Quantcast
Jump to content
Προσοχή σε SCAM μηνύματα! Μας ενημέρωσαν ότι εστάλει μήνυμα στα Αγγλικά, για αλλαγή κωδικού πρόσβασης. Δεν έχουμε στείλει κάτι τέτοιο. Τα μηνύματά μας, πάντα είναι μεταφρασμένα στα Ελληνικά & περιέχουν το λογότυπό μας. ×
➔ Parents.org.gr
  • Από την διαχείριση / Admin news

    • πρίν από 8 λεπτά , linaa είπε:

      Νομίζω ο προεμφυτικος θα σου δώσει αρκετές απαντήσεις. Κρυφή ενδομητριωση Κ να μένεις έγκυος εύκολα δεν έχω ακούσει να σου πω την αλήθεια . Ίσως εάν επαναλαβεις τις εξετάσεις για καθεξιν αποβολές υπάρχει τμήμα στο Έλενας μπορείς να κάνεις δωρεαν. Εγώ ανεξήγητες καθεξιν αποβολές Κ υπογονιμότητα έχω ακούσει για κρυφό διαβήτη . Δηλαδή το ζάχαρο φαινόταν φυσιολογικό ή ότι ρυθμίζετε φυσιολογικα Κ τελικά δεν ήταν χρειάστηκαν κορυφαίοι ενδοκρινολόγοι για να το λύσουν . 

      @Melusa54 συμφωνώ με την Λινά στο Ελενας να πας! 

Την εχασα και δεν ξερω τι να κανω


Recommended Posts

καλησπερα,

αποφασισα να γραψω γιατι πιστευω πως ειναι πια ωρα να μιλησω σε καποιον. εχει καιρο που μπαινω στο φορουμ και διαβαζω τις συζητησεις σας, εκλαιγα, επαιρνα δυναμη. θελω ομως να πω και την δικια μου ιστορια για να ακουσω ισως και κατι που θα πιασει τοπο και οχι τις κλισε απαντησεις που παιρνω τοσο καιρο.

στις 23 σεπτεμβριου γεννησα και εγω την κορουλα μου. ημουν στην 22η εβδομαδα κυησης. στον μεγαλο τον υπερηχο μας ειπαν πως ειχε προβλημα στα ζωτικα της οργανα ακομα και στα ποδαρακια της, και υπεθεσαν πως ειχε καποιο συνδρομο. αποφασισαμε λοιπον να διακοψουμε την κυηση. μπηκα στο νοσοκομειο και μου δωσαν χαπια για να με πιασουν οι πονοι. ενω στην αρχη πηγαιναν ολα ρολοι(οσο θα μπορουσαν να πηγαινουν σε τεοιες καταστασεις) σε καποια φαση σταματησαν να με πιανουν τα φαρμακα.εμεινα με 1εκ διαστολη.ειχε πια βραδιασει. οι γιατροι μου ειπαν πως θα συνεχιζαμε την επομενη μερα. την επομενη απο νωρις το πρωι αρχισαν παλι να μου δινουν χαπια. τιποτα. κατα το απογευμα με ρωτησε ο αντρας μου αν αισθανομαι το μωρο να κινειται. οχι. καναμε υπερηχο. το μωρο ειχε πεθανει. ποτε δεν εμαθα γιατι. μου ειπαν πως ημουν τυχερη που ημουν ηδη στο νοσοκομειο γιατι μπορει να μου πεθαινε στο σπιτι και να μη το καταλαβαινα και να παθαινα συψαιμια. μου λεγανε διαφορα για να με παρηγορησουν αλλα για μενα ηταν σαν να ακουγε φωνες καπου απο μακρια. με κρατησαν αλλες τρεις μερες στο νοσοκομειο με αντιβιωτικα. οι χειροτερες μερες της ζωης μου. τελικα το μωρακι μου το γεννησα την τεταρτη μερα μετα απο παρα πολλα φαρμακα με φυσιολογικο τοκετο. δεν ηθελα να μου την παρουν. τους ζητησα να την δω. τελικα μας την εδειξαν μαζι με τον αντρα μου. ηταν οτι πιο ομορφο και πιο ευθραυστο εχω δει. ηταν 23 σεπτεμβριου 18:15 περιπου.

νομιζα πως εκει καπου θα τελειωναν ολα. οταν επεστρεψα σπιτι ομως τα πραγματα γιναν χειροτερα. εφιαλτης σκετος. ενω μου εδωσαν φαρμακα για το γαλα, εγω σε ακυρες στιγμες εβγαζα γαλα. εβγαζα γαλα χωρις να εχω καπου να το δωσω. γιατι το πουλακι μου το ειχα χασει για παντα. ειναι καπου μακρια τωρα και εγω δεν προλαβα ουτε μια αγκαλια να του δωσω.ουτε ενα χαδι. ειναι μονη της τωρα πια καπου μακρια.

ο αντρας μου ηταν διπλα μου συνεχεια. δεν τον εχω ξαναδει τοσο στεναχωρημενο. φαινεται στα ματια του κι ας προσπαθει να φανει δυνατος και να με στηριζει. η οικογενεια μου ειναι διπλα μου. αλλα εγω οσο περναει ο καιρος ολο και απομακρυνομαι.

εχουν περασει πια 2 μηνες και κατι και ακομα δε μπορω να πατησω στα ποδια μου. εχω ξεχασει πια ημουν. εχω απομακρυνθει απο τον αντρα μου ο οποιος ματαια προσπαθει να με ταρακουνησει. φοβαμαι πως οταν εγω "ξυπνησω" θα ειναι αργα και θα τον εχω χασει. δεν μπορω ομως να κανω τιποτα αλλο. το μονο που σκεφτομαι ειναι το μωρακι μου και πως τωρα θα πλησιαζε ο καιρος να το γεννησω. νιωθω τυψεις, αχρηστη και βαρος στους αλλους και ειδικοτερα στον αντρα μου. δεν θελω να τον επιβαρυνω κι αλλο. περναει και αυτος δυσκολα. νιωθω ομως μονη μου και δ ξερω τι μπορει να με βοηθησει.

τρεμω στην ιδεα δευτερης εγκυμοσυνης μηπως παει κατι στραβα και επισης δεν θελω να την αντικαταστησω ετσι απλα. απ την αλλη ομως οταν ειμαι στις καλες μου μερες και παιρνω θαρρος σκεφτομαι πως θελω σαν τρελη ενα μωρακι.

αυτα......

χιλια συγγνωμη αν σας κουρασα απλα ηθελα σε καποιον να μιλησω και πω αυτα ακριβως που σκεφτομαι και ισως να παρω καποια απαντηση που θα με βοηθησει.

χιλια ευχαριστω

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

Στεφανία, καλημέρα!

διάβασα την ιστορία σου και χωρίς να έχω βιώσει ανάλογη περίπτωση, έχω να σου πω μόνο το εξής:

κοίτα μπροστά!

και μόνο μπροστά, ότι έγινε έγινε, δεν ωφελεί σε τίποτα να γυροφέρνεις τα όσα έγιναν στο μυαλό σου και στην ζωή σου!

κάνε και άλλο μωρό, κάνε όλες τις απαραίτητες εξετάσεις, απέκλισε σύνδρομα κλπ και γρήγορα θα έχεις στην αγκαλιά σου ένα υγιέστατο ζουζουνάκι!

αυτά φιλικά

χριστίνα


as1cMoe-M361200MDAwMDYxMmR8MDAwMjU3ZHxteSBwcmluY2VzcyBpcyA.gif
Link to comment
Share on other sites

καλημερα..η περιγραφη σου μ εκανε να δακρυσω.δεν μου εχει συμβει κατι αναλογο για να σου πω οτι ξερω πως νιωθεις,φανταζομαι ομως τον πονο σου εχοντας ηδη 2 παιδια.κλαψε ,ξεσπασε μην κρατιεσαι ,πενθησε το μωρακι σου,παρε τον χρονο σου,ο αντρας σου δεν ειναι ξενος θα καταλαβει,αλοιμονο αν τον χασεις για 2 μηνες που νιωθεις ετσι ,θα πρεπει να ειναι διπλα σου κ εσυ διπλα του.

ενα θα σου πω ,αξιζει να ξαναπροσπαθησεις.

Link to comment
Share on other sites

Στεφανια ουτε εγω εχω αναλογη εμπειρια αλλα προσπαθουσα για μωρακι 4 χρονια εχοντας 3 παλλιδρομες κυησης, το μονο που εχω να σου πω οτι τον αντρα σου δεν θα τον χασεις ποναει και αυτος οσο εσυ μπορει και παραπανω γιατι ποναει και για εσενα που σε βλεπει ετσι.

Οπως ειπε η Χριστινα πενθυσε όσο το εχεις αναγκη αλλα κοιτα μπροστα, μην βασανιζεις το μυαλό σου, ξαναπροσπαθησε για νεα εγκυμοσυνη, γιατι θα λυτρωθεις!!!! Δεν θα το ξεχασεις ποτε αλλα δεν θα ποναει τόσο.

Εχω ριξει πολύ κλαμα αλλα τωρα κοιταω την μικρη μου και λεω οτι αξιζε!!!! Σου ευχομαι να μεινεις εγκυος γρηγορα


YgXXp2.png

wbSJp2.png

Link to comment
Share on other sites

Καλημερα.

Κοιτα κοριτσι μου,η ζωη μας ειναι απροβλεπτη.Σκληρη,σκυλα,δε μας λυπαται,μας ποναει χωρις να σκεφτει το μετα...

Ομως δεν πρεπει να της κανουμε το χατηρι...Εμεις ειμαστε η ζωη...το κοριτσακι σου,''πεταξε'' για καποιο λογο...Ο Θεος το θελησε διπλα του,για να προστατευει αλαλ παιδακια και τους γονεις του απο κει πανω..

Και αφου Αυτος σε ευλογησε μια φορα με μια εγκυμοσυνη,θα το ξανακανει...

Πενθησε,κλαψε,ξεσπασε...ομως μεινε δυνατη...η λογικη απο το παραλογο κρεμεται απο μια πολυ λεπτη κλωστη...τι θελεις,να ζεις μια ζωη με αντικαταθλιπτικα?Γιατι οσο δε δινεις ωθηση στον εαυτο σου να επανελθει,αργα η γρηγορα θα ρθει το σταδιο της καταθλιψης,και πιστεψε με,εκει ο δρομος ειναι ακομη πιο ανηφορικος και δυσκολος.

Δε θελεις ενα μωρο στην αγκαλια σου?Παλεψε το.Για τη ψυχουλα του παιδιου που εφυγε...

Συγχωραμε εαν σου μιλαω αποτομα...αλλα ετσι πρεπει κοπελα μου...

Εχω να σου πω παραδειγματα...πολλα....να σου πω για μια φιλη μου,η οποια γεννησε κανονικα,και μεσα σε λιγες ωρες,το παιδακι της πεθανε?Πηγε στο σπιτι,ηταν ολα ετοιμα,κρεβατακια..τα παντα...πενθησε ΟΣΟ ΧΡΕΙΑΣΤΗΚΕ...και τωρα ζει ευτιχισμενη και ετοιμη να ξανακανει κι αλλο παιδακι...

Ο αντρας σου θα ειναι εκει,οσο εσυ το ΕΠΙΤΡΕΠΕΙΣ....Δε θα βγει τιποτα,εαν και οι 2 ειστε θλιμμενοι....Σηκωστε ψηλα το κεφαλι σας,πειτε ''Δοξα το Θεο'' που ειστε καλα και οι 2,Δοξαστε Τον που θελησε να γινετε γονεις,και ευχηθητε να ειναι καλα εκει το αγγελουδι σας και να σας στειλει κι αλλο μωρακι...

ΟΛΑ ΘΑ ΠΑΝΕ ΚΑΛΑ....ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΤΟ ΘΕΛΟΥΜΕ....

ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΔΩ ΟΤΙ ΚΙ ΑΝ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙΣ


Qilcp2.pngkB3Gp2.png

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

Στεφανια μου περασες κατι πολυ δυνατο,εχεις δικιο να εισαι ετσι.

Χρειαζεται να μιλησεις με καποιον πιο ειδικο ,θα σε βοηθησει πολυ.

Σου ευχομαι οτι καλυτερο !!

Link to comment
Share on other sites

Στεφανία λυπήθηκα πολύ μ αυτό που σου έτυχε. :(

Αν δεις οτι συνεχίζεις να αισθάνεσαι έτσι, καλό θα ήταν να δεις κάποιον ειδικό πριν σε πάρει η κάτω βόλτα για τα καλά. Η πεθερά μου έχει βρεθεί στην θέση σου με την διαφορά οτι εκείνη γέννησε ζωντανό μωρό που έχασε 1,5 περίπου μηνα μετά. Το θυμάται καμμιά φορά με πόνο στην ψυχή και βουρκώνει γιατί δεν είναι κάτι που ξεχνιέται ποτέ... απλώς μαλακώνει ο πόνος με τον καιρό. Επειδή λοιπόν εκείνη την πήρε η κάτω βόλτα για τα καλά.... μην αφήσεις τον καιρό να περνάει έτσι κούκλα μου. Απευθύνσου σε ειδικό. έχεις τον άντρα σου στο πλευρό σου και μαζί ενωμένοι είστε δυνατοί να το ξεπεράσετε.

Σας εύχομαι με όλη μου την καρδιά τα καλύτερα, κι ένα αγγελούδι στην αγκαλιά σας σύντομα.


U6Vip2.png
Link to comment
Share on other sites

Στεφανία εγώ μπορώ να σε καταλάβω αν και το παθαμε κάπως νωρίτερα στη 13η εβδομάδα. Στην αυχενική όλες οι μετρήσεις ήταν χάλια κ η τροφοβλάστη μας επιβεβαίωσε ότι το μωράκι είχε σύνδρομο down. Εντάξει παγώσαμε κι οι 2. Πήγαμε για τη διακοπή κι ευτυχώς είδαμε ότι είχε πεθάνει από μόνο του. Πήρα κάτι χαπάκια κι έγινε απόξεση. Μετά κι εγώ για 2 μήνες κυκλοφορούσα σαν το ζόμπι, πολύ κλάμα, κενό βλέμμα κ με νευρίαζαν όλοι κ οι φίλες μου που μου λεγαν έλα μωρέ τυχαίο ήταν θα κάνετε άλλο. Εγώ ήθελα σαν τρελή να ξαναμείνω αμέσως έγκυος κι ας φοβόμουνα κι ευτυχώς ο γιατρός μετά την πρώτη περίοδο μας επέτρεψε να προσπαθήσουμε. Τα καταφέραμε αμέσως κι εγώ για 9 μήνες 'ετρεμα κυριολεκτικά γιατί αποφάσισα κ δεν έκανα άμνιο κ μέχρι κ στην αίθουσα τοκετού φοβόμουνα. Όλα βέβαια πήγαν μια χαρά κ τώρα έχω την κουκλίτσα μου υγιέστατη. Νομίζω ότι όντως είναι τυχαία γεγονότα κ πολύ σπάνιο να ξανασυμβούν...τι στο καλό πόση γκαντεμιά πια. Άμα θες πήγαινε κ σε γενετιστή, εγώ πήγα, να σου πει γιατί έγινε κ πιθανότητες να ξανασυμβεί κ σίγουρα προχώρα παρακάτω, νομίζω ότι μόνο με την επόμενη εγκυμοσύνη θα ξαναβρείς κάπως τους ρυθμούς σου.


U38hp2.png?t=1&pjiKwwCp   Daisypath - (Ugi0)

Link to comment
Share on other sites

Στεφανία μου.... Πριν 7 μήνες έχασα χωρίς απολύτως καμία εξήγηση ένα υγιέστατο μωρό στην 26η εβδομάδα... Τον πρώτο μου γιο... Έτσι απλά σε μία τακτική επίσκεψη στο γυναικολόγο διαπιστώσαμε ότι δε ζει.... Το γέννησα κι εγώ φυσιολογικά δεν μου επέτρεψαν να το δω, δεν ήθελα να σου πω την αλήθεια μου... 6 μήνες ζούσα στο απόλυτο σκοτάδι... Έκλαιγα, καταριόμουνα τον εαυτό μου, έλεγα ότι δεν είμαι άξια για μάνα αφού δεν κατάφερα να το προστατέψω.... Κάποιες φορές ήμουν τελείως απαθής... Ο άντρας μου νόμιζε ότι τρελάθηκα... Μου σύστησαν να δω κάποιον ειδικό αλλά δν το έκανα... Δεν πίστευα ότι θα μπορούσε να βοηθήσει... Δεν ήθελα να κάνω καμία εξέταση για να διαπιστώσουμε αιτίες, δεν ήθελα να κάνω έρωτα με τον άντρα μου, δεν ντυνόμουνα, δεν ήθελα να βγω έξω, πήγαινα με το ζόρι στη δουλειά, που για μένα η δουλειά είναι πολύ σημαντικό πράγμα... Πέρασα ένα ακόμη πρόβλημα υγείας, χειρουργήθηκα... Γενικά έπιασα πάτο!!! Αν όμως δεν πιάσεις πάτο δεν ανεβαίνεις κορίτσι μου... Και ευτυχώς για μένα ο άντρας μου κατάλαβε και ήταν εκεί, δίπλα μου χωρίς να με πιέζει η να με πνίγει... Μου έδωσε το χώρο και το χρόνο μου... Δεν ξέρω πώς... Εντίμως στο λέω από τα μέσα του Σεπτέμβρη άρχισα να συνέρχομαι... Φρόντισα τν εαυτό μου, βγήκα, είδα φίλους, γέλασα. Δεν ξέχασα ούτε μια μέρα το μωρό μου ούτε μια μέρα αλλά δν μπορούσα να κάνω και τίποτα για να το φέρω πίσω... Κι έτσι χωρίς να το καταλάβω φτάσαμε στη νέα εγκυμοσύνη... 10η εβδομάδα. Και δαν σου λέω ότι είμαι ήρεμη... Έχω γίνει νευρωτική, αγχώνομαι με το παραμικρό, πάω κάθε εβδομάδα στο γιατρό, παίρνω 10 φάρμακα τη μέρα και τρέμω για την εξέλιξη της εγκυμοσύνης μου αλλά κάνω όσα μπορώ με τη βοήθεια των γιατρών μου για να προβλέψω όσα προβλέπονται ότι μπορούν να πάνε καλά....

Θέλω λοιπόν να σου πω μέσα από την καρδιά μου να βιώσεις το πένθος σου έως το τέλος, να ζητήσεις βοήθεια από την οικογένειά σου και από όποιον άλλο χρειάζεται για να συνέλθεις... Θέλει χρόνο, υπομονή και δύναμη.... Ειναι δύσκολο αλλά πίστεψέ με θα μάθεις να ζεις μ αυτό... Ποτέ δεν θα το ξεχάσεις αλλά ο χρόνος θα απαλύνει τις πληγές σου... Ό,τι χρειαστείς είμαστε εδώ....


AXrRp3.pngFYZzp3.png
Link to comment
Share on other sites

Στεφανία, αυτό που συνέβη ήταν κάτι ίσως παρπάνω από σένα...Το πέρασα πριν 2 μήνες. Το παιδί μας δεν είχε άκρα και έπρεπε να το αφήσουμε να φύγει...Ο πόνος που νιώθεις με τον καιρό θα γλυκάνει, δε θα ξεχάσεις ουτε θα αντικαταστηεις αυτό που έχασες...όμως είσαι γυναίκα και από τη φύση γεννήθηκες με δυνάμεις που ούτε εσύ ακόμα δεν ξέρεις...Αποδέξου αυτό που έγινε, κλάψε, ξέσπασε. Μην τα παρατήσιες όμως! Μην αρνηθείς την αναγκη σου, αν τη νιώθεις , να ζητησεις βοηθεια γιατι πρωτα απολα εισαι ανθρωπος και μετα γυναικα...Μην απογοητευεσαι γιατι θα δεις οτι στο μελλον η χαρα θα χτυπησει την πορτα σου! Μη θεωρεις τον εαυτο σου ατυχο γιατι αυτο που σου συνεβη , ακομα κι αν σου φαινεται απιστευτο, συμβαινει σε 1 στις 3 γυναικες σε μια εγκυμοσυνη. Απο τη στιγμη που φιλοξενησες ενα παιδακι μια φορα θα μπορεσεις και δευτερη και τριτη...Θελεις το χρονο σου να θρηνησεις και να επανενταχτεις. Το περασα, ακομα το περναω, ακομα ποναω αλλα δε θα τα παρατησουμε!! Ολα για εμας ειναι! Η ζωη ειναι σκληρη αλλα εμεις θα τα καταφερουμε.

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις


Στεφανία μου, γλυκό μου κοριτσάκι

Να ξερες πόσα από τα λεγόμενά σου τα ένιωσα σκληρά στο πετσί μου......και εγώ πέρσι τέτοια εποχή έχασα το μωρό μου, πολύ μικρό, 8 εβδομάδων "γλύστρυσε" στο εσώρουχό μου και έγινε αγγελάκι.......

Πόνος, θυμός, απόγνωση, κλάμα....

Κοριτσάκι μου, είναι πολύ νωρίς ακόμα.....το πένθος, γιατί τώρα πενθείς, πρέπει να κάνει τον κύκλο του......τώρα όλα σου φαίνονται βουνό, ένα βουνό δύσβατο που δεν μπορείς να ανέβεις......

Κουκλίτσα μου, ξέσπασε και πένθησε για το κοριτσάκι σου και τα χαμένα σου όνειρα......και όταν πια τα δάκρυά σου θα στερέψουν τότε θα ανασυνταχθείς και θα ξαναπροσπαθησεις......

Μην απομονώνεσαι.......ο άνδρας σου σε χρειάζεται, όσο τον χρειάζεσαι και εσύ.....μη νομίζεις ότι σου μιλάω από θέση ισχύος.....τα πέρασα.....με τον άνδρα μου απομακρύνθηκα, θύμωσα μαζί του που μου έλεγε ότι θα περάσει, ενδόμυχα τον κατηγόρησα, λες και έφταιγε αυτός για τη συμφορά .....Ήταν Χριστούγεννα και εγώ έβλεπα μονάχη μου τα φωτάκια του δένδρου, κλαίγοντας........απομονωμένη.....

Πέρασαν έτσι 6 μήνες......και ξαφνικά βγήκα από το λήθαργό μου.......6 μήνες έχασα πολλά....στιγμές από το γιο μου που δεν ξαναγυρνούν......σκληρά ειπωμένα λόγια με τον άνδρα μου και σήμερα τα θυμάμαι και ντρέπομαι....έχασα τον εαυτό μου.....

Και εκεί που έπιασα πάτο, εκεί που απελπίστηκα, μια χαραμάδα φωτός άνοιξε στη ψυχούλα μου και μου γέμισε αισιοδοξία.....και χαρά.....και χαμόγελο..και ελπίδα....έτσι ξαφνικά.......

Σήμερα είμαι έγκυος....ένα κοριτσάκι έχει φωλιάσει μέσα μου...όχι, δεν είμαι ήρεμη...τίποτε δεν θυμίζει την ανεμελιά της πρώτης μου εγκυμοσύνης....όμως ελπίζω και προσεύχομαι, παρ' όλες τις αντιξοότητες.........

Στεφανία μου, πάρε τον άνδρα σου από το χέρι και περπατήστε μαζί αυτή τη δυσκολία....μη νόμίζεις, πονάει πολύ και αυτός, και ας μην εκφράζεται.....όταν πέρασε ο καιρός και οι πληγές καταπραύνθηκαν λιγουλάκι, γύρισε ο άνδρας μου και μου είπε: " Να ξερες ποσες φορές θέλησα να ξεσκίσω τις σάρκες μου, να ουρλιάξω, να ξερες πόσα βράδια έκλαψα, πόσο φοβήθηκα οτι θα τρελαθείς, πόσο πόνεσα....."

Τίποτα και κανείς δεν θα αντικαταστήσει την κορούλα σου....Πλάσε μια ιστορία με τον εαυτό σου, ότι είναι ένα αγγελάκι και σε κοιτά από ψηλά, και σε προσέχει και σε αγαπά......και όταν θα νιώσεις πραγματικά έτοιμη, τότε προχώρα........

Ο χρόνος θα σε γιατρέψει

Να ξέρεις ότι ο Θεός δεν ξεχνά

Μια δοκιμασία είναι, είσαι δυνατή και θα τα καταφέρεις

Και κάτι τελευταίο....Μην απομονώνεσαι......Όταν τα περνούσα αυτά, βρέθηκαν μερικές κοπέλες σε αυτόεδώ το forum, παθούσες και μη και μου άπλωσαν το χέρι και μου άνοιξαν την αγκαλιά τους.......

Είμαστε εδώ για σένα, για ό,τι θελήσεις.......

Σου κάνω μια ΜΕΓΑΛΗ ΑΓΚΑΛΙΑ

ΜΗ ΧΑΝΕΣΑΙ

Όλα θα γίνουν καλύτερα. Στο υπόσχομαι

Φιλικά


nZP1p3.png

585Ep3.png

255rp3.png

Link to comment
Share on other sites

Στεφανία με συγκίνησε πολύ η ιστορία σου...

οτι και να σου πω ειναι λιγο...

Πρεπει πιστευω να προχωρησετε αυτον τον δυσκολο δρομο μαζι με τον αντρα σου...Μην απομακρυνθείτε....Ειναι ο ανθρωπος που αγαπας και επελεξες να κανεις οικογενεια μαζι του...Σκεψου τι θα νιωθει κι αυτος...

Σου στελνω μια αγκαλια και πολλες ευχες η ζωη να σου δωσει μονο χαρες απο δω και περα!


[sIGPIC][/sIGPIC]

Τελικά....Τα πιο ωραία πράγματα έρχονται εκεί που δεν τα περιμένεις και γίνονται τα θαύματα όταν πάψεις να επιμένεις ???

connie_24.gif

Link to comment
Share on other sites

  • 2 months later...

χιλια ευχαριστω για ολα...

ολον αυτο τον καιρο εμπαινα και εβλεπα τις απαντησεις σας. ειναι ανακουφηση να βλεπεις πως υπαρχει κοσμος που σε καταλαβαινει και δεν εισαι τρελη.

η αληθεια ειναι πως ειμαι καλυτερα, πηγα σε ειδικο. απλα μιλησα. τα εβγαλα απο μεσα μου.

δεν υπαρχει μερα που να μην την σκεφτομαι και νομιζω πως δε θα αλλαξει αυτο...

φυσικα ουτε λογος για επομενο παιδι. ακομα ειμαι τρομοκρατημενη με την ιδεα. μονο που ακουω για φιλες-γνωστες μας που γεννανε, τρεμω μην παει κατι στραβα.

απλα σας εγραψα για να σας πω ποσο πολυ σας ευχαριστω για τα λογια σας. ηταν πραγματικο φαρμακο στις δυσκολες στιγμες.

χιλια ευχαριστω!!!

Link to comment
Share on other sites

Στεφανία μου καλησπέρα!

Χαίρομαι που πήγες σε ειδικό και αν σε βοήθησε να συνεχίσεις να πηγαίνεις.

Σιγα΄-σιγά όλα θα φτιάξουν....

Κοριτσι μου είναι νωρίς ακόμα για αυτό νιώθεις έτσι. Το πένθος δεν έχει κάνει τον κύκλο του. Προσπάθησε να μην κλείνεσαι στον εαυτό σου, να βγαίνεις, να περιποιήσε τον εαυτό σου. Βήμα-βήμα κάθε φορά και όλα θα γίνουν.......

Κάθε μέρα θα είναι καλύτερη. Όχι δεν θα ξεχάσεις ποτέ, αλλά θα μάθεις να συμβιώνεις με αυτήν την απώλεια. Πλάσε μια ιστορία με το μυαλό σου για αυτό το αγγελούδι σου. Εμένα με ανακουφίζει να σκέφτομαι ότι είναι ψηλά, ένα αγγελάκι, και με βλέπει και με καθοδηγεί.

Αλλά μην ξεχνάς......η ζωή σου συνεχίζεται. Πάρε το χέρι του άνδρα σου, σφίξτο και προχώρα.....

Και μια μερα όλα θα γίνουν ροζ......

Σε φιλώ και σε σκέφτομαι.........


nZP1p3.png

585Ep3.png

255rp3.png

Link to comment
Share on other sites

ΣΤΕΦΑΝΙΑ μου θα σου πω και εγώ την δική μου ιστορία...πριν καιρόοο όταν ξεκίνησα με την γυναίκα μου ήμασταν φοιτητές στην Θεσσ/κη, αποφασίσαμε να κάνουμε μωρό, δεν ξέρω πως και γιατί, αλλά αποφασίσαμε ότι θα το κάναμε...έτσι μείναμε εγγυοι...η χαρά μας ΑΠΕΡΙΓΡΑΠΤΗ. Ολοι εναντιον μας. Οι φίλοι μου με λεγαν ανωριμο επειδη δεν κανω τα ανωριμα που εκαναν αυτοι αλλά άλλα ανωριμα, οι δικοι της με μισουσαν, οι δικοι μου δεν ήθελαν να παντρευτω κτλ κτλ. Δεν διναμε δεκαρα. Μια μερα του Απριλη του 11 παμε για ηπερηχο, δεν υπηρχε αμνιακο, το μωρο δεν ειχε νεφρα...επρεπε να το γεννησει γιατι ηταν πολυ μεγαλο πλεον για να γινει αλλιως...πηγαμε στο διαβαλκανικο και το γεννησε...τοσο μικρο και ευθραστο. Μην στενοχωριεσται...λεγαν όλοι, θα κάνετε άλλο...οι admins θα με ακυρωσουν αν βρισω οποτε δεν θα το κανω...θαρρεις οτι δεν ειχε αξια αυτο που χασαμε...οτι ηταν αμελητεο, στην τελικη ουδεις αναντικαστατος...εφιαλτες, κλάμματα. Εγω εφτασα 130 κιλά, αυτη το πηρε αλλιώς πήγε 40...εγω το ξεπερασα...κάπως...αυτη όχι... Περνα ενας χρόνος την ιδια ακριβως μερα στο ιδιο νοσοκομειο λιγα δωματια πιο περα γενιεται ο γιος μας...εγω ευτυχισμενος, αυτη μπερδεμενη..."πηρε την θεση του μωρου μας" έλεγε...μετα συνηλθε. Ο γιος μου τωρα ειναι ενα λουκουμακι υπεροχο και η κορη μου επισης. εχω 2 παιδακια ζωηρα. Με όλα αυτα θελω να σου πω απλα συνεχισε και οταν πρεπει ξαναπροσπαθησε, δεν θα το ξεχασεις ποτε αλλα θα έχεις αλλες ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΕΣ χαρες απο τις λυπες που χες.

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις


Εγγραφείτε ή συνδεθείτε για να σχολιάσετε

Για να δημοσιεύσετε ένα σχόλιο θα χρειαστεί να είστε εγγεγραμμένο μέλος. Είναι δωρεάν.

Δημιουργήστε νέα εγγραφή

Κάντε εγγραφή να συμμετάσχετε στις συζητήσεις - είναι εύκολη και γρήγορη!

Δημιουργήστε νέα εγγραφή

Σύνδεση

Έχετε ήδη έναν λογαριασμό χρήστη; Συνδεθείτε εδώ.

Συνδεθείτε τώρα
×
×
  • Δημιουργία νέου...