Κεντρική αποκόλληση πλακούντα

[Στελλα33]

πρίν από 7 λεπτά , IamChrysa είπε:

@Στελλα33 στη δική μου περίπτωση ήταν κεντρική αποκόλληση πλακούντα χωρίς συμπτώματα. Είναι το σοβαρότερο από ολες τις άλλες αποκολλήσεις. Απλά συνέβη. Δεν είχα αίμα, δεν είχα πόνο, τίποτα. Μόνο 2 μέρες πριν ένιωθα πως το μωρό δεν ήταν τόσο δραστήριο, κινούνταν αλλά όχι τόσο έντονα. Αλλά σκέφτηκα πως οκ, στον 8ο μπήκα πια, είχα και σχετικά μικρή κοιλιά άρα δεν έχει χώρο, οπότε δεν πήγε το μυαλό μου στο κακό. Στο doppler φάνηκε πως κάτι συμβαίνει αλλά δεν ήταν σίγουρη η γιατρός. Και το φοβερό είναι πως αν πήγαινα μια μέρα πριν για doppler όλα θα ήταν καλά. Δε θα φαινόταν πρόβλημα. Η γιατρός μου είπε πως αυτό που έπαθα εκδηλώνεται από 24-48 ώρες. Το μωρό μου έμεινε χωρίς οξυγόνο, λόγω της κατάστασης λοιπόν, γεννήθηκε με αιματοκρίτη 6 όταν τα μωρά γεννιούνται όπως μου είπαν με 50+-. Πιθανότητες για να ζήσει, μηδαμινές. Και να τα κατάφερνε λόγω της έλλειψης οξυγόνου είχε σοβαρές βλάβες στον κεφαλάκι της. 

Εγώ ζω μάλλον από θαύμα.

Ο έλεγχος doppler μου ήταν κανονικά να γίνει μια εβδομάδα μετά, δεν ξέρω γιατί όμως, όταν είχα καλέσει να κλείσω το ραντεβού κι ενώ είχαμε καταλήξει σε ώρα και μέρα με την κοπέλα στο τηλέφωνο, λίγο πριν κλείσει η γραμμή, για κάποιο λόγο ζήτησα άλλο ραντεβού. Χωρίς να υπάρχει λόγος. Αν έμενε στο αρχικό, δεν θα πήγαινα ποτέ. 1 μερα μετά θα ήταν αργά και για εμένα

Δεν εχω λογια να σου πω, σου στελνω μονο  μια αγκαλια! Ολες λιγο πολυ περναμε τον γολγοθα μας μεχρι να γινουμε μανουλες! Παρε το χρονο σου, κλαψε ξεσπασε αλλα μην το βαλεις κατω! Ζεις ναι! Γι αυτο δε θα σταματησεις την προσπαθεια! Και θα τα καταφερεις! Η ζωη μας το χρωσταει! 

[Αννούλαααα]

Κορίτσια δεν πιστεύω τι διαβάζω πρωί πρωί... πόσο λυπάμαι,πόσα λόγια δεν μπορω να βρω... έχουμε χάσει δύο (το ενα στο 4ο κ το αλλο στο 3ο μηνα) το πένθος είναι πένθος ακόμα κ για κορίτσια που δεν είχαν ακούσει ούτε καρδιά... όμως αυτό που ζησατε εσείς,δεν ξέρω ειλικρινά... το πιστεύω ότι η αγκαλιά σας θα γεμίσει  θα το δείτε...όμως αυτό δεν πάει να πει ότι θα ξεχάσετε τα μωρακια σας αυτά,η κάθε εγκυμοσύνη κ το κάθε μωρακι είναι ξεχωριστό... τρελαινομουν όταν μου έλεγαν θα κάνετε άλλο...τι ήταν??? Θα πάρω άλλο παντελόνι? Είσαι μικρή... κ τι πάει να πει αυτό...??? Δεν πονάς? Αι σιχτιρ...με έπαιρναν τηλ... κάθε μέρα... ναι ξέρω κ καταλαβαίνω γιατί έπαιρναν... όμως εκεί που το μυαλό πάει να ξεφύγει λίγο...έστω κ 2 λεπτά,γιατί μου το γυρνάς... πφφφφ... 

Εγώ αυτό που θα σας πω,είναι να ξεσπασετε...ότι έχετε να το βγάλετε...κλάψτε...μιλήστε για ότι νιώθετε... μην τον παίζετε ότι είστε καλά...εγώ το έκανα για να μην στεναχωρω τον αντρα μου, τους γονείς μου... όχι λάθος... εμείς το περνάμε ποιο δύσκολα από όλους... ακόμα κ απο τον άντρας μας... το αποτέλεσμα ήταν να πάω να πάθω κατάθλιψη... είχαν περάσει 6 μήνες κ έπεφτα ψυχολογικά... έβλεπα κάποια γνωστή στον δρόμο κ μετά με έπιαναν τα κλάματα... με έπαιρνε κάποιος τηλ. Έλεγα καλά είμαι,το έκλεινα κ έκλαιγα...

Έτσι αποφάσισα να πάω σε ψυχολόγο ...όντως βοήθησε πάρα πολύ... κ πήγα κ την 2η φορά που έτυχε κάτι... δεν τα ξεχνάς ποτέ...όμως ηρεμεί η ψυχή σου κ προχωράς...

Πάρτε τον χρόνο σας...κ σηκωθείτε ένα μωράκι περιμένει λίγο παρακάτω για να είστε η μαμά του...  σας στέλνω μια μεγάλη αγκαλιά...

[Nineta92]

Κορίτσια μόνο με ένα παιδάκι θα μας περάσει. Εγώ είχα και ατυχία πρώτου τριμήνου που πλέον βλέποντας το ψύχραιμη λέω οκ η φύση, είχε όντως μια ανωμαλία και επιλέχθηκε από τη φύση να μην συνεχίσει. Αυτό όμως είναι τρίτου τριμήνου ήταν υγειεστατο και το παιδί και εγω. Και σκέφτομαι συνέχεια και λέω γιατί και γιατί σε μένα. Δεν είναι κάτι συχνό δεν το βλέπεις παντού, υπάρχουν όμως γυναίκες σαν εμάς που το πάθανε και κανανε άλλο δόξα το θεό που έχουμε τη μήτρα μας. Φοβάμαι την επόμενη φορά θέλω όμως να το κάνω. Όταν οι γιατροί λένε μπορείς και δεν έχεις κάτι σημαίνει μπορείς, δεν θα ταλαιπωρούσαν μια γυναίκα όταν πέρασε αυτο. Τώρα περνάω αναλαμπή άλλες φορές Βυθίζομαι στη θλίψη άλλες λεω να περάσει ο καιρός να ξανα προσπαθήσω. 6 μήνες λένε για την πληγή της καισαρικής για να μην ανοίξει όταν η κοιλιά φουσκώσει πάλι. Δεν ξέρω πραγματικά αν θα κρατηθώ τόσους μήνες από την άλλη το ρισκάρεις; 

[Αννούλαααα]

πρίν από 8 λεπτά , Nineta92 είπε:

Κορίτσια μόνο με ένα παιδάκι θα μας περάσει. Εγώ είχα και ατυχία πρώτου τριμήνου που πλέον βλέποντας το ψύχραιμη λέω οκ η φύση, είχε όντως μια ανωμαλία και επιλέχθηκε από τη φύση να μην συνεχίσει. Αυτό όμως είναι τρίτου τριμήνου ήταν υγειεστατο και το παιδί και εγω. Και σκέφτομαι συνέχεια και λέω γιατί και γιατί σε μένα. Δεν είναι κάτι συχνό δεν το βλέπεις παντού, υπάρχουν όμως γυναίκες σαν εμάς που το πάθανε και κανανε άλλο δόξα το θεό που έχουμε τη μήτρα μας. Φοβάμαι την επόμενη φορά θέλω όμως να το κάνω. Όταν οι γιατροί λένε μπορείς και δεν έχεις κάτι σημαίνει μπορείς, δεν θα ταλαιπωρούσαν μια γυναίκα όταν πέρασε αυτο. Τώρα περνάω αναλαμπή άλλες φορές Βυθίζομαι στη θλίψη άλλες λεω να περάσει ο καιρός να ξανα προσπαθήσω. 6 μήνες λένε για την πληγή της καισαρικής για να μην ανοίξει όταν η κοιλιά φουσκώσει πάλι. Δεν ξέρω πραγματικά αν θα κρατηθώ τόσους μήνες από την άλλη το ρισκάρεις; 

Σε καταλαβαινω απολυτα γιατί κ εγώ περίμενα πως και πως τι στιγμή που θα ξεκινησουμε...αν κ εγώ περίμενα 3 μήνες,λόγω μικρότερης κύησης... να κάνεις όμως ότι λέει ο γιατρός σου... Αθήνα μένεις??? Αν ναι πήγαινε κ στην Αγία Ειρήνη χρυσοβαλαντου πάρε το μήλο της,την Αγία ζώνη της,άναψε ένα κεράκι κ θα δεις ότι θα έρθει κ θα μείνει... εγώ κ στα 2 πήγα κ μετά από 2 μήνες έμεινα κ πήγαν όλα καλά, αν κ με λίγα θεματατακια το παλέψαμε κ φτάσαμε στο τέλος... η μπέμπα μπήκε κ 2 μέρες μενν όμως όλα τα προσπερασαμε... σας εύχομαι τα καλύτεραεσα από την καρδιά μου...αν κ ξέρω ότι είστε κοντά κορίτσια,πιστέψτε το κ θα γίνει...

[Nineta92]

Συγνώμη που δεν βαζω tag θέλω να απαντήσω σε όλες τώρα μαθαίνω το φόρουμ. Αννουλα επειδή είχα παλλινδρομη πριν από αυτο ήμουν πολύ αγχωμένη περνούσα μετρώντας τις μέρες. Δεν θέλει έτσι σίγουρα. Δεν ήμουν ζεν, δεν ήμουν ήρεμη. Προσευχομουν κάθε μέρα βέβαια αλλά ήμουν μέσα στο στρες…είναι ο μόνος λόγος που μπορώ να με κατηγορήσω. Ο γιατρός το μόνο που μου είπε είναι την επόμενη φορά πιο ήρεμα. Αλλά και το άγχος δεν τεκμηριώνεται ότι προκαλεί αποβολές ή τέτοια πράγματα.. αλλά είναι το μόνο που δικαιολογεί μέσα μου αυτό που έπαθα..τίποτα άλλο 

[Αννούλαααα]

2 ώρες πρίν, Nineta92 είπε:

Συγνώμη που δεν βαζω tag θέλω να απαντήσω σε όλες τώρα μαθαίνω το φόρουμ. Αννουλα επειδή είχα παλλινδρομη πριν από αυτο ήμουν πολύ αγχωμένη περνούσα μετρώντας τις μέρες. Δεν θέλει έτσι σίγουρα. Δεν ήμουν ζεν, δεν ήμουν ήρεμη. Προσευχομουν κάθε μέρα βέβαια αλλά ήμουν μέσα στο στρες…είναι ο μόνος λόγος που μπορώ να με κατηγορήσω. Ο γιατρός το μόνο που μου είπε είναι την επόμενη φορά πιο ήρεμα. Αλλά και το άγχος δεν τεκμηριώνεται ότι προκαλεί αποβολές ή τέτοια πράγματα.. αλλά είναι το μόνο που δικαιολογεί μέσα μου αυτό που έπαθα..τίποτα άλλο 

Μην ρίχνεις ευθύνες πάνω σου κορίτσι μου... μην παίρνεις κ αυτό το βάρος πάνω σου...ήταν να γίνει... απλά την επόμενη φορά να το πας βήμα βήμα κ θα φτάσετε στο τέλος...σίγουρα δεν θέλει στρες...όχι τόσο ότι δεν θα πάει καλά η εγκυμοσύνη, δεν το πιστεύω αυτό... απλά δεν βοηθάει εσένα όλο αυτό... να σκέφτεσαι μονο θετικα... υπάρχει κάποια εξέταση να δείξει γιατί έγινε αυτό??? Τι το προκάλεσε???

[IamCh]

@Αννούλαααα δυστυχώς είναι πολύ δύσκολο να σε παρηγορήσουν οι γύρω σου. Δεν ξέρουν πώς να αντιδράσουν/απαντήσουν. Όταν πάει η συζήτηση στο μωρό και βλέπουν πως φορτίζομαι συναισθηματικά μου αλλάζουν θέμα. Μη στεναχωριέσαι/μην αγχώνεσαι/μη το σκέφτεσαι η εύκολη απάντηση. Την προηγούμενη εβδομάδα είχα θυμώσει, με όλους, ένιωθα πως κανείς δεν καταλαβαίνει, δε νοιάζεται για αυτό που έγινε. Κλαίω, θυμώνω, μερικές φορές πάλι λέω για να τα έφερε έτσι ο Θεός τα πράγματα κάποιος λόγος θα υπήρχε. Μετά σκέφτομαι γιατί σε μένα όμως Θεέ μου. Σκέψεις... Άλλες φορές συνειδητοποιώ πως οκ Χρύσα, έγινε, δεν μπορείς να το αλλάξεις, είσαι εδώ και προχωράς μπροστά. Και μετά πάλι από τη αρχή τα ίδια.  Όλα είναι φυσιολογικές αντιδράσεις λέει η ψυχολόγος. 

[Nineta92]

Όχι καμία. Ρώτησα 3 γυναικολόγους. Υπάρχουν κάποιες αιτίες όπως ψηλή πίεση,ινωμυοματα, πολύποδες, μεγάλο ατύχημα, προεκλαμψία κάτι στα υγρά και αλλα τέτοια. Δεν είχα τίποτα. Οι γιατροί είπαν δεν θα ξανα τύχει.. ήταν τυχαίο πάει έγινε. Εγώ δεν είχα τίποτα από αυτά όλες οι εξετάσεις μου μέχρι και ο αιματοκρίτης ήταν φυσιολογικός..εγκυμοσύνη βιολογικά τέλεια. Μόνο το μυαλό μου δεν ήταν καλά είχα κάθε φορά άγχος στον υπέρηχο ας πούμε..έβλεπα κάτι πάλι άγχος…τίποτα άλλο περαν του μυαλού μου 

[IamCh]

@Nineta92 ήταν το πρώτο πράγμα που ρώτησα, αν φταίω κάπου.. Νινετα, αυτό που μας συνέβη έτυχε να γίνει. Η νεογνολόγος μου είπε πως θα δεις γυναίκες που κάνουν καταχρήσεις, γυναίκες με άσχημο τρόπο ζωής, που δεν προσέχουν καθόλου να φέρνουν στον κόσμο παιδιά με τελειομηνες εγκυμοσύνες και υγιή. Και υπάρχουν και περιπτώσεις όπως οι δικές μας, που απλώς έτυχε να συμβεί.  Δε φταίς κάπου, αυτό μην το σκέφτεσαι. Δεν μπορούσαμε να το καταλάβουμε, καμία γυναίκα δεν θα μπορούσε να καταλάβει ότι το έπαθε αφού δεν υπήρχαν συμπτώματα. 

[Xristina96]

πρίν από 19 λεπτά , Nineta92 είπε:

Όχι καμία. Ρώτησα 3 γυναικολόγους. Υπάρχουν κάποιες αιτίες όπως ψηλή πίεση,ινωμυοματα, πολύποδες, μεγάλο ατύχημα, προεκλαμψία κάτι στα υγρά και αλλα τέτοια. Δεν είχα τίποτα. Οι γιατροί είπαν δεν θα ξανα τύχει.. ήταν τυχαίο πάει έγινε. Εγώ δεν είχα τίποτα από αυτά όλες οι εξετάσεις μου μέχρι και ο αιματοκρίτης ήταν φυσιολογικός..εγκυμοσύνη βιολογικά τέλεια. Μόνο το μυαλό μου δεν ήταν καλά είχα κάθε φορά άγχος στον υπέρηχο ας πούμε..έβλεπα κάτι πάλι άγχος…τίποτα άλλο περαν του μυαλού μου 

Καλησπέρα, σας διαβάζω και η καρδιά μου πονάει για εσάς. 

Στεναχωριέμαι πάρα μα πάρα πολύ για αυτό που σας συνέβη. Παναγία μου εύχομαι να μην ξανά συμβεί σε καμία γυναίκα! Εγώ βίωσα 2 βιοχημικές μετά από 3 χρόνια προσπαθειών και ένιωσα ότι τρελαίνομαι, έκανα 6 μήνες να συνέλθω. Εσείς όπως χάσατε ένα παιδάκι, είστε όλες μανουλες με τα μωράκια σας να είναι άγγελοι. 

Τα λόγια είναι φτωχά. Μην κατηγορείτε τον εαυτό σας. Εάν το άγχος έφερνε αποβολές δεν θα υπήρχε μωρό στον κόσμο. Όλες αγχωνόμαστε, ακόμα και αυτές που δεν το λένε. Δεν γίνεται να μην ανησυχείς όταν πας για τον υπέρηχο. Θες η ψυχούλα που κουβαλάς να είναι καλά. Μην κατηγορείτε τον εαυτό σας!! Δεν φταίει το άγχος. Εάν έφταιγε θα μας έδιναν ηρεμιστικά! Βαλεριάνα, κάτι που θα ήταν κατάλληλο για εγκυμοσύνη. 

Στελνω σε όλες μια τεράστια αγκαλιά και πολύ πολύ αγάπη. Σύντομα να γαληνέψει η ψυχή σας και να κρατήσετε το μωράκι σας αγκαλιά. 

[IamCh]

@Xristina96 Καλησπέρα, να είσαι καλά!  Δυστυχώς συμβαίνουν, αυτό βλέπω. Και να, πάλι με πιάνει παράπονο, βλέπεις γυναίκες να χάνουν παιδιά και πόσο πονάνε και βλέπεις και άλλες που τα γεννάνε και μετά τα πετάνε. Γιατί;

Το μυαλό ψάχνει να βρει απαντήσεις στο γιατί. Γιατί αυτό που έγινε δεν μπορεί να απαντηθεί με τη λογική μας. Κάποιος πρέπει να φταίει για αυτό που συνέβη. Αλλά δεν φταίμε εμείς, όπως το λες. Ούτε το άγχος μας, μπορεί να το κάνει αυτό που έγινε. Ήταν ένα ατυχές περιστατικό. Πως να το αποδεχτείς όμως αυτό το "έτυχε" ...

[Αννούλαααα]

Δυστυχώς κ ευτυχώς φυσικα δεν μπορουν να καταλάβουν αν δεν το έχουν βιώσει... εμένα στο 1ο μου ...η μάνα μου μετα απο αρκετό καιρό κ χωρίς παιδί,χωρίς να έχω μείνει εγκυος μου έδειχνε παιδικα δωμάτια... εντάξει... το πρώτο έγινε το 18' κ το 2ο το 21' ... στην 2η ατυχία ένας υποτίθεται φίλος... μου είπε δεν πηραζει είσαι συνηθισμένη εσύ... καμμια φορά λες βλακειες χωρίς να το σκεφτείς... όμως δεν ήταν κουβέντα αυτή που είπε... Χρύσα μου υπάρχουν πολλές δεν είμαστε μόνο εμείς που έχουμε περάσει τέτοια πραγματα κ μακάρι να ήμασταν οι τελευταίες τουλαχιστον... το μόνο που μπορείτε να σκέφτεστε είναι αυτό που είπες χρυσά... ότι έγινε για κάποιον λόγο... εμενα πχ το 2ο είχε πρόβλημα την καρδιά...είπα θα προχωράμε μέχρι όπου φτάσουμε...δεν θα το τερματιζα κ αυτό... τελικά σταμάτησε η καρδούλα στον 3ο μηνα... μπορεί να το είχα στην ακρη του μυαλού όμως πάλι πόνος... είπα από την μια αν ερχόταν στον κόσμο κ μου έφευγε μετά,καλύτερα έτσι...πάλι όμως ο πόνος εκεί... ο Θεός ξέρει καλύτερα από εμάς γιατί το περάσαμε αυτό...

[Xristina96]

πρίν από 35 λεπτά , IamChrysa είπε:

@Xristina96 Καλησπέρα, να είσαι καλά!  Δυστυχώς συμβαίνουν, αυτό βλέπω. Και να, πάλι με πιάνει παράπονο, βλέπεις γυναίκες να χάνουν παιδιά και πόσο πονάνε και βλέπεις και άλλες που τα γεννάνε και μετά τα πετάνε. Γιατί;

Το μυαλό ψάχνει να βρει απαντήσεις στο γιατί. Γιατί αυτό που έγινε δεν μπορεί να απαντηθεί με τη λογική μας. Κάποιος πρέπει να φταίει για αυτό που συνέβη. Αλλά δεν φταίμε εμείς, όπως το λες. Ούτε το άγχος μας, μπορεί να το κάνει αυτό που έγινε. Ήταν ένα ατυχές περιστατικό. Πως να το αποδεχτείς όμως αυτό το "έτυχε" ...

Αυτό το γιατί, είναι μια φράση να το πω; Που κάπως με το χρόνο και μόνο το αποδέχεσαι, δεν το δέχεσαι, απλά το αποδέχεσαι και προχωράς με αυτό. 

Υπάρχουν και οι γυναίκες όπως εγώ (υπογονιμες) που παλεύουμε να μείνουμε έγκυες και με εξωσωματική και πάλι να έχουμε βιοχημικές ή παλινδρόμηση ή αποβολές πρώτου τριμήνου συν αυτά που μπορούν να τύχουν και στις φυσικές συλλήψεις, πολλά προβλήματα με τον πλακούντα (στατιστικά έχουμε περισσότερες πιθανότητες να έχουν κάποια ανωμαλία στην κατασκευή, λεγόμενα εξωσωματικου). Και υπάρχουν και εκείνες που μένουν από χαζομάρες - ανευθυνότητα και λένε με ελαφρά την καρδία θα κάνω έκτρωση. 

Άλλες πάλι να φτάνουν την εγκυμοσύνη μέχρι το τέλος και να φεύγει το μωράκι τους στον πρώτο χρόνο λόγο εφνιδιο θάνατο (εάν το λέω σωστά) καταστάσεις που έχουν συμβεί στο περιβάλλον μου. 

Δεν θέλω να πω ότι υπάρχουν χειρότερα, απλά αναφέρω καταστάσεις που σου βγαίνει το γιατί, και ισχύει, αυτά έπρεπε να συμβαίνουν φυσικά και να φτάνουν μέχρι το τέλος και να παίρνουμε τα μωρά μας αγκαλιά.

Ο κόσμος είναι αφελής, και πολλοί είναι κακοι άνθρωποι. Νόμιζα ότι μόνο στο κομμάτι της σύλληψης - υπογονιμότητας - εξωσωματικης, πετάνε μαλακίες, τελικά δεν έχουν όρια!!!! 

3 ατάκες έχω ακούσει για τις δικές μου βιοχημικές κύησης και ας ήξεραν όλο το ιστορικό μου. 1) Τουλάχιστον τελείωσε νωρίς, 2) είσαι μικρή ακόμα 3) σαν να μην ήταν ποτέ θετικό, εάν δεν είχες κάνει εξωσωματικη και περίμενες περίοδο δεν θα το καταλάβαινες καν

Ο πόνος που νιώθετε είναι ίδιος με το χαμό ενός παιδιού που το φέρνεις στον κόσμο. Δεν γίνεται να τα συγκρίνουμε αυτά. Το νιώθεις στην κοιλίτσα σου, ακούς την καρδούλα του, κουνάει χεράκια ποδαράκια. Η διαφορά είναι ότι δεν πρόλαβες να το πάρεις αγκαλιά, να το φιλήσεις και να μυρίσεις το άρωμα του. Ο πόνος είναι ίδιος!! 

Δύο πολύ κοντινές μου φίλες έχασαν τα μωρά τους την τελευταία εβδομάδα εγκυμοσύνης. 

πρίν από 45 λεπτά , Αννούλαααα είπε:

Δυστυχώς κ ευτυχώς φυσικα δεν μπορουν να καταλάβουν αν δεν το έχουν βιώσει... εμένα στο 1ο μου ...η μάνα μου μετα απο αρκετό καιρό κ χωρίς παιδί,χωρίς να έχω μείνει εγκυος μου έδειχνε παιδικα δωμάτια... εντάξει... το πρώτο έγινε το 18' κ το 2ο το 21' ... στην 2η ατυχία ένας υποτίθεται φίλος... μου είπε δεν πηραζει είσαι συνηθισμένη εσύ... καμμια φορά λες βλακειες χωρίς να το σκεφτείς... όμως δεν ήταν κουβέντα αυτή που είπε... Χρύσα μου υπάρχουν πολλές δεν είμαστε μόνο εμείς που έχουμε περάσει τέτοια πραγματα κ μακάρι να ήμασταν οι τελευταίες τουλαχιστον... το μόνο που μπορείτε να σκέφτεστε είναι αυτό που είπες χρυσά... ότι έγινε για κάποιον λόγο... εμενα πχ το 2ο είχε πρόβλημα την καρδιά...είπα θα προχωράμε μέχρι όπου φτάσουμε...δεν θα το τερματιζα κ αυτό... τελικά σταμάτησε η καρδούλα στον 3ο μηνα... μπορεί να το είχα στην ακρη του μυαλού όμως πάλι πόνος... είπα από την μια αν ερχόταν στον κόσμο κ μου έφευγε μετά,καλύτερα έτσι...πάλι όμως ο πόνος εκεί... ο Θεός ξέρει καλύτερα από εμάς γιατί το περάσαμε αυτό...

Θεωρώ ότι αυτό είναι μια δικαιολογία. Δεν χρειάζεται να βιώσεις κάτι για να έχεις ενσυναίσθηση. Δηλαδή για να σταθούμε σε έναν καρκινοπαθει πρέπει και εμείς να έχουμε καρκίνο; Η διαφορά είναι στο ότι εάν σου έχει συμβεί νιώθεις την μαχαιριά. Δεν δικαιολογούνται οι βλακείες που πετάνε! Είσαι απλά καλός άνθρωπος.

Σίγουρα ξέρετε καλύτερα από εμένα και λογικά έχετε κάνει και την απαραίτητη έρευνα. Αλλά σε περίπτωση που επιθυμείτε σύντομα να προχωρήσετε σε νέα προσπάθεια κάντε περαιτέρω εξετάσεις για να αποκλείσετε το κάθε ενδεχόμενο. Να πατε σε έναν γενετιστή, σε έναν αιματολογο, σε έναν ενδοκρινολόγο. Να ψαχτειτε καλά έτσι ώστε στην επόμενη εγκυμοσύνη να έχετε μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και να παλέψετε με το κομμάτι του άγχους και όχι της αμφιβολίας. 

Δύναμη και κουράγιο!!! Θα έρθει μέσα σας η άνοιξη και θα φύγουν τα σκοτεινά σύννεφα, χώρος αυτό να σημαίνει ότι θα ξεχάσετε. ❤️

Κακος άνθρωπος***

[IamCh]

@Αννούλαααα  διάβαζα κάπου πως δεν είμαστε οι άνθρωποι εκπαιδευμένοι να μπορούμε να διαχειριστούμε το πένθος. Γι αυτό ακούμε λόγια από τους γύρω μας που πραγματικά δεν ταιριάζουν στην περίπτωση. Το "δεν πειράζει είσαι συνηθισμένη εσύ" πως να το σχολιάσω.. Αν δεν έχει κάτι να πει κάποιος, καλύτερα να σωπαίνει.. Αυτό μόνο. 

Ναι είμαστε πολλές τελικά, δυστυχώς. 

Για κάποιο λόγο, που μόνο ο Θεός ξέρει, ναι. Τις 5 μέρες που έζησε κάθε μέρα προσευχόμουν στο Θεό να τη βοηθήσει να γίνει καλά για να την έχουμε κοντά μας. Ένιωθα πως ζητάω τα πάντα, ένα θαύμα να σωθεί το παιδί μας. Την ημέρα εκείνη που μας κάλεσαν από τη ΜΕΝΝ, προσευχόμουν πάλι αλλά εκείνη τη φορά ήταν που είπα Θεε μου, όπως νομίζεις εσύ, να μην υποφέρει το παιδί μου. Μετά από 10 λεπτά χτύπησε το τηλέφωνο και μας είπαν πως έπαθε ανακοπή.

[Αννούλαααα]

1 hour ago, IamChrysa είπε:

@Αννούλαααα  διάβαζα κάπου πως δεν είμαστε οι άνθρωποι εκπαιδευμένοι να μπορούμε να διαχειριστούμε το πένθος. Γι αυτό ακούμε λόγια από τους γύρω μας που πραγματικά δεν ταιριάζουν στην περίπτωση. Το "δεν πειράζει είσαι συνηθισμένη εσύ" πως να το σχολιάσω.. Αν δεν έχει κάτι να πει κάποιος, καλύτερα να σωπαίνει.. Αυτό μόνο. 

Ναι είμαστε πολλές τελικά, δυστυχώς. 

Για κάποιο λόγο, που μόνο ο Θεός ξέρει, ναι. Τις 5 μέρες που έζησε κάθε μέρα προσευχόμουν στο Θεό να τη βοηθήσει να γίνει καλά για να την έχουμε κοντά μας. Ένιωθα πως ζητάω τα πάντα, ένα θαύμα να σωθεί το παιδί μας. Την ημέρα εκείνη που μας κάλεσαν από τη ΜΕΝΝ, προσευχόμουν πάλι αλλά εκείνη τη φορά ήταν που είπα Θεε μου, όπως νομίζεις εσύ, να μην υποφέρει το παιδί μου. Μετά από 10 λεπτά χτύπησε το τηλέφωνο και μας είπαν πως έπαθε ανακοπή.

Αχχχ χρυσά μου με συγκίνησες στην εικόνα... ψυχή μου... την είχατε δει??? Λογικά ναι εεε??? Πφφφ😭

 

2 ώρες πρίν, Xristina96 είπε:

Αυτό το γιατί, είναι μια φράση να το πω; Που κάπως με το χρόνο και μόνο το αποδέχεσαι, δεν το δέχεσαι, απλά το αποδέχεσαι και προχωράς με αυτό. 

Υπάρχουν και οι γυναίκες όπως εγώ (υπογονιμες) που παλεύουμε να μείνουμε έγκυες και με εξωσωματική και πάλι να έχουμε βιοχημικές ή παλινδρόμηση ή αποβολές πρώτου τριμήνου συν αυτά που μπορούν να τύχουν και στις φυσικές συλλήψεις, πολλά προβλήματα με τον πλακούντα (στατιστικά έχουμε περισσότερες πιθανότητες να έχουν κάποια ανωμαλία στην κατασκευή, λεγόμενα εξωσωματικου). Και υπάρχουν και εκείνες που μένουν από χαζομάρες - ανευθυνότητα και λένε με ελαφρά την καρδία θα κάνω έκτρωση. 

Άλλες πάλι να φτάνουν την εγκυμοσύνη μέχρι το τέλος και να φεύγει το μωράκι τους στον πρώτο χρόνο λόγο εφνιδιο θάνατο (εάν το λέω σωστά) καταστάσεις που έχουν συμβεί στο περιβάλλον μου. 

Δεν θέλω να πω ότι υπάρχουν χειρότερα, απλά αναφέρω καταστάσεις που σου βγαίνει το γιατί, και ισχύει, αυτά έπρεπε να συμβαίνουν φυσικά και να φτάνουν μέχρι το τέλος και να παίρνουμε τα μωρά μας αγκαλιά.

Ο κόσμος είναι αφελής, και πολλοί είναι κακοι άνθρωποι. Νόμιζα ότι μόνο στο κομμάτι της σύλληψης - υπογονιμότητας - εξωσωματικης, πετάνε μαλακίες, τελικά δεν έχουν όρια!!!! 

3 ατάκες έχω ακούσει για τις δικές μου βιοχημικές κύησης και ας ήξεραν όλο το ιστορικό μου. 1) Τουλάχιστον τελείωσε νωρίς, 2) είσαι μικρή ακόμα 3) σαν να μην ήταν ποτέ θετικό, εάν δεν είχες κάνει εξωσωματικη και περίμενες περίοδο δεν θα το καταλάβαινες καν

Ο πόνος που νιώθετε είναι ίδιος με το χαμό ενός παιδιού που το φέρνεις στον κόσμο. Δεν γίνεται να τα συγκρίνουμε αυτά. Το νιώθεις στην κοιλίτσα σου, ακούς την καρδούλα του, κουνάει χεράκια ποδαράκια. Η διαφορά είναι ότι δεν πρόλαβες να το πάρεις αγκαλιά, να το φιλήσεις και να μυρίσεις το άρωμα του. Ο πόνος είναι ίδιος!! 

Δύο πολύ κοντινές μου φίλες έχασαν τα μωρά τους την τελευταία εβδομάδα εγκυμοσύνης. 

Θεωρώ ότι αυτό είναι μια δικαιολογία. Δεν χρειάζεται να βιώσεις κάτι για να έχεις ενσυναίσθηση. Δηλαδή για να σταθούμε σε έναν καρκινοπαθει πρέπει και εμείς να έχουμε καρκίνο; Η διαφορά είναι στο ότι εάν σου έχει συμβεί νιώθεις την μαχαιριά. Δεν δικαιολογούνται οι βλακείες που πετάνε! Είσαι απλά καλός άνθρωπος.

Σίγουρα ξέρετε καλύτερα από εμένα και λογικά έχετε κάνει και την απαραίτητη έρευνα. Αλλά σε περίπτωση που επιθυμείτε σύντομα να προχωρήσετε σε νέα προσπάθεια κάντε περαιτέρω εξετάσεις για να αποκλείσετε το κάθε ενδεχόμενο. Να πατε σε έναν γενετιστή, σε έναν αιματολογο, σε έναν ενδοκρινολόγο. Να ψαχτειτε καλά έτσι ώστε στην επόμενη εγκυμοσύνη να έχετε μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και να παλέψετε με το κομμάτι του άγχους και όχι της αμφιβολίας. 

Δύναμη και κουράγιο!!! Θα έρθει μέσα σας η άνοιξη και θα φύγουν τα σκοτεινά σύννεφα, χώρος αυτό να σημαίνει ότι θα ξεχάσετε. ❤️

Κακος άνθρωπος***

Έχεις δίκιο κορίτσι μου... ίσως δεν θέλουν κιόλας να μπουν στην θέση του άλλου...