Αναμονή ως τη χοριακή

[Nefelaki_Lioness]

Καλημέρα σε όλες και όλους.

Έχω πολύ καιρό να μπω, ζητώ συγνώμη παιδιά. Έχω περάσει δύσκολα και σκληρά. Ήμουν σε απόγνωση. Ακόμα είμαι σε απόγνωση αλλά έχω ανάγκη να μιλήσω. Θα συμμετέχω περισσότερο, όπου και όπως αντέχω ψυχολογικά.

Είμαστε με τον σύζυγό μου στην τέταρτη προσπάθεια. Στις πρώτες δύο όχι καλός γιατρός, αποτυχία. Στην τρίτη πετύχαμε, έμεινα έγκυος. Χάσαμε το παιδί στον τρίτο μήνα. Το ψάχνουμε και απλό πρόβλημα συζύγου διορθώνεται με συμπλήρωμα διατροφής, δικό μου πρόβλημα στο αίμα διορθώνεται με αντιπηκτική αγωγή. Είμαστε στην τέταρτη. Βάλαμε μία άριστη βλαστοκύστη και δύο πάρα πολύ καλές, μας τις έδειξαν και σε βίντεο ανάπτυξης. Θεωρητικά τα δεδομένα είναι θετικά. Όμως εγώ είμαι ένα ερείπιο και νιώθω τρικυμία. Η τέταρτη προσπάθεια είναι κάτι πολύ σκληρό. Κάναμε τη μεταφορά το Σάββατο, θα κάνουμε τέστ πρώτης χοριακής τη Δευτέρα 13 του μήνα.

Μου είναι σχεδόν αδύνατο να σκεφτώ θετικά. Άλλοτε νιώθω σωματικά διάφορα, άλλοτε όχι. Αυτά που νιώθω τώρα τα ένιωσα και τη φορά που έμεινα έγκυος. Αλλά νιώθω τρομερή και τρομακτική επισφάλεια. Ενίοτε, ας πούμε, αν το στήθος μου ακουμπήσει απότομα κάπου κάπως, σαν να "τσιμπάει" αλλά όχι όλη την ώρα. Έχω πονάκια περιόδου που πάνε κι έρχονται, όμως δεν είναι έντονα ούτε όλη τη μέρα. Δεν παίρνω καν παυσίπονο. Αλλά υπάρχουν κάθε μέρα. Προς το παρόν δεν βλέπω υγρά ούτε καφέ ούτε ρόζ ούτε αίμα. Τις πρώτες μέρες μετά τη μεταφορά, ένιωθα δυνατή και αισιόδοξη σαν βόμβα και δυσκολευόμουν κιόλας με το να μένω ξαπλωμένη, όμως το έκανα με χαρά. Όμως μου έρχεται εύκολος εκνευρισμός και εύκολο κλάμα. Εντούτοις, χθες καταρρακώθηκα, γιατί μία πολύ στενή μου φίλη μου είπε ότι είναι έγκυος στην αρχή του τέταρτου μήνα. Καταχάρηκα για εκείνη, γιατί είναι ένα άψογο κορίτσι, μια ψυχάρα, που μου έχει δώσει πολλά όπως κι εγώ σε εκείνη. Αλλά με πλήγωσε μέσα στα σπλάχνα μου η δική μου, έως τώρα, κακή τύχη σε αυτό το θέμα. Έπεσα κυριολεκτικά στα πατώματα και έκλαιγα ώρες. Έχω δυνατό σύντροφο που δεν το κούνησε από το πλάι μου, αλλά ήθελα να μείνω μόνη. Φώναζα επειδή πονούσα μέσα μου, πώς να το πω. Σήμερα Πέμπτη, τέσσερις μέρες πριν το τέστ, είμαι αυτό που έγραψα πριν: ένα ερείπιο σε τρικυμία. Αδυνατώ να σκεφτώ θετικά υπό πίεση. Μου έστειλε ένα μήνυμα η μαμά μου να μη φοβάμαι και της απάντησα να με αφήσει ήσυχη να χαρεί και θα μιλήσω όταν εγώ θα μπορώ και να μη με πιέσει σε τίποτα. Παίρνω τα φάρμακά μου τρομερά πειθαρχημένα. Προσέχω τη διατροφή μου, ούτε ένα λάθος δεν έχω κάνει από τα γενικά και ειδικά ενδεδειγμένα. Με πιάνει ένα φωναχτό παράπονο: γιατί τα ζευγάρια που δεν σκάνε καθόλου πίνουν καπνίζουν κλπ συλλαμβάνουν με τόση ευκολία. Γιατί εγώ που τρελαίνομαι στις προφυλάξεις και ευτυχώς που είμαι υγιής όπως και ο άντρας μου δεν τα καταφέρνουμε. Φώναξα στον εαυτό μου πριν γράψω εδώ: Δυσκολεύομαι και δεν μπορώ άλλο! Ζήτησα συγνώμη στα έμβρυά μου. Τα λατρεύω, ελπίζω να μην τα χάσω. Δεν νιώθω άγχος, ούτε αγωνία. Νιώθω προκαταβολική στεναχώρια που με κυκλώνει τόση δυσκολία ενώ το επιθυμώ, σε σχέση με όσους βιώνουν τη σύλληψη τόσο εύκολα είτε το επιθυμούν είτε ξαφνιάζονται.

Θα ήθελα να σας ακούσω, πώς την παλεύετε την αναμονή ως το τέστ, ψυχολογικά εννοώ, και με τα ασαφή συμπτώματα.

Υπάρχει κάποιο φώς να ανάψω; Να δω τι θα κάνω;

Σας ευχαριστώ...

[Ellidr]

πρίν από 20 λεπτά , Cloud_20517 είπε:

Καλημέρα σε όλες και όλους.

Έχω πολύ καιρό να μπω, ζητώ συγνώμη παιδιά. Έχω περάσει δύσκολα και σκληρά. Ήμουν σε απόγνωση. Ακόμα είμαι σε απόγνωση αλλά έχω ανάγκη να μιλήσω. Θα συμμετέχω περισσότερο, όπου και όπως αντέχω ψυχολογικά.

Είμαστε με τον σύζυγό μου στην τέταρτη προσπάθεια. Στις πρώτες δύο όχι καλός γιατρός, αποτυχία. Στην τρίτη πετύχαμε, έμεινα έγκυος. Χάσαμε το παιδί στον τρίτο μήνα. Το ψάχνουμε και απλό πρόβλημα συζύγου διορθώνεται με συμπλήρωμα διατροφής, δικό μου πρόβλημα στο αίμα διορθώνεται με αντιπηκτική αγωγή. Είμαστε στην τέταρτη. Βάλαμε μία άριστη βλαστοκύστη και δύο πάρα πολύ καλές, μας τις έδειξαν και σε βίντεο ανάπτυξης. Θεωρητικά τα δεδομένα είναι θετικά. Όμως εγώ είμαι ένα ερείπιο και νιώθω τρικυμία. Η τέταρτη προσπάθεια είναι κάτι πολύ σκληρό. Κάναμε τη μεταφορά το Σάββατο, θα κάνουμε τέστ πρώτης χοριακής τη Δευτέρα 13 του μήνα.

Μου είναι σχεδόν αδύνατο να σκεφτώ θετικά. Άλλοτε νιώθω σωματικά διάφορα, άλλοτε όχι. Αυτά που νιώθω τώρα τα ένιωσα και τη φορά που έμεινα έγκυος. Αλλά νιώθω τρομερή και τρομακτική επισφάλεια. Ενίοτε, ας πούμε, αν το στήθος μου ακουμπήσει απότομα κάπου κάπως, σαν να "τσιμπάει" αλλά όχι όλη την ώρα. Έχω πονάκια περιόδου που πάνε κι έρχονται, όμως δεν είναι έντονα ούτε όλη τη μέρα. Δεν παίρνω καν παυσίπονο. Αλλά υπάρχουν κάθε μέρα. Προς το παρόν δεν βλέπω υγρά ούτε καφέ ούτε ρόζ ούτε αίμα. Τις πρώτες μέρες μετά τη μεταφορά, ένιωθα δυνατή και αισιόδοξη σαν βόμβα και δυσκολευόμουν κιόλας με το να μένω ξαπλωμένη, όμως το έκανα με χαρά. Όμως μου έρχεται εύκολος εκνευρισμός και εύκολο κλάμα. Εντούτοις, χθες καταρρακώθηκα, γιατί μία πολύ στενή μου φίλη μου είπε ότι είναι έγκυος στην αρχή του τέταρτου μήνα. Καταχάρηκα για εκείνη, γιατί είναι ένα άψογο κορίτσι, μια ψυχάρα, που μου έχει δώσει πολλά όπως κι εγώ σε εκείνη. Αλλά με πλήγωσε μέσα στα σπλάχνα μου η δική μου, έως τώρα, κακή τύχη σε αυτό το θέμα. Έπεσα κυριολεκτικά στα πατώματα και έκλαιγα ώρες. Έχω δυνατό σύντροφο που δεν το κούνησε από το πλάι μου, αλλά ήθελα να μείνω μόνη. Φώναζα επειδή πονούσα μέσα μου, πώς να το πω. Σήμερα Πέμπτη, τέσσερις μέρες πριν το τέστ, είμαι αυτό που έγραψα πριν: ένα ερείπιο σε τρικυμία. Αδυνατώ να σκεφτώ θετικά υπό πίεση. Μου έστειλε ένα μήνυμα η μαμά μου να μη φοβάμαι και της απάντησα να με αφήσει ήσυχη να χαρεί και θα μιλήσω όταν εγώ θα μπορώ και να μη με πιέσει σε τίποτα. Παίρνω τα φάρμακά μου τρομερά πειθαρχημένα. Προσέχω τη διατροφή μου, ούτε ένα λάθος δεν έχω κάνει από τα γενικά και ειδικά ενδεδειγμένα. Με πιάνει ένα φωναχτό παράπονο: γιατί τα ζευγάρια που δεν σκάνε καθόλου πίνουν καπνίζουν κλπ συλλαμβάνουν με τόση ευκολία. Γιατί εγώ που τρελαίνομαι στις προφυλάξεις και ευτυχώς που είμαι υγιής όπως και ο άντρας μου δεν τα καταφέρνουμε. Φώναξα στον εαυτό μου πριν γράψω εδώ: Δυσκολεύομαι και δεν μπορώ άλλο! Ζήτησα συγνώμη στα έμβρυά μου. Τα λατρεύω, ελπίζω να μην τα χάσω. Δεν νιώθω άγχος, ούτε αγωνία. Νιώθω προκαταβολική στεναχώρια που με κυκλώνει τόση δυσκολία ενώ το επιθυμώ, σε σχέση με όσους βιώνουν τη σύλληψη τόσο εύκολα είτε το επιθυμούν είτε ξαφνιάζονται.

Θα ήθελα να σας ακούσω, πώς την παλεύετε την αναμονή ως το τέστ, ψυχολογικά εννοώ, και με τα ασαφή συμπτώματα.

Υπάρχει κάποιο φώς να ανάψω; Να δω τι θα κάνω;

Σας ευχαριστώ...

Αχ κορίτσι μου 

Όπως τα περιέγραψες όλα 

Ακριβώς όμως νιώθω κ εγώ και πολλές άλλες κοπέλες φαντάζομαι 

Δύσκολο δρόμο μας έβαλες ο Θεός να περπατήσουμε το γιατί ; Άγνωστο αλλά τι να κάνουμε θα τον περπατήσουμε μέχρι τέλους 

Κ εγώ Δευτέρα χοριακη και έχω τα ίδια συμπτώματα με σένα 

Αλλά δυστυχώς δεν φτάνουν 

Εμένα είναι η πρώτη μου εξωσωματική με τρεις αποτυχημένες πρόκλησης ωορρηξίας με επαφές 

Μια αποτυχημένη σπερματεγχυση σε φυσικό κύκλο 

Με λίγα λόγια 3 χρόνια πότε έγκυος 

Και γύρω μου όλες φίλες και γνωστές να μένουν έγκυες η μία πίσω από την άλλη 

Βουβός  ο πόνος και για μένα 

Αλλά ελπίζω να τα καταφέρω κ εγώ 

 

[Konisn]

πρίν από 20 λεπτά , Cloud_20517 είπε:

Καλημέρα σε όλες και όλους.

Έχω πολύ καιρό να μπω, ζητώ συγνώμη παιδιά. Έχω περάσει δύσκολα και σκληρά. Ήμουν σε απόγνωση. Ακόμα είμαι σε απόγνωση αλλά έχω ανάγκη να μιλήσω. Θα συμμετέχω περισσότερο, όπου και όπως αντέχω ψυχολογικά.

Είμαστε με τον σύζυγό μου στην τέταρτη προσπάθεια. Στις πρώτες δύο όχι καλός γιατρός, αποτυχία. Στην τρίτη πετύχαμε, έμεινα έγκυος. Χάσαμε το παιδί στον τρίτο μήνα. Το ψάχνουμε και απλό πρόβλημα συζύγου διορθώνεται με συμπλήρωμα διατροφής, δικό μου πρόβλημα στο αίμα διορθώνεται με αντιπηκτική αγωγή. Είμαστε στην τέταρτη. Βάλαμε μία άριστη βλαστοκύστη και δύο πάρα πολύ καλές, μας τις έδειξαν και σε βίντεο ανάπτυξης. Θεωρητικά τα δεδομένα είναι θετικά. Όμως εγώ είμαι ένα ερείπιο και νιώθω τρικυμία. Η τέταρτη προσπάθεια είναι κάτι πολύ σκληρό. Κάναμε τη μεταφορά το Σάββατο, θα κάνουμε τέστ πρώτης χοριακής τη Δευτέρα 13 του μήνα.

Μου είναι σχεδόν αδύνατο να σκεφτώ θετικά. Άλλοτε νιώθω σωματικά διάφορα, άλλοτε όχι. Αυτά που νιώθω τώρα τα ένιωσα και τη φορά που έμεινα έγκυος. Αλλά νιώθω τρομερή και τρομακτική επισφάλεια. Ενίοτε, ας πούμε, αν το στήθος μου ακουμπήσει απότομα κάπου κάπως, σαν να "τσιμπάει" αλλά όχι όλη την ώρα. Έχω πονάκια περιόδου που πάνε κι έρχονται, όμως δεν είναι έντονα ούτε όλη τη μέρα. Δεν παίρνω καν παυσίπονο. Αλλά υπάρχουν κάθε μέρα. Προς το παρόν δεν βλέπω υγρά ούτε καφέ ούτε ρόζ ούτε αίμα. Τις πρώτες μέρες μετά τη μεταφορά, ένιωθα δυνατή και αισιόδοξη σαν βόμβα και δυσκολευόμουν κιόλας με το να μένω ξαπλωμένη, όμως το έκανα με χαρά. Όμως μου έρχεται εύκολος εκνευρισμός και εύκολο κλάμα. Εντούτοις, χθες καταρρακώθηκα, γιατί μία πολύ στενή μου φίλη μου είπε ότι είναι έγκυος στην αρχή του τέταρτου μήνα. Καταχάρηκα για εκείνη, γιατί είναι ένα άψογο κορίτσι, μια ψυχάρα, που μου έχει δώσει πολλά όπως κι εγώ σε εκείνη. Αλλά με πλήγωσε μέσα στα σπλάχνα μου η δική μου, έως τώρα, κακή τύχη σε αυτό το θέμα. Έπεσα κυριολεκτικά στα πατώματα και έκλαιγα ώρες. Έχω δυνατό σύντροφο που δεν το κούνησε από το πλάι μου, αλλά ήθελα να μείνω μόνη. Φώναζα επειδή πονούσα μέσα μου, πώς να το πω. Σήμερα Πέμπτη, τέσσερις μέρες πριν το τέστ, είμαι αυτό που έγραψα πριν: ένα ερείπιο σε τρικυμία. Αδυνατώ να σκεφτώ θετικά υπό πίεση. Μου έστειλε ένα μήνυμα η μαμά μου να μη φοβάμαι και της απάντησα να με αφήσει ήσυχη να χαρεί και θα μιλήσω όταν εγώ θα μπορώ και να μη με πιέσει σε τίποτα. Παίρνω τα φάρμακά μου τρομερά πειθαρχημένα. Προσέχω τη διατροφή μου, ούτε ένα λάθος δεν έχω κάνει από τα γενικά και ειδικά ενδεδειγμένα. Με πιάνει ένα φωναχτό παράπονο: γιατί τα ζευγάρια που δεν σκάνε καθόλου πίνουν καπνίζουν κλπ συλλαμβάνουν με τόση ευκολία. Γιατί εγώ που τρελαίνομαι στις προφυλάξεις και ευτυχώς που είμαι υγιής όπως και ο άντρας μου δεν τα καταφέρνουμε. Φώναξα στον εαυτό μου πριν γράψω εδώ: Δυσκολεύομαι και δεν μπορώ άλλο! Ζήτησα συγνώμη στα έμβρυά μου. Τα λατρεύω, ελπίζω να μην τα χάσω. Δεν νιώθω άγχος, ούτε αγωνία. Νιώθω προκαταβολική στεναχώρια που με κυκλώνει τόση δυσκολία ενώ το επιθυμώ, σε σχέση με όσους βιώνουν τη σύλληψη τόσο εύκολα είτε το επιθυμούν είτε ξαφνιάζονται.

Θα ήθελα να σας ακούσω, πώς την παλεύετε την αναμονή ως το τέστ, ψυχολογικά εννοώ, και με τα ασαφή συμπτώματα.

Υπάρχει κάποιο φώς να ανάψω; Να δω τι θα κάνω;

Σας ευχαριστώ...

Βρε κορίτσι μου διάβασα το κείμενό σου και νομίζω πως περιγράφεις τα συναισθήματα όλων των γυναικών που δυσκολεύονται. Ο δρόμος για εμάς είναι δύσκολος. Σε άλλες λιγότερο, σε άλλες περισσότερο. Πολλά πράγματα όμως στη ζωή είναι άδικα. Επομένως το να σκεφτόμαστε γιατί εμείς δε τα καταφέρνουνε οδηγεί σε έναν φαύλο κύκλο. Νομίζω πως πρέπει να αποδεχτούμε το γεγονός κ να προσπαθήσουμε. Οι προηγούμενες αποτυχίες είναι λογικό να επιβαρύνουν την ψυχολογία. Σε συνδυασμό με τις ορμόνες δημιουργείται ένα απίστευτο κοκτέιλ σκέψεων και συναισθημάτων. Οι μέρες μέχρι την χοριακή είναι δύσκολες. Προσωπικά στην αρχή ήμουν χαλαρή και σήμερα, 1 μέρα πριν την χοριακή ξύπνησα με άγχος και υπερένταση. Προσπαθώ να σκέφτομαι πως ο,τι μπορώ να κάνω το έκανα κ πως πια δεν εξαρτάται απο μένα. Με βοηθάει επίσης να πιστεύω πως κάποιος λόγος υπάρχει που γίνονται όλα. Ίσως κάποιο προσωπικό μάθημα...; Όλα τα συναισθήματά σου είναι φυσιολογικά. Αγκαλιασέ τα. Σου εύχομαι μέσα απο την καρδιά μου αυτή η φορά να είναι η τυχερή σου! Μη το βάζεις κάτω.

[Nefelaki_Lioness]

23 minutes ago, Ellidr said:

Αχ κορίτσι μου 

Όπως τα περιέγραψες όλα 

Ακριβώς όμως νιώθω κ εγώ και πολλές άλλες κοπέλες φαντάζομαι 

Δύσκολο δρόμο μας έβαλες ο Θεός να περπατήσουμε το γιατί ; Άγνωστο αλλά τι να κάνουμε θα τον περπατήσουμε μέχρι τέλους 

Κ εγώ Δευτέρα χοριακη και έχω τα ίδια συμπτώματα με σένα 

Αλλά δυστυχώς δεν φτάνουν 

Εμένα είναι η πρώτη μου εξωσωματική με τρεις αποτυχημένες πρόκλησης ωορρηξίας με επαφές 

Μια αποτυχημένη σπερματεγχυση σε φυσικό κύκλο 

Με λίγα λόγια 3 χρόνια πότε έγκυος 

Και γύρω μου όλες φίλες και γνωστές να μένουν έγκυες η μία πίσω από την άλλη 

Βουβός  ο πόνος και για μένα 

Αλλά ελπίζω να τα καταφέρω κ εγώ 

 

Αχ αχ αχ, καλή σου επιτυχία εύχομαι, αλήθεια, ολόψυχα! Όχι άλλη ταλαιπωρία μέσα κι έξω σου!...

18 minutes ago, Konisn said:

Βρε κορίτσι μου διάβασα το κείμενό σου και νομίζω πως περιγράφεις τα συναισθήματα όλων των γυναικών που δυσκολεύονται. Ο δρόμος για εμάς είναι δύσκολος. Σε άλλες λιγότερο, σε άλλες περισσότερο. Πολλά πράγματα όμως στη ζωή είναι άδικα. Επομένως το να σκεφτόμαστε γιατί εμείς δε τα καταφέρνουνε οδηγεί σε έναν φαύλο κύκλο. Νομίζω πως πρέπει να αποδεχτούμε το γεγονός κ να προσπαθήσουμε. Οι προηγούμενες αποτυχίες είναι λογικό να επιβαρύνουν την ψυχολογία. Σε συνδυασμό με τις ορμόνες δημιουργείται ένα απίστευτο κοκτέιλ σκέψεων και συναισθημάτων. Οι μέρες μέχρι την χοριακή είναι δύσκολες. Προσωπικά στην αρχή ήμουν χαλαρή και σήμερα, 1 μέρα πριν την χοριακή ξύπνησα με άγχος και υπερένταση. Προσπαθώ να σκέφτομαι πως ο,τι μπορώ να κάνω το έκανα κ πως πια δεν εξαρτάται απο μένα. Με βοηθάει επίσης να πιστεύω πως κάποιος λόγος υπάρχει που γίνονται όλα. Ίσως κάποιο προσωπικό μάθημα...; Όλα τα συναισθήματά σου είναι φυσιολογικά. Αγκαλιασέ τα. Σου εύχομαι μέσα απο την καρδιά μου αυτή η φορά να είναι η τυχερή σου! Μη το βάζεις κάτω.

Και σε σένα εύχομαι την καλύτερη δυνατή τύχη! Οι μέρες αναμονής είναι ένα άθλιο χάλι, άθλιο

[Konisn]

πρίν από 26 λεπτά , Cloud_20517 είπε:

Αχ αχ αχ, καλή σου επιτυχία εύχομαι, αλήθεια, ολόψυχα! Όχι άλλη ταλαιπωρία μέσα κι έξω σου!...

Και σε σένα εύχομαι την καλύτερη δυνατή τύχη! Οι μέρες αναμονής είναι ένα άθλιο χάλι, άθλιο

Δυστυχώς είναι δύσκολη η αναμονή. Θα σου πρότεινα να μην εστιάζεις στα συμπτώματα. Ο κάθε οργανισμός είναι διαφορετικός, όπως κ η κάθε εγκυμοσύνη. Άσε που τα περισσότερα συμπτώματα είναι απο τα φάρμακα. Επομένως μην εστιάζεις εκεί όσο μπορείς. Χαίδεψε την κοιλίτσα σου!!!!

[Nefelaki_Lioness]

22 minutes ago, Konisn said:

Δυστυχώς είναι δύσκολη η αναμονή. Θα σου πρότεινα να μην εστιάζεις στα συμπτώματα. Ο κάθε οργανισμός είναι διαφορετικός, όπως κ η κάθε εγκυμοσύνη. Άσε που τα περισσότερα συμπτώματα είναι απο τα φάρμακα. Επομένως μην εστιάζεις εκεί όσο μπορείς. Χαίδεψε την κοιλίτσα σου!!!!

Αυτό μου λέει και η ψυχολόγος μου, θα το κάνω, θα ακούσω και εσένα! Παρόλο που περνάω μεγάλη ψυχική δυσκολία - δυσκολία όχι ως προς το να αγαπήσω το σώμα μου και τα "μωράκια" αλλά ως προς το να σκεφτώ θετικά. Είναι μεγάλη μάστιγα η καταπίεση για τη θετική σκέψη!...

[Konisn]

πρίν από 17 λεπτά , Cloud_20517 είπε:

Αυτό μου λέει και η ψυχολόγος μου, θα το κάνω, θα ακούσω και εσένα! Παρόλο που περνάω μεγάλη ψυχική δυσκολία - δυσκολία όχι ως προς το να αγαπήσω το σώμα μου και τα "μωράκια" αλλά ως προς το να σκεφτώ θετικά. Είναι μεγάλη μάστιγα η καταπίεση για τη θετική σκέψη!...

Είμαι δυστυχώς απο αυτούς που έχουν περάσει κρίσεις πανικού και γνωρίζω απο πρώτο χέρι πως είναι να σκέφτεσαι πάντα το αρνητικό σενάριο. Ξέρω πόσο δύσκολο είναι. Μη νομίζεις πως κ γω σκέφτομαι πάντα θετικά. Όχι, αλλά το παλεύω όσο μπορώ. Γιατί μου το χρωστάω.

[Nefelaki_Lioness]

19 minutes ago, Konisn said:

Είμαι δυστυχώς απο αυτούς που έχουν περάσει κρίσεις πανικού και γνωρίζω απο πρώτο χέρι πως είναι να σκέφτεσαι πάντα το αρνητικό σενάριο. Ξέρω πόσο δύσκολο είναι. Μη νομίζεις πως κ γω σκέφτομαι πάντα θετικά. Όχι, αλλά το παλεύω όσο μπορώ. Γιατί μου το χρωστάω.

Μας το χρωστάμε, το ξέρω, συμφωνώ μαζί σου, αλλά δεν βγαίνει εύκολα, παραμένω στην κρυψώνα μου, θεωρώ ότι το τέστ χοριακής είναι ο εχθρός που με περιμένει και διστάζω να βγω με ψηλά το κεφάλι ό,τι κι αν θελήσει να κάνει!...

[Konisn]

πρίν από 16 λεπτά , Cloud_20517 είπε:

Μας το χρωστάμε, το ξέρω, συμφωνώ μαζί σου, αλλά δεν βγαίνει εύκολα, παραμένω στην κρυψώνα μου, θεωρώ ότι το τέστ χοριακής είναι ο εχθρός που με περιμένει και διστάζω να βγω με ψηλά το κεφάλι ό,τι κι αν θελήσει να κάνει!...

Σε καταλαβαίνω. Εστίασε στο πόσο τυχερή είσαι που όλο αυτό το περνάς με έναν σύντροφο που σε στηρίζει. Σίγουρα υπάρχουν κ άλλα πράγματα για τα οποία είσαι ευγνώμων. Κοίτα ψηλά, με περηφάνεια για όσα έχεις κ κυρίως για την δύναμή σου να το προσπαθείς πάλι! Αυτό απο μόνο του είναι αξιοθαύμαστο. 

[Elniki]

6 ώρες πρίν, Cloud_20517 είπε:

Καλημέρα σε όλες και όλους.

Έχω πολύ καιρό να μπω, ζητώ συγνώμη παιδιά. Έχω περάσει δύσκολα και σκληρά. Ήμουν σε απόγνωση. Ακόμα είμαι σε απόγνωση αλλά έχω ανάγκη να μιλήσω. Θα συμμετέχω περισσότερο, όπου και όπως αντέχω ψυχολογικά.

Είμαστε με τον σύζυγό μου στην τέταρτη προσπάθεια. Στις πρώτες δύο όχι καλός γιατρός, αποτυχία. Στην τρίτη πετύχαμε, έμεινα έγκυος. Χάσαμε το παιδί στον τρίτο μήνα. Το ψάχνουμε και απλό πρόβλημα συζύγου διορθώνεται με συμπλήρωμα διατροφής, δικό μου πρόβλημα στο αίμα διορθώνεται με αντιπηκτική αγωγή. Είμαστε στην τέταρτη. Βάλαμε μία άριστη βλαστοκύστη και δύο πάρα πολύ καλές, μας τις έδειξαν και σε βίντεο ανάπτυξης. Θεωρητικά τα δεδομένα είναι θετικά. Όμως εγώ είμαι ένα ερείπιο και νιώθω τρικυμία. Η τέταρτη προσπάθεια είναι κάτι πολύ σκληρό. Κάναμε τη μεταφορά το Σάββατο, θα κάνουμε τέστ πρώτης χοριακής τη Δευτέρα 13 του μήνα.

Μου είναι σχεδόν αδύνατο να σκεφτώ θετικά. Άλλοτε νιώθω σωματικά διάφορα, άλλοτε όχι. Αυτά που νιώθω τώρα τα ένιωσα και τη φορά που έμεινα έγκυος. Αλλά νιώθω τρομερή και τρομακτική επισφάλεια. Ενίοτε, ας πούμε, αν το στήθος μου ακουμπήσει απότομα κάπου κάπως, σαν να "τσιμπάει" αλλά όχι όλη την ώρα. Έχω πονάκια περιόδου που πάνε κι έρχονται, όμως δεν είναι έντονα ούτε όλη τη μέρα. Δεν παίρνω καν παυσίπονο. Αλλά υπάρχουν κάθε μέρα. Προς το παρόν δεν βλέπω υγρά ούτε καφέ ούτε ρόζ ούτε αίμα. Τις πρώτες μέρες μετά τη μεταφορά, ένιωθα δυνατή και αισιόδοξη σαν βόμβα και δυσκολευόμουν κιόλας με το να μένω ξαπλωμένη, όμως το έκανα με χαρά. Όμως μου έρχεται εύκολος εκνευρισμός και εύκολο κλάμα. Εντούτοις, χθες καταρρακώθηκα, γιατί μία πολύ στενή μου φίλη μου είπε ότι είναι έγκυος στην αρχή του τέταρτου μήνα. Καταχάρηκα για εκείνη, γιατί είναι ένα άψογο κορίτσι, μια ψυχάρα, που μου έχει δώσει πολλά όπως κι εγώ σε εκείνη. Αλλά με πλήγωσε μέσα στα σπλάχνα μου η δική μου, έως τώρα, κακή τύχη σε αυτό το θέμα. Έπεσα κυριολεκτικά στα πατώματα και έκλαιγα ώρες. Έχω δυνατό σύντροφο που δεν το κούνησε από το πλάι μου, αλλά ήθελα να μείνω μόνη. Φώναζα επειδή πονούσα μέσα μου, πώς να το πω. Σήμερα Πέμπτη, τέσσερις μέρες πριν το τέστ, είμαι αυτό που έγραψα πριν: ένα ερείπιο σε τρικυμία. Αδυνατώ να σκεφτώ θετικά υπό πίεση. Μου έστειλε ένα μήνυμα η μαμά μου να μη φοβάμαι και της απάντησα να με αφήσει ήσυχη να χαρεί και θα μιλήσω όταν εγώ θα μπορώ και να μη με πιέσει σε τίποτα. Παίρνω τα φάρμακά μου τρομερά πειθαρχημένα. Προσέχω τη διατροφή μου, ούτε ένα λάθος δεν έχω κάνει από τα γενικά και ειδικά ενδεδειγμένα. Με πιάνει ένα φωναχτό παράπονο: γιατί τα ζευγάρια που δεν σκάνε καθόλου πίνουν καπνίζουν κλπ συλλαμβάνουν με τόση ευκολία. Γιατί εγώ που τρελαίνομαι στις προφυλάξεις και ευτυχώς που είμαι υγιής όπως και ο άντρας μου δεν τα καταφέρνουμε. Φώναξα στον εαυτό μου πριν γράψω εδώ: Δυσκολεύομαι και δεν μπορώ άλλο! Ζήτησα συγνώμη στα έμβρυά μου. Τα λατρεύω, ελπίζω να μην τα χάσω. Δεν νιώθω άγχος, ούτε αγωνία. Νιώθω προκαταβολική στεναχώρια που με κυκλώνει τόση δυσκολία ενώ το επιθυμώ, σε σχέση με όσους βιώνουν τη σύλληψη τόσο εύκολα είτε το επιθυμούν είτε ξαφνιάζονται.

Θα ήθελα να σας ακούσω, πώς την παλεύετε την αναμονή ως το τέστ, ψυχολογικά εννοώ, και με τα ασαφή συμπτώματα.

Υπάρχει κάποιο φώς να ανάψω; Να δω τι θα κάνω;

Σας ευχαριστώ...

Γιατί καλή μου δεν αγχώνονται και δεν έχουν κάποιο πρόβλημα να τους δυσκολεύει να γίνουν γονείς. Επίσης, δεν είσαι  μόνη σου πολλές γυναίκες βρίσκονται στη θέση σου μπορεί και σε χειρότερη.

Το χειρότερο που μπορείς να κάνεις στον εαυτό σου είναι να αγχώνεσαι και να στενοχωριεσαι. Το άγχος οκ το καταλαβαίνω, τί σε στενοχωρεί όμως? Αυτό πρέπει να ρωτήσεις τον εαυτό σου. 

Η πρώτη απόφαση  που πήρα  με τον άνδρα μου πριν ξεκινήσουμε εξωσωματική είναι πόσες θα κάνουμε. Από εκεί και πέρα αν αποκτήσουμε κάποιο μωρό με το καλό να έρθει αν όχι θα δούμε για υιοθεσία. 

Το πιο σημαντικό για εμένα (στο είπαν και κάποια κορίτσια) είναι η σχέση μου με τον άνδρα μου, αν αυτή η αφετηρία έχει βάσεις και ξεκάθαρες αποφάσεις μπορούμε να αντιμετωπίσουμε ότι έρθει. Οπότε σύνελθε, πιάσε το χέρι του άνδρα σου γιατί μαζί του το περνάς  και όχι μόνη σου, και κανε μόνο θετικές σκέψεις, αν δεν μπορείς έστω ουδέτερες...

Αντε και έχουμε και γιορτές μπροστά! 

Φιλικά. 

[Nefelaki_Lioness]

On 12/9/2021 at 8:07 PM, Elniki said:

Γιατί καλή μου δεν αγχώνονται και δεν έχουν κάποιο πρόβλημα να τους δυσκολεύει να γίνουν γονείς. Επίσης, δεν είσαι  μόνη σου πολλές γυναίκες βρίσκονται στη θέση σου μπορεί και σε χειρότερη.

Το χειρότερο που μπορείς να κάνεις στον εαυτό σου είναι να αγχώνεσαι και να στενοχωριεσαι. Το άγχος οκ το καταλαβαίνω, τί σε στενοχωρεί όμως? Αυτό πρέπει να ρωτήσεις τον εαυτό σου. 

Η πρώτη απόφαση  που πήρα  με τον άνδρα μου πριν ξεκινήσουμε εξωσωματική είναι πόσες θα κάνουμε. Από εκεί και πέρα αν αποκτήσουμε κάποιο μωρό με το καλό να έρθει αν όχι θα δούμε για υιοθεσία. 

Το πιο σημαντικό για εμένα (στο είπαν και κάποια κορίτσια) είναι η σχέση μου με τον άνδρα μου, αν αυτή η αφετηρία έχει βάσεις και ξεκάθαρες αποφάσεις μπορούμε να αντιμετωπίσουμε ότι έρθει. Οπότε σύνελθε, πιάσε το χέρι του άνδρα σου γιατί μαζί του το περνάς  και όχι μόνη σου, και κανε μόνο θετικές σκέψεις, αν δεν μπορείς έστω ουδέτερες...

Αντε και έχουμε και γιορτές μπροστά! 

Φιλικά. 

Στεναχωριέμαι εννοώ ότι φοβάμαι το αρνητικό σενάριο, διότι σε όλα μα όλα τα άλλα που λες συμφωνώ απολύτως - και είμαι κι εγώ έτσι, μαζί με τον σύζυγό μου σε όλα

[Elniki]

Μη σκέφτεσαι με αυτό τον τρόπο. Είναι σαν να σου λέω θέλω να κολυμπήσω αλλά φοβάμαι, μήπως είναι κρύα η θάλασσα? Μήπως είναι βρώμικη? Λες να έχει αχινούς? Κοκ 

Οχι, αφού μας έλαχε αυτός ο λαχνος βουτάμε και κολυμπάμε. Το πόσες φορές θα βουτήξουμε όμως το αποφασίζουμε εμείς. 

Ευχομαι τα καλύτερα. 

[Visit a vis]

20 ώρες πρίν, Nefelaki_Lioness είπε:

Στεναχωριέμαι εννοώ ότι φοβάμαι το αρνητικό σενάριο, διότι σε όλα μα όλα τα άλλα που λες συμφωνώ απολύτως - και είμαι κι εγώ έτσι, μαζί με τον σύζυγό μου σε όλα

Είτε με θετική είτε με αρνητική σκέψη αυτά αν είναι να γραπωθούν θα γραπωθούν. Να αισθάνεσαι όπως αισθάνεσαι. Σιγά μην καταπιέζεσαι και για το πώς θα αισθάνεσαι. Είναι ο φόβος της αποβολής. Φόβος είναι. Δεν είναι πραγματικότητα. Όποια πραγματικότητα, όταν έρχεται την αντιμετωπίζουμε, όσο ζούμε. Το να ζεις μια κατάσταση από τα πριν όμως, βασιζόμενη σε πρότερη εμπειρία, είναι ανούσιο. Στρέψε νου και ενέργεια σε άλλα πράγματα. Εκεί μέσα τώρα όλα έχουν πάρει τον δρόμο τους. Θα χαρούμε μαζί σου τη Δευτέρα με τα ευχάριστα νέα ή θα σου συμπαρασταθούμε στα δυσάρεστα. Εδώ μέσα όλες έχουμε νιώσει τον πόνο που νιώθεις! Ειλικρινής. Και ο φόβος και ο πόνος. Βάλ’τους όρια όμως, γιατί η ζωή σου είναι που υπάρχει. Και είναι μικρή! 

[Nefelaki_Lioness]

Καλημέρα κορίτσια μου
Καλή εβδομάδα
Πήγα στην κλινική, έδωσα αίμα για τη χοριακή και περιμένω
Τρέμω απο τον φόβο μου, γιατί εχω μπερδευτεί με τα συμπτώματα, που δεν ξέρω αν οφείλονται είτε στα φάρμακα είτε σε κύηση είτε σε αναμονή περιόδου
Προτιμώ να ετοιμαστώ για το χειρότερο, γιατί το καλύτερο είναι πανεύκολο και δεν έχει προετοιμασία
Εγώ σαν γυναίκα, σαν θεραπευόμενη, σαν προσωπικότητα, σαν άνθρωπος γενικά, έδωσα ό,τι μπορούσα από τον εαυτό μου. Αλήθεια, δεν υπάρχει κάτι άλλο. Τηρώ ευλαβικά τις οδηγίες διατροφής και εχω ξυπνητήρια για τα φάρμακα. Τα έμβρυά μας ήταν πολύ καλά: μία άριστη βλαστοκύστη και τρεις πάρα πολύ καλές. Αν δεν πάει καλά, τουλάχιστον δεν έφταιξα, δεν έχω ευθύνη - κι αυτό είναι κάτι. 
Αργά το μεσημέρι θα με ενημερώσουν...

[Καντι]

πρίν από 22 λεπτά , Nefelaki_Lioness είπε:

Καλημέρα κορίτσια μου
Καλή εβδομάδα
Πήγα στην κλινική, έδωσα αίμα για τη χοριακή και περιμένω
Τρέμω απο τον φόβο μου, γιατί εχω μπερδευτεί με τα συμπτώματα, που δεν ξέρω αν οφείλονται είτε στα φάρμακα είτε σε κύηση είτε σε αναμονή περιόδου
Προτιμώ να ετοιμαστώ για το χειρότερο, γιατί το καλύτερο είναι πανεύκολο και δεν έχει προετοιμασία
Εγώ σαν γυναίκα, σαν θεραπευόμενη, σαν προσωπικότητα, σαν άνθρωπος γενικά, έδωσα ό,τι μπορούσα από τον εαυτό μου. Αλήθεια, δεν υπάρχει κάτι άλλο. Τηρώ ευλαβικά τις οδηγίες διατροφής και εχω ξυπνητήρια για τα φάρμακα. Τα έμβρυά μας ήταν πολύ καλά: μία άριστη βλαστοκύστη και τρεις πάρα πολύ καλές. Αν δεν πάει καλά, τουλάχιστον δεν έφταιξα, δεν έχω ευθύνη - κι αυτό είναι κάτι. 
Αργά το μεσημέρι θα με ενημερώσουν...

Ευχομαι ολόψυχα καλα αποτέλεσματα να εχεις!!!

 Ολες οι γυναίκες που ειμαστε σ αυτην την βάρκα ετσι νιώθουμε και σκεφτόμαστε. Αλλα αυτο που διακρίνω στο μήνυμα σου και δεν το βίωνα εγω ςιναι η απόγνωση ,απ οτι κατάλαβα εχεις βοήθεια για να διαχειριστείς τα συναισθήματα που σε κατακλύζουν, πολυ σημαντικό.  Η ίδια ηθελα ενα παιδί οσο τιποτα αλλο, αλλα η σκέψη μου δεν ηταν συνεχεια εκεί ακομα και κατα την διάρκεια των προσπαθειών ασχολουμουν με αλλα πράγματα για να μην κολλάει το μυαλό και με καταπιεί όλο αυτο. Αυτο θα σου προτεινα γέμισε τις μερες σου με βόλτες και χομπυ που θα σε κανουν να ξεφεύγεις.