Η μοναξιά της μαμάς

[Nefeli_13]

Καλησπέρα!

Κάποιες από σας ίσως με θυμάστε από τότε που προσπαθούσαμε ακόμα για το πρώτο μας μωράκι και μοιραζόμασταν τις ανησυχίες μας. Τελικά έκανα δυο αγοράκια, 3 και 5 χρονών πλέον, και πριν ένα χρόνο χώρισα.

Αυτο που με βασανίζει και ήθελα να μοιραστώ μαζί σας δεν έχει να κάνει με το χωρισμό αλλά με τη μητρότητα: Νιώθω διαρκώς μόνη!

Και δεν εννοώ αυτό το ωραίο συναίσθημα της μοναξιάς όπου έχεις την ησυχία σου, τον ελεύθερο χρόνο σου και νιώθεις ότι έχεις τον απόλυτο έλεγχο της ζωής σου... Είναι ένα συναίσθημα μοναξιάς που συνυπάρχει με πολλές ευθύνες, υποχρεώσεις και καθόλου χρόνο. Τη μοναξιά που φαντάζομαι μόνο μια μαμά μπορεί να νιώσει...

Κάθε μέρα η ίδια ρουτίνα, οι ιδιες παρατηρήσεις, οι ίδιοι καβγάδες. Και κάθε μέρα ξυπνάω με το χαμόγελο, πεπεισμένη ότι «σήμερα θα είναι μια ωραία μέρα»! Και κάθε βράδυ τους βάζω για ύπνο λέγοντας «αύριο θα είναι μια καλύτερη μέρα»... Αλλά δεν είναι πάντα....

Κάποιες μέρες απλά δε θέλω να παίξω άλλο με αυτοκινητάκια, να ζωγραφίσω, να δω παιδικά, να πάω στις κούνιες η στους παιδότοπους! Θέλω να πάω γυμναστηριο, κομμωτηριο, να βγω με ενηλικες, να πάω να ψώνια...

Δε θέλω να είμαι εγώ αυτή που προγραμματίζει τα πάντα, βάζει συνεχως τα όρια η δίνει σε όλα λυσεις! Είναι φορές που προκύπτει κάτι έκτακτο -που φυσικά πάλι εγώ πρέπει να αντιμετωπίσω- και θέλω απλά να βάλω τα κλάματα και να φωνάξω «βοήθεια»!

Και είναι κι εκεινες οι στιγμες που χρειάζεται να ακούσω τις σκέψεις τους, να λύσω τις αποριες τους, να σταθώ δίπλα τους, να παίξω μαζί τους, να τους διαβάσω ενα παραμύθι και να τους νανουρίσω, που δε θέλω να τις χάσω γιατί ξέρω ότι δε θα κρατήσουν πολύ...

Τα λατρεύω και δε μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρις αυτά, αλλα νιώθω πολύ μόνη...

[linaa]

πρίν από 8 λεπτά , Nefeli_13 είπε:

Καλησπέρα!

Κάποιες από σας ίσως με θυμάστε από τότε που προσπαθούσαμε ακόμα για το πρώτο μας μωράκι και μοιραζόμασταν τις ανησυχίες μας. Τελικά έκανα δυο αγοράκια, 3 και 5 χρονών πλέον, και πριν ένα χρόνο χώρισα.

Αυτο που με βασανίζει και ήθελα να μοιραστώ μαζί σας δεν έχει να κάνει με το χωρισμό αλλά με τη μητρότητα: Νιώθω διαρκώς μόνη!

Και δεν εννοώ αυτό το ωραίο συναίσθημα της μοναξιάς όπου έχεις την ησυχία σου, τον ελεύθερο χρόνο σου και νιώθεις ότι έχεις τον απόλυτο έλεγχο της ζωής σου... Είναι ένα συναίσθημα μοναξιάς που συνυπάρχει με πολλές ευθύνες, υποχρεώσεις και καθόλου χρόνο. Τη μοναξιά που φαντάζομαι μόνο μια μαμά μπορεί να νιώσει...

Κάθε μέρα η ίδια ρουτίνα, οι ιδιες παρατηρήσεις, οι ίδιοι καβγάδες. Και κάθε μέρα ξυπνάω με το χαμόγελο, πεπεισμένη ότι «σήμερα θα είναι μια ωραία μέρα»! Και κάθε βράδυ τους βάζω για ύπνο λέγοντας «αύριο θα είναι μια καλύτερη μέρα»... Αλλά δεν είναι πάντα....

Κάποιες μέρες απλά δε θέλω να παίξω άλλο με αυτοκινητάκια, να ζωγραφίσω, να δω παιδικά, να πάω στις κούνιες η στους παιδότοπους! Θέλω να πάω γυμναστηριο, κομμωτηριο, να βγω με ενηλικες, να πάω να ψώνια...

Δε θέλω να είμαι εγώ αυτή που προγραμματίζει τα πάντα, βάζει συνεχως τα όρια η δίνει σε όλα λυσεις! Είναι φορές που προκύπτει κάτι έκτακτο -που φυσικά πάλι εγώ πρέπει να αντιμετωπίσω- και θέλω απλά να βάλω τα κλάματα και να φωνάξω «βοήθεια»!

Και είναι κι εκεινες οι στιγμες που χρειάζεται να ακούσω τις σκέψεις τους, να λύσω τις αποριες τους, να σταθώ δίπλα τους, να παίξω μαζί τους, να τους διαβάσω ενα παραμύθι και να τους νανουρίσω, που δε θέλω να τις χάσω γιατί ξέρω ότι δε θα κρατήσουν πολύ...

Τα λατρεύω και δε μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρις αυτά, αλλα νιώθω πολύ μόνη...

δεν ξερω αν εχεις βοηθεια απο τον πρωην αντρα σου απο γονεις.. ισως θα βοηθουσε να προσπαθησεις τον χρονο που θα εισαι μονη σου σπιτι να κανεις πραγματα για τον εαυτο σου δηλαδη αναμεσα στις δουλειες κ το νοικοκυριο να βαζεις κ καποια ωρα για δικο σου χρονο. φιλοι που να μπορεις να βγεις κ να εχουν κ αυτοι παιδια ωστε να σε καταλβαινουν κ να κανετε κ πραγματα που δεν αφορουν μονο τα παιδια δεν υοαρχουν? 

[exwduomuatika]

Σε καταλαβαινω καλη μου αν κ οχι απολυτα φανταζομαι καθοτι δν ειμαι χωρισμενη ομως η δουλεια του συζυγου π δν εχει ουτε σαββατοκυριακα ουτε αδειες με φερνει σε μια κατασταση παρανοιας που κ να θελει ο καημενος ποσο ν ασχοληθει οταν κοιμαται ορθιος το βραδυ πια που γυριζει!! Βεβαια ειχα μια ελπιδα οτι σε ηλικια 3 5 πια θα ηταν αλλιως (εμενα ειναι μικρουλια) που εξανεμιστηκε ειναι η αληθεια μολις σε διαβασα ισως ειναι θεμα ψυχολογιας σε εσενα γτ και χωριμενη και ευθυνες κ οχι χρονος ειναι ολα μαζι νομιζω πρεπει ν βρεις χρονο ακομη κ αν τον αγοραζες η καποια ανιψουλα καλη να σε βοηθουσε μια δύο ωρες (οχι οτι φτανουν η θα διωξουν τις ευθυνες αλλα κατι ειναι κ αυτο. Τώρα για φιλους που εχουν παιδια εγω δε θα το εβρισκα καλη ιδεα γτ θα ειναι μεν στη φαση γονεις αλλα σε αλλη κατασταση οποτε δε θα ξεσκαγα μαλλον θα εσκαγα εγω ειμαι κ σε μερος π δν εχει πολλα ν κανεις κ να θες ξεχασα τον εαυτο μου κ λεω θα περασει ο καιρος θα μεγαλωσουν μωρε θα βρω κ εγω χρονο π θα παει. Αυτα τα χρονια δεν γυριζουν οποτε θα ελεγα να παιξεισ κ παιδκα ν δεισ κ ολα να τα κανεισ αλλα ν βρεισ κ χρονο γ σενα μεσα στην εβδιμαδα οπωσδηποτε!!! Γ να εχεις κ τα οφελη του ενηλικα οχι μονο υποχρεωσεις κ ευθυνες κ δουλειες. Εγω παντως κ δουλειες με το στανιο τις κανω οταν κρονται απ τ μπατζακια μου η ανεβαινουν σε διαφορα πάντα επικίνδυνα μερη τι ν κανω κ εγω τ αφηνω τ αφηνω μεχρι ν μην αντεχω την ακαταστασια πια κ το χαμο βλεπεις η μαμα με ειχε στα πουπουλα τωρα εγω ειμαι στα καρβουνα ποσο ν την αντεξεις τα απλυτα κ τ ακαταστατα! Εχω κ εγω τα κολληματα μου η αληθεια ειναι οτι δε με πειραζει οτι δν εχω χρονο για μενα ακομη αλλα το οτι δν εχω χρονο γ δουλειες κ αν τις κανω δε μενει τπτ καθαρο κ συμμαζεμενο αλλα φανταζομαι σε 3 4 χρονια αν δν εχω θα φαω μια φρικη. Χρεοαζεσαι μια εξωτερικη βοηθεια. Απο κει και περα υπομονη κ θετικη ενεργεια ολα θα γινουν

[Konsta15]

Γεια σου νεφέλη! Ήμασταν μαζί στις μανούλες Ιουλίου 15. Μεγάλωσαν.. πέρασε ο καιρός!

Linaa και exwduomuatika αυτό που περιγράφει η νεφέλη δεν είναι απλά ούτε έλλειψη χρόνου ούτε έλλειψη βοήθειας. Είναι κάτι πολύ πιο βαθύ. Ειναι ότι πλεον στη ζωη της καλειται να τα κανει μονη, ουσιαστικά μόνη, αλλά όχι επειδή ο σύζυγός λείπει ώρες, αλλα επειδή είναι η μόνη υπευθυνη για όλα. Δεν ξέρω πως να το εξηγήσω, αλλά η μονογονεικη οικογένεια δεν είναι εύκολη υπόθεση στην αρχη. Μεγάλωσα με χωρισμενους γονείς και καταλαβαίνω το βάθος των συναισθημάτων σου όταν μιλάς. 

Πρώτα απ όλα είσαι ακόμη υποσυνειδητα στη φάση του πένθους μετά το διαζύγιο. Αυτό παίζει μεγάλο ρόλο στην ψυχολογία σου. Άσχετα αν το επιθυμούσες πολύ να χωρίσεις, το πένθος αυτό το περνάς. Θα πρέπει να αφήσεις να περάσει αρκετός καιρός μέχρι να βρεις τις ισορροπίες μέσα σου πρωτίστως, ώστε να μπορείς να τις βρεις και με τ αγόρια σου. Αυτό που είπαν τα κορίτσια για κάποιον να σου τα κρατάει είναι μια καλή αρχή για να αρχίσεις να βάζεις τις σκέψεις σου σε τάξη. Λύση μόνιμη δεν είναι. Τη λύση θα τη βρεις αργότερα που θα μπορέσουν να σε καταλάβουν τα παιδιά σου. Αντιδρούν τα παιδιά στο διαζυγιο; βασική ερώτηση στη μοναξιά του γονέα.. κάποτε μόνα τους θα σου λένε μάνα βγες να ξεσκασεις θέλουμε να σε βλέπουμε χαρούμενη! Τώρα ακόμη δεν μπορούν να το χειριστούν και απαιτούν με τον τρόπο τους να καλύψεις όλα τα κενά που νιώθουν και δεν μπορούν να εκφράσουν.  Το πέρασα και ξέρω.. θέλει τρομερή ενέργεια από σένα όλο αυτό. Είστε και οι 3 σας σε έντονα μεταβατική περίοδο η οποία θα διαρκέσει αρκετά ακόμη. Όταν τελειώσει όμως θα είναι όλα πολύ όμορφα και ήρεμα! Και δεν θα τη νιώθεις αυτή τη μοναξιά που περιγράφεις. 

Υ.γ. δεν ξέρω αν το κάνεις ήδη, αλλά πήγαινε σε έναν ψυχολόγο να τα βγάλεις από μέσα σου να ξεσκασεις. Βοηθάει!

[exwduomuatika]

Πολυ καλα τα λεει η konsta15 χρειαζεται χρονος κ υπομονη πραγματικα αλλα σκεψου κ το αλλο να ησουν σε μια οικογενεια οπου δεν τα πας καλα με το συζυγο (δεν μιλαω για μενα εδω αλλα το εχω ζησει απο αλλη πλευρα)κ φυσικα με φωνες κ καυγαδες που να επρεπε να δινεις μαχη για το τι θεωρεις σωστο για τα παιδια σου ασπρο εσυ μαυρο αυτος η να ναι ας πουμε αναισθητος τι εσπασε το ποδι το παιδι ελα μωρε θα δεσει θα μπορουσε να ναι κ χειροτερα να χωνεται ο ενασ κ ο αλλος μεσα στην οικογενεια λοιπον δεν ειναι καλυτερα να εχεις ευθυνες εσυ κ να τα περιμενουν απο εσενα τα παιδια σου ολα? Ποσο περηφανα θα ειναι για τη μαμα τους που ολα τα καταφερε μονη της κ π ειναι εκει παντα?? Μια μαμα με αυτοπεποιθηση και κουραγιο που στεκεται μονη στα ποδια της κ στα παιδια της. Αυτο θελουν.. Τα παιδια γονιων που χωριζουν ακομη κ τη καλυτερη σχεση να εχουν οι γονεις τους ακομη κ ν ειναι διπλα ο ενας στον αλλο παρολο που χωριζουν ειναι γεματα ανασφαλειες! Κ αυτα θελουν χρονο γ ν λυθουν.. Κ οταν εσυ θα νιωθεις καλα θα νιωθουν κ αυτα γτ κ αν δε το λενε το ψυχανεμιζονται. Κ φυσικα επιμενω χρονος για τον εαυτο σου οπωσδηποτε. Πρεπει να κακομαθεις τον εαυτο σου λιγουλακι κ να τον ηρεμησεις αλλιως το να τρεχεις ολη μερα μεσα στη παρανοια χωρις αναπνοη θα σε ριξει.. Οσο για ψυχολογο αν κ δε το θεωρω απαραιτητο πιστευω οτι βοηθαει γτ και αυτο ειναι κατι για εσενα. Και οτι κανεις για σενα κατ επεκταση το κανεις κ για τα παιδια σου. Γτ αν εισαι εσυ καλα θα ειναι και αυτα. 

[Nefeli_13]

Καλημέρα και σας ευχαριστώ για τις απαντήσεις!

Δεν έχει να κάνει καθόλου με το διαζύγιο αυτό που περιγράφω. Και πριν ακριβώς το ίδιο συναίσθημα μοναξιάς είχα! Κι επιπλέον ένιωθα απογοητευμένη από το γάμο μου, προσπαθούσα να είμαι όσο πιο σωστή γίνεται απέναντι στα παιδιά και στον άντρα μου, χωρίς αποτέλεσμα βέβαια, είχα καθημερινά καβγάδες γιατί δε συνεννοούμασταν ή καταπίεζα τα δικά μου θέλω για να γλιτώσω μια αντιπαράθεση. Οπότε μπορώ να πω ότι πλέον είμαι καλύτερα από πριν!

Σιγά σιγά βρίσκω ξανά τον εαυτό μου και τις ισορροπίες μου με τα παιδιά και θεωρώ ότι η ζωή μας έχει έναν φυσιολογικό ρυθμό πλέον. Με τις υποχρεώσεις και τις δουλειές τα καταφέρνω μια χαρά, περνάω σχεδόν καθημερινά ποιοτικό χρόνο με τα παιδιά, τα βράδια κοιμούνται νωρίς οπότε έχω χρόνο να δω μια ταινιά ή να διαβάσω ένα βιβλίο, τα ΣΚ πηγαίνω κομμωτήριο, γυμναστήριο, ψώνια, βόλτες κλπ. Οπότε όχι, δεν έχει να κάνει με έλλειψη χρόνου ούτε με έλλειψη βοήθειας.

Συνεδρίες με ψυχολόγο κάνω αλλά ακόμα δε μπορώ να προσδιορίσω από πού προέρχεται το κενό που νιώθω... Ίσως έχει να κάνει απλά με τις υποχρεώσεις της μητρότητας, ίσως μου πέφτει βαρύς αυτός ο ρόλος. Αλλά και τα ΣΚ που δεν είναι μαζί μου τα παιδιά, νιώθω ότι μου λείπει η συντροφικότητα, ένας άνθρωπος να μοιράζεσαι τη ζωή σου, τις χαρές αλλά και τις άσχημες στιγμές. Γενικά, νιώθω σα να ζω διπλή ζωή, μια με τα παιδιά και μια χωρίς, αλλά καμιά από τις δυο δε με κάνει να νιώθω ολοκληρωμένη, σαν κάτι να λείπει πάντα...

[linaa]

πρίν από 2 λεπτά , Nefeli_13 είπε:

Καλημέρα και σας ευχαριστώ για τις απαντήσεις!

Δεν έχει να κάνει καθόλου με το διαζύγιο αυτό που περιγράφω. Και πριν ακριβώς το ίδιο συναίσθημα μοναξιάς είχα! Κι επιπλέον ένιωθα απογοητευμένη από το γάμο μου, προσπαθούσα να είμαι όσο πιο σωστή γίνεται απέναντι στα παιδιά και στον άντρα μου, χωρίς αποτέλεσμα βέβαια, είχα καθημερινά καβγάδες γιατί δε συνεννοούμασταν ή καταπίεζα τα δικά μου θέλω για να γλιτώσω μια αντιπαράθεση. Οπότε μπορώ να πω ότι πλέον είμαι καλύτερα από πριν!

Σιγά σιγά βρίσκω ξανά τον εαυτό μου και τις ισοορροπίες μου με τα παιδιά και θεωρώ ότι η ζωή μας έχει έναν φυσιολογικό ρυθμό πλέον. Με τις υποχρεώσεις και τις δουλειές τα καταφέρνω μια χαρά, περνάω σχεδόν καθημερινά ποιοτικό χρόνο με τα παιδιά, τα βράδια κοιμούνται νωρίς οπότε έχω χρόνο να δω μια ταινιά ή να διαβάσω ένα βιβλίο, τα ΣΚ πηγαίνω κομμωτήριο, γυμναστήριο, ψώνια, βόλτες κλπ. Οπότε όχι, δεν έχει να κάνει με έλλειψη χρόνου ούτε με έλλειψη βοήθειας.

Συνεδρίες με ψυχολόγο κάνω αλλά ακόμα δε μπορώ να προσδιορίσω από πού προέρχεται το κενό που νιώθω... Ίσως έχει να κάνει απλά με τις υποχρεώσεις της μητρότητας, ίσως μου πέφτει βαρύς αυτός ο ρόλος. Αλλά και τα ΣΚ που δεν είναι μαζί μου τα παιδιά, νιώθω ότι μου λείπει η συντροφικότητα, ένας άνθρωπος να μοιράζεσαι τη ζωή σου, τις χαρές αλλά και τις άσχημες στιγμές. Γενικά, νιώθω σα να ζω διπλή ζωή, μια με τα παιδιά και μια χωρίς, αλλά καμιά από τις δυο δε με κάνει να νιώθω ολοκληρωμένη, σαν κάτι να λείπει πάντα...

συνεχισε τις συνεδριες με τον ψυχολογο θα σου κανει καλο. γενικα προσπαθησε να δεις τι εχεις κερδισει στην ζωη σου κ οχι τι δεν εχεις μην ψαχνεις προβληματα εκει που δεν υπαρχουν μην το σκεφτεσε κοινως τοσο πολυ η ζωη θελει λιγα πραγματα κ ουσιαστικα μην ψαχνεις το τελειο το τελειο ειναι η υγεια της οικογενειας σου κ αυτο το εχεις.

[vikib]

ισως αυτο ειναι που σου "λειπει".πως νιωθεις οτι ειναι δυο διαφορετικες ζωες,η καθημερινοτητα με τα παιδια,κ τα σ/κ μονη.το οτι θα ηθελες ιδανικα να ζεις μια ηρεμη οικογενειακη ζωη οπως την ειχες φανταστει προ χωρισμου

αλλα εχει δικιο η λινα,δ ειναι ολα ιδανικα στη ζωη μας.θα βρειτε τις νεες ισορροπιες σας

μπορει να σου λειπει απλα κ η συντροφικοτητα.τι πιο απλο;κ απολυτα λογικο.ειδικα οταν δ θα υπηρχε στο τελος του γαμου

δ ξερω αν ειναι σωστο αυτο που σκεφτηκα,αλλα αυτο μου ηρθε οταν διαβασα την τελευταια φραση

[Αστεράκια μου]

On 27/6/2018 at 12:21 ΜΜ, Nefeli_13 είπε:

Καλημέρα και σας ευχαριστώ για τις απαντήσεις!

Δεν έχει να κάνει καθόλου με το διαζύγιο αυτό που περιγράφω. Και πριν ακριβώς το ίδιο συναίσθημα μοναξιάς είχα! Κι επιπλέον ένιωθα απογοητευμένη από το γάμο μου, προσπαθούσα να είμαι όσο πιο σωστή γίνεται απέναντι στα παιδιά και στον άντρα μου, χωρίς αποτέλεσμα βέβαια, είχα καθημερινά καβγάδες γιατί δε συνεννοούμασταν ή καταπίεζα τα δικά μου θέλω για να γλιτώσω μια αντιπαράθεση. Οπότε μπορώ να πω ότι πλέον είμαι καλύτερα από πριν!

Σιγά σιγά βρίσκω ξανά τον εαυτό μου και τις ισορροπίες μου με τα παιδιά και θεωρώ ότι η ζωή μας έχει έναν φυσιολογικό ρυθμό πλέον. Με τις υποχρεώσεις και τις δουλειές τα καταφέρνω μια χαρά, περνάω σχεδόν καθημερινά ποιοτικό χρόνο με τα παιδιά, τα βράδια κοιμούνται νωρίς οπότε έχω χρόνο να δω μια ταινιά ή να διαβάσω ένα βιβλίο, τα ΣΚ πηγαίνω κομμωτήριο, γυμναστήριο, ψώνια, βόλτες κλπ. Οπότε όχι, δεν έχει να κάνει με έλλειψη χρόνου ούτε με έλλειψη βοήθειας.

Συνεδρίες με ψυχολόγο κάνω αλλά ακόμα δε μπορώ να προσδιορίσω από πού προέρχεται το κενό που νιώθω... Ίσως έχει να κάνει απλά με τις υποχρεώσεις της μητρότητας, ίσως μου πέφτει βαρύς αυτός ο ρόλος. Αλλά και τα ΣΚ που δεν είναι μαζί μου τα παιδιά, νιώθω ότι μου λείπει η συντροφικότητα, ένας άνθρωπος να μοιράζεσαι τη ζωή σου, τις χαρές αλλά και τις άσχημες στιγμές. Γενικά, νιώθω σα να ζω διπλή ζωή, μια με τα παιδιά και μια χωρίς, αλλά καμιά από τις δυο δε με κάνει να νιώθω ολοκληρωμένη, σαν κάτι να λείπει πάντα...

Καλημέρα Νεφέλη. Νομίζω πως η ολοκλήρωση του εαυτού μας είναι μια υπόθεση που ακουμπάει στις δικές μας υποχρεώσεις. Μην ψάχνεις γλυκιά μου να ολοκληρωθεις από καμία πλευρά γιατί η ολοκλήρωση σου θα είναι επιφανειακή και πάντα θα εξαρτάται από άλλους.Ολα τα σημαντικά πράγματα στην ζωή δυστυχώς ή ευτυχώς κατακτιουνται με πολύ κόπο χωρίς να σημαίνει ότι είναι ακατόρθωτο. Είναι πολύ όμορφο να έχεις έναν άνθρωπο δίπλα σου γιατί εκτός από μαμά είσαι και γυναίκα. Ίσως επειδή ο γάμος σου δεν κράτησε νιώθεις ακόμα πιο έντονο το αίσθημα της συντροφικότητας.Η ευτυχία όμως είναι κάτι που πηγάζει από μέσα μας και την προσφέρουμε σε εμας και στους ανθρώπους που αγαπάμε.Εχεις μια ζωή πολύτιμη,δώρο ανεκτίμητο όμως για να την δεις έτσι θα πρέπει να δεις πόσο σημαντική και ανεκτίμητη είσαι πρώτα εσύ με ή  χωρίς συντροφο. 

 

[Farmakotriftena]

Νεφέλη καλησπέρα!!

Προσπάθησε όποτε είσαι χωρίς τα παιδιά να κάνεις όλα όσα γράφεις στο πρώτο σου μήνυμα. Να κάνεις πράγματα για εσένα. Βγες έξω με φίλους πήγαινε για ψώνια ή ό,τι άλλο θες . Ρουφα κάθε στιγμή από αυτές τις μέρες και θα δεις ότι θα έχεις λιγότερο το αίσθημα της απώλειας που νιώθεις μέσα σου. Όσο τετρημενη κι αν είναι η συμβουλή μου θα δεις πόσο πιο όμορφα θα νιώσεις.  τα παιδιά σου είναι σε ηλικία που είναι λογικό να νιώθεις κούραση και να έχεις νεύρα όλη μέρα. Δέξου οποία βοήθεια σου προσφέρεται.

Θα'ρθει η μέρα που θα μοιράζεσαι στιγμές και με έναν σύντροφο. Για όλους μας υπάρχει ένας άνθρωπος , το πιστεύω και το έχω ζήσει εγώ ίδια αυτο.