Ψυχρές σχέσεις συμπεθέρων

[pinelopi30]

Καλησπέρα σε όλους! Είμαι νέο μέλος στο φόρουμ και γράφω πρώτη φορά με σκοπό να μοιραστώ ένα ζήτημα που με απασχολεί τελευταία. Είμαι 30 ετών, ο άντρας μου 37 και είμαστε μαζί 8 χρόνια, εκ των οποίων τα 5 συγκατοικούμε. Δυστυχώς ακόμη δεν έχουμε γίνει γονείς αλλά παρ'όλα αυτά είμαστε πολύ ευτυχισμένοι. Δουλεύουμε μαζί, είμαστε καλά οικονομικά δίχως ΚΑΜΙΑ βοήθεια από ΚΑΝΕΝΑΝ, γενικώς επικοινωνούμε ... Δεν έχω παράπονο.

Το μοναδικό θέμα που μας δημιουργεί εντάσεις, κυρίως κατά την περίοδο των εορτών, είναι οι γονείς μας και οι δύσκολες σχέσεις ανάμεσά τους. Δεν έχουν κάτι να χωρίσουν απλώς δεν ταιριάζουν, όμως αυτό το γεγονός δεν μπορούν να το διαχειριστούν πολιτισμένα. Θα ξεκινήσω λέγοντας πως μεγάλωσα με δύο γονείς που καυγάδιζαν διαρκώς για ασήμαντα θέματα. Μια μητέρα ναρκισσίστρια, οξύθυμη και έναν πατέρα εσωστρεφή και ενίοτε νευρικό. Οι γονείς μου προφανώς δεν έχουν παρέες.. Τους αγαπώ πολύ, τους νοιάζομαι αλλά λυπάμαι που πότε δεν προσπάθησαν να κάνουν δουλειά με τον εαυτό τους. Μένουμε στην ίδια πόλη, σχετικά μακριά, τηλεφωνιόμαστε μέρα παρά μέρα και βρίσκομαστε 2-3 φορές τον μήνα και τρώμε μαζί. Στο παρελθόν είχαν την τάση να ανακατεύονται ελαφρώς στο σπίτι μου, να τσακώνονται μεταξύ τους μπροστά σε μενα και τον άντρα μου, να δημιουργούν διάφορες ίντρικες κτλ. Κατάλαβα εγκαίρως πως κάθε πληροφορία ή πρόβλημα που μοιραζόμουν μαζί τους για την προσωπική μου ζωή, για εκείνους αποτελούσε τροφή για σχολιασμό όταν έμεναν μόνοι τους. Έτσι τα τελευταία χρόνια έχω περιοριστεί στα τυπικά: μιλάμε για τον καιρό, για το πώς πάει η δουλειά κτλ. και τους έχω κόψει τον αέρα. Τα πεθερικά μου από την άλλη είναι λιγάκι πιο συνεννοήσιμοι. Φυσικά έχουν κι εκείνοι τα ελαττώματα τους, όπως όλοι, αλλά όχι κάτι τραγικό. Πολλές φορές έχουν προκύψει θέματα που έχουμε λύσει συζητώντας. Βέβαια για εκείνους θα είμαι πάντα η γυναίκα που τους ''έκλεψε'' τον γιο αλλά σε γενικές γραμμές με σέβονται και τους σέβομαι, γιατί μου χάρισαν έναν υπέροχο άντρα. Σίγουρα παίζει ρόλο το ότι μένουν μόνιμα στην επαρχία και έρχονται στην Αθήνα για 1-2 μήνες την περίοδο των Χριστουγέννων ή για εξετάσεις και γιατρούς ενδιάμεσα.

Οφείλω να παραδεχτώ πως οι γονείς μας δεν συμπαθιούνται και το πρόβλημα έρχεται στην επιφάνεια ΚΑΘΕ Δεκέμβρη, που βρισκόμαστε 2-3 φορές όλοι μαζί. Αμηχανία, μούτρα, ειρωνίες και όλα αυτά φυσικά με το πρόσχημα του χιούμορ. Ομολογώ πως όλα ξεκινούν από την μητέρα μου που παρεξηγείται και την ενοχλούν ΤΑ ΠΑΝΤΑ, συμπαρασύρει τον πατέρα μου και τα πεθερικά μου περνάνε στην αντεπίθεση. Για να γίνω πιο συγκεκριμένη: Οι δικοί μου κάνουν τραπέζι κάθε Χριστούγεννα (δεν δέχονται να πάνε αλλού...) και καλούν κάθε χρόνο τα πεθερικά μου γιατί ''έτσι πρέπει''. Εκείνοι δέχονται την πρόσκληση και τρώμε όλοι μαζί. Έπειτα τα πεθερικά μου θέλοντας να ανταπωδώσουν την πρόσκληση, καλούν τους γονείς μου στο σπίτι τους παραμονή Πρωτοχρονιάς και τρώμε όλοι μαζι. Και τέλος εγώ, για να μη με πουν γαιδούρα, την Πρωτοχρονιά καλώ γονείς και πεθερικά στο σπίτι μου και τρώμε πάλι όλοι μαζί. Αυτό γινόταν για 5 χρόνια. Η πεθερά μου δεν έτρωγε το φαγητό της μάνας μου γιατί ήταν άψητο, η μάνα μου δεν έτρωγε το φαγητό της πεθεράς μου γιατί σιχαινόταν. Η πεθερά μου ήταν μουτρωμένη στο τραπέζι των Χριστουγέννων και η μάνα μου για να της σπάσει τα νεύρα άργησε 2 ΩΡΕΣ να έρθει στο τραπέζι της παραμονής Πρωτοχρονιάς!!! Οι δικοί μου ανταλλάσουν δώρα τα Χριστούγεννα και τα πεθερικά μου την Πρωτοχρονιά. Οι δικοί μου αγοράζουν ψιλο-ακριβά δώρα, ενώ τα πεθερικά μου αγοράζουν πιο συμβολικά. Η λίστα με τις αφορμές για γκρίνια και παρεξήγησεις δεν τελειώνει πουθενά. Φυσικά την Πρωτοχρονιά, εξαντλημένοι όλοι, έρχονται στο σπίτι μου γιατί ''έτσι πρέπει'' πάλι, ρημαδο-τρώμε και μετά από 2-3 ώρες φεύγουν. Την επόμενη μέρα μου καταθέτουν όλοι τα παράπονά τους όπως ''εγώ έρχομαι για χάρη σας'', ''εγώ του χρόνου θα έρθω με το ζόρι'' κοκ... Τους μοιράζω αριθμό πρωτοκόλλου και του χρόνου πάλι, να μαστε καλά!!!

Κορίτσια κουράστηκα! Οι άγιες αυτές μέρες μου βγαίνουν ξινές. Φέτος (πέρσι δηλαδή) αποφασίσαμε με τον άντρα μου να πατήσουμε πόδι. Έγινα πάλι εγώ η κακιά και ανακοίνωσα σε όλους πως αν θέλουν να βρίσκονται, αυτό θα γίνεται μόνο σε ουδέτερο έδαφος, δηλαδή στο σπίτι μας. Τους είπα ότι θέλω να έχουν καλές τυπικές σχέσεις μεταξύ τους, να τηλεφωνούν ο ένας στον άλλον ή να βρίσκονται για έναν καφέ αν θέλουν.. Πραγματικά θα χαιρόμουν πολύ, αρκεί να σταματήσει αυτή η τρέλα με τα τραπεζώματα γιατί δε μας αρέσει να καταπιέζεται κανείς για χάρη μας. Έτσι είπαμε πως θα κάνουμε Χριστούγεννα με τα πεθερικά μου, Πρωτοχρονιά με τους γονείς μου και παραμονή Πρωτοχρονιάς μόνοι μας. Και φυσικά του χρόνου εναλλάξ. Δίκαια πράγματα! Έτσι κι έγινε! Περάσαμε για πρώτη φορά πολύ όμορφα και ήρεμα, αλλά υπήρξαν αντιδράσεις. Γονείς και πεθερικά μας γκρίνιαζαν όλο τον Δεκέμβρη πως δεν είναι σωστό να μην βρίσκονται και πως προσπαθούμε να τους απομακρύνουμε!! Ναι το ακούσαμε κι αυτό!! Εκεί λοιπόν άρχισα να εκνευρίζομαι και είπα και στις δύο πλευρές πως ''Δεν σας κρατάμε δεμένους. Γιατί δεν καλείτε ο ένας τον άλλον για καφέ; Γιατί δεν εύχεστε ο ένας στον άλλον στις ονομαστικές εορτές; Ποιος σας το απαγόρευσε''; Η απάντηση είναι γιατί ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ αλλά κανείς δεν το ξεστομίζει. Δεν θέλουν να έχουν σχέσεις αλλά ζητούν επίμονα να βρίσκονται ανελλιπώς κάθε Χριστούγεννα, παραμονή και Πρωτοχρονιά για να μη δημιουργηθεί παρεξήγηση. Γιατί ''έτσι κάνουν οι οικογένειες'' λένε. Η άσχημη ατμόσφαιρα που δημιουργούν δεν τους ενοχλεί, το ότι μας χαλάνε την ψυχολογία (τη δική μου κυρίως, ο άντρας μου είναι ζεν) δεν τους ενοχλεί. Να φανταστείτε ότι τις προάλλες που γιόρταζε ο πεθερός μου, ο πατέρας μου δεν τηλεφώνησε στον ίδιο γιατί δεν ήθελε, αλλά τηλεφώνησε στον άντρα μου να του ευχηθεί για τον πατέρα του!!! Όταν το έμαθα, τον ρώτησα γιατί δεν πήρε κατευθείαν τον πεθερό μου. Μου είπε ότι δεν ήθελε γιατί ούτε ο πεθερός μου του τηλεφωνεί, αλλά θεώρησε σωστό να πάρει τουλάχιστον τον άντρα μου για να μην παρεξηγηθεί. Εννοείται πως ο άντρας μου παρεξηγήθηκε περισσότερο. Του λέω ''Μπαμπά, ή πάρε κατευθείαν τον πεθερό μου ή μην παίρνεις κανέναν. Στην τελική ο άνθρωπος δε σου έχει κάνει τίποτα''. Η απάντηση του πατέρα μου ήταν πως εγώ και μόνο ευθύνομαι για το κλίμα που έχει δημιουργηθεί επειδή δεν βρέθηκαν στις γιορτές(!). Φυσικά, κατευθυνόμενος από τη μητέρα μου, μου πέταξε το μπαλάκι για να δικαιολογηθεί και μάλιστα με τις ευλογίες μου. 

Πώς να αντιμετωπίσω όλη αυτή την παράνοια; Έχετε βιώσει κάτι αντίστοιχο με τους γονείς σας να κάνουν σαν κακομαθημένα παιδιά κι εσείς να κάνετε τους διαιτητές; Προκαταβολική συγγνώμη για το μεγάλο post.

Πηνελόπη.

 

 

[Nicol_]

Γεια σου Πηνελόπη! Καλα μιλαμε βιωνεις την απολυτη παράνοια. Χαρα στο κουραγιο σου κορίτσι μου. Κοιτα δεν μπορείς να κανεις το διαιτητη στα ψυχολογικά τους.Ειναι απαραδεκτοι. Εγω θα τους αφηνα να φαγωνονται χωρις καν να παρω μερος σε ολο αυτο. Καλυτερα στις γιορτες παρε τον αντρα σου κ πατε ενα ταξιδάκι και μη βρεθείτε με κανεναν. Εγω αυτα τα τυπικά να τρωνε ολες οικογένειες μαζι και να τρώγονται μεταξύ τους ποτε δεν τα συμπάθησα και πολλες φορές δεν πηγαινα. Εκανα ταξίδια κ.εκδρομες με τον αντρα μου. Καλα θα κανουν να καταλαβουν οτι δεν περνάτε καλα όταν ειστε ολοι μαζι και αν δεν διορθωθουν δεν θα ξαναβρεθειτε ολοι μαζι. Τοσο απλο. Θα θυμωσουν θα ξεθυμωσουν κ στο τελος θα το δεχτούν. Μονο αυτοι χανουν απο αυτο οχι εσεις.

[Τονι@]

Αυτό που κάνατε φέτος να το εφαρμόσετε. Εχω περάσει από αυτη τη φάση αν και όχι σε αυτό το βαθμό. Δυστυχώς μέσα από όλα αυτά η μόνη χαμένη θα είσαι εσύ και θα τρελαθεις. Στο τέλος τέλος αυτοί μπορεί να το βρίσκουν μέχρι και ενδιαφέρον όλο αυτό το παιχνίδι. 

[bella32]

απαπα η μέρα  της μαρμοτας κάθε Χριστούγεννα τα ίδια!!! νομίζω το έχουν δει παιχνίδι και ζητούν τη προσοχή σας..κ βλέποντας ότι επενδύεις χρόνο και φαιά ουσία, συνεχίζουν τα ίδια και τα ιδια..εγώ θα είχα εξαντληθεί ψυχικά από τη πρώτη χρονιά που θα το ζούσα..στη τελικη είναι ενήλικες..με κοινωνικές δεξιότητες, δε μπορείς να τους μάθεις να κάνουν παρέα.  κ στο λέω που εγω,  10 χρόνια μαζί με τον δικό μου, μακριά κ από γονείς μας, μοιράζαμε Πάσχα στον εναν κ Χριστούγεννα στον άλλο.  ώσπου μπουχτησα.  αλήθεια στο λεω.  δλδ δε θα έκανα ποτέ γιορτές με τον άντρα μου κάπου έξω πχ;; και αρχίσαμε σιγά σιγά να ελλατωνουμε αυτά τα οικογενειακά! Η ζωή είναι μικρή για να μπλέκεις σε καταστάσεις που δεν απολαμβάνεις. δες τους ξεχωριστά ένα 3μερο κ ταξιδέψτε με τον άντρα σου και απολαύστε την ηρεμία σας. μη παίζεις άλλο τη γάτα με το ποντίκι!

[mama16]

Συμφωνώ με όλα τα κορίτσια, δεν χρειάζεται να χαλιεσαι για όλα αυτά, απλά δεν κάνεις γιορτές μαζί με όλους. Πότε στον έναν, πότε στον άλλον κ πότε οι 2 σας!! Κ τους εξηγείς μια φορά απλά ότι κανείς δεν παρεξηγείται που δεν κάνουν μαζί γιορτές αφού δεν συμπαθιουνται!

[ZWH]

Δεν θελουν σχεσεις, αφησε τους να μην εχουν. Γιατι πρεπει να υποστει ο ενας τον αλλον αφου δεν ταιριαζουν; οσο για τις γιορτες, του χρονου με το καλο, κανονισε ταξιδακι με τον καλο σου και ασε τα τραπεζια. Τις τυπικουρες μας αν μας κανουν δυσκολη την ζωη τις αποφευγουμε.

[sunshine83]

Καλημέρα!Εχω περάσει κι εγώ από αυτή τη φάση που οι γονείς με τα πεθερικά αντιπάθησαν ο ένας τον άλλον από την πρώτη στιγμή και δεν ταίριαξαν ποτέ.Στην αρχή στενοχωριόμουν, όμως μετά αποδέχτηκα ότι δεν είναι υποχρεωτικό να ταιριάζουμε όλοι μεταξύ μας και σταμάτησα να τους πιέζω να είναι εντάξει τουλ.  στα τυπικά π.χ. να τηλ στις γιορτές.Επίσης,τις γιορτές τις περνάμε εναλλάξ με τους μεν ή με τους δε, και ενίοτε και μόνοι μας σε κανένα ταξιδάκι.Τελικά αυτό το ´από μακριά και αγαπημένοί´ σε εμάς λειτούργησε.

[kotsifikos]

Εγώ στην θέση σου δεν θα έκανα γιορτές με κανέναν!!

Θα τις περνουσα με φίλους κουμπάρους κτλ και θα τους έλεγα πως θα ξανακάνουμε γιορτές μαζί όταν αρχίζουν να σέβονται εμένα και τον άντρα μου (πεθερικά και γονείς). Αυτό θα έκανα. Δεν θα θυσίαζα τις γιορτές μου για κανέναν λόγο, δεν θα χαλούσα την ηρεμία μου για τίποτα. Μπορεί να ακούγεται εγωιστικό όμως πράγματι έτσι είναι.   Όταν με το καλό θα κάνετε παιδάκια αν δεν έχουν ηρεμήσει τα πράγματα μόνο χειρότερα μπορεί να γίνουν, οπότε λάβε δραστικά μέτρα.

[pinelopi30]

Καλησπέρα και πάλι!

Ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις και την υποστήριξη. Είχα αρχίσει να πιστεύω πως γίνομαι υπερβολική ή παράξενη. Τα τελευταία χρόνια, όταν πλησιάζουν οι γιορτές μεταμορφώνομαι στον θυληκό Εμπενίζερ Σκρουτζ που θέλει να εξαφανίσει τα Χριστούγεννα. Τον πρώτο καιρό τους άφηνα να τρώγονται μεταξύ τους και ανεχόμουν αυτόν τον βουβό πόλεμο, αλλά κάποια στιγμή φοβήθηκα μήπως ξεφύγουν τα πράγματα και δε μαζεύεται μετά η κατάσταση. Όλο αυτό το στρες είχε αρχίσει να εκδηλώνεται προκαλώντας μου διάφορα ψυχοσωματικά στο παρελθόν (συμπτώματα αμηνόρροιας και άλλα τέτοια ωραία...). Κάπου εκεί θορυβήθηκα...

Πράγματι έχω σκεφτεί ότι μπορεί να το βλέπουν σαν ένα παιχνίδι, ιδίως οι δικοί μου που δεν έχουν ενδιαφέροντα. Όπως ανέφερα, το πρόβλημα ξεκινάει με τη μητέρα μου και ως γνωστόν, ενός κάκου μύρια έπονται. Φυσικά οι υπόλοιποι δεν είναι άμοιροι ευθυνών. Μιλάμε τώρα για ανθρώπους ηλικίας 55-65 ετών που δεν παραδέχονται την αδυναμία συνύπαρξής τους και αντιδρούν ανώριμα. Φέτος για πρώτη φορά τους εξηγήσαμε πώς νιώθουμε με όλο αυτό, πως αποδεχτήκαμε το γεγονός ότι δεν ταιριάζουν και πως ήρθε πια η ώρα να βρισκόμαστε χωριστά... να κοπούν λίγο οι επαφές για να μην καταπιέζεται κανείς τους. Ίσα ίσα δηλαδή που τους ενθαρρύνουμε να κάνουν αυτό που αισθάνονται. Ποτέ δεν τους απαγορεύσαμε να μιλήσουν ή να συναντηθούν αν το θελήσουν οι ίδιοι, αρκεί να μην είμαστε εμείς μπροστά, να μην εισπράττουμε αυτή την αρνητικότητα. Δεν μπορούμε να τους συνοδεύουμε παντού. Μόνο η πεθερά μου το δέχτηκε αναίμακτα, και με λίγη συζήτηση παραπάνω το δέχτηκε κι ο πεθερός μου. Ακούστηκαν βέβαια ατάκες όπως '' δεν είναι ωραία πράγματα αυτά'', ''οι οικογένειες παρεξηγούνται και τα ξαναβρίσκουν''. Οι δικοί μου είχαν μια απάντηση του τύπου ''δε θα μου πεις εσύ τι θα κάνω''. Εντάξει, ο απόλυτος μαζοχισμός!

Λοιπόν, τα ταξίδια και οι εκδρομές που και που είναι όντως η ιδανική λύση. Έλα όμως που ο άντρας μου τους λυπάται όλους και ποτέ δε θέλει να φύγει αυτές τις μέρες ούτε για μονοήμερη. Μου λέει πως οι μέρες αυτές είναι οικογενειακές, πως δε θα έχουμε τους γονείς μας για πάντα και μια μέρα θα τους νοσταλγούμε, πως αύριο μεθαύριο θα έχουμε ένα παιδί και δεν είναι λύση η φυγή. Να ξεκαθαρίσω πως δεν είναι μαμάκιας, ίσα ίσα τάσσεται πάντα με το μέρος μου απλά δεν του πάει η καρδιά να τους στεναχωρήσει. Φέτος, από επιλογή κάναμε αλλαγή του χρόνου στο σπιτάκι μας ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ, οι δυό μας στον καναπέ με ταινία. Τα αδέρφια μας δούλευαν. Οι δικοί μου έκαναν ρεβεγιόν έξω και οι δικοί του σε φιλικό σπίτι. Κι ο καλός μου ήταν μες τις τύψεις επειδή διεκδικήσαμε μια μέρα για τον εαυτό μας.

Τι να πω βρε παιδιά... Ξέρω γονείς που γίνονται θυσία για τα παιδιά τους κι εκείνα τους έχουν γραμμένους. Τους μασάνε ό,τι μπορούν και μετά δεν τους παίρνουν ούτε ένα τηλέφωνο, δεν μπορούν να διαθέσουν ούτε 5 λεπτά από τον χρόνο τους για να τους κάνουν λίγη παρέα ή να τους βοηθήσουν σε κάτι. Κι εμείς δουλεύουμε 12 ώρες τη μέρα, μένουμε στο ενοίκιο δίχως ενίσχυση (οικονομική και μη),  τρέχουμε να τους εξυπηρετήσουμε για τα πάντα, Χριστούγεννα-Πάσχα είναι αφιερωμένα σε γονείς και παρ'όλα αυτά όταν έρχεται η ώρα να φύγουμε μας κοιτούν σαν εκαταλελειμμένα κουτάβια...!

[_prasinomata_]

γεια σου Πηνελόπη. Πραγματικά παρανοϊκές οι γιορτές για εσάς. Δυστυχώς έχουν πολλές οικογένειες το ίδιο πρόβλημα..  και εμείς προσπαθούσαμε κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα να είμαστε όλοι μαζί. οι γονείς μου μένουν Θεσσαλονίκη, τα πεθερικά μου Αθήνα. οι γονείς μου είναι 55 χρονών, η πεθερά μου 72 και ο πεθερός μου 81. καταλαβαίνεις ότι η διαφορά ηλικίας δημιουργεί χάσμα... γνωρίζοντας την έλλειψη κοινών χαρακτηριστικών αποφασίσαμε με τον άντρα μου να είμαστε  όλοι μαζί.

πέρσι το Πάσχα, ο άντρας μου ανάρρωνε από το έμφραγμα που είχε πάθει και ήρθε η πεθερά μου 2 μήνες!!!!!!!!!  στο σπίτι μας για να τον βοηθάει επειδή εγώ δούλευα. ενώ ήξερε ότι γυρνάω κουρασμένη από την δουλειά, και ενώ αυτή όλη μέρα καθόταν,  δεν φρόντιζε να υπάρχει ένα πιάτο φαγητό για μένα, για να ριμαδοφάω όταν θα γυρίσω. αυτό οι γονείς μου το ήξεραν και κάποια στιγμή που είχαν έρθει στο σπίτι μας έπρεπε να αποφασίσουμε το πρόγραμμα της ανάστασης (θα μαζευόμασταν σπίτι μας). εκεί ο μπαμπάς μου επειδή φαντάστηκε ότι όλες τις ετοιμασίες για το τραπέζι θα τις έκανα εγώ, επέμεινε λίγο παραπάνω΄(κακώς βέβαια, αλλα το έκανε για να μην κουραστώ) να κάνουμε κάτι άλλο. η πεθερά μου το πήρε στραβά, θεώρησε ότι οι γονείς μου δεν τους θέλουν και κατέβασε τα μούτρα της. όπως φαντάζεστε το πρόγραμμα έμεινε μετέωρο. τελικά η μαμά μου για να λυθεί η παρεξήγηση και για να μην κουραστώ εγώ, αποφάσισε να μας καλέσει στο σπίτι της για φαγητό. μόλις το ανακοίνωσα στα πεθερικά μου, η πεθερά μου άρχισε να φωνάζει ότι και καλά αφού το έχουμε κανονίσει, τι την ρωτάμε, αφού πρέπει να έρθει θα έρθει, αλλά με το ζόρι. φυσικά εγώ ξενέρωσα γιατί έβγαλε όλη της την ένταση πάνω μου, ενώ δεν έφταιξα. από τότε αποφάσισα ότι δεν θέλω να ξαναβρεθούμε όλοι μαζί και φροντίζω πάντα να είμαστε ή με τους μεν, ή με τους δε. όλοι μαζί πάντως όχι και έχω βρει την υγειά μου. 

μην χαλιέσαι, πάρε τον άντρα σου πηγαίνετε μία εκδρομή, περάστε χρόνο μαζί και άφησε τους άλλους να λένε.. έτσι κ αλλιώς, ό,τι και να κάνεις θα γκρινιάζουν, οπότε κάνε αυτό που πραγματικά χαλαρώνει και ξεκουράζει εσένα.!! οι γιορτές είναι για να περνάμε καλά!! εξήγησε το και στον άντρα σου γτ αυτός από την πλευρά του έχει τα δίκια του, άλλα  δώστου να καταλάβει ότι πρέπει να μπουν και όρια, γιατί όταν θα έρθει ένα μωρό θα σας τρελάνουν εντελώς..   

[Nicol_]

21 ώρες πρίν, pinelopi30 είπε:

Καλησπέρα και πάλι!

Ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις και την υποστήριξη. Είχα αρχίσει να πιστεύω πως γίνομαι υπερβολική ή παράξενη. Τα τελευταία χρόνια, όταν πλησιάζουν οι γιορτές μεταμορφώνομαι στον θυληκό Εμπενίζερ Σκρουτζ που θέλει να εξαφανίσει τα Χριστούγεννα. Τον πρώτο καιρό τους άφηνα να τρώγονται μεταξύ τους και ανεχόμουν αυτόν τον βουβό πόλεμο, αλλά κάποια στιγμή φοβήθηκα μήπως ξεφύγουν τα πράγματα και δε μαζεύεται μετά η κατάσταση. Όλο αυτό το στρες είχε αρχίσει να εκδηλώνεται προκαλώντας μου διάφορα ψυχοσωματικά στο παρελθόν (συμπτώματα αμηνόρροιας και άλλα τέτοια ωραία...). Κάπου εκεί θορυβήθηκα...

Πράγματι έχω σκεφτεί ότι μπορεί να το βλέπουν σαν ένα παιχνίδι, ιδίως οι δικοί μου που δεν έχουν ενδιαφέροντα. Όπως ανέφερα, το πρόβλημα ξεκινάει με τη μητέρα μου και ως γνωστόν, ενός κάκου μύρια έπονται. Φυσικά οι υπόλοιποι δεν είναι άμοιροι ευθυνών. Μιλάμε τώρα για ανθρώπους ηλικίας 55-65 ετών που δεν παραδέχονται την αδυναμία συνύπαρξής τους και αντιδρούν ανώριμα. Φέτος για πρώτη φορά τους εξηγήσαμε πώς νιώθουμε με όλο αυτό, πως αποδεχτήκαμε το γεγονός ότι δεν ταιριάζουν και πως ήρθε πια η ώρα να βρισκόμαστε χωριστά... να κοπούν λίγο οι επαφές για να μην καταπιέζεται κανείς τους. Ίσα ίσα δηλαδή που τους ενθαρρύνουμε να κάνουν αυτό που αισθάνονται. Ποτέ δεν τους απαγορεύσαμε να μιλήσουν ή να συναντηθούν αν το θελήσουν οι ίδιοι, αρκεί να μην είμαστε εμείς μπροστά, να μην εισπράττουμε αυτή την αρνητικότητα. Δεν μπορούμε να τους συνοδεύουμε παντού. Μόνο η πεθερά μου το δέχτηκε αναίμακτα, και με λίγη συζήτηση παραπάνω το δέχτηκε κι ο πεθερός μου. Ακούστηκαν βέβαια ατάκες όπως '' δεν είναι ωραία πράγματα αυτά'', ''οι οικογένειες παρεξηγούνται και τα ξαναβρίσκουν''. Οι δικοί μου είχαν μια απάντηση του τύπου ''δε θα μου πεις εσύ τι θα κάνω''. Εντάξει, ο απόλυτος μαζοχισμός!

Λοιπόν, τα ταξίδια και οι εκδρομές που και που είναι όντως η ιδανική λύση. Έλα όμως που ο άντρας μου τους λυπάται όλους και ποτέ δε θέλει να φύγει αυτές τις μέρες ούτε για μονοήμερη. Μου λέει πως οι μέρες αυτές είναι οικογενειακές, πως δε θα έχουμε τους γονείς μας για πάντα και μια μέρα θα τους νοσταλγούμε, πως αύριο μεθαύριο θα έχουμε ένα παιδί και δεν είναι λύση η φυγή. Να ξεκαθαρίσω πως δεν είναι μαμάκιας, ίσα ίσα τάσσεται πάντα με το μέρος μου απλά δεν του πάει η καρδιά να τους στεναχωρήσει. Φέτος, από επιλογή κάναμε αλλαγή του χρόνου στο σπιτάκι μας ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ, οι δυό μας στον καναπέ με ταινία. Τα αδέρφια μας δούλευαν. Οι δικοί μου έκαναν ρεβεγιόν έξω και οι δικοί του σε φιλικό σπίτι. Κι ο καλός μου ήταν μες τις τύψεις επειδή διεκδικήσαμε μια μέρα για τον εαυτό μας.

Τι να πω βρε παιδιά... Ξέρω γονείς που γίνονται θυσία για τα παιδιά τους κι εκείνα τους έχουν γραμμένους. Τους μασάνε ό,τι μπορούν και μετά δεν τους παίρνουν ούτε ένα τηλέφωνο, δεν μπορούν να διαθέσουν ούτε 5 λεπτά από τον χρόνο τους για να τους κάνουν λίγη παρέα ή να τους βοηθήσουν σε κάτι. Κι εμείς δουλεύουμε 12 ώρες τη μέρα, μένουμε στο ενοίκιο δίχως ενίσχυση (οικονομική και μη),  τρέχουμε να τους εξυπηρετήσουμε για τα πάντα, Χριστούγεννα-Πάσχα είναι αφιερωμένα σε γονείς και παρ'όλα αυτά όταν έρχεται η ώρα να φύγουμε μας κοιτούν σαν εκαταλελειμμένα κουτάβια...!

Ο αντρα σου φιλη μου πασχει απο αυτο που πασχουν τα περισσοτερα παιδια των ελληνικων οικογενειων..Ενοχικα. Με προσεκτικα σχεδιασμενη μεθοδολογια επι σειρα ετων εισχωρουν μεσα μας και μετα αντε να τα βγαλεις χαχα.. Μπορεις να του πεις οτι η δουλεια ενος ενηλικα δεν ειναι να κραταει συντροφια τους γονεις του.Οι δικοι του εχουν ο ενας τον αλλο και εσεις την οικογενεια σας. Μπορουν και οι ιδιοι να κανουν ενα ταξιδι η να κανονισουν κατι διαφορετικο την πρωτοχρονια.Επισης δεν υπαρχει γραπτός κανονας οτι τις γιορτες τις περναμε μονιμα με την οικογενεια μας.Τις περναμε οπως θελουμε και οπως μας κανει κεφι.Αν φοβαται οτι καποια μερα θα φυγουν μπορει να αναζηταει τη συντροφια τους πιο συχνα,να πηγαινει να τους βλεπει σπιτι τους,να περναει χρονο μαζι τους και οχι να επιμενει να περνατε αυτο τον παραλογισμο σε καθε γορτη. Αν δηλαδη ζησουν μεχρι τα 100 σας βλεπω με χαπια καθε Χριστουγεννα και γιορτες. Λιγο λογικη σκεψη θελει και συζητηση. Ουτε πρεπει απο τη στιγμη που σε βαραινει εσενα τοσο αυτο, και σου δημιουργει μεχρι ψυχοσωματικα,να σου ζηταει να το περνας για να μη τους κακοκαρδισει. Αν θελει μπορει να πηγαινει ο ιδιος να περναει μαζι τους χρονο στις γιορτες,δεν χρειαζεται να τραβαει και σενα σε αυτο.Πιστεψε με το εχω κανει.

Το αστειο ειναι οτι ειμαστε ελευθεροι ανθρωποι και μπορουμε να κανουμε οτι αγαπαμε πραγματικα,αλλα επιλεγουμε να περιπλεκουμε τα πραγματα για ψυχολογικους λογους και εγκλωβιζομαστε σε καταστασεις που δεν μας αρεσουν.Ενω μπορουμε απλα να μη το κανουμε. Τοσο απλο

Συζητησε το μαζι του

[pinelopi30]

Σας ευχαριστώ όλες για τον χρόνο και τις συμβουλές σας. Τελικά είναι κι αυτό ένα θέμα που έχει απασχολήσει πολύ κόσμο, κρίνοντας από τα λεγόμενα σας. Σήμερα έδειξα τις απάντησεις στον άντρα μου και φάνηκε λίγο να αφυπνίζεται προς μεγάλη μου έκπληξη. Του χρόνου, να 'μαστε καλά θα φροντίσω ο νέος χρόνος να μας βρει κάπου μακριά, το δικαιούμαστε νομίζω, όπως όλοι.

Καλώς σας βρήκα λοιπόν!

Θα τα λέμε εδώ γύρω.