει στην οποιαδηποτε, οποτε καθολου να μη νιωθεις τυψεις γι' αυτο. Θα σε συμβουλευα να απευθυνθεις σε ψυχιατρο, ωστε να σου δωσει φαρμακευτικη αγωγη. Μετα, θα δεις, θα αρχισεις να νιωθεις πολυ καλυτερα και να εισαι λειτουργικη. Η επιλοχειος ειναι κατι που μπορει να αντιμετωπιστει με την καταλληλη αγωγη, οποτε, θεωρω δεν υπαρχει λογος να το αναβαλλεις. Ειναι το καλυτερο που μπορεις να κανεις για τον εαυτο σου και για τα μωρα μου. 

Μιας και δεν το εχω βιωσει, δεν μπορω να σου πω κατι περισσοτερο. Θεωρω πως σε αυτες τις δυσκολες καταστασεις καλο ειναι να παιρνουμε γνωμη μονο απο ειδικους και μαλιστα το συντομοτερο δυνατο.  Παραπανω σου προτειναν μαλιστα μια ομαδα, την Φαιναρετη, μπορεις να ξεκινησεις απο εκει. Σε παρακαλω, μην προσπαθεις να το αντιμετωπισεις μονη σου ολο αυτο. Φαινεται πως και η ψυχολογος ειχε μικρη θετικη επιδραση. Χρειαζεσαι κατι πιο δραστικο και αμεσα. Γραψε μας να μας πεις πως εισαι. Σου στελνω μια μεγαλη αγκαλια.

  • Μου αρέσει 2
Link to comment
Share on other sites

On 24/6/2022 at 4:33 ΜΜ, Gigi 31 είπε:

Κορίτσια καλησπέρα, 

Γέννησα τον Μάρτιο δίδυμα παιδάκια και μετά από ένα μήνα έπεσα σε επιλόχεια κατάθλιψη. 

Στηβ αρχή δεν ήθελα καθόλου τα Παιιδα μου, όλη την ημέρα έκλαιγα, δεν ήθελα να κάνω τίποτα, ούτε να τα αγγίζω. 

Με τη βοήθεια ψυχολόγου έχω αρχισει σιγά σιγά να αποδέχομαι ότι είμαι μάνα. Αλλά η κούραση και η εξάντληση μαζί με την αϋπνία δεν με αφήνουν να ηρεμήσω και κάθε μέρα ξυπνάω και οι σκέψεις κοντεύουν να με τρελάνουν ειδικά όταν κάθομαι στον καναπέ με τα παιδιά. 

Νιώθω ακόμη ότι δεν μπορώ να ανταπεξέλθω. Όσες βιώσατε την κατάθλιψη τι κάνατε; κλάματα, νευρα, τσακωμοι με σύζυγο και κλείσιμο στο σπίτι με εοχυν φτάσει στα όρια. 

Βγαίνω έξω πάω βόλτες αλλα ακόμα το μυαλό μου δεν έχει φύγει από αυτό. Σηκώνομαι και σκέφτομαι θα περάσει ποτέ αυτή η κούραση; θα μπορέσω να κοιμηθώ; θα είμαι ποτέ τελείως χαρούμενη χωρίς μαύρες σκέψεις; πόσο καιρό θα μ πάρει όλο αυτό; είμαι ήδη 2 μήνες και για να τα καταφέρω να κάνω παιδιά έχω περάσει δια πυρός και σιδήρου με εξωσωματική και χίλια δυο προβλήματα στην εγκυμοσύνη. 

Θα ήθελα να μ πείτε τις εμπειρίες σας και πως καταφέρατε να την ξεπεράσετε ναι να σταθείτε στα πόδια σας. 

Φοβάμαι πολύ, προσπαθώ να βγαίνω να ξεχνιέμαι αλλά δεν είναι πάντα εφικτό. Επίσης το ξέρω αλλά στενόχωρω τους δικούς μ ανθρώπους.

Ειναι φορές που ακόμα κάνω μηχανικά τα πραγνατα για να ξεφύγω από αυτό. Με το ζόρι να ντυθώ να ετοιμαστώ αλλά μέσα ξέρω μόνο εγώ πόσο ζορίζομαι

Το ξέρω ότι κανεις δν ξέρει πότε ο καθένας ξεπερνάει τηβ κατάθλιψη του αλλά θα ήθελα να ακούσω πως την περάσατε, με πιάνει τρομερή απελπισία ώρες ώρες ότι θα μείνω έτσι και δνε θα γίνω καλά, ότι στο τέλος θα τρελαθώ με τις σκέψεις μου. Οι εμμονές δηλαδή και τα παιχνίδια π παιζει το μυαλό είναι το δύσκολο παιχνίδι της υπόθεσης που σε φτάνουν στα όρια και λες πως θα συνεχίσω έτσι τη ζωή μου; 

Όταν ξεκίνησε όλο αυτό δεν ήθελα ούτε να κουνιέμαι όχι από το σπίτι ούτε από το κρεββάτι δεν ήθελα τη ζωή μου είχα απελπιστεί, αλλά ακόμα έχω δρόμο σκέφτομαι γτ να είμαι τόσο αδύναμη, καθώς γεβικα παθαίνω διαφορά θέματα με την ψυχολογία μου που με ρίχνουν στα τάρταρα. 

Θα ήθελα πολύ την υποστήριξη σας και τι κάνατε για να φύγετε από αυτό. 

Έχω βοήθεια από την πεθερά μ και λίγη από τον άντρα μου καθώς και αυτός ακόμη δεν εχιε βρει τις ισορροπίες του. 

Η εξάντληση και η κούραση ειναιι μεγάλη και θεωρώ ότι μαζί με τα κλάματα και το αναγκαστικό κλείσιμο για το μεγάλωμα των μωρων με οδήγησαν σε αυτό. Συνεχώς έχω μια μόνιμη γκρίνια ότι μόνο εγώ περνάω άσχημα και ότι οι άλλες γυναίκες πως τα καταφέρνουν; τι κάνουν που δεν κάνω εγώ; 

Βελπω τις άλλες μάνες με τα καρότσια ή όσες ανεβάζουν στο διαδίκτυο φώτο μέσα στην τρελή χαρά και ζηλεύω και σκέφτομαι γιατί σε μένα; γιατί να μην μπορώ ακόμα και εγώ να είμαι έτσι και να χαρω;τι κάνουν αυτές και είναι τόσο χαρούμενες; τόσο αξίες είναι για μάνες; 

έχω περάσει μια περίοδο θλίψης μετά την 1η μου γέννα..αλλά δεν μοιάζει καθόλου με αυτόν που περιγράφεις..συνήλθα γρήγορα.

Αν δεν τα βγάζει πέρα δεν θα ΧΑ κανένα θέμα να πάω σε ψυχίατρο..

Το ότι αναγνωρίζεις το πρόβλημα είναι πολύ θετικό..αλλά κατά τη γνώμη μου χρειάζεσαι πιο δραστικά μέσα..μια αγωγή θα σε βοηθούσε να επανέλθεις..κ σύντομα..

  • Μου αρέσει 1
  • Ευχαριστώ 1
Link to comment
Share on other sites

On 24/6/2022 at 4:33 ΜΜ, Gigi 31 είπε:

Κορίτσια καλησπέρα, 

Γέννησα τον Μάρτιο δίδυμα παιδάκια και μετά από ένα μήνα έπεσα σε επιλόχεια κατάθλιψη. 

Στηβ αρχή δεν ήθελα καθόλου τα Παιιδα μου, όλη την ημέρα έκλαιγα, δεν ήθελα να κάνω τίποτα, ούτε να τα αγγίζω. 

Με τη βοήθεια ψυχολόγου έχω αρχισει σιγά σιγά να αποδέχομαι ότι είμαι μάνα. Αλλά η κούραση και η εξάντληση μαζί με την αϋπνία δεν με αφήνουν να ηρεμήσω και κάθε μέρα ξυπνάω και οι σκέψεις κοντεύουν να με τρελάνουν ειδικά όταν κάθομαι στον καναπέ με τα παιδιά. 

Νιώθω ακόμη ότι δεν μπορώ να ανταπεξέλθω. Όσες βιώσατε την κατάθλιψη τι κάνατε; κλάματα, νευρα, τσακωμοι με σύζυγο και κλείσιμο στο σπίτι με εοχυν φτάσει στα όρια. 

Βγαίνω έξω πάω βόλτες αλλα ακόμα το μυαλό μου δεν έχει φύγει από αυτό. Σηκώνομαι και σκέφτομαι θα περάσει ποτέ αυτή η κούραση; θα μπορέσω να κοιμηθώ; θα είμαι ποτέ τελείως χαρούμενη χωρίς μαύρες σκέψεις; πόσο καιρό θα μ πάρει όλο αυτό; είμαι ήδη 2 μήνες και για να τα καταφέρω να κάνω παιδιά έχω περάσει δια πυρός και σιδήρου με εξωσωματική και χίλια δυο προβλήματα στην εγκυμοσύνη. 

Θα ήθελα να μ πείτε τις εμπειρίες σας και πως καταφέρατε να την ξεπεράσετε ναι να σταθείτε στα πόδια σας. 

Φοβάμαι πολύ, προσπαθώ να βγαίνω να ξεχνιέμαι αλλά δεν είναι πάντα εφικτό. Επίσης το ξέρω αλλά στενόχωρω τους δικούς μ ανθρώπους.

Ειναι φορές που ακόμα κάνω μηχανικά τα πραγνατα για να ξεφύγω από αυτό. Με το ζόρι να ντυθώ να ετοιμαστώ αλλά μέσα ξέρω μόνο εγώ πόσο ζορίζομαι

Το ξέρω ότι κανεις δν ξέρει πότε ο καθένας ξεπερνάει τηβ κατάθλιψη του αλλά θα ήθελα να ακούσω πως την περάσατε, με πιάνει τρομερή απελπισία ώρες ώρες ότι θα μείνω έτσι και δνε θα γίνω καλά, ότι στο τέλος θα τρελαθώ με τις σκέψεις μου. Οι εμμονές δηλαδή και τα παιχνίδια π παιζει το μυαλό είναι το δύσκολο παιχνίδι της υπόθεσης που σε φτάνουν στα όρια και λες πως θα συνεχίσω έτσι τη ζωή μου; 

Όταν ξεκίνησε όλο αυτό δεν ήθελα ούτε να κουνιέμαι όχι από το σπίτι ούτε από το κρεββάτι δεν ήθελα τη ζωή μου είχα απελπιστεί, αλλά ακόμα έχω δρόμο σκέφτομαι γτ να είμαι τόσο αδύναμη, καθώς γεβικα παθαίνω διαφορά θέματα με την ψυχολογία μου που με ρίχνουν στα τάρταρα. 

Θα ήθελα πολύ την υποστήριξη σας και τι κάνατε για να φύγετε από αυτό. 

Έχω βοήθεια από την πεθερά μ και λίγη από τον άντρα μου καθώς και αυτός ακόμη δεν εχιε βρει τις ισορροπίες του. 

Η εξάντληση και η κούραση ειναιι μεγάλη και θεωρώ ότι μαζί με τα κλάματα και το αναγκαστικό κλείσιμο για το μεγάλωμα των μωρων με οδήγησαν σε αυτό. Συνεχώς έχω μια μόνιμη γκρίνια ότι μόνο εγώ περνάω άσχημα και ότι οι άλλες γυναίκες πως τα καταφέρνουν; τι κάνουν που δεν κάνω εγώ; 

Βελπω τις άλλες μάνες με τα καρότσια ή όσες ανεβάζουν στο διαδίκτυο φώτο μέσα στην τρελή χαρά και ζηλεύω και σκέφτομαι γιατί σε μένα; γιατί να μην μπορώ ακόμα και εγώ να είμαι έτσι και να χαρω;τι κάνουν αυτές και είναι τόσο χαρούμενες; τόσο αξίες είναι για μάνες; 

Εγώ πέρασα πολύ δύσκολα και στην εγκυμοσύνη με κρίσεις πανικού και αγχωδης διαταραχή και μετά τον τοκετό με είχε πιάσει το συναίσθημα της απελπισίας , ότι δε θα ξαναγίνω ποτέ ευτυχισμένη. Έχω ένα παιδί, δε μπορώ καν να φανταστώ πως είναι με τα δίδυμα. Σίγουρα υπάρχουν πολλές μαμάδες που νιώθουν ευτυχισμένες μετά τη γέννηση των παιδιών, αλλά η πλειοψηφία είμαστε αυτό που περιγράφεις, νιώθεις ότι ήρθε ένα τσουνάμι καταπάνω σου. Μη βλέπεις τι ποσταρουν οι άλλες μαμάδες, φυσικά και ποσταρουν την ευτυχισμένη πλευρά, θα ποσταρε καμία ότι έχει φρικαρει και της λείπει η ζωή όπως ήταν; 

Εμένα αυτό που με βοήθησε είναι η ψυχολόγος μου, οι άλλες εμπειρίες απ'άλλες μαμάδες σαν και εμάς, και ο χρόνος. Όσο τα παιδιά μεγαλώνουν, τόσο καλύτερα θα αισθάνεσαι. Επίσης χρόνος για σένα, πολύ βασικό. Βγες με φίλες, τα παιδιά να προσαρμοστούν στη ζωή σου όπως ήταν πριν όχι εσύ στη δική τους 

 

 

  • Μου αρέσει 2
Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

  • 2 months later...
On 24/6/2022 at 4:33 ΜΜ, Gigi 31 είπε:

Κορίτσια καλησπέρα, 

Γέννησα τον Μάρτιο δίδυμα παιδάκια και μετά από ένα μήνα έπεσα σε επιλόχεια κατάθλιψη. 

Στηβ αρχή δεν ήθελα καθόλου τα Παιιδα μου, όλη την ημέρα έκλαιγα, δεν ήθελα να κάνω τίποτα, ούτε να τα αγγίζω. 

Με τη βοήθεια ψυχολόγου έχω αρχισει σιγά σιγά να αποδέχομαι ότι είμαι μάνα. Αλλά η κούραση και η εξάντληση μαζί με την αϋπνία δεν με αφήνουν να ηρεμήσω και κάθε μέρα ξυπνάω και οι σκέψεις κοντεύουν να με τρελάνουν ειδικά όταν κάθομαι στον καναπέ με τα παιδιά. 

Νιώθω ακόμη ότι δεν μπορώ να ανταπεξέλθω. Όσες βιώσατε την κατάθλιψη τι κάνατε; κλάματα, νευρα, τσακωμοι με σύζυγο και κλείσιμο στο σπίτι με εοχυν φτάσει στα όρια. 

Βγαίνω έξω πάω βόλτες αλλα ακόμα το μυαλό μου δεν έχει φύγει από αυτό. Σηκώνομαι και σκέφτομαι θα περάσει ποτέ αυτή η κούραση; θα μπορέσω να κοιμηθώ; θα είμαι ποτέ τελείως χαρούμενη χωρίς μαύρες σκέψεις; πόσο καιρό θα μ πάρει όλο αυτό; είμαι ήδη 2 μήνες και για να τα καταφέρω να κάνω παιδιά έχω περάσει δια πυρός και σιδήρου με εξωσωματική και χίλια δυο προβλήματα στην εγκυμοσύνη. 

Θα ήθελα να μ πείτε τις εμπειρίες σας και πως καταφέρατε να την ξεπεράσετε ναι να σταθείτε στα πόδια σας. 

Φοβάμαι πολύ, προσπαθώ να βγαίνω να ξεχνιέμαι αλλά δεν είναι πάντα εφικτό. Επίσης το ξέρω αλλά στενόχωρω τους δικούς μ ανθρώπους.

Ειναι φορές που ακόμα κάνω μηχανικά τα πραγνατα για να ξεφύγω από αυτό. Με το ζόρι να ντυθώ να ετοιμαστώ αλλά μέσα ξέρω μόνο εγώ πόσο ζορίζομαι

Το ξέρω ότι κανεις δν ξέρει πότε ο καθένας ξεπερνάει τηβ κατάθλιψη του αλλά θα ήθελα να ακούσω πως την περάσατε, με πιάνει τρομερή απελπισία ώρες ώρες ότι θα μείνω έτσι και δνε θα γίνω καλά, ότι στο τέλος θα τρελαθώ με τις σκέψεις μου. Οι εμμονές δηλαδή και τα παιχνίδια π παιζει το μυαλό είναι το δύσκολο παιχνίδι της υπόθεσης που σε φτάνουν στα όρια και λες πως θα συνεχίσω έτσι τη ζωή μου; 

Όταν ξεκίνησε όλο αυτό δεν ήθελα ούτε να κουνιέμαι όχι από το σπίτι ούτε από το κρεββάτι δεν ήθελα τη ζωή μου είχα απελπιστεί, αλλά ακόμα έχω δρόμο σκέφτομαι γτ να είμαι τόσο αδύναμη, καθώς γεβικα παθαίνω διαφορά θέματα με την ψυχολογία μου που με ρίχνουν στα τάρταρα. 

Θα ήθελα πολύ την υποστήριξη σας και τι κάνατε για να φύγετε από αυτό. 

Έχω βοήθεια από την πεθερά μ και λίγη από τον άντρα μου καθώς και αυτός ακόμη δεν εχιε βρει τις ισορροπίες του. 

Η εξάντληση και η κούραση ειναιι μεγάλη και θεωρώ ότι μαζί με τα κλάματα και το αναγκαστικό κλείσιμο για το μεγάλωμα των μωρων με οδήγησαν σε αυτό. Συνεχώς έχω μια μόνιμη γκρίνια ότι μόνο εγώ περνάω άσχημα και ότι οι άλλες γυναίκες πως τα καταφέρνουν; τι κάνουν που δεν κάνω εγώ; 

Βελπω τις άλλες μάνες με τα καρότσια ή όσες ανεβάζουν στο διαδίκτυο φώτο μέσα στην τρελή χαρά και ζηλεύω και σκέφτομαι γιατί σε μένα; γιατί να μην μπορώ ακόμα και εγώ να είμαι έτσι και να χαρω;τι κάνουν αυτές και είναι τόσο χαρούμενες; τόσο αξίες είναι για μάνες; 

Καλησπέρα σας!μόλις είδα την ανάρτησή σας και ήθελα να σας ρωτήσω πως είστε?είστε καλύτερα?βελτιώθηκε η κατάσταση?

Εγώ γέννησα πριν από εναμισι μήνα περίπου και ομολογώ πως η περίοδος της λοχείας δεν ήταν καθόλου όπως τη φανταζόμουν. Ένιωθα θλίψη και μοναξιά, έκλαιγα συνέχεια και είχα αρνητικές σκέψεις όπως ότι δεν θα συνέλθω ποτέ,θα είμαι άυπνη και κουρασμένη,  θα είμαι συνέχεια κλεισμένη σπίτι να φροντίζω το παιδί, δεν θα είμαι ποτέ ξανά ξέγνοιαστη και ανέμελη. Ακόμα και τώρα δεν μπορώ να πω ότι είμαι χαρούμενη και με στεναχωρεί αυτό. Δεν έχω όρεξη να κάνω και πολλά πράγματα στο σπίτι. Μόνο όταν βγαίνουμε έξω καμία βόλτα νιώθω κάπως καλύτερα αλλά και πάλι όχι τέλεια όπως πριν. Ο άντρας μου και η μητέρα μου με βοηθάνε πολύ ειδικά τον πρώτο καιρό αλλά τους στεναχωρώ κι αυτούς έτσι όπως με βλέπουν. Ίσως να αισθάνομαι έτσι λόγω κούρασης και αϋπνίας και περάσει με τον καιρό αλλά θέλω να απολαμβάνω το μωρό και την καθημερινότητα και όχι μα περιμένω να περάσει ο καιρός για να γίνω καλά. 

Έχει περάσει κάποια κάτι παρόμοιο και τι κάνατε για να αισθανθείτε καλύτερα?πέρασε ποτέ?

Link to comment
Share on other sites

Να σου ζήσει το μωρό σου. Η επιλοχεια θλίψη προφανώς και δεν είναι μόνιμη κατάσταση. Ο οργανισμός και ο ψυχικός σου κόσμος χρειάζεται χρόνο για να επανέλθει και να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα. Μπορείς να ζητήσεις βοήθεια τηλεφωνικά από τη Φαιναρέτη, μη κερδοσκοπικός οργανισμός. 

  • Μου αρέσει 1

tvXOp2.png

Link to comment
Share on other sites

Εύχομαι να σου ζήσουν τα μωρουλια σου..έχω περάσει κατάθλιψη οχι όταν γέννησα τον μικρό μου αν δε θα τη χαρακτήριζα οχι και ως την πιο εύκολη περίοδο της ζωής λόγω μενν αλλά και ορμονών. Πέρασα κατάθλιψη περυσι όταν απεβάλα ,χρειάστηκε να πάρω αγωγή και να κανω συνεδρίες με ψυχολόγο ώστε να συνέλθω. Θα σου πρότεινα λοιπον να συνεχίσεις τις συνεδρίες σου και να δώσεις χρόνο στον εαυτό σου, η περίοδος που διαλύεις δεν είναι ούτε σωματικά ούτε ψυχικά ευκολη.Θυμάμαι ότι όταν ξύπνησα μετά το χειρουργείο ήθελα να ανοίξω το παράθυρο στο δωμάτιο και να πέσω , σιγά σιγά ομως κέρδισα τον εαυτό και το χαμόγελο μου πίσω !! Τέλος κάτι που έμαθα στα χρόνια που προσπαθούσα μην βλέπεις ποτε τους άλλους τι κάνουν, οι άνθρωποι τρελαίνονται για να κάνουν εντύπωση οπότε είναι δεν είναι καλά κάνουν τα πάντα για μια ωραία φωτογραφία 

Σου εύχομαι μέσα από την καρδιά μου όλα τα καλά και να είσαι σίγουρη ότι θα έρθουν.. 

  • Μου αρέσει 1
Link to comment
Share on other sites

On 12/9/2022 at 3:46 ΜΜ, MamAK_93 είπε:

Καλησπέρα σας!μόλις είδα την ανάρτησή σας και ήθελα να σας ρωτήσω πως είστε?είστε καλύτερα?βελτιώθηκε η κατάσταση?

Εγώ γέννησα πριν από εναμισι μήνα περίπου και ομολογώ πως η περίοδος της λοχείας δεν ήταν καθόλου όπως τη φανταζόμουν. Ένιωθα θλίψη και μοναξιά, έκλαιγα συνέχεια και είχα αρνητικές σκέψεις όπως ότι δεν θα συνέλθω ποτέ,θα είμαι άυπνη και κουρασμένη,  θα είμαι συνέχεια κλεισμένη σπίτι να φροντίζω το παιδί, δεν θα είμαι ποτέ ξανά ξέγνοιαστη και ανέμελη. Ακόμα και τώρα δεν μπορώ να πω ότι είμαι χαρούμενη και με στεναχωρεί αυτό. Δεν έχω όρεξη να κάνω και πολλά πράγματα στο σπίτι. Μόνο όταν βγαίνουμε έξω καμία βόλτα νιώθω κάπως καλύτερα αλλά και πάλι όχι τέλεια όπως πριν. Ο άντρας μου και η μητέρα μου με βοηθάνε πολύ ειδικά τον πρώτο καιρό αλλά τους στεναχωρώ κι αυτούς έτσι όπως με βλέπουν. Ίσως να αισθάνομαι έτσι λόγω κούρασης και αϋπνίας και περάσει με τον καιρό αλλά θέλω να απολαμβάνω το μωρό και την καθημερινότητα και όχι μα περιμένω να περάσει ο καιρός για να γίνω καλά. 

Έχει περάσει κάποια κάτι παρόμοιο και τι κάνατε για να αισθανθείτε καλύτερα?πέρασε ποτέ?

Να σου ζήσει το μωράκι σου!!

Έχεις δίκιο, η λοχεία έχει πολύ μοναξιά. Οι περισσότερες γυναίκες έχουμε περάσει ότι εσύ, απλά δεν είχαμε όλες το θάρρος να ομολογήσουμε πως την συγκεκριμένη χρονική στιγμή δεν ήμασταν ευτυχισμένες. Πώς να είναι άλλωστε μία γυναίκα ευτυχισμένη αυτές τις ημέρες όταν κοιμάται ελάχιστα (όταν είναι τυχερή) έως καθόλου (το σύνηθες), όταν το σώμα της υποφέρει στην προσπάθεια να επανέλθει μετά την γέννα όμως πρέπει να το υπομένει καθώς πρέπει να φροντίσει το λεχούδι, όταν ζει στο άγχος για το αν το γάλα θα φτάσει, για το γιατί κλαίει το μωρό, για το αν τα κάνει όλα σωστά -να δώσει πιπίλα?-να δώσει ξένο?-να το πάρει πολύ αγκαλιά?-να κάνει συγκοίμηση ??-(πόσες πληροφορίες που έρχονται από δεξιά και αριστερά)  και άλλα πολλά , τόσα που θα μπορούσα να μιλάω ώρες. Ξαφνικά άλλαξαν όλα και κανείς δεν μας έχει προετοιμάσει για αυτό που έρχεται. Βλέπουμε στα σοσιαλ τις περισσότερε νέες μητέρες να λένε πως όλα είναι τέλεια και αναρωτιόμαστε αν εμείς κάνουμε κάτι λάθος. Όχι , δεν είσαι η μόνη που ζεις έτσι. Να είσαι σίγουρη πως η σωματική εξάντληση που έχεις συμβάλει πολύ στο να βλέπεις έτσι τα πράγματα. Μη σκέφτεσαι αν στεναχωρείς τους γύρω σου , να σκέφτεσαι πως πρέπει να φροντίσεις τον εαυτό σου, την σωματική και ψυχική υγεία σου, το παιδί σου σε έχει ανάγκη και  πρέπει να είσαι καλά. 

Η μητρότητα είναι ένας μαγικός, υπέροχος , μοναδικός ρόλος, συνάμα δύσκολος και απαιτητικός. Ετοιμάσου να ανακλύψεις τον κόσμο από την αρχή με το μωράκι σου, ένα υπέροχο ταξίδι μόλις ξεκίνησε. Δεν θα είναι πάντα έτσι, θα φτιάξουν τα πράγματα, αυτό που θα έρθει μετά από αυτές τις δύσκολες ημέρες θα είναι κάτι που δεν μπορώ να σου το περιγράψω με λόγια, κάτι που θα σε ξεπεράσει, τα καλύτερα έρχονται..Δεν σου λέω να κάνεις υπομονή,  αν βλέπεις ότι περνάει ο καιρός και νίωθεις ακόμα έτσι μίλα σε έναν ειδικό, θα πάρεις πολύ βοήθεια, περισσότερη από όση φαντάζεσαι.

Ο γιος μου είναι 7 ετών και λέω ακόμα πως στη μέχρι τώρα ζωή του η πιο δύσκολη περίοδος ήταν αυτή της λοχείας. Ένιωθα μόνη, κουρασμένη, και ενοχή που ένιωθα έτσι, μακάρι να είχα κάποιον τότε να μου πει ότι ήταν ΟΚ που ήμουν έτσι, ότι δεν ήμουν η μόνη.

Μπράβο σου που έχεις το θάρρος να μιλήσεις για αυτό που ζεις, αυτό σημαίνει ότι έχεις κάνει την αρχή για να το αντιμετωπίσεις. Εύχομαι τα καλύτερα.

  • Μου αρέσει 3

 
Link to comment
Share on other sites

Να σου ζήσουν τα μωράκια σου και ελπίζω σύντομα να νιώσεις καλύτερα! Μην επηρεάζεσαι από ότι βλέπεις γύρω σου ή στα σόσιαλ. Καμία μαμά δεν είναι τέλεια, καμία οικογένεια δεν ζει μόνο καλές στιγμές. Δωσε χρόνο και χώρο στον εαυτό σου, κάνε πράγματα μέσα στην ημέρα για εσένα και βέβαια πάνω από όλα ζήτησε βοήθεια από έναν ειδικό. Σου εύχομαι όλα να πάνε καλά!

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις


 ...εγώ είχα μεγάλο θέμα αλλά δεν φαινόταν προς τα έξω, ήθελα να το χειριστώ μόνη μου. Δεν ήξερα ότι ήταν θέμα βασικά νόμιζα ότι απλά δυσκολεύομαι κ θα περάσει. 
Μετανιώνω που δεν ήξερα τότε κάποια πράγματα που ξέρω τώρα. Εκ των υστέρων λέω "γιατί δεν το είπα σε κανέναν.... τι βλάκας είμαι, που έμεινα μόνη μου " . Δυστυχώς ο περίγυρός μου δεν ήταν τέτοιος που να μπορεί να έρθει κοντά μου να με καταλάβει ή και εγώ από την κατάθλιψη δεν το ήθελα ή έδιωχνα νιώθοντας άσχημα. 

Η νευρολογία ευτυχώς έχει κάνει φοβερές ανακαλύψεις από τότε (9  χρόνια πρίν σχεδόν που γέννησα).... 

πχ.   όταν ξέρουμε ότι θέλουμε να αισθανθούμε καλύτερα, αισθανόμαστε βάρος  και καταλαβαίνουμε ότι δεν έχει να κάνει με κάτι που έχει συμβεί αλλά είναι μια βιοχημική "ανωμαλία" που βιώνουμε εξαιτίας της γέννας, μπορούμε να αλλάξουμε με κάποια τρίκ την κατάσταση του μυαλού μας και να ενεργοποιήσει την βιοχημική αντίδραση που θα βοηθήσει σε θετικά συναισθήματα. 

Όσες, έχετε πρόβλημα στο να πάτε σε ψυχιατρο /ψυχολογο ή δεν έχετε στη περιοχή σας , αξίζει να διαβάσετε για το 

-  tapping    - βοηθά να χαμηλώσεις ένταση  που βιώνεις, χτυπώντας σε κάποια σημεία με το δάχτυλο , το σώμα, ειδικά στα σημεία που έχουν κόκκαλα, κρόταφος μέτωπο, πηγούνι,  κλείδα, στέρνο. κάτι στην διαδικασία, είναι σαν να ειδοποιεί το σώμα " όλα είναι καλά , κούλαρε ". 

είναι σαν ένα "τοκ, τόκ, ποιός είναι εδώ" στην πόρτα του σώματός μας. Εκείνη τη στιγμή κάτι συμβαίνει σαν να διακόπτει τον κακό ειρμό σκέψης. 

- blinking (ενεργοποιεί την παραγωγή dopamine ντοπαμίνης. Νευρολογικά πειράματα ανακάλυψαν ότι ο ρυθμός με τον οποίο ανοιγοκλείνουμε τα βλέφαρά μας επηρεάζει κάτι στον εγκέφαλο , και παράγει την ουσία που μας ξυπνάει, που μας ενεργοποιεί... που βοηθάει όταν είμαστε σε μια "κατατονία" δηλαδή δεν μπορούμε να ξεκινήσουμε κάτι καλό για εμάς παρότι το θέλουμε.  Κοιτάξτε στον ουρανό, σε κατι φωτεινό προς τα πάνω και βλεφαρίστε για 30΄.... 

όλα αυτα μπορεί να σε βοηθήσουν να ξαναμπείς στις "ράγες" και μετά να μην ταχρειάζεσαι. 

κάποιες από εμάς δυσκολευόμαστε λίγο ή πολύ στο emotional regulation,  που δεν είναι τίποτε άλλο από μια σειρά χημικών διαδικασιών που μπορούμε να μάθουμε να επηρεάζουμε. 

Το mindfulness είναι κλειδί, γιατί μας βοηθάει να αναγνωρίσουμε που βρίσκόμαστε σε αυτό το φάσμα, για να μπορέσουμε να το διορθώσουμε ανάλογα.  Σε Αυτό βοηθάει και το interospection : η αίσθηση τι συμβαίνει στο σώμα μας ανά πάσα στιγμή και πόσο συνειδητές είμαστε για αυτή τη διαδικασία. 
9 χρονια μετα νιωθω υπεροχα σαν μητέρα, αλλά δεν θα ξεχασω ποτέ αυτους τους ασχημους πρώτους 8 μηνες και νιώθω ασχημα που δεν έκανα 100% αυτό που θα πρεπε για τη κόρη μου. Είμαι σίγουρη ότι την επηρέασε, γιατί άλλο πράγμα να έρχεσαι στη ζωη και η μαμα να ειναι χαρουμενη και άλλο πράγμα να προσποιείται ή να πιέζεται για να είναι χαρούμενη.  Το ξέρει το μωρό. Είναι εξαιρετικά σημανιτκό και όλες οι ερευνες που έχω διαβασει εξηγούν πόσο σημαντικοί είναι αυτοι οι μήνες, και ακόμα και να είσαι όλη μέρα μαζί, πάλι δεν αλλάζει το γεγονός ότι δεν είσαι καλά ψυχολογικά. Χάνονται τόσα πολλά, το μωρό αισθάνεται μόνο του, ξέρει πολύ καλά ότι η μαμά δεν είναι "εκεί" και ότι δεν είναι πραγματικά χαρούμενη.
Αν μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω, θα ευχόμουν να μου είχε δώσει κάποιος φάρμακα, να με είχε πάει, να είχα πάει,  αντί να το προσπαθώ μόνη μου 8 μήνες (τόσος χρόνος πέρασε μεχρι να καταλαβω ότι ημουν σε τρύπα)...  Προς τα έξω δε φαινόταν κάτι,  αλλά φαινόταν μια ανικανότητα ρυθμισης του νοικοκυριού. Μου φαινόντουσαν όλα δυσκολα. Δυστυχώς ό σύζυγος (πρώην ευτυχως) παραπονιόταν μόνο για την κατάσταση του σπιτιού , που ήταν όντως, εντελώς, χάλια. Δεν  μπορούσε καν να καταλάβει ή να φανταστεί ότι πίσω από την μη δράση υπήρχε  η αισθηση ότι πχ ήμουν ανίκανη να κάνω το ότιδήποτε οπότε για αυτό δεν το έκανα κ νόμιζε ότι το έκανα απο αδιαφορία, και τσακωνόταν μαζί μου κιόλας. Είναι μια φρικτή αίσθηση να είσαι φυλακισμένη του εαυτού σου & να σε κατηγορούν κιόλας.  

Θυμηθείτε όταν ο άλλος είναι από έξω, δεν μπορεί να καταλάβει αν δεν του ανοιχτούμε. Χρησιμοποιήστε τις φίλες σας, τις φιλίες σας, την οικογένειά σας. Δεν είναι ντροπή, μην λέτε ψέμματα στον εαυτό σας για όλα αυτά. Αυτή είναι η βιολογία μας, και κάποιες μας επηρεάζει πολύ. Στην τελική το σώμα γέννησε άλλο σώμα. Δεν είναι δα και μια απλή διαδικασία για να πάνε σε όλες όλα καλά. Σε κάποιες από μάς δεν πάνε τα πράγματα καλά.... όχι μόνο αλλά και ειδικά όταν υπάρχει και προηγούμενο τραύμα.  (εγώ είχα 2 χρόνια πρό της γέννας άλλη τραυματική εμπειρία που όμως παρότι συμβουλευτικής δεν είχε ξεπεραστεί γιατί ήταν πολύ δύσκολη, από αυτές που δε ξεπερνιούνται κάπως.. ).  φιλιά σε ολες

  • Μου αρέσει 3

 η γλυκουλα μου είναι ήδη 10 ετών!

Link to comment
Share on other sites

3 ώρες πρίν, belleblue είπε:

 ...εγώ είχα μεγάλο θέμα αλλά δεν φαινόταν προς τα έξω, ήθελα να το χειριστώ μόνη μου. Δεν ήξερα ότι ήταν θέμα βασικά νόμιζα ότι απλά δυσκολεύομαι κ θα περάσει. 
Μετανιώνω που δεν ήξερα τότε κάποια πράγματα που ξέρω τώρα. Εκ των υστέρων λέω "γιατί δεν το είπα σε κανέναν.... τι βλάκας είμαι, που έμεινα μόνη μου " . Δυστυχώς ο περίγυρός μου δεν ήταν τέτοιος που να μπορεί να έρθει κοντά μου να με καταλάβει ή και εγώ από την κατάθλιψη δεν το ήθελα ή έδιωχνα νιώθοντας άσχημα. 

Η νευρολογία ευτυχώς έχει κάνει φοβερές ανακαλύψεις από τότε (9  χρόνια πρίν σχεδόν που γέννησα).... 

πχ.   όταν ξέρουμε ότι θέλουμε να αισθανθούμε καλύτερα, αισθανόμαστε βάρος  και καταλαβαίνουμε ότι δεν έχει να κάνει με κάτι που έχει συμβεί αλλά είναι μια βιοχημική "ανωμαλία" που βιώνουμε εξαιτίας της γέννας, μπορούμε να αλλάξουμε με κάποια τρίκ την κατάσταση του μυαλού μας και να ενεργοποιήσει την βιοχημική αντίδραση που θα βοηθήσει σε θετικά συναισθήματα. 

Όσες, έχετε πρόβλημα στο να πάτε σε ψυχιατρο /ψυχολογο ή δεν έχετε στη περιοχή σας , αξίζει να διαβάσετε για το 

-  tapping    - βοηθά να χαμηλώσεις ένταση  που βιώνεις, χτυπώντας σε κάποια σημεία με το δάχτυλο , το σώμα, ειδικά στα σημεία που έχουν κόκκαλα, κρόταφος μέτωπο, πηγούνι,  κλείδα, στέρνο. κάτι στην διαδικασία, είναι σαν να ειδοποιεί το σώμα " όλα είναι καλά , κούλαρε ". 

είναι σαν ένα "τοκ, τόκ, ποιός είναι εδώ" στην πόρτα του σώματός μας. Εκείνη τη στιγμή κάτι συμβαίνει σαν να διακόπτει τον κακό ειρμό σκέψης. 

- blinking (ενεργοποιεί την παραγωγή dopamine ντοπαμίνης. Νευρολογικά πειράματα ανακάλυψαν ότι ο ρυθμός με τον οποίο ανοιγοκλείνουμε τα βλέφαρά μας επηρεάζει κάτι στον εγκέφαλο , και παράγει την ουσία που μας ξυπνάει, που μας ενεργοποιεί... που βοηθάει όταν είμαστε σε μια "κατατονία" δηλαδή δεν μπορούμε να ξεκινήσουμε κάτι καλό για εμάς παρότι το θέλουμε.  Κοιτάξτε στον ουρανό, σε κατι φωτεινό προς τα πάνω και βλεφαρίστε για 30΄.... 

όλα αυτα μπορεί να σε βοηθήσουν να ξαναμπείς στις "ράγες" και μετά να μην ταχρειάζεσαι. 

κάποιες από εμάς δυσκολευόμαστε λίγο ή πολύ στο emotional regulation,  που δεν είναι τίποτε άλλο από μια σειρά χημικών διαδικασιών που μπορούμε να μάθουμε να επηρεάζουμε. 

Το mindfulness είναι κλειδί, γιατί μας βοηθάει να αναγνωρίσουμε που βρίσκόμαστε σε αυτό το φάσμα, για να μπορέσουμε να το διορθώσουμε ανάλογα.  Σε Αυτό βοηθάει και το interospection : η αίσθηση τι συμβαίνει στο σώμα μας ανά πάσα στιγμή και πόσο συνειδητές είμαστε για αυτή τη διαδικασία. 
9 χρονια μετα νιωθω υπεροχα σαν μητέρα, αλλά δεν θα ξεχασω ποτέ αυτους τους ασχημους πρώτους 8 μηνες και νιώθω ασχημα που δεν έκανα 100% αυτό που θα πρεπε για τη κόρη μου. Είμαι σίγουρη ότι την επηρέασε, γιατί άλλο πράγμα να έρχεσαι στη ζωη και η μαμα να ειναι χαρουμενη και άλλο πράγμα να προσποιείται ή να πιέζεται για να είναι χαρούμενη.  Το ξέρει το μωρό. Είναι εξαιρετικά σημανιτκό και όλες οι ερευνες που έχω διαβασει εξηγούν πόσο σημαντικοί είναι αυτοι οι μήνες, και ακόμα και να είσαι όλη μέρα μαζί, πάλι δεν αλλάζει το γεγονός ότι δεν είσαι καλά ψυχολογικά. Χάνονται τόσα πολλά, το μωρό αισθάνεται μόνο του, ξέρει πολύ καλά ότι η μαμά δεν είναι "εκεί" και ότι δεν είναι πραγματικά χαρούμενη.
Αν μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω, θα ευχόμουν να μου είχε δώσει κάποιος φάρμακα, να με είχε πάει, να είχα πάει,  αντί να το προσπαθώ μόνη μου 8 μήνες (τόσος χρόνος πέρασε μεχρι να καταλαβω ότι ημουν σε τρύπα)...  Προς τα έξω δε φαινόταν κάτι,  αλλά φαινόταν μια ανικανότητα ρυθμισης του νοικοκυριού. Μου φαινόντουσαν όλα δυσκολα. Δυστυχώς ό σύζυγος (πρώην ευτυχως) παραπονιόταν μόνο για την κατάσταση του σπιτιού , που ήταν όντως, εντελώς, χάλια. Δεν  μπορούσε καν να καταλάβει ή να φανταστεί ότι πίσω από την μη δράση υπήρχε  η αισθηση ότι πχ ήμουν ανίκανη να κάνω το ότιδήποτε οπότε για αυτό δεν το έκανα κ νόμιζε ότι το έκανα απο αδιαφορία, και τσακωνόταν μαζί μου κιόλας. Είναι μια φρικτή αίσθηση να είσαι φυλακισμένη του εαυτού σου & να σε κατηγορούν κιόλας.  

Θυμηθείτε όταν ο άλλος είναι από έξω, δεν μπορεί να καταλάβει αν δεν του ανοιχτούμε. Χρησιμοποιήστε τις φίλες σας, τις φιλίες σας, την οικογένειά σας. Δεν είναι ντροπή, μην λέτε ψέμματα στον εαυτό σας για όλα αυτά. Αυτή είναι η βιολογία μας, και κάποιες μας επηρεάζει πολύ. Στην τελική το σώμα γέννησε άλλο σώμα. Δεν είναι δα και μια απλή διαδικασία για να πάνε σε όλες όλα καλά. Σε κάποιες από μάς δεν πάνε τα πράγματα καλά.... όχι μόνο αλλά και ειδικά όταν υπάρχει και προηγούμενο τραύμα.  (εγώ είχα 2 χρόνια πρό της γέννας άλλη τραυματική εμπειρία που όμως παρότι συμβουλευτικής δεν είχε ξεπεραστεί γιατί ήταν πολύ δύσκολη, από αυτές που δε ξεπερνιούνται κάπως.. ).  φιλιά σε ολες

Δε θα μπορούσα να τα πω καλύτερα... Πραγματικά περιεγραψες την κατάσταση όπως ακριβώς είναι.

+1 κι από εδώ, από μια μαμά που πέρασε επιλόχειο και θέλει να πει ότι, 9 χρόνια μετά, όντως απολαμβάνει την μητρότητα και όντως οι τότε μαύρες σκέψεις για ανικανότητα, "πόσο λάθος έκανα", "όλες τα καταφέρνουν κι εγώ είμαι λίγη", ήταν αβάσιμες.

Μάλιστα, να πω ότι τώρα που με το δεύτερο παιδί τα περνάω ξανά όλα, όχι, δε μου φαίνονται παιχνιδάκι. Όχι, δεν έχω βρει το πολυπόθητο manual του καλού γονέα. Η κατάθλιψη είναι ακόμα εκεί και παραμονεύει. Δεν την έχω εξαφανίσει. Δεν την έχω νικήσει. Την παλεύω μέρα μέρα και καταφέρνω να την κρατάω στο περιθώριο. Κι υπάρχουν δύσκολες μέρες, με κλάματα και μαύρες σκέψεις. Πάλι. Ακόμα. Αλλά αυτή τη φορά ξέρω πως ο εχθρός μου δεν είναι ο εαυτός μου. Είναι αυτό το μαύρο συννεφάκι που καταφέρνω να κρατάω στη γωνία της πολύχρωμης εικόνας. Και που ξέρω πια ότι είναι πολύ μικρό για να με νικήσει...

Link to comment
Share on other sites

Φλερτάρω με την επιλόχεια. Απο τη μια λαχταρώ τον γιο μου και απο την άλλη νιώθω δυστυχισμένη. Αγχώνομαι πολύ για εκείνον και κάνω αρνητικές σκέψεις. Νιώθω ανεπαρκής, ανίκανη, λεω στον εαυτό μου πως δε κάνω για μητέρα και κλαίω πολύ συχνά. Τη στιγμή που σκέφτομαι πως είμαι δυστυχισμένη, νιώθω ενοχές που τόλμησα να έχω τέτοια συναισθήματα. Είμαι εγκλωβισμένη. Κάνω συνεδρίες με ψυχολόγο και αντιστέκομαι όσο μπορώ στην απελπισία. Λεω στον εαυτό μου πως θα περάσει. Ο συντροφος μου είναι υποστηρικτικός αλλά δε μπορει να καταλάβει πως πολλές στιγμές την ημέρα υπάρχουν φόβος, άγχος, τύψεις... Είναι δύσκολη φάση, μα θα συνεχίσω να προσπαθώ. Μου αξίζει να χαρώ το παιδάκι μου. Κρατάτε γερά και ζητήστε βοήθεια.

  • Μου αρέσει 1
Link to comment
Share on other sites

εγω λέω, κάντε θεραπεία οπωσδήποτε για να ξέρετε την αιτία των πάντων (θεραπεία σχημάτων είναι σουπερ must) αλλά μην χάνετε χρόνο.   πάρτε χημεία . εγώ ΕΚΑΝΑ ΛΑΘΟΣ που ήθελα να το παλέψω χωρίς. 

όπως έγραψα 1) το κατάλαβα 8 μήνες μετά τη γέννα  - 8 μήνες το γλυκό μωρό μου ήταν ήδη με εμένα όχι καλά!  2) μετά, υπήρχε πολύ άγχος, χωρίς να έχω κρίσεις πανικού ή κάτι τέτοιο, ήμουν απλά σε ένα μόνιμο άγχος να τα καταφέρω...  3) η χαρά παρότι ήμουν χαρούμενη που ήμουν μαμά, δεν ήταν πραγματική, όπως είμαι τώρα, που δεν υπάρχει φρένο στο συναίσθημά μου. 

υπήρχε φρένο. είμαι πολύ θυμωμένη με τον εαυτό μου που θεώρησα ότι πρέπει να είμαι υπεράνω αγωγής απλά επειδή ήμουν "σχετικά" λειτουργική.   Το μωρό μου είχε ανάγκη από το 100% μου όχι μόνο το 50% μου. Στην δικη μου περίπτωση δεν έβλεπε και ΚΑΝΕΝΑΝ άλλο!  ΜΟΝΑΞΙΑ δηλαδή, γιατί είμαστε κοινωνικά όντα, σε κανένα μωρό δε φτάνει να βλέπει ΜΟΝΟ τη μαμά του 8 μήνες..... πολύ απλά...

.. αλλά επειδή εγώ ήθελα να το ξεπεράσω μόνη μου επειδή εγώ ένιωθα αποκομμένη, πήρα μαζί και το μωρό μου νομίζοντας ότι είναι οκ αυτό.  Λοιπόν σας λέω για να μην νιώθετε άσχημα μετά, ζητήστε, και πείτε το ότι ΘΕΛΕΤΕ και βοήθεια ΠΕΡΑ από τη μια ώρα της θεραπείας κάθε πότε.  ΔΕΝ φτάνει δυστυχώς μόνο η θεραπεία, για να μας΄εχει το μωρό μας όπως μας΄εχει ανάγκη!  σωματικά ,και ψυχικά.  

Πόσο διαφορετικό θα ηταν τώρα αν΄εκανα μωρό. αυτό με θυμώνει. Γιατί ξέρω πόσα περισσότερα θα του έδινα!  οπότε σας γράφω ότι ΟΧΙ μην το παλεύετε μόνες σας και μην προσπαθείτε να μην "χρειαστείτε " αγωγή. Αν γύρναγα το χρόνο πίσω θα έλεγα με τσαμπουκά στον εαυτό μου 

"ΞΕΚΟΛΛΑ Τ Ω Ρ Α πάρε ένα χαπάκι και τα άλλα τα λύνεις και αυτά στην πορεία. Τώρα το μωρό σου δεν θέλει να περιμένεις να λύσεις τα εσώψυχα και τα προηγούμενά σου βάρη, πάνω του". 

Δεν χρειάζεται να έχουμε αυτοκτονικές τάσεις για να πάρουμε μια αγωγή. Αυτό ήταν το λάθος μου οπότε σας το λέω μην το μετανιώνετε αργότερα και εσείς.  έλεγα , εντάξει αφού δεν είμαι χάλια, εντάξει αφού δεν έχω άλλα... 

Νομίζω και οι ψυχολόγοι δεν καταλαβαίνουν ακριβώς, τώρα εκ των υστέρων. Είχα μιλήσει και εγώ με κάποιουςκάποιες και έλεγαν  

" ε εντάξει αφού θέλεις να βγαίνεις τώρα, και καταφέρνεις να πηγαινεις και με το μωρό σου βόλτα , καλά είσαι, θα σου περάσει". 

NO, hell no. 9 years after, NO.  Δεν χρειάζεται να υποφέρουμε και είναι ΛΑΘΟΣ μας να νομίζουμε ότι πρέπει να υποφέρουμε πρέπει να υποστούμε και πρέπει να αντέξουμε. Αν υπάρχει τρόπος χημικός, να τον πάρουμε,  
Εκ των υστέρων το βλέπω λίγο σαν την διαμάχη  - μη πάρεις ντεπόν, τι, για κα΄θε πόνο θα παίρνεις ντεπόν παυσίπονο?

Έλα μου όμως που τα μωρά, ΤΩΡΑ , το πρώτο χρόνο ζωής αναπτύσουν τραγικά πολλά πράγματα στο εγκεφαλάκι τους, κάνουν bonding και αυτό δεν αλλάζει για ΜΙΑ ΖΩΗ μετά το πως ζούν αυτούς τους μήνες.  Όχι ρε φίλε, πειράζει να είναι μια μαμά εσωτερικά χάλια ή εστω 50% χάλια! Πειράζει  & θα πειράξει το μωρό, ακόμα και αν δε φανει εκείνη τη στιγμή.   

Είναι δυνατόν να συγκρίνουμε πόση αληθινή χαρά θα πάρει ένα βρέφος με μια μαμά που ΔΕΝ έχει αυτό το γκρί συννεφο, με μια μαμά που το έχει;  οπότε,... προσέξτε. .... προσέξτε μην θέλετε να κρύψετε την αδυναμία και δεν την παραδέχεστε για να φανείτε δυνατές για να τα "καταφέρετε" μόνες σας.   Είναι λάθος. Δεν είμαστε flawed αν πάρουμε ΑΚΡΙΒΩΣ τη βοήθεια που χρειαζόμαστε.  προσοχή, προσοχή.  Πόσο θα θελα τώρα να είχα ένα μωράκι στα χέρια μου για να ξαναζήσω αλλιώς αυτές τις στιγμές. 

Θά θελα να την πάρω να την κάνω γύρω γύρω  στον αέρα και να τραγουδάω και να γελάω! Θα θελα να την έβγαζα κάθε πρωί βόλτα για περπάτημα, κάτι που έκανα με χίλια ζόρια! να περπαταγα να χαιρετάω το κόσμο με το μωρό μου αγκαλιά! Να την κάνω μπάνιο με χαρά ηρεμία, γαλήνη,  και όχι με φρίκη κ άγχος του πεθαμού που το έκρυβα! Επίσης να έχω την ηρεμία να εξηγήσω στον πατέρα της τι να κάνει αντί μόνο να του θυμώνω. [ γιατί ήξερα γιατί είχα ξαναπροσέξει παιδιά δεν ήταν πρώτη φορά για μένα ]  Που δεν την είχα γιατί προσπαθούσα να κρατάω κάπως τον εαυτό μου. 

ο χρόνος είναι ΑΜΕΙΛΙΚΤΟΣ και ΔΕΝ γυρνά πίσω.  οπότε, αν ΔΕΝ νιωθετε απολύτα όπως θα θέλατε ζητήστε και ΑΠΑΙΤΗΣΤΕ βοήθεια για να το κάνετε. 

Γιατί αυτό θέλουμε όλες να χαρούμε το μωράκι μας. δεν θέλουμε να ειμαστε χάλια! και όχι, δεν χρειάζεται να κουβαλήσουμε ΚΑΝΕΝΑ ΣΤΑΥΡΟ! ....   φτάνω στο σημείο να πιστέψω ότι υπάρχει εσωτερικευμένος μισογυνισμός και στους ειδικούς κάποιες φορές,

γιατί σε κάποιον άλλο ΠΟΛΥ πιο εύκολα θα του προτείνουν ίσως χαλαρότατα αγωγή, ενώ στη μητέρα μπορεί να της πουν, δε πειράζει λίγο babyblues ειναι θα είσαι καλά σε λίγο καιρό ασε το λίγο να περάσει ΚΑΙ ΤΕΤΟΙΕΣ Μ....ΚΙΕΣ , όσο το σκέφτομαι θυμώνω ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ.  

θυμηθείτε πόσο εύκολα δίνουν τα αντικαταθλιπτικά χαπάκια στις πεθερές στα φαρμακεία ,...... που εν τέλει ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΥΠΟΦΕΡΕΙ αν είναι λίγο κακοδιάθετες; 

Ε;  σκεφτείτε το λίγο και ΘΥΜΩΣΤΕ ελεύθερα!  Άντε πια, λοιπόν!   Είναι κάτι που το κάνουμε στον εαυτό μας ΕΜΕΙΣ, αλλά και με την βοήθεια άλλων γυναικών ή ειδικών που ΔΕΝ το έχουν σκεφτεί καλά.  Η τεχνολογία υπάρχει, τα μωρά μας να μην υποφέρουν. Αν γύρναγα το χρόνο πίσω μόνο... θα κέρδιζα σίγουρα 3 χρόνια. γιατί ακόμα και μετά τους 8 μήνες, δεν έφτασα ποτέ να είμαι Χ -Α - Ρ - Ο - Υ - Μ - Ε - Ν - Η και ήρεμη, παρά χρόνια μετά.  Έκανα ΟΛΑ όσα έπρεπε, αλλά όχι ως εσωτερικά χαρούμενη. Ήταν φτιαχτό. 

Μόνο εμείς ξέρουμε .Μην λέτε ψέμματα στον εαυτό σας, αν δεν το νιώθετε. Πάρτε βοήθεια ΟΠΩΣ ΤΟ ΚΑΝΕΙ ΚΑΘΕ άλλος άνθρωπος όταν κάτι του λείπει και το ξέρει. μην το κουκουλώνετε. 

 

 

  • Μου αρέσει 2

 η γλυκουλα μου είναι ήδη 10 ετών!

Link to comment
Share on other sites

Εγγραφείτε ή συνδεθείτε για να σχολιάσετε

Για να δημοσιεύσετε ένα σχόλιο θα χρειαστεί να είστε εγγεγραμμένο μέλος. Είναι δωρεάν.

Δημιουργήστε νέα εγγραφή

Κάντε εγγραφή να συμμετάσχετε στις συζητήσεις - είναι εύκολη και γρήγορη!

Δημιουργήστε νέα εγγραφή

Σύνδεση

Έχετε ήδη έναν λογαριασμό χρήστη; Συνδεθείτε εδώ.

Συνδεθείτε τώρα
×
×
  • Δημιουργία νέου...