ΤΟ ΚΑΦΕ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ

[TARA]

cfbPazSIuJ4

[TARA]

http://www.agioritikovima.gr/2011-07-14-22-28-56/2741-%CE%95%CE%9F%CE%A1%CE%A4%CE%97-%CE%A4%CE%97%CE%A3-%CE%91%CE%93%CE%99%CE%91%CE%A3-%CE%A0%CE%91%CE%A1%CE%91%CE%A3%CE%9A%CE%95%CE%A5%CE%97%CE%A3

[Αγγελίνα_2]

Καθώς πλησιάζουν τα 4α γενέθλια του δεύτερου γιου μου, αισθάνομαι να έχει ωριμάσει μέσα μου η απόφαση να διηγηθώ δημόσια τη μεγάλη περιπέτεια που ζήσαμε με την υγεία του.

Το μωρό γεννήθηκε στις 17/10/2009 στο Ιατρικό Διαβαλκανικό Κέντρο Θεσσαλονίκης, με προγραμματισμένη καισαρική στην 38+3 εβδ., 3.720 γρ βάρος και 50 πόντους ύψος, φαινομενικά υγιέστατο. Είναι ένα κατάξανθο αγγελούδι με μπλε μάτια, που από την πρώτη στιγμή σε κοιτούσε κι έλιωνες. Θήλασε αμέσως, ήταν καλόφαγο και ήρεμο. Η εγκυμοσύνη μου ήταν πολύ καλή, όλες οι εξετάσεις μου φυσιολογικές, ιστορικό στις οικογένειες δεν υπήρχε - με λίγα λόγια, τίποτα δε μας είχε προετοιμάσει για αυτό που θα ερχόταν στις 20/10 το πρωί να μας ανακοινώσει η εξαιρετικά αμήχανη νεογνολόγος. "Σήμερα, τρίτη ημέρα ζωής, ακούμε ένα φύσημα στην καρδιά του παιδιού που χρήζει περαιτέρω διερεύνησης". Αυτά τα λόγια και το βλέμμα της, που κοίταζε, αντί για εμάς, τον πλαϊνό τοίχο, με έχουν στοιχειώσει από τότε, δε θα τα ξεχάσω όσο ζω. Κοίταξα τον άντρα μου και τον είδα να χάνει το χρώμα του. Ανακάθισα και τη ρώτησα "είναι αυτό το φύσημα που ακούγεται στα νεογέννητα; Περί αυτού πρόκειται;" Την είδα να σκύβει το κεφάλι και να λέει στη μοκέτα "Όχι, είναι κάτι άλλο". Ύστερα με κοίταξε επιτέλους και μου είπε "κλείστε σήμερα κιόλας ραντεβού με παιδοκαρδιολόγο, να σας δει μόλις βγείτε από εδώ αμέσως". Κι ύστερα έφυγε, δεν την ξαναείδα μέχρι να φύγω, για την πορεία του παιδιού με ενημέρωναν οι μαίες που το φέρνανε να θηλάσει.

Ειδοποίησα την παιδίατρό μας και ήρθε την επόμενη που γυρίσαμε σπίτι. Μόλις εξέτασε το μωρό, έβγαλε το κινητό της και μας έκλεισε ραντεβού σε έναν από τους καλύτερους παιδοκαρδιολόγους στη Θεσσαλονίκη. Κι έτσι βρίσκομαι 9 ημερών χειρουργημένη λεχώνα, να μαθαίνω πως το παιδί μου πάσχει από συγγενή καρδιοπάθεια και συγκεκριμένα μεσοκοιλιακή επικοινωνία. Είχε μια τρύπα στην καρδιά σχεδόν 6 χιλιοστά (από 7 και πάνω, θα είχε γίνει άμεσα από το μαιευτήριο αεροδιακομιδή για το Ωνάσειο).Οι οδηγίες ήταν: διουρητικές σταγόνες (σαν το λασίξ των ενηλίκων) για να μην πρήζεται και ζορίζεται η καρδιά, αυστηρές ώρες σίτισης και παρακολούθηση του βάρους ανά 3 ημέρες. Αν δεν παίρνει το βάρος που πρέπει, κανονίζουμε άμεσα χειρουργείο για αποκατάσταση του προβλήματος με εγχείριση ανοικτής καρδιάς. Προς Θεού, μην αρρωστήσει και χρειαστεί να νοσηλευτεί, κινδυνεύει η ζωή του!

Επίσης μας είπε πως αν θα αναπτύσσεται κανονικά, υπάρχει μια περίπτωση να κλείσει μόνη της η τρύπα, περίπου στα 7 χρόνια. Το πιθανότερο όμως ήταν να μείνει ένα μικρό υπόλοιπο σε όλη του τη ζωή. Επίσης, η θέση της τρύπας ήταν τέτοια, που υπήρχε φόβος να επηρεάσει και την αορτή, οπότε και πάλι θα έπρεπε να κάνουμε την εγχείριση για να το αποφύγουμε.

Λίγο αργότερα πήγαμε σε δεύτερο παιδοκαρδιολόγο που μας επιβεβαίωσε επακριβώς τη διάγνωση και πρόγνωση για την εξέλιξη του πρώτου.

Πώς τα ακούει όλα αυτά μια μάνα; Κρατούσα αγκαλιά το μωρό μου και νόμιζα πως είχα μεταμορφωθεί σε στήλη άλατος. Ο άντρας μου ρωτούσε διάφορα πρακτικά πράγματα, εγώ μπόρεσα μόνο να ψελλίσω ένα "γιατί;" Ο γιατρός με κοίταξε για λίγο σιωπηλός κι ύστερα μου είπε: ένα στα 100 παιδιά πλέον γεννιέται με κάποιου είδους καρδιοπάθεια. Γιατί όχι;

Και είχε απόλυτο δίκιο. Ποια ήμουν εγώ, που νόμιζα πως τα δυσάρεστα θα συμβαίνουν πάντα στους άλλους; Πείσμωσα, έσφιξα τα χείλια μου, το μωρό στον κόρφο μου και σκέφτηκα, όχι. Όχι, δε θα μου το πάρει κανείς, δεν φεύγει από την αγκαλιά μου. Μη φοβάσαι αγάπη μου, η μαμά είναι εδώ.

Ο Άγιος Ραφαήλ ήταν από πολλά χρόνια ο προστάτης μου και σε Εκείνον στράφηκαν αμέσως οι ελπίδες και οι προσευχές μου. Ήμουν βέβαιη πως, με τη βοήθειά Του θα τα κατάφερνα και το παιδί θα γινόταν καλά χωρίς εγχείριση. Έταξα να το βαφτίσω Λαμπροτρίτη, ανήμερα της γιορτής Του, να του δώσω δεύτερο το όνομά Του και το πραγματοποίησα. Επίσης έταξα να πάμε να προσκυνήσουμε οικογενειακώς τον άγιο τάφο Του στη Μυτιλήνη, μόλις μας το επιτρέψει η υγεία του μωρού. Έγραψα στο Μοναστήρι εκεί και μου στείλανε αγίασμα και λαδάκι. Με αυτό σταύρωνα το μωρό μου, διάβαζα τα βιβλία της Ηγουμένης Ευγενίας και παρακαλούσα με πόνο ψυχής τους Αγίους να το θεραπεύσουν. Έπαιρνα μεγάλη παρηγοριά μέσα στην αγωνία μου κι ένιωθα πως οι ουρανοί ήταν ανοικτοί στις παρακλήσεις μου.

Έτσι, βήμα το βήμα, βδομάδα τη βδομάδα, μήνα το μήνα, τα καταφέραμε. Δεν έκοψα το θηλασμό, όπως με συμβούλευσε ο παιδοκαρδιολόγος, αλλά έδινα στο μωρό ειδικό γάλα για λιποβαρή μωρά με έξτρα υπερθερμιδικο συμπλήρωμα και κάναμε τις ενέσεις synagis, που κάνουν και τα πρόωρα, με έτοιμα αντισώματα, για να αποφύγουμε όσο γινόταν ιούς και λοιμώξεις. Από την αρχή ο μικρός τα πήγαινε περίφημα, ξεπέρασε όλες τις αντιξοότητες και σε κάθε εξέταση, η τρύπα στην καρδιά έδειχνε να μικραίνει με απίστευτη ταχύτητα. Ο παιδοκαρδιολόγος ήταν ενθουσιασμένος με την εξέλιξη και αφού χρόνισε το μωρό, μπορέσαμε να χαλαρώσουμε κάπως, πως το χειρότερο είχε αποφευχθεί. Όταν το μωρό ήταν 1,5 έτους, πήγαμε και προσκυνήσαμε στην Ι.Μ. Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης στη Γρίβα, που είναι σχετικά κοντά.

Ώσπου ήρθε μια ευλογημένη ημέρα πέρυσι, στις 12 Ιουνίου 2012, που η καρδιά μου ξαναβρήκε τους χτύπους που είχε χάσει από εκείνη τη μαύρη ώρα που μας ανακοινώθηκε η κατάσταση του παιδιού. Πλέον ο μικρός μας ήταν ΕΝΤΕΛΩΣ ΥΓΙΗΣ. Η τρύπα στην καρδιά του, δυόμισυ χρόνια μετά τη γέννησή του, είχε κλείσει ΕΝΤΕΛΩΣ και πλέον δεν είχαμε να φοβηθούμε τίποτα. Μία ώρα τον εξέταζε ο γιατρός, φοβούμενος μην κάνει λάθος. Ούτε φύσημα ακουγόταν πλέον και συγκεκριμένα, μου είπε πως, αν τον εξετάσει άλλος καρδιολόγος, χωρίς να ξέρει το ιστορικό του, αποκλείεται να μαντέψει πως αυτό το παιδί γεννήθηκε με καρδιοπάθεια.

Αν δεν είναι αυτό θαύμα, τότε ποιο είναι; Θαυμαστός ο Θεός εν τοις Αγίοις αυτού. Τα λόγια είναι πάρα πολύ φτωχά για να δείξουν την πίστη και την ευγνωμοσύνη μου προς τους προστάτες Αγίους μας. Ένα μήνα αργότερα, ταξιδέψαμε οικογενειακώς στο Μοναστήρι των Αγίων στη Θερμή της Λέσβου και προσκυνήσαμε με μεγάλη ευλάβεια και συγκίνηση τα ιερά λείψανά Τους.

Χρειάστηκε να περάσει άλλος ένας χρόνος για να βρω επιτέλους τη δύναμη να μιλήσω ανοιχτά για όλα όσα συνέβησαν. Μέχρι τότε το απωθούσα από το μυαλό μου, δεν ήθελα να το σκέφτομαι ούτε να το συζητάω, παρά μόνο αν ήταν ανάγκη, σε ανθρώπους που αντιμετώπιζαν την ίδια κατάσταση. Λίγοι άνθρωποι γνώριζαν για την καρδιοπάθεια του μωρού πριν θεραπευτεί, γιατί εξωτερικά δεν φαινόταν κανένα σύμπτωμα που να την προδίδει. Σήμερα ομολογώ παντού το μέγα θαύμα το οποίο αξιωθήκαμε να ζήσουμε, κι ας είμαστε οι πιο ανάξιοι και αμαρτωλοί των ορθοδόξων χριστιανών.

Τα γράφω όλα τόσο αναλυτικά, κυρίως για να παρηγορούνται οι γονείς που βιώνουν παρόμοιες δοκιμασίες - στο τέλος τα παιδιά τους θα βγούνε νικητές, όπως και το δικό μου κι επίσης για να ενισχυθεί η δύναμη και η πίστη όσων φοβούνται πως ο Κύριος μας εγκατέλειψε. Δεν είναι ο Θεός που εγκαταλείπει εμάς, εμείς είμαστε που εγκαταλείπουμε Εκείνον. Οι Άγιοι είναι πάντα δίπλα μας, έτοιμοι να μας βοηθήσουν. Όμως χρειάζεται υπομονή, πίστη, προσευχή και αγώνα.

Ζητώ συγγνώμη για τη μακρηγορία και την κατήχηση...

Η Παναγία και όλοι οι Άγιοι φύλακες των σωμάτων και των ψυχών μας πάντοτε.

[Eviri]

Αγγελίνα μου καταρχήν με συγκίνησες με την κατάθεση ψυχής που μας έκανες, δεύτερον θέλω να σ' ευχαριστήσω που μοιράστηκες μαζί μας όλα τα γεγονότα από την πρώτη στιγμή γέννησης του μικρού και τρίτον, να σου πω ότι ναι έτσι είναι όπως τα λες, το θαύμα πρέπει να το ομολογούμε πάντα.

Εύχομαι να είναι πάντα καλά και τα δυο σου παιδιά.

Υ.Γ. Δε σε έχω ξεχάσει. Έχε πίστη και υπομονή.

[Αγγελίνα_2]

Έτσι είναι, Εβιράκι μου. Τώρα γράφω το κείμενο για να το στείλω και στη Μονή, σε περίπτωση που η νέα Ηγουμένη θελήσει να συνεχίσει να εκδίδει βιβλία με τα θαύματα των Αγίων, όπως η μακαριστή Γερόντισσα Ευγενία.

Ούτε εγώ σε έχω ξεχάσει! Σε ευχαριστώ για τις ευχές, ελπίζω να είστε κι εσείς όλοι καλά. Σε φιλώ.