ουφ

[Lila81]

Ξύπνησα με την ανάγκη να μιλήσω σε κάποιον. Αλλά τι να κάνω που είμαι κλειστός άνθρωπος και τα δικά μου δεν τα λέω ποτέ. Σκέφτηκα τότε το φόρουμ, τι πιο κατάλληλο, απρόσωπο και προσωπικό ταυτόχρονα… Και ας μην διαβάσει κανείς το μήνυμα, τουλάχιστον έχει βγει από εμένα.

Δεν ξέρω τι έχει πάθει, δεν ξέρω πια πώς να χειριστώ την κατάσταση. Όλα ξεκίνησαν όταν άρχιζε να λέει ότι έχε κατάθλιψη. Μιλούσε συνέχεια για τον εαυτό του, για το πώς νιώθει, για το πώς δεν νιώθει, για το τι πρέπει να κάνει και τι όχι. Δουλεύω μέσα στο σπίτι, με το μωρό αγκαλιά, είναι και δύσκολο μωράκι και αντιδραστικό το δικό μας, χωρίς βοήθεια από κανέναν, ένα μισάωρο είχα το βραδάκι να ηρεμήσω να κάνω ένα τσιγάρο στο μπαλκόνι και καθόμουν και τον άκουγα, κάθε μέρα την ίδια συζήτηση, για μήνες. Θα πήγαινε σε ψυχολόγο, θα έκανε αυτό, θα έκανε το άλλο.

Πήγε πράγματι σε έναν ψυχολόγο ο οποίος του είπε ότι κατάθλιψη δεν έχει, ότι έχει άγχος. Δεν συνέχιζε να πηγαίνει για να μάθει να διαχειριστεί το άγχος του. Του έλεγα να πάει, ότι θα μας κάνει σε όλους καλά. Επειδή είχε προβλήματα, μόλις πατούσε σπίτι περνούσε τις ώρες στο κομπιούτερ. Το μωρό πολλές φορές του μιλούσε και αυτός ούτε που την άκουγε, αφηρημένος στα παιχνίδια ή ξέρω εγώ τι. Του είπα καμιά φορά ότι πρέπει να δώσε περισσότερη προσοχή στο μωρό. Αν είναι στο σπίτι από τις 9 έως την ώρα που πέφτουμε στο κρεβάτι, παίζει μαζί της 10 δέκα λεπτά, τα υπόλοιπα στον υπολογιστή. Αυτά τα 10 λεπτά ισχύουν και για σαββατοκύριακο, που δεν δουλεύει. Δεν την πηγαίνει πάρκο, δεν την μιλάει, δεν την διαβάζει παραμύθια….

Εγώ κομμάτια μετά από δουλειά, καθαρισμό, μαγειρέματα, παιχνίδι, παραμύθια, μαλώματα με την κόρη μας. Και μια μέρα μου πετάει ότι όταν είχε κατάθλιψη όλοι τον βοήθησαν εκτός από εμένα επειδή μια φορά, μόνο μία, δεν μπόρεσα άλλο από κούραση και του είπα να μην είναι τόσο εγωιστής, πού και πού να αφήσει τον υπολογιστή και να μας δώσε λίγη σημασία. Ότι κι εγώ κομμάτια είμαι, να με προσέχει λίγο, να με βοηθήσει λίγο. Απάντηση: «Πως τα καταφέρνεις που η συζήτηση είναι πάντα γύρω από εσένα, τι εγωίστρια είσαι».

Τότε ξεκίνησε η φάση «εσύ φταις», και εννοεί εμένα. Από μικροπράγματα όπως «το ποτήρι έπεσε επειδή εσύ το άφησες εκεί και δεν σκέφτηκες ότι το μωρό θα μπορούσε να περάσει από δίπλα και να το ρίξει» (ενώ ήταν με τον υπολογιστή το έλεγε) έως μεγαλύτερα πράγματα προσωπικού χαρακτήρα. Μια μέρα του είπα πια κλαίγοντας ότι δεν μπορεί και δεν έχει το δικαίωμα να με φορτώνει με ευθύνες για πράγματα που δεν ελέγχονται, ότι δεν είμαι υπεράνθρωπος να ελέγχω το κάθε τι, κάτι θα μου ξεφύγει, και στο κάτω κάτω, κι αυτός είναι εκεί, ας το σκεφτεί και αυτός.

Όπως πάντα, δεν μιλάμε μια μέρα και την επόμενη όλο φιλάκια και άντε εμείς αγαπιόμαστε.

Αυτή η φάση δεν τελείωσε ακριβώς ποτέ, απλώς μείωσε κάπως συχνότητα… Τέλος πάντων, άρχισαν και τα χυδαία. «Πότε θα κάνουμε σεξ;», να με πιάνει το βυζί, να μιλάει πρόστυχα κλπ μην πω άλλα, μπροστά στο μωρό κιόλας (σύμφωνα με αυτόν είναι μικρή να καταλαβαίνει). Τελείωσε, πήρε απόφαση, μια μέρα μου είπε ότι είμαι ξενέρωτη και αντιπαθητική και ότι παρεξηγιέμαι εύκολα. Το κατάπια και αυτό, τι να κάνω; Αφού δεν έχω δυνάμεις και να μαλώσω. Και υπολογιστής, ώωωρες, να μην μας δίνει σημασία καθόλου.

Μια μέρα του το είπα, για τον υπολογιστή, θύμωσε μάλλον με τον εαυτό του.

Την επόμενη μέρα συγγνώμη και όλο φιλάκια και παιχνίδι με το μωρό. Μια μέρα κράτησε, σιγά σιγά πάλι με τις ώρες στον υπολογιστή.

Έτσι τα πράγματα όταν χθες μου λέει: « Αχ, εσύ φταις που δεν μπορούμε να πάμε πουθενά». Να πω σε αυτό το σημείο ότι εγώ είμαι από ξένη χώρα και κάθε καλοκαίρι πηγαίνουμε στην πατρίδα μου να περάσουμε τις διακοπές με τους δικούς μου (για αυτό κιόλας έλεγα ότι είναι όλα επάνω μου, εγώ προσέχω το μωρό, δουλεύω με το μωρό αγκαλιά, σπίτι, κλπ. Αφού δεν υπάρχουν γιαγιάδες ούτε παππούδες για υποστήριξη και βοήθεια). Τέλος πάντων, αυτό μου είπε. Δεν κατάλαβα, του είπα. Είπε: «Πες την τσιγκούνα την μάνα σου να έρθει αυτή μία φορά να μπορούμε εμείς να πάμε διακοπές σε κάνα νησί» (θέλει να πάει στο νησί που ήταν φαντάρος). Του είπα και τι να το κάνω εγώ που η μάνα μου δεν έχει λεφτά να έρθει και να έχει δεν είναι και τόσο εύκολο, δεν πηγαίνω εκεί μόνο για την μάνα μου, είναι και ο μπαμπάς μου (οι γονείς μου είναι χωρισμένοι), είναι η παλιοί μου φίλοι, είναι η χώρα μου, εκεί πάμε διακοπές και επιτέλους μπορούμε να αφήσουμε το μωρό σε κάποιον και να περπατάμε οι δύο μας, να μην έχω στο μυαλό μου ενώ πίνω καφέ τι κάνει η μικρή, κλπ κλπ Και στο κάτω κάτω μια φορά το χρόνο τους βλέπω για 20 μέρες. Δεν του άρεσε η απάντηση. Βρήκα λύση: ας πάω εγώ με το μωρό 2 εβδομάδες στην χώρα μου να μας δούνε οι δικοί μου, και μετά στην άδεια σου πάμε εκεί που θες. Απάντηση: « Δεν πας καλά που θα φύγεις με την κόρη μου 2 εβδομάδες». Να μην πω τι έκανε η καρδιά μου εκείνη την ώρα. Τον ρώτησα τι θα κάνει (δεν ανέφερα για να μην τον πονέσω ότι ούτε κι αλλιώς με τον υπολογιστή περάνει την ώρα του και όχι με την κόρη του) πως θα προσέχει το μωρό αφού είναι στην δουλειά. Θα φωνάξει, λέει, την αδελφή του (που έχει 3 δικά της παιδιά) να την προσέχει. Και προσέθεσε «η μικρή δεν φεύγει, εσύ μπορείς να πας και να μην ξανάρθεις». Έγινα ράκος, αλλά κρατήθηκα να μην κλάψω, αλλά δεν μπορούσα, πραγματικά, και του είπα ότι η ζωή μαζί του ξεκινάει και γίνεται πραγματικά δύσκολη. Τότε μου είπε ότι αυτό ακριβώς σκεφτόταν αυτός, ότι έχω γίνει μια αντιπαθητική και δεν αντέχομαι.

Ευχαριστώ για τον χρόνο σας. Άντε, βγήκε.

[riniw]

Όπως τα πειγράφεις δεν βρίσκετε χρόνο για εσας γι'αυτό σας έχει φάει η ρουτίνα..

Κι αν-λέω αν-το σκεφτείς για φέτος π.χ. να του κάνεις το χατήρι να πάτε σε νησί;Έτσι για να μη λέει;

[Lila81]

Μάλλον κάτι τέτοιο είναι, αλλά το χατίρι σημαίνει ότι δεν θα δω την οικογένεια μου για 2 χρόνια, ούτε η οικογένεια μου εμένα ή το μωρό

[riniw]

Μάλλον κάτι τέτοιο είναι, αλλά το χατίρι σημαίνει ότι δεν θα δω την οικογένεια μου για 2 χρόνια, ούτε η οικογένεια μου εμένα ή το μωρό

1.000 δίκια....όχι 1.000 αλλά 1.000.000 δίκια...

μεγάλο το δίλλημα αλλά σκέψου...οτι κάνεις μια προσπάθεια να σώσεις το γάμο σου.

Οι δικοί σου δεν μπορούν να έρθουν πιο αργά μέσα στο χρόνο;Ή να πάτε εσείς Χριστούγεννα ή Πάσχα;Ή τελοσπάντων να βρεθεί μια μέση λύση;Να πάτε εσείς 2 βδομάδες διακοπές π.χ. το καλοκαίρι όπου θέλετε και άλλες 2 βδομάδες αργότερα μέσα στο χρόνο να μαζέψετε χρήματα να πάτε και στους δικούς σου;

[Μαριλίνα]

Πήγε πράγματι σε έναν ψυχολόγο ο οποίος του είπε ότι κατάθλιψη δεν έχει, ότι έχει άγχος. Δεν συνέχιζε να πηγαίνει για να μάθει να διαχειριστεί το άγχος του. Του έλεγα να πάει, ότι θα μας κάνει σε όλους καλά. Επειδή είχε προβλήματα, μόλις πατούσε σπίτι περνούσε τις ώρες στο κομπιούτερ. Το μωρό πολλές φορές του μιλούσε και αυτός ούτε που την άκουγε, αφηρημένος στα παιχνίδια ή ξέρω εγώ τι. Του είπα καμιά φορά ότι πρέπει να δώσε περισσότερη προσοχή στο μωρό. Αν είναι στο σπίτι από τις 9 έως την ώρα που πέφτουμε στο κρεβάτι, παίζει μαζί της 10 δέκα λεπτά, τα υπόλοιπα στον υπολογιστή. Αυτά τα 10 λεπτά ισχύουν και για σαββατοκύριακο, που δεν δουλεύει. Δεν την πηγαίνει πάρκο, δεν την μιλάει, δεν την διαβάζει παραμύθια….

Εγώ κομμάτια μετά από δουλειά, καθαρισμό, μαγειρέματα, παιχνίδι, παραμύθια, μαλώματα με την κόρη μας. Και μια μέρα μου πετάει ότι όταν είχε κατάθλιψη όλοι τον βοήθησαν εκτός από εμένα επειδή μια φορά, μόνο μία, δεν μπόρεσα άλλο από κούραση και του είπα να μην είναι τόσο εγωιστής, πού και πού να αφήσει τον υπολογιστή και να μας δώσε λίγη σημασία. Ότι κι εγώ κομμάτια είμαι, να με προσέχει λίγο, να με βοηθήσει λίγο. Απάντηση: «Πως τα καταφέρνεις που η συζήτηση είναι πάντα γύρω από εσένα, τι εγωίστρια είσαι».

Τότε ξεκίνησε η φάση «εσύ φταις», και εννοεί εμένα. Από μικροπράγματα όπως «το ποτήρι έπεσε επειδή εσύ το άφησες εκεί και δεν σκέφτηκες ότι το μωρό θα μπορούσε να περάσει από δίπλα και να το ρίξει» (ενώ ήταν με τον υπολογιστή το έλεγε) έως μεγαλύτερα πράγματα προσωπικού χαρακτήρα. Μια μέρα του είπα πια κλαίγοντας ότι δεν μπορεί και δεν έχει το δικαίωμα να με φορτώνει με ευθύνες για πράγματα που δεν ελέγχονται, ότι δεν είμαι υπεράνθρωπος να ελέγχω το κάθε τι, κάτι θα μου ξεφύγει, και στο κάτω κάτω, κι αυτός είναι εκεί, ας το σκεφτεί και αυτός.

Όπως πάντα, δεν μιλάμε μια μέρα και την επόμενη όλο φιλάκια και άντε εμείς αγαπιόμαστε.

Αυτή η φάση δεν τελείωσε ακριβώς ποτέ, απλώς μείωσε κάπως συχνότητα… Τέλος πάντων, άρχισαν και τα χυδαία. «Πότε θα κάνουμε σεξ;», να με πιάνει το βυζί, να μιλάει πρόστυχα κλπ μην πω άλλα, μπροστά στο μωρό κιόλας (σύμφωνα με αυτόν είναι μικρή να καταλαβαίνει). Τελείωσε, πήρε απόφαση, μια μέρα μου είπε ότι είμαι ξενέρωτη και αντιπαθητική και ότι παρεξηγιέμαι εύκολα. Το κατάπια και αυτό, τι να κάνω; Αφού δεν έχω δυνάμεις και να μαλώσω. Και υπολογιστής, ώωωρες, να μην μας δίνει σημασία καθόλου.

Μια μέρα του το είπα, για τον υπολογιστή, θύμωσε μάλλον με τον εαυτό του.

Την επόμενη μέρα συγγνώμη και όλο φιλάκια και παιχνίδι με το μωρό. Μια μέρα κράτησε, σιγά σιγά πάλι με τις ώρες στον υπολογιστή.

Έτσι τα πράγματα όταν χθες μου λέει: « Αχ, εσύ φταις που δεν μπορούμε να πάμε πουθενά». Να πω σε αυτό το σημείο ότι εγώ είμαι από ξένη χώρα και κάθε καλοκαίρι πηγαίνουμε στην πατρίδα μου να περάσουμε τις διακοπές με τους δικούς μου (για αυτό κιόλας έλεγα ότι είναι όλα επάνω μου, εγώ προσέχω το μωρό, δουλεύω με το μωρό αγκαλιά, σπίτι, κλπ. Αφού δεν υπάρχουν γιαγιάδες ούτε παππούδες για υποστήριξη και βοήθεια). Τέλος πάντων, αυτό μου είπε. Δεν κατάλαβα, του είπα. Είπε: «Πες την τσιγκούνα την μάνα σου να έρθει αυτή μία φορά να μπορούμε εμείς να πάμε διακοπές σε κάνα νησί» (θέλει να πάει στο νησί που ήταν φαντάρος). Του είπα και τι να το κάνω εγώ που η μάνα μου δεν έχει λεφτά να έρθει και να έχει δεν είναι και τόσο εύκολο, δεν πηγαίνω εκεί μόνο για την μάνα μου, είναι και ο μπαμπάς μου (οι γονείς μου είναι χωρισμένοι), είναι η παλιοί μου φίλοι, είναι η χώρα μου, εκεί πάμε διακοπές και επιτέλους μπορούμε να αφήσουμε το μωρό σε κάποιον και να περπατάμε οι δύο μας, να μην έχω στο μυαλό μου ενώ πίνω καφέ τι κάνει η μικρή, κλπ κλπ Και στο κάτω κάτω μια φορά το χρόνο τους βλέπω για 20 μέρες. Δεν του άρεσε η απάντηση. Βρήκα λύση: ας πάω εγώ με το μωρό 2 εβδομάδες στην χώρα μου να μας δούνε οι δικοί μου, και μετά στην άδεια σου πάμε εκεί που θες. Απάντηση: «Δεν πας καλά που θα φύγεις με την κόρη μου 2 εβδομάδες». Να μην πω τι έκανε η καρδιά μου εκείνη την ώρα. Τον ρώτησα τι θα κάνει (δεν ανέφερα για να μην τον πονέσω ότι ούτε κι αλλιώς με τον υπολογιστή περάνει την ώρα του και όχι με την κόρη του) πως θα προσέχει το μωρό αφού είναι στην δουλειά. Θα φωνάξει, λέει, την αδελφή του (που έχει 3 δικά της παιδιά) να την προσέχει. Και προσέθεσε «η μικρή δεν φεύγει, εσύ μπορείς να πας και να μην ξανάρθεις». Έγινα ράκος, αλλά κρατήθηκα να μην κλάψω, αλλά δεν μπορούσα, πραγματικά, και του είπα ότι η ζωή μαζί του ξεκινάει και γίνεται πραγματικά δύσκολη. Τότε μου είπε ότι αυτό ακριβώς σκεφτόταν αυτός, ότι έχω γίνει μια αντιπαθητική και δεν αντέχομαι.

Ευχαριστώ για τον χρόνο σας. Άντε, βγήκε.

Λία μου,

σου έχω τονίσει κάποια πράγματα, για να τα σχολιάσω:

1) Πως σου είπε για την κατάθλιψη, αφού ο ψυχολόγος του είπε ότι δεν είχε;; Αυτό δεν έπρεπε να του πεις ως επιχείρημα;;

2) Αυτό με τον υπολογιστή το είχε και ο δικός μου άντρας. Καθότανε στον υπολογιστή με τις ώρες, καμία σημασία στο μικρό κλπ.

Αλήθεια, πόσο είναι η κόρη σας;; Εάν είναι πολύ μικρή υπάρχει περίπτωση να μην ξέρει ακριβώς τι να κάνει μαζί της!!!

3) Κι αυτό με το "πότε θα κάνουμε σεξ" το έχει κάνει ο άντρας μου, μετά από αρκετά χρόνια σχέσης. Πιστεύω ότι έχει σημασία κι ο χρόνος που είστε μαζί...

Όσο για το γεγονός ότι οι δικοί σου είναι σε άλλη χώρα (σε ποια, αλήθεια;, επειδή κι ο άντρας μου είναι από επαρχία (εντός Ελλάδας), και μόνο εκεί πηγαίναμε διακοπές για κάποιο διάστημα... τον νιώθω λίγο να σου πω την αλήθεια... Οφείλω να ομολογήσω ότι δεν είναι υποχρεωμένος να πηγαίνει συνέχεια εκεί πέρα, μόνο και μόνο επειδή εσύ είσαι ξένη... Εννοείται, φυσικά, ότι ο τρόπος του είναι απαράδεκτος!!

Εσύ έχεις άδεια;; Αρκετή;; Ο άντρας σου;;

Δλδ, αν και δεν ξέρω την οικονομική σας κατάσταση, θα πρότεινα να πάτε οικογενειακώς κάπου σε νησάκι, ειδικά Ιουλιο ή κάτι τέτοιο που είναι και φθηνές οι τιμές, δεν θα έχετε και υπολογιστή, θα είστε οι τρεις σας, και θα αναζωογονηθείτε!! Μία καλή περίπτωση είναι η εβδομάδα του Αγ. Πνεύματος, μόνο 4 ημέρες άδεια!! Και μετά, πηγαίντε στη χώρα σου λιγότερες μέρες... Κοινώς, να κάνεις κι εσύ κάποια υποχώρηση...

Όσο για την κατάθλιψη: Εάν το ξαναναφέρει, πάρε το μέρος του. Υποστήριξε ότι ο γιατρός που του είπε ήτανε κομπογιανίτης και να βρείτε άλλον... Να δούμε τι θα πει!! ;)

Για τον υπολογιστή: Κάπως να μπορεί να "χαλάσει" για λίγες μέρες;; Εννοώ να καεί κάτι, να μην έχει ίντερνετ κλπ;; Να αναγκαστεί να απέχει λίγες μέρες;; Σε προδειδοποιώ: Δεν είναι και τόσο ωραίο: Το είχε πάθει ο δικός μου, και ενώ έλεγα, "χα, χα, τι καλά", στρώθηκε στην τηλεόραση και όχι μόνο δεν έκανε περισσότερα, μου κατέλαβε και την τηλεόραση... :evil:

Παππουδογιαγιάδες: του άντρα σου οι γονείς που είναι;; δεν μπορούν να βοηθήσουν;;

[margi]

Να του αφήσεις το παιδί για 2 βδομάδες να δει τη γλυκα!