πρόβλημα με τους γονείς μου!

[gadfly]

Σας παρακολουθώ εδώ και αρκετό καιρό χωρίς να είμαι γονιός, και έτσι δεν έκανα εγγραφή μέχρι τώρα. Έπεσα πολλές φορές πάνω σε θέματα και μ΄άρεσε πολύ και ο τρόπος που συζητάτε και γενικά το ύφος σας που μυρίζει αισιοδοξία νέων ανθρώπων με το μέλλον στην αγκαλιά ή τη σκέψη τους, δλδ τα μωρά τους! Μου μεταφέρετε πάντα θετική ενέργεια και ήθελα να σας ευχαριστήσω γι΄αυτό, ευκαιρία να το κάνω τώρα.

Δεν ξέρω πόσοι από σας έχετε διαβάσει την ''Τζέην Έυρ'', ένα κλασικό της αγγλικής λογοτεχνίας, με αρκετές κινηματογραφικές μεταφορές. Στην δική μου περίπτωση νοιώθω σαν την ηρωϊδα χωρίς να έχω μεγαλώσει με θείους αλλά μεγαλώνοντας με τους δικούς μου γονεις! Κοντεύω τα σαράντα αλλά όσο μεγαλώνω η απόρριψη και οι προσβολές που δέχομαι απ΄αυτούς τους ανθρώπους δεν φαίνεται να μειώνονται στο ελάχιστο, ό,τι κι αν κάνω εγώ στο μεταξύ. Έχω σπουδάσει. εργάζομαι εδώ και πολλά χρόνια, έχω μια καλή θέση στο δημόσιο, αλλά η απόρριψη στα μάτια και τη συμπεριφορά τους είναι πάντα εκεί και μου χαλάει τη ζωή. Όσο προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι δε μπορεί να είναι αλήθεια τόσο βρίσκομαι σε πιο δύσκολη θέση. Έφτασα στο σημείο να νοσηλεύεται ένας μου γονιός και να με προσβάλει μπροστά σε ξένους ότι δε βοηθάω αρκετά (συγκρίνοντάς με κιόλα διαρκώς με την αδερφή μου) κάνοντάς με να μήν μπορώ να ξαναπατήσω στο νοσοκομείο μια που στην ηλικία και στην κατάστασή μου δεν ανέχομαι πια τις προσβολές όσο τις ανεχόμουν παλιότερα. Με έχουν κάνει να μή μπορώ να κάνω καμιά υγιή σχέση και να μή μπορώ να με φανταστώ γονιό ίσως γιατί πάντα με βλέπω ακατάλληλη για τέτοιους ρόλους, ίσως από φόβο ότι είμαι ανεπιθύμητη παντού. Η μητέρα μου μαζί με την αδερφή μου με φώναζαν από μωρό ''παιδί των σκουπιδιών'' και μου έχει πει άπειρες φορές ότι δε με ήθελε ποτέ και ότι ακόμα μετανοιώνει που προέκυψα. Ήθελα κάπου να τα πω αυτά και να ρωτήσω γονείς όπως εσάς αν μπορεί ένας γονιός να τα κάνει αυτά στο παιδί του. Θα με βοηθούσαν πολύ οι απαντήσεις σας πιστεύω.

Ίσως κάποιος διαχειριστής κρίνει το μήνυμά μου ακατάλληλο ή σε λάθος σημείο, και ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη αν σας ψυχοπλάκωσα. Να΄στε πάντα καλά εσείς και τα παιδιά σας.

[katrin]

Κανένας δεν μπορεί να φανταστεί ότι είναι δυνατόν ένας γονιός να μην αγαπάει το παιδί του, ή έστω να μην αγαπάει πολύ το παιδί του. Κανένα παιδί δεν μπορεί να πιστέψει ότι ο δικός του γονιός είναι δυνατόν να μην τρελαίνεται γι αυτό. Ότι είναι δυνατόν να το προσβάλλει, να το υποτιμά, να μην το εκτιμά κλπ.

Αν συμβαίνουν περιστατικά που δεν θα έπρεπε, που δείχνουν πως ο γονιός δεν έχει την αναμενόμενη συμπεριφορά, τότε το παιδί νομίζει πως κάτι έκανε αυτό για να αντιδρά έτσι ο γονιός του. Πως αυτό φταίει για την άρνηση, ή την υποτιμητική συμπεριφορά του γονιού του.

Όσο χρονών και να είναι το παιδί, τα ίδια νοιώθει.

Καμιά φορά όμως, οι γονείς, άνθρωποι κι αυτοί, φέρονται και νοιώθουν με τρόπο που δεν θα έπρεπε, ή που δεν είναι ο καλύτερος δυνατός, ο πιο ενδεδειγμένος. Δύσκολο να το πιστέψει κανείς για το ΔΙΚΟ του γονιό, αλλά καμιά φορά αληθινό.

Αν είναι έτσι για σένα, μην σκεφτείς ότι εσύ δεν το αξίζεις. Σκέψου ότι οι άλλοι κάνουν λάθος!

Και οπωσδήποτε, αυτοί χάνουν.

Χάνουν τις υπέροχες στιγμές που θα μπορούσατε να είχατε μαζί και τις οποίες αμαυρώνει η συμπεριφορά τους.

Χάνουν τα συναισθήματα που τους χαρίζεις και δεν τα νοιώθουν, ή δεν τα νοιώθουν στο βαθμό που θα μπορούσαν.

Χάνουν πολλά.

Εσύ όμως, μη χάσεις τίποτα από τα καλά που μπορεί να σου φέρει η ζωή σου.

Κάνε οικογένεια, κάνε παιδάκι, ένα ή περισσότερα, δώσε στην οικογένειά σου τη στοργή και την αγάπη που έχεις μέσα σου και θέλεις να προσφέρεις αλλά δεν είναι αποδεκτά όπως θα ήθελες.

Φτιάξε τη δική σου ζωή, δώσε και πάρε αγάπη γιατί το αξίζεις, γιατί είναι κρίμα κάποιοι άλλοι άνθρωποι - ο σύντροφος, τα παιδιά σου - να μη γίνουν αποδέκτες της αγάπης σου και άσε τους υπόλοιπους να πορεύονται στο δρόμο που επέλεξαν...