Έλλειψη συννενόησης...

[anemoni1989]

Καλησπέρα!!! Μετά από μία μακροχρόνια απουσία, επέστρεψα για να ζητήσω για ακόμα μια φορά τη βοήθεια σας!!!

Με τον άντρα μου, όπως έχω συζητήσει και στο παρελθόν εδώ μέσα, τα τελευταία 2 χρόνια μας χαρακτηρίζει μια αλλοπροσαλη κατάσταση... Αγαπιόμαστε και το δείχνουμε ο ένας στον άλλο, υπάρχει τρυφερότητα κλπ, αλλά παράλληλα υπάρχει και μια παράνοια που ώρες ώρες χτυπάει κόκκινο... Είναι σαν,μετά την εγκυμοσύνη,να γίναμε 2 διαφορετικοι άνθρωποι από ότι γνωριστήκαμε... Δε συζητάμε πλέον, οπότε συζητάμε καταλήγουμε σε άσχημους καυγάδες με κατηγορίες εκατέρωθεν, να συζητάμε για χωρισμό,ποιος θα πάρει το παιδί από ποιον, να αλληλοκατηγορουμαστε για λάθος αποφάσεις, ότι ο ένας κατέστρεψε τη ζωή του άλλου κλπ... Στην αρχή έλεγα φάση είναι θα περάσει... Στην πορεία, όταν υπήρξε και ένας άσχημος καυγάς λόγω της πεθεράς μου,της οποίας πήρε και το μέρος αρχικά, πήγα μέχρι και σε ψυχιατρο για να δω αν είμαι εγώ λάθος... Ο άνθρωπος μ είπε πως δεν είμαι τρελή, αλλά πεθεροπληκτη και συζυγοπληκτη.   Του έχω ζητήσει επανειλημμένα να πάμε μαζί σε κάποιες συνεδρίες και αρνείται. Υποστηρίζει πως σ δουλεια το έχει συζητήσει με ψυχολόγο (συνεργάζεται με ψυχολόγους κλπ) και του είπε λέει πως έχω πρόβλημα εγώ, αλλά όταν τ ζήτησα να πάμε μαζί αρνείται πεισματικά, δηλώνοντας πως προτιμά το διαζύγιο από το να κάνει τέτοια τρεχαματα... Ειλικρινά δεν ξέρω τι να κάνω... Καθηγητής πανεπιστημίου ήταν αυτός που πήγα ρε παιδιά και δίκιο μ έδωσε... Γίνεται να κάνει τόσο λάθος??!

Έχω σκεφτεί να κάνω ατομικές συνεδρίες, αλλά δεν σας κρύβω πως φοβάμαι ότι θα καταλήξω στην απόφαση να χωρίσω και δεν το θέλω... Αγαπώ τον άντρα μου, έχουμε κάνει ένα πανέξυπνο και γλυκό παιδάκι με το οποίο είναι πολύ τρυφερός και δεν θα ήθελα να της τον στερήσω... Αλλά ειλικρινά δεν ξέρω τι να κάνω!!! Μπορείτε να μ προτείνετε κάποια λύση να του αλλάξω τα μυαλά??? Κοντεύω να τρελαθώ.... Δεν μπορώ να διανοηθω πως καταντησαμε εμείς έτσι...

[Nansy29]

Just now, anemoni1989 είπε:

Καλησπέρα!!! Μετά από μία μακροχρόνια απουσία, επέστρεψα για να ζητήσω για ακόμα μια φορά τη βοήθεια σας!!!

Με τον άντρα μου, όπως έχω συζητήσει και στο παρελθόν εδώ μέσα, τα τελευταία 2 χρόνια μας χαρακτηρίζει μια αλλοπροσαλη κατάσταση... Αγαπιόμαστε και το δείχνουμε ο ένας στον άλλο, υπάρχει τρυφερότητα κλπ, αλλά παράλληλα υπάρχει και μια παράνοια που ώρες ώρες χτυπάει κόκκινο... Είναι σαν,μετά την εγκυμοσύνη,να γίναμε 2 διαφορετικοι άνθρωποι από ότι γνωριστήκαμε... Δε συζητάμε πλέον, οπότε συζητάμε καταλήγουμε σε άσχημους καυγάδες με κατηγορίες εκατέρωθεν, να συζητάμε για χωρισμό,ποιος θα πάρει το παιδί από ποιον, να αλληλοκατηγορουμαστε για λάθος αποφάσεις, ότι ο ένας κατέστρεψε τη ζωή του άλλου κλπ... Στην αρχή έλεγα φάση είναι θα περάσει... Στην πορεία, όταν υπήρξε και ένας άσχημος καυγάς λόγω της πεθεράς μου,της οποίας πήρε και το μέρος αρχικά, πήγα μέχρι και σε ψυχιατρο για να δω αν είμαι εγώ λάθος... Ο άνθρωπος μ είπε πως δεν είμαι τρελή, αλλά πεθεροπληκτη και συζυγοπληκτη.   Του έχω ζητήσει επανειλημμένα να πάμε μαζί σε κάποιες συνεδρίες και αρνείται. Υποστηρίζει πως σ δουλεια το έχει συζητήσει με ψυχολόγο (συνεργάζεται με ψυχολόγους κλπ) και του είπε λέει πως έχω πρόβλημα εγώ, αλλά όταν τ ζήτησα να πάμε μαζί αρνείται πεισματικά, δηλώνοντας πως προτιμά το διαζύγιο από το να κάνει τέτοια τρεχαματα... Ειλικρινά δεν ξέρω τι να κάνω... Καθηγητής πανεπιστημίου ήταν αυτός που πήγα ρε παιδιά και δίκιο μ έδωσε... Γίνεται να κάνει τόσο λάθος??!

Έχω σκεφτεί να κάνω ατομικές συνεδρίες, αλλά δεν σας κρύβω πως φοβάμαι ότι θα καταλήξω στην απόφαση να χωρίσω και δεν το θέλω... Αγαπώ τον άντρα μου, έχουμε κάνει ένα πανέξυπνο και γλυκό παιδάκι με το οποίο είναι πολύ τρυφερός και δεν θα ήθελα να της τον στερήσω... Αλλά ειλικρινά δεν ξέρω τι να κάνω!!! Μπορείτε να μ προτείνετε κάποια λύση να του αλλάξω τα μυαλά??? Κοντεύω να τρελαθώ.... Δεν μπορώ να διανοηθω πως καταντησαμε εμείς έτσι...

Ανεμωνη μου!και σε σκεφτόμουν αυτές τις μέρες..λοιπον η κατάσταση που περιγράφεις χρειάζεται σίγουρα άμεση βοήθεια και χωρίς να θέλω να σε απογοητεύσω δύσκολα θα μπορέσετε μόνοι σας να το διαχειριστείτε.

Μου φαίνεται δύσκολο ο ψυχολογος να του είπε ότι φταίς εσύ..Δεν μου φαίνεται λογικό..εξαρταται βεβαια και τι του ειπε..συνήθως από όσο ξέρω οι ψυχολόγοι δεν ψάχνουν να βρουν ποιος φταίει αλλά να λύσουν το ζήτημα και να βοηθήσουν το άτομο που έχουν μπροστα τους να βρει τις βάσεις του και τον εαυτό του.οποτε και θα σου πρότεινα να πας σίγουρα μόνη σου να σε βοηθήσει εσένα προσωπικά σαν άτομο..Δεν είναι απαραίτητο ότι θα χώρισεις μην το φοβάσαι αυτό θα σε βοηθήσει να κατανοήσεις καλύτερα κάποια ζητήματα , να βρεις τον εαυτό σου και να διαχειρίζεσαι τέτοιες καταστάσεις..το ότι αγαπάς τον άντρα σου δεν σημαίνει ότι θα ανέχεσαι και συμπεριφορές που δεν σου αξίζουν κλπ..

Το καλύτερο είναι να πατε μαζί με τον σύζυγό και ακόμα καλύτερα να κάνει ο καθένας και ατομικές συνεδρίες..

Αλλά με το ζόρι αυτό δεν γίνεται..παντως αναφερεις οτι γενικα και απο τους 2 σας ειπωνονται ασχημα πραγματα και οχι μονο απο εκεινον..οποτε πιστεύω ακόμα και μόνο εσύ να πας πιθανόν να αλλάξεις τη δικη σου συμπεριφορα, τις αντιδράσεις σου σε περίεργες συμπεριφορές του συζύγου, τη δική σου προσέγγιση κλπ...πιθανόν βλέποντας εσένα διαφορετικη να αλλάξει και η δική του προσέγγιση και κάπως έτσι έρχονται οι αλλαγές...

 

 

 

[kotsifikos]

Ανεμώνη μου νομίζω πως καλό είναι κανένας ψυχολόγος να μην ρίχνει δίκιο ή άδικο σε έναν από τους δύο συζύγους κυρίως όταν η συνεδρία γίνεται ατομικά.

Όλοι οι άνθρωποι έχουμε την τάση να παρουσιάζουμε τα πράγματα με την δική μας σκοπιά, οπότε έτσι και αλλιώς θα τα παρουσιάσουμε όπως εμείς θέλουμε, αυτό ισχύει είτε για εσένα είτε για τον άντρα σου. Δεν ξέρω αν χρειάζεστε ψυχολόγο, πάντως σύμβουλο χρειάζεστε σίγουρα. Είναι κρίμα όλα αυτά να συμβαίνουν σε ένα ζευγάρι γιατί ειλικρινά αν δεν τα λύσετε θα γίνουν ακόμα μεγαλύτερα τα προβλήματα. Πρέπει να βρείτε τρόπο ώστε το παιδί σας να μεγαλώσει σε ένα υγιές και ήρεμο περιβάλλον. Δεν θα σου πω χώρισε ή μείνε, θα σου πω όμως πως πρέπει άμεσα να βρείτε μία λύση γιατί κάθε τσακωμός δικός σας έχει συνέπειες άσχημες στο παιδί.

[loyloy]

Βρε ανεμώνη μου και σε σκεφτόμουν. Θα συμφωνήσω με την κοτσιφικο. Να πάτε σε σύμβουλο γάμου.ισως είναι και πιο εύκολο για αυτόν από ψυχολόγο.εξηγησε του ότι τον αγαπάς και θες το παιδί σου να έχει και τους 2 γονείς του και ότι χρειάζεστε βοήθεια για να γίνει αυτό.

Θυμάμαι που σκεφτοσασταν να μετακομισετε επαρχεία.μηπως είναι καλύτερα να κάνετε και αυτό το βήμα?μακριά από πεθερικά?

[linaa]

ex  bre koritsi krima gia olo

On Sun Nov 24 2019 at 9:06 ΜΜ, anemoni1989 είπε:

Καλησπέρα!!! Μετά από μία μακροχρόνια απουσία, επέστρεψα για να ζητήσω για ακόμα μια φορά τη βοήθεια σας!!!

Με τον άντρα μου, όπως έχω συζητήσει και στο παρελθόν εδώ μέσα, τα τελευταία 2 χρόνια μας χαρακτηρίζει μια αλλοπροσαλη κατάσταση... Αγαπιόμαστε και το δείχνουμε ο ένας στον άλλο, υπάρχει τρυφερότητα κλπ, αλλά παράλληλα υπάρχει και μια παράνοια που ώρες ώρες χτυπάει κόκκινο... Είναι σαν,μετά την εγκυμοσύνη,να γίναμε 2 διαφορετικοι άνθρωποι από ότι γνωριστήκαμε... Δε συζητάμε πλέον, οπότε συζητάμε καταλήγουμε σε άσχημους καυγάδες με κατηγορίες εκατέρωθεν, να συζητάμε για χωρισμό,ποιος θα πάρει το παιδί από ποιον, να αλληλοκατηγορουμαστε για λάθος αποφάσεις, ότι ο ένας κατέστρεψε τη ζωή του άλλου κλπ... Στην αρχή έλεγα φάση είναι θα περάσει... Στην πορεία, όταν υπήρξε και ένας άσχημος καυγάς λόγω της πεθεράς μου,της οποίας πήρε και το μέρος αρχικά, πήγα μέχρι και σε ψυχιατρο για να δω αν είμαι εγώ λάθος... Ο άνθρωπος μ είπε πως δεν είμαι τρελή, αλλά πεθεροπληκτη και συζυγοπληκτη.   Του έχω ζητήσει επανειλημμένα να πάμε μαζί σε κάποιες συνεδρίες και αρνείται. Υποστηρίζει πως σ δουλεια το έχει συζητήσει με ψυχολόγο (συνεργάζεται με ψυχολόγους κλπ) και του είπε λέει πως έχω πρόβλημα εγώ, αλλά όταν τ ζήτησα να πάμε μαζί αρνείται πεισματικά, δηλώνοντας πως προτιμά το διαζύγιο από το να κάνει τέτοια τρεχαματα... Ειλικρινά δεν ξέρω τι να κάνω... Καθηγητής πανεπιστημίου ήταν αυτός που πήγα ρε παιδιά και δίκιο μ έδωσε... Γίνεται να κάνει τόσο λάθος??!

Έχω σκεφτεί να κάνω ατομικές συνεδρίες, αλλά δεν σας κρύβω πως φοβάμαι ότι θα καταλήξω στην απόφαση να χωρίσω και δεν το θέλω... Αγαπώ τον άντρα μου, έχουμε κάνει ένα πανέξυπνο και γλυκό παιδάκι με το οποίο είναι πολύ τρυφερός και δεν θα ήθελα να της τον στερήσω... Αλλά ειλικρινά δεν ξέρω τι να κάνω!!! Μπορείτε να μ προτείνετε κάποια λύση να του αλλάξω τα μυαλά??? Κοντεύω να τρελαθώ.... Δεν μπορώ να διανοηθω πως καταντησαμε εμείς έτσι...

Κρίμα για όλο αυτό που περνάτε συνήθως οι ευθύνες κ η απουσία πια της ανεμελιάς φέρνουν στην επιφάνεια διαφορές που δεν φανταζόσουν.  Το λάθος που κάνετε είναι ότι ψάχνετε ποιος φταίει.  Σε αυτά δεν υπάρχει ποιος ξαφνικά τρελάθηκε αλλά πόσο υπάρχει θέληση να στριμώξεις το εγώ. Σίγουρα κάποιος πρέπει να θυσιάσει περισσότερα από τον άλλο δεν υπάρχει δίκαιη μοιρασιά αλλά μόνο θέληση . Σε όσους ειδικούς κ να πας αν δεν αποφασίσετε να κάνετε πίσω κ να δείτε τι ενοχλεί κ τι όχι λύση δεν θα υπάρξει.  Αν θέλετε να συνεχίσετε άσε ποιος φταίει πρώτος κ βρες ποιος θα πει είμαι έτοιμος να δω τι θέλεις από την καθημερινότητα μας κ θα το κάνω.  Επίσης άλλοι σίγουρα μπορεί να επηρεάζουν αλλά δεν φταίνε απλά δίνουν την αφορμή κ όποιος θέλει τσιμπάει. Οπότε πρώτα σκέψου τι θες Άπτον άλλο κ μέχρι που μπορείς να κάνεις πίσω εσύ κ μετά πες το ξεκάθαρα στον άνθρωπο σου

[alina80]

Ανεμώνη θα συμφωνησω και εγώ με τα παραπάνω. Κανένας σωστός ειδικός δεν θα πει δίκιο έχεις, και δεν είναι εκεί το θέμα. Εγώ πιστεύω ότι θα σε βοηθήσει να αρχίσεις μόνη σου συνεδρίες (όλους θα μας βοηθούσε). Αν το συμπέρασμα που θα βγάλεις είναι ότι πρέπει να χωρίσεις, σημαίνει ότι θα είσαι καλύτερα αν χωρίσεις και άρα και το παιδί. Δεν καταλαβαίνω αυτά τα στερεότυπα "θα στερήσω το παιδί από τον πατέρα του", "να μην χωρίσουμε να μεγαλώσει το παιδί με δύο γονείς"... Το παιδί θα έχει πάντα δύο γονείς. Πόσο θα εμπλέκεται ο καθένας στη ζωή του είναι στο χέρι του και στη διάθεσή του και καμιά σχέση δεν έχει με το αν οι γονείς είναι ζευγάρι μεταξύ τους ή όχι. Μήπως δεν ξερουμε όλες πατεράδες απόντες ουσιαστικά από την ανατροφή και τη ζωή του παιδιού και ας ζουν στο ίδιο σπίτι; Ή είναι καλύτερα να μεγαλώνει το παιδί σε ένα σπίτι με καβγάδες και φασαρία; Καλύτερα δεν είναι να έχει δύο γονείς χαρούμενους και χωριά παρά μαζί και δυστυχισμένους; (Γενικά μιλάω με αφορμή το ποστ σου ε;). 

Λες ότι αγαπιεστε. Δεν αμφιβάλλω. Δυστυχώς όμως δεν φτάνει η αγάπη ούτε μπορεί να τα λύσει όλα. Θέλει διάθεση και από τους δύο, κοινό όραμα ευτυχίας, κοινές αξίες, σαφώς υποχωρήσεις σε κάποιο βαθμό...

ΥΓ. Με τον ερχομό ενός παιδιού σαφώς και το ζευγάρι θα ζοριστει μέχρι να ξαναβρεί τις ισορροπίες. Ταυτόχρονα όμως ένα παιδί μπορεί και να απομακρύνει ένα ζευγάρι γιατί αναδεικνύει προβλήματα ή διάφορες που πριν μπορεί να μην φαίνονταν ή να θάβονταν. Εσύ ξέρεις σε ποια περίπτωση ανήκετε. 

[ΧρυσαΜ]

On 24/11/2019 at 9:06 ΜΜ, anemoni1989 είπε:

Καλησπέρα!!! Μετά από μία μακροχρόνια απουσία, επέστρεψα για να ζητήσω για ακόμα μια φορά τη βοήθεια σας!!!

Με τον άντρα μου, όπως έχω συζητήσει και στο παρελθόν εδώ μέσα, τα τελευταία 2 χρόνια μας χαρακτηρίζει μια αλλοπροσαλη κατάσταση... Αγαπιόμαστε και το δείχνουμε ο ένας στον άλλο, υπάρχει τρυφερότητα κλπ, αλλά παράλληλα υπάρχει και μια παράνοια που ώρες ώρες χτυπάει κόκκινο... Είναι σαν,μετά την εγκυμοσύνη,να γίναμε 2 διαφορετικοι άνθρωποι από ότι γνωριστήκαμε... Δε συζητάμε πλέον, οπότε συζητάμε καταλήγουμε σε άσχημους καυγάδες με κατηγορίες εκατέρωθεν, να συζητάμε για χωρισμό,ποιος θα πάρει το παιδί από ποιον, να αλληλοκατηγορουμαστε για λάθος αποφάσεις, ότι ο ένας κατέστρεψε τη ζωή του άλλου κλπ... Στην αρχή έλεγα φάση είναι θα περάσει... Στην πορεία, όταν υπήρξε και ένας άσχημος καυγάς λόγω της πεθεράς μου,της οποίας πήρε και το μέρος αρχικά, πήγα μέχρι και σε ψυχιατρο για να δω αν είμαι εγώ λάθος... Ο άνθρωπος μ είπε πως δεν είμαι τρελή, αλλά πεθεροπληκτη και συζυγοπληκτη.   Του έχω ζητήσει επανειλημμένα να πάμε μαζί σε κάποιες συνεδρίες και αρνείται. Υποστηρίζει πως σ δουλεια το έχει συζητήσει με ψυχολόγο (συνεργάζεται με ψυχολόγους κλπ) και του είπε λέει πως έχω πρόβλημα εγώ, αλλά όταν τ ζήτησα να πάμε μαζί αρνείται πεισματικά, δηλώνοντας πως προτιμά το διαζύγιο από το να κάνει τέτοια τρεχαματα... Ειλικρινά δεν ξέρω τι να κάνω... Καθηγητής πανεπιστημίου ήταν αυτός που πήγα ρε παιδιά και δίκιο μ έδωσε... Γίνεται να κάνει τόσο λάθος??!

Έχω σκεφτεί να κάνω ατομικές συνεδρίες, αλλά δεν σας κρύβω πως φοβάμαι ότι θα καταλήξω στην απόφαση να χωρίσω και δεν το θέλω... Αγαπώ τον άντρα μου, έχουμε κάνει ένα πανέξυπνο και γλυκό παιδάκι με το οποίο είναι πολύ τρυφερός και δεν θα ήθελα να της τον στερήσω... Αλλά ειλικρινά δεν ξέρω τι να κάνω!!! Μπορείτε να μ προτείνετε κάποια λύση να του αλλάξω τα μυαλά??? Κοντεύω να τρελαθώ.... Δεν μπορώ να διανοηθω πως καταντησαμε εμείς έτσι...

Καλησπέρα. Προφανώς και ο ψυχολόγος που συμβουλεύτηκε θα τού δώσει δίκιο, αφού μεταφέρει τα γεγονότα από τη δική του οπτική. Αν δεν πάτε σε κοινό σύμβουλο, δε θα βρείτε λύση. Εφόσον σού ζητάει τόσο έντονα διαζύγιο, σκέψου το ενδεχόμενο να μείνετε λίγο χωριστά, κι αν υπάρχει ερωτική αγάπη κι από τις 2 πλευρές, θα καταλήξετε πάλι μαζί. Αν τού έχει τελειώσει, είναι κρίμα το παιδί να ζει σε τεταμένη ατμόσφαιρα. Καλύτερα να υπάρχει η γονεϊκή και ανθρώπινη αγάπη μεταξύ σας, παρά να είστε συνέχεια έτσι, δεν κάνει καλό σε κανέναν σας 

[sweety**]

καλημερα σας! ειχα ξαναγραψει αλλα ειχε κλειδωθει το θεμα και λογω ελειψης χρονου δεν εβρισκα που να γραψω!

το θεμα ειναι με τον συζυγο μου.αισθανομαι οτι πραγματικα δεν μπορουμε να συνεννοηθουμε,δεν επικοινωνουμε...αλλα λεω εγω αλλα καταλαβαινει αυτος,αλλα απανταει στο τελος τσακωνομαστε. εχουμε φτασει στο σημειο να μιλησουμε πολυ ασχημα ο ενας στον αλλον. στο προηγουμενο ποστ που ειχα κανει με ειχατε ρωτησει για τους λογους που τσακωνομαστε. ενας προσφατος λογος ειναι οτι σε λιγες μερες εχουμε τα γενεθλια του μικρου που λεμε να τα κανουμε στο σπιτι. στο σπιτι εχουμε ξυλοσομπα.εγω σκεφτηκα οτι καλυτερα εκεινη την μερα αφου θα υπαρχουν κ αλλα παιδια στο σπιτι να μην την αναψουμε διοτι δεν ειναι και στο καλυτερο σημειο τοποθετημενη και ειναι λιγο στενο το περασμα(ο δικος μου εχει μαθει να μην πηγαινει και γενικοτερα δεν παιζει καν  κοντα στην σομπα). μου λεει το κλιματιστικο δεν θα καλυψει ολο το σπιτι.ωραια του λεω και να μην το καλυψει,προτιμεις να γινει κπ ατυχημα και να πεσει κανα παιδιπανω στην σομπα  και να καει? ο καθε ενας θα προσεχει το παιδι του μου λεει,του λεω δεν εχω δει ποτε τις αδερφες σου να ασχολουνται με το που ειναι τα παιδια ακομα και οταν ακουνε κλαματα και φωνες επειδη τσακωνονται . οποτε συνεχιζω δεν ειναι σωστο αυτο που λεω? και συνεχιζει αυτος.τι αλλο θες να σου πω εμενα αυτη ειναι η γνωμη μου!!μετα αν συνεχισω παει σε τσακωμο.

αλλο θεμα που τσακωνομαστε συνεχεια ειναι ο τροπος που μεγαλωνουμε το παιδι,ειναι πολυ ζωηρος και δεν τον κανεις ευκολα καλα. οποτε εγω θεωρω οτι πρεπει να μπαινουν καποια ορια οπως πχ δεν θα ανεβεις πανω στο τραπεζι ,δεν θα βαρας τα επιπλα με τα παιχνιδια σου,τρωμε στο καρεκλακι μας για να μην γεμιζουμε ολο το σπιτι με ψιχουλα,δεν βουταμε το χερι μεσα στο πιατο πεταγοντας στην αλλη μερια του σπιτιου το κοτοπουλο με τις πατατες που εχει βουτηξει το χερακι σου, δεν βαζουμε καρεκλα ωστε να ανεβαινουμε στο παγκο και να ερχομαστε σε επαφη με το νεροχυτη(και σε ολα αυτα επιμενω μεχρι να το καταλαβει γτ δν ειναι μονο θεμα συμπεριφορας αλλα και ασφαλειας βαζει καρεκλακι και βουταει οτι βρει μεσα στο νεροχυτη. ο μπαμπας σε ολα αυτα δεν μιλαει , και αν ειναι μονοι τους στο σπιτι τον αφηνει να κανει οτι του κατεβει στο κεφαλι  και το παιδι μπερδευεται και δεν ξερει ποιο ειναι το σωστο τελικα. 

δεν νιωθω γενικοτερα να με βοηθαει,την κυριακη που δεν δουλευει ,οταν ερθει η ωρα να κοιμησουμε το μικρο το μεσημερι θα κοιμηθει και αυτος μαζι, ενω εγω θα μεινω ξυπνια να μαζεψω απο τοφαγητο πχ.

για να κανει μια δουλεια πρεπει  να το πω δεν ξερω και γω ποσες φορες. να σημειωσω οτι και γω εργαζομαι.δουλευω μια πρωι μια απογευμα οποτε τα απογευματα καθεται αυτος με το παιδι.οταν θα γυρισω σπιτι δεν προκεθται να εχει μαζεψει τπτ,λεω δεν μπορουσες να μαζεψεις εστω το ποτηρι σου να το βαλεις στο νεροχυτη?εε θα το εβαζα αργοτερα απανταει.

ενα αλλο βραδυ καθομασταν στο καναπε οτι ειχε κοιμηθει ο μικρος,βαζει να πιει χυμο. πηγα να του πω να μαζεψει το ποτηρι του αλλα λεω θα μου πει την γνωστη απαντηση οτι θαααα το μαζεψει και λεω αστο και πηγα να κοιμηθω,τελικα οχι μονο δεν το μαζεψε αλλα το αφησε αναμεσα στο καναπε με αποτελεσμα να το βρει ο μικρος το πρωι ,καθως ετοιμαζομουν να τον παω στο παιδικο σταθμο και μετα εγω για δουλεια ,να παει να το βαλει στο νεροχυτη(οπως κανει με το γαλα του )αλλα επειδη ηταν γυαλινο και δεν εφτασε καλα οπως το πεταξε του ακουμπησε στην ακρη με αποτελεσμα να του μεινει ενα κομματακι γυαλι στα χερια και να τον κοψει λιγο. τσαντιστηκα τοσο που τον πηρα τηλ ενω ητα για δουλεια και αρχσα να φωναζω..

ολο σκεφτομαι να χωρισω κ οτι δεν προκειται να βγαλω ποτε ακρη.ειμαι υπερβολικη?αν οχι μπορω να το χειριστω καπως διαφορετικα?

[linaa]

Just now, sweety** είπε:

καλημερα σας! ειχα ξαναγραψει αλλα ειχε κλειδωθει το θεμα και λογω ελειψης χρονου δεν εβρισκα που να γραψω!

το θεμα ειναι με τον συζυγο μου.αισθανομαι οτι πραγματικα δεν μπορουμε να συνεννοηθουμε,δεν επικοινωνουμε...αλλα λεω εγω αλλα καταλαβαινει αυτος,αλλα απανταει στο τελος τσακωνομαστε. εχουμε φτασει στο σημειο να μιλησουμε πολυ ασχημα ο ενας στον αλλον. στο προηγουμενο ποστ που ειχα κανει με ειχατε ρωτησει για τους λογους που τσακωνομαστε. ενας προσφατος λογος ειναι οτι σε λιγες μερες εχουμε τα γενεθλια του μικρου που λεμε να τα κανουμε στο σπιτι. στο σπιτι εχουμε ξυλοσομπα.εγω σκεφτηκα οτι καλυτερα εκεινη την μερα αφου θα υπαρχουν κ αλλα παιδια στο σπιτι να μην την αναψουμε διοτι δεν ειναι και στο καλυτερο σημειο τοποθετημενη και ειναι λιγο στενο το περασμα(ο δικος μου εχει μαθει να μην πηγαινει και γενικοτερα δεν παιζει καν  κοντα στην σομπα). μου λεει το κλιματιστικο δεν θα καλυψει ολο το σπιτι.ωραια του λεω και να μην το καλυψει,προτιμεις να γινει κπ ατυχημα και να πεσει κανα παιδιπανω στην σομπα  και να καει? ο καθε ενας θα προσεχει το παιδι του μου λεει,του λεω δεν εχω δει ποτε τις αδερφες σου να ασχολουνται με το που ειναι τα παιδια ακομα και οταν ακουνε κλαματα και φωνες επειδη τσακωνονται . οποτε συνεχιζω δεν ειναι σωστο αυτο που λεω? και συνεχιζει αυτος.τι αλλο θες να σου πω εμενα αυτη ειναι η γνωμη μου!!μετα αν συνεχισω παει σε τσακωμο.

αλλο θεμα που τσακωνομαστε συνεχεια ειναι ο τροπος που μεγαλωνουμε το παιδι,ειναι πολυ ζωηρος και δεν τον κανεις ευκολα καλα. οποτε εγω θεωρω οτι πρεπει να μπαινουν καποια ορια οπως πχ δεν θα ανεβεις πανω στο τραπεζι ,δεν θα βαρας τα επιπλα με τα παιχνιδια σου,τρωμε στο καρεκλακι μας για να μην γεμιζουμε ολο το σπιτι με ψιχουλα,δεν βουταμε το χερι μεσα στο πιατο πεταγοντας στην αλλη μερια του σπιτιου το κοτοπουλο με τις πατατες που εχει βουτηξει το χερακι σου, δεν βαζουμε καρεκλα ωστε να ανεβαινουμε στο παγκο και να ερχομαστε σε επαφη με το νεροχυτη(και σε ολα αυτα επιμενω μεχρι να το καταλαβει γτ δν ειναι μονο θεμα συμπεριφορας αλλα και ασφαλειας βαζει καρεκλακι και βουταει οτι βρει μεσα στο νεροχυτη. ο μπαμπας σε ολα αυτα δεν μιλαει , και αν ειναι μονοι τους στο σπιτι τον αφηνει να κανει οτι του κατεβει στο κεφαλι  και το παιδι μπερδευεται και δεν ξερει ποιο ειναι το σωστο τελικα. 

δεν νιωθω γενικοτερα να με βοηθαει,την κυριακη που δεν δουλευει ,οταν ερθει η ωρα να κοιμησουμε το μικρο το μεσημερι θα κοιμηθει και αυτος μαζι, ενω εγω θα μεινω ξυπνια να μαζεψω απο τοφαγητο πχ.

για να κανει μια δουλεια πρεπει  να το πω δεν ξερω και γω ποσες φορες. να σημειωσω οτι και γω εργαζομαι.δουλευω μια πρωι μια απογευμα οποτε τα απογευματα καθεται αυτος με το παιδι.οταν θα γυρισω σπιτι δεν προκεθται να εχει μαζεψει τπτ,λεω δεν μπορουσες να μαζεψεις εστω το ποτηρι σου να το βαλεις στο νεροχυτη?εε θα το εβαζα αργοτερα απανταει.

ενα αλλο βραδυ καθομασταν στο καναπε οτι ειχε κοιμηθει ο μικρος,βαζει να πιει χυμο. πηγα να του πω να μαζεψει το ποτηρι του αλλα λεω θα μου πει την γνωστη απαντηση οτι θαααα το μαζεψει και λεω αστο και πηγα να κοιμηθω,τελικα οχι μονο δεν το μαζεψε αλλα το αφησε αναμεσα στο καναπε με αποτελεσμα να το βρει ο μικρος το πρωι ,καθως ετοιμαζομουν να τον παω στο παιδικο σταθμο και μετα εγω για δουλεια ,να παει να το βαλει στο νεροχυτη(οπως κανει με το γαλα του )αλλα επειδη ηταν γυαλινο και δεν εφτασε καλα οπως το πεταξε του ακουμπησε στην ακρη με αποτελεσμα να του μεινει ενα κομματακι γυαλι στα χερια και να τον κοψει λιγο. τσαντιστηκα τοσο που τον πηρα τηλ ενω ητα για δουλεια και αρχσα να φωναζω..

ολο σκεφτομαι να χωρισω κ οτι δεν προκειται να βγαλω ποτε ακρη.ειμαι υπερβολικη?αν οχι μπορω να το χειριστω καπως διαφορετικα?

εχεις δικιο δεv εισαι υπερβολικη σεο θεμα με τις δουλειες του σπιτιου αφου δεv εχει ορεξη vα βοηθησει δοκιμασε αλλη τακτικη αφου δεv πιαvει η κουβεvτα . εγω στηv θεση σου η θα επερvα γυvαικα vα με βοηθαει κ θα του αvακοιvωvα οτι δεv προλαβαιvω αv δεv βοηθησει οποτε ας επιβαρυvθει οικοvομικα . η αλλιως δεv θα εκαvα τις δουλειες που αφορουv κ αυτοv πχ φαγητο μοvο για μικρο ρουχα καθαρα  για μεvα κ το μικρο κτλ. 

τωρα στα υπολοιπα ζητηματα vομιζω δεv χρειαζετε vα επιμεvεις. πχ στο θεμα σομπας αv επιμεvει πες απλα οκ ειvαι δικη σου ευθυvη η βαλτε κατι γυρω γυρω vα μηv παvε τα παιδια δεv χρειαζετε vα επιμεvεις κ εσυ vα γιvει το δικο σου οσο σωστο κ αv το θεωρεις αφησε τοv vα καvει κ αυτος οτι θελει χωρις vα το υπεαvαλυσετε.

στο θεμα διαπαιδαγωγησης vαι το παιδι πρεπει vα εχει ορια αλλα οταv λειπεις δεv μπορει κ ο αλλος vα καvει ακριβως οτι καvεις κ εσυ . ισως πολυ απλα δεv μπορει vα τοv καvει καλα. σχεδοv σε ολες τις οικογεvειες ο εvας εχει τοv ρολο του αυστηρου δυσκολα κ οι δυο λεvε οχι στα ιδια πραγματα. το παιδι ξερει τα ορια δεv μπερδευετε απλα εκμεταλευετε τοv καλο γοvιο

[palmoira]

Ανεμώνη μου για όλους μας αλλάζουν οι ισορροπίες όταν έρχεται ένα παιδί είναι φυσιολογικό. Έχεις δοκιμάσει να τον πάρεις με το καλό τον άντρα σου? Μη συζητήσεις για όσα σας απομακρύνουν αλλά για όσα σε έκαναν να τον αγαπάς. Το να φύγετε για ένα ΣΚ και να πάτε σε ένα όμορφο μέρος για να ξεκουραστείτε χωρίς το παιδί μπορεί να γίνει? 

[kotsifikos]

16 ώρες πρίν, sweety** είπε:

καλημερα σας! ειχα ξαναγραψει αλλα ειχε κλειδωθει το θεμα και λογω ελειψης χρονου δεν εβρισκα που να γραψω!

το θεμα ειναι με τον συζυγο μου.αισθανομαι οτι πραγματικα δεν μπορουμε να συνεννοηθουμε,δεν επικοινωνουμε...αλλα λεω εγω αλλα καταλαβαινει αυτος,αλλα απανταει στο τελος τσακωνομαστε. εχουμε φτασει στο σημειο να μιλησουμε πολυ ασχημα ο ενας στον αλλον. στο προηγουμενο ποστ που ειχα κανει με ειχατε ρωτησει για τους λογους που τσακωνομαστε. ενας προσφατος λογος ειναι οτι σε λιγες μερες εχουμε τα γενεθλια του μικρου που λεμε να τα κανουμε στο σπιτι. στο σπιτι εχουμε ξυλοσομπα.εγω σκεφτηκα οτι καλυτερα εκεινη την μερα αφου θα υπαρχουν κ αλλα παιδια στο σπιτι να μην την αναψουμε διοτι δεν ειναι και στο καλυτερο σημειο τοποθετημενη και ειναι λιγο στενο το περασμα(ο δικος μου εχει μαθει να μην πηγαινει και γενικοτερα δεν παιζει καν  κοντα στην σομπα). μου λεει το κλιματιστικο δεν θα καλυψει ολο το σπιτι.ωραια του λεω και να μην το καλυψει,προτιμεις να γινει κπ ατυχημα και να πεσει κανα παιδιπανω στην σομπα  και να καει? ο καθε ενας θα προσεχει το παιδι του μου λεει,του λεω δεν εχω δει ποτε τις αδερφες σου να ασχολουνται με το που ειναι τα παιδια ακομα και οταν ακουνε κλαματα και φωνες επειδη τσακωνονται . οποτε συνεχιζω δεν ειναι σωστο αυτο που λεω? και συνεχιζει αυτος.τι αλλο θες να σου πω εμενα αυτη ειναι η γνωμη μου!!μετα αν συνεχισω παει σε τσακωμο.

Ωραία σου είπε την γνώμη του, από ότι κατάλαβα δεν σου την επέβαλε, οπότε κάνε αυτό που εσύ θεωρείς σωστό (εδώ που τα λέμε αυτό είναι το πιο ασφαλές) για να έχεις το κεφάλι σου ήσυχο.

 

16 ώρες πρίν, sweety** είπε:

αλλο θεμα που τσακωνομαστε συνεχεια ειναι ο τροπος που μεγαλωνουμε το παιδι,ειναι πολυ ζωηρος και δεν τον κανεις ευκολα καλα. οποτε εγω θεωρω οτι πρεπει να μπαινουν καποια ορια οπως πχ δεν θα ανεβεις πανω στο τραπεζι ,δεν θα βαρας τα επιπλα με τα παιχνιδια σου,τρωμε στο καρεκλακι μας για να μην γεμιζουμε ολο το σπιτι με ψιχουλα,δεν βουταμε το χερι μεσα στο πιατο πεταγοντας στην αλλη μερια του σπιτιου το κοτοπουλο με τις πατατες που εχει βουτηξει το χερακι σου, δεν βαζουμε καρεκλα ωστε να ανεβαινουμε στο παγκο και να ερχομαστε σε επαφη με το νεροχυτη(και σε ολα αυτα επιμενω μεχρι να το καταλαβει γτ δν ειναι μονο θεμα συμπεριφορας αλλα και ασφαλειας βαζει καρεκλακι και βουταει οτι βρει μεσα στο νεροχυτη. ο μπαμπας σε ολα αυτα δεν μιλαει , και αν ειναι μονοι τους στο σπιτι τον αφηνει να κανει οτι του κατεβει στο κεφαλι  και το παιδι μπερδευεται και δεν ξερει ποιο ειναι το σωστο τελικα.

Τα περισσότερα παιδιά είναι ζωηρά, πρέπει να αποδεχθείς πως όσο έχεις μικρό παιδί το σπίτι δεν θα είναι όπως πριν, και ψίχουλα θα κάνει (εδώ που τα λέμε δεν πειράζει...πως θα μάθει να τρώει μόνο του?) , και το χέρι θα βουτήξει μέσα στο πιάτο (κάτι που επίσης τα περισσότερα παιδιά κάνουν), αυτό με τον νεροχύτη το έκανε και εμένα και κατέληξα στο να του δείξω τον τρόπο να το κάνει με μεγαλύτερη ασφάλεια , φυσικά άδειασα τον πάγκο από οτιδήποτε μπορεί να το βλάψει. Το παιδί προσπαθεί να κινείται ελεύθερο μέσα στο σπίτι, βοήθησε το να το κάνει . Δεν καταλαβαίνω τι εννοείς όταν λες δεν είναι μόνο θέμα συμπεριφοράς, αν θες μου εξηγείς.

16 ώρες πρίν, sweety** είπε:

για να κανει μια δουλεια πρεπει  να το πω δεν ξερω και γω ποσες φορες. να σημειωσω οτι και γω εργαζομαι.δουλευω μια πρωι μια απογευμα οποτε τα απογευματα καθεται αυτος με το παιδι.οταν θα γυρισω σπιτι δεν προκεθται να εχει μαζεψει τπτ,λεω δεν μπορουσες να μαζεψεις εστω το ποτηρι σου να το βαλεις στο νεροχυτη?εε θα το εβαζα αργοτερα απανταει.

Πριν το παιδί σε βοηθούσε στο σπίτι? έκανε πράγματα ? Αν όχι δεν θα αλλάξει τώρα, δυστυχώς. Το νοικοκυριό δεν είναι μόνο γυναικεία υπόθεση κυρίως όταν δουλεύει και η γυναίκα, μοιράστε τις υποχρεώσεις και αν δεν θέλει καταλήγεις στην εξωτερική βοήθεια από οικιακή βοηθό την οποία θα πληρώσει.

 

16 ώρες πρίν, sweety** είπε:

ενα αλλο βραδυ καθομασταν στο καναπε οτι ειχε κοιμηθει ο μικρος,βαζει να πιει χυμο. πηγα να του πω να μαζεψει το ποτηρι του αλλα λεω θα μου πει την γνωστη απαντηση οτι θαααα το μαζεψει και λεω αστο και πηγα να κοιμηθω,τελικα οχι μονο δεν το μαζεψε αλλα το αφησε αναμεσα στο καναπε με αποτελεσμα να το βρει ο μικρος το πρωι ,καθως ετοιμαζομουν να τον παω στο παιδικο σταθμο και μετα εγω για δουλεια ,να παει να το βαλει στο νεροχυτη(οπως κανει με το γαλα του )αλλα επειδη ηταν γυαλινο και δεν εφτασε καλα οπως το πεταξε του ακουμπησε στην ακρη με αποτελεσμα να του μεινει ενα κομματακι γυαλι στα χερια και να τον κοψει λιγο. τσαντιστηκα τοσο που τον πηρα τηλ ενω ητα για δουλεια και αρχσα να φωναζω..

ολο σκεφτομαι να χωρισω κ οτι δεν προκειται να βγαλω ποτε ακρη.ειμαι υπερβολικη?αν οχι μπορω να το χειριστω καπως διαφορετικα?

Έχεις ήδη αρχίζει να κουράζεσαι αρκετά, μην προσθαείς καθημερινά να ξεπεράσεις τον εαυτό σου προκειμένου να τα έχεις όλα στην εντέλεια, δεν χρειάζεται. Το παιδί σου δεν θα θυμάται ότι μεγάλωσε σε ένα καθαρό σπίτι θα θυμάται όμως ότι ήταν ήρεμη χαλαρή ξεκούραστη και έπαιζε μαζί του. Ζύγισε τα και διάλεξε τι προτιμάς εσύ.

Αυτό που θα σου πρότεινα θα ήταν να ξεκουραστείς, η επιπλέον κούραση μας κάνει να βλέπουμε τα πράγματα χειρότερα και μας δημιουργεί έτσι και αλλιώς περισσότερο εκνευρισμό, οπότε ξεκουράσου και έπειτα τα ξανασκέφτεσαι όλα.

[sweety**]

5 hours ago, kotsifikos said:

Ωραία σου είπε την γνώμη του, από ότι κατάλαβα δεν σου την επέβαλε, οπότε κάνε αυτό που εσύ θεωρείς σωστό (εδώ που τα λέμε αυτό είναι το πιο ασφαλές) για να έχεις το κεφάλι σου ήσυχο.

 

Τα περισσότερα παιδιά είναι ζωηρά, πρέπει να αποδεχθείς πως όσο έχεις μικρό παιδί το σπίτι δεν θα είναι όπως πριν, και ψίχουλα θα κάνει (εδώ που τα λέμε δεν πειράζει...πως θα μάθει να τρώει μόνο του?) , και το χέρι θα βουτήξει μέσα στο πιάτο (κάτι που επίσης τα περισσότερα παιδιά κάνουν), αυτό με τον νεροχύτη το έκανε και εμένα και κατέληξα στο να του δείξω τον τρόπο να το κάνει με μεγαλύτερη ασφάλεια , φυσικά άδειασα τον πάγκο από οτιδήποτε μπορεί να το βλάψει. Το παιδί προσπαθεί να κινείται ελεύθερο μέσα στο σπίτι, βοήθησε το να το κάνει . Δεν καταλαβαίνω τι εννοείς όταν λες δεν είναι μόνο θέμα συμπεριφοράς, αν θες μου εξηγείς.

Πριν το παιδί σε βοηθούσε στο σπίτι? έκανε πράγματα ? Αν όχι δεν θα αλλάξει τώρα, δυστυχώς. Το νοικοκυριό δεν είναι μόνο γυναικεία υπόθεση κυρίως όταν δουλεύει και η γυναίκα, μοιράστε τις υποχρεώσεις και αν δεν θέλει καταλήγεις στην εξωτερική βοήθεια από οικιακή βοηθό την οποία θα πληρώσει.

 

Έχεις ήδη αρχίζει να κουράζεσαι αρκετά, μην προσθαείς καθημερινά να ξεπεράσεις τον εαυτό σου προκειμένου να τα έχεις όλα στην εντέλεια, δεν χρειάζεται. Το παιδί σου δεν θα θυμάται ότι μεγάλωσε σε ένα καθαρό σπίτι θα θυμάται όμως ότι ήταν ήρεμη χαλαρή ξεκούραστη και έπαιζε μαζί του. Ζύγισε τα και διάλεξε τι προτιμάς εσύ.

Αυτό που θα σου πρότεινα θα ήταν να ξεκουραστείς, η επιπλέον κούραση μας κάνει να βλέπουμε τα πράγματα χειρότερα και μας δημιουργεί έτσι και αλλιώς περισσότερο εκνευρισμό, οπότε ξεκουράσου και έπειτα τα ξανασκέφτεσαι όλα.

εννοω οτι δεν με απασχολει μονο να ειναι καθαρο το σπιτι και να εχει πειθαρχια το παιδι μονο και μονο για αυτο.αλλα και οτι ειναι θεμα ασφαλειας για το ιδιο το παιδι..οταν κοπηκε με το ποτηρι ηταν επικυνδυνο...αρα δεν ηταν σωστο που αφησε το ποτηρι και το πηρε ο μικρος και κοπηκε...πως γινεται να τον κανω να καταλαβει οτι καποια πραγματα πρεπει να τα εχει στο νου του να τα κανει ?η πψ δεν μπορει να ξεχναει τα τσιγαρα του στο καναπε και να τα μαζευω εγω στο τσακ πτριν τα παρει ο μικρος (οταν εχουμε ηδη κανει μια πλυση στομαχου περυσι γτ εφαγε τσιγαρα τα οποια τα ειχαμε ψηλα στο πασο και εβαλε καρεκλα και τα πηρε, παει και του τα αφηνει και στον καναπε κιολασ??)δεν εκανε ποτε πολλες δουλειες,αλλα τουλαχιστον οταν ελεγα κατι το εκανε..(το ελεγα μια δυο φορες γινοταν,τωρα το μυαλο του και μια λυρα). επισης ξερω οτι σε καποια πραγματα περα απο την ασφαλεια του παιδιου ειμαι υπερβολικη και οτι οντως χρειαζομαι ξεκουραση αλλα που να προλαβω?και σιν ολα αυτα εχω και το αγχος για τα οικονομικα.(ο συζυγος ειναι στην φαση οτι μην αγχωνεσαι θα τα βγαλουμε περα αφου προσπαθουμε ,δουλευουμε και δεν ειμαστε τεμπεληδες). με ενα βασικο μισθο ομως και 250 ευρω που περνω εγω απο την δικη μου δουλεια πως να τα βγαλεις περα?σιν το αγχος του οτι ο εργοδοτης σε απολυει οποτε γουσταρει και δεν τολμας να μιλησεις για τπτ...νιωθω μια πιεση,ενας αγχος ,οτι ολα τρεχουν μεσα στο κεφαλι μου,δεν ξερω...και μια ελλειψη επικοινωνιας με τον συζυγο!!

[kotsifikos]

14 ώρες πρίν, sweety** είπε:

εννοω οτι δεν με απασχολει μονο να ειναι καθαρο το σπιτι και να εχει πειθαρχια το παιδι μονο και μονο για αυτο.αλλα και οτι ειναι θεμα ασφαλειας για το ιδιο το παιδι..οταν κοπηκε με το ποτηρι ηταν επικυνδυνο...αρα δεν ηταν σωστο που αφησε το ποτηρι και το πηρε ο μικρος και κοπηκε...πως γινεται να τον κανω να καταλαβει οτι καποια πραγματα πρεπει να τα εχει στο νου του να τα κανει ?η πψ δεν μπορει να ξεχναει τα τσιγαρα του στο καναπε και να τα μαζευω εγω στο τσακ πτριν τα παρει ο μικρος (οταν εχουμε ηδη κανει μια πλυση στομαχου περυσι γτ εφαγε τσιγαρα τα οποια τα ειχαμε ψηλα στο πασο και εβαλε καρεκλα και τα πηρε, παει και του τα αφηνει και στον καναπε κιολασ??)δεν εκανε ποτε πολλες δουλειες,αλλα τουλαχιστον οταν ελεγα κατι το εκανε..(το ελεγα μια δυο φορες γινοταν,τωρα το μυαλο του και μια λυρα). επισης ξερω οτι σε καποια πραγματα περα απο την ασφαλεια του παιδιου ειμαι υπερβολικη και οτι οντως χρειαζομαι ξεκουραση αλλα που να προλαβω?και σιν ολα αυτα εχω και το αγχος για τα οικονομικα.(ο συζυγος ειναι στην φαση οτι μην αγχωνεσαι θα τα βγαλουμε περα αφου προσπαθουμε ,δουλευουμε και δεν ειμαστε τεμπεληδες). με ενα βασικο μισθο ομως και 250 ευρω που περνω εγω απο την δικη μου δουλεια πως να τα βγαλεις περα?σιν το αγχος του οτι ο εργοδοτης σε απολυει οποτε γουσταρει και δεν τολμας να μιλησεις για τπτ...νιωθω μια πιεση,ενας αγχος ,οτι ολα τρεχουν μεσα στο κεφαλι μου,δεν ξερω...και μια ελλειψη επικοινωνιας με τον συζυγο!!

Εννοείται πως ότι αφορά την ασφάλεια του παιδιού φροντίζεις να είσαι απόλυτη και να επιμένεις, δεν γίνεται να τρέχεις πίσω του για να μαζεύεις ότι αφήνει.

Άγχος έχουμε όλοι πλέον, άσε που από την στιγμή που έρχεται το παιδί και έπειτα το άγχος δεν φεύγει ποτέ έτσι και αλλιώς.

Συζήτησε το μαζί του, πες του ότι θες βοήθεια, πρέπει να αρχίσει να προσφέρει και στα πρακτικά του σπιτιού, αν δεν θέλει να βοηθήσει πάρε οικιακή βοηθό, σου ξαναλέω , δεν γίνεται να σηκώνει ο ένας όλο το βάρος. Τώρα όσο για το οικονομικό προσωπικά θα θεωρούσα καλή την απάντηση του συζύγου σου, θα με βοηθούσε πιο πολυ από το να έχω δίπλα μου έναν άνθρωπο που από το πρωί μέχρι το βράδυ θα κλαίγονταν για το πως θα τα βγάλουμε πέρα. Άσε που έχει δίκιο...δουλεύεται και προσπαθείτε, οπότε τι άλλο μπορείτε να κάνετε για να αλλάξει η κατάσταση ?

[Penny...]

@Silent27 δεν θέλω να σε Κρινώ εδώ δεν μπορω να Κρινώ εμένα αλλά αν δεν σε καλύπτει ο άνδρας σου χωριζεις το να σου περνάει απο το μυαλό πως κάποιος άνδρας σου αρέσει και μάλιστα σου αρέσει που σε φλερτάρει συγνώμη αλλά δεν μπορείς να πεις ότι δεν θα απατησεις τον άνδρα σου αυτό δεν το ξέρεις για μένα αν είναι να κανεις κάτι με τον άλλο άνδρα χώρισε πρωτα αν δεν θες κατσε με τον ανδρα σου όμορφα και ωραία και ουτε φλερτ για να σε κανει να νιώθεις ωραία αυτά δνε είναι ωραία πράγματα ο γάμος είναι ιερό πράγμα

[anemoni1989]

Κορίτσια σας ευχαριστώ όλες παρά πολύ.. συγγνώμη που έκανα τόσο καιρό να απαντήσω αλλά με τη δουλειά έχω κλαταρει... Ήδη τα νέα μας είναι καλύτερα... Συζητήσαμε ήρεμα μετά από λίγες μέρες και παρότι αρχικά ήταν αρνητικός πλέον έχει δεχθεί μετά τις γιορτές να πάμε μαζί σε ένα σύμβουλο γάμου... Είστε όλες υπέροχες... Σας ευχαριστώ πολύ για τις όμορφες συμβουλές σας!!!

On 2/12/2019 at 6:33 ΜΜ, palmoira είπε:

Το να φύγετε για ένα ΣΚ και να πάτε σε ένα όμορφο μέρος για να ξεκουραστείτε χωρίς το παιδί μπορεί να γίνει? 

Δυστυχώς όχι... Πέρα απ'το ότι δεν θα το δεχόταν ο άντρας μου, δεν έχω ποιος να μ κρατησει τη μικρή...