21 μηνών και δεν μιλάει

[Μαρια123]

Κορίτσια καλησπέρα ήθελα να ρωτήσω κάτι που με προβληματίζει καιρό 

Έχω ένα αγοράκι 21 μηνών και έχω παρατηρήσει ότι λέει 5 συγκεκριμενες λεξεις(μαμά. Μπαμπά. Γάλα. Κακά.μαμ)εχω προσπαθήσει με πάρα πολλούς τρόπους να τον βοηθήσω να μιλήσει και βλέπω ότι δυσκολεύεται βγάζει κραυγές και φωνάζει νευριάζει που δεν μπορεί να μιλήσει δεν ξέρω τι άλλο να κάνω ψάχνω ιδεες που ίσως να βοηθήσουν 

Εκτελεί κανονικά εντολές φέρνει πράγματα λέει ναι όχι απαντάει δείχνει αυτό που θέλει 

Η παιδίατρος είπε να μην ανχωνομαι και θα μιλήσει αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν μπορώ αν έχετε να προτείνετε κάτι ή σας έχει τύχει κάτι παρόμοιο ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις

[linaa]

16 ώρες πρίν, Μαρια123 είπε:

Κορίτσια καλησπέρα ήθελα να ρωτήσω κάτι που με προβληματίζει καιρό 

Έχω ένα αγοράκι 21 μηνών και έχω παρατηρήσει ότι λέει 5 συγκεκριμενες λεξεις(μαμά. Μπαμπά. Γάλα. Κακά.μαμ)εχω προσπαθήσει με πάρα πολλούς τρόπους να τον βοηθήσω να μιλήσει και βλέπω ότι δυσκολεύεται βγάζει κραυγές και φωνάζει νευριάζει που δεν μπορεί να μιλήσει δεν ξέρω τι άλλο να κάνω ψάχνω ιδεες που ίσως να βοηθήσουν 

Εκτελεί κανονικά εντολές φέρνει πράγματα λέει ναι όχι απαντάει δείχνει αυτό που θέλει 

Η παιδίατρος είπε να μην ανχωνομαι και θα μιλήσει αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν μπορώ αν έχετε να προτείνετε κάτι ή σας έχει τύχει κάτι παρόμοιο ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις

Δεν μπορείς να βοηθήσεις σε αυτές τις ηλικίες ειναι απλα θέμα ωριμότητας εγκεφάλου. Το μονο που θα μπορούσες να κάνεις είναι να πας σε έναν αναπτυξιολογο να σου γράψει εργοθεραπειες λογοθεραπειες. Αυτά βοηθανε γιατί είναι δραστηριότητες που γενικα βοηθανε στην ωριμοτητα του εγκεφάλου. Επίσης η άσκηση βοηθάει μουσικοκινητικη κολυμβητηριο . 

[Melie]

Χωρίς να είμαι ειδικός, δε νομίζω ότι κανένας επαγγελματίας θα συστήσει λογοθεραπεία ή εργοθεραπεία σε ένα τόσο μικρό μωρό. Δε νομίζω ότι συντρέχει λόγος. Ειδικά όταν μιλάμε για ένα παιδί που επικοινωνεί, απλά μη λεκτικά.

Ο μεγάλος μου γιος μέχρι τα 2,5 δεν είχε πει κουβέντα. Κουβέντα! Στην ηλικία του όχι απλά μιλούσα φουλ (έχω βίντεο με τον εαυτό μου να μιλάει κανονικά από 12 μηνών) αλλά είχα ξεκινήσει να διαβάζω (γονείς εκπαιδευτικοί γαρ). Σε αντίθεση με το περιβάλλον μου, όμως, δεν μπήκα στο τριπάκι σύγκρισης. Δεν αγχώθηκα καθόλου, γιατί μας επικοινωνούσε το οτιδήποτε ήθελε δείχνοντας και χειρονομώντας. Το παιδί είχε αντίληψη, συναισθηματική σύνδεση, τα πάντα. Απλά δεν ήταν έτοιμο.

Συνεχίσαμε τα παραμύθια μας και τα τραγούδια μας κανονικά, χωρίς να τρελαινόμαστε.

Μέχρι που κάποια μέρα, ενώ δεν είχε πει ούτε μαμά, μίλησε με πρόταση! Και ολόσωστα! Και από τότε δεν τον έχω ακούσει να μιλάει με το παραμικρό λάθος, ούτε άρθρωσης στην αρχή, ούτε γραμματικό και συντακτικό μετέπειτα. Απλά εξακολουθεί να είναι ένα παιδί που δε βιάζεται να κάνει κάτι, αν δεν είναι σίγουρος ότι θα το κάνει τέλεια. Κι αυτή την ανάγκη για τελειότητα προσπαθώ ως μαμά να δουλέψω μαζί του, αλλά ως εκεί.

Συνοψίζοντας, ας μην αγχωνόμαστε χωρίς λόγο, ας μην συγκρίνουμε τα παιδιά, κι ας μην βιαζόμαστε να βαφτίσουμε θέμα το ότι κάθε άνθρωπος έχει τους χρόνους του. 

Καλά έκανες και συμβουλεύτηκες τον παιδίατρο. Είναι η πρώτη κίνηση. Αλλά από εκεί και πέρα, αν είχε δει κάτι, θα σε είχε παραπέμψει περαιτέρω.

 

[linaa]

πρίν από 48 λεπτά , Melie είπε:

Χωρίς να είμαι ειδικός, δε νομίζω ότι κανένας επαγγελματίας θα συστήσει λογοθεραπεία ή εργοθεραπεία σε ένα τόσο μικρό μωρό. Δε νομίζω ότι συντρέχει λόγος. Ειδικά όταν μιλάμε για ένα παιδί που επικοινωνεί, απλά μη λεκτικά.

Ο μεγάλος μου γιος μέχρι τα 2,5 δεν είχε πει κουβέντα. Κουβέντα! Στην ηλικία του όχι απλά μιλούσα φουλ (έχω βίντεο με τον εαυτό μου να μιλάει κανονικά από 12 μηνών) αλλά είχα ξεκινήσει να διαβάζω (γονείς εκπαιδευτικοί γαρ). Σε αντίθεση με το περιβάλλον μου, όμως, δεν μπήκα στο τριπάκι σύγκρισης. Δεν αγχώθηκα καθόλου, γιατί μας επικοινωνούσε το οτιδήποτε ήθελε δείχνοντας και χειρονομώντας. Το παιδί είχε αντίληψη, συναισθηματική σύνδεση, τα πάντα. Απλά δεν ήταν έτοιμο.

Συνεχίσαμε τα παραμύθια μας και τα τραγούδια μας κανονικά, χωρίς να τρελαινόμαστε.

Μέχρι που κάποια μέρα, ενώ δεν είχε πει ούτε μαμά, μίλησε με πρόταση! Και ολόσωστα! Και από τότε δεν τον έχω ακούσει να μιλάει με το παραμικρό λάθος, ούτε άρθρωσης στην αρχή, ούτε γραμματικό και συντακτικό μετέπειτα. Απλά εξακολουθεί να είναι ένα παιδί που δε βιάζεται να κάνει κάτι, αν δεν είναι σίγουρος ότι θα το κάνει τέλεια. Κι αυτή την ανάγκη για τελειότητα προσπαθώ ως μαμά να δουλέψω μαζί του, αλλά ως εκεί.

Συνοψίζοντας, ας μην αγχωνόμαστε χωρίς λόγο, ας μην συγκρίνουμε τα παιδιά, κι ας μην βιαζόμαστε να βαφτίσουμε θέμα το ότι κάθε άνθρωπος έχει τους χρόνους του. 

Καλά έκανες και συμβουλεύτηκες τον παιδίατρο. Είναι η πρώτη κίνηση. Αλλά από εκεί και πέρα, αν είχε δει κάτι, θα σε είχε παραπέμψει περαιτέρω.

 

Μην φαντάζεσαι οτι η εργοιεραπεια ειναι κάτι που δεν κανεις εσυ στο σπιτι. Οτι ειναι κάτι ιατρικο. Η εργοθεραπεια στην ουσία είναι αυτά που η μαμά δεν μπορεί δεν προλαβαίνει κ δεν εχει σκεφτεί να παίξει με το παιδί της. Δεν χρειαζετε ένα παιδί να εχει πρόβλημα για να τα κανει. Κ εσεις αν είχατε ξεκινήσει εργοθεραπειες κ λογοθεραπειες ίσως το παιδι δεν αγχώνομαι κ δεν χρειαζόταν τόσο χρόνο να εξοικειωθεί με κάποια πράγματα. Στην ουσία είναι παιχνιδια σκαρφάλωμα γυμναστικη παιχνίδια με μολύβια μανταλακια κτλ δεν χρειαζετε να στο συστήσει γιατρος για να  τα κανει ένα παιδί αυτά. 

Απλα οι εργοθεραπευτες ξέρουν πως να ξεκλειδώσουν ένα παιδί να εξοικειωθεί με κάποια πράγματα 

[Μαρια123]

1 ώρα πρίν, linaa είπε:

Δεν μπορείς να βοηθήσεις σε αυτές τις ηλικίες ειναι απλα θέμα ωριμότητας εγκεφάλου. Το μονο που θα μπορούσες να κάνεις είναι να πας σε έναν αναπτυξιολογο να σου γράψει εργοθεραπειες λογοθεραπειες. Αυτά βοηθανε γιατί είναι δραστηριότητες που γενικα βοηθανε στην ωριμοτητα του εγκεφάλου. Επίσης η άσκηση βοηθάει μουσικοκινητικη κολυμβητηριο . 

Ευχαριστώ πολύ για την απάντηση σου αν δω ότι συνεχίζει για αρκετό καιρό ακόμα να δυσκολεύεται ίσως απευθυνθώ σε έναν ειδικό προφανώς δεν είναι ταμπού να πάει το παιδί λογοθεραπεια αν χρειάζεται 

Θ το προσπαθήσω ακόμα όσο μπορώ Θ δοκιμάσω και καινούργια παιχνίδια και θα δούμε 

 

1 hour ago, Melie είπε:

Χωρίς να είμαι ειδικός, δε νομίζω ότι κανένας επαγγελματίας θα συστήσει λογοθεραπεία ή εργοθεραπεία σε ένα τόσο μικρό μωρό. Δε νομίζω ότι συντρέχει λόγος. Ειδικά όταν μιλάμε για ένα παιδί που επικοινωνεί, απλά μη λεκτικά.

Ο μεγάλος μου γιος μέχρι τα 2,5 δεν είχε πει κουβέντα. Κουβέντα! Στην ηλικία του όχι απλά μιλούσα φουλ (έχω βίντεο με τον εαυτό μου να μιλάει κανονικά από 12 μηνών) αλλά είχα ξεκινήσει να διαβάζω (γονείς εκπαιδευτικοί γαρ). Σε αντίθεση με το περιβάλλον μου, όμως, δεν μπήκα στο τριπάκι σύγκρισης. Δεν αγχώθηκα καθόλου, γιατί μας επικοινωνούσε το οτιδήποτε ήθελε δείχνοντας και χειρονομώντας. Το παιδί είχε αντίληψη, συναισθηματική σύνδεση, τα πάντα. Απλά δεν ήταν έτοιμο.

Συνεχίσαμε τα παραμύθια μας και τα τραγούδια μας κανονικά, χωρίς να τρελαινόμαστε.

Μέχρι που κάποια μέρα, ενώ δεν είχε πει ούτε μαμά, μίλησε με πρόταση! Και ολόσωστα! Και από τότε δεν τον έχω ακούσει να μιλάει με το παραμικρό λάθος, ούτε άρθρωσης στην αρχή, ούτε γραμματικό και συντακτικό μετέπειτα. Απλά εξακολουθεί να είναι ένα παιδί που δε βιάζεται να κάνει κάτι, αν δεν είναι σίγουρος ότι θα το κάνει τέλεια. Κι αυτή την ανάγκη για τελειότητα προσπαθώ ως μαμά να δουλέψω μαζί του, αλλά ως εκεί.

Συνοψίζοντας, ας μην αγχωνόμαστε χωρίς λόγο, ας μην συγκρίνουμε τα παιδιά, κι ας μην βιαζόμαστε να βαφτίσουμε θέμα το ότι κάθε άνθρωπος έχει τους χρόνους του. 

Καλά έκανες και συμβουλεύτηκες τον παιδίατρο. Είναι η πρώτη κίνηση. Αλλά από εκεί και πέρα, αν είχε δει κάτι, θα σε είχε παραπέμψει περαιτέρω.

 

Ευχαριστώ πολύ για την απάντηση σου το ξέρω το τι κάθε παιδί έχει το ρυθμό του εννοείτε και δεν θέλω να τον πιέσω ξέρω ότι θα μιλήσει γενικά επικοινωνεί πολύ καλά με κινήσεις 

Απλά επειδή τον βλέπω ότι νευριάζει πολύ όταν δεν μπορεί να πει κάτι ή να το εξηγήσει ήθελα να τον βοηθήσω 

Βέβαια τώρα που το λες του αρέσει να τα κάνει ολα τέλεια

Ίσως γιαυτό και να μην θέλει να μιλήσει ακόμα και νευριάζει

[Ελισάβετ καπ 2]

18 ώρες πρίν, Μαρια123 είπε:

Κορίτσια καλησπέρα ήθελα να ρωτήσω κάτι που με προβληματίζει καιρό 

Έχω ένα αγοράκι 21 μηνών και έχω παρατηρήσει ότι λέει 5 συγκεκριμενες λεξεις(μαμά. Μπαμπά. Γάλα. Κακά.μαμ)εχω προσπαθήσει με πάρα πολλούς τρόπους να τον βοηθήσω να μιλήσει και βλέπω ότι δυσκολεύεται βγάζει κραυγές και φωνάζει νευριάζει που δεν μπορεί να μιλήσει δεν ξέρω τι άλλο να κάνω ψάχνω ιδεες που ίσως να βοηθήσουν 

Εκτελεί κανονικά εντολές φέρνει πράγματα λέει ναι όχι απαντάει δείχνει αυτό που θέλει 

Η παιδίατρος είπε να μην ανχωνομαι και θα μιλήσει αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν μπορώ αν έχετε να προτείνετε κάτι ή σας έχει τύχει κάτι παρόμοιο ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις

Καλησπέρα κορίτσι μου ο παιδίατρος δεν είναι αναπτυξιολογος για να σου κάνει αξιολόγηση. εγώ τον πήγα 18 μηνών σε αναπτυξιολογο γιατί δεν μιλούσε και νευριαζε και πάταγε πράγματα γιατί δεν μπορούσε να το διαχειριστεί. από τότε κάνει λόγο έργο τέσσερις φορές την εβδομάδα και δεν ξέρω για πόσο θα συνεχίσει. εννοείται ότι μιλάει άψογα πια έκλεισε τα τρία τον έχει βοηθήσει πάρα πολύ. εμένα δεν με βρίσκει συμφωνεί το κάποια στιγμή θα περπατήσει κάποια στιγμή θα μιλήσει κάποια στιγμή θα φάει κτλπ. εγώ άκουσα το ένστικτο μου και δεν έκανα λάθος. Η αναπτυξιολογος μου είπε ότι η πρώιμη παρέμβαση είναι το καλύτερο δώρο που μπορούμε να κάνουμε στα παιδιά μας. δεν χάνεις τίποτα να πάρεις μια αξιολόγηση. εύχομαι να σας πει ότι δεν χρειάζεται κάτι αλλά τουλάχιστον θα έχεις κάνει ότι περνάει από το χέρι σου για το παιδάκι σου. 

[Melie]

Συμφωνώ ότι το μητρικό ένστικτο είναι συνήθως αλάνθαστο και επιπλέον στο ότι εννοείται ότι δεν είναι ταμπού να ζητάει κανείς τη βοήθεια ειδικών.

Σε γενικότερο πλαίσιο, όμως, με προβληματίζει και ως μαμά και ως επαγγελματία υγείας αυτή η αυξανόμενη τάση με αναπτυξιολόγους, εργοθεραπευτές, λογοθεραπευτές, κλπ σχεδόν σε κάθε παιδί που γνωρίζω. Θα σας πω ένα απλό παράδειγμα και πέρα για πέρα αληθινό, η μισή τάξη στο νηπιαγωγείο του ανηψιού μου κρίθηκε μη προβιβαστέα στο Δημοτικό!!!

Ε ρε παιδιά, όχι, δε γίνεται. Στατιστικά δε γίνεται. Ιατρικά δε γίνεται. Ρεαλιστικά δε γίνεται. ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ μισή τάξη να είναι όχι απλά με θέμα, αλλά μη προβιβαστέα στο Δημοτικό!!! 

Νιώθω (προσωπική άποψη) ότι έχουμε χάσει τη μπάλα και παίζονται μεγάλες μπίζνες. Όπως και με άλλα θέματα, η ανάγκη μας ως γονείς να κάνουμε το καλύτερο για τα παιδιά μας μας πήγε στα άκρα και στην υπερβολή και δεν ξέρω αν είναι για καλό... Κι αυτό κάποιοι "ειδικοί" το εκμεταλλεύονται, ή τουλάχιστον έτσι πιστεύω.

Όχι, δεν είμαι οπαδός του "και μεις μεγαλώσαμε με τον Χ τρόπο, πάθαμε τίποτα;" Καθόλου μα καθόλου. Να κάνουμε τα πάντα, κι ακόμη περισσότερα. Αλλά βλέπετε οι γενιές να πηγαίνουν προς το καλύτερο; Οι κοινωνίες να γίνονται καλύτερες; Αναρωτιέμαι και προβληματίζομαι...

[Ελισάβετ καπ 2]

πρίν από 7 λεπτά , Melie είπε:

Συμφωνώ ότι το μητρικό ένστικτο είναι συνήθως αλάνθαστο και επιπλέον στο ότι εννοείται ότι δεν είναι ταμπού να ζητάει κανείς τη βοήθεια ειδικών.

Σε γενικότερο πλαίσιο, όμως, με προβληματίζει και ως μαμά και ως επαγγελματία υγείας αυτή η αυξανόμενη τάση με αναπτυξιολόγους, εργοθεραπευτές, λογοθεραπευτές, κλπ σχεδόν σε κάθε παιδί που γνωρίζω. Θα σας πω ένα απλό παράδειγμα και πέρα για πέρα αληθινό, η μισή τάξη στο νηπιαγωγείο του ανηψιού μου κρίθηκε μη προβιβαστέα στο Δημοτικό!!!

Ε ρε παιδιά, όχι, δε γίνεται. Στατιστικά δε γίνεται. Ιατρικά δε γίνεται. Ρεαλιστικά δε γίνεται. ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ μισή τάξη να είναι όχι απλά με θέμα, αλλά μη προβιβαστέα στο Δημοτικό!!! 

Νιώθω (προσωπική άποψη) ότι έχουμε χάσει τη μπάλα και παίζονται μεγάλες μπίζνες. Όπως και με άλλα θέματα, η ανάγκη μας ως γονείς να κάνουμε το καλύτερο για τα παιδιά μας μας πήγε στα άκρα και στην υπερβολή και δεν ξέρω αν είναι για καλό... Κι αυτό κάποιοι "ειδικοί" το εκμεταλλεύονται, ή τουλάχιστον έτσι πιστεύω.

Όχι, δεν είμαι οπαδός του "και μεις μεγαλώσαμε με τον Χ τρόπο, πάθαμε τίποτα;" Καθόλου μα καθόλου. Να κάνουμε τα πάντα, κι ακόμη περισσότερα. Αλλά βλέπετε οι γενιές να πηγαίνουν προς το καλύτερο; Οι κοινωνίες να γίνονται καλύτερες; Αναρωτιέμαι και προβληματίζομαι...

δυστυχώς τα παιδάκια μας μεγάλωσαν τα τρία τελευταία χρόνια με τον κοβιτ. δηλαδή κλεισμένα μέσα στο σπίτι χωρίς ομαδικό παιχνίδι χωρίς πολλές επαφές με άλλα παιδάκια και όλο αυτό τα έχει αφήσει πολύ πίσω. αν δεν υπάρχει στο σπίτι κιόλας άλλο αδερφάκι κοντά σε ηλικία με το μικρό μας τότε τα πράγματα είναι πιο δύσκολα. εγώ βλέπω τον γιο μου που είναι μόνος του με την ανηψια μου που έχουν πέντε μήνες διαφορά. άλλο παιδί ή ανηψια μου που έχει την αδερφή της. Να σου πω επίσης ότι όταν ο γιος μου πήγε πέρσι παιδικό ήταν τρομερά πίσω από τα παιδάκια της ηλικίας του και τώρα με τα μαθήματα όχι απλά έχει περάσει μπροστά αλλά και με διαφορά. και δεν το λέω εγώ γιατί έτσι θέλω να το βλέπω αλλά από τα λεγόμενα της δασκάλας του που είναι σε συνεργασία με την εργοθεραπευτρια εβδομαδιαία ώστε να δουλεύουν τα ίδια πράγματα. εγώ προσωπικά για το δικό μου παιδί πάντα μιλάω έτσι μην παρεξηγηθώ ήταν το πιο σωστό πράγμα που έκανα για το παιδί μου. 

[linaa]

πρίν από 10 λεπτά , Melie είπε:

Συμφωνώ ότι το μητρικό ένστικτο είναι συνήθως αλάνθαστο και επιπλέον στο ότι εννοείται ότι δεν είναι ταμπού να ζητάει κανείς τη βοήθεια ειδικών.

Σε γενικότερο πλαίσιο, όμως, με προβληματίζει και ως μαμά και ως επαγγελματία υγείας αυτή η αυξανόμενη τάση με αναπτυξιολόγους, εργοθεραπευτές, λογοθεραπευτές, κλπ σχεδόν σε κάθε παιδί που γνωρίζω. Θα σας πω ένα απλό παράδειγμα και πέρα για πέρα αληθινό, η μισή τάξη στο νηπιαγωγείο του ανηψιού μου κρίθηκε μη προβιβαστέα στο Δημοτικό!!!

Ε ρε παιδιά, όχι, δε γίνεται. Στατιστικά δε γίνεται. Ιατρικά δε γίνεται. Ρεαλιστικά δε γίνεται. ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ μισή τάξη να είναι όχι απλά με θέμα, αλλά μη προβιβαστέα στο Δημοτικό!!! 

Νιώθω (προσωπική άποψη) ότι έχουμε χάσει τη μπάλα και παίζονται μεγάλες μπίζνες. Όπως και με άλλα θέματα, η ανάγκη μας ως γονείς να κάνουμε το καλύτερο για τα παιδιά μας μας πήγε στα άκρα και στην υπερβολή και δεν ξέρω αν είναι για καλό... Κι αυτό κάποιοι "ειδικοί" το εκμεταλλεύονται, ή τουλάχιστον έτσι πιστεύω.

Όχι, δεν είμαι οπαδός του "και μεις μεγαλώσαμε με τον Χ τρόπο, πάθαμε τίποτα;" Καθόλου μα καθόλου. Να κάνουμε τα πάντα, κι ακόμη περισσότερα. Αλλά βλέπετε οι γενιές να πηγαίνουν προς το καλύτερο; Οι κοινωνίες να γίνονται καλύτερες; Αναρωτιέμαι και προβληματίζομαι...

Δεν είναι ότι τα παιδιά έχουν κάποιο πρόβλημα απλα τωρα τα παιδια ζουν σε διαφορετικές συνθήκες κ περνούν πολλες πληροφορίες που δεν μπορούν όλα να διαχειριστουν.  Επίσης παλιότερα τα παιδια που μεναν λιγο πίσω τα ονόμαζαν ο άτακτος μαθητής ο χαζούλης ,το παιδι που δεν του αρέσει το σχολείο , το παιδί που έχει κακούς γονείς. Ολα αυτά πλέον έχουν ξεπεραστει απλα τα παιδια θελουν κάποιο  διαφορετικο τρόπο μάθησης.  Δεν μαθαίνουν όλα τα παιδιά τόσο εύκολα τι σημαίνει αυτό θα τα αφήσουμε να φτάσουν στο λύκειο για να μείνουν στην ίδια τάξη κ να πούμε δεν περνει τα γράμματα? 

[Ελισάβετ καπ 2]

πρίν από 8 λεπτά , linaa είπε:

Δεν είναι ότι τα παιδιά έχουν κάποιο πρόβλημα απλα τωρα τα παιδια ζουν σε διαφορετικές συνθήκες κ περνούν πολλες πληροφορίες που δεν μπορούν όλα να διαχειριστουν.  Επίσης παλιότερα τα παιδια που μεναν λιγο πίσω τα ονόμαζαν ο άτακτος μαθητής ο χαζούλης ,το παιδι που δεν του αρέσει το σχολείο , το παιδί που έχει κακούς γονείς. Ολα αυτά πλέον έχουν ξεπεραστει απλα τα παιδια θελουν κάποιο  διαφορετικο τρόπο μάθησης.  Δεν μαθαίνουν όλα τα παιδιά τόσο εύκολα τι σημαίνει αυτό θα τα αφήσουμε να φτάσουν στο λύκειο για να μείνουν στην ίδια τάξη κ να πούμε δεν περνει τα γράμματα? 

Έτσι ακριβώς είναι. και γιατί να αφήσω το παιδί να φτάσει στο σχολείο και να μην μπορεί να γράψει να διαβάσει να μιλήσει σωστά και να ξεκινήσουμε τότε λογοθεραπεια. Όχι προτιμώ τώρα που είναι μικρός που όλα γίνονται σαν παιχνίδι και να πάει στο σχολείο έτοιμος. Η αναπτυξιολογος μου είχε πει ότι ένα παιδί στο δημοτικό που πρέπει να κάνει λογοθεραπεια είναι σαν να πρέπει να ανέβει ένα βουνό ενώ σε αυτή την ηλικία είναι σαν να περπατάει πάνω στα χαλίκια. Ε το προτιμώ εννοείται 

[Melie]

Φυσικά και όχι. Αλλά αν το 50% της τάξης θεωρείται μη προβιβαστέο, το θέμα χρήζει διερεύνησης. Δε μιλάμε για ένα οποιοδήποτε ποσοστό. Μιλάμε ότι 1 στα 2 παιδάκια θεωρείται ανέτοιμο να φοιτήσει στην πρώτη δημοτικού. 

Εκεί δηλαδή που διαφωνώ είναι ότι το ποσοστό είναι τέτοιο που δε δικαιολογείται με ατομικές παρεμβάσεις. Χρειάζεται συνολική αντιμετώπιση. Είναι αυτό το ποσοστό; Μήπως είναι θέμα υπερεκτίμησης της δασκάλας; Αν ναι, από άγνοια; Ή από συμφέρον (συνεργασία με συγκεκριμένο "ειδικό" που συστήνει;)

Αν όχι, τι συμβαίνει; Τι ποσοστό είναι η Χ αναπτυξιακή διαταραχή, η ψ, κλπ. Δικαιολογούνται από το μέσο όρο του πληθυσμού; Υπάρχουν όντως δεδομένα για τη μετά κόβιντ εποχή; Αν και πάλι τα ποσοστά είναι ψηλότερα, τι συμβαίνει στη συγκεκριμένη περιοχή; Έχει σχέση με το βιοτικό επίπεδο; Είναι το νερό (ακραίο, δεν ισχύει, το αναφέρω για να δείξω τις κατευθύνσεις της προσέγγισης);

Με άλλα λόγια, αυτό που σκέφτομαι δεν είναι ότι πρέπει να κρύβουμε τα θέματα κάτω από το χαλί. Το αντίθετο. Αλλά δεν είναι απαραίτητο, όπως και στους άλλους τομείς της ζωής μας, να έχουμε κριτική σκέψη και ματιά απέναντι στα πράγματα; Και να έχουμε ολιστική προσέγγιση;

Το οποίο δε μεταφράζεται σε "κάνω τον ξερόλα και τον ειδικό". Αλλά ούτε και σε "καταπίνω αμάσητο ό,τι μου σερβίρουν". 

Οι τοποθετήσεις μου είναι γενικές. Δεν αφορούν σε κανένα παιδί και σε κανένα γονιό συγκεκριμένα. Ο καθένας, εξ ορισμού, κάνει αυτό που θεωρεί καλύτερο. Άλλωστε, περισσότερο προβληματίζομαι, πάρα έχω καταλήξει. Απλά λόγω της δουλειάς μου αλλά και των εκπαιδευτικών στο περιβάλλον μου έρχομαι σε επαφή με περισσότερα παιδιά από τους συμμαθητές του γιου μου, πχ. Και τα ποσοστά μου φαίνονται ανεξήγητα υψηλά.

[Ελισάβετ καπ 2]

πρίν από 8 λεπτά , Melie είπε:

Φυσικά και όχι. Αλλά αν το 50% της τάξης θεωρείται μη προβιβαστέο, το θέμα χρήζει διερεύνησης. Δε μιλάμε για ένα οποιοδήποτε ποσοστό. Μιλάμε ότι 1 στα 2 παιδάκια θεωρείται ανέτοιμο να φοιτήσει στην πρώτη δημοτικού. 

Εκεί δηλαδή που διαφωνώ είναι ότι το ποσοστό είναι τέτοιο που δε δικαιολογείται με ατομικές παρεμβάσεις. Χρειάζεται συνολική αντιμετώπιση. Είναι αυτό το ποσοστό; Μήπως είναι θέμα υπερεκτίμησης της δασκάλας; Αν ναι, από άγνοια; Ή από συμφέρον (συνεργασία με συγκεκριμένο "ειδικό" που συστήνει;)

Αν όχι, τι συμβαίνει; Τι ποσοστό είναι η Χ αναπτυξιακή διαταραχή, η ψ, κλπ. Δικαιολογούνται από το μέσο όρο του πληθυσμού; Υπάρχουν όντως δεδομένα για τη μετά κόβιντ εποχή; Αν και πάλι τα ποσοστά είναι ψηλότερα, τι συμβαίνει στη συγκεκριμένη περιοχή; Έχει σχέση με το βιοτικό επίπεδο; Είναι το νερό (ακραίο, δεν ισχύει, το αναφέρω για να δείξω τις κατευθύνσεις της προσέγγισης);

Με άλλα λόγια, αυτό που σκέφτομαι δεν είναι ότι πρέπει να κρύβουμε τα θέματα κάτω από το χαλί. Το αντίθετο. Αλλά δεν είναι απαραίτητο, όπως και στους άλλους τομείς της ζωής μας, να έχουμε κριτική σκέψη και ματιά απέναντι στα πράγματα; Και να έχουμε ολιστική προσέγγιση;

Το οποίο δε μεταφράζεται σε "κάνω τον ξερόλα και τον ειδικό". Αλλά ούτε και σε "καταπίνω αμάσητο ό,τι μου σερβίρουν". 

Οι τοποθετήσεις μου είναι γενικές. Δεν αφορούν σε κανένα παιδί και σε κανένα γονιό συγκεκριμένα. Ο καθένας, εξ ορισμού, κάνει αυτό που θεωρεί καλύτερο. Άλλωστε, περισσότερο προβληματίζομαι, πάρα έχω καταλήξει. Απλά λόγω της δουλειάς μου αλλά και των εκπαιδευτικών στο περιβάλλον μου έρχομαι σε επαφή με περισσότερα παιδιά από τους συμμαθητές του γιου μου, πχ. Και τα ποσοστά μου φαίνονται ανεξήγητα υψηλά.

δεν έχω ακούσει ξανά η αλήθεια είναι για τόσο μεγάλο ποσοστό. εγώ μόνη μου επέλεξα αναπτυξιολογο μόνη μου κέντρο για τις θεραπείες μετά από 7 που είδα και μόνη μου και το σχολείο του παιδιού. από το σχολείο ζητούσα από την αρχή που έκανα το ραντεβού να έχουν επαφή με το κέντρο. οι πιο πολλοί ήταν αρνητικοί. Ο σταθμός που τον έγραψα δέχθηκε και όντως μου γράφουν αναλυτικά τι κάνει κάθε μέρα μου γράφει τι να τον ρωτήσω, τι του άρεσε μέσα στη μέρα τι όχι και είναι σε επικοινωνία τηλεφωνικής και με την δασκάλα στο σχολείο κέντρο. φηλ όλοι άγνωστο μεταξύ τους. αλλά και από την νύφη μου που είναι νηπιαγωγος πολύ σπάνια έχω ακούσει να κάνει παιδί δύο φορές το νήπιο. συνήθως παιδάκια με βαριά περιστατικά που έχουν και παράλληλη στήριξη. 

[Elle12]

πρίν από 13 λεπτά , Melie είπε:

Φυσικά και όχι. Αλλά αν το 50% της τάξης θεωρείται μη προβιβαστέο, το θέμα χρήζει διερεύνησης. Δε μιλάμε για ένα οποιοδήποτε ποσοστό. Μιλάμε ότι 1 στα 2 παιδάκια θεωρείται ανέτοιμο να φοιτήσει στην πρώτη δημοτικού. 

Εκεί δηλαδή που διαφωνώ είναι ότι το ποσοστό είναι τέτοιο που δε δικαιολογείται με ατομικές παρεμβάσεις. Χρειάζεται συνολική αντιμετώπιση. Είναι αυτό το ποσοστό; Μήπως είναι θέμα υπερεκτίμησης της δασκάλας; Αν ναι, από άγνοια; Ή από συμφέρον (συνεργασία με συγκεκριμένο "ειδικό" που συστήνει;)

Αν όχι, τι συμβαίνει; Τι ποσοστό είναι η Χ αναπτυξιακή διαταραχή, η ψ, κλπ. Δικαιολογούνται από το μέσο όρο του πληθυσμού; Υπάρχουν όντως δεδομένα για τη μετά κόβιντ εποχή; Αν και πάλι τα ποσοστά είναι ψηλότερα, τι συμβαίνει στη συγκεκριμένη περιοχή; Έχει σχέση με το βιοτικό επίπεδο; Είναι το νερό (ακραίο, δεν ισχύει, το αναφέρω για να δείξω τις κατευθύνσεις της προσέγγισης);

Με άλλα λόγια, αυτό που σκέφτομαι δεν είναι ότι πρέπει να κρύβουμε τα θέματα κάτω από το χαλί. Το αντίθετο. Αλλά δεν είναι απαραίτητο, όπως και στους άλλους τομείς της ζωής μας, να έχουμε κριτική σκέψη και ματιά απέναντι στα πράγματα; Και να έχουμε ολιστική προσέγγιση;

Το οποίο δε μεταφράζεται σε "κάνω τον ξερόλα και τον ειδικό". Αλλά ούτε και σε "καταπίνω αμάσητο ό,τι μου σερβίρουν". 

Οι τοποθετήσεις μου είναι γενικές. Δεν αφορούν σε κανένα παιδί και σε κανένα γονιό συγκεκριμένα. Ο καθένας, εξ ορισμού, κάνει αυτό που θεωρεί καλύτερο. Άλλωστε, περισσότερο προβληματίζομαι, πάρα έχω καταλήξει. Απλά λόγω της δουλειάς μου αλλά και των εκπαιδευτικών στο περιβάλλον μου έρχομαι σε επαφή με περισσότερα παιδιά από τους συμμαθητές του γιου μου, πχ. Και τα ποσοστά μου φαίνονται ανεξήγητα υψηλά.

Συμφωνω ΑΠΟΛΥΤΑ μαζι σου σε ολα. Υπαρχει μια υπερβολη. Το Χ παιδακι μιλησε στον χρονο, το Ψ παιδακι περπατησε στους 10 μηνες, το Υ παιδακι στα 2 ντυνεται μονο του. Οχι. Οχι ΟΧΙ. Καθε παιδι εχει τον χρονο και τον τροπο του. Δε λεω να παει το παιδι 4-5 και να μη μιλαει ή να μη περπαταει προφανως.. απλα αυτη η μανια να τα τρεχουμε απο μωρα σε ειδικους χωρις να τους δωσουμε χρονο, με βρισκει αντιθετη.

Εχω δυο παιδακια στο κοντινο μου περιβαλλον, μεγαλωσαν με τον ιδιο τροπο, εν μεσω κοβιντ. Η μια περπατησε στους 18 μηνες και μιλησε στους 12. Τωρα στα 2.5 μιλαει κανονικοτατα. Η αλλη περπατησε στους 11 μηνες και μεχρι τα 2 ελεγε μονο μαμα και μπαμπα. Τωρα στα 2.5 λεει προτασουλες των 3-4 λεξεων.

Οσο το παιδι εξελισσεται, δεν θελει αγχος...

[Ελισάβετ καπ 2]

πρίν από 9 λεπτά , Elle12 είπε:

Συμφωνω ΑΠΟΛΥΤΑ μαζι σου σε ολα. Υπαρχει μια υπερβολη. Το Χ παιδακι μιλησε στον χρονο, το Ψ παιδακι περπατησε στους 10 μηνες, το Υ παιδακι στα 2 ντυνεται μονο του. Οχι. Οχι ΟΧΙ. Καθε παιδι εχει τον χρονο και τον τροπο του. Δε λεω να παει το παιδι 4-5 και να μη μιλαει ή να μη περπαταει προφανως.. απλα αυτη η μανια να τα τρεχουμε απο μωρα σε ειδικους χωρις να τους δωσουμε χρονο, με βρισκει αντιθετη.

Εχω δυο παιδακια στο κοντινο μου περιβαλλον, μεγαλωσαν με τον ιδιο τροπο, εν μεσω κοβιντ. Η μια περπατησε στους 18 μηνες και μιλησε στους 12. Τωρα στα 2.5 μιλαει κανονικοτατα. Η αλλη περπατησε στους 11 μηνες και μεχρι τα 2 ελεγε μονο μαμα και μπαμπα. Τωρα στα 2.5 λεει προτασουλες των 3-4 λεξεων.

Οσο το παιδι εξελισσεται, δεν θελει αγχος...

μα αυτό λέμε ότι ένα παιδί που θα περπατήσει η θα μιλήσει στα 3-4 σου έχει δείξει σημάδια από πολύ νωρίς. γιατί να τα αγνοήσω; γιατί θα πρέπει να το αφήσω να φτάσει σε αυτή την ηλικία; αφού βλέπω ότι περνάνε και 6 μήνες και δεν έχει πιάσει τα ορόσημα δεν πρέπει να κάνω κάτι; εννοείται ότι δεν τρέχουμε για το παραμικρό αλλά είναι παιδιά που στο δείχνουν από νωρίς. Ο δικός μου είναι πρόωρος έβλεπαν ότι έχει θέματα. 8 μηνών δεν κρατούσε το κεφάλι του όρθιο. έπρεπε να κάνει φυσιοθεραπεια. και έκανε και με πολύ δουλειά έκανε τα πρώτα του βήματα στους 14 μήνες. αν τον άφηνα μπορεί να έκλεινε και τα δύο χρόνια χωρίς να έχει περπατήσει. του μιλούσα και ήταν στον κόσμο του δεν μιλούσε δεν με κοιτούσε μόνο μούγκριζε και είχε πολλά νεύρα. θα έπρεπε να τον αφήσω έτσι; χωρίς βοήθεια; ναι 18 μηνών τον έτρεξα και δεν το έχω μετανιώσει ούτε μια στιγμή. 

[Melie]

Δε διαφωνώ για τα ορόσημα, πόσο μάλλον για ένα μωράκι πρόωρο που είμαστε "υποψιασμένοι" έτσι κι αλλιώς. Αλλά και τα ορόσημα είναι ενδεικτικά.

Άλλο είναι όμως ένα μωράκι να μην κρατάει το κεφάλι του στους οχτώ μήνες, κι άλλο να έχει πάει 14 μηνών και να μην έχει περπατήσει, πχ. Το πρώτο είναι ανησυχητικό, το άλλο όχι. Άλλο να μην έχει βλεμματική επαφή και να είναι "στον κόσμο του", κι άλλο να λέει 5 ή 3 ή 0 λεξούλες στους 21 μήνες, αλλά να δείχνει και να επικοινωνεί μη λεκτικά.