Κεντρική αποκόλληση πλακούντα

[Nineta92]

Καλησπέρα σας. Πριν μια εβδομάδα έχασα το μωρό μου στην 29τη εβδομάδα. Είχα μια εγκυμοσύνη που πρόσεχα πολύ και τα πάντα λόγω και αποβολής στο πρώτο τρίμηνο. Έπαιρνα και αντιπηκτικές ενέσεις οι οποίες όντως φάνηκαν χρήσιμες και τελικά ότι και να έκανα δεν ήταν αρκετό. Η εγκυμοσύνη μου ήταν τέλεια περαν του τρελού μου άγχους αλλά το μωρό ήταν τέλειο και δεν είχε ή ειχα κανένα πρόβλημα. Θα ήθελα να σας ρωτήσω είχε κάποια παρόμοια εμπειρία σε τόσο προχωρημένη κύηση; Ποσο καιρό μετά έμεινε έγκυος και πως το διαχειρίστηκε ; Ευχαριστώ πολύ 

[IamChrysa]

Καλησπέρα, 32 μέρες πριν και στην 32η εβδομάδα έχασα κι εγώ το μωρό μου. Ξαφνικά. Κεντρική αποκόλληση πλακούντα χωρίς συμπτώματα. Το μωρό μου έμεινε χωρίς οξυγόνο λόγω της αποκόλλησης, έζησε 5 μέρες και έφυγε στον ουρανό. Κι εγώ δεν είχα κάποιο πρόβλημα στην εγκυμοσύνη. Στην 11η εβδομάδα είχα μια μικρη αποκόλληση αλλά όλα καλά από τότε. Μου είπαν πως αυτό που συμβαίνει έτυχε να γίνει σε μένα, πως δεν θα μπορούσα να το καταλάβω αφού δεν είχα συμπτώματα. Τι να πεις, να πηγαίνουν όλα καλά και ξαφνικά από τη μια στιγμή στην άλλη, να συμβαίνει αυτό. Τραγικό. Προσπαθώ να το διαχειριστώ, κάποιες ημέρες είμαι καλύτερα, άλλες με βασανίζουν οι σκέψεις, τα γιατί. Τις ίδιες σκέψεις με σένα κάνω, πότε θα μπορώ να ξαναμεινω έγκυος. Να ξανανιώσω όσα ζούσα μερικές εβδομάδες πριν..

[Nineta92]

Γεια σου Χρυσα μου. Είναι απίστευτο, ίδια ιστορία..εγώ δεν άκουγα πολύ το μωρό εκείνη τη μέρα, κάτι ένιωθα λες και το ήξερα..πηγα για υπέρηχο το μωρό ήταν καλά και ξαφνικά άρχισε αιμορραγία…πήγαμε στο νοσοκομείο με τον γιατρό και τότε το είδανε. Με βάλανε τρεχοντας για ολική και όταν ξύπνησα μου είπανε ότι το μωράκι ήταν δύσκολα. Δεν άντεξε ούτε 2 μέρες, εγώ βγήκα στις 3 μέρες..έκλεισα μια εβδομάδα ο πόνος είναι ανυπόφορος όχι σωματικά. Εμένα ήταν το πρώτο μου παιδάκι, είμαστε συντετριμμένοι με τον άντρα μου… αν ήταν αλλου είδους αποκόλληση θα ήταν αλλιώς. Μωράκια στις εβδομάδες μας είναι βιώσιμα αν τα πράγματα ήταν αλλιώς. 

[IamChrysa]

Κι εγώ τις τελευταίες 2 μέρες πριν τη γέννα ένιωθα πως το μωρό δεν ήταν τόσο δραστήριο όσο πριν. Εκείνη την ημέρα είχα προγραμματισμένο έλεγχο doppler, πήγαμε, το μωρό είχε γυρίσει με το κεφάλι προς τα κάτω. Έκανε ο γιατρός μετρήσεις, όλα καλά. Ήθελε να κάνει άλλες 2 μετρήσεις αλλά δεν έλεγε να γυρίσει το μωρό. Μου δίνει καραμέλες, τίποτα. Κουνάει την κοιλιά, καμία κίνηση. Μου λέει πως μπορεί να μην είναι ανησυχητικό αλλά καλύτερα να πάω στο νοσοκομείο για καρδιοτοκογραφο. Πάω, δίνω τις εξετάσεις, με βλέπουν και με βάζουν εκτάκτως για καισαρική. Να μην ξέρω τι συμβαίνει, να θέλω να φύγω, να λέω μα εγώ δεν ήρθα να γεννήσω, δεν είναι ακόμα η ώρα να γεννηθεί το μωρό. Γεννιέται δεν ακούω τίποτα, πουθενά κλάμα, να τρέχουν όλοι, γρήγορα-γρηγορα αυτό θυμάμαι να λένε. Ήταν τόσο σοβαρά που το γεγονός πως είμαι εδώ και ζω είναι θαύμα όπως είπαν. Αν δεν είχα πάει για doppler εκείνη την ημέρα την επόμενη δεν θα με προλάβαιναν.

Πονάει... Πονάει τόσο πολύ.. Πενθούμε για τα μωρο μας, τα όνειρα που κάναμε για εκείνο. Όσα σκεφτόμασταν να ζήσουμε μαζί του. Δεν έχει περάσει μέρα που να μην έχω κλάψει.  Σκεφτόμουν ακόμα και το τι θα κερνάω όταν γεννιόταν, μπισκοτάκια και άλλα τέτοια και βρέθηκα να κάνω κόλλυβα και να μου λένε αντί για να μας ζήσει, κουράγιο. Πόσο αντίθετο; Προσπαθούμε, μιλάμε κάθε μέρα για το μωράκι μας με τον άντρα μου, για όσα έγιναν.

1 hour ago, Nineta92 είπε:

 αν ήταν αλλου είδους αποκόλληση θα ήταν αλλιώς. Μωράκια στις εβδομάδες μας είναι βιώσιμα αν τα πράγματα ήταν αλλιώς. 

Ναι, έτσι είναι..Εκείνες τις μέρες όλοι οι γύρω μου για να μου δώσουν ελπιδα μου έλεγαν μια δική τους περίπτωση με πρόωρα μωρά τα οποία όμως τα κατάφεραν. Κανένα όμως δεν ήταν με κεντρική αποκόλληση.☹️ 

[Nineta92]

Ποπο και εμένα μου είπαν ότι σώσανε τη μήτρα μου τελευταία στιγμή και ότι θα μπορούσαν να γίνουν και ακόμα χειρότερα, να χάνανε και μένα. Από μικρή αποκόλληση στην αρχή έσκασε σαν καπάκι είπανε. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι είναι τόσο μεγάλη η ατυχία μας. Σου είπε ο γιατρός για ποτε μπορείς να κανεις προσπάθεια ; Εμένα μου είπε ότι παλιά λέγανε και από τους τρεις μήνες αλλά αυτός προτείνει να περάσουν 6 μήνες. Πάντως για να δώσω λίγο κουραγιο είναι ανεξάρτητο γεγονός, δε σημαίνει ότι επειδή μας έτυχε θα ξαναγίνει δλδ δεν αυξάνεται αυτή η πιθανότητα 

[IamChrysa]

Ναι, είναι όντως από τα πιο σοβαρά που μπορούν να συμβούν σε προχωρημένη εγκυμοσύνη. Μέσα σε όλη αυτή την ατυχία μου εκείνο το βράδυ, έτσι όπως έγιναν τα πράγματα,  γέννησα στο νοσοκομείο, στο Παπαγεωργίου, χωρίς να ξέρω ποιος γιατρός είναι, χωρίς να γνωρίζω τίποτα.  Αυτό που μου είπε ο γιατρός ήταν πως "ευτυχώς ακούσαμε το ένστικτο σας και προχωρήσαμε σε καισαρική". Έχασα πολύ αίμα, μπήκα με αιματοκρίτη 36 και έφτασε στο 23. Μου έκαναν και μια μετάγγιση. Η γιατρός μου, μου είπε αυτό που λες πως έτυχε απλώς και ότι για αυτό που συνέβη, έχουμε αυτή τη στιγμή το καλύτερο σενάριο, πως δηλαδή είμαι εδώ και ζω.  Πήγα και με είδε μόλις 10 μέρες μετά γιατί από το νοσοκομείο ξέχασαν (!) να μου βγάλουν τα ράμματα δεξιά και αριστερά της τομής με αποτέλεσμα να πρηστεί η τομή από πάνω. Να φανταστείς φεύγοντας, ρώτησα μια γιατρό και μου απάντησε πως δεν χρειάζεται κάτι, ήταν λέει απορροφησιμα. Ευτυχώς το κατάλαβα, ποιος ξέρει τι άλλο θα μπορούσα να πάθω. Περιμένω να περάσουν οι μέρες, ήδη ξεκίνησε ο κύκλος μου από προχθές, και θα πάω να με δει μετά τις 40 μέρες.

 

 

[Mairy3]

Λυπάμαι πολύ για τις απώλειες σας.. τέτοιες στιγμές δεν υπάρχουν λογια παρηγοριάς.. έχασα το μωρό μ στις 23 εβδομάδες.. πριν δυο μήνες.. δεν έχει περάσει ούτε μια μέρα που δεν έχω κλαψει και δεν το έχω σκεφτεί..θα σας πω αυτό που έχω καταλαβει.. το πένθος είναι μια μεγάλη διαδικασία που θέλει το χρόνο της.. εγώ έκανα το λάθος και προσπάθησα πολύ γρήγορα να κάνω πως δεν έγινε και να πάω παρακάτω.. έγινε και μάλιστα ειναι πολύ σοβαρό.. χάσαμε το παιδάκι μας και τα όνειρα μας.. αυτό θέλει χρόνο για να ξεπεραστεί..πολύς κόσμος δεν μπορεί να καταλαβει το μέγεθος του πένθους.. θα σ πουν θα κανείς αλλο.. το επόμενο παιδάκι που θα έρθει όμως με το καλό δεν έρχεται για να αντικαταστήσει το προηγουμενο.. δεν ειναι σωστό ούτε για εκείνο ούτε για εμας αυτό.. ελπίζω σε ένα μηνα που θα μπορεσω να ξεκινήσω πάλι προσπάθειες να έχω κάνει βήματα προς αυτή την ηρεμία που αναζητώ στην ψυχή μ.. ξέρω πως δεν θα είμαι ποτέ ξανά όπως πριν όμως κ αυτό είναι κατι που θέλω να αποδεχτώ.. πήρα μαθήματα από αυτή την ιστορία κ κατάλαβα πως κρύβω μια δύναμη μέσα μ που δεν γνώριζα ότι εχω.. αυτή τη δύναμη κρύβετε κ εσείς και θα γίνεται οι καλύτερες μανούλες για τα παιδάκια σας.. σας στέλνω μια μεγάλη αγκαλιά.. να έχετε θετική ενέργεια, αυτή η δοκιμασία κατι μας έδωσε και θα έρθουν πολύ όμορφα πράγματα.. πενθηστε και νιώστε τα συναισθήματα σας.. 

[Nineta92]

13 ώρες πρίν, Mairy3 είπε:

Λυπάμαι πολύ για τις απώλειες σας.. τέτοιες στιγμές δεν υπάρχουν λογια παρηγοριάς.. έχασα το μωρό μ στις 23 εβδομάδες.. πριν δυο μήνες.. δεν έχει περάσει ούτε μια μέρα που δεν έχω κλαψει και δεν το έχω σκεφτεί..θα σας πω αυτό που έχω καταλαβει.. το πένθος είναι μια μεγάλη διαδικασία που θέλει το χρόνο της.. εγώ έκανα το λάθος και προσπάθησα πολύ γρήγορα να κάνω πως δεν έγινε και να πάω παρακάτω.. έγινε και μάλιστα ειναι πολύ σοβαρό.. χάσαμε το παιδάκι μας και τα όνειρα μας.. αυτό θέλει χρόνο για να ξεπεραστεί..πολύς κόσμος δεν μπορεί να καταλαβει το μέγεθος του πένθους.. θα σ πουν θα κανείς αλλο.. το επόμενο παιδάκι που θα έρθει όμως με το καλό δεν έρχεται για να αντικαταστήσει το προηγουμενο.. δεν ειναι σωστό ούτε για εκείνο ούτε για εμας αυτό.. ελπίζω σε ένα μηνα που θα μπορεσω να ξεκινήσω πάλι προσπάθειες να έχω κάνει βήματα προς αυτή την ηρεμία που αναζητώ στην ψυχή μ.. ξέρω πως δεν θα είμαι ποτέ ξανά όπως πριν όμως κ αυτό είναι κατι που θέλω να αποδεχτώ.. πήρα μαθήματα από αυτή την ιστορία κ κατάλαβα πως κρύβω μια δύναμη μέσα μ που δεν γνώριζα ότι εχω.. αυτή τη δύναμη κρύβετε κ εσείς και θα γίνεται οι καλύτερες μανούλες για τα παιδάκια σας.. σας στέλνω μια μεγάλη αγκαλιά.. να έχετε θετική ενέργεια, αυτή η δοκιμασία κατι μας έδωσε και θα έρθουν πολύ όμορφα πράγματα.. πενθηστε και νιώστε τα συναισθήματα σας.. 

 

[IamChrysa]

@Mairy3 κουράγιο κορίτσι μου. Έτσι είναι, το πένθος έχει κάποια στάδια τα οποία περνάμε. Χρόνος χρειάζεται και να μιλάμε. Ο κόσμος δε μπορεί να καταλάβει και είναι λογικό, σου λένε "μη στεναχωριέσαι" , "θα κάνεις άλλο" , "μπορεί να εγινε για καλό". Δε μπορούν, δε θέλουν να φανταστούν, ούτε καν να μπουν στη διαδικασία να σκεφτούν πως είναι στα αλήθεια. 

Είναι απώλεια όπως όλες, απώλεια του παιδιού μου. Δεν υπάρχει κάτι πιο τραγικό. Και δεν υπάρχουν λόγια να με παρηγορήσουν. Θέλω μόνο να με αφήνουν να μιλάω ή να κλαίω χωρίς να χρειαστεί να αλλάξουμε θέμα. Και έτσι πρέπει να γίνει.

Με ψυχολόγο που μίλησα μου είπε πως θα χρειαστούν 3-4 μήνες για να νιώσω καλύτερα. Αυτές τις μέρες άκουσα κάποιες ιστορίες μαμάδων που έχουν βιώσει περιγεννητικη απώλεια, μαμάδων που γνώριζα από πριν και τελικά τώρα μαθαίνω τι έχουν περάσει. Νιώθω πως πλέον έχω μια άλλη σύνδεση μαζί τους. Ακούω όσα μου λένε, να προχωρήσω παρακάτω, πως ο,τι έγινε, πάει έγινε και δεν αλλάζει. Πως δεν ξεχνάς ποτέ απλώς σταδιακά ζεις με αυτό χωρίς να πονάς όπως τώρα.

Αυτή τη στιγμή είναι πολύ νωρίς ακόμα, το μωρό μου 25 Μαρτίου θα κάνει 40 μέρες, αν δεν ήταν η αποκόλληση θα ήταν οι μέρες που θα γεννιόταν. Αντί να το έχω αγκαλιά όπως ονειρευόμουν, το είδα να μπαίνει στο χώμα και μαζί με εκείνη κι ένα κομμάτι από μένα. 

 

[Nineta92]

4 ώρες πρίν, IamChrysa είπε:

@Mairy3 κουράγιο κορίτσι μου. Έτσι είναι, το πένθος έχει κάποια στάδια τα οποία περνάμε. Χρόνος χρειάζεται και να μιλάμε. Ο κόσμος δε μπορεί να καταλάβει και είναι λογικό, σου λένε "μη στεναχωριέσαι" , "θα κάνεις άλλο" , "μπορεί να εγινε για καλό". Δε μπορούν, δε θέλουν να φανταστούν, ούτε καν να μπουν στη διαδικασία να σκεφτούν πως είναι στα αλήθεια. 

Είναι απώλεια όπως όλες, απώλεια του παιδιού μου. Δεν υπάρχει κάτι πιο τραγικό. Και δεν υπάρχουν λόγια να με παρηγορήσουν. Θέλω μόνο να με αφήνουν να μιλάω ή να κλαίω χωρίς να χρειαστεί να αλλάξουμε θέμα. Και έτσι πρέπει να γίνει.

Με ψυχολόγο που μίλησα μου είπε πως θα χρειαστούν 3-4 μήνες για να νιώσω καλύτερα. Αυτές τις μέρες άκουσα κάποιες ιστορίες μαμάδων που έχουν βιώσει περιγεννητικη απώλεια, μαμάδων που γνώριζα από πριν και τελικά τώρα μαθαίνω τι έχουν περάσει. Νιώθω πως πλέον έχω μια άλλη σύνδεση μαζί τους. Ακούω όσα μου λένε, να προχωρήσω παρακάτω, πως ο,τι έγινε, πάει έγινε και δεν αλλάζει. Πως δεν ξεχνάς ποτέ απλώς σταδιακά ζεις με αυτό χωρίς να πονάς όπως τώρα.

Αυτή τη στιγμή είναι πολύ νωρίς ακόμα, το μωρό μου 25 Μαρτίου θα κάνει 40 μέρες, αν δεν ήταν η αποκόλληση θα ήταν οι μέρες που θα γεννιόταν. Αντί να το έχω αγκαλιά όπως ονειρευόμουν, το είδα να μπαίνει στο χώμα και μαζί με εκείνη κι ένα κομμάτι από μένα. 

 

 

Άλλες μέρες είμαι χειρότερα καθ δεν περνανε…λέω τι ξύπνησα ; 
αλλες μέρες μπυ δίνουν κουραγιο οι δικοί που έρχονται σπίτι και ακούω την κάθε βλακεία που θα πούνε. 
αλλες έρχονται οι γονείς μου. 
μίλησα με φίκο γυναικολόγο είπε είναι σαν έναν υγιή άνθρωπο να τον πατάει αμάξι. Τέτοια τύχη … 

ρωτησα αν έχω κάποιο θέμα και δεν μπορώ ;! Είπε κανένα… τι να πω! 
Προσπαθώ να το χωνέψω αλλά δεν γίνεται, λέω δεν μπορεί θα με ξυπνήσουνε. 
Ρώτησα για επόμενη προσπάθεια και δεύτερο γιατρό το ιδανικό είναι 6 μήνες. Φοβάμαι πολύ σίγουρα θα πρέπει να ξεκινήσω από τώρα ψυχολόγο και να με παρακολουθεί στην επόμενη εγκυμοσύνη 

 

 

[Mairy3]

6 ώρες πρίν, IamChrysa είπε:

@Mairy3 κουράγιο κορίτσι μου. Έτσι είναι, το πένθος έχει κάποια στάδια τα οποία περνάμε. Χρόνος χρειάζεται και να μιλάμε. Ο κόσμος δε μπορεί να καταλάβει και είναι λογικό, σου λένε "μη στεναχωριέσαι" , "θα κάνεις άλλο" , "μπορεί να εγινε για καλό". Δε μπορούν, δε θέλουν να φανταστούν, ούτε καν να μπουν στη διαδικασία να σκεφτούν πως είναι στα αλήθεια. 

Είναι απώλεια όπως όλες, απώλεια του παιδιού μου. Δεν υπάρχει κάτι πιο τραγικό. Και δεν υπάρχουν λόγια να με παρηγορήσουν. Θέλω μόνο να με αφήνουν να μιλάω ή να κλαίω χωρίς να χρειαστεί να αλλάξουμε θέμα. Και έτσι πρέπει να γίνει.

Με ψυχολόγο που μίλησα μου είπε πως θα χρειαστούν 3-4 μήνες για να νιώσω καλύτερα. Αυτές τις μέρες άκουσα κάποιες ιστορίες μαμάδων που έχουν βιώσει περιγεννητικη απώλεια, μαμάδων που γνώριζα από πριν και τελικά τώρα μαθαίνω τι έχουν περάσει. Νιώθω πως πλέον έχω μια άλλη σύνδεση μαζί τους. Ακούω όσα μου λένε, να προχωρήσω παρακάτω, πως ο,τι έγινε, πάει έγινε και δεν αλλάζει. Πως δεν ξεχνάς ποτέ απλώς σταδιακά ζεις με αυτό χωρίς να πονάς όπως τώρα.

Αυτή τη στιγμή είναι πολύ νωρίς ακόμα, το μωρό μου 25 Μαρτίου θα κάνει 40 μέρες, αν δεν ήταν η αποκόλληση θα ήταν οι μέρες που θα γεννιόταν. Αντί να το έχω αγκαλιά όπως ονειρευόμουν, το είδα να μπαίνει στο χώμα και μαζί με εκείνη κι ένα κομμάτι από μένα. 

 

Ένα κομματι από σένα όπως το λες.. κάθε μέρα κοιτάω τον ουρανό και λέω άραγε με βλέπει το αγοράκι μου; Θα στεναχωρηθεί αν με δει να κάνω άλλο παιδάκι; Δεν θέλω να νομίζει ότι τον ξεχνάω όμως έχω ανάγκη να προχωρήσω και παρακάτω.. ο φόβος εννοειται πως είναι μεγάλος και λυπάμαι τόσο πολύ που φτασατε ακόμα πιο κοντά από μένα στο να κρατήσετε το μωράκι σας… νιώθω αυτούς τους δυο μήνες πως απλά υπαρχω.. επιβιώνω δεν υπάρχει συναισθημα πέραν του πόνου.. φοβάμαι ότι φλερτάρω με την κατάθλιψη πραγματικά.. η ψυχολόγος μου μ λέει δεν είμαι έτοιμη να ξανά προσπαθήσω όμως εγώ νομίζω ότι είναι το μόνο π θα ξανά φέρει χαρά μέσα μ…. 

2 ώρες πρίν, Nineta92 είπε:

 

Άλλες μέρες είμαι χειρότερα καθ δεν περνανε…λέω τι ξύπνησα ; 
αλλες μέρες μπυ δίνουν κουραγιο οι δικοί που έρχονται σπίτι και ακούω την κάθε βλακεία που θα πούνε. 
αλλες έρχονται οι γονείς μου. 
μίλησα με φίκο γυναικολόγο είπε είναι σαν έναν υγιή άνθρωπο να τον πατάει αμάξι. Τέτοια τύχη … 

ρωτησα αν έχω κάποιο θέμα και δεν μπορώ ;! Είπε κανένα… τι να πω! 
Προσπαθώ να το χωνέψω αλλά δεν γίνεται, λέω δεν μπορεί θα με ξυπνήσουνε. 
Ρώτησα για επόμενη προσπάθεια και δεύτερο γιατρό το ιδανικό είναι 6 μήνες. Φοβάμαι πολύ σίγουρα θα πρέπει να ξεκινήσω από τώρα ψυχολόγο και να με παρακολουθεί στην επόμενη εγκυμοσύνη 

 

 

Ίσως για το σώμα είναι ιδανικό το 6μηνο…όμως μετά από αυτό το συναισθημα που γεννά η εγκυμοσύνη και δεν ολοκληρώνεται δεν ξέρω αν μπορώ να περιμένω τόσο για να τα ξανά νιωσω.. χωρίς ψυχολόγο δεν γίνεται.. εγώ νιώθω ένα κενό… σαν να έχει σταματήσει η ζωή μ.. θέλει χρόνο.. 

[IamChrysa]

3 ώρες πρίν, Nineta92 είπε:

Προσπαθώ να το χωνέψω αλλά δεν γίνεται, λέω δεν μπορεί θα με ξυπνήσουνε. 
Ρώτησα για επόμενη προσπάθεια και δεύτερο γιατρό το ιδανικό είναι 6 μήνες. Φοβάμαι πολύ σίγουρα θα πρέπει να ξεκινήσω από τώρα ψυχολόγο και να με παρακολουθεί στην επόμενη εγκυμοσύνη

Μακάρι να ξυπνούσαμε και να ήταν όλα αυτά  ένα κακό, πολύ κακό όνειρο. Πόσες φορές έτυχε να νιώσω κάτι στην κοιλιά και στιγμιαία να πιστέψω πως είναι το μωρό. Έλα που δεν είναι όμως. 

Κι εγώ απ' όσα έχω διαβάσει για το εξάμηνο συμφωνούν. Αλλα εμένα μου φαίνεται τόσο μακρυά αυτό το 6 μήνες μετά.

Στην αρχή δεν ήθελα να μιλήσω με ψυχολόγο αλλά αλήθεια, βοηθάει. Να ξεκινήσεις, είναι πολύ σημαντικό να μπορείς να μιλήσεις χωρίς να σε σταματήσει κανείς. Είναι εκεί να σε ακούσει.

 

[IamChrysa]

2 ώρες πρίν, Mairy3 είπε:

Ένα κομματι από σένα όπως το λες.. κάθε μέρα κοιτάω τον ουρανό και λέω άραγε με βλέπει το αγοράκι μου; Θα στεναχωρηθεί αν με δει να κάνω άλλο παιδάκι; Δεν θέλω να νομίζει ότι τον ξεχνάω όμως έχω ανάγκη να προχωρήσω και παρακάτω.. ο φόβος εννοειται πως είναι μεγάλος και λυπάμαι τόσο πολύ που φτασατε ακόμα πιο κοντά από μένα στο να κρατήσετε το μωράκι σας… νιώθω αυτούς τους δυο μήνες πως απλά υπαρχω.. επιβιώνω δεν υπάρχει συναισθημα πέραν του πόνου.. φοβάμαι ότι φλερτάρω με την κατάθλιψη πραγματικά.. η ψυχολόγος μου μ λέει δεν είμαι έτοιμη να ξανά προσπαθήσω όμως εγώ νομίζω ότι είναι το μόνο π θα ξανά φέρει χαρά μέσα μ…. 

Θα θυμόμαστε πάντα,  πάντα θα είναι εκεί επάνω, στον ουρανό. Δε γίνεται να ξεχάσεις. Δε γίνεται. Απλώς ελπίζω σταδιακά να γίνει αυτό που λένε, να μην πονάει όσο τώρα. Αυτή τη στιγμή υπάρχει ένα κενό μέσα μας, από εκεί που περιμέναμε μια νέα ζωή ήρθε το άκρως αντίθετο.

Είναι νωρίς ακόμα, πάρε το χρόνο σου. Μην αφήσεις να σε καταπιεί η θλίψη. Είσαι εδώ, είσαι καλά και όλα θα φτιάξουν.  Προσπάθησε σιγά σιγά να επιστρέψεις στο πρόγραμμα σου, θα σε βοηθήσει.

Κι όμως, πιστεύω πως αυτό είναι που χρειαζόμαστε μετά από αυτή την απώλεια, μια νέα εγκυμοσύνη. 

[Στελλα33]

Αχ βρε κοριτσια μου μολις διαβασα τις ιστοριες σας κ εχω συγκλονιστει! Δυναμη και κουραγιο θα σας πω, αλλα Και παλι τα λογια ειναι πολυ φτωχα μπροστα σε αυτο που εχετε περασει! Μονο εσεις ξερετε…

αλλα γιατι να συμβει αυτο;εχει καποιο συμπτωματα; Προκαλειται απο κατι; Πως μπορει να

αποφευχθει;

[IamChrysa]

@Στελλα33 στη δική μου περίπτωση ήταν κεντρική αποκόλληση πλακούντα χωρίς συμπτώματα. Είναι το σοβαρότερο από ολες τις άλλες αποκολλήσεις. Απλά συνέβη. Δεν είχα αίμα, δεν είχα πόνο, τίποτα. Μόνο 2 μέρες πριν ένιωθα πως το μωρό δεν ήταν τόσο δραστήριο, κινούνταν αλλά όχι τόσο έντονα. Αλλά σκέφτηκα πως οκ, στον 8ο μπήκα πια, είχα και σχετικά μικρή κοιλιά άρα δεν έχει χώρο, οπότε δεν πήγε το μυαλό μου στο κακό. Στο doppler φάνηκε πως κάτι συμβαίνει αλλά δεν ήταν σίγουρη η γιατρός. Και το φοβερό είναι πως αν πήγαινα μια μέρα πριν για doppler όλα θα ήταν καλά. Δε θα φαινόταν πρόβλημα. Η γιατρός μου είπε πως αυτό που έπαθα εκδηλώνεται από 24-48 ώρες. Το μωρό μου έμεινε χωρίς οξυγόνο, λόγω της κατάστασης λοιπόν, γεννήθηκε με αιματοκρίτη 6 όταν τα μωρά γεννιούνται όπως μου είπαν με 50+-. Πιθανότητες για να ζήσει, μηδαμινές. Και να τα κατάφερνε λόγω της έλλειψης οξυγόνου είχε σοβαρές βλάβες στον κεφαλάκι της. 

Εγώ ζω μάλλον από θαύμα.

Ο έλεγχος doppler μου ήταν κανονικά να γίνει μια εβδομάδα μετά, δεν ξέρω γιατί όμως, όταν είχα καλέσει να κλείσω το ραντεβού κι ενώ είχαμε καταλήξει σε ώρα και μέρα με την κοπέλα στο τηλέφωνο, λίγο πριν κλείσει η γραμμή, για κάποιο λόγο ζήτησα άλλο ραντεβού. Χωρίς να υπάρχει λόγος. Αν έμενε στο αρχικό, δεν θα πήγαινα ποτέ. 1 μερα μετά θα ήταν αργά και για εμένα.