Έχασα το μωρό μου 31 εβδομάδων

[palmoira]

Καλησπέρα σας,

η τύχη τα έφερε έτσι που από το θέμα μανούλες Δεκεμβρίου 2017 να πρέπει να γράφω εδώ. Λίγα λόγια για την ιστορία μου. 4 χρόνια παντρεμένη και στο 6μηνο ένα άσχημο προαίσθημα μας οδήγησε σε εξετάσεις. Εκεί ανακάλυψα ότι έχω μονοκερο μήτρα εκ γενετής, η αριστερή σάλπιγγα υπό πλασμένη και η δεξιά μη διαπερατή. Σοκ πρώτο, μπορείς να μείνεις έγκυος μόνο με εξωσωματική, μου είπε ο τότε γυναικολόγος μου. Εντάξει λέω, θα δοκιμάσουμε και θα τα καταφέρουμε, ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία είμαι. 3 προσπάθειες πέρασαν από τότε και μια μεταφορά κατεψυγμένων εμβρύων η οποία πέρυσι τον Αύγουστο μας έδωσε  το πρώτο θετικό τεστ. Δυστυχώς η χαρά μας κράτησε πολύ λίγο γιατί η κύηση παλινδρομήσε στις 8 εβδομάδες. Μάζεψα τα κομμάτια μου, αλλάξαμε γιατρό και με αισιοδοξία ξεκινήσαμε το Μάρτιο τη νέα προσπάθεια. Και ναι, όλα πήγαν επιτέλους καλά. Το μωρό μας ένα υγιέστατο αγοράκι μεγάλωνε φυσιολογικά. Αυχενική διαφάνεια τέλεια, Β επιπέδου το ίδιο. Τον Αύγουστο για προληπτικούς λόγους προχωρήσαμε σε περιδεση λόγω της μονοκερου μήτρας και κάναμε τις ωραιότερες διακοπές. Όνειρα και σκέψεις για το πως θα είναι η ζωή μας από εδώ και πέρα με ένα μωρό, πώς θα φτιάξουμε το δωμάτιο. Παρακολουθούσα σεμινάρια για το θηλασμό, τη φροντίδα του μωρού και σταμάτησα και τη δουλειά αμέσως μετά τις διακοπές γιατί δεν ήθελε ο γιατρός μου να κουράζομαι. Στις 19/9 πήγαμε προγραμματισμένα στο γιατρό να δούμε το μωρό μας. Όλα καλά. Πήρε βάρος, η αιμάτωση καλή, η καρδούλα του φυσιολογική. Θα γεννούσα στις 38 εβδομάδες με καισαρική και γενικά ήξερα ότι λόγω της μονοκερου μήτρας θα είχαμε ένα σχετικά μικρό μωράκι περίπου 2.5 κιλά. Λόγω έλλειψης χώρου δεν περιμένουμε κάποιο μεγάλο μωρό μου έλεγε ο γιατρός αλλά να μη στεναχωριέμαι 2.5 κιλά είναι ένα φυσιολογικοτατο μωράκι. Στις 3/10 , δυο εβδομάδες μετά,πήγαμε στο συνεργάτη του για Doppler. Εκεί χάσαμε τη γη κάτω από τα πόδια μας. Ενδομητριος θάνατος. Ένα νεκρό μωρό μέσα μου! Ένα νεκρό μωρό που επειδή επέπλεε στο αμνιακό υγρό και έκανε συσπάσεις και κινήσεις η μήτρα κουνιόταν μέσα μου με αποτέλεσμα να μην καταλάβω ότι ήταν νεκρό. Σε κατάσταση σοκ γυρίσαμε σπίτι μην πιστεύοντας αυτό που μας συμβαίνει. Ζούσα σε ένα παράλληλο σύμπαν και νόμιζα ότι κάποια στιγμή θα ξυπνήσω και θα είναι όλα ένας εφιάλτης. Το επόμενο πρωί πήγαμε στο μαιευτήριο και γέννησα με καισαρική. Μέχρι την τελευταία στιγμή είχα την ελπίδα ότι στον υπέρηχο πριν την καισαρική θα μου πουν ότι έχει γίνει λάθος. Έκλαιγα συνεχώς και το μόνο που ήθελα ήταν να τελειώσει αυτό το μαρτύριο. Μου έκαναν επισκληρίδειο και ελαφριά μέθη για να μη δω το μωρό την ώρα που έβγαινε. Όταν ξύπνησα το πρώτο που ρώτησα ήταν γιατί? Μου έδειξαν μια φωτογραφία με έναν κόμπο στον ομφάλιο λώρο. Αυτός ο κόμπος έσφιξε και έκοψε την παροχή οξυγόνου , αίματος και ταυτόχρονα ξερίζωσε ένα κομμάτι της καρδιάς μου. 31η εβδομάδα κύησης. Ολόκληρο παιδί που υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσε να γεννηθεί πρόωρο και το χειρότερο να μείνει στη θερμοκοιτίδα για κάποιο διάστημα. Όμως όχι, η μοίρα μας ήταν να γεννηθεί νεκρό. Μετά από τόσες προσπάθειες έπρεπε η μοίρα να μας στερήσει ένα παιδί με τον πιο σκληρό τρόπο. Η συνέχεια ήταν ακόμη πιο δύσκολη, όχι μόνο για εμένα αλλά και για το σύζυγο μου. Οι διαδικασίες και η γραφειοκρατία αμείλικτη. Σε δυο μέρες γύρισα σπίτι. Τα πράγματα ειχε μαζέψει ο άντρας μου σε κούτες για να μην τα δω. Ακόμη σε κούτες τα έχω σε μια άκρη από το σαλόνι και αποφεύγω να περάσω μπροστά τους. Αρχίσαμε να ακυρώνουμε τα έπιπλα και όλες τις διαδικασίες ετοιμασίας του δωματίου. 10 ημέρες μετά έγινε και η ταφή. Εγώ δεν άντεξα να πάω, αποχαιρετίσα το παιδί που δεν γνώρισα με ένα σημείωμα και ατέλειωτες ημέρες κλαίγοντας , ο σύζυγος μου ήταν εκεί. Δεν είπαμε σε κανέναν άλλο για την ταφή. Δεν θέλαμε. Εχουν περάσει 16 ημέρες από τότε. Ακόμη δε λέω να το πιστέψω. Οι σωματικοί πόνοι της καισαρικης έχουν υποχωρήσει, τα σημάδια όμως της εγκυμοσύνης στο σώμα μου κάθε φορά που με βλέπω γυμνή φροντίζουν να μου θυμίζουν όλα όσα συνέβησαν. Δε θέλω να με κοιτάω ακόμη, είναι πολύ σκληρό για εμένα. Δε θέλω όμως και να ξεχάσω τι έχει συμβεί. Πώς να ξεχάσω?Ριχνω όλες τις ευθύνες στον εαυτό μου, όχι για αυτό που συνεβει,αλλά για το γεγονός ότι στερώ από τον άνθρωπό μου τη δυνατότητα να γίνει πατέρας.προσπαθω να φανώ δυνατή και να λέω στον εαυτό μου ότι πρέπει να ξανά δοκιμάσουμε. Ότι η επόμενη φορά θα έχει καλύτερο τέλος και θα κρατήσω αγκαλιά το μωρό μας. Είμαι με τις ώρες μου, άλλες φορές καλά άλλες χάλια. Πολύ νωρίς ακόμη μου λένε όλοι. Ευτυχώς έχουμε μεγάλη στήριξη από τις οικογένειες μας και από φίλους. Υπάρχουν μέρες που δε θέλω να ακούω και να βλέπω κανεναν. Μόνο ο άντρας μου είναι η παρηγοριά μου. Δεν ξέρω τι θα έκανα χωρίς εκείνον. 

[Ζαχαρωτο]

Κορίτσι μου.τι να πω.ότι και να πω είναι δύσκολο.καμία γυναίκα να μην έρθει πότε σε αυτή την θέση.

Είναι δύσκολο να το ξεπεράσεις και ούτε πρόκειται ήταν ένα μικρό ανθρωπάκι λίγο ήθελε για να έρθει στην αγκαλιά σου.αλλά ο Θεός είχε άλλη γνώμη.ήταν τόσο καλό Που έπρεπε να πάει στον παράδεισο.Εσύ δεν φταις σε τίποτα.έκανες τα πάντα γι αυτό το μωρό.δεν μπορώ να δεχτώ ότι υγιεστατα μωράκια φεύγουν τόσο άδικα.από έναν κόμπο στον ομφάλιο.είναι άδικο.

Μίλησε με έναν ειδικό.πρόσεχε τον εαυτό Σου πρόσεχε την επιλοχειο.μην βιαστείς για τίποτα δωσε χρόνο σε εσένα στο σώμα σου και στον αντρουλη σου.δεν φταίει κανείς σας.

Ζωή σε λόγου σας.να ζήσετε να το θυμόσαστε.εύχομαι όταν είστε ψυχολογικά έτοιμη να έρθει στην αγκαλιά σας ένα υγιέστατο μωρακι

[agapi27]

@palmoiraλυπαμαι πάρα πολύ.

Μην εχεις ενοχές για τιποτα.

Εγω θα σου ευχηθω να ηρεμησεις και να ΄΄ξεχασεις΄΄ γρηγορα.

Για ο,τι θες,ειμαι εδω.

Επεξεργάστηκαν Οκτώβριος 20,2017 by agapi27

[palmoira]

πρίν από 32 λεπτά , agapi27 είπε:

@palmoiraλυπαμαι πάρα πολύ.

Μην εχεις ενοχές για τιποτα.

Εγω θα σου ευχηθω να ηρεμησεις και να ΄΄ξεχασεις΄΄ γρηγορα.

Για ο,τι θες,ειμαι εδω.

Σ ευχαριστώ πολύ. Το παλεύω αλλά δεν είναι εύκολο. 

[agapi27]

πρίν από 2 λεπτά , palmoira είπε:

Σ ευχαριστώ πολύ. Το παλεύω αλλά δεν είναι εύκολο. 

Δυστυχώς το ξέρω.Το έχω βιώσει.

Πιστεψέ με θέλει πολύ χρόνο και δάκρυα.

Αυτό που θα σε συμβουλευσω με πολλη αγαπη ειναι να πενθήσεις.Μην καταπνιγεις τον πόνο σου,ουρλιαξε,κλαψε,συζητησε το.

Αλλα να προσπαθησεις να σταθεις στα πόδια σου γρηγορα.Μην το αφησεις να σε παρασύρει.

Θα υπαρχουν μερες που θα εισαι καλα κ μερες που δεν θα εισαι.Αλλα να το παλευεις.

Την αγάπη μου και την αγκαλιά μου.

 

[palmoira]

πρίν από 42 λεπτά , agapi27 είπε:

Δυστυχώς το ξέρω.Το έχω βιώσει.

Πιστεψέ με θέλει πολύ χρόνο και δάκρυα.

Αυτό που θα σε συμβουλευσω με πολλη αγαπη ειναι να πενθήσεις.Μην καταπνιγεις τον πόνο σου,ουρλιαξε,κλαψε,συζητησε το.

Αλλα να προσπαθησεις να σταθεις στα πόδια σου γρηγορα.Μην το αφησεις να σε παρασύρει.

Θα υπαρχουν μερες που θα εισαι καλα κ μερες που δεν θα εισαι.Αλλα να το παλευεις.

Την αγάπη μου και την αγκαλιά μου.

 

Δυστυχώς οι περισσότεροι δεν το καταλαβαίνουν αυτό. Είναι όντως πένθος και ας μην το έχεις γνωρίσει ποτέ. Πείθεις ένα παιδί που δεν αγκάλιασες, δε φιλήσεις ποτέ σου όμως ήταν το παιδί σου. Ακούω συνέχεια το μη στεναχωριέσαι και εκνευρίζομαι.Πώς να μη στεναχωριέσαι? Θα κάνετε άλλο παιδάκι γρήγορα... Με ρωτάει κανείς πως είναι να ξανά περνάς τη διαδικασία της εξωσωματικής? Πώς είναι να περιμένεις αυτή την καταραμένη Β χοριακη. Και μετά?Και όλα καλά να πάνε στην αρχή πως θα σταματήσω να φοβάμαι μήπως συμβεί πάλι κάτι? Από την άλλη το θελουμε τόσο πολύ που δεν μπορώ να παραιτηθώ.

Just now, palmoira είπε:

Δυστυχώς οι περισσότεροι δεν το καταλαβαίνουν αυτό. Είναι όντως πένθος και ας μην το έχεις γνωρίσει ποτέ. Πείθεις ένα παιδί που δεν αγκάλιασες, δε φιλήσεις ποτέ σου όμως ήταν το παιδί σου. Ακούω συνέχεια το μη στεναχωριέσαι και εκνευρίζομαι.Πώς να μη στεναχωριέσαι? Θα κάνετε άλλο παιδάκι γρήγορα... Με ρωτάει κανείς πως είναι να ξανά περνάς τη διαδικασία της εξωσωματικής? Πώς είναι να περιμένεις αυτή την καταραμένη Β χοριακη. Και μετά?Και όλα καλά να πάνε στην αρχή πως θα σταματήσω να φοβάμαι μήπως συμβεί πάλι κάτι? Από την άλλη το θελουμε τόσο πολύ που δεν μπορώ να παραιτηθώ.

Συγνώμη εάν σου φέρνω στο μυαλό δυσάρεστες αναμνήσεις 

[vikib]

Παλμοιρα λυπαμαι πολυ

Το μονο σιγουρο ειναι να μη νιωθεις ενοχες,δ φταις σε τπτ εσυ

Κ δευτερον να ζησεις το πενθος

Φυσικα δ θα ξεχασεις το αγορακι σου,απλα με τον καιρο δ θα ποναει τοσο κ θα βρεις τη δυναμη να ξαναπροσπαθησεις

Με ενα μωρακι στην αγκαλια σου την επομενη φορα,δ θα πονας τοσο

Μια αγκαλια απο μενα

Δ εχω περασει τη διαδικασια της εξωσωματικης αλλα πιστευω οτι αυτο προσθετει μια δυσκολια επιπλεον

Κουραγιο κ καλη δυναμη κοριτσι μου

Δ θα σταματησεις να φοβασαι,αλλα θα αποζημιωθεις με ενα μωρακι στην αγκαλια σου

[agapi27]

2 ώρες πρίν, palmoira είπε:

Δυστυχώς οι περισσότεροι δεν το καταλαβαίνουν αυτό. Είναι όντως πένθος και ας μην το έχεις γνωρίσει ποτέ. Πείθεις ένα παιδί που δεν αγκάλιασες, δε φιλήσεις ποτέ σου όμως ήταν το παιδί σου. Ακούω συνέχεια το μη στεναχωριέσαι και εκνευρίζομαι.Πώς να μη στεναχωριέσαι? Θα κάνετε άλλο παιδάκι γρήγορα... Με ρωτάει κανείς πως είναι να ξανά περνάς τη διαδικασία της εξωσωματικής? Πώς είναι να περιμένεις αυτή την καταραμένη Β χοριακη. Και μετά?Και όλα καλά να πάνε στην αρχή πως θα σταματήσω να φοβάμαι μήπως συμβεί πάλι κάτι? Από την άλλη το θελουμε τόσο πολύ που δεν μπορώ να παραιτηθώ.

Συγνώμη εάν σου φέρνω στο μυαλό δυσάρεστες αναμνήσεις 

Η αλήθεια ειναι οτι στεναχωρήθηκα πάρα πολύ για εσένα. 

Δεν νομιζω να μπορεις να ξεπερασεις το φοβο σε επόμενη εγκυμοσύνη..Αλλά ηταν ενα τυχαίο-ατυχές περιστατικο.

Θα εισαι αισιοδοξη και θα τα καταφέρεις.Οι γυναίκες ειμαστε πολύ δυνατές!!!

[palmoira]

12 ώρες πρίν, agapi27 είπε:

Η αλήθεια ειναι οτι στεναχωρήθηκα πάρα πολύ για εσένα. 

Δεν νομιζω να μπορεις να ξεπερασεις το φοβο σε επόμενη εγκυμοσύνη..Αλλά ηταν ενα τυχαίο-ατυχές περιστατικο.

Θα εισαι αισιοδοξη και θα τα καταφέρεις.Οι γυναίκες ειμαστε πολύ δυνατές!!!

Σ ευχαριστώ πολύ! Είμαστε πολύ δυνατές όντως οι γυναίκες. Τελικά πιστεύω ότι αντέχουμε περισσότερα από όσα φανταζόμαστε και μακάρι να μην μας έρχονται στιγμές που πρέπει να δοκιμάζουμε τις αντοχές μας. 

Με τον άντρα μου έχουμε αρχίσει και συζητάμε και την πιθανότητα υιοθεσίας πλέον αλλά ακόμη νιώθω ότι πρέπει να ξανά προσπαθησουμε. Προσπαθώ να διαχειριστώ το δικό μου πόνο και ταυτόχρονα να φαίνομαι δυνατή και για όλους τους υπόλοιπους. Δε θέλω να με λυπούνται! Ίσως χρειαστεί να μιλήσω κάποια στιγμή με κάποιον ειδικό για να με βοηθήσει. Προς το παρόν νιώθω ότι δεν θέλω να πάω σε έναν άγνωστο και να πω την ιστορία μου. Θα μου πεις βέβαια πώς μπορείς και τα γράφεις εδώ? Δεν ξέρω, νιώθω ότι όλοι εδώ μέσα που μοιραζόμαστε πράγματα, φόβους, ανησυχίες,χαρές, λύπες κατά κάποιον τρόπο "γνωριζόμαστε". 

 

[vikib]

Αν σου κανει καλο να μιλας γι αυτο φυσικα να γραφεις εδω

Θα βρεις τη στηριξη που χρειαζεσαι

Αλλα κ να πας σε εναν ειδικο ειναι καλη ιδεα

Θα μπορουσατε να δειτε παραλληλα με τις προσπαθειες το θεμα της υιοθεσιας η αναδοχης

[palmoira]

2 ώρες πρίν, vikib είπε:

Αν σου κανει καλο να μιλας γι αυτο φυσικα να γραφεις εδω

Θα βρεις τη στηριξη που χρειαζεσαι

Αλλα κ να πας σε εναν ειδικο ειναι καλη ιδεα

Θα μπορουσατε να δειτε παραλληλα με τις προσπαθειες το θεμα της υιοθεσιας η αναδοχης

Σ ευχαριστώ πολύ Βίκυ! Η αλήθεια είναι ότι με βοηθάτε πολύ!

Θα πρέπει να το πάρω απόφαση και να δούμε το από δω και πέρα με μεγαλύτερη αισιοδοξία. Ο χρόνος θα βοηθήσει και πιστεύω να απαλύνει τον πόνο που νιώθω τώρα. Είναι δύσκολο ακόμη. Προσπαθώ να μη το σκέφτομαι αλλά μου είναι αδύνατον. Ακόμη παραλαμβάνω πράγματα από το Ίντερνετ που είχα παραγγείλει σαν μέλλουσα χαζομαμά. Γεμίζω τις κούτες κλαίγοντας και ελπίζοντας να τα χρησιμοποιήσουμε κάποια στιγμή. 

[lazariska]

Κοπέλα μου είναι τραγικό αυτό που έζησες τι να λέμε τώρα...εδώ μια αποβολή στις πρώτες βδομάδες έχουμε κ γινομαστε χάλια ποσο μαλλον εσενα που ηταν ετοιμο παιδάκι πλέον. Εγινε τωρα αυτο δεν αλλάζει πένθησε εννοειται και προσπάθησε κάποια στιγμή να πας παρακάτω...Μανούλα εννοείται θα γίνεις.Κάτι παρόμοιο έζησε η μαμα μου,έχασε παιδι στις 38 εβδομάδες και το συζητάει ακόμα 35 χρόνια μετά.Μετά από 4 αποβολές που είχε σε αρχικό στάδιο της ετυχε εκείνη η εγκυμοσύνη και ενώ ειχαν κανονιστεί ολα η καισαρικη, ξαφνικα το εχασε...και να φανταστεις εκεινο το απογευμα ειχε παει στο γιατρο και ηταν ολα καλα αλλα μετα λεει ολο το βραδυ ενιωθε το παιδι να κουνιεται σαν τρελο στην κοιλια της, το πρωι που πηγε ξανα στο γιατρο είχε πεθανει. Εντάξει έζησαν τραγικές στιγμές με τον πατερα μου τεραστιο θυμο παραλιγο να αρχισει τα ψυχοφαρμακα αρχισε τσιγαρο που δεν καπνιζε ποτε, δεν αντεχε ουτε τα ανιψια της που εμεναν απο πανω να βλεπει κλπ...αλλα μετα απο κανα εξάμηνο ξαναεμεινε εγκυος σε μενα περισσοτερο γτ το ηθελε ο πατερας μου...στην αρχη πολυ αρνηση, μεχρι που ηθελε να με ριξει,μετα πηγαινε κανονικα στη δουλεια της δεν αντεχε να καθεται σπιτι και ολα πηγαν καλα κι εχει κ εμενα και μετα απο 4 χρονια εκανε κ τον αδερφο μου.Και σε σενα ολα καλα θα πανε τελικα...τωρα γτ καποιοι ανθρωποι πρεπει να ζουνε τοσο σκληρες καταστασεις δεν ξερω...κουραγιο κ οτι θες εδω ειμαι.

[palmoira]

2 ώρες πρίν, lazariska είπε:

Κοπέλα μου είναι τραγικό αυτό που έζησες τι να λέμε τώρα...εδώ μια αποβολή στις πρώτες βδομάδες έχουμε κ γινομαστε χάλια ποσο μαλλον εσενα που ηταν ετοιμο παιδάκι πλέον. Εγινε τωρα αυτο δεν αλλάζει πένθησε εννοειται και προσπάθησε κάποια στιγμή να πας παρακάτω...Μανούλα εννοείται θα γίνεις.Κάτι παρόμοιο έζησε η μαμα μου,έχασε παιδι στις 38 εβδομάδες και το συζητάει ακόμα 35 χρόνια μετά.Μετά από 4 αποβολές που είχε σε αρχικό στάδιο της ετυχε εκείνη η εγκυμοσύνη και ενώ ειχαν κανονιστεί ολα η καισαρικη, ξαφνικα το εχασε...και να φανταστεις εκεινο το απογευμα ειχε παει στο γιατρο και ηταν ολα καλα αλλα μετα λεει ολο το βραδυ ενιωθε το παιδι να κουνιεται σαν τρελο στην κοιλια της, το πρωι που πηγε ξανα στο γιατρο είχε πεθανει. Εντάξει έζησαν τραγικές στιγμές με τον πατερα μου τεραστιο θυμο παραλιγο να αρχισει τα ψυχοφαρμακα αρχισε τσιγαρο που δεν καπνιζε ποτε, δεν αντεχε ουτε τα ανιψια της που εμεναν απο πανω να βλεπει κλπ...αλλα μετα απο κανα εξάμηνο ξαναεμεινε εγκυος σε μενα περισσοτερο γτ το ηθελε ο πατερας μου...στην αρχη πολυ αρνηση, μεχρι που ηθελε να με ριξει,μετα πηγαινε κανονικα στη δουλεια της δεν αντεχε να καθεται σπιτι και ολα πηγαν καλα κι εχει κ εμενα και μετα απο 4 χρονια εκανε κ τον αδερφο μου.Και σε σενα ολα καλα θα πανε τελικα...τωρα γτ καποιοι ανθρωποι πρεπει να ζουνε τοσο σκληρες καταστασεις δεν ξερω...κουραγιο κ οτι θες εδω ειμαι.

Σ ευχαριστώ πολύ! Μου δίνεις πολύ κουράγιο! Ελπίζω να έχουμε το ίδιο αίσιο τέλος με την ιστορία της μητέρας σου! 

Προχωρώντας μια εγκυμοσυνη και περνώντας ο καιρός δεν σκεφτόμαστε ποτέ ότι κάτι μπορεί να πάει στραβά. Τελικά αρκετός κόσμος περνάει παρόμοιες καταστάσεις. Μακάρι η επιστήμη να προχωρήσει και άλλο και να μπορούν να προβλέψουν κάθε δυνατή επιπλοκή. 

Και εγώ την προηγούμενη φορά στις 8 εβδομάδες το ξεπέρασα σχετικά γρήγορα. Ήταν πολύ νωρίς και η φύση ξέρει καλύτερα κάποιες φορές και σταματά την ανάπτυξη στα έμβρυα που θεωρεί ότι δεν είναι ικανά για επιβίωση. Τώρα είναι πολύ διαφορετικά. Είχα αρχίσει να με φαντάζομαι μανούλα. Ονειρευόμουν το πρόσωπό του και ανυπομονούσα να γυρίσουμε σπίτι με το μωρό μας. 

Αχ μακάρι να τα καταφέρουμε όπως περιγράφεις! Σε υπέρ ευχαριστώ!!

[lazariska]

Θα τα καταφερετε σιγουρα και συντομα.Μη σου πω μπορει να σας κατσει και φυσιολογικα...κι αφου το εμβρυο ηταν υγιεστατο ολα καλα, δε φοβαστε για τυχον προβληματα υγειας λη συνδρομο σε επομενο...απλα ετυχε...αλλα ρε γμτ δεν καταλαβαινω,επειδη κι εγω τον φοβομουνα το λωρο κ ο γιατρος μου κ ο εμβρυολογος μου ελεγαν οτι δεν υπαρχει κανενας φοβος

[palmoira]

Με αφορμή αυτό που έγινε με τον ομφάλιο λώρο, το έψαξα πάρα πολύ. Οι πιθανότητες είναι περίπου 1/200. Δεν το λες και πολύ συχνό αλλά ούτε και εξαιρετικά σπάνιο. Ο γιατρός μου από την πρώτη στιγμή που ανακαλύψαμε τον ενδομήτριο θάνατο στο Doppler μου είπε από το τηλέφωνο ότι μάλλον οφείλεται στον ομφάλιο λώρο γιατί δεν είχαμε καμία άλλη ένδειξη από προηγούμενες εξετάσεις. Την τελευταία φορά που μας είχε δει στον υπέρηχο είχε κοιτάξει και την αιμάτωση του μωρού και ήταν όλα φυσιολογικά. Βάρος έπαιρνε κανονικά και η ανάπτυξη ήταν επίσης φυσιολογική. Για να είμαστε εντελώς σίγουροι έχουμε ζητήσει να γίνουν και όλες οι εξετάσεις που θα μπορούσαν να γίνουν στο μωρό αλλά δεν πιστεύω ότι θα βρεθεί και κάτι άλλο. Εξάλλου μας τον έδειξαν τον κόμπο σε φωτογραφία...

Τι να πω; Λαχείο από τα λίγα μας έτυχε! Δε θέλω να δημιουργήσω φόβο σε οποιαδήποτε άλλη κοπέλα. Ήταν ένα περιστατικό πραγματικά τυχαίο και εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να μη το βιώσει ποτέ ξανά κανείς. 

Δυστυχώς δεν είναι για όλους μας αυτοννόητο το ότι θα γίνουμε εύκολα και όποτε θέλουμε γονείς. Κάποιοι πρέπει να περάσουμε πολλές δοκιμασίες μέχρι να τα καταφέρουμε τελικά. Χαίρομαι πάντως που πολλές από τις ιστορίες έχουν αίσιο τέλος.