Τελειως μονη μια ζωη!

[Έλενα Β.]

Ειμαι τοσο μα τοσο απογοητευμενη απο ολη μου τη ζωη που δεν ξερω πραγματικα το λογο υπαρξης μου.Ολα ξεκινησαν απο την παιδικη μου ηλικια που την κατεστρεψε η "μητερα" με το να πιασει γκομενο και οχι μονο να τον πιασει αλλα να μας τον γνωρισει κιολας και να συμπεριφερεται σαν κατι απολυτα φυσιολογικο.Δεν το δεχτηκα ποτε παρολο που ημουν παρα πολυ μικρη.Το εβλεπα και το βλεπω λαθος.Αργησα πολυ να καταλαβω πως το μονο που την ενοιαζε ηταν να βγαινει μαζι του καθε μερα 9 ωρες οσες δουλευε ο πατερας μου ο οποιος την βαραγε απο τοτε που την παντρευτηκε και ηταν ο λογος που εκανε εξωσυζυγικη σχεση.Καθε μερα γυρναγα απο το δημοτικο εβαζα να φαω και καθαριζαμε το σπιτι με την αδερφη.Ερχοταν ακριβως 15' πριν ερθει ο πατερας μου ξεντυνοταν και εκανε σαν να ηταν σπιτι αυτο επι 10 χρονια!Ναι ναι επι 10 χρονια μεγαλωνα μονη.Το δεχομουν και καθε φορα που μου εδινε αγαπη την επαιρνα και ξεχνουσα πως ημουν χωρις μανα.Φασαριες στο σπιτι αλλο τιποτα ακομα και οταν μεγαλωσα την βαραγε.Απλα με τα χρονια ελλαττωθηκαν και σταματησαν μετα βεβαια απο 20 χρονια περιπου.

Αυτοι οι ανθρωποι μου κατεστρεψαν τη ζωη και συνεχιζαν μεχρι που με εδιωξαν απο το σπιτι επειδη αργησα να φερω το πτυχιο.Δεν το εφερα στα 4 χρονια αλλα αργοτερα.Βλεπετε ο πατερας ηθελε να παιρνει τα λεφτα απο τη δουλεια που θα επαιρνα γιατι φυσικα ημουν το γουμαρι που το ταιζε τζαμπα και επειδη δεν εγινε το δικο του με εδιωξε.

Οταν με εδιωξαν χαρηκα και ας ακομα με ποναει και κλαιω για την οικογενεια που τοσο λαχαταρουσα να εχω.Στο μυαλουδακι μου παντα ελεγα η μαμα και ο μπαμπας ασχετα που ημασταν οπως ελεγαν και για τις 2 μας.

Ενα σκοπο ειχα στη ζωη μου να μην γινω σαν αυτους και τα καταφερα.Ειμαι ανθρωπος που νοιαζομαι και δεν νοιαζομαι για τα υλικα.Βοηθαω μονο και προσφερω και εμαθα να αγαπω παρολο που δεν γνωρισα ποτε την αγαπη.

Το πραγματικο μου ομως προβλημα ειναι με τον αντρα μου.Ειναι ο σωτηρας μου.Το αλλο μου μισο.Τον αγαπησα τοσο βαθεια και ειμαι χαρουμενη και νοωθω ευλογημενη που τον γνωρισα και εκανα και ενα παιδακι μαζι του.Ειμαστε μαζι 10 χρονια.Τα 3 παντρεμενη.2 ονειρα ειχα.Να τον παντρευτω και να μεινουμε για παντα μαζι και να κανω παιδακι μαζι του.

Αλλα......

Απο την εγκυμοσυνη και μετα εχω διπλα μου εναν αλλον ανθρωπο εναν ανθρωπο που δεν ηταν ετοιμος να αναλαβει καμια ευθυνη.Πελαγωνει με το παραμικρο ειναι μεσα στα νευρα ουρλιαζει ολη μερα σπαει πραγματα μιλαει ασχημα και γενικα κανει σαν τρελος.

Απο τα πολλα κιλα που πηρα στην εγκυμοσυνη ηταν αδυνατον να κανω δουλειες.Πηρα 25 κιλα περιπου και επειδη ημουν παντα κοκκαλο 50 κιλα καταλαβαινετε ποσο δυσκολο ηταν για μενα.Για ολα ημουν υπευθυνη εγω,ολα ομως λογαριασμοι ψωνια δουλειες,το σκυλακι,το σπιτι,τα παντα οτι δηλαδη εχει ενα σπιτικο.Εκεινος τιποτα.Στην εγκυμοσυνη ομως τα ανελαβε ολα και εκει τελειωσαν και ολα.Δεν θελει να κανει ακομα και τωρα τιποτα.Δεν θελει να αναλαβει τις ευθυνες του.Ενταξει κανει καποιες δουλειες αλλα με το ζορι με νευρα και φωνες.Μαλωνουμε 24 ωρες τη μερα.Φωναζει ουρλιαζει και με κατηγορει για πραγματα που δεν εκανα.Εν τω μεταξυ προσπαθω να κανω οσα μπορω αλλα ποσα κομματια να γινω.Να περιποιηθω το παιδι μας?Το σκυλακι?ή εμενα?

Ειναι αλλος ανθρωπος και αισθανομαι εγκλωβισμενη.Δουλεια δεν εχω σταματησα πριν το μπεμπη και τωρα με τον μπεμπη δεν μπορω να ξαναπαω.

Ειμαι σε απογνωση δεν ξερω τι να κανω.Αυτες τις μερες κλαιω και κλαιω.το παιδι ακουει τις φωνες και φοβαται.Κλαιω γιατι δεν μου πηγαινε ποτε τιποτα καλα στη ζωη μου.Μια ζωη μονη.Αισθανομαι τοσο μονη.Εχει να με παρει αγκαλια δεν ξερω και εγω ποσο καιρο.Το μονο που τον νοιαζει ειναι να δει τβ να πιει τον καφε του που λεει ειναι ιεροτελεστια και να ατμισει το ηλεκτρονικο τσιγαρο.Προσπαθησα τα παντα.Δεν ξερω τι να κανω.

[Crystallia]

Κοριτσάκι, γεια σου!

Διάβασα την ιστορία σου και με συγκίνησε.... Νιώθω την μισή σου ιστορία, με την οικογενειακή βία από τον άντρα μου (η μαμά του έτρωγε χρόνια ξύλο) και την άλλη μισή που αφορά τον άντρα σου από μένα!

Καταρχήν μπράβο που κατάφερες και δεν έγινες σαν τους γονείς σου και έγινες ένας άνθρωπος που μπορεί να δίνει αγάπη...

Δεν ξέρω αν έχεις ξεπεράσει τις κακές στιγμές από τα παιδικά σου χρόνια, δεν ξέρω αν γίνεται... Τώρα σχετικά με το τώρα, πάλι σε καταλαβαίνω και εγώ ομοιοπαθούσα (με την μόνη διαφορά ότι δεν γίνεται 24ώρες το 24ώρο). Εγώ προσπαθώ με διάλογο να του εξηγήσω το κακό που μας κάνει... Με πολύ υπομονή και ήρεμα λόγια... Μέχρι στιγμής, έχω καταφέρει να τον πλησιάσω και να μου πει για τα ψυχολογικά φαντάσματα που δεν τον αφήνουν να ηρεμήσει. Αυτές οι κουβέντες μας φέρνουν πιο κοντά και θέλω να πιστεύω ότι με τον καιρό θα ηρεμήσει. Στα λέω αυτά σαν μια "συμβουλή" που ίσως πιάσει τόπο και σε σένα... Ρώτησε τον γιατί φέρεται έτσι, πες του να σου ανοίξει την καρδιά σου, θύμισε του πόσο υπέροχα ήταν όλα πριν, γιατί φέρεται έτσι, από τι είναι πιεσμένος.... Εγώ τουλάχιστον αυτό προσπαθώ, γιατί δεν είμαι έτοιμη να διαλύσω το σπίτι μου... Πιστεύω αυτές οι κουβέντες μας έχουν φέρει αρκετά κοντά. Εσένα οι συμπεριφορά σου, έχει αλλάξει καθόλου μετά τον ερχομό του παιδιού? Μπορείς να βρεις την δύναμη να ξεπεράσεις τα παιδικά σου χρόνια? Έχεις ένα στήριγμα (π.χ την αδερφή σου)?

Ελπίζω να βρεις σύντομα την ηρεμία σου και να θυμάσαι ότι το παιδάκι σου μπορεί να σε κάνει να πετάς ψιλά και μόνο με ένα του βλέμμα. Οπότε θα σου δώσει δύναμη και αγάπη για να ανταπεξέλθεις σε όλα...

[cristy27]

Αχ Ελενιτσα ποσο στεναχωρεθηκα με την οικογενεια σου! Τελικα καλα λεω οτι θα επρεπε να υπαρχει ενα σχολειο για γονεις,να μαθαινουμε πως πρεπει να χειριζομαστε τα παιδια για να βγαζουμε σωστους ανθρωπους! Ειλικρινα δεν ξερω τι να σε συμβουλεψω το μονο που εχω να σου πω ειναι πως εξαρταται απο σενα το ποση αντοχη εχεις ακομα μεσα σου να ζεις καταστασεις βιας ψυχολογικης ή μη. Προσπαθησε να τον αλαφρηνεις οσο μπορεις με τις ευθυνες.Ξερω πως ειναι δυσκολο με τον μπεμπη αλλα οπως καταλαβα ανατραπηκε η ζωη του με το παιδι κ πολλοι αντρες δεν αντεχουν τις ευθυνες,μονο την δουλεια τους κ μεχρι εκει τον χωρο τους κ τις βολτες τους. Παρτον με το καλο κ μιλησε του απλα ισως θελει κ λιγο χρονο να προσαρμοστει οι αντρες αργουν να συνειδητοποιησουν το τι γινετε κ αργουν να προσαρμοστουν στις αλλαγες. Υπομονη αν τον αγαπας παλεψε το οσο αντεχεις.Ευχομαι να πανε ολα καλα δεν γινετε να ειναι η μοιρα τοσο αδικη πια!