Οδήγηση και άγχος

[valentina23]

Καλησπέρα σας!Θα ήθελα την πολύτιμη βοήθεια σας γιατί νιώθω μεγάλη απογοήτευση😒.έχω δίπλωμα αυτοκινήτου εδώ και 20 χρόνια.στις αρχές ,ήμουν και μικρή δεν πρόσεχε και νόμιζα ότι ήξερα να οδηγώ με αποτέλεσμα να τρακαρω και να αχρηστεψω το αμάξι ..εννοείται μετά φοβήθηκα κι εκτός αυτού δεν μου εμπιστευόταν και κάνεις απ' την οικογένεια το αμάξι..έτσι λοιπόν τα παράτησα..μετά λοιπόν από όλα αυτά τα χρόνια έχοντας και δύο παιδάκια πια αποφάσισα να ξαναπιάσω τιμόνι και μάλιστα αγόρασα κι ένα μικρό μεταχειρισμενο.έκανα πέντε μαθήματα με τον δάσκαλο και παράλληλα πάω και με τον άντρα μου συνοδηγό ο οποίος είναι πολύ νευρικός και τα θεωρεί όλα δεδομένα..δηλαδή τελευταία στιγμή μου λέει που να στρίψω,όπου θεωρεί αυτός καλά μου λέει πάρκαρε τώρα κι έτσι μου δημιουργείται άγχος και μετά με πιάνει ημικρανία και είμαι με παυσίπονα !!αισθάνομαι τούβλο κι ότι δεν καταλαβαίνω...θέλω να ρωτήσω εσείς ποτέ πήρατε τον αέρα στο αυτοκίνητο;είχατε και συνοδηγό;τα θεωρούσατε βουνό και φοβόσασταν όπως εγώ;;θέλω πολύ να τα καταφέρω γιατί δεν θέλω πια να εξαρτιεμαι απ' τον άντρα μου κι απ' τον πατέρα μου ποτέ μπορούν να με πάνε κάπου η να πάνε τα παιδιά μου σχολείο..είμαι που είμαι χάλια ψυχολογικά κι αισθάνομαι κάπως για άλλους λόγους τώρα ήρθε κι έδεσε..δεν θέλω να με θεωρούν ανίκανη και χαζή...

[Spring_girl]

πρίν από 12 λεπτά , valentina23 είπε:

Καλησπέρα σας!Θα ήθελα την πολύτιμη βοήθεια σας γιατί νιώθω μεγάλη απογοήτευση😒.έχω δίπλωμα αυτοκινήτου εδώ και 20 χρόνια.στις αρχές ,ήμουν και μικρή δεν πρόσεχε και νόμιζα ότι ήξερα να οδηγώ με αποτέλεσμα να τρακαρω και να αχρηστεψω το αμάξι ..εννοείται μετά φοβήθηκα κι εκτός αυτού δεν μου εμπιστευόταν και κάνεις απ' την οικογένεια το αμάξι..έτσι λοιπόν τα παράτησα..μετά λοιπόν από όλα αυτά τα χρόνια έχοντας και δύο παιδάκια πια αποφάσισα να ξαναπιάσω τιμόνι και μάλιστα αγόρασα κι ένα μικρό μεταχειρισμενο.έκανα πέντε μαθήματα με τον δάσκαλο και παράλληλα πάω και με τον άντρα μου συνοδηγό ο οποίος είναι πολύ νευρικός και τα θεωρεί όλα δεδομένα..δηλαδή τελευταία στιγμή μου λέει που να στρίψω,όπου θεωρεί αυτός καλά μου λέει πάρκαρε τώρα κι έτσι μου δημιουργείται άγχος και μετά με πιάνει ημικρανία και είμαι με παυσίπονα !!αισθάνομαι τούβλο κι ότι δεν καταλαβαίνω...θέλω να ρωτήσω εσείς ποτέ πήρατε τον αέρα στο αυτοκίνητο;είχατε και συνοδηγό;τα θεωρούσατε βουνό και φοβόσασταν όπως εγώ;;θέλω πολύ να τα καταφέρω γιατί δεν θέλω πια να εξαρτιεμαι απ' τον άντρα μου κι απ' τον πατέρα μου ποτέ μπορούν να με πάνε κάπου η να πάνε τα παιδιά μου σχολείο..είμαι που είμαι χάλια ψυχολογικά κι αισθάνομαι κάπως για άλλους λόγους τώρα ήρθε κι έδεσε..δεν θέλω να με θεωρούν ανίκανη και χαζή...

Εγώ είχα δίπλωμα 5 χρόνια και οδήγησα πρώτη φορά όταν άλλαξαν οι συνθήκες δουλειάς και αναγκαστικά έπρεπε να μετακινηθώ με το αυτοκίνητο. Προσωπικά με βοήθησε ο άντρας μου που έχει τερααααστια υπομονή, πρέπει να βρεις κάποιον είτε φίλο, είτε συγγενή είτε ακόμα να συνεχίσεις με το δάσκαλο επί πληρωμή μέχρι να είσαι έτοιμη. Με υπομονή ομως, όχι να σε στρεσαρει περισσότερο. Μη το αφήνεις, όσο φοβάσαι τόσο να οδηγείς, δεν υπάρχει άλλη λύση. Μικρές διαδρομές στην αρχή, μερες χωρίς πολλή κίνηση κτλ και θα τα καταφέρεις μια χαρά! 

 

 

 

[marmaki]

Αχχχ πόσο σημαντική είναι η συμπεριφορά των άλλων στη ψυχολογία μας για την οδήγηση (και όχι μόνο σε αυτήν)...

Εγώ πήρα το δίπλωμα στα 18, αλλά μετά για να μου δώσει ο πατέρας μου έγκριση να οδηγήσω μόνη μου έπρεπε να είναι αυτός συνοδηγός και να δει ότι είμαι καλή. Έτσι δεν με έκανε να νιώθω ότι μπορώ να οδηγήσω.

Οι γονείς στην επαρχία κι εγώ στην Αθήνα οδηγούσα με συνοδηγό (γονείς ή αδερφό) σχεδόν όποτε κατέβαινα Χριστούγεννα, Πάσχα και καλοκαίρι δηλαδή. Μένουμε σε χωριό και με άφηνε να οδηγάω (με κάποιον συνοδηγό) μόνο στην λεωφόρο μέχρι πριν μπούμε στην πόλη. Για χρόνια δεν θυμόμουν τι ειναι το stop και πως παρκαρουμε. Δεν με άφηναν μόνη και για τους παρακάτω λόγους: τα Χριστούγεννα και το Πάσχα πίνουν οι άλλοι οδηγοί και το καλοκαίρι έχουμε τουρίστες και δεν ξέρουν που πηγαίνουν κι εγώ ως νέα οδηγός δεν μπορώ να τα προβλέψω αυτά. Δεν έχει υπομονή σαν άνθρωπος ο πατέρας μου και αν έκανα ένα μέτριο λάθος φώναζε. Δεν είχαν ποτέ πρόβλημα να με πηγαινοφερνουν (είχα όμως εγώ...). Μια φορά εβγαινα απο μικρό δρόμο σε μεγάλο και ενώ πάτησα φρένο μάλλον δεν πάτησα όσο έπρεπε και βγήκα στον κεντρικό χωρίς ομως να γίνει κάποιο ατύχημα. Μετά έκανε να μου δώσει ξανά το αυτοκίνητο ένα χρόνο λες και χωρίς να οδηγάω θα μάθαινα...

Μετά από χρόνια με άφησαν και οδήγησα και στην πόλη. Και μετά από 10-11 χρόνια με άφησαν και με πολύ φόβο και κόπο να οδηγήσω μόνη μου 2-3 φορές. Οι φίλοι μου τόσα χρόνια αναρωτιοντουσαν γιατί απλά δεν παίρνω ενα αυτοκίνητο και να αρχίσω να οδηγάω. Γιατί με είχαν πείσει ότι δεν μπορούσα...

Λίγο αφότου οδήγησα στην επαρχία, ήρθε η καραντίνα και ξαναεμενα με τον αδερφό μου στην Αθήνα. Είχα απηυδήσει με τα μμμ στην Αθήνα και ήθελα να αρχίσω να οδηγάω και στην Αθήνα, κάτι το οποίο οι γονείς μου φυσικά δεν ενεκριναν. Οδήγησα με τον αδερφό μου συνοδηγό που ήταν πολύ πιο ήπιος. Μετά έκανα και 3 μαθήματα με δάσκαλο και με βρήκε οκ ο δάσκαλος. Και μετά οδήγησα μόνη μου το αυτοκίνητο του αδερφού μου. Οι γονείς μου οταν τους είπα οτι θα οδηγήσω μόνη μου είδαν όνειρο σχετικό με θάνατο και μου είπαν να μην πάω πουθενά. Εγώ πήγα, οδήγησα κι εκείνο το βράδυ πανηγυριζα ότι ναι μπορώ να οδηγήσω! Και άρχισα σιγά σιγά να οδηγάω και πήγαιναν όλα καλά. Μετά απο λίγους μήνες νοικιασα κι αυτοκίνητο στις διακοπές. Και μετά αγόρασα και το δικό μου αυτοκίνητο.

Δεν είναι οτι δεν έκανα λάθη όταν πρωτοξεκινησα να οδηγάω μόνη μου, στην αρχή κάθε μέρα άκουγα τουλάχιστον ένα κορναρισμα είτε έφταιγα είτε όχι. Αλλά ένιωθα καλά που μπορώ και οδηγάω. Που είμαι ανεξάρτητη. Και σιγά σιγά βελτιώθηκα με την εξάσκηση. 

Στην αρχή μπορεί να έλεγα στον αδερφό μου ή σε φίλους να παρκαρουν καλύτερα το αυτοκίνητο γιατί εγώ το είχα βάλει χάλια. Μετά με την εξάσκηση δεν είχα πια τέτοια θέματα.

Εν ολίγοις, αυτοπεποίθηση ότι μπορείς και μην ακούς τους γύρω σου που σε αγχώνουν. Είμαι σίγουρη ότι θα είσαι προσεκτική μιας που θα έχεις και τα παιδάκια σου στο αυτοκίνητο. Στην αρχή μπορεί να κανεις 1-2 διαδρομές τις απαραίτητες και σιγά σιγά να προσθέσεις κι άλλες στο μενού όταν νιώσεις έτοιμη.

Αν σε στρεσάρει ο άντρας σου βρες κάποιον φίλο ή συνέχισε με τον δάσκαλο μέχρι να νιώσεις έτοιμη. Δεν γίνεται να είναι συνοδηγός κάποιος που σε αγχωνει, απλά δεν γίνεται.

[valentina23]

Κορίτσια σας ευχαριστώ για τη συμπαράσταση!!δυστυχώς έχω μόνο τον άντρα μου ,στον πατέρα μου δεν έχω και  πολύ εμπιστοσύνη είναι και 70 χρόνων άνθρωπος ...στο δάσκαλο έκανα μόνο πέντε μαθήματα γιατί δεν έχω την οικονομική άνεση να κάνω παραπάνω..και δεν ξέρω..νομίζω δεν έμεινα και πολύ ικανοποιημένη με αυτόν..ίσως να βιάζομαι κιόλας να τα μάθω όλα ..παίζει πόλη μεγάλο ρόλο η αυτοπεποίθηση και άνθρωποι να σε στηρίζουν ..όταν σε θεωρούν ανίκανη και άχρηστη λογικό είναι νομίζω να φοβάσαι ..αλλά θέλω να τα καταφέρω ,έχω πεισμωσει γιατί νιώθω πλήρως εξαρτημένη από τρίτους..έχω φτάσει 40 χρόνων και παρακαλάω ποιος θα με εξυπηρετήσει και φυσικά την ώρα που τον βολεύει και τη μέρα που τον βολεύει και πάντα με το άγχος του στυλ "άντε τελείωνε έχω και δουλειές ,δεν θα σε περιμένω δέκα ώρες"πόσες φορές με φωνές γιατί αργω,η θέλω να σταματήσω κάπου και δεν μπορούν γιατί βιάζονται..αφήστε μαρτύριο..περιμένω τη μέρα που θα βάλω τα παιδάκια μου μέσα και χωρίς άγχος θα τα πάω εγώ σχολείο,θα τα πάω βόλτα,θα τα πάω οπου θελω χωρίς να έχω αυτη τη πίεση στο κεφάλι μου..βλέπω άλλες κοπελες που πηγαινοέρχονται με το αμάξι τους και πραγματικά τις ζηλεύω 

[linaa]

πρίν από 3 λεπτά , valentina23 είπε:

Κορίτσια σας ευχαριστώ για τη συμπαράσταση!!δυστυχώς έχω μόνο τον άντρα μου ,στον πατέρα μου δεν έχω και  πολύ εμπιστοσύνη είναι και 70 χρόνων άνθρωπος ...στο δάσκαλο έκανα μόνο πέντε μαθήματα γιατί δεν έχω την οικονομική άνεση να κάνω παραπάνω..και δεν ξέρω..νομίζω δεν έμεινα και πολύ ικανοποιημένη με αυτόν..ίσως να βιάζομαι κιόλας να τα μάθω όλα ..παίζει πόλη μεγάλο ρόλο η αυτοπεποίθηση και άνθρωποι να σε στηρίζουν ..όταν σε θεωρούν ανίκανη και άχρηστη λογικό είναι νομίζω να φοβάσαι ..αλλά θέλω να τα καταφέρω ,έχω πεισμωσει γιατί νιώθω πλήρως εξαρτημένη από τρίτους..έχω φτάσει 40 χρόνων και παρακαλάω ποιος θα με εξυπηρετήσει και φυσικά την ώρα που τον βολεύει και τη μέρα που τον βολεύει και πάντα με το άγχος του στυλ "άντε τελείωνε έχω και δουλειές ,δεν θα σε περιμένω δέκα ώρες"πόσες φορές με φωνές γιατί αργω,η θέλω να σταματήσω κάπου και δεν μπορούν γιατί βιάζονται..αφήστε μαρτύριο..περιμένω τη μέρα που θα βάλω τα παιδάκια μου μέσα και χωρίς άγχος θα τα πάω εγώ σχολείο,θα τα πάω βόλτα,θα τα πάω οπου θελω χωρίς να έχω αυτη τη πίεση στο κεφάλι μου..βλέπω άλλες κοπελες που πηγαινοέρχονται με το αμάξι τους και πραγματικά τις ζηλεύω 

Μόνη σου κορίτσι μην ανχωνεσε όταν θα πιάσεις να οδηγείς θα αναρωτιέσαι γιατί τομθεωρουσες τόσο δύσκολο. Είπαμε μια διαδρομή Κ μόνο θα ξεκινήσεις όλα τα άλλα δεν σου χρησιμεύουν πουθενά γιατι απλά δεν τα κάνεις μόνη σου Κ τα ξεχνάς . Μια διαδρομή μόνη σου Κ ας είναι Κ δύο στενά απόσταση. 

[vikoula2023]

Κορίτσι μου γλυκό άχρηστη δεν είσαι να μην αισθάνεσαι έτσι και να μην επιτρέπεις σε κανέναν ν σε κάνει να το αισθάνεσαι αυτό.η γνώμη μοθ είναι αν με τον άντρα σου δεν μπορείς πάρε έναν φίλο η φίλη μαζί σου γιατί αν ο άλλος δεν έχει υπομονή ναι σου φυσικό είναι να κομπλάρεις.ξεκινα μόνο να κανεις την διαδρομή γι το σχολείο του παιδιού σου δεν χρειάζεται ν κανεις βόλτες μέχρι να αισθάνεσαι σίγουρη.πρωτα εσυ πρέπει να αντιμετωπίσεις το άγχος σου για να το αποβάλλεις.και εγώ είμαι 41 δεν είχα βγάλει δίπλωμα γιατί φοβόμουν ώσπου ο άντρας μου πριν 7 χρόνια πήγε μου αγόρασε αμαξι και έτσι αναγκαστικά έβγαλε δίπλωμα δεν το μετανιώνω αλλά χαίρομαι που το έκανε έτσι.στην αρχή κάθε πρωί που πήγαινα στη δουλεια ερχόταν μαζί μου συνοδηγός και σκέψου ότι δουλεύω 6 το πρωί και μετά από μήνες δειλά δειλά άρχισα να πηγαίνω και άλλου.ολα στο μυαλό είναι.ποστεψε σε εσενα και θα τ καταφέρεις ❤️

[Spring_girl]

πρίν από 3 λεπτά , valentina23 είπε:

Κορίτσια σας ευχαριστώ για τη συμπαράσταση!!δυστυχώς έχω μόνο τον άντρα μου ,στον πατέρα μου δεν έχω και  πολύ εμπιστοσύνη είναι και 70 χρόνων άνθρωπος ...στο δάσκαλο έκανα μόνο πέντε μαθήματα γιατί δεν έχω την οικονομική άνεση να κάνω παραπάνω..και δεν ξέρω..νομίζω δεν έμεινα και πολύ ικανοποιημένη με αυτόν..ίσως να βιάζομαι κιόλας να τα μάθω όλα ..παίζει πόλη μεγάλο ρόλο η αυτοπεποίθηση και άνθρωποι να σε στηρίζουν ..όταν σε θεωρούν ανίκανη και άχρηστη λογικό είναι νομίζω να φοβάσαι ..αλλά θέλω να τα καταφέρω ,έχω πεισμωσει γιατί νιώθω πλήρως εξαρτημένη από τρίτους..έχω φτάσει 40 χρόνων και παρακαλάω ποιος θα με εξυπηρετήσει και φυσικά την ώρα που τον βολεύει και τη μέρα που τον βολεύει και πάντα με το άγχος του στυλ "άντε τελείωνε έχω και δουλειές ,δεν θα σε περιμένω δέκα ώρες"πόσες φορές με φωνές γιατί αργω,η θέλω να σταματήσω κάπου και δεν μπορούν γιατί βιάζονται..αφήστε μαρτύριο..περιμένω τη μέρα που θα βάλω τα παιδάκια μου μέσα και χωρίς άγχος θα τα πάω εγώ σχολείο,θα τα πάω βόλτα,θα τα πάω οπου θελω χωρίς να έχω αυτη τη πίεση στο κεφάλι μου..βλέπω άλλες κοπελες που πηγαινοέρχονται με το αμάξι τους και πραγματικά τις ζηλεύω 

Θα τα καταφέρεις!! Εν τω μεταξύ τα περισσότερα τροχαια τα προκαλούν άντρες που νομίζουν ότι τους ανήκει η άσφαλτος και οι γυναικείες τρέμει το φυλλοκαρδι μας που θα πιάσουμε τιμόνι, γιατί δε μας στηρίζουν και μας γεμίζουν αμφιβολίες.. Είμαι σίγουρη ότι θα είσαι πολύ προσεκτική οδηγός. εγώ ακόμα και σήμερα που οδηγώ 4 χρόνια σερί θα διστάσω να πάω από δρόμο που δε ξέρω, θα βάλω GPS, σπάνια θα κανω προσπέραση κτλ αλλά θέλει συνεχώς εξάσκηση μη το αφήνεις! 

[valentina23]

@vikoula2023συγχαρητήρια για τον άντρα σου !πραγματικά συγκινήθηκα .σηκώνεται απ' τις έξι το πρωί για να είναι δίπλα σου συνοδηγός.δηστυχως δεν έχω φίλους για να μπορώ να πάρω κάποιον μαζί ..μόνο τον σύζυγό..

Οι παλιοί οδηγοί κάνουν τα περισσότερα λάθη σωστό αυτό.ενω πήγαινα για μάθημα με τον δάσκαλο βγήκε ο άλλος απ' το στοπ!!έχω να προσέχω κι αυτούς γιατί τίποτα δεν είναι δεδομενο

Ο άντρας μου δεν έχει καθόλου υπομονή γενικώς!!με βάζει σε κάτι δρόμους ότι να ναι..σήμερα πχ με πήγε σ' έναν δρόμο που κάνουν έργα με ανηφόρες ,σκαμμένος όλος ο δρόμος μόνο που δεν βρήκε κάτω το αυτοκίνητο..μόνο και μόνο για να πάω πολύ σιγά , σε πορεία του λέω που πάμε και μου απαντάει σχεδιάγραμμα θέλεις;θα σου πω..και τελευταία στιγμή μου λέει στρίψε εδώ ..και γω τελευταία στιγμή να βγάλω φλας,να κόψω,να κατεβάσω ταχύτητα να πάρω σωστά τη στροφή πανικοβάλλομαι..επίσης ενώ πηγαίνουμε πορεία βλέπει μόνος του μια θέση για πάρκινγκ και μου φωνάζει σταματααα εδώ ..χωρίς να μου πει ότι εδώ πχ να παρκάρεις και γω τα χάνω ..έτσι νομίζω πιο εύκολα θα τρακαρω παρά θα μάθω...να το πάρω πάλι μόνη μου η αλήθεια είναι ότι ψιλοφοβαμαι..μην τύχει κάνα μποτιλιάρισμα στο δρόμο και τα χάσω..αν και νομίζω θα τα καταφέρω καλύτερα από να είμαι υπό πίεση συνεχεια

[marmaki]

Το μποτιλιάρισμα δεν έχει κάτι να σε φοβίζει. Να κρατάς τις αποστάσεις σου απτον μπροστινό και δεν υπάρχει τίποτα άλλο δύσκολο. Και να αργήσεις να ξεκινήσεις δεν πειράζει, ας κορναρουν, κι αν σου σβήσει δεν πειράζει. Δεν είναι λάθη αυτά σημαντικά/επικίνδυνα, κι είναι λάθη που θα τα κάνεις στην αρχή και μετά θα τα μάθεις. 

Ξεκίνα μόνη σου 1-2 δρόμους τη φορά. Δεν θα έχεις το άγχος από κάποιον και θα νιώθεις κάθε φορά καλά που τα καταφερες.

[vikoula2023]

πρίν από 56 λεπτά , valentina23 είπε:

@vikoula2023συγχαρητήρια για τον άντρα σου !πραγματικά συγκινήθηκα .σηκώνεται απ' τις έξι το πρωί για να είναι δίπλα σου συνοδηγός.δηστυχως δεν έχω φίλους για να μπορώ να πάρω κάποιον μαζί ..μόνο τον σύζυγό..

Οι παλιοί οδηγοί κάνουν τα περισσότερα λάθη σωστό αυτό.ενω πήγαινα για μάθημα με τον δάσκαλο βγήκε ο άλλος απ' το στοπ!!έχω να προσέχω κι αυτούς γιατί τίποτα δεν είναι δεδομενο

Ο άντρας μου δεν έχει καθόλου υπομονή γενικώς!!με βάζει σε κάτι δρόμους ότι να ναι..σήμερα πχ με πήγε σ' έναν δρόμο που κάνουν έργα με ανηφόρες ,σκαμμένος όλος ο δρόμος μόνο που δεν βρήκε κάτω το αυτοκίνητο..μόνο και μόνο για να πάω πολύ σιγά , σε πορεία του λέω που πάμε και μου απαντάει σχεδιάγραμμα θέλεις;θα σου πω..και τελευταία στιγμή μου λέει στρίψε εδώ ..και γω τελευταία στιγμή να βγάλω φλας,να κόψω,να κατεβάσω ταχύτητα να πάρω σωστά τη στροφή πανικοβάλλομαι..επίσης ενώ πηγαίνουμε πορεία βλέπει μόνος του μια θέση για πάρκινγκ και μου φωνάζει σταματααα εδώ ..χωρίς να μου πει ότι εδώ πχ να παρκάρεις και γω τα χάνω ..έτσι νομίζω πιο εύκολα θα τρακαρω παρά θα μάθω...να το πάρω πάλι μόνη μου η αλήθεια είναι ότι ψιλοφοβαμαι..μην τύχει κάνα μποτιλιάρισμα στο δρόμο και τα χάσω..αν και νομίζω θα τα καταφέρω καλύτερα από να είμαι υπό πίεση συνεχεια

Σε ευχαριστω 😊.αν δεν μπορείς με τον σύζυγο και δεν  εχει υπομονή δεν σε βοηθάει έτσι καθόλου.αν μπορείς να το συζητήσεις μαζί του και να του πεις πως αισθάνεσαι καλός αλλιώς κορίτσι μου κάνε κανα δυο μαθήματα όποτε μπορείς με τον δάσκαλο και μετά σιγά σιγά μόνη σου η πες του άντρα σου να σε πάει σε ερημικά μέρη που δεν έχει κινήσει να πάρεις λίγο τον αέρα και να δοκιμάζεις και παρκάρισμα.αν το βάλεις πείσμα θα τα καταφέρεις τα πάντα μπορούμε να κάνουμε εμείς οι γυναίκες έχουμε πολύ δύναμη μέσα μας.αφησου και μην σε παίρνει από κάτω.σου μιλάω εγώ που όποτε έμπαινα στο αμαξι έτρεμε το πόδι μου σαν τρελό και τώρα τα σκέφτομαι και γελάω ❤️

[Sisheido]

Κοπέλα μου εγώ θα σου έλεγα αφού σε αγχώνει ο σύζυγος να ξεκινήσεις μικρές διαδρομές μόνη σου ώρες χωρίς αιχμή για να αρχίσεις σιγά σιγά να πιστεύεις στον εαυτό σου!

Άργησα κι εγώ πολύ να πάρω δίπλωμα στη ζωή μου... στην αρχή δεν με ένοιαζε σαν φοιτήτρια, μετά μου συνέχεια ένα πολύ σοβαρό τροχαιο ως συνοδηγός και απέκτησα φοβία με τους άλλους οδηγούς αλλά μετά τα 30 ο άντρας μου με πιεσε να βγάλω δίπλωμα για πρακτικούς λόγους και για τη μελλοντική οικογένεια! Ξεκίνησα με φοβο αλλά τελικά μου βγήκε πολύ αβίαστα, χαιρόμουν που είχα το  έλεγχο εγώ στα χέρια μου... ο άντρας μου βέβαια ήταν υποστηρικτικος ήρθε κάποιες φορές μαζί μου, μετά ακολουθούσα πίσω από το δικό του και μετά τέλος!!!! Μου λεγε δεν θα σε νοιάζει ο πίσω.... έχεις το Ν να περιμένει και να προσέχει τι θα κάνει θα περάσει από πάνω σου... έτσι τώρα πια αναρωτιέμαι γιατί τόσα χρόνια καθόμουν και ταλαιπωριομουν!!!

[valentina23]

Λυπάμαι για τη δυσάρεστη εμπειρία σου.δυστγχως και γω είχα ατύχημα έχασα τον έλεγχο και είχα πέσει σε γκρεμό!!Σαν από θαύμα δεν έπαθα τίποτα αλλά φοβήθηκα τόσο πολύ που δεν ξαναεπιασα τιμόνι .φαντάσου πέρασαν είκοσι ολόκληρα χρόνια να πάρω την απόφαση..και αυτό που παρατήρησα είναι ότι αλλιώς όταν ξεκινάς από μικρή ηλικία να οδηγείς κι αλλιώς όταν ξεκινάς μεγάλη.εχεις πιο πολύ τον φόβο ..αλλά παίζει ρόλο και η αποφασιστικότητα και το πεισμα κι ας έχω δίπλα μου ανθρώπους που πιστεύουν ότι δεν θα τα καταφέρω..επίσης θα αναφέρω κι ένα περιστατικό που με κάνει ακόμη πιο πολύ να πεισμωνω.οταν έδινα τότε για δίπλωμα ήταν και μια άλλη κοπελίτσα που πραγματικά δεν μπορούσε ούτε μπροστά να το βάλει, της έσβηνε συνέχεια και κόπηκε αμέσως.εγω τα ζα πάει περίφημα και το πήρα με τη πρώτη..τώρα τη βλέπω με αμαξαρα να πηγαίνει ταξίδια κι όπου θέλει και τρελαίνομαι !!όχι για την κοπέλα και μπράβο της που δεν το έβαλε κάτω αλλά για τον εαυτό μου που τα παράτησε...ο φόβος μου είναι να μην τρακαρω γιατί τότε είναι σαν να επιβεβαιώνονται ότι δεν θα τα κατάφερνα...και τότε θα είναι πολύ δύσκολο για μένα ψυχολογικά να συνεχίσω να το παλεύω..

[rodok]

Κι εγώ είχα πάρει το δίπλωμα μικρή, δεν είχα ατύχημα, απλά ποτέ δεν ξαναέπιασα τιμόνι στα χέρια μου! Είχε προσπαθήσει ο πατέρας μου να μου ξαναθυμίσει τα βασικά, αλλά δεν είχε την υπομονή! Έκανα μαθήματα με το δάσκαλο (καμιά δεκαριά) και αγόρασα αυτοκίνητο! Στην αρχή ήμουν σαν βρεγμένη γάτα, φοβόμουν πάρα πολύ! το έπαιρνα μόνη μου με κανέναν συνοδηγό να μου λέει τι να κάνω! ή τουλάχιστον έπαιρνα άτομα που δεν ξέρουν να οδηγούν! θυμόμουν κατά γράμμα αυτά που μου έλεγε ο δάσκαλος για κάποιες περιπτώσεις και τα ακολουθούσα! Γενικά προσπάθησε να το παίρνεις κάθε μέρα έστω και για μικρές αποστάσεις για να πάρεις τον αέρα... Είναι δύσκολο στις μέρες μας να είσαι νέα οδηγός, καθώς στον δρόμο όλοι τους κάνουν το δικό τους και τρέχουν σαν τρελοί! Να θυμάσαι αυτό: Ένας σωστός οδηγός προλαμβάνει τα λάθη των άλλων! Κάθε μέρα στο δρόμο, θα καταφέρεις να καταλάβεις το τι "πατάτα" θα κάνει ο άλλος! 
Μετά από έναν χρόνο σχεδον καθημερινής οδηγήσης σκέφτομαι τις φοβίες μου και γελάω! Ακόμη και να σου σβήσει η μηχανή, μην πανικοβληθείς! στον καθένα μας συμβαίνει! 

[ekavi]

Αχ τι μου θύμησες!π

Πήρα δίπλωμα στα 18 και οδήγησα στα 28 ακριβώς γιατί φοβόταν να μου δώσει το αυτοκίνητο ο μπαμπάς μου.

Είχα ξεχάσει τόσο πολύ να οδηγώ που έμπαινα και googlara "Πώς ξεκινάω το αμάξι" γιατί αν ρωτούσα τέτοιο πράγμα τον πατέρα μου θα με άφηνε να οδηγήσω το 2050.

Μιλάμε για τραγελαφικά σκηνικά που ο μπαμπάς μου μου φώναζε στο αμάξι κι εγώ έκανα χαβαλε γιατί δεν με έπαιρνε απλά. Να κάνω κύκλο για να φτάσω σε σημεία επειδή από εκεί ήξερα το δρόμο. Να πηγαίνω σε συνεντεύξεις για δουλειά και να κάνω βήμα βήμα τη διαδρομή στο street view. Να πηγαίνω οπουδήποτε κάνα μισάωρο νωρίτερα να ψάχνω πάρκινγκ.

 

Ε με αυτά και με εκείνα πήρα τον αέρα.

Απλά με βοήθησε και ο άντρας μου που τότε με ενθάρρυνε φουλ να το παίρνω και είχαμε γυρίσει όλη τη Θεσσαλονίκη τότε.

[valentina23]

Αχ κορίτσια μου δίνετε δύναμη!Σας ευχαριστώ !!και γω θέλω να πιστεύω ότι θα τα καταφέρω και θα τα θυμάμαι όλα αυτά και θα γελάω αργότερα..αλλά η αρχή είναι δύσκολη ,όπως και κάθε αρχή στη ζωή μας..επίσης ένα άλλο που εντείνει το άγχος μου είναι ότι τις περισσότερες φορές αναγκάζομαι στη θέση του συνοδηγού μαζί με τον άντρα μου κάνα έχω και την τρίχρονη κορούλα μου γιατί κανείς δεν την κρατάει...όπωτε καταλαβαίνετε ότι αυτό εκτός την συμπεριφορά του συζύγου να με αγχωνει ακόμη παραπάνω...όταν δεν έχεις καμία βοήθεια όλα φαίνονται ακόμα πιο δύσκολα..πχ σήμερα πόσο ήθελα να πάρω το αμάξι αλλά η μικρή δεν ήθελε,ήθελε να παίξει σπίτι όπωτε τι να κάνω...κάθισα να παίξω με τις κουκλες🙄