Έχασα το μωρό μου 31 εβδομάδων

[ΒαλεντιναΧ]

Just now, palmoira είπε:

Ειλικρινα δεν έχω λόγια! Είσαι πραγματικά αξιέπαινη για τον τρόπο που αντιμετωπίζεις ένα τόσο τραγικό συμβάν. Λυπαμαι πολύ για την απώλεια σου όπως και για τις απώλειες όλων των κοριτσιών εδώ. Η αλήθεια είναι ότι όταν έχεις δει το παιδί, το έχεις αγκαλιάσει, το έχεις φιλήσει είναι τραγικό να το χάνεις έτσι. Εγώ δεν έχω μνήμες από το αγοράκι μου, είναι ίσως λίγο πιο εύκολο να το διαχειριστώ.  Εσυ όμως είσαι πραγματική ηρωίδα. 

Καθε φορά που διαβάζω εδώ το θέμα πηγαίνω και χαζεύω την κόρη μου και της δίνω ένα φιλί. Την αγάπη και τα χάδια που δεν εδωσα στο πρώτο παιδί θέλω να τη δώσω όλη σε εκείνη. 

Ακομα κ εγω π δεν εχω χασει παιδακι ειτε εμβρυο κλπ οταν διαβαζω τετοια παω κ την χαιδευω την αγγαλιαζω κ την φυλαω! Οσο κ να με παιδευει την αγαπω απεριοριστα κ δεν θα την αλλαζα με τιποτα!!!

Ειμαι σιγουρη πως θα εισαι η καλυτερη μανουλα για εκεινη κ θα κανεις περηφανο το αγγελουδι σου που προσεχεις την αδερφη του!

[νικηαντωνια81]

Είμαι και.ειμαι.περηφανη.

Έκανα τα πάντα. Δεν έχω τύψεις ότι δεν έπραξα τα μέγιστα.

 

[palmoira]

On 5/11/2019 at 1:24 ΜΜ, Katerina!! είπε:

@palmoira κοριτσάκι μου πόσο σε καταλαβαίνω   στις 27 του μήνα πάνε και για εμένα 2 χρόνια που έχασα το αγοράκι μου στις 30 εβδομάδες. Έχω τον μπέμπη μου δίπλα μου και σκέφτομαι ότι θα είχε έναν μεγαλύτερο αδερφό που  όμως είναι άγγελος στον ουρανό. Κι εγώ νόμιζα ότι δε θα πονέσω φέτος όπως πονούσα και πέρυσι στον 1 χρόνο, αλλά όσο πλησιάζει αυτη τη μέρα το σκέφτομαι όλο και περισσότερο και θυμάμαι την κάθε λεπτομέρεια. Θα πάω οπωσδήποτε να του βάλω λουλούδια στον τάφο του γιατί δεν θα τον ξεχάσω ποτέ.

Μα πώς να ξεχάσουμε βρε Κατερίνα μου! Όλοι οι άλλοι μπορεί να ξεχάσουν εμεις όμως ποτέ. 

πρίν από 30 λεπτά , νικηαντωνια81 είπε:

Είμαι και.ειμαι.περηφανη.

Έκανα τα πάντα. Δεν έχω τύψεις ότι δεν έπραξα τα μέγιστα.

 

Πραγματικά πιστεύω ότι αυτή ακριβώς η πεποίθηση  είναι αυτή που μπορεί και μας δίνει δύναμη. Το ότι ξέρουμε ότι δεν μπορούσαμε να κάνουμε κάτι για να ανατρέψουμε το γεγονός εμένα τουλάχιστον μου δίνει γαλήνη. Να είσαι περήφανη εννοειται και χαιρομαι που έγραψες και εσυ γιατί νιώθω ότι μέσα από ιστορίες σαν τη δική σου παίρνουν θάρρος και δύναμη πολλά κοριτσια. 

[νικηαντωνια81]

Αχ κορίτσια μου.....

[Mpoumpou23]

Just now, palmoira είπε:

Μα πώς να ξεχάσουμε βρε Κατερίνα μου! Όλοι οι άλλοι μπορεί να ξεχάσουν εμεις όμως ποτέ. 

Πραγματικά πιστεύω ότι αυτή ακριβώς η πεποίθηση  είναι αυτή που μπορεί και μας δίνει δύναμη. Το ότι ξέρουμε ότι δεν μπορούσαμε να κάνουμε κάτι για να ανατρέψουμε το γεγονός εμένα τουλάχιστον μου δίνει γαλήνη. Να είσαι περήφανη εννοειται και χαιρομαι που έγραψες και εσυ γιατί νιώθω ότι μέσα από ιστορίες σαν τη δική σου παίρνουν θάρρος και δύναμη πολλά κοριτσια. 

Έτσι ακριβώς κορίτσι μου.. Οι μάνες δεν ξεχνάμε ποτέ.. 

[Nick_elena]

Κορίτσια καλημέρα...μόλις χτες μπήκα στο φόρουμ έπεσα πάνω του καταλάθος...έψαχνα μια παρηγοριά κ εγώ! Αρνουμε προς το παρόν να πάω σε ψυχολόγο παρόλο που είμαι σε παρεμφερή επάγγελμα κ ξέρω ότι αν όχι στην αρχή θα βοηθήσει μετέπειτα! Παρολο που το ποστ είναι παλιό ενοιωσα την ανάγκη να γράψω την δικιά μου ιστορία σε άτομα που πραγματικά θα με καταλάβουν! Εγώ έφτασα 36 βδομάδων με κανένα απολύτως πρόβλημα όλες οι εξετάσεις μου καλές απλά ήταν μικρουλα κ ενοιωθα το μωράκι μου μέχρι τελευταία στιγμή! 7 Ιουνίου έσπασαν τα νερά μου κ πήγα στο νοσοκομείο με το μυαλό μου να σκέφτεται ότι θα γυρίσω πίσω με το μωράκι μου! Με βάζουν για καισαρική γτ το μωράκι ήταν μικρό για να μην το ζορισουν! Αυτό ήταν κ απλά ξεκίνησε η κόλαση δεν έκλαψε ποτέ δεν τα καταφερε η ψυχουλα μου! Δεν μας κάλυψε τπτ ούτε η γυναικολόγοι ούτε οι παιδίατροι ούτε αυτοί δεν ήξεραν τι εγν! Απλά περιμένουμε την νεκροψία μήπως μάθουμε ένα γιατί! Θα ήταν 11 ημερών σμρ! Αντί για αυτό την εθαψα! Πραγματικά μου δώσατε κάποια δύναμη! Αν κ δεν ξέρω αν θα βρω δύναμη να ξανά μπω στην διαδικασία! Κ αυτό που με τρελενει πιο πολύ είναι μικρή είσαι (είμαι 27) θα κάνεις αλλά! Ναι λες κ θα ξεχάσω ποτέ! 

Σας ευχαριστώ όλες....μέσα από τις ιστορίες σας ανακάλυψα ότι πραγματικά έχουμε πολύ δύναμη! Κ το δεν αντέχω να προσπαθήσω να το κάνω δύναμη! 

 

[Polly1]

Just now, Nick_elena είπε:

Κορίτσια καλημέρα...μόλις χτες μπήκα στο φόρουμ έπεσα πάνω του καταλάθος...έψαχνα μια παρηγοριά κ εγώ! Αρνουμε προς το παρόν να πάω σε ψυχολόγο παρόλο που είμαι σε παρεμφερή επάγγελμα κ ξέρω ότι αν όχι στην αρχή θα βοηθήσει μετέπειτα! Παρολο που το ποστ είναι παλιό ενοιωσα την ανάγκη να γράψω την δικιά μου ιστορία σε άτομα που πραγματικά θα με καταλάβουν! Εγώ έφτασα 36 βδομάδων με κανένα απολύτως πρόβλημα όλες οι εξετάσεις μου καλές απλά ήταν μικρουλα κ ενοιωθα το μωράκι μου μέχρι τελευταία στιγμή! 7 Ιουνίου έσπασαν τα νερά μου κ πήγα στο νοσοκομείο με το μυαλό μου να σκέφτεται ότι θα γυρίσω πίσω με το μωράκι μου! Με βάζουν για καισαρική γτ το μωράκι ήταν μικρό για να μην το ζορισουν! Αυτό ήταν κ απλά ξεκίνησε η κόλαση δεν έκλαψε ποτέ δεν τα καταφερε η ψυχουλα μου! Δεν μας κάλυψε τπτ ούτε η γυναικολόγοι ούτε οι παιδίατροι ούτε αυτοί δεν ήξεραν τι εγν! Απλά περιμένουμε την νεκροψία μήπως μάθουμε ένα γιατί! Θα ήταν 11 ημερών σμρ! Αντί για αυτό την εθαψα! Πραγματικά μου δώσατε κάποια δύναμη! Αν κ δεν ξέρω αν θα βρω δύναμη να ξανά μπω στην διαδικασία! Κ αυτό που με τρελενει πιο πολύ είναι μικρή είσαι (είμαι 27) θα κάνεις αλλά! Ναι λες κ θα ξεχάσω ποτέ! 

Σας ευχαριστώ όλες....μέσα από τις ιστορίες σας ανακάλυψα ότι πραγματικά έχουμε πολύ δύναμη! Κ το δεν αντέχω να προσπαθήσω να το κάνω δύναμη! 

 

Θεε, μου τι έχεις περάσει!!! Τι έχετε περάσει όλες που γράφετε εδώ!! Και πόσο δυνατές μπορεί να είστε!!! Εμένα παλινδρόμησε στην 6η βδομαδα και ακομη το σκέφτομαι πόσο μάλλον εσεις που είχατε ολόκληρα μωρά!! Να πενθησεις όπως και όσο σου χρειάζεται για να μαζέψεις τα κομμάτια σου και να συνεχίσεις!! Δε χρειάζεται να ξεχάσεις ποτέ!! Χρειάζεται ομως να ανασυγκροτηθείς γιατι τα μωρά στο μελλον των οποίων θα γίνεις η μαμά σε θέλουν δυνατή!!Μια τεραστια αγκαλια απο μενα!!

[Νεκταρινακι]

Just now, Nick_elena είπε:

Κορίτσια καλημέρα...μόλις χτες μπήκα στο φόρουμ έπεσα πάνω του καταλάθος...έψαχνα μια παρηγοριά κ εγώ! Αρνουμε προς το παρόν να πάω σε ψυχολόγο παρόλο που είμαι σε παρεμφερή επάγγελμα κ ξέρω ότι αν όχι στην αρχή θα βοηθήσει μετέπειτα! Παρολο που το ποστ είναι παλιό ενοιωσα την ανάγκη να γράψω την δικιά μου ιστορία σε άτομα που πραγματικά θα με καταλάβουν! Εγώ έφτασα 36 βδομάδων με κανένα απολύτως πρόβλημα όλες οι εξετάσεις μου καλές απλά ήταν μικρουλα κ ενοιωθα το μωράκι μου μέχρι τελευταία στιγμή! 7 Ιουνίου έσπασαν τα νερά μου κ πήγα στο νοσοκομείο με το μυαλό μου να σκέφτεται ότι θα γυρίσω πίσω με το μωράκι μου! Με βάζουν για καισαρική γτ το μωράκι ήταν μικρό για να μην το ζορισουν! Αυτό ήταν κ απλά ξεκίνησε η κόλαση δεν έκλαψε ποτέ δεν τα καταφερε η ψυχουλα μου! Δεν μας κάλυψε τπτ ούτε η γυναικολόγοι ούτε οι παιδίατροι ούτε αυτοί δεν ήξεραν τι εγν! Απλά περιμένουμε την νεκροψία μήπως μάθουμε ένα γιατί! Θα ήταν 11 ημερών σμρ! Αντί για αυτό την εθαψα! Πραγματικά μου δώσατε κάποια δύναμη! Αν κ δεν ξέρω αν θα βρω δύναμη να ξανά μπω στην διαδικασία! Κ αυτό που με τρελενει πιο πολύ είναι μικρή είσαι (είμαι 27) θα κάνεις αλλά! Ναι λες κ θα ξεχάσω ποτέ! 

Σας ευχαριστώ όλες....μέσα από τις ιστορίες σας ανακάλυψα ότι πραγματικά έχουμε πολύ δύναμη! Κ το δεν αντέχω να προσπαθήσω να το κάνω δύναμη! 

 

Λυπάμαι πάρα μα πάρα πολύ για αυτό που συνέβη! Δεν αξίζει σε κανέναν αυτός ο πόνος... Δεν έχει σημασία ούτε η ηλικία ούτε τίποτα! Σου εύχομαι με τον καιρό να μπορέσεις να το διαχειριστείς (όχι ότι θα το ξεχάσεις ποτέ) και να ζήσεις την επόμενη μέρα... 

Κι εμένα είδαν πολλά άσχημα τα μάτια μου στη ΜΕΝΝ και πραγματικά δεν ξέρω πως γίνεται να έχει τόση δύναμη ένας άνθρωπος ώστε να πάει παρακάτω. 

 

[Ξένη]

Just now, Nick_elena είπε:

Κορίτσια καλημέρα...μόλις χτες μπήκα στο φόρουμ έπεσα πάνω του καταλάθος...έψαχνα μια παρηγοριά κ εγώ! Αρνουμε προς το παρόν να πάω σε ψυχολόγο παρόλο που είμαι σε παρεμφερή επάγγελμα κ ξέρω ότι αν όχι στην αρχή θα βοηθήσει μετέπειτα! Παρολο που το ποστ είναι παλιό ενοιωσα την ανάγκη να γράψω την δικιά μου ιστορία σε άτομα που πραγματικά θα με καταλάβουν! Εγώ έφτασα 36 βδομάδων με κανένα απολύτως πρόβλημα όλες οι εξετάσεις μου καλές απλά ήταν μικρουλα κ ενοιωθα το μωράκι μου μέχρι τελευταία στιγμή! 7 Ιουνίου έσπασαν τα νερά μου κ πήγα στο νοσοκομείο με το μυαλό μου να σκέφτεται ότι θα γυρίσω πίσω με το μωράκι μου! Με βάζουν για καισαρική γτ το μωράκι ήταν μικρό για να μην το ζορισουν! Αυτό ήταν κ απλά ξεκίνησε η κόλαση δεν έκλαψε ποτέ δεν τα καταφερε η ψυχουλα μου! Δεν μας κάλυψε τπτ ούτε η γυναικολόγοι ούτε οι παιδίατροι ούτε αυτοί δεν ήξεραν τι εγν! Απλά περιμένουμε την νεκροψία μήπως μάθουμε ένα γιατί! Θα ήταν 11 ημερών σμρ! Αντί για αυτό την εθαψα! Πραγματικά μου δώσατε κάποια δύναμη! Αν κ δεν ξέρω αν θα βρω δύναμη να ξανά μπω στην διαδικασία! Κ αυτό που με τρελενει πιο πολύ είναι μικρή είσαι (είμαι 27) θα κάνεις αλλά! Ναι λες κ θα ξεχάσω ποτέ! 

Σας ευχαριστώ όλες....μέσα από τις ιστορίες σας ανακάλυψα ότι πραγματικά έχουμε πολύ δύναμη! Κ το δεν αντέχω να προσπαθήσω να το κάνω δύναμη! 

 

Λυπάμαι πολύ για ότι σας συνέβη....σε καταλαβαίνω απόλυτα....Κάθε φορά που βλέπω τέτοια ιστορία θυμάμαι τα δικά μου και όλα αυτά τα μωράκια που είναι στο νεκροταφείο μαζί με το δικό μου...Όταν πήγαμε και εμείς να θάψουμε το μωρό μας είδα τόσα πολλά μωρά,  έσφιξε η καρδιά μου , περνούσα από τα μνήματα και κοιτούσα ηλικίες...Δεν είσαι μόνη σου, είμαστε και εμείς εδώ,  ότι θέλεις να μας το λες...Εγώ βέβαια τότε στην ήθελα να βλέπω άνθρωπο αλλά η συζήτηση θα σε βοηθήσει, έστω και με έναν φίλο...Ένας ειδικός ίσως είναι καλύτερα αλλά όταν νιώσεις εσύ ότι θες να μιλήσεις...Εγώ έχασα το μωρό στην 36η εβδομάδα πριν 16 μήνες και τώρα έχω στην αγκαλιά μου την 2,5 μηνών κόρη μου...Ο γιος μου όμως είναι εκεί ψηλά και δεν θα τον ξεχάσω ποτέ.....Θέλω να πάω να τον επισκεφτώ αλλά με την μικρή τώρα είναι δύσκολο,  τον σκέφτομαι συνέχεια...Ο πόνος όμως δεν είναι ίδιος με πέρυσι,  πέρυσι ήταν τραγικός...δώσε χρόνο στον εαυτό σου...οτι θελήσεις είμαστε εδώ...

[Nick_elena]

Just now, Ξένη είπε:

Λυπάμαι πολύ για ότι σας συνέβη....σε καταλαβαίνω απόλυτα....Κάθε φορά που βλέπω τέτοια ιστορία θυμάμαι τα δικά μου και όλα αυτά τα μωράκια που είναι στο νεκροταφείο μαζί με το δικό μου...Όταν πήγαμε και εμείς να θάψουμε το μωρό μας είδα τόσα πολλά μωρά,  έσφιξε η καρδιά μου , περνούσα από τα μνήματα και κοιτούσα ηλικίες...Δεν είσαι μόνη σου, είμαστε και εμείς εδώ,  ότι θέλεις να μας το λες...Εγώ βέβαια τότε στην ήθελα να βλέπω άνθρωπο αλλά η συζήτηση θα σε βοηθήσει, έστω και με έναν φίλο...Ένας ειδικός ίσως είναι καλύτερα αλλά όταν νιώσεις εσύ ότι θες να μιλήσεις...Εγώ έχασα το μωρό στην 36η εβδομάδα πριν 16 μήνες και τώρα έχω στην αγκαλιά μου την 2,5 μηνών κόρη μου...Ο γιος μου όμως είναι εκεί ψηλά και δεν θα τον ξεχάσω ποτέ.....Θέλω να πάω να τον επισκεφτώ αλλά με την μικρή τώρα είναι δύσκολο,  τον σκέφτομαι συνέχεια...Ο πόνος όμως δεν είναι ίδιος με πέρυσι,  πέρυσι ήταν τραγικός...δώσε χρόνο στον εαυτό σου...οτι θελήσεις είμαστε εδώ...

Σε ευχαριστώ πολύ κορίτσι μου...χαίρομαι που βρήκες δύναμη κ τώρα έχεις στα χέρια σου το κοριτσάκι σου..να σου ζήσει κ να είναι πάντα υγιής!! Την μια στιγμή είμαι θυμωμένη κ την άλλη απλά κλαίω!! Κ φοβάμαι τόσο πολύ! Δεν ξέρω αν θα μου φύγει αυτός ο φόβος για να πω ναι πάμε ξανά!!

[Ξένη]

Just now, Nick_elena είπε:

Σε ευχαριστώ πολύ κορίτσι μου...χαίρομαι που βρήκες δύναμη κ τώρα έχεις στα χέρια σου το κοριτσάκι σου..να σου ζήσει κ να είναι πάντα υγιής!! Την μια στιγμή είμαι θυμωμένη κ την άλλη απλά κλαίω!! Κ φοβάμαι τόσο πολύ! Δεν ξέρω αν θα μου φύγει αυτός ο φόβος για να πω ναι πάμε ξανά!!

Όλες τα ίδια σκεφτόμαστε,  εγώ έλεγα δεν θα κάνω ποτέ παιδί στη ζωή μου, μέχρι που έμεινα έγκυος το πρώτο παιδί με την πρώτη προσπάθεια,  το χάσαμε όμως όπως το χάσαμε, μετά έλεγα δεν θα μείνω ποτέ ξανά έγκυος γιατί σκεφτόμουν μην έχω πάθει τίποτα εσωτερικά γιατί το μωρό ήταν μια εβδομάδα μέσα μου που είχε σταματήσει η καρδιά του και την γλύτωσα από θαύμα και εγώ.. να που ξαναεμεινα έγκυος τον δεύτερο μήνα προσπαθειών...Έλεγα θα γίνει πάλι το ίδιο, να που δεν έγινε και τώρα έχω την μπεμπα...απλά ήταν η άτυχη στιγμή...Και εγώ ξέρεις πόσες φορές είπα γιατί σε μένα....Γιατί σε μένα...Γιατί σε μένα που το ήθελα τόσο πολύ και άλλες τα πετάνε στα σκουπίδια....Μετά άρχισα να σκέφτομαι και γιατί όχι σε μένα....Ήταν να γίνει σε κάποια...Γιατί όχι σε μένα...το πήρα απόφαση πως το μωρό έφυγε.. Και έπρεπε να προχωρήσω...Ακόμα κλαίω για το μωρό μου...βλέπω παιδιά στην ηλικία του, φίλες μου που ήμασταν μαζί έγκυες και τον σκέφτομαι και λέω να και το δικό μας τόσο θα ήταν και με πιάνουν τα κλάματα....Αλλά το πήρα απόφαση,  δεν θα έρθει πίσω όσο και να κλάψω,  όσο και να πάω στο μνήμα του και να κλαίω....Ότι και να κάνω...Όταν έμεινα έγκυος ήθελα οπωσδήποτε να είναι αγόρι για να μου θυμίζει το πρώτο μας μωράκι,  ευτυχώς ήταν κορίτσι γιατί ένα ήταν εκείνο και ένα άλλο είναι αυτό...Δεν είναι η αντικατάσταση του...έβλεπα καροτσια στο δρόμο με μωρά και ζήλευα...έκλαιγα,  δν ήθελα να τα βλέπω...Ο καιρός όμως τα άλλαξε αυτά...Είναι νωρίς ακόμα για να προχωρήσεις,  θα έρθει η στιγμή που θα πεις ας προσπαθήσουμε....Τώρα προσπάθησε να τα βρεις με τον εαυτό σου και διώξε τους τοξικους ανθρώπους από δίπλα σου...Γιατί και εμένα μου έλεγαν δεν πειράζει θα κάνεις άλλο και ξέρεις τι σκεφτόμουν,  κακό βέβαια αλλά το έλεγα από μέσα μου, να πεθάνει και το δικό σου να δούμε αν πειράζει...τέσπα...ήμασταν ατυχες,  τι να κάνουμε,  τα μωρά μας θέλουν να προχωρησουμε και να τα σκεφτόμαστε εκεί ψηλά...Που ξέρεις, κάποια στιγμή μπορεί να τα συναντήσουμε....Δεν ήθελα να σε ζαλίσω,  απλά να σου πω μερικά λόγια γιατί σε καταλαβαίνω...έκλαιγα κάθε βράδυ,  δεν υπήρχε βράδυ που να μην γυρίσω την πλάτη στον άντρα μου και να μην κλαίω μέχρι να με παρει ο ύπνος...έβλεπα παιδάκια στο νεκροταφείο 4 μηνών, 2 χρόνων και έλεγα από μέσα μου, τι να που και αυτές οι μανάδες που τα μεγάλωσαν...Μήπως ο Θεός "με προφυλαξε" και αντί να μου το πάρει μεγαλύτερο μου το πήρε τώρα...γιατι κακα τα ψέματά ειναι αλλιως να το εχεις μεγαλωσει...κάθε φορά όλα εύχομαι να μην περάσει καμία μανούλα τα ίδια και όλο βλέπω παρόμοιες ιστορίες....προσπάθησε να μην σε πάρει από κάτω,  να είσαι δυνατή....Ότι σε ευχαριστεί εσένα να κάνεις....συγγνώμη για το τεράστιο κείμενο...

[Nick_elena]

Δεν με ζαλίζεις καθόλου....με βοηθάς χωρίς να το καταλαβαίνεις!!! Ακριβώς τα ίδια σκέφτομαι κ εγώ! Δεν σκεφτόμασταν να κάνουμε παιδί μέχρι που έμεινα έγγυος κ αυτό μας έκανε οικογένεια! Παντρεύτηκαμε κ κάναμε όνειρα! Κ απλά ο καρπός μας χάθηκε! Κ εγώ τα ίδια σκέφτομαι έχω φίλες που έμειναν μετά από μένα  κ λέω πως θα αντεξω να ακούω για τα μωράκια τους ενώ εγώ δεν το έχω ( όχι ότι θέλω το κακό τους προς θεού εννοείται πως θέλω να είναι καλά κ να τα πάρουν στην αγκαλιά τους).....πολλές φορές με πιάνω να σκέφτομαι πως αν έκανα δεύτερο θα ήθελα πάλι να είναι κορίτσι μήπως η ψυχούλα που έφυγε γυρίσει μέσα απο αυτήν!

[Emilly]

On 18/6/2020 at 4:03 ΜΜ, Nick_elena είπε:

Κορίτσια καλημέρα...μόλις χτες μπήκα στο φόρουμ έπεσα πάνω του καταλάθος...έψαχνα μια παρηγοριά κ εγώ! Αρνουμε προς το παρόν να πάω σε ψυχολόγο παρόλο που είμαι σε παρεμφερή επάγγελμα κ ξέρω ότι αν όχι στην αρχή θα βοηθήσει μετέπειτα! Παρολο που το ποστ είναι παλιό ενοιωσα την ανάγκη να γράψω την δικιά μου ιστορία σε άτομα που πραγματικά θα με καταλάβουν! Εγώ έφτασα 36 βδομάδων με κανένα απολύτως πρόβλημα όλες οι εξετάσεις μου καλές απλά ήταν μικρουλα κ ενοιωθα το μωράκι μου μέχρι τελευταία στιγμή! 7 Ιουνίου έσπασαν τα νερά μου κ πήγα στο νοσοκομείο με το μυαλό μου να σκέφτεται ότι θα γυρίσω πίσω με το μωράκι μου! Με βάζουν για καισαρική γτ το μωράκι ήταν μικρό για να μην το ζορισουν! Αυτό ήταν κ απλά ξεκίνησε η κόλαση δεν έκλαψε ποτέ δεν τα καταφερε η ψυχουλα μου! Δεν μας κάλυψε τπτ ούτε η γυναικολόγοι ούτε οι παιδίατροι ούτε αυτοί δεν ήξεραν τι εγν! Απλά περιμένουμε την νεκροψία μήπως μάθουμε ένα γιατί! Θα ήταν 11 ημερών σμρ! Αντί για αυτό την εθαψα! Πραγματικά μου δώσατε κάποια δύναμη! Αν κ δεν ξέρω αν θα βρω δύναμη να ξανά μπω στην διαδικασία! Κ αυτό που με τρελενει πιο πολύ είναι μικρή είσαι (είμαι 27) θα κάνεις αλλά! Ναι λες κ θα ξεχάσω ποτέ! 

Σας ευχαριστώ όλες....μέσα από τις ιστορίες σας ανακάλυψα ότι πραγματικά έχουμε πολύ δύναμη! Κ το δεν αντέχω να προσπαθήσω να το κάνω δύναμη! 

 

Λυπάμαι τόσο πολύ.ο πόνος είναι απερίγραπτος και τίποτα από ότι θα σου πουν άνθρωποι που δεν έχουν περάσει αντίστοιχα δεν θα σε καλύψει.οταν ο γιος μου ήταν τρία χρόνων κοντεψαμε να τον χάσουμε από βαρύ αιματολογικό νόσημα.στο τσακ.ειναι πλέον εννιά χρονών και είναι περδικι.πριν δύο χρόνια άρχισα να χάνω εγκυμοσύνες την μια μετά την άλλη.και ψιλοπροχωρημενα.καποια στιγμή μεταξύ φθοράς αφθαρσίας είπα.θεε μου τελικά μου δώσεις ότι άντεχα.αυτο που δεν άντεξα δεν μου το δώσεις.αναφερομουν στον γιο μου που το είχα φτάσει τρία χρόνων παιδάκι.οχι ότι δεν θρηνούσα τα μωράκια μου.και θρηνισα και τριανταφυλλιές φυτεψα για το καθένα και τις μιλάω.αλλα να είσαι σίγουρη ότι δεν θα σε αφήσει έτσι ο Θεός.θα σου απαλύνει τον πόνο.σου εύχομαι γρήγορη ανάρρωση καλή μου.και να προσπαθήσεις γρήγορα για παιδάκι.

[Emilly]

17 ώρες πρίν, Nick_elena είπε:

Δεν με ζαλίζεις καθόλου....με βοηθάς χωρίς να το καταλαβαίνεις!!! Ακριβώς τα ίδια σκέφτομαι κ εγώ! Δεν σκεφτόμασταν να κάνουμε παιδί μέχρι που έμεινα έγγυος κ αυτό μας έκανε οικογένεια! Παντρεύτηκαμε κ κάναμε όνειρα! Κ απλά ο καρπός μας χάθηκε! Κ εγώ τα ίδια σκέφτομαι έχω φίλες που έμειναν μετά από μένα  κ λέω πως θα αντεξω να ακούω για τα μωράκια τους ενώ εγώ δεν το έχω ( όχι ότι θέλω το κακό τους προς θεού εννοείται πως θέλω να είναι καλά κ να τα πάρουν στην αγκαλιά τους).....πολλές φορές με πιάνω να σκέφτομαι πως αν έκανα δεύτερο θα ήθελα πάλι να είναι κορίτσι μήπως η ψυχούλα που έφυγε γυρίσει μέσα απο αυτήν!ε

Αχ βρε κορίτσια.διαβαζω αυτά που ήδη σκέφτομαι ηηη εχω σκεφτεί.στην δεύτερη αποβολή μια μέρα πριν κάνω γενέθλια τον γιο μου κ έρχεται μια φίλη κ μου λέει άντε με κόλλησες...εγκυμοσύνη.την άλλη μέρα εγώ αποβάλλω κ την έβλεπα να χαϊδεύει την κοιλίτσα...σε τρεις μήνες ξαναμενω και πάλι αποβάλλω.δηλαδη σε μια εγκυμοσύνη της έχασα τρία μικρά,το ένα ήταν δίδυμο.μου έστελνε βροχή φωτογραφίες του μωρού της...δεν περιγράφεται πως ένιωθα.αχ

[Nick_elena]

Ούτε εγώ ξέρω πως θα το αντιμετωπίσω αυτό!!! Έχω δύο φίλες κ οι δύο έγγυες σε κοριτσάκια!! Νοιωθω σαν να μου κάνει πλάκα ο θεός!! Κ σε όλα αυτά εγώ να πρέπει να αντέξω!!! 

Just now, Emilly είπε:

Αχ βρε κορίτσια.διαβαζω αυτά που ήδη σκέφτομαι ηηη εχω σκεφτεί.στην δεύτερη αποβολή μια μέρα πριν κάνω γενέθλια τον γιο μου κ έρχεται μια φίλη κ μου λέει άντε με κόλλησες...εγκυμοσύνη.την άλλη μέρα εγώ αποβάλλω κ την έβλεπα να χαϊδεύει την κοιλίτσα...σε τρεις μήνες ξαναμενω και πάλι αποβάλλω.δηλαδη σε μια εγκυμοσύνη της έχασα τρία μικρά,το ένα ήταν δίδυμο.μου έστελνε βροχή φωτογραφίες του μωρού της...δεν περιγράφεται πως ένιωθα.αχ

Ούτε εγώ ξέρω πως θα το αντιμετωπίσω αυτό!!! Έχω δύο φίλες κ οι δύο έγγυες σε κοριτσάκια!! Νοιωθω σαν να μου κάνει πλάκα ο θεός!! Κ σε όλα αυτά εγώ να πρέπει να αντέξω!!!