Έχασα το μωρό μου 31 εβδομάδων

[palmoira]

Πάλι αυτή η θλιβερή μέρα...εκεί να θυμίζει το μωρό που χάθηκε τόσο άδικα. Νόμιζα ότι φέτος θα πονούσα λιγότερο αλλά έπεσα εξω.  Θυμάμαι με κάθε λεπτομέρεια τι έγινε και πότε έγινε. Μη με πείτε αχάριστη, έχω οντως στην αγκαλιά μου ένα υπέροχο κοριτσάκι όμως ο πόνος για το αγοράκι μου είναι ο ίδιος. 2 χρόνια λοιπόν πέρασαν. Απίστευτο το πως ο χρόνος περνάει και προσπαθεί να απαλύνει τις πληγές. Δε θέλω η κόρη μου να σηκώνει το βάρος της παρηγοριάς του αδερφού που δεν θα γνωρίσει ποτέ. Όταν θα μπορεί να καταλάβει θα της μιλήσω, όλα θέλω να τα ξέρει.

[Penny...]

Just now, palmoira είπε:

Πάλι αυτή η θλιβερή μέρα...εκεί να θυμίζει το μωρό που χάθηκε τόσο άδικα. Νόμιζα ότι φέτος θα πονούσα λιγότερο αλλά έπεσα εξω.  Θυμάμαι με κάθε λεπτομέρεια τι έγινε και πότε έγινε. Μη με πείτε αχάριστη, έχω οντως στην αγκαλιά μου ένα υπέροχο κοριτσάκι όμως ο πόνος για το αγοράκι μου είναι ο ίδιος. 2 χρόνια λοιπόν πέρασαν. Απίστευτο το πως ο χρόνος περνάει και προσπαθεί να απαλύνει τις πληγές. Δε θέλω η κόρη μου να σηκώνει το βάρος της παρηγοριάς του αδερφού που δεν θα γνωρίσει ποτέ. Όταν θα μπορεί να καταλάβει θα της μιλήσω, όλα θέλω να τα ξέρει.

Φιλη μου αγαπημένη εσυ ποιος πες μου μονο ποιος θα τολμησει να σε πει αχάριστη ;; ποτε δεν περναει να ξερεις αυτός ο πονος δεν περνάει απλα τον συνηθίζουμε και εγω εχω τον μικρο μου επιτέλους αλλα συνεχεια σκέφτομαι τον αδελφό του στον ουρανο και κλαιω καποιες φορες εζησα πολύ πονο και κλαμα δεν χρειάζεται να σου πω ξερεις να νιωθεις οπως θες ο πονος της μανας δεν περνάει κοριτσι μοη σε αγαπω και σε σενα και την μπεμπα σου να προσεχεις οτι θες ειμαι εδω @palmoira

[mama82]

Εχοντας χάσει το 1ο μου παιδάκι στις 34 βδομάδες 5 χρόνια πριν, και έχοντας πλέον στην αγκαλιά μου 2 παιδιάκια, θέλω να σου πω ότι δεν είσαι μονη σου.. Κανένα παιδάκι δεν μπορεί να αντικαταστήσει αυτό που χάσαμε. Απλώς η ζωή μας φέρνει άλλες χαρές οι οποίες είναι ικανές να ισοσταθμίσουν τον πόνο. Εμένα μου φαίνεται απολύτα λογικό και φυσιολογικό να πονάμε για τα παιδάκια που χάσαμε, αφύσικο θα ήταν το αντίθετο. Δώσε δικαίωμα στον εαυτό σου να ποναεί για την απώλια όποτε το έχει ανάγκη. Να χαίρεσαι το κοριτσάκι σου!!!

[boukitsa123]

Just now, palmoira είπε:

Πάλι αυτή η θλιβερή μέρα...εκεί να θυμίζει το μωρό που χάθηκε τόσο άδικα. Νόμιζα ότι φέτος θα πονούσα λιγότερο αλλά έπεσα εξω.  Θυμάμαι με κάθε λεπτομέρεια τι έγινε και πότε έγινε. Μη με πείτε αχάριστη, έχω οντως στην αγκαλιά μου ένα υπέροχο κοριτσάκι όμως ο πόνος για το αγοράκι μου είναι ο ίδιος. 2 χρόνια λοιπόν πέρασαν. Απίστευτο το πως ο χρόνος περνάει και προσπαθεί να απαλύνει τις πληγές. Δε θέλω η κόρη μου να σηκώνει το βάρος της παρηγοριάς του αδερφού που δεν θα γνωρίσει ποτέ. Όταν θα μπορεί να καταλάβει θα της μιλήσω, όλα θέλω να τα ξέρει.

Όχι βρε δεν την αγαπάς επειδή δεν έχεις το άλλο σου μωρό την αγαπάς επειδή είναι παιδί σου λυπάμαι πολύ για την απώλεια σου αν θες επισκέψου έναν ειδικό στο περιγεννητικό πένθος και σε καμία περίπτωση μην κρατάς τα συναισθήματα σου άσε τα να εκτονωθούν

[palmoira]

17 ώρες πρίν, boukitsa123 είπε:

Όχι βρε δεν την αγαπάς επειδή δεν έχεις το άλλο σου μωρό την αγαπάς επειδή είναι παιδί σου λυπάμαι πολύ για την απώλεια σου αν θες επισκέψου έναν ειδικό στο περιγεννητικό πένθος και σε καμία περίπτωση μην κρατάς τα συναισθήματα σου άσε τα να εκτονωθούν

Εννοειται ότι την λατρεύω μόνο επειδή είναι παιδί μου! Όταν λέω ότι δεν θέλω να σηκώνει το βάρος της απώλειας εννοώ ότι δεν μπορώ να ακούω ότι εντάξει ήρθε τώρα το κοριτσάκι σου και όλα μια χαρά....Δεν έκανα ένα παιδί για να παρηγορηθώ για την απώλεια του πρώτου.  Σας ευχαριστώ όλες για τα όμορφα λόγια! 

[bella32]

Just now, palmoira είπε:

Εννοειται ότι την λατρεύω μόνο επειδή είναι παιδί μου! Όταν λέω ότι δεν θέλω να σηκώνει το βάρος της απώλειας εννοώ ότι δεν μπορώ να ακούω ότι εντάξει ήρθε τώρα το κοριτσάκι σου και όλα μια χαρά....Δεν έκανα ένα παιδί για να παρηγορηθώ για την απώλεια του πρώτου.  Σας ευχαριστώ όλες για τα όμορφα λόγια! 

πόσο σε καταλαβαίνω..κάνω κι εγώ τις ίδιες σκέψεις..και με στεναχωρεί τόσο πολύ όταν μου λένε αχ είδες τώρα που έκανες το παιδάκι σου όλα καλά.. εγώ δεν έκανα το μωρό μου για να ξεχασω το αγγελάκι μου..πως άλλωστε μπορώ να ξεχάσω  το αγγελάκι μου..νιώθω κιεγω ένα μουδιασμα..κάθε χρόνο αυτές τις μερες..

[Mpoumpou23]

On 4/10/2019 at 4:31 ΜΜ, palmoira είπε:

Πάλι αυτή η θλιβερή μέρα...εκεί να θυμίζει το μωρό που χάθηκε τόσο άδικα. Νόμιζα ότι φέτος θα πονούσα λιγότερο αλλά έπεσα εξω.  Θυμάμαι με κάθε λεπτομέρεια τι έγινε και πότε έγινε. Μη με πείτε αχάριστη, έχω οντως στην αγκαλιά μου ένα υπέροχο κοριτσάκι όμως ο πόνος για το αγοράκι μου είναι ο ίδιος. 2 χρόνια λοιπόν πέρασαν. Απίστευτο το πως ο χρόνος περνάει και προσπαθεί να απαλύνει τις πληγές. Δε θέλω η κόρη μου να σηκώνει το βάρος της παρηγοριάς του αδερφού που δεν θα γνωρίσει ποτέ. Όταν θα μπορεί να καταλάβει θα της μιλήσω, όλα θέλω να τα ξέρει.

@palmoira κοριτσάκι μου πόσο σε καταλαβαίνω   στις 27 του μήνα πάνε και για εμένα 2 χρόνια που έχασα το αγοράκι μου στις 30 εβδομάδες. Έχω τον μπέμπη μου δίπλα μου και σκέφτομαι ότι θα είχε έναν μεγαλύτερο αδερφό που  όμως είναι άγγελος στον ουρανό. Κι εγώ νόμιζα ότι δε θα πονέσω φέτος όπως πονούσα και πέρυσι στον 1 χρόνο, αλλά όσο πλησιάζει αυτη τη μέρα το σκέφτομαι όλο και περισσότερο και θυμάμαι την κάθε λεπτομέρεια. Θα πάω οπωσδήποτε να του βάλω λουλούδια στον τάφο του γιατί δεν θα τον ξεχάσω ποτέ.

[island1]

On 4/10/2019 at 4:31 ΜΜ, palmoira είπε:

Πάλι αυτή η θλιβερή μέρα...εκεί να θυμίζει το μωρό που χάθηκε τόσο άδικα. Νόμιζα ότι φέτος θα πονούσα λιγότερο αλλά έπεσα εξω.  Θυμάμαι με κάθε λεπτομέρεια τι έγινε και πότε έγινε. Μη με πείτε αχάριστη, έχω οντως στην αγκαλιά μου ένα υπέροχο κοριτσάκι όμως ο πόνος για το αγοράκι μου είναι ο ίδιος. 2 χρόνια λοιπόν πέρασαν. Απίστευτο το πως ο χρόνος περνάει και προσπαθεί να απαλύνει τις πληγές. Δε θέλω η κόρη μου να σηκώνει το βάρος της παρηγοριάς του αδερφού που δεν θα γνωρίσει ποτέ. Όταν θα μπορεί να καταλάβει θα της μιλήσω, όλα θέλω να τα ξέρει.

Αγαπημένη μου....ο πόνος θα είναι πάντα εκεί κ κανένα μωρό δεν θα σβήσει αυτό που έφυγε....έχασα 5 σε πολύ πρώιμες κυήσεις..η κόρη μου δεν έσβησε κανένα....αυτό που συμβαίνει,που ο θεός έχει αφήσει να συμβαίνει ευτυχώς,είναι με τα χρόνια ο πόνος να μουδιάζει...η κόρη σου δε θα σηκώνει κανένα σταυρό...ο αδερφός της είναι κομμάτι της γέννησης της...εγώ έτσι το βλέπω...θα πω στο παιδί μου όταν θα είναι έτοιμο να ακούσει όλη την ιστορία του...κ αυτό το κομμάτι( ειδικά ούσα γυναίκα κι η ίδια μεγαλώνοντας θα καταλάβει) .κανένας δε σηκώνει σταυρό σε μια οικογένεια..τώρα σου φαίνεται έτσι..όπως οικογένειες με άτομα ΑΜΕΑ έτσι κι αυτές με απώλειες πορεύονται σαν μια γροθιά.Το παιδί σου μεγαλώνοντας θα καταλάβει πάρα πολλά για τη δύναμη της μητέρας του ( κ τις αδυναμίες της) κ για το πώς ήρθε στη ζωή.Ειναι πλασμένο με πολλά δάκρυα πολύ πόνο αλλά κ πολύ θέληση κ αγάπη..κι αυτά τα υλικά μόνο βαριδια δεν είναι.Δεν θα το ξεπεράσεις...ψέματα σε θα σου πω...έλεγα στην @ΝΙΚΗΑΝΤΩΝΙΑ@νικηαντωνια81Που την ξέρω πολύ καιρό εδώ μέσα ότι απορώ με τη γυναικεία μας φύση..εκείνη έχασε παιδάκι μεγαλύτερο( όπως κ τόσες άλλες) κ έχει ήδη ένα..που βρίσκεται αυτή η δύναμη; Δεν ξέρω Παλμοιρα μου...ξέρω ότι η ζωή μας τράβα μπροστά...κι όταν έχουμε ήδη ένα παιδί είναι χρέος...ψυχικό χρέος...θα μουδιάσει ο πόνος..θα είναι όμως πάντα εκεί...δεν ξέρω αν γεννήσεις με καισαρική αλλά μια πονεμένη μαμά μου είχε πει αυτό στο μαιευτήριο...μοιάζει με την καισαρική...δεν πονάει κάθε μέρα αλλά όταν αλλάζει ο καιρός είναι εκεί...κ το σημάδι της δε φεύγει ποτέ..

[νικηαντωνια81]

Palmoira έχασα την κόρη μου πριν 3 μήνες. 4 χρόνων τα δίδυμα έχω τον Νικόλα τώρα. Ήταν ένα παιδί που γεννήθηκε με σοβαρή ατρησια οισοφάγου, νοσηλειες; Σε νοσοκομεία, αεροδιακομιδές με ειδική πτήση μόνο για εμάς με συνοδεία ΕΚΑΒ κάθε 6 μήνες στην Γαλλία για χειρουργεία καθότι η Ελλάδα δεν μπορούσε να το αντιμετωπίσει. Το κατώφλι του θανάτου το πέρασε πολλές φορές.

Βλέπεις τα ελληνικά νοσοκομεία δεν έχουν υποδομές. Το παιδί μου κόλλησε ένα κάρο μικρόβια από την ΜΕΝΝ του Αγλαΐα Κυριακού τα οποία την οδήγησαν στο θάνατο. 

Το παιδί μου είχε τραχειοστομια , γαστρονομία κ ένα κάρο άλλες ατομικές τις οποίες μειώσαμε κ είχαν μείνει 2. Την είχαμε σπίτι από 8 μηνών μέχρι τότε το σπίτι της ήταν το νοσοκομείο. Το παιδί μου το είδα μετά που σαραντησα. Δεν με άφηναν να πάω στο Παίδων. Μένω Χανιά βλέπεις.

Είχα κ το άλλο μωρό βλέπεις, κ πηγαινοερχόμουν Αθήνα Χανιά. Πήγαινα πρωί γυρνούσα βράδυ.

Το παιδί πέρασε πολλά κ στην Κρήτη πάλι νοσοκομεία κλπ κλπ. Την είχα φέρει όμως σε ένα καλό επίπεδο. Περπατούσε σχεδόν μόνη της, έτρωγε δειλά δειλά, δεν μιλούσε βέβαια λόγω τραχειοστομιας, θα την έβγαζε σχετικά σύντομα. Θα πηγαίναμε πάλι Γαλλία τον περασμένο μήνα, δεν προλάβαμε δυστυχώς. 

Τον πέρυσινο χειμώνα τον περάσαμε στο νοσοκομείο. Συνέχεια ιώσεις, ενδοφλέβιες αντιβιωσεις κλπ.

Η τελευταία λοιμωξη ήταν αυτή της γαστρεντερίτιδας που κόλλησε από τον γιο μου. 

Αυτο ήταν κ το τέλος. Το 2ο βράδυ νοσηλείας ανεβάζει 40.5 πυρετό είχε αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση. Οι γιατροί εδώ στην παιδιατρική δεν μπορούσαν να την διακομισουν στην ΜΕΘ Ηρακλείου, θα πέθαινε είπαν στον δρόμο.

Εντέλει αφού την διασωληνωσαν το πρωί, ήταν ήδη μισό πεθαμένο το παιδί έπαθε ανακοπή μέσα στο ασθενοφόρο λίγο πριν φύγουμε από το κωλονοσοκομειο της πόλης μου.

Μπαίνω στην ανάνηψη βλέπω το παιδί μου νεκρό. Ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί, να χαθώ ρε παιδί μου. Έπεσα πάνω της και την φώναζα σήκω Εμμανουέλα, εσύ ήσουν πάντα μαχήτρια. Δεν γίνεται να με αφήσεις.

Η Εμμανουέλα ήταν , ειναι κ θα είναι η ζωή μου.

Έχω τον αδελφό της αλλά το καθε παιδί είναι ξεχωριστό, διαφορετικο. Σίγουρα είναι η παρηγοριά μου κ η δύναμη να συνεχίσω αλλιώς δεν ξέρω που θα ήμουν.

Όσα παιδιά και να κάνουμε λοιπόν αυτό που πέθανε δεν θα ξεχαστεί. Τέλος!

 

[Ilios]

Just now, νικηαντωνια81 είπε:

Palmoira έχασα την κόρη μου πριν 3 μήνες. 4 χρόνων τα δίδυμα έχω τον Νικόλα τώρα. Ήταν ένα παιδί που γεννήθηκε με σοβαρή ατρησια οισοφάγου, νοσηλειες; Σε νοσοκομεία, αεροδιακομιδές με ειδική πτήση μόνο για εμάς με συνοδεία ΕΚΑΒ κάθε 6 μήνες στην Γαλλία για χειρουργεία καθότι η Ελλάδα δεν μπορούσε να το αντιμετωπίσει. Το κατώφλι του θανάτου το πέρασε πολλές φορές.

Βλέπεις τα ελληνικά νοσοκομεία δεν έχουν υποδομές. Το παιδί μου κόλλησε ένα κάρο μικρόβια από την ΜΕΝΝ του Αγλαΐα Κυριακού τα οποία την οδήγησαν στο θάνατο. 

Το παιδί μου είχε τραχειοστομια , γαστρονομία κ ένα κάρο άλλες ατομικές τις οποίες μειώσαμε κ είχαν μείνει 2. Την είχαμε σπίτι από 8 μηνών μέχρι τότε το σπίτι της ήταν το νοσοκομείο. Το παιδί μου το είδα μετά που σαραντησα. Δεν με άφηναν να πάω στο Παίδων. Μένω Χανιά βλέπεις.

Είχα κ το άλλο μωρό βλέπεις, κ πηγαινοερχόμουν Αθήνα Χανιά. Πήγαινα πρωί γυρνούσα βράδυ.

Το παιδί πέρασε πολλά κ στην Κρήτη πάλι νοσοκομεία κλπ κλπ. Την είχα φέρει όμως σε ένα καλό επίπεδο. Περπατούσε σχεδόν μόνη της, έτρωγε δειλά δειλά, δεν μιλούσε βέβαια λόγω τραχειοστομιας, θα την έβγαζε σχετικά σύντομα. Θα πηγαίναμε πάλι Γαλλία τον περασμένο μήνα, δεν προλάβαμε δυστυχώς. 

Τον πέρυσινο χειμώνα τον περάσαμε στο νοσοκομείο. Συνέχεια ιώσεις, ενδοφλέβιες αντιβιωσεις κλπ.

Η τελευταία λοιμωξη ήταν αυτή της γαστρεντερίτιδας που κόλλησε από τον γιο μου. 

Αυτο ήταν κ το τέλος. Το 2ο βράδυ νοσηλείας ανεβάζει 40.5 πυρετό είχε αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση. Οι γιατροί εδώ στην παιδιατρική δεν μπορούσαν να την διακομισουν στην ΜΕΘ Ηρακλείου, θα πέθαινε είπαν στον δρόμο.

Εντέλει αφού την διασωληνωσαν το πρωί, ήταν ήδη μισό πεθαμένο το παιδί έπαθε ανακοπή μέσα στο ασθενοφόρο λίγο πριν φύγουμε από το κωλονοσοκομειο της πόλης μου.

Μπαίνω στην ανάνηψη βλέπω το παιδί μου νεκρό. Ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί, να χαθώ ρε παιδί μου. Έπεσα πάνω της και την φώναζα σήκω Εμμανουέλα, εσύ ήσουν πάντα μαχήτρια. Δεν γίνεται να με αφήσεις.

Η Εμμανουέλα ήταν , ειναι κ θα είναι η ζωή μου.

Έχω τον αδελφό της αλλά το καθε παιδί είναι ξεχωριστό, διαφορετικο. Σίγουρα είναι η παρηγοριά μου κ η δύναμη να συνεχίσω αλλιώς δεν ξέρω που θα ήμουν.

Όσα παιδιά και να κάνουμε λοιπόν αυτό που πέθανε δεν θα ξεχαστεί. Τέλος!

 

Με δάκρυα στα μάτια διάβασα την ιστορία σου.Μαχητρια πραγματικά η κορούλα σου ,πέρασε πολλά.Δεν ξεχνιέται όχι, ποτέ!!!Καλή δύναμη σου εύχομαι μέσα από την καρδιά μου

[ΒαλεντιναΧ]

5 ώρες πρίν, νικηαντωνια81 είπε:

Palmoira έχασα την κόρη μου πριν 3 μήνες. 4 χρόνων τα δίδυμα έχω τον Νικόλα τώρα. Ήταν ένα παιδί που γεννήθηκε με σοβαρή ατρησια οισοφάγου, νοσηλειες; Σε νοσοκομεία, αεροδιακομιδές με ειδική πτήση μόνο για εμάς με συνοδεία ΕΚΑΒ κάθε 6 μήνες στην Γαλλία για χειρουργεία καθότι η Ελλάδα δεν μπορούσε να το αντιμετωπίσει. Το κατώφλι του θανάτου το πέρασε πολλές φορές.

Βλέπεις τα ελληνικά νοσοκομεία δεν έχουν υποδομές. Το παιδί μου κόλλησε ένα κάρο μικρόβια από την ΜΕΝΝ του Αγλαΐα Κυριακού τα οποία την οδήγησαν στο θάνατο. 

Το παιδί μου είχε τραχειοστομια , γαστρονομία κ ένα κάρο άλλες ατομικές τις οποίες μειώσαμε κ είχαν μείνει 2. Την είχαμε σπίτι από 8 μηνών μέχρι τότε το σπίτι της ήταν το νοσοκομείο. Το παιδί μου το είδα μετά που σαραντησα. Δεν με άφηναν να πάω στο Παίδων. Μένω Χανιά βλέπεις.

Είχα κ το άλλο μωρό βλέπεις, κ πηγαινοερχόμουν Αθήνα Χανιά. Πήγαινα πρωί γυρνούσα βράδυ.

Το παιδί πέρασε πολλά κ στην Κρήτη πάλι νοσοκομεία κλπ κλπ. Την είχα φέρει όμως σε ένα καλό επίπεδο. Περπατούσε σχεδόν μόνη της, έτρωγε δειλά δειλά, δεν μιλούσε βέβαια λόγω τραχειοστομιας, θα την έβγαζε σχετικά σύντομα. Θα πηγαίναμε πάλι Γαλλία τον περασμένο μήνα, δεν προλάβαμε δυστυχώς. 

Τον πέρυσινο χειμώνα τον περάσαμε στο νοσοκομείο. Συνέχεια ιώσεις, ενδοφλέβιες αντιβιωσεις κλπ.

Η τελευταία λοιμωξη ήταν αυτή της γαστρεντερίτιδας που κόλλησε από τον γιο μου. 

Αυτο ήταν κ το τέλος. Το 2ο βράδυ νοσηλείας ανεβάζει 40.5 πυρετό είχε αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση. Οι γιατροί εδώ στην παιδιατρική δεν μπορούσαν να την διακομισουν στην ΜΕΘ Ηρακλείου, θα πέθαινε είπαν στον δρόμο.

Εντέλει αφού την διασωληνωσαν το πρωί, ήταν ήδη μισό πεθαμένο το παιδί έπαθε ανακοπή μέσα στο ασθενοφόρο λίγο πριν φύγουμε από το κωλονοσοκομειο της πόλης μου.

Μπαίνω στην ανάνηψη βλέπω το παιδί μου νεκρό. Ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί, να χαθώ ρε παιδί μου. Έπεσα πάνω της και την φώναζα σήκω Εμμανουέλα, εσύ ήσουν πάντα μαχήτρια. Δεν γίνεται να με αφήσεις.

Η Εμμανουέλα ήταν , ειναι κ θα είναι η ζωή μου.

Έχω τον αδελφό της αλλά το καθε παιδί είναι ξεχωριστό, διαφορετικο. Σίγουρα είναι η παρηγοριά μου κ η δύναμη να συνεχίσω αλλιώς δεν ξέρω που θα ήμουν.

Όσα παιδιά και να κάνουμε λοιπόν αυτό που πέθανε δεν θα ξεχαστεί. Τέλος!

 

Με εκανες να κλαψω...ενω ηθελα να σου γραψω δεν ξερω τι....μαχητρια η κορη σου μαχητρια κ εσυ! Θα προσεχει τον αδερφο της απο ψηλα...καλη δυναμη π απο οτι βλεπω την εχεις κ με το παραπανω! Δυσκολος αγωνας κ δεν ηρθε η δικαιωση...Λυπαμαι!!!

[νικηαντωνια81]

Είχα βάλει στοίχημα ότι θα ερχόταν η δικαίωση . Ήμουν σίγουρη δεν το πίστευα οτι.μετα από τόσο αγώνα και που το παιδί είχε φτάσει σε ένα πολύ καλό επίπεδο θα πέθαινε με αφορμή μια γαστρεντερίτιδα.

Δεν το χωράει ο ανθρώπινος νους κορίτσια.

[ΒαλεντιναΧ]

Just now, νικηαντωνια81 είπε:

Είχα βάλει στοίχημα ότι θα ερχόταν η δικαίωση . Ήμουν σίγουρη δεν το πίστευα οτι.μετα από τόσο αγώνα και που το παιδί είχε φτάσει σε ένα πολύ καλό επίπεδο θα πέθαινε με αφορμή μια γαστρεντερίτιδα.

Δεν το χωράει ο ανθρώπινος νους κορίτσια.

Αυτο σκεφτομουν κ εγω να πηγαινει καλα να δειχνει η αναρρωση καλη κ τελικα.....ΤΙΠΟΤΑ....

Τι να πω τοσος αγωνας σε τοσο σημαντικα θεματα κ να φευγει με κατι τοσο απλο! Λυπαμαι απεριοριστα!

[palmoira]

Just now, νικηαντωνια81 είπε:

Είχα βάλει στοίχημα ότι θα ερχόταν η δικαίωση . Ήμουν σίγουρη δεν το πίστευα οτι.μετα από τόσο αγώνα και που το παιδί είχε φτάσει σε ένα πολύ καλό επίπεδο θα πέθαινε με αφορμή μια γαστρεντερίτιδα.

Δεν το χωράει ο ανθρώπινος νους κορίτσια.

Ειλικρινα δεν έχω λόγια! Είσαι πραγματικά αξιέπαινη για τον τρόπο που αντιμετωπίζεις ένα τόσο τραγικό συμβάν. Λυπαμαι πολύ για την απώλεια σου όπως και για τις απώλειες όλων των κοριτσιών εδώ. Η αλήθεια είναι ότι όταν έχεις δει το παιδί, το έχεις αγκαλιάσει, το έχεις φιλήσει είναι τραγικό να το χάνεις έτσι. Εγώ δεν έχω μνήμες από το αγοράκι μου, είναι ίσως λίγο πιο εύκολο να το διαχειριστώ.  Εσυ όμως είσαι πραγματική ηρωίδα. 

Καθε φορά που διαβάζω εδώ το θέμα πηγαίνω και χαζεύω την κόρη μου και της δίνω ένα φιλί. Την αγάπη και τα χάδια που δεν εδωσα στο πρώτο παιδί θέλω να τη δώσω όλη σε εκείνη. 

[νικηαντωνια81]

Η μάνα πονάει είτε το αγκάλιασε είτε όχι. Αυτό πιστεύω.

Μου λένε έχεις αλλο ένα παιδί πρέπει να το προσέξεις.

Ναι οκ εννοείται δεν το συζητώ

Όμως το κενό δεν καλύπτεται.

Πώς να το κάνουμε;

Ακόμα και αναμνησεις να μην έχεις μεγάλωσε μέσα σου.

Δεν αντέχεται δεν ξεπερνιέται.