Σπουδαίοι άνθρωποι...

[ζώπυρον]

Σκέφθηκα ν' ανοίξω αυτό το θέμα - κόντρα στη καθημερινή μικρότητα... - για να μνημονεύουμε σπουδαίους ανθρώπους. Όπως τους εννοεί κανείς...

Επώνυμους ή ανώνυμους, ζωντανούς ή μη, καλλιτέχνες ή εργάτες, οποιονδήποτε νοιώθουμε ότι μας προχωράει λίγο παραπέρα...

Θα ξεκινήσω μιλώντας για τον Μανώλη Ρασούλη, έναν από τους σπουδαιότερους Έλληνες στιχουργούς και με αντιφατική μεν αλλά πολύ ενδιαφέρουσα προσωπικότητα.

Δυστυχώς ο Μανώλης δεν είναι πλέον κοντά μας...

Δεν θα προσθέσω κάτι άλλο - τα τραγούδια του συνόδεψαν τον άντρα μου και μένα σε πολύ σημαντικές στιγμές κι είμαι πολύ συγκινημένη.

Καλό ταξίδι...

xtstEIjzBkU

Στίχοι: Μανώλης Ρασούλης

Μουσική: Πέτρος Βαγιόπουλος

Πρώτη εκτέλεση: Μανώλης Ρασούλης

Άλλες ερμηνείες:

Μανώλης Λιδάκης

Πολλές φορές βαθιά αναρωτήθηκα

τριγύρω οι άνθρωποι αν μ' αγαπούνε

για ό,τι φαίνομαι ή αν αληθινά

για ό,τι είμαι εγώ, κοντά μου ζούνε.

Κι όμως να που δεν ξέρω

ποιος εγώ, κι υποφέρω

νιώσε με, σώσε με

κι ό,τι θες σ' το προσφέρω.

Είναι στιγμές σιωπής που αναλογίστηκα

τους όρκους που 'δωσα, γλυκιά μου, εσένα

και με τα λόγια μου για μένα πείστηκα

τώρα δεν έχω πια φόβο κανένα.

Κι όμως να που δεν ξέρω...

Πολλοί ορκίστηκαν πως μ' αγαπήσανε

γιατί κατάλαβαν ποιος είμαι τάχα

και σαν τους πίστεψα μ' εγκαταλείψανε,

ανάγκη μ' είχανε, αυτό μονάχα . . .

[Sam]

Aντίο Μανώλη Ρασούλη....

Τίποτα δεν πάει χαμένο..

Στίχοι Μανώλης Ρασούλης-

Μουσική Μάνος Λοίζος-

Εκτέλεση Χάρις Αλεξίου

http://www.youtube.com/watch?v=wPR9ww01WxM&feature=related

Σχεδόν πενήντα χρόνια

βάσανα και διωγμοί,

τώρα στη μαύρη αρρώστια

ανάξια πλερωμή.

Το δίκιο του αγώνα

πολλά σου στέρησε,

μα η ζωή λεχώνα

ελπίδες γέννησε.

Τίποτα δεν πάει χαμένο

στη χαμένη σου ζωή,

τʼ όνειρό σου ανασταίνω

και το κάθε σου "γιατί".

Ποτέ δε λες η μοίρα

πως σε αδίκησε,

μα μόνο η Ιστορία

αλλιώς σου μίλησε.

Σκυφτός στα καφενεία,

στους δρόμους σκεφτικός,

μα χθες μες στην πορεία

περνούσες γελαστός.

[ζώπυρον]

Μοναδική στον κόσμο μεταμόσχευση από έλληνα γιατρό!

Τελευταία ενημέρωση: 12.03.2011 | 12:44

Πρώτη δημοσίευση: 12.03.2011 | 12:14

Όταν του έφεραν την μαθήτρια λυκείου με τη σπλήνα κομμένη στα τρία, ο χειρουργός Κ. Φωτιάδης, αρνήθηκε να κάνει αφαίρεση. Δοκίμασε μία πρωτοποριακή μέθοδο, που δεν υπάρχει στα ιατρικά χρονικά.

Ήταν 24 Μαρτίου του 1981. Η τότε νεαρή μαθήτρια του λυκείου Μαρία Μπερδέση, είχε βγει για βόλτα με φίλες της. Για κακή της τύχη δέχτηκε να κάνει βόλτα με το καινούριο μηχανάκι ενός συμμαθητή της.

“Πριν από εμένα ανέβηκαν στη μηχανή οι δύο φίλες μου. Ήμουν η τρίτη και τυχερή. Σε μικρή απόσταση συγκρουστήκαμε με ένα διερχόμενο αυτοκίνητο, ο οδηγός του οποίου μας εγκατέλειψε στο δρομο. Δεν φορούσα κράνος και όπως μου είπαν μετά, πετάχτηκα 30 μέτρα από το σημείο του ατυχήματος. Στο ύψος των καλωδίων της ΔΕΗ!” λέει στο Έθνος η κ. Μπερδέση.

Όταν τη μετέφεραν στο “Λαϊκό”, είχε σοβαρά κατάγματα στη λεκάνη, κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις και εσωτερική αιμοραγία.

“Δεν θα ξεχάσω το πόσο βαριά τραυματισμένη ήταν” αναφέρει ο κ. Φωτιάδης. “Η σπλήνα είχε χωριστεί στα τρία και αιμορραγούσε. Σε αυτές τις περιπτώσεις ο χειρούργος προχωρεί σε σπληνεκτομή. Σκέφτηκα ότι αξίζει τον κόπο να διαθέσω χρόνο για να τη σώσω”, αναφέρει.

Αυτό που έκανε ήταν απλό, ωστόσο δεν έχει ξανασυμβεί στα ιατρικά χρονικά. Αφαίρεσαν τα τμήματα της σπλήνας, τα απολύμαναν, δημιούργησαν από αυτά 4 μικρούς κύβους και τα κάλυψαν με πάνα από το παχύ έντερο. Δημιούργησαν δηλαδή ένα “σακουλάκι” το οποίο μεταμόσχευσαν στην κοπέλα.

Με το πέρασμα των ημερών, τα τμήματα αγγειώθηκαν, έγιναν ένα σώμα και λειτουργούν σαν η σπλήνα να μην είχε αφαιρεθεί.

Η κοπέλα μεγάλωσε κανονικά, έγινε μητέρα, έγινε γιαγιά και είχε μία φυσιολογική ζωή.

Η κ. Μπερδέση και ο κ. Φωτιάδης ξανασυναντήθηκαν πρόσφατα στο Αττικό νοσοκομείο όπου εργάζεται τώρα ο γιατρός. Μόλις την είδε την αναγνώρισε και την έστειλε για σπινθηρογράφημα, που έδειξε ότι το μόσχευμα δουλεύει.

Ψάχνοντας στα ιατρικά χρονικά ο κ. Φωτιάδης είδε ότι αυτό δεν έχει ξαναγίνει. Το “πείραμά” του είναι μοναδικό μέχρι σήμερα.

πηγή : newsit.gr

[ζώπυρον]

kV8ReXZnAvU#t

Απόψε είμαστε κι οι δυο μας σιωπηλοί
ακόμα και οι λέξεις φοβήθηκαν τα χείλη
το ξέρω θα μου δώσεις ένα φιλί
και θα μου πεις να μείνουμε δυο φίλοι

Δε θέλω να 'μαστε ούτε φίλοι ούτε εχθροί
Θέλω να μη θυμάμαι
κι ούτε να ξέρω πού θα πας και ποια είναι αυτή
Θέλω ένα όνειρο μονάχα να 'ναι
κι όταν ξυπνήσω το πρωί να είσαι εκεί
για να μου πεις να μη φοβάμαι

Δώσ' μου λοιπόν το τελευταίο μας φιλί
και ας καπνίσουμε μαζί κι ένα τσιγάρο
και φύγε μη γυρίσεις να με δεις
δε θέλω να με βλέπεις να πονάω------

ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΝΙΚΟ!

Ο Νίκος Παπάζογλου (20/3/1948-17/4/2011) γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και έφυγε σε ηλικία 63 ετών χτυπημένος από την επάρατη νόσο.
Η πρώτη του συστηματική επαφή με τη μουσική ήταν μέσω συγκροτημάτων την περίοδο 1965-1970. Την ίδια εποχή έγραψε τα πρώτα του τραγούδια, μερικά από τα οποία τραγούδησε ο Πασχάλης (Αρβανιτίδης), δημιουργώντας παράλληλα ένα μικρό στούντιο με χειροποίητα μηχανήματα στη Θεσσαλονίκη.

Το 1972 με ένα πολύ καλό συγκρότημα που αποτελούσαν Θεσσαλονικείς μουσικοί και ονομάστηκε Ζηλωτής (Zealot) επιχείρησε να κατακτήσει τη διεθνή αγορά κατά το πρωτότυπο των Aphrodite`s Child. Για το σκοπό αυτό μετακόμισε στο Αachen της Δυτικής Γερμανίας. Φτιάχτηκαν τότε έξι τραγούδια που ηχογραφήθηκαν στο Mιλάνο αλλά υπάρχουν μόνο σε συλλογές φίλων. Το 1976, τραγουδώντας στους "Αχαρνής" του Διονύση Σαββόπουλου, συναντιέται με τον Μανώλη Ρασούλη και το 1978 η "καλή παρέα" (Μανώλης Ρασούλης, Νίκος Ξυδάκης, Διονύσης Σαββόπουλος και Νίκος Παπάζογλου) δημιουργεί το δίσκο "Η Εκδίκηση της Γυφτιάς" στο νεόδμητο στούντιο Αγροτικόν Νο 3, στην Τούμπα της Θεσσαλονίκης.
Ακολουθούν "Τα Δήθεν" και το 1983 όλα όσα υπήρχαν σε σχέδια, σημειώσεις και χαμηλόφωνες ηχογραφήσεις μαζεύονται στο δίσκο "Χαράτσι" που προτείνει ένα "είδος μεικτό και μόνιμο". Ακολουθεί το "Μέσω Νεφών" το 1986, τα "Σύνεργα" το 1991 και ένα χρόνο αργότερα η "Επιτόπιος Ηχογράφησις" στο θέατρο του Λυκαβηττού (30 Σεπτεμβρίου 1991). Τον Απρίλιο του 1995 κυκλοφόρησε η δισκογραφική δουλειά με τίτλο "Όταν Κινδυνεύεις Παίξε την Πουρούδα" -στην κυπριακή διάλεκτο- σημαίνει το κλάξον ποδηλάτου.Το 2005 κυκλοφόρησε η τελευταια του δουλεια το "Μά'ϊσσα Σελήνη".

Την ημέρα της κυκλοφορίας της "Μά'ισσας σελήνης", ο Νίκος Παπάζογλου κέρδισε το Βραβείο Μουσικής στα Κρατικά Κινηματογραφικά Βραβεία Ποιότητας (Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης) για τη μουσική του στην ταινία η "Νοσταλγός".

πηγή : youtube.com

[ΑΝΝΑ4]

kV8ReXZnAvU#t

Απόψε είμαστε κι οι δυο μας σιωπηλοί

ακόμα και οι λέξεις φοβήθηκαν τα χείλη

το ξέρω θα μου δώσεις ένα φιλί

και θα μου πεις να μείνουμε δυο φίλοι

Δε θέλω να 'μαστε ούτε φίλοι ούτε εχθροί

Θέλω να μη θυμάμαι

κι ούτε να ξέρω πού θα πας και ποια είναι αυτή

Θέλω ένα όνειρο μονάχα να 'ναι

κι όταν ξυπνήσω το πρωί να είσαι εκεί

για να μου πεις να μη φοβάμαι

Δώσ' μου λοιπόν το τελευταίο μας φιλί

και ας καπνίσουμε μαζί κι ένα τσιγάρο

και φύγε μη γυρίσεις να με δεις

δε θέλω να με βλέπεις να πονάω------

ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΝΙΚΟ!

Ο Νίκος Παπάζογλου (20/3/1948-17/4/2011) γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και έφυγε σε ηλικία 63 ετών χτυπημένος από την επάρατη νόσο.

Η πρώτη του συστηματική επαφή με τη μουσική ήταν μέσω συγκροτημάτων την περίοδο 1965-1970. Την ίδια εποχή έγραψε τα πρώτα του τραγούδια, μερικά από τα οποία τραγούδησε ο Πασχάλης (Αρβανιτίδης), δημιουργώντας παράλληλα ένα μικρό στούντιο με χειροποίητα μηχανήματα στη Θεσσαλονίκη.

Το 1972 με ένα πολύ καλό συγκρότημα που αποτελούσαν Θεσσαλονικείς μουσικοί και ονομάστηκε Ζηλωτής (Zealot) επιχείρησε να κατακτήσει τη διεθνή αγορά κατά το πρωτότυπο των Aphrodite`s Child. Για το σκοπό αυτό μετακόμισε στο Αachen της Δυτικής Γερμανίας. Φτιάχτηκαν τότε έξι τραγούδια που ηχογραφήθηκαν στο Mιλάνο αλλά υπάρχουν μόνο σε συλλογές φίλων. Το 1976, τραγουδώντας στους "Αχαρνής" του Διονύση Σαββόπουλου, συναντιέται με τον Μανώλη Ρασούλη και το 1978 η "καλή παρέα" (Μανώλης Ρασούλης, Νίκος Ξυδάκης, Διονύσης Σαββόπουλος και Νίκος Παπάζογλου) δημιουργεί το δίσκο "Η Εκδίκηση της Γυφτιάς" στο νεόδμητο στούντιο Αγροτικόν Νο 3, στην Τούμπα της Θεσσαλονίκης.

Ακολουθούν "Τα Δήθεν" και το 1983 όλα όσα υπήρχαν σε σχέδια, σημειώσεις και χαμηλόφωνες ηχογραφήσεις μαζεύονται στο δίσκο "Χαράτσι" που προτείνει ένα "είδος μεικτό και μόνιμο". Ακολουθεί το "Μέσω Νεφών" το 1986, τα "Σύνεργα" το 1991 και ένα χρόνο αργότερα η "Επιτόπιος Ηχογράφησις" στο θέατρο του Λυκαβηττού (30 Σεπτεμβρίου 1991). Τον Απρίλιο του 1995 κυκλοφόρησε η δισκογραφική δουλειά με τίτλο "Όταν Κινδυνεύεις Παίξε την Πουρούδα" -στην κυπριακή διάλεκτο- σημαίνει το κλάξον ποδηλάτου.Το 2005 κυκλοφόρησε η τελευταια του δουλεια το "Μά'ϊσσα Σελήνη".

Την ημέρα της κυκλοφορίας της "Μά'ισσας σελήνης", ο Νίκος Παπάζογλου κέρδισε το Βραβείο Μουσικής στα Κρατικά Κινηματογραφικά Βραβεία Ποιότητας (Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης) για τη μουσική του στην ταινία η "Νοσταλγός".

πηγή : youtube.com

καλο ταξιδι,μετα τον μεγαλο Ρασουλη εφυγε κ η φωνη.......καλα τραγουδια εκει ψηλα,θα σας θυμομαστε...

[Aeriko]

Οι συνεργάτες συναντιούνται ξανά... μόνο λίγους μήνες απουσίας άντεξε ο φίλος του και έτρεξε να τον βρει! Να συνεχίσετε με τις μελωδίες σας... στα όνειρά μας να μας κρατάτε ζεστή συντροφιά!

[ζώπυρον]

Αυτός είναι ο Έλληνας που κατέκτησε το Facebook -

Θα αμοίβεται με 100.000 ευρώ το χρόνο. Στην Ελλάδα όπου και εάν έστειλε βιογραφικά είτε δεν του απαντούσαν είτε τον απέρριπταν!

http://www.newsit.gr/default.php?pname=Article&art_id=96896&catid=3

[ζώπυρον]

Η σημαντικότερη ερμηνεύτρια αλλά και ερευνήτρια της ελληνικής παραδοσιακής μουσικής άφησε την τελευταία της πνοή σε ηλικία 84 ετών.

Την Τρίτη, στις 3 το απόγευμα, θα κηδευτεί από το νεκροταφείο της Νέας Σμύρνης η σημαντικότερη εκπρόσωπος του παραδοσιακού τραγουδιού, Δόμνα Σαμίου, που έφυγε από τη ζωή, σε ηλικία 84 χρόνων, ύστερα από σοβαρά προβλήματα υγείας, που την κρατούσαν καθηλωμένη στο νοσοκομείο «Αμαλία Φλέμινγκ».

Αφιέρωσε και αφιερώθηκε στη διάδοση της παραδοσιακής μουσικής και του παραδοσιακού τραγουδιού από τα 13 της. "Ο καημός μου είναι αυτή η περιφρόνηση του παραδοσιακού τραγουδιού", συνήθιζε να λέει...

Η σημαντικότερη ερμηνεύτρια αλλά και ερευνήτρια της ελληνικής παραδοσιακής μουσικής

Η Δόμνα Σαμίου γεννήθηκε στις 12 Οκτωβρίου 1928 στην Καισαριανή της Αθήνας. Οι γονείς της ήταν μικρασιάτες πρόσφυγες από το Μπαϊντίρι, χωριό της περιοχής της Σμύρνης. H μητέρα της ήρθε στην Ελλάδα το 1922. Ο πατέρας της, αιχμάλωτος στρατιώτης, ήρθε λίγο αργότερα, με την Ανταλλαγή.

Τα πρώτα μουσικά της ακούσματα απ’ τα οποία και πήγασε η αγάπη της για την παραδοσιακή μουσική ήταν στην Καισαριανή.

Στα 13 της είχε την πρώτη διδακτική επαφή με τη βυζαντινή και τη δημοτική μουσική μαθητεύοντας κοντά στον Σίμωνα Καρά, στο «Σύλλογο προς Διάδοσιν της Εθνικής Μουσικής». Παράλληλα πηγαίνει στο νυχτερινό Γυμνάσιο.

Ως μέλος της χορωδίας του Σίμωνα Καρά αρχίζει η σχέση της και με το Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας/Ε.Ι.Ρ όπου αργότερα, το 1954, προσλαμβάνεται στο Τμήμα Εθνικής Μουσικής.

Έτσι, γνωρίζει τους σημαντικότερους λαϊκούς μουσικούς, οι οποίοι συρρέουν στην Αθήνα απ’ όλες τις περιοχές της Ελλάδας, και τους οποίους το ΤΕΜ ηχογραφεί για τις εκπομπές του. Την ίδια ώρα, κάνει μουσική επιμέλεια σε εκδόσεις δίσκων, θεατρικές εκπομπές, κινηματογραφικές ταινίες.

Το 1963 αρχίζει τα ταξίδια της στην επαρχία για επιτόπιες καταγραφές και συγκέντρωση μουσικού υλικού για το προσωπικό της αρχείο με δικά της μηχανήματα.

Το 1971 παραιτείται από την Ραδιοφωνία και την ίδια χρονιά αποδέχεται την πρόσκληση του Διονύση Σαββόπουλου και πρωτοεμφανίζεται στο νεανικό και Ροντέο.

Τις σημαντικές αυτές εμφανίσεις ακολουθεί η συμμετοχή στο Φεστιβάλ Μπαχ στο Λονδίνο, οργανωμένο από τη Λίλα Λαλάντη σηματοδοτώντας σταδιακά το ξεκίνημα μιας λαμπρής καλλιτεχνικής καριέρας.

Το 1974 αρχίζει η συνεργασία με την Columbia και οι αλλεπάλληλες εκδόσεις LP. Το 1976-77 με σκηνοθέτες τον Φώτο Λαμπρινό και τον Ανδρέα Θωμόπουλο γυρίζουν στην ελληνική επαρχία είκοσι επεισόδια για την εκπομπή της ΕΡΤ «Μουσικό οδοιπορικό».

Το 1981 ιδρύεται ο Καλλιτεχνικός Σύλλογος Δημοτικής Μουσικής - Δόμνα Σαμίου με σκοπό την διάσωση και προβολή της παραδοσιακής μουσικής και κυρίως την έκδοση δίσκων και τη διοργάνωση εκδηλώσεων με αυστηρές επιστημονικές και ποιοτικές προδιαγραφές, μακρυά από τις απαιτήσεις των εμπορικών εταιριών.

Το έργο της ξεπερνά πια τα ελληνικά σύνορα. Εκδίδονται δίσκοι της στη Γαλλία και τη Σουηδία. Επί σαράντα περίπου χρόνια πραγματοποιεί σειρά συναυλιών από την Αυστραλία μέχρι τη Νότια Αμερική που όχι μόνο συγκινούν τους Έλληνες της Διασποράς αλλά και αποκαλύπτουν στους ξένους μια ποιοτική «ελληνική μουσική δίχως μπουζούκι», όπως γράφτηκε σε κάποια κριτική συναυλίας της στη Σουηδία.

3_XgX930v_Y

Στην Ελλάδα, οι εμφανίσεις της σε συναυλίες κάθε είδους και με κάθε αφορμή είναι αναρίθμητες καθώς και οι τιμητικές προσκλήσεις και τα αφιερώματα, όπως π.χ. η επετειακή παράσταση για τα 70 της χρόνια: «Η Δόμνα Σαμίου στο Μέγαρο Μουσικής: η γνωστή και άγνωστη Δόμνα», τον Οκτώβριο του 1998.

Aπό το 1994 έδινε μαθήματα δημοτικού τραγουδιού για ενήλικες στο Μουσείο Ελληνικών Λαϊκών Οργάνων της Αθήνας. Πολλές ήταν επίσης οι πρωτοβουλίες της και έμπρακτη και ανιδιοτελής η προσφορά της σχετικά με την βελτίωση της μουσικής εκπαίδευσης των παιδιών στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση.

http://www.newsit.gr/default.php?pname=Article&art_id=127069&catid=3

[ζώπυρον]

- Με άλμα στα 2.33μ. ο 24χρονος «στέφθηκε» παγκόσμιος πρωταθλητής

- Σπουδάζει στο πανεπιστήμιο του Πειραιά

- «Ελλάς, Ελλάς» οι πρώτες του λέξεις μόλις κέρδισε το χρυσό παγκόσμιο μετάλλιο

- Δείτε φωτογραφίες και βίντεο από τον ελληνικό θρίαμβο στην Κωνσταντινούπολη

Δεν πέρασαν πολλές μέρες από τον θρίαμβο του ΑΠΟΕΛ και ήρθε ο Δημήτρης Χονδροκούκης, ένα παιδί 24 ετών, να επαναφέρει στη μνήμη τη φράση του Διονύση Χιώτη: «όταν τα βάζεις με τους δυνατούς, δε χάνεις».

Η επιτυχία του 24χρονου άλτη στο Παγκόσμιο κλειστού στίβου της Κωνσταντινούπολης κρύβει μέσα της την ελπίδα ενός ολόκληρου λαού. Στην Ελλάδα του «κουρέματος», των συνεχόμενων μειώσεων στους μισθούς, της ανεργίας, στην Ελλάδα που λοιδορείται από φίλους κι εχθρούς, υπάρχει ακόμη φλόγα.

Μπορεί να σιγοκαίει, αλλά υπάρχει! Η φλόγα και η θέληση να σηκώσει κεφάλι, να βρει τη χαμένη αξιοπρέπειά της, την επιθυμία της να δείξει ότι δεν είναι όλα κακώς καμωμένα. Ότι πέρα από εκείνους που τα «έφαγαν» -μαζί ή και μόνοι τους- υπάρχουν κι εκείνοι που προσπαθούν, που με λίγα ή και με τίποτα ακόμα, τα καταφέρνουν μόνο με τις δυνάμεις τους.

Τι έκανε ο Χονδροκούκης το απόγευμα της Κυριακής στην Κωνσταντινούπολη, μια πόλη συνώνυμο των χαμένων (μας) ελπίδων; Μας έκανε περήφανους όχι μόνο γιατί πήδηξε πιο ψηλά απ’ όλους, όχι μόνο γιατί κρέμασε στο λαιμό του το χρυσό Παγκόσμιο μετάλλιο ή πανηγύρισε με την ελληνική σημαία στα χέρια φωνάζοντας «Ελλάς Ελλάς».

Μας έκανε περήφανους γιατί τόλμησε να υψώσει ανάστημα σε αθλητές που είχαν την τύχη να μπορούν να προετοιμαστούν με περισσότερα μέσα από εκείνον, με μεγαλύτερη –κρατική ή ιδιωτική- βοήθεια, γιατί έκανε πραγματικότητά κάτι που φαινόταν αδύνατο. Γιατί μπόρεσε να μας θυμίσει ποια είναι η Ελλάδα και ποιοι θα θέλαμε να ήμασταν κι εμείς.

J-M1eJ6Uf0g

ΠΗΓΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΩΝ: REUTERS

http://www.newsit.gr/default.php?pname=Article&art_id=127187&catid=1

[ζώπυρον]

Μακάρι να μην χρειαζόταν να ποστάρω αυτό το μήνυμα αλλά δυστυχώς...

http://www.newsit.gr/default.php?pname=TagsSpecial&keywords=%CE%9C%CE%97%CE%A4%CE%A1%CE%9F%CE%A0%CE%91%CE%9D%CE%9F%CE%A3

Σπουδαίος τραγουδιστής, με τεράστια ψυχή και τραγουδάρες - τα λαικά του, τα έντεχνά του, τα ροκ του? Χθες που το έμαθα, ένοιωσα πως έχασα έναν άνθρωπο δικό μου... που μ' έχει συντροφεύσει σε ανηφοριές, κατηφοριές...

...όμως εγώ δεν έχω πει αντίο ακόμα...

x5CinYc6Y7Q

Κι αυτό επειδή αρέσει πολύ στο γιο μου...

vxZNWw6R6SY

Σβήσε το φεγγάρι, σπάσ' το σε κομμάτια...

UTAhdisuP-M

να μη δω που φεύγεις, να μη σε ξαναγαπήσω...