ΕΝΤΕΛΩΣ ΜΟΝΗ ΜΑΜΑ

[island1]

1 ώρα πρίν, Pipi_fakidomiti είπε:

Κορίτσια μου καλημέρα, Καλή Κυριακή!!

Θέλω να σας πω αρχικά, πως ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ για τις απαντήσεις σας..Μου δώσατε κουράγιο και δύναμη και μου θυμίσατε την πραγματικότητα, με τρομερά εύστοχο τρόπο λες και μας γνωρίζετε οικογενειακώς! Να σας έχει πάντα ο Θεός καλά, μαζί και τις οικογένειές σας, το λέω από την καρδιά μου ειλικρινά!!!!

Η αλήθεια είναι πως η οικογένειά μου είναι απολύτως πατριαρχική στις απόψεις της, γεγονός που με έχει πληγώσει αφάνταστα μέσα στα χρόνια, αλλά πάντα το ξεχνάω επειδή ζω μακριά και ουσιαστικά φαντάζομαι τους ιδεατούς γονείς και οχι αυτούς που έχω πραγματικά. Πολλά σκηνικά μου θυμίσατε που αν τα γράψω θα με μουτζωσετε που το σκέφτηκα να μπλέξω, αλλά ξέρετε...ξεχνάμε εύκολα όταν πρόκειται για ανθρώπους που αγαπάμε. 

Με διατηρούν δε-η μάνα μου δλδ γιατί ο πατέρας μου απέχει- σε μια μόνιμη ανασφάλεια, παντα μου λεέι "δεν θα μπορέσεις", "μας έχεις ανάγκη συναισθηματική", "είσαι επι ξύλου κρεμάμενη μόνη με ένα παιδί" κτλ έτσι ώστε ξεχνάω πως όντως έχω καταφέρει πολλά και πάντα νιώθω ανεπαρκής, πραγματικά είναι πολύ δύσκολο να το ξεπεράσω αυτό, ότι κ αν καταφέρνω. Ίσως να μην το κάνει εσκεμμένα αλλά όντως να πιστεύει πως είναι τραγικό να είσαι μόνη με ένα παιδί..βλεπετε είναι μια γυναίκα που έμεινε σε έναν κακό γάμο γιατί φοβόταν να συνεχίσει μόνη. Αυτό που γράψατε...τοξική αγάπη. Θέλω απλά να πιστεύω πως γίνονται όλα ακούσια...

Πρακτικά τώρα, όχι, δεν θα είχα ουσιαστική και σταθερή βοήθεια στην πόλη μου. Γιατί το πιθανότερο θα τσακωνόμουνα ή θα έβλεπα πράγματα που δεν θα μου άρεσαν από τον 1ο μήνα και θα έπαιρνα κοπέλα για κάποιες ώρες  αλλά ξέρετε πως εξιδανικεύουμε τις καταστάσεις από μακριά.....και την πατάμε. Οι γονείς μου είναι και τρομερά χειριστικοί και παρεμβατικοί από κοντά και γενικά είναι ένα περιβάλλον που με έχει πληγώσει πολλές φορές στο παρελθόν, δεν ξέρω πώς σκέφτηκα να αφήνω το παιδί μου εκεί μέσα  Είναι απρόβλεπτοι άνθρωποι. Μπορεί όλα να είναι οκ ομαλά 5 φορές και την 6η να γίνει ένας χαμός και να σπάσουν όλο το σπίτι. 

Και κάτι που σκέφτομαι από το πρωί και θέλω να σας το πω......Κάποια στιγμή πριν ένα έτος σχεδόν, πολύ πιο πηγμένη κ κουρασμένη τότε από το μωρό  , ήμουν Αθήνα με τη μάνα μου και μετά την 100στη ζημία του μικρού, έπαθα μια έκρηξη και έλεγα πως έκανα τεράστιο λάθος που το κράτησα και θα θαφτώ για πάντα και χάλασα τη ζωή μου και έχω ξεσκιστεί μόνο εγώ να το μεγαλώσω και ο πατέρας του πετάει αετό κτλ. Καθαρα στιγμής ξέσπασμα από κούραση.....Γύρισε λοιπόν η μάνα μου και μου είπε πολύ σοβαρά, πως αν δεν μπορώ να τους το δώσω σε αυτή και το πατέρα μου να το μεγαλώσουν!!!!!!Φρίκαρα γιατί το εννοούσε!!!Δλδ ρε κορίτσια, αντί να μου πει ηρέμησε, θα τα καταφέρεις, είσαι απλά κουρασμένη , κάνε υπομονή θα φτιάξουν τα πράγματα κτλ...μου είπε κατευθείαν να της δώσω το παιδί ΜΟΥ!!!!!!Οτι θα ήταν οκ να μεγαλώσει ένα παιδί χωρίς τη μάνα του??Σας το γράφω και θυμώνω!!Και είναι κ άλλα πολλά.....

Με κατι τέτοια παθολογικά σκηνικά που τα είχα ξεχασει, απομακρύνθηκα και βρήκα την υγειά μου......και μου τα ξαναθυμήσατε γιατί τους γονείς καλώς η κακώς τους αγαπάμε και τους συγχωρούμε εύκολα....Οπότε ναι, νομίζω όποιος θέλει αληθινά να βοηθήσει, θα με βρει σε 2 ωρίτσες απόσταση....που μέχρι στιγμής όχι, δεν βοήθησε κανείς αληθινα. Στην πραγματικότητα δεν θέλουν να βοηθήσουν εμένα νομίζω, αλλά να βλέπουν συχνότερα το παιδί.

Αυτά, έγραψα πολλά πάλι!Ο μπαμπάς του μικρού μου που με ρωτήσατε, το περιμένει καιρό να φύγουμε, απλώς ξέρει την κατάσταση. Δίνει κάποια χρήματα για το παιδί, το βλέπει τυπικά μαζί με εμένα , γενικά αδιάφορος είναι δεν δέθηκε ούτε γνωρίστηκε ποτέ με το μωρό, αλλά ελπίζω τουλάχιστον να συνεχίσει τυπικά να δίνει τα χρήματα και να έχουμε μια αξιοπρεπή επικοινωνία. Χτυπήθηκα πολλές φορές στο παρελθόν που αδιαφορούσε για το μωρό με ενοχλούσε τρομερά πολύ, αλλά πλέον το έχω αποδεχτεί και δεν τον χρειαζόμαστε καθόλου, χρειαζόμαστε μόνο όσους μας αγαπάνε πραγματικά!

Άντε σταματάω......Θέλω να σας ευχαριστήσω ΠΟΛΥ ακόμη μια φορά γιατί μου γράψατε πολυ εύστοχα και αντικειμενικά και με βοηθήσατε να ξεδιαλύνω την πραγματικότητα..μπορεί να φαίνεται απλό αλλά για εμένα πολύ σημαντικό!!!!!

 

Συνήθως έτσι γίνεται οι γύρω βλέπουν αυτό που εμείς δε βλέπουμε..Ακόμα κι αυτό που περιεγραψες το ζούμε ΟΛΕΣ... Πριν γίνουμε μαμάδες ( ειδικά όσες κουραστηκαμε πολύ για αυτό) το εξιδανικευσαμε..εγώ δεν θα του φωνάζω ποτέ..εγώ δε θα βγω εκτός εαυτού ποτέ....καλλλαααα άπειρες φορές ήθελα απλά να την πετάξω από το Μπαλκονι ...η κούραση ειδικά χωρίς βοήθεια είναι μεγάλη...και μιλάω για την καθερινη...όχι για το αν θα βγω ως ζευγάρι...μιλάω για το ότι με το ένα χέρι διορθωνα γραπτά για τη δουλειά με το άλλο έβαζα πλυντήριο και με τα υπόλοιπα 38 ως γνήσια σαρανταποδαρούσα έκανα κι οοοολα τα άλλα .Αφού λοιπόν κατάφερες αυτή τη διετια θα τα καταφέρεις όλα...επίσης σου ξαναλέω ποιος σου είπε ότι θα είσαι για πάντα μόνη; Ξεκινά κορίτσι μου θετικά .Έτσι κι αλλιώς προσγειωμένη είσαι...δεν αλλάζεις πόλη για πλάκα..ούτε πας εκεί ξεκρεμαστη...Είσαι αρκετά ώριμη και για πιο δύσκολες επιλογές ..ανυπομονούμε για νέα σου λοιπόν συντομα

[tzeni82]

23 ώρες πρίν, Pipi_fakidomiti είπε:

Γεια σε όλους!!!Χάρηκα που σας βρήκα!!Θα ήθελα να ακούσω τις απόψεις σας σχετικά με την ιστορία μου, καθώς και αντίστοιχες εμπειρίες αν υπάρχουν να πάρω κουράγιο..

ακολουθεί σεντονι!

Είμαι μια SINGLE μαμά με ένα αγοράκι 2 χρονών και 3 μηνών.....Τον κράτησα μόνη μου, μεγάλη ιστορία, τελικά ο μπαμπάς του τον αναγνώρισε αλλά μόλις γέννησα χωρίσαμε....Μεγαλώνω το παιδί μου μέχρι στιγμής με πολλές δυσκολίες γιατί ο πατέρας του δεν βοηθάει ουσιαστικά -άντε να τον κρατήσει για έναν γιατρό και τέλος-αλλά μπορώ να πω πως είμαι τρομερά ευτυχισμένη που υπάρχει στη ζωή μου και κάνουμε τρομερή παρεούλα  Η πατρική μου οικογένεια, ενώ ήθελε το μωρό, δεν ενέκρινε το ότι τελικά καταλήξαμε σε χωρισμό με τον μπαμπά του μικρού και κράτησαν αποστάσεις. Ζω σε άλλη πόλη μακριά και δεν μου πρότειναν να μετακομίσω κοντά τους γιατί ουσιαστικά ντρεπόντουσαν να είμαι χωρισμένη με ένα τόσο μωρό-τι θα πει ο κόσμος κτλ Θέλω να σας πω επίσης, πως η πατρική μου οικογένεια γενικά έχει πολλά προβλήματα, πολλούς καυγάδες, ο αδερφός μου άνεργος 40χρ. ζει μαζί τους ακόμη, ξυπνάει αργά το μεσημέρι, εγώ όταν ήμουν με το μωρό έπρεπε να μην κάνει κιχ και τον ξυπνήσει και γενικά ανισόρροπες συμπεριφορές που με πληγώνουν, εξού και τόσα χρόνια έλειπα μακριά. Τους αγαπάω, έχω ανάγκη να τους βλέπω αλλά πάντα πληγώνομαι πολύ και με απογοητεύουν.....

Τώρα πλέον που το παιδί μεγάλωσε κάπως, αποφάσισα να φύγω από εδώ (είναι η πόλη του πρώην) γιατί δεν αντέχω πια σε αυτό το μέρος, δεν έχω κανέναν πια και με κυνηγάνε οι κακές αναμνήσεις. Βρήκα μια πόλη ουδέτερη, σχετικά κοντά στην πόλη μου, με ΚΑΛΗ οικονομία (σημαντικό για την δουλειά μου) και γενικά υγιή δεδομένα. Να πω οτι εργάζομαι από όταν το μωρό ήταν 2 μηνών, με έδρα το σπίτι πάνω στον τομέα του εμπορίου. 

Για να μην πολυλογώ, η μάνα μου έχει αρχίσει τον ψυχολογικό πόλεμο πως δεν θα τα καταφέρω, θα αποτύχω και πως τους χρειάζομαι γιατί το παιδί είναι ακόμη μικρό και να πάω στην πόλη μου να με βοηθάει, πως θα καταστρέψω τη ζωή μου κ άλλο και πως όσο μεγαλώνει το παιδί θα δυσκολεύουν οι καταστάσεις και μόνη είναι αδύνατο.

Μου έχει δημιουργήσει τρομερές ανασφάλειες και φοβάμαι πολύ πλέον. Να πω πως μέχρι στιγμής δεν με έχει βοηθήσει ΚΑΘΟΛΟΥ με το μωρό, ούτε έχει έρθει εδώ που είμαι, ούτε φέρθηκε με στοιχειώδη ενσυναίσθηση στο ότι χώρισα (δεν το εγκρίνει καθόλου να διαλύονται οικογένειες) όμως μου έχει σπείρει την αμφιβολία και τον φόβο. Σίγουρα όμως αν πήγαινα στην πόλη μου, θα μου κρατούσε το παιδί όποτε θα είχα ανάγκη δεν θα μου έλεγε όχι, απλώς όπως είναι η κατάσταση εγώ η ίδια δεν θα ήθελα πάρα πολλές κ συχνές επαφές.  

Αναρωτιέμαι λοιπόν αν όντως μπορεί να γίνει αυτό που σκέφτομαι. Εγώ το σκέφτομαι θα είμαι σπίτι να δουλεύω, ο μικρός πάει ήδη παιδικό(προσαρμόζεται εύκολα), σκέφτομαι μια κοπέλα κάποιες ώρες την εβδομάδα για να μπορώ να βγω για έναν καφέ/φαγητό, σε περίπτωση αρρώστιας (φτου φτου μακριά) να έρθει η μάνα μου να βοηθήσει. Επίσης θα μπορώ να τους επισκέπτομαι πιο συχνά κ να μένω μια εβδομάδα πχ γιατί τώρα είμαι αρκετά μακριά και δεν πάω πάνω από 1 φορά/χρόνο. 

Αναρωτιέμαι βρε κορίτσια μου, είμαι παράλογη να πσιτεύω πως γίνεται αυτό? Θα δυσκολεύτω υπερβολικά? Πειτε μου οι πιο έμπειρες μανούλες, στο μέλλον τι με περιμένει? Τα σκέφτομαι όλα τόσο λάθος άραγε? Υπάρχουν μαμάδες που τα κατάφεραν εντελώς μόνες?

Σας ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις και συγνώμη για το σεντόνι!!!

 

 

 

Δεν προλαββαινω να διαβασω ολα τα μνμ..διαβασα μονο τησ island κ συμφωνω...

Γνωμη μου ειναι πωσ αν δεν σε βοηθησαν ποτε..μην περιμενεισ να σε βοηθησουν τωρα..ισα ισα θα τουσ δωσεισ κ το δικαιωμσ να παρεμβαινουν στην ανατροφη του παιδιου..κ απο την αλλη αν οπωσ περιγραφεισ τον αδερφο σου αεργο..φοβαμαι μην χρειαστει κ την χρηματοδοτηση σου..

Εσυ μεσα σου ξερεισ πιο ειναι το σωστο...μεχρι τωρα μια χαρα τα καταφερεσ..κ ηταν κ το πιο δυσκολο κομματι αυτο που περασεσ...καλυτερα πληρωσε μια κοπελα για οταν την χρειαζεσαι παρα να υποχρεωνεσαι στουσ δικου σου κ να αρχισει το παρε δωσε.. 

Αν η μητερα σου ηθελε να βοηθησει θα αψηφουσε τα χιλιομετρα....τωρα δεν καταλαβαινω πωσ θα αλλαξει η κατασταση στα ξαφνικα

[mama16]

Εννοείται ότι μπορείς να τα καταφερεις μόνη σου σε μια άγνωστη πόλη, το έχεις αποδείξει στην ουσία 2 χρόνια τώρα... Κ όσο μεγαλώνει το παιδάκι σου θα γίνονται πιο εύκολα τα πράγματα, δεν θα είναι για πάντα βρέφος/νήπιο!!

 

Μπράβο σου πάντως, είσαι άξια θαυμασμού, το μωράκι σου είναι πολύ τυχερό που έχει εσένα για μανούλα!!!

 

[kotsifikos]

Τα έχεις ήδη καταφέρει, αυτό είναι δεδομένο, στο θέμα το πρακτικό σε σχέση με το παιδί τα πράγματα πια μόνο πιο εύκολα θα γίνουν.

Μία μαμά πρέπει να ενθαρρύνει το παιδί της, να του δίνει ώθηση να φτάσει πιο ψηλά,  να το φροντίζει, να του δημιουργεί αίσθημα ασφάλειας, να του δείξει πως πρέπει να πιστεύει στον εαυτό του. Εσύ τα έχεις όλα αυτά από την μαμά σου? Τι πιστεύεις πως θα μπορέσει να σου προσφέρει που εσύ δεν μπορείς? Τα καταφέρνεις μια χαρά μόνη σου  μακριά τους, και έτσι να μείνεις.

Σου δημιουργεί τόσες ανασφάλειες, τόσο άγχος ενώ είναι μακριά, σκέψου να ήσασταν κοντά.

[Pipi_fakidomiti]

μετά από λίγες ημέρες που είχε πρόβλημα η οθόνη του υπολογιστή μου, έχει έρθει το μυαλό μου στη θέση του χάρη στη βοήθειά σας και νιώθω τρομερες τύψεις που σκέφτηκα να αφήνω το ίδιο μου το παιδί, σε ένα περιβάλλον που 30 χρόνια με έχει πληγώσει επανειλημμένως.....ξανά και ξανά....Δλδ , τι σκεφτόμουν???Απορώ....Μάλλον έχω κουραστεί υπερβολικά από την κλεισούρα και στην ιδέα του να βγω χωρίς πίεση, τα λησμόνησα ΌΛΑ!Προσωρινά βέβαια, γιατί δυστυχώς κάποιες καταστάσεις δεν αλλάζουν ποτέ. 

Οι δικοί μου δυστυχώς έχουν θέματα και είναι απρόβλεπτοι...έχουν μια καλή πρόθεση οκ, αγαπάνε το μωρό ναι, αλλά σε δευτερόλεπτα μπορεί να ξεσπάσει καυγάς και να μην νοιαστούν ούτε για το μωρό ούτε για τίποτα και το κακό? Όλο αυτό το θεωρούν νορμαλ...δεν δέχονται με τίποτα πως όλο αυτό δεν είναι υγιές, αυτό είναι η κανονικότητα για αυτούς.έχω φύγει 12 χρόνια, δεν γύρισα ποτέ και με πληγώνει τρομερά όλο αυτό. Τι σκηνικά να γράψω...αφήστε. Με βοηθήσατε πάρα πολύ να τα θυμηθώ όλα-δεν ξέρω γιατι τα αποβάλλω- και όχι, καλύτερα χωρίς συζήτηση μακριά και αγαπημένοι, με τις δυσκολίες μου ναι -και τώρα έχω πολλές- αλλά ΗΡΕΜΗ κορίτσια!Ελπίζω το μωρό μου μεγαλωνοντας να συνεργάζεται ακόμη περισσότερο γιατί μου έχει βγει και λίγο ζωηρούλης...

kotsifikos το εντόπισες πολύ εύστοχα, από κοντά αρρωσταίνω, αλλά τα ξεχνάω μετά εύκολα γιατί είναι η μάνα μου και την έχω ανάγκη στη ζωη μου. Δίκοπο μαχαίρι. Σίγουρα πάντως δεν μπορεί να με βοηθήσει ουσιαστικά με το παιδί, αυτό δυστυχώς είναι γεγονός!Island σαρανταποδαρούσα, όπως τα λες ακριβώς!!!!!Μόνο αν το ζήσεις.... Για εμένα ως μόνη μαμά, το μόνο που με διέλυσε, ήταν ότνα έκλειναν τα μάτια μου από νύστα και δεν είχα κάποιον να προσέχει το παιδί να κοιμηθώ 10 λεπτά να συνέλθω!!!Τρομερές στιγμές....τώρα είναι παιχνιδάκι η καθημερινότητα πια εν συγκρίσει, τι να λέμε.....

Όσο για τη δύναμη κορίτσια μου, μη λέτε "εγώ δεν θα το μπορούσα", όλες μας έχουμε τη δύναμη, κυρίως όταν πρόκειται για τα παιδάκια μας!Και εγώ πριν 3 χρόνια, αδύνατο , θα έλεγα, όμως όταν μπεις στον χορό.....μια χαρά τα καταφέρνεις και δουλεύεις κ single mom είσαι και το μάυρο κύκλο κάτω απτο μάτι τον κάνεις κολλητό φίλο! Καλό είναι να έρχονται πιο "βατά" τα πράγματα, αλλά αν χρειαστεί όλα τα αντέχουμε ως μάνες, γιαυτό να είμαστε γερές για τα παιδιά μας....Έχοντας μεγαλώσει σε μια απόλυτα πατριαρχική οικογένεια που υποτιμάει βαθιά τη γυναίκα -ναι και η μάνα μου- έχω ένα απέραντο σεβασμό στο γυναικείο φύλο και πιστεύω πάρα πολύ σε εμάς.

Πρακτικά έυχομαι όλα να πάνε καλά, σκέφτομαι πως μάλλον θα φύγει η φετινή χρονιά γιατί έχω αρκετη δουλειά για να κάνω μετακόμιση τώρα, αλλά στο μέλλον να πάρω μια γυναίκα 1-2 φορές/εβδομάδα και κάπως θα το σπρώξω....Το καλοκαιρι γίνεται 3 ο μικρουλης μου, ίσως βρω σιγά σιγά και καμία άλλη δραστηριότητα να πηγαίνει, θα δούμε!

Σας χιλιοευχαριστώ όλες, γιατί ξεθόλωσε στο μυαλό μου κάτι που με κράτησε αρκετές νύχτες άγρυπνη να βασανίζομαι...!!!!!(πάλι πολυλόγισα)

[me37]

Pipi Fakidomati pos paei???Tha megaloso paidi k tha leipei syxna o antras mou.K go exo ta idia me goneis,isos k xeirotera.Tha thela th dynami soy please...