Πεθερικά - σκληρότητα και πόνος

[Nefelaki_Lioness]

Just now, Renez said:

Μα για αυτό είμαστε εδώ,να δίνουμε κ να παίρνουμε δύναμη η μία από την άλλη..

Είναι τόσα πολλά που παίζουν στο κεφάλι μας σαν αρχαια τραγωδία αλλά είναι κ άλλα τόσα που μας θυμίζουν κ τις Όρνιθες του Αριστοφάνη και μας υπενθυμίζουν πως να γελάμε ξανά!!

Το χειρότερο μου εμένα πχ δεν ήταν τα πεθερικά,ήταν το άγχος που βίωσα διότι θα ανοίγαμε το μαγαζί μας με τον άντρα μου κ θα άλλαζε εννοείται όλη μας η καθημερινότητα με αυτό με αποτέλεσμα από εκεί που ήμουν η στάχτη του χωριού (σε ψυχολογία) να γίνω τόσο αγχωτική μέχρι που βίωσα 2 φορές κριση πανικού περισυ τον Ιούλιο.. κ το χειρότερο είναι πως όσοι το ζούμε ,ακόμη κ αν μαθαίνουμε να ηρεμούμε κ να το διαχειριζόμαστε το άγχος,έχουμε παντα το αγκάθι του φόβου μην μας πιάσει ξανά..με αυτή την ανασφάλεια ζω εδώ και 9 μήνες..κ ενώ ήμουν τόσο καλά έγινε κ όλο αυτό με τον ιό και πάλι έπεσα μια εβδομάδα..τώρα τον τελευταίο 1.5 μήνα είμαι χαλαρή,σπίτι με τον άντρα μου,αλλά αυτό το κακο του φόβου ακόμη το παλεύω..

Υγ: συγγνώμη που ξέφυγα από το θέμα των πεθερικών απλά πάνω στη κουβέντα ήθελα να θίξω κ αλλά προβλήματα που έχουμε μέσα μας..κ πόσο κακό μπορεί να μας κάνουν ξαφνικά!

Ρενέ, δεν έχει συγνώμες εδώ μέσα! Είμαστε παρέα και δίνουμε ενισχύσεις! Καταρχήν όλα έχουν προεκτάσεις, εγώ έβαλα το θέμα του βασανισμού από αυτούς αλλά πολλά πράγματα συνδέονται μεταξύ τους με, συχνά, αφόρητα αγχωτικό τρόπο. Ένα θέμα μπορεί να είναι και σαν δέντρο με πολλά κλαδιά, αυτό μας έλειπε. Θίγεις πολλά ενδιαφέροντα ζητήματα και θα ήθελα να δω αν μπορώ να βοηθήσω με αυτά που θα σου πω, παρόλο που αρχικά ζήτησα εγώ τη βοήθεια όλων σας, αλλά είμαστε όλες μαζί σε όλα αυτά.

Πρώτον, πράγματι παίζουν πολλά στο κεφάλι μας σαν αρχαία τραγωδία, γιατί είτε τα ζητήματα υγείας, που είναι ασφαλώς τα σοβαρότερα, είτε τα ζητήματα δουλειάς, όπως τα δικά σου θέματα με το μαγαζί (τι μαγαζί έχετε;), είτε της καθημερινότητας τα άγχη, μας φέρνουν στα όριά μας και μάλιστα όχι με τον αριστοτελικό τρόπο, δηλαδή βάσει του αριστοτελικού ορισμού της τραγωδίας, αλλά με ένα σύμμικτο τρόπο που μας φέρνει άνω κάτω και δεν οδηγεί σε κάθαρση, όπως ο ορισμός, αλλά σε πολλαπλασιασμό προβλημάτων. Όχι πάντα, βέβαια, καθώς κάποιες φορές βρίσκονται λύσεις, είτε ώς δια μαγείας (σπάνιο) είτε λόγω σκληρής δουλειάς, που είναι πολύ σημαντικό για την αυτοπεποίθηση. Το ένα είναι τύχη και είναι υπέροχο, το άλλο είναι οικοδόμηση της προσωπικότητας και είναι συγκλονιστικό με τη σειρά του. Συγχρόνως, υπάρχουν κι ένα κάρο περιστατικά που θυμίζουν κωμωδίες και ότι έχουμε λόγους να γελάσουμε - όχι πως έχει σημασία, παιδιά, αλλά σήμερα διάβασα ότι είναι η Παγκόσμια Ημέρα Γέλιου και μου έστειλε η μάνα μου στο βάιμπερ κάτι φωτογραφίες και βιντεάκια με παιδάκια που γελάνε και κρατάνε λουλουδάκια.

Δεύτερον, αυτό που λες για άγχος είναι το πιο κατανοητό -και προσφιλές- ζήτημα προσωπικά σε μένα. Έχω ζήσει κι εγώ κρίσεις πανικού και έχω πάει νοσοκομείο σε όλες. Φυσικά, δεν συνέβαινε τίποτα, γιατί τελούσα υπό κατάληψη φόβου, όπως το έχω πει στον ψυχολόγο μου, αλλά είναι απολύτως αδύνατον την ώρα που το παθαίνεις να μη φοβηθείς για την υγεία σου. Διότι κρίση πανικού είναι, τελικά, αυτό: Εκεί που φοβάσαι για ένα θέμα (το μαγαζί, τα πεθερικά, τον εργοδότη, κι άλλα τόσα), αγχώνεσαι και πανικοβάλλεσαι και συναφώς καταβάλλεσαι από συμπτώματα που μετατοπίζουν την ανησυχία από το ζήτημα στην ανησυχία επιβίωσης και υγείας. Εγώ ευτυχώς είχα τον άντρα μου δίπλα μου στις δύο από τις κρίσεις, που με κρατούσε όρθια και μου έλεγε "δεν υπάρχει κανένας εσωτερικός ή εξωτερικός εχθρός αλλά εγώ είμαι εδώ και αν τυχόν δω τέτοιον να πλησιάζει θα τον κλωτσήσω, είτε από μέσα σου είτε απ' έξω. Θα σε πάω στο νοσοκομείο.". Τα καταφέραμε αλλά προφανώς χρειάστηκα ψυχολογική βοήθεια και με κόπο και πολλή συζητητική θεραπεία έχω επανέλθει. Δεν εννοώ ότι σταμάτησα να αγχώνομαι, εγώ είμαι βετεράνος του... αθλήματος, αλλά εννοώ ότι δεν ξανάπαθα κρίση πανικού και έμαθα να κάνω κάποια πράγματα για να τη χειριστώ. Θα σου πρότεινα πραγματικά να δεις κάποιον ειδικό, γιατί θα στο βγάλει από μέσα σου αυτό το πράμα και θα σε μάθει να διαχειρίζεσαι το στρές προτού φτάνει σε επίπεδο κρίσης και σιγά σιγά να μη σε πιάνει άδικο στρές. Εμένα μου κόπηκαν οι κρίσεις αλλά δεν μου κόπηκε το στρές φυσικά. Κάνουν κακό οι κρίσεις πανικού αλλά είναι κακό αντιμετωπίσιμο. Πήγαινε κάπου που να σε βάλει σε ένα δρόμο βελτίωσης. Έκανα τρομερό κόπο - που άξιζε τον κόπο. Και συνεχίζει να τον αξίζει. Είναι παράπονό μου αυτή η αισχρή κατάσταση που περνάω με το φτύσιμο και προς το παρόν διανύω τη φάση της απορίας, του παραπόνου, του γιατί σε μένα τι έφταιξα και όλο αυτό. Μου έχει πει ο ψυχολόγος, θέλουμε να είμαστε ευαίσθητοι αλλά να χειριζόμαστε εμείς την ευαισθησία μας, όχι άλλοι. Δεν είμαι ακόμη στη φάση που να σκέφτομαι όλα αυτά τα σάπια πράγματα και να λέω "ρε δεν μας χ@ζ@τε, σας έχω γραμμένους και πολύ χρόνο έφαγα" και να τους κοιτάω (λέμε τώρα) σαν να μην υπάρχουν στο οπτικό μου πεδίο. Όμως την επιδιώκω την αλλαγή - όχι μόνο για τα πεθερικά μου και την τοξικότητά τους αλλά για οτιδήποτε με φέρνει στα όριά μου, προτού με φέρει στα όριά μου. Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή, έλεγε ο Ελύτης.

Ελπίζω με τα παραπάνω να έκανα κι εγώ κάτι μικρό για σένα! Και να συνεχίζουμε παιδιά, γιατί αυτό είναι σαν ομαδική ψυχοθεραπεία και είναι πολύ σημαντικό.

Δεν είναι ρωγμές τα δύσκολα, χαραμάδες είναι για να μπαίνει το φώς.

(Κάπου το διάβασα, το έψαξα στο ίντερνετ, δεν βρίσκω τίνος είναι. Όμως μοιάζει με μια ιαπωνική παροιμία που έχω διαβάσει σχετικά.)

(Αυτό δεν το λέω μόνο για όποια και όποιον διαβάζει το φόρουμ. Και για τον εαυτό μου.)

[Polly1]

11 ώρες πρίν, Cloud_20517 είπε:

Σας ευχαριστω ολες, φιλες εδω. Θα χρειαστει να παιρνω δυναμη, οσο καιρο θα συνειδητοποιω οτι υλοποιω μια νεα αποφαση - αυτην της ελαχιστης εως ανυπαρκτης επικοινωνιας με αυτους. Οσο για παιδι ε ναι ας τους το πηγαινει ο αντρας μου αλλα δεν θελω να μενει πολυ, μια δυο μερες. Και εννοειται να μην το αφηνει μονο μαζι τους, μη δηλητηριασουν την ψυχη του παιδιου μου αυτοι με την πισσα και τη βρωμα τους. Ειναι δυσκολη η νεα κατασταση αλλα θελω να πιστευω οτι θα μπορω να προσπαθησω και μετα απο καιρο να μπορω κι εγω να συμβουλεψω γυναικες για τετοια πραγματα. Θελω να πιστευω οτι με τον αντρα μου δεν θα αλλαξει τιποτα, γιατι δεν αξιζουμε δηλητηριασμενους στη ζωη μας. Ουτε εσεις κοριτσια αξιζετε τοσο πονο. Βοηθαει πολυ να το συζηταμε.

Ειναι φοβερο να συνειδητοποιω ποσες γυναικες εχουν πονεσει και ποσο και πώς. Πραγματικα με απασχολει αυτο. 

Τα ιδια κι εγω! Η ισορροπια καποτε θα χαθεί και για μένα, το ξέρω, δεν ασχολούμαι πλέον!! Μην προσπαθείς να κρίνεις με λογική παράλογα πράγματα!! Ειπαν τους γονείς σου αμόρφωτους ομως οι ίδιοι δεν έχουν ούτε ίχνος Παιδείας κοινωνικής! Προχώρα με τον άντρα σου και αν μπορείς ούτε τα τυπικά! Εκείνοι το επέλεξαν 

[Nefelaki_Lioness]

Just now, Polly1 said:

Τα ιδια κι εγω! Η ισορροπια καποτε θα χαθεί και για μένα, το ξέρω, δεν ασχολούμαι πλέον!! Μην προσπαθείς να κρίνεις με λογική παράλογα πράγματα!! Ειπαν τους γονείς σου αμόρφωτους ομως οι ίδιοι δεν έχουν ούτε ίχνος Παιδείας κοινωνικής! Προχώρα με τον άντρα σου και αν μπορείς ούτε τα τυπικά! Εκείνοι το επέλεξαν 

Πολλυ μου, θα τα καταφερουμε καποια στιγμη να μην ποναει! Καλα εγω δεν θελω τιποτα πια, εδω σου λεω αλλαζω δωματιο οταν τους μιλαει στο τηλ - που απλως λενε για τον καιρο και την τηλεοραση. Τους γονεις μου σκεφτομαι και νιωθω ερειπιο αλλα μου ειπε η μανα μου να μην ασχολουμαι και εξαλλου δεν θελει να την εκτιμανε φασιζοντες ανθρωποι. Ναι, το επελεξαν, θα ειναι καθηκον του αντρα μου πια η οποια επικοινωνια μαζι τους. Και σκεφτομαι αυτον φυσικα που ειναι τρομερα πληγωμενος, γιατι εχει ελεεινους γονεις που ουτε αυτον δεν αγαπανε επειδη δεν τους μοιαζει. Ειμαι ακομη σε φαση που νιωθω συνδυασμο συναισθηματων: οργη, πονο, παραπονο, απορια. Δεν εχω καταλαγιασει. Αλλα θα τα καταφερω, διοτι θελω να τα καταφερω. Και σου το ευχομαι ολοψυχα.

Εσενα τι σου κανανε Πολλυ;

[Stelloudia]

On 2/5/2020 at 4:33 ΠΜ, Cloud_20517 είπε:

Καλησπέρα σας και καλό μήνα σε όλες και όλους.

Παντρεύτηκα πριν τρία χρόνια, συν δυο χρόνια σχέσης. Έχω μεγαλώσει σε οικογένεια με υπέροχους καλοσυνάτους γονείς, δημοκρατικούς, ανοιχτόμυαλους, με γνώμονα να κάνουν εμένα και την αδελφή μου ελεύθερες και ολοκληρωμένες προσωπικότητες. Όταν γνώρισα τον άντρα μου και τα είχαμε απλώς, πράγμα που δεν έχει αλλάξει, ταιριάξαμε αμέσως. Ερωτευτήκαμε πολύ γρήγορα αλλά δεν ήταν ανεδαφική η σχέση. Ήμασταν πάρα πολύ καλά. Γνώρισε τους γονείς μου μια φορά που βγήκαμε για καφέ και τον εκτίμησαν πολύ. Ο άντρας μου είναι πολύ δυναμικός τύπος αλλά, όπως ανακάλυψα, τραυματισμένος από σκληρούς γονείς που φέρθηκαν με αυταρχικό χουντικό τρόπο στο παιδί τους, που είναι και το μοναδικό τους παιδί - αυτό που λέω χουντικό δυστυχώς είναι και πραγματικό, καθώς αυτές είναι οι απόψεις τους και ενώ προσπαθούσαν πάντα να τις κρύψουν κάτω από το χαλί τελικά αυτές βγαίνανε στην επιφάνεια. Φανταστείτε ότι τη μέρα που γνωριστήκαμε η μαμά του ευθύς εξαρχής αναφερόταν στις παλιές παρέες του παιδιού της και στην πρώην του, λέγοντάς τη φίλη του. Τόσο ο άντρας μου όσο και ο πατέρας του τη μάζεψαν αλλά αυτή ισχυρίστηκε ότι απλώς μιλούσε για τους φίλους του παιδιού της. Αργότερα βέβαια αποδείχτηκε φριχτός και κρετίνος και αυτός και εκείνη τον κάλυπτε πάντα. Είναι το είδος της γυναίκας που σηκώνεται νωρίς να φτιάξει αμέσως το μαλλί της γιατί δεν είναι ποτέ χαλαρή με τις πιτζάμες και φυσικά κάνει δουλειές αμέσως, γιατί ο αγάς ο άντρας της κάθεται αμέσως μόλις σηκωθεί στον καναπέ και βάζει τηλεόραση και περιμένει τον καφέ του που αυτή όχι μόνο κάνει χωρίς να ζητάει βοήθεια ποτέ για τίποτα αλλά το θεωρεί και σωστό. Είχα φρικάρει κάθε φορά που τους μιλούσα αλλά αγαπούσα και αγαπώ τον άντρα μου. Με φιλοξενούσαν σπίτι τους (είναι σε άλλη πόλη) όταν πηγαίναμε να τους δούμε αλλά πάντα με μισό, μην πω και ένα τέταρτο, μάτι με αντιμετώπιζαν. Όποτε έκαναν δωράκια, στον άντρα μου έπαιρναν ένα πουκάμισο, σε μένα κάτι ψεύτικα σκουλαρίκια. Η πεθερά μου έπαιρνε και ρούχα που δεν ήταν καθόλου του στυλ μου αλλά είχα πάντα την ευγένεια να τα δεχτώ. Έλεγα στον άντρα μου ότι δεν μου πάνε και δεν θα τα φορέσω κλπ μετά, κρυφά φυσικά,, αλλά δεν είχε πρόβλημα. Ο άντρας μου σπούδασε μακριά από γονείς και είδε το φως το αληθινό και κατάλαβε τι μπούλινγκ είχε φάει, μου περιέγραψε αργότερα με θάρρος ότι έτρωγε και ξύλο που του έλεγαν ότι τον ξυλοφόρτωναν για να γίνει καλός, η φιλόλογος μαμά του επέβαλλε να διαβάζει για να μην την εκθέσει στο σχολείο ως κακός μαθητής γιος καθηγήτριας με τα σιδερωμένα μαλλιά, ο πατέρας έδινε μια ζωή δίκιο στη μάνα και ούτω καθ' εξής. Εγώ όλο τους φερόμουν με καλοσύνη και ευγένεια, τους έκανα δωράκια, αλλά μια ζωή υποτίμηση, δεν νοιάζονταν ποτέ για τα ενδιαφέροντά μου, ποτέ για τίποτα πλην ρούχων και κιλών ας πούμε. Η δε μαμά του έχει μια αηδιαστική τάση να διακόπτει τους συνομιλητές της ασταμάτητα. Ο πατέρας του εκτός από αυτάρχα, όπως και η μητέρα του, είναι και εντελώς αδιάκριτος και αγενής. Με είχαν τρελάνει στο φτύσιμο και έκλαιγα στον άντρα μου, ο οποίος τον πρώτο καιρό, λογικό καθ' ότι μοναχοπαίδι συντηρητικών επαρχιωτών γονιών, δυσκολευόταν και να με πιστέψει και να με υπερασπιστεί. Σιγά σιγά όμως αυτό άλλαξε κατά πολύ και είναι πάρα πολύ καλύτερος πια. Οι άθλιοι γονείς του παρά την φιλοξενία με έκαναν πάντα να νιώθω σαν ξένη, με διέκοπταν, δεν μου έλεγαν ποτέ καλή κουβέντα. Μου έκανε πρόταση γάμου ο άντρας μου που δέχτηκα με χαρά γιατί τον λάτρευα και πάντα μου φέρεται υποδειγματικά, σας το υπογράφω και σας το εγγυώμαι. Αλλά εκτός του ότι μας έκαναν τη ζωή μαύρη κατά την προετοιμασία του γάμου, ξέρετε με τραπέζια και ιστορίες και πολλά και διάφορα αηδιαστικά πράγματα που δεν χρειάζεται να τα λέω, μας έκαναν τους καλούς και όλο έλεγαν στον άντρα μου ότι εγώ παρεξηγώ και εγώ δεν καταλαβαίνω και όλο πλάκα μου κάνουν και τέτοια. Έκανα άπειρη υπομονή, μέχρι που κάποιες φορές για παρεξηγήσεις ζήτησα και συγνώμη για χάρη του άντρα μου, κι ας μην έφταιγα εγώ και το ήξερε εκείνος. Στους δικούς μου γονείς, παρόλο που πονούσε η ψυχή μου, αλήθεια σας λέω, δεν έλεγα και πολλά. Εξάλλου όταν γνωρίστηκαν οι δικοί μου με αυτούς είχαν ήδη φρίξει για τις απόψεις τους αλλά είχαν την ευστροφία να διακρίνουν τη διαφορά του άντρα μου από αυτούς. Να μη σας τα πολυλογώ, κάθε μα κάθε φορά που τους επισκεπτόμασταν κάτι γινόταν, από μικρό ως τεράστιο επεισόδιο, ουδέποτε όμως είπα στους γονείς μου ακριβώς τι μου κάνανε και με τι συχνότητα, γιατί δεν ήθελα να πάρουν άσχημη τροπή τα πράγματα, δηλαδή πιο άσχημη από την ήδη άσχημη τροπή.

Εν πάση περιπτώσει, κάποια στιγμή το ποτήρι ξεχείλισε. Αφορμή ήταν ένα ηλίθιο μικρό περιστατικό που όμως έφερε τα πράγματα στα όριά τους. Σε μια επίσκεψή μας σπίτι τους, που εγώ σαν μαλάκας ένιωθα την άνεση να είμαι ο εαυτός μου οτιδήποτε κι αν έκαναν (να σας πω ότι μεταξύ άλλων ο πεθερός μου είχε πάρει τον πατέρα μου, αν είναι δυνατόν, και του είχε πει ότι είχα πάρει κιλά και δεν είναι σωστό, πράγμα που σιγόνταρε η σύζυγός του πεθερά μου ότι "για το κορίτσι νοιαζόμαστε", ενώ έγινε αντιληπτό ότι νοιάζονται μόνο για το περιτύλιγμα και δη με το δικό τους στυλ και όχι για το περιεχόμενο των ανθρώπων, κι αυτό το λένε και στον ίδιο τους τον γιο, ο οποίος βέβαια έχει τα κότσια να τους γράφει κανονικά), που λέτε κάθισα με τα γόνατα στον καναπέ και μου έκανε παρατήρηση η πεθερά μου ότι να αλλάξω στάση για να μην πονέσει η κοιλιά μου. Ο πεθερός μου αμίλητος. Επειδή μπορώ να καταλάβω δέκα πράγματα ακόμα κι όταν ο άλλος λέει μόνο ένα, αντιλαμβάνομαι ότι ήθελε ο πεθερός μου να μιλήσει στον άντρα μου και εκείνη τη στιγμή η πεθερά μου με σήκωσε από εκεί για να μου δείξει δήθεν κάτι ρούχα που ήθελε να μου δώσει, αν μου άρεσαν, και για να με βοηθήσει να μαζέψουμε τα πράγματά μας. Όμως δεν λογάριασαν ότι έχω οξύτατη ακοή, όντως, και ακούω τον πεθερό μου να λέει στον άντρα μου "αυτή η γυναίκα σου δεν ξέρει να κάθεται μα καλά έχει αμόρφωτη οικογένεια που δεν της έμαθαν τι θα πει να είναι καθώς πρέπει;" και μου γύρισε το μάτι. Δεν είπα στην πεθερά μου τίποτα, έκανα τη χαζή, και κάπου εκεί η συζήτησή τους σταμάτησε γιατί ο γελοίος αυτός σηκώθηκε για τουαλέτα. Φεύγει η πεθερά μου να μαζέψει τα πιάτα των καφέδων, έρχεται ο άντρας μου στο δωμάτιο και με βρίσκει να κλαίω πικρά. Κατάλαβε ότι είχα ακούσει τα πάντα. Μετά από λίγα λεπτά είχα συνέλθει αλλά είχε γυρίσει το μάτι μου. Δεν κοίταζα κανέναν και απλώς μάζευα τα πράγματά μας. Κάτι φάνηκε να καταλαβαίνει η πεθερά μου και όλο προσφερόταν υποκριτικά να βοηθήσει, την ευχαρίστησα αλλά δεν το δέχτηκα. Ο πεθερός μου δεν κατάλαβε, θεώρησε ότι όλα οκ, και δεν μιλούσε. Εξάλλου του ήταν δύσκολο να μου απευθύνει λόγο. Πάμε να φύγουμε και κατεβαίνουν στο αμάξι να χαιρετηθούμε. Χαιρετάω την πεθερά μου πρώτα και της λέω ευγενικά, επειδή μας είχε κάνει κάτι ψώνια, σας ευχαριστώ για όλα. Χαιρετάω τον πεθερό μου χωρίς να τον κοιτάξω, με τρομερή οργή, και μπαίνω στο αυτοκίνητο. Αυτός έπαθε σοκ, το κατάλαβα από την άκρη του ματιού μου αλλά δεν γύρισα να τον δω. Μπήκα στο αυτοκίνητο, έκλεισα πόρτα και περίμενα. Σίγουρα κάτι κατάλαβε και η πεθερά μου αλλά δεν έδειξε τίποτα. Μπαίνει και ο άντρας μου στο αμάξι και φύγαμε και άρχισα να κλαίω. Εκείνος ήταν σε φριχτά δύσκολη θέση, τον καταλαβαίνω γιατί είναι τρομερό να συνειδητοποιείς ότι έχεις ελεεινούς γονείς. Έβγαλα ταξίδι επιστροφής με στομάχι σε άθλια κατάσταση και με ταχυπαλμία. Ηρέμησα, έκανα διαλογισμό, κάπως συνήλθα. Ειδοποιώ τους γονείς μου ότι φτάσαμε και ότι περάσαμε καλά. Παίρνει κι ο άντρας μου τους γονείς του πολύ ξερά ότι φτάσαμε και λοιπά, και η μαμά του με τρεμάμενη φωνή του είπε ξεκουραστείτε και τα λέμε. Την άλλη μέρα την πήρε ο άντρας μου τηλέφωνο και εκείνη τον ρώτησε μήπως συνέβη κάτι. Έγινε το σώσε κυριολεκτικά. Καβγάδισαν άσχημα. Ότι θα έπρεπε να ντρέπονται τους είπε, αλλά κι αυτή δεν έκανε πίσω κι ότι εγώ δεν τους καταλάβαινα λέει και ότι ο άγαρμπος τρόπος του άντρα της ήταν απλώς μια έκφραση. Εκεί της λέει ο άντρας μου ότι τον εκθέτουν και ότι ξεχείλισε το ποτήρι και ίσως τα πω στους γονείς μου. Αυτό δεν το έκανα, δεν τα είπα στους γονείς μου. Τα είπα στη νονά μου, που έχουμε στενή οικογενειακή σχέση. Η γυναίκα έπαθε σοκ αλλά δεν τα μετέφερε στους γονείς μου, πάντως όχι όπως έγιναν αυτά τα αίσχη. Απλώς τους είπε ότι αυτοί μου ψήνουν το ψάρι στα χείλη και ότι δεν με θέλουν, κάποια πράγματα που ούτως ή άλλως καταλάβαιναν και οι γονείς μου. Η πεθερά μου όμως είπε στον γιο της ότι "αυτή που παντρεύτηκες σου βάζει λόγια, ντροπή και στους δυο σας". Μάλλον συνειδητοποίησε τη μαλακία της, γιατί ούρλιαζε και την άκουσα, και μετά από δυο τρία λεπτά με πήρε τηλέφωνο και μου έκανε την καλή, ότι βρε κορίτσι μου ο άντρας μου ώρες ώρες μιλάει άγαρμπα αλλά πραγματικά σας αγαπάει και θέλει εγγονάκι όπως κι εγώ κλπ (κάναμε εξωσωματική και πιστεύω ακράδαντα ότι το τρομερό άγχος που μου προκαλούν αυτοί είναι που δεν βοηθούσε τη φυσική σύλληψη, διότι ιατρικά είμαστε απολύτως καλά, ευτυχώς!) και της είπα πολύ ευγενικά, παρόλο που ήθελα να την ξεσκίσω στις βρισιές αλλά δεν είμαι σαν αυτούς χωρίς επίπεδο, ότι δεν είναι σωστή συμπεριφορά αυτή να λέει πράγματα για τους γονείς μου και ότι αν εννοούσε κάτι άλλο ας το έλεγε. Μα έτσι είναι λέει αυτή και δεν είναι σωστό να αυτολογοκρίνεται. Ακούτε ρε! Της λέω ότι δεν αμφισβητώ τις καλές προθέσεις αλλά είναι πολύ καλό να προσέχει καμιά φορά τα λόγια που πληγώνουν και μάλιστα πληγώνουν άσχημα. Μου πέταξε ένα μάλιστα και εντάξει κορίτσι μου και κλείσαμε. Αυτά έγιναν Καθαρά Δευτέρα φέτος, 1 Μαρτίου δηλαδή. Ο άντρας μου ξαναμίλησε στη μάνα του αλλά δεν ξαναμίλησε στον πατέρα του για ενάμιση μήνα περίπου. Η μαμά του τον πίεσε κάποιες φορές και εκείνος είπε "δεν ξέγραψα εγώ τον μπαμπά, αυτός δεν μου μιλάει" και ήταν αλήθεια. Στο μεταξύ στους γονείς μου είχα πει ότι μάλωσαν άσχημα εξαιτίας μου, για τα συνήθη όμως θέματα που δεν με χωνεύουν, δεν τόλμησα να τους πω ότι ο πεθερός μου τους χαρακτήρισε "αμόρφωτους". Εγώ δεν τους μιλούσα επίσης παρά έλεγα στον άντρα μου να πει στη μαμά του χαιρετισμούς, καναδυό φορές. Το Πάσχα μιλήσαμε. Η συζήτηση ήταν ομαλότατη, μου ευχήθηκαν τους ευχήθηκα κλπ. Και μάλιστα στο σκάιπ. Τον πατέρα μου όμως που τον λένε Γιώργο δεν τον πήρανε τηλέφωνο στη γιορτή του! Έπαθα την πλάκα μου. Είναι αυτονόητο ότι δεν τους έχω μιλήσει από τότε. Ο άντρας μου δεν τους το συζήτησε γιατί εκνευρίστηκε. Αυτοί κάνουν τον ψόφιο κοριό. Αδυνατώ να κατανοήσω γιατί τιμωρούν εμένα μέσω των γονιών μου, οι οποίοι πάντα έπαιρναν τηλ σε γιορτές και τέτοια. Αφού αυτό τους εκθέτει, το ότι δεν στέλνουν ευχές. Ο άντρας μου τους είπε την επόμενη μέρα "και ευχηθήκαμε στον κύριο Γιώργο" και η μαλακισμένη η πεθερά μου δεν είπε τίποτα. Λερωμένη φωλιά. Στις 21 μαίου γιορτάζει η μάνα μου και αναρωτιέμαι αν θα την πάρουν τηλέφωνο.

Εγώ αλήθεια σας λέω δεν θέλω να τους ξαναδώ ποτέ στη ζωή μου ούτε να τους ξαναμιλήσω, ιδίως αν δεν πάρουν και τη μητέρα μου. Και να σας πω κάτι, θα τη βγάλω με άγχος για είκοσι μέρες, γιατί έχω αγωνία να δω τι σκατά θα κάνουν. Δεν θέλω να φερθώ εν βρασμώ ψυχής, παρόλο που τους αξίζει. Τα λέω στον άντρα μου κάθε μέρα αλλά πρέπει να το κόψω αυτό, γιατί δεν φταίει σε τίποτα. Αυτός είναι τυπικός μαζί με τους γονείς του, μιλάνε στο τηλ για τον καιρό και τη δουλειά και διάφορα τέτοια. Του έχω πει να μη με δώσει σε καμία περίπτωση οικειοθελώς, παρά μόνο αν με ζητήσουν για κάποιο λόγο. Ψυλλιάζομαι ότι δεν θέλουν να μου μιλήσουν, γιατί ξέρουν σίγουρα ότι είμαι εκνευρισμένη που δεν πήρανε τον πατέρα μου, που σας εγγυώμαι ότι είναι ο πιο αξιολάτρευτος πατέρας του πλανήτη. Η τακτική τους είναι να το αφήσουν κάτω από το χαλί το θέμα.

Θα ήθελα να διαβάσω τις απόψεις σας ως προς το τι συμπεριφορά θα ακολουθούσατε μαζί με τέτοιους κρετίνους ανθρώπους για να μη διαταραχτεί η σχέση σας. Τον λατρεύω τον άντρα μου πραγματικά και με λατρεύει κι αυτός. Έχω συμβουλευτεί και ψυχολόγο, που μου λέει να χαλυβδώσω σαν χαρακτήρας και να μην είμαι τόσο ευαίσθητη με αυτούς και να μάθω να αδιαφορώ και να μη με νοιάζει, να είμαι τυπική και να τους θεωρώ ανύπαρκτους - να μην ανακατεύομαι με τα πίτουρα. Αυτό πραγματικά το θέλω να το πετύχω αλλά δυσκολεύομαι, γιατί έχω καλούς υπέροχους γονείς και δεν μπορώ να καταπιώ ότι μιλάνε άσχημα για αυτούς και δεν τους εύχονται σε γιορτές πλέον. Η μητέρα μου εξεπλάγη που δεν πήρανε τον πατέρα μου αυτοί. Νιώθω ντροπή, φρίκη, σαν να τους έμπλεξα σε κάτι δηλαδή, ενώ είναι αξιοπρεπείς και υπέροχοι. Νιώθω ενοχές που αγάπησα έναν άνθρωπο με φριχτό οικογενειακό υπόβαθρο ενώ ο ίδιος δεν είναι καν σαν τους γονείς του και ούτε καν σαν το σόι του. Δεν θέλω να χωρίσω με τίποτα, μας περιμένει η συνέχιση της εξωσωματικής μας, θέλω να παλέψουμε για την υγεία και ευτυχία μας. Το αξίζουμε, είμαστε ένα πολυαγαπημένο ζευγάρι. Εικάζω ότι αυτοί θεωρούν ότι είναι εκτεθειμένοι και ότι εγώ τους έχω καρφώσει στους γονείς μου για τις άθλιες συμπεριφορές τους - αυτό όμως δεν έχει γίνει. Και δεν ξέρω αν τους το πει ο άντρας μου αν θα τον πιστέψουνε.

Καταλαβαίνω ότι τα θέματα με τα πεθερικά είναι εκατοντάδων ετών στην Ελλάδα. Αλλά δεν αξίζουμε ούτε εγώ ούτε ο άντρας μου τόσο άσχημη τύχη από αυτούς που τον γέννησαν. Δεν ξέρω τι θα βοηθήσει, γιατί αυτοί είναι και υποκριτές άνθρωποι και ακόμα κι αν τους πιάσω εγώ και τους πω ρε παιδιά εγώ δεν σας έχω καρφώσει θα είναι αφενός δουλοπρέπεια και αφετέρου αφού έχουν προαποφασίσει ότι δεν με θέλουν δεν θα καταφέρω παρά μια τρύπα στο νερό.

Πώς να σας το πω, δεν θέλω ούτε να τους ξανακοιτάξω έτσι που φέρονται σε μένα και στους δικούς μου σαν να είμαστε σκουπίδια. Έχω πονέσει και είμαι ακόμα καταπονημένη από αυτούς. Πώς θα τολμήσουν ας πούμε να μου ευχηθούν για την επέτειο του γάμου όταν αυτή έρθει, από τη στιγμή που δεν παίρνουν την οικογένειά μου για ευχές; Πώς θα τολμήσουν να μιλήσουν για εγγόνι ενώ φτύνουν τη μάνα του παιδιού; Δεν τους θέλω καθόλου, ποτέ πια, θέλω τον γιο τους μόνο και με θέλει κι αυτός. Δεν ξέρω πώς θα ξαναβρώ την ενέργειά μου, τις ώρες που νιώθω ότι τη χάνω εξαιτίας τους. Θα συνεχίσω να τα λέω στον ψυχολόγο αλλά θα ήθελα να διαβάσω τις εμπειρίες σας. Ζητώ συγνώμη ειλικρινά αν σας κούρασα, συγνώμη...

Καλησπερα κορίτσι μου! Το περιβάλλον που περιγράφεις  είναι ξεκαθαρα τοξικο θα πρέπει να μπουν ορια σε αυτους τους ανθρώπους και  θα πρέπει να τα βάλει ο αντρας σου μιας και είναι δικοί του γονείς. Ειδικά τωρα που προσπαθειτε για παιδάκι η εγκυμοσύνη είναι  μια περίοδος στην οποία πρέπει να είσαι ήρεμη και χαλαρή για το μωρό σου. Επίσης αναφέρεις οτι μεγαλωνοντας εκαναν μπουλινγκ στον άντρα σου άρα θα πρέπει να συζητήσετε και πως θα αντιμετωπίσετε την επαφή τους με το παιδί σας, δε μπορεί να πηγαίνει σε εναένα σπιτι που κακολογουν τη μητέρα του ή που μπορεί να του κάνουν μπουλινγκ του ίδιου.

[Nefelaki_Lioness]

2 hours ago, Stelloudia said:

Καλησπερα κορίτσι μου! Το περιβάλλον που περιγράφεις  είναι ξεκαθαρα τοξικο θα πρέπει να μπουν ορια σε αυτους τους ανθρώπους και  θα πρέπει να τα βάλει ο αντρας σου μιας και είναι δικοί του γονείς. Ειδικά τωρα που προσπαθειτε για παιδάκι η εγκυμοσύνη είναι  μια περίοδος στην οποία πρέπει να είσαι ήρεμη και χαλαρή για το μωρό σου. Επίσης αναφέρεις οτι μεγαλωνοντας εκαναν μπουλινγκ στον άντρα σου άρα θα πρέπει να συζητήσετε και πως θα αντιμετωπίσετε την επαφή τους με το παιδί σας, δε μπορεί να πηγαίνει σε εναένα σπιτι που κακολογουν τη μητέρα του ή που μπορεί να του κάνουν μπουλινγκ του ίδιου.

Συμφωνώ μαζί σου απολύτως. Δεν μπορεί να έχουν και την πίτα και τον σκύλο αυτοί οι δηλητηριώδεις αρρωστημένοι τύποι που ποτέ δεν θα μάθουν και δεν θα καταλάβουν (όχι πως έχουν σημασία οι περγαμηνές, αλλά οι γονείς μου έχουν από δυο πτυχία, εγώ τέσσερα και έξι ξένες γλώσσες, ο γιος τους επίσης τέσσερα και δύο ξένες γλώσσες - αλλά η μόρφωση η κοινωνική είναι αλλού όχι στα χαρτιά, μόνο που αυτοί από κοινωνική μόρφωση έχουν μηδέν και από χαρτιά από ένα που τα ξέχασαν κιόλας). Όχι να φτύνουν και μένα και την οικογένειά μου και μετά να θέλουν κι εγγόνι. Ξέρεις, αυτοί είναι οι τύποι που θα γιορτάσουν το εγγόνι τους μόνοι τους κατά την εγκυμοσύνη μου αλλά μετά θα τα βρουν σκούρα διότι εγώ δεν γουστάρω να πηγαίνω πλέον εκεί. Δεν θα τους κάνω τη χάρη να τους βουτυρώνω το βρώμικο ψωμί τους. Δεν θα βγουν ποτέ από το βρωμερό τοξικό κουτί τους, εγώ όμως πρέπει να βγω και πρέπει και ο άντρας μου - και αν κάνουμε παιδί ποτέ στο μέλλον να μη μπει ποτέ εκεί μέσα. Να τους βλέπει τουριστικά. Υποψιάζομαι ότι θα εκβιάσουν συναισθηματικά τον γιο τους σε στυλ "άκου να σου πω είναι και δικό μας εγγόνι να φροντίσει η γυναίκα σου να καταπιεί και να έρθετε να μας δείτε μαζί διότι δεν θα μας χαλάτε εμάς την εικόνα και τη μόστρα επειδή παντρεύτηκες μια απαιτητικιά προοδευτικιά που δεν ξέρει από παραδόσεις" και άλλες τέτοιες σιχαμερές και εμετικές αηδίες. Και ενώ δεν έχω πει όπως θα διάβασες λεπτομέρειες για τη βρώμα τους στους γονείς μου, αυτοί ψυλλιάζονται (επειδή εγώ με τους γονείς μου δεν έχουμε σχέσεις με κρυψίνοια και ψέματα και μπούλινγκ) ότι θα τους έχω εκθέσει μέχρι τα μπούνια και εκδικούνται, τρόπον τινά, μη ευχόμενοι, ώστε να έχουν καβάτζα το επιχείρημα ότι "η γυναίκα σου φταίει που λέει ψευτιές και μας εκθέτει, οπότε για τιμωρία δεν θα μιλάμε με τους γονείς της αλλά θα μας φέρνετε το παιδί". Τέτοια βρωμόσκυλα είναι αλλά εγώ δεν θα μασήσω. Έχω ήδη πει στον άντρα μου πως δεν πτοούμαι ό,τι κι αν πούνε (ούτε κι αυτός δηλαδή) και ότι αν θέλουν να βλέπουν εγγόνι να φροντίσουν να στρώσουν την εικόνα τους όχι μόνο απέναντί μου αλλά και απέναντι στους γονείς μου και πως δεν δικαιούνται να εκβιάζουν επισκέψεις όταν φέρονται απολίτιστα. Ας φερθούν πολιτισμένα και θα αποφασίσουμε μόνο εμείς, το ζευγάρι, αν και πότε θα τους επισκεφτούμε μαζί. Αλλιώς ας πάει ο άντρας μου μόνος του. Προφανώς! Καλά, αυτό θα το αρχίσω ούτως ή άλλως, διότι δεν θέλω ποτέ να τους ξαναδώ ή να τους ξαναμιλήσω - παρά μόνο θα αναγκαστώ να τους δω ή να τους ξαναμιλήσω αν το προκαλέσουν οι περιστάσεις, όχι δηλαδή από βούληση. Μπορεί να του πούνε ότι χρησιμοποιώ το παιδί μου εναντίον τους - αδιαφορώ. Του έχω πει του άντρα μου, ο οποίος ούτως ή άλλως αν ακούσει κάτι τέτοιο θα ξεράσει και θα τους χ...σει, ότι υποχρεούνται να φερθούν πρώτα αυτοί ως μεγάλοι άνθρωποι πολιτισμένα και μετά εγώ. Εκτός βέβαια αν αδιαφορούν και για το παιδί και για εμένα εν γένει - πράγμα που δεν με χαλάει καθόλου. Καθόλου όμως. Εδώ που τα λέμε, είναι δεδομένο ότι δεν πρόκειται να αγαπήσουν το παιδί με εμένα μάνα, αν νιώσουν οτιδήποτε θα είναι μόνο επειδή πατέρας είναι ο γιος τους. Αυτό βέβαια το έχω εμπεδώσει από τώρα, το θεωρώ δεδομένο ότι αντιπαθούν σφοδρά (για πολιτικούς αλλά και κοινωνικούς λόγους και ηθικούς λόγους) και εμένα και οποιονδήποτε δικό μου, σχεδόν αντιπαθούν και το παιδί τους επειδή διάλεξε εμένα και όχι μία του χουντοσιναφιού που να λέει μάλιστα πρωί βράδυ στην πεθερά και να αφήνει την πεθερά να είναι σαν σύζυγος του γιου, αμ δε. Ο άντρας μου πάντως μου έχει πει ότι τέτοια πράγματα έκαναν και στους γονείς του οι γονείς του πατέρα του, άρα εκτός του ότι είναι φασιστοκάφροι εκδικούνται κιόλας πάνω μου για τη δική τους σαπίλα, επειδή ζηλεύουν και σιχαίνονται την ευτυχία και τον έρωτα. Εγώ τώρα είμαι στη φάση της οργής, θέλω χρόνο, δεν νιώθω αδιάφορη ακόμα. Το αν ο άντρας μου πάει μόνος του να τους δει, μου είναι αδιάφορο. Ο μόνος λόγος που δεν θα το ήθελα αυτό θα είναι για να μην τον πρήζουνε, επειδή θα με υπερκουτσομπολεύουνε με θάψιμο. Θα μου πεις, μα ο άντρας σου ξέρει να το αντιμετωπίσει. Ναι αλλά είναι ανάγκη να περάσει σκατά ακούγοντας θάψιμο για τη γυναίκα του; Εγώ δεν ξέρω αν θα το δεχόμουν. Αλλά όπως αυτοί οι αλήτες τιμώρησαν εμένα μέσω του να μην ευχηθούν στους γονείς μου, αυτό θα κάνω κι εγώ: Δεν πρόκειται να τους δω ποτέ ξανά ή να τους μιλήσω εκτός αν απολογηθούν (που δεν το βλέπω) και εκτός αν υποχρεωθώ. Φαντάσου ότι νιώθω τέτοια οργή που σκέφτομαι ότι θα γεννήσω και θα έρθουν στο μαιευτήριο και δεν θέλω με τίποτα και πρέπει να σκεφτώ τι θα γίνει ακόμα και σε αυτήν την περίσταση, κατάλαβες για τι τραύμα και πόση οργή και αηδία μιλάμε; Δεν ανακατεύομαι, για λόγους αρχής, όταν τηλεφωνάει ο άντρας μου (αυτοί δεν παίρνουν ποτέ σπίτι μας ή αν πάρουν κοιτάω οθόνη για να το σηκώσει εκείνος - αν τυχόν λείπει και δω το νούμερό τους, απλώς δεν θα το σηκώσω) για να ανταλλάξουν νέα για ειδήσεις και καιρό (ποιοτικές συζητήσεις με περιεχόμενο, όχι παίζουμε...) και αλλάζω δωμάτιο και βάζω μουσική. Παλιά δεν το έκανα αυτό, ήθελα να ακούω, γιατί δεν τους εμπιστευόμουνα και εξαρχής τους σιχαινόμουν. Τώρα πια το έχω κόψει, έχω ξεπεράσει αυτό το στάδιο της πίεσης και προς τον άντρα μου και προς τον εαυτό μου εδώ και αρκετό καιρό πια. Όταν τελειώνει το τηλεφώνημα, που δεν το ακούω, απλώς βλέπω τον άντρα μου που έχει σηκωθεί και κάτι κάνει άσχετο, οπότε κλείνω τη μουσική και συνεχίζουμε τη ζωή μας σαν να μην έγινε αυτό ποτέ, σαν να μην μίλησε ποτέ με αυτούς τους φριχτούς ανθρώπους, σαν να μην υπήρξαν ποτέ. Και δηλώνω απερίφραστα πως η ευγένεια και η καλοσύνη και ο ασταμάτητος συναισθηματισμός του άντρα μου δεν προέρχεται από τους γονείς του αλλά από την κοινωνική και ηθική παιδεία που απέκτησε μόνος του και με τις συναναστροφές και σχέσεις και επαφές του, καθώς σπούδασε μόνος του όντας δεκαεφτά χρόνια μακριά από το βρωμόσπιτό τους. Και ξέρω καλά ότι σε αυτούς δεν άρεσε καθόλου που το μόνο τους παιδί έγινε προοδευτικό και δεν συνεχίζει τις αντιδημοκρατικές και σεξιστικές και ρατσιστοφασιστικές τους αξίες. Η μάνα του μάλιστα του είχε πει σε ένα από τα χιλιάδες μαλώματα που του είχε κάνει μέχρι το λύκειο ότι "υποχρεούσαι ως γιος μας να μας εκτιμήσεις, διότι κάναμε μόνο ένα παιδί για να μην αναγκαστούμε να μεταδώσουμε σε άλλο τις αρχές μας".

Καταλαβαίνεις τι έχω πάθει και τι έχει πάθει και ο άντρας μου; ...

[Ασία]

On 2/5/2020 at 6:02 ΠΜ, Pagotoula είπε:

Γιατι καθεσαι κι ασχολεισαι τοοοοσο πολυ, τους συναναστρεφεσαι ακομα, διατηρεις τους τυπους και το παιζεις ευγενικη; απο τη στιγμη που ο αντρας σου ειναι στο πλευρο σου και τα καταλαβαινει ολα, ξεκοψε τελειως. Ας μεινει μια πολυ τυπικη σχεση τυπου να τους λες τηλεφωνικα ενα χρονια πολλα σε γιορτες κι ασε τον αντρα σου αν θελει να τους μιλαει ο ιδιος συχνοτερα η να τους βλεπει μονος. Δεν εισαι υποχρεωμενη να το υφιστασαι ολο αυτο και στην τελικη μια ζωη την εχεις, γιατι να καταπιεζεσαι τοσο;; Αλλη γυναικα με το 1/1000000 απο οσα εχουν κανει σε σενα, θα ειχε αποκοπει τελειως κι αυτο ειναι θεμα αυτοσεβασμου και προτεραιοτητας στον εαυτο σου και τον συζυγο και μονο, οχι κακιας. Εφοσον εκεινος τα βλεπει ολα αυτα, ειναι στιγμη να σε προστατεψει, να σε βαλει πανω απο εκεινους και να μην χρειαστει ποτε ξανα να σε φερει αντιμετωπη μαζι τους. Κι αν ο ιδιος δεν το εχει προτεινει ηδη, πες του απλα η ιδια οτι στο εξης θα απομακρυνθεις πληρως. Θα σε ακουσει κι ολα καλα. Δεν υπαρχουν σημαδια γισ το αντιθετο.

Πάρα πολύ σωστά τα λες.

[petheroplikti]

On 2/5/2020 at 10:47 ΜΜ, Nefelaki_Lioness είπε:

Καλησπέρα Renez,

μέσα σε αυτό που λέω στο αρχικό μου πόστ σχετικά με το πόσο σωστά και τρυφερά μεγάλωσα, καθώς προέρχομαι από ανοιχτόμυαλη αλλά και εκδηλωτική συναισθηματικά οικογένεια που όμως μου έμαθε τρόπους δημοκρατικής, ευγενικής και διακριτικής στάσης ζωής, δεν θα μπορούσα παρά να υποστηρίζω παθιασμένα την ευγένεια. Σε αυτό περιλαμβάνεται και να έχω τη σωστή στάση απέναντι στον σύντροφό μου. Βέβαια, με τον σύντροφό μας οφείλουμε να είμαστε και ο εαυτός μας, άνετες και ελεύθερες. Αυτό έλειπε να κουμπώνομαι και να μη μπορώ να εκδηλωθώ μαζί του, είτε με νεύρα είτε με στεναχώρια είτε με οτιδήποτε. Αλλά αυτό αφορά τους δυο μας. Εγώ ενώπιος ενωπίω στα πεθερικά μου ήμουν πάντα αηδιαστικά ευγενική, στα όρια της υποχωρητικής. Υπάρχουν πράγματα που δεν πρέπει να γίνονται δεκτά και που πρέπει τους τοξικούς ανθρώπους να τους βάζουμε στη θέση τους. Με τρόπο σωστό, ναι, αλλά όχι με βουλωμένο στόμα. Το βουλωμένο στόμα έχει διαλύσει σπίτια και σχέσεις. Έχω τσακωθεί και μαζί τους, έχω πει συγνώμη χωρίς να έχω φταίξει, έχω κρύψει τρομακτικό τεράστιο πόνο και δυστυχώς έχω πέσει σε περίπτωση ανθρώπων που δεν χαμπαριάζουν και παρασμένουν με βαθιά δηλητηριασμένη τη φασίζουσα (δεν εννοώ μόνο πολιτικά, που είναι, αλλά και ψυχικά-ηθικά-κοινωνικά) ψυχή και στάση τους. Και μένα μου έχει πει ο άντρας μου ότι είναι απολύτως ανακουφισμένος από το γεγονός ότι δεν τους βρίζω (αν και θα τους άξιζε), διότι ξέρει πως αν τους μοιάσω στους τρόπους θα χάσω το δίκιο μου - αν και δεν με νοιάζει τι εντύπωση θα έχουν αυτοί για μένα, διότι έχουν φριχτή εντύπωση για μένα, χωρίς λόγο, από τότε που με γνώρισαν. Ούτε εγώ θεωρώ δεδομένο τον άντρα μου αλλά ούτε κι αυτός εμένα, διότι άλλο είναι να κάνουμε υπομονή και να έχουμε τρόπους και άλλο να ανεχόμαστε δηλητήριο. Κι εγώ θεωρώ ότι με τιμά το ότι ο άντρας μου έγινε πυρ και μανία μαζί τους τότε που τους έκραζε για την άθλια και ελεεινή συμπεριφορά τους. Οι σχέσεις σήμερα είναι και πρέπει να είναι ισότιμες. Φυσικά και σε καταλαβαίνω και σε σέβομαι απόλυτα. Απλώς στην περίπτωσή μας τα όρια παραβιάστηκαν και τα περιθώρια, ουσιαστικά, έχουν τελειώσει. Εγώ ανασαίνω πιο ήρεμα από τότε που αποφάσισα να μην έχω επικοινωνίες και έχω βρει την υγειά μου. Δεν θέλω να ξαναπάω πίσω. Αν είναι να ξανάχω επαφές με αυτούς, θέλω πρώτα να έχω ορθοποδήσει, να βρω τον εαυτό μου, να έρθω στα ίσια μου. Εμένα Ρενέ μου πεθερικά σαν αυτά δεν ενδιαφέρομαι να με παίρνουν τηλέφωνο και να μου λένε για κεντήματα, διότι με αηδιάζει η υποκρισία - το μόνο που τους νοιάζει είναι να καυχώνται στη γειτονιά ότι γίνανε παππούδες από τον μοναδικό τους γιόκα, να κερνάνε αρνιά, όπου η πεθερά μου θα φοράει κοσμηματάρες για να δείχνει μεγαλοαστή γιαγιά ενώ δεν ξέρει καν τι είναι ο μεγαλοαστισμός. Εγώ δεν έχω πέσει σε δύσκολα πεθερικά Ρενέ. Έχω πέσει σε σκληρά, απάνθρωπα, αδιανόητα πεθερικά, όπως λέει πιο πάνω το κορίτσι, κλασικά τοξικά πεθερικά. Όμως για τον άντρα μου και την αγάπη μας είναι αυτονόητο ότι δεν εμποδίζω την επικοινωνία τους. Και ούτε πρόκειται. Εξάλλου είναι θέμα αρχής για εμένα να μην ανακατεύομαι και το έχω μάθει πιο καλά από τότε που έγινα γυναίκα του, είναι καλότατο παιδί και το αξίζει. Όταν τους μιλάει στο τηλέφωνο, ούτε καν κοντά του δεν κάθομαι. Αλλάζω δωμάτιο, πάω στο μπαλκόνι, ταχτοποιώ τα πράγματά μας, βάζω μουσική για να μην ακούω, κάποτε ήθελα να ξέρω τα πάντα αλλά μετά κατάλαβα ότι δεν θέλω πια, και όχι δεν φταίνε οι δικοί μου γονείς να πληρώνουν με τόση ασκήμια, δηλαδή το ότι δεν με θέλουν τα πεθερικά μου δεν σημαίνει ότι πρέπει να φτύνουν τους γονείς μου που βασικά τους έφτυσαν. Κατά τα λοιπά, το να επικοινωνούν με τον γιο τους, το να πάει μια φορά στο τετράμηνο ξέρω 'γώ να τους δει, το να πάει να τους δει με το παιδί, όταν κι εφόσον προκύψει, εκτός όταν είναι πολύ μικρό που δεν θα είναι σωστό να το πηγαινοφέρνω εφόσον κιόλας θα έχουμε δυο χρόνια πανδημία τουλάχιστον, αν αναγκαστώ να έρθω στη φριχτή για μένα θέση να τους ξαναδώ θα είναι σε επίπεδο επίσκεψης αλλά καταλαβαίνεις κι εσύ ότι όταν φτύνουν την οικογένειά μου διαλύονται τα όποια όρια ανοχής είχα (που είχα χιλιάδες) στη συμπεριφορά τους και τα όριά μου τα έκανα λάστιχα, πραγματικά. Όμως όχι κάποιες φορές όπως προείπα έρχεται και το σπάσιμο του γυαλιού. Οπότε υπερβολικά τυπικά και αποστασιοποιημένα για τη δική μου σωματική και ψυχική υγεία, τυχόν επικοινωνίες αναλαμβάνει ο γιος τους καθώς όπως λες γονείς του είναι και εκείνος έχει υποχρεώσεις απέναντί τους. Εγώ δεν θα τους δώσω το δικαίωμα να με πούνε σκύλα, αν και πιστεύω ότι ήδη το έχουν πει, όπως έχουν ήδη πει ότι του βάζω λόγια, ότι τον σέρνω ξέρεις τα υπόλοιπα, ότι θα έπρεπε να ντρέπομαι που δεν δείχνω ανοχή ενώ εγώ μια φορά τόλμησα να πω της πεθεράς μου ότι νόμιζα πως θα με έχει σε τεράστια εκτίμηση μόνο και μόνο επειδή είναι ευτυχισμένος ο γιος της μαζί μου αλλά είπε "η σχέση σας είναι δικό σας θέμα και δεν με ενδιαφέρει το τι συμβαίνει μεταξύ σας" ενώ άλλες φορές "Πώς είσαι κορίτσι μου" αλλά πάντα θέλοντας να μάθει μόνο τι μαγείρεψα γιατί εγώ για αυτήν είμαι απλώς η αντικαταστάτριά της στο μαγείρεμα, δεν αναγνωρίζει την έννοια της συντροφικότητας και μισεί το ευτυχισμένο της παιδί, απόδειξη ότι του έχουν πει οι ίδιοι του οι γονείς, μπροστά μου, επειδή εκείνος είναι πολιτικά και ηθικά απολύτως διαφοροποιημένος από την κατάμαυρη οικογένειά του, ότι δεν ξέρει τι του γίνεται και ότι θέλει ψυχίατρο και ότι οφείλει να αγαπήσει τις εξουσίες και κάτι ατελείωτα αίσχη, που παρόλο που ήμουν μπροστά κράτησα το στόμα μου θεόκλειστο, ακριβώς επειδή όπως λες σέβομαι τη γονεϊκή ιδιότητα. Βέβαια είχα φρίξει τόσο πολύ που η πεθερά μου, της οποίας η ζωή αναλίσκεται στο να καλύπτει τις βρωμιές του άντρα της παρόλο που τις πιστεύει, το κατάλαβε και προσπάθησε να πει σάλτσες και ψέματα, όπως άλλωστε έχει κάνει δεκάδες επί δεκάδων φορές (μέχρι που αυτό που λέω στο πρώτο πόστ ότι ο άντρας της πήρε τον πατέρα μου τηλέφωνο να του πει "η κόρη σου έχει παχύνει υπερβολικά τι χάλια είναι αυτά" μετά είπανε στον άντρα μου ψέματα ότι οι δικοί μου γονείς τηλεφώνησαν και ζήτησαν βοήθεια, λες και οι γονείς μου έχουν ανάγκη τα πεθερικά για να με βοηθήσουν, τέτοιο φτύσιμο αξιοπρέπειας βρωμερό και δηλητηριώδες δεν έχει ποτέ ξαναϋπάρξει... αλλά εδώ που τα λέμε δεν υπάρχουν ειλικρινείς φασίστες), να σώσει την κουβέντα αλλά δεν σωζόταν και εγώ δεν ασχολιόμουν και κρατούσα στόμα κλειστό και απλώς μάζευα τα πράγματά μου (ήταν κοντά σε ώρα που θα φεύγαμε η συζήτηση).

Τις φριχτές περιπέτειές μου μαζί τους θα τις γράψω σε βιβλίο παιδιά, για να βγει από μέσα μου το πληγωμένο ζώο που έχουν ρημάξει και έχουν αναγκάσει τον θαυμάσιο άντρα μου να μου ζητάει συγνώμη γιατί θεωρεί ότι με έμπλεξε. Δεν θα τους ενοχλώ και δεν θα με ενοχλούνε, θα επικοινωνούν με το παιδί τους για να μη λένε ότι τους στερώ τον μοναχογιό, θα βλέπουν μία στο τόσο το δικό μας παιδί όπου ή δεν θα είμαι μαζί ή αν είμαι θα κάνω την τουρίστρια, σαν ευγενικό ανύπαρκτο έπιπλο θα φέρομαι, διότι ούτως ή άλλως έτσι με βλέπουν, έχω βουτυρώσει το ψωμί τους χωρίς να το αξίζουνε, έχω φερθεί ωραία έχω αγκαλιάσει έχω κλάψει έχω χαρίσει δώρα έχω πάρει λουλούδια έχω κάνει μέχρι και δουλειές στο σπίτι τους, τίποτα από όλα αυτά δεν θα ξανακάνω, δεν νιώθω καλά, μόνο αν ζητήσουνε συγνώμη (και οι δύο) τόσο από τους γονείς μου όσο και από μένα ΙΣΩΣ σκεφτώ να ομαλοποιήσω την επικοινωνία μου, όμως για την υγεία μου ψυχική και σωματική πρέπει να κρατήσω αποστάσεις και να καταλάβουν τι έκαναν, εξάλλου να σου πω την αλήθεια πιστεύω ότι είναι επιδίωξή τους αυτό να μην έχουν σχέσεις με μένα ή με τους δικούς μου αλλά μόνο με τον γιο τους - που ελπίζω να μην του σπάσουν τα νεύρα λέγοντάς του να με χωρίσει. Νιώθω ελεύθερη αρκετά με το γεγονός ότι άρχισα αποστάσεις, ίσως νιώσουν κι αυτοί, οπότε είναι καλύτερα για όλους μας - και παρόλο που ατίμασαν τους γονείς μου, εδώ που τα λέμε με τι μούτρα να τους πάρουν τηλέφωνο; Ρητορική είναι η ερώτηση. Και βλέπουμε αν θα αλλάξει κάτι σε ένα ή δυο ή δεν ξέρω πόσα χρόνια. Εμένα με ενδιαφέρει ο άντρας μου, το παιδί μας στο μέλλον όποτε και αν προκύψει, και βέβαια και ο εαυτός μου αλλά και όλοι οι άνθρωποι που αγάπησα και με αγάπησαν. Δεν με ενδιαφέρει κάτι άλλο.

Και με ενδιαφέρει να πάει καλά η εγκυμοσύνη σου, μιας και το είπες, ΖΗΤΩ ΚΑΙ ΓΙΟΥΠΙ! Να λέμε και τα ευχάριστα εδώ μέσα! Δεν γίνεται μόνο να μαυρίζουμε και να μην ξέρουμε τι μας γίνεται, θετική στάση ζωής δεν θα πει τριαλαρί τριαλαρό αλλά ελευθερία και ευτυχία μέσα από μεγάλη πάλη, συγχαρητήρια για το μελλούμενο μωράκι σας, συγχαρητήρια που είχες μεν δύσκολες σχέσεις με τα πεθερικά αλλά όχι τόσο δύσκολες όσο οι δικές μου οπότε κατάφερες να τα πας πιο καλά, συγχαρητήρια που είσαι όπως θέλεις να είσαι και που έχεις θαυμάσιες αντοχές, επιμονή και υπομονή. Όπως συγχαρητήρια σε κάθε γυναίκα που πολεμούσε, πολεμάει και θα πολεμάει για να έχει ποιότητα ζωής!

καλησπέρα σας, ειστε πολυ τυχερες που ο αντρας σας σας στηριζει, η δικια μου ιστορια δεν εχει στηριξη..ενω ο αντρας μου εδω και πανω απο 10 χρονια κατηγορουσε την μητερα του για σωματικη και ψυχολογικη κακοποιηση τωρα τα εχει ξεχασει..η οικογενεια του ναρκισσιστική που μόλις κατάλαβε οτι εχω δικαιώματα να υπερασπίζομαι την θέση μου εβγαλε γλώσσα, κανενα ενδιαφερον ουτε καν στην εγκυμοσυνη, απαξιωση..και η πεθερα αλλα και η κουνιαδα μια γυναικα μεγαλης ηλικιας που δεν εχει καταφερει τιποτα απολυτως στην ζωη της ουτε καν εναν φιλο.μπηκαν στην ζωη μας και την δελυσαν..ο αντρας μου να με βγαζει τρελη οτι ολα τα επινοώ..μεχρι που ηρθαν στην βαπτιση του παιδιου μας και δεν ευχήθηκαν καν παρολο που εγω εδωσα και το ονομα τους.εθεσα ορους να μεινουν μακρυα μας κ το πληρωσα με ξυλοδαρμο και υβρεις στο σπιτι τους.και ολα αυτα γιατι θεωρω και θεωρουσα πως άνθρωποι που χαιρονται να διαλυουν οικογενειες δεν ειναι καλοι ανθρωποι και δεν θελω το παιδι να συναναστρέφεται με τετοιους.αυτοι τα ηξεραν ολα επεμβατικοι παντα, ο αντρας μου τους ενημερωνε για ολα..κυριως οτι τους βριζω..οτι χειροτερο για εναν ναρκισιστη..ακομη και τωρα τους στηριζει...με εβριζαν και με χτυπουσαν μπροστα στο 3 χρονο παιδι μου και αυτος υποστηριζει πωσ εγω ευθυνομαι..πως πρεπει να βλεπει το παιδι την γιαγια κ την θεια παροτι εβαλαν στα κρατητήρια την μητερα του...ζηταει επιμέλεια, δεν φευγει παρα μονο με το παιδι..και ολα αυτα επειδη τολμησα να εκφρασω τους προβληματισμούς μου και να του βρίσω την μανα του, που ουτε λεπτο κάποτε δεν την άντεχε..όρια φίλοι μου χρειάζονται και απογαλακτισμός από τους αντρες..γιατι οι γυναικες απο οτι φαινεται απογαλακτιζονται πολυ γρηγορα..γιατι μιλαμε για εναν 50 αρη...κ οχι 25 χρονο!!

[Ele@n]

πρίν από 32 λεπτά , petheroplikti είπε:

καλησπέρα σας, ειστε πολυ τυχερες που ο αντρας σας σας στηριζει, η δικια μου ιστορια δεν εχει στηριξη..ενω ο αντρας μου εδω και πανω απο 10 χρονια κατηγορουσε την μητερα του για σωματικη και ψυχολογικη κακοποιηση τωρα τα εχει ξεχασει..η οικογενεια του ναρκισσιστική που μόλις κατάλαβε οτι εχω δικαιώματα να υπερασπίζομαι την θέση μου εβγαλε γλώσσα, κανενα ενδιαφερον ουτε καν στην εγκυμοσυνη, απαξιωση..και η πεθερα αλλα και η κουνιαδα μια γυναικα μεγαλης ηλικιας που δεν εχει καταφερει τιποτα απολυτως στην ζωη της ουτε καν εναν φιλο.μπηκαν στην ζωη μας και την δελυσαν..ο αντρας μου να με βγαζει τρελη οτι ολα τα επινοώ..μεχρι που ηρθαν στην βαπτιση του παιδιου μας και δεν ευχήθηκαν καν παρολο που εγω εδωσα και το ονομα τους.εθεσα ορους να μεινουν μακρυα μας κ το πληρωσα με ξυλοδαρμο και υβρεις στο σπιτι τους.και ολα αυτα γιατι θεωρω και θεωρουσα πως άνθρωποι που χαιρονται να διαλυουν οικογενειες δεν ειναι καλοι ανθρωποι και δεν θελω το παιδι να συναναστρέφεται με τετοιους.αυτοι τα ηξεραν ολα επεμβατικοι παντα, ο αντρας μου τους ενημερωνε για ολα..κυριως οτι τους βριζω..οτι χειροτερο για εναν ναρκισιστη..ακομη και τωρα τους στηριζει...με εβριζαν και με χτυπουσαν μπροστα στο 3 χρονο παιδι μου και αυτος υποστηριζει πωσ εγω ευθυνομαι..πως πρεπει να βλεπει το παιδι την γιαγια κ την θεια παροτι εβαλαν στα κρατητήρια την μητερα του...ζηταει επιμέλεια, δεν φευγει παρα μονο με το παιδι..και ολα αυτα επειδη τολμησα να εκφρασω τους προβληματισμούς μου και να του βρίσω την μανα του, που ουτε λεπτο κάποτε δεν την άντεχε..όρια φίλοι μου χρειάζονται και απογαλακτισμός από τους αντρες..γιατι οι γυναικες απο οτι φαινεται απογαλακτιζονται πολυ γρηγορα..γιατι μιλαμε για εναν 50 αρη...κ οχι 25 χρονο!!

Θα τρελαθώ! Τι εννοείς; Έχουν σηκώσει χέρι πάνω σου;;;;

[petheroplikti]

Όπως ακριβώς το κατάλαβες.. κ αντί να μου ζητήσουν συγνώμη με κατηγορούνε με ψέμματα πως εγώ τους επιτέθηκα εις βάρος όλα αυτά του παιδιού μου!!

[Katerina96]

15 ώρες πρίν, petheroplikti είπε:

Όπως ακριβώς το κατάλαβες.. κ αντί να μου ζητήσουν συγνώμη με κατηγορούνε με ψέμματα πως εγώ τους επιτέθηκα εις βάρος όλα αυτά του παιδιού μου!!

Να τους καταγγείλεις!!! Σήκω φύγε από εκεί μέσα χθες!