Σε αδιέξοδο με τους γονείς μου!

[Sandraki92]

Γεια σας παιδιά... είμαι νέα στην παρέα σας... θέλω μια συμβουλή... δεν ξέρω πώς να χειριστώ τους γονείς μου.. Τα τελευταία 2,5 χρόνια έχω μια σχέση, μ ένα παιδί που με κάνει καλύτερο άνθρωπο, με εξελίσσει και με δυναμώνει χωρίς να μου χαϊδεύει τ' αυτιά... είναι απόλυτα ειλικρινής μαζί μου, λογικός, και εύστροφος, είναι ξεκάθαρος πάντα, κι ό,τι είναι να μου πει θα μου το πει έξω από τα δόντια, ακόμα κι αν πρόκειται να πληγωθώ, ακόμα κι αν χρειαστεί να με σιχτιρίσει...  Κάτι που στην αρχή δεν εκτιμούσα, γιατί είχα μάθει πάντα να ακούω αυτό που θέλω. Δεν μπορούσα να κατανοήσω πως σε μερικά πράγματα ήμουν λάθος.Θεωρούσα πως σε όλα ήμουν τέλεια. Δυστυχώς προέρχομαι από μια εντελώς διαφορετική οικογένεια σε σχέση με αυτή του αγοριού μου, ζούσα 25 χρόνια σ ένα ροζ σύννεφο που με βόλευε, δεν ήμουν και ανεξάρτητη οικονομικά οπότε ανεχόμουν διάφορες συμπεριφορές και επιβολές από τους δικούς μου χωρίς να σηκώνω ανάστημα, χωρίς να τους λέω τι με πειράζει και χωρίς καν να συζητάμε στην οικογένεια. Εξάλλου έλεγα από μέσα μου, ''το κακό μου θέλουν; ας κάνω ό,τι μου λένε''... άβουλη εντελώς! Ήμασταν απλώς φυσικές παρουσίες σ' ένα σπίτι κι όλα τα προβλήματα τα κρύβαμε κάτω από το χαλί χωρίς να τ' αντιμετωπίζουμε. Ουσιαστική επικοινωνία μηδέν! Ο ένας στο λάπτοπ, η άλλη στο κινητό, η αδερφή μου στο Facebook. Δεν μου άρεζε αυτό, αλλά δεν μπορούσα να κάνω και κάτι...  ότι και να έλεγα με θεωρούσαν υπερβολική. Από τη στιγμή που δημιούργησα αυτή τη σχέση, σε μια πόλη 50 χιλιόμετρα μακριά από την δικιά μου, και στην οποία πόλη εγώ πλέον έχω δουλειά και είμαι ανεξάρτητη οικονομικά... οι γονείς μου μου δημιουργούν πρόβλημα. Από πέρυσι συζώ κανονικά με το αγόρι μου, ο οποίος έχει δηλώσει πως με βλέπει σοβαρά... με την πεθερά μου έχω τρομερά άριστη σχέση, δεν παρεμβαίνει στη ζωή μας, ωστόσο βρίσκεται πάντοτε δίπλα μας όποτε τη χρειαστούμε, με βοηθάει σε οτιδήποτε της ζητήσω... πώς να το πω.. κάνω ''αχ'' και τρέχει η γυναίκα, και μιλάμε για μητέρα μοναχογιού! Δεν έρχεται ποτέ στο σπίτι μας ακάλεστη χωρίς να μας πάρει τηλέφωνο πριν. Και οι δικοί μου οι γονείς, έχοντας εμένα και την μικρότερη αδερφή μου, θέλουν διαρκώς να παρεμβαίνουν, διαρκώς να δημιουργούν προβλήματα, το αγόρι μου δεν το εκτιμούν, ούτε το σέβονται και προσποιούνται πως τον αγαπάνε και τον εκτιμούν..δυστυχώς εκείνος το καταλαβαίνει.. έχουν γίνει πάρα πολλά και χοντρά σκηνικά.. σε βαθμό αηδίας.. η μητέρα μου πήγε και του ζήτησε να μου δώσει δαχτυλίδι όταν αποφασίσαμε να μείνουμε μαζί...ποια μητέρα το κάνει αυτό; να ζητιανεύει δαχτυλίδια για το παιδί της...εγώ ήξερα την άποψη του αγοριού μου σχετικά με τα δαχτυλίδια, και την ενστερνιζόμουν κι εγώ. Δεν ήθελα ούτε λόγους ούτε αρραβώνες, ποτέ μου, δεν μου αρέσουν αυτά. Την Πρωτοχρονιά προσκάλεσα στο πατρικό μου την οικογένεια του καλού μου για ρεβεγιόν και η πεθερά μου ως δώρο μου πήρε ένα σετ κοσμημάτων, κολιέ με σκουλαρίκια, καλά... κι ο πατέρας μου το εξέλαβε ως δώρο αρραβώνα ή λόγου, έβγαλε έναν λόγο στο τραπέζι λέγοντας σε όλους μας πως αυτό το δώρο το βλέπει σαν επισημοποίηση της σχέσης μου κι ενώ του έγινε παρατήρηση την ίδια στιγμή από την πεθερά μου πως ο σκοπός του δώρου δεν ήταν αυτός, έκανε το δικό του κι άρχισε να διατυμπανίζει την επόμενη ημέρα σε όλο μου το σόι πως επισημοποίησα τη σχέση μου.. εννοείται πως δέχτηκα και συγχαρητήρια μηνύματα! Μόλις φυσικά του είπα πως με πείραξε αυτό που έκανε, η απάντηση που έλαβα ήταν.. ''Δεν πειράζει, άρεσε σε μένα!'' Αυτό που με θλίβει περισσότερο είναι πως όσο διάστημα έχουμε σχέση με το αγόρι μου, εγώ έχω μπει για τα καλά στην οικογένειά του, με ξέρουν άπαντες, μέχρι την τελευταία θειά και μέσω εκείνου, αλλά και μέσω της οικογενείας του... κι έμενα ο πατέρας μου τον έκρυβε απ' όλους! Ούτε καν στον αδελφό του δεν είχε πει πως εγώ βρίσκομαι στην διπλανή πόλη και ζω με το αγόρι μου.. το έκανε μόλις έλαβα το κόσμημα! Κι αυτά τα σκηνικά είναι τα ελάχιστα... είχαμε θέματα από την αρχή της σχέσης μας που εγώ έμενα αρκετά στο σπίτι του, στη συνέχεια είχαμε προβλήματα με τα οικονομικά όσο φτιάχναμε το σπίτι μας.. ο πατέρας μου με ειρωνευόταν λέγοντας μου πως, ''άλλα παιδιά στην Αφρική πεινάνε, κι άλλα φτιάχνουν σπίτι''.. ενώ δεν υπήρχε οικονομικό πρόβλημα, κι εγώ η ηλίθια δεν τον έβαζα στη θέση του, για να μην τον πληγώσω; για να μην τον νευριάσω και πάθει εγκεφαλικό...; γενικώς μάλλον τον φοβάμαι, δεν μπορώ να το εξηγήσω διαφορετικά! Μέσα σε 9 μήνες έγιναν κι άλλα... ο πατέρας μου θύμωνε, δεν μ έπαιρνε τηλέφωνο μήνες ολόκληρους, με το αγόρι μου και την οικογένειά του μετά την Πρωτοχρονιά δεν είχε καμία σχέση..  το καλοκαίρι πέθανε η γιαγιά του αγοριού μου με την οποία και εγώ είχα τέλειες σχέσεις, πολλά μεσημέρια έτρωγα σ' εκείνη, και οι γονείς μου πριν την Πρωτοχρονιά είχαν σχέσεις και ο πατέρας μου επειδή ήταν ακόμα θυμωμένος δεν φάνηκε ούτε στην κηδεία, ούτε πήρε να πει συλληπητήρια.. και τελικά πριν μια βδομάδα η μητέρα μου ερχόμενη ένα απόγευμα να μας επισκεφτεί στο σπίτι, κουβάλησε μαζί και τον μπαμπά μου χωρίς να μ' ενημερώσει... για να έχουν να λένε απλώς πως κάνανε ένα βήμα για να τα βρούμε... στη διάρκεια της επίσκεψης όμως ο πατέρας μου απευθυνόταν μόνο σε μένα, κάνοντας πως το αγόρι μου δεν υπάρχει... κι έκανε και μορφασμό μόλις τον είδε.. ώσπου φτάσαμε σ΄ ένα σημείο που ο καλός μου έχει σκάσει και με το δίκιο του, δεν αντέχει άλλο αυτή τη κατάσταση και μου το δείχνει όλη μέρα, μαλώνουμε μεταξύ μας μονίμως γιατί δεν μπορώ εγώ να τους βάλω στη θέση τους και δέχομαι όλα όσα κάνουν... κι όσες φορές τους μίλησα δεν καταλαβαίνουν! Ο φίλος μου δεν θέλει καμία επαφή μαζί τους... κι εγώ καλούμαι να το διαχειριστώ μόνη μου.. δεν έχω φτάσει ακόμα στο σημείο να τους σιχτιρίσω και να τους πω μείνετε μακριά μου. Απορώ με την υπομονή μου... δεν ξέρω πώς θα το αντιμετωπίσω... σε καμία περίπτωση δεν θέλω να χωρίσω. Μίλησα στη μητέρα μου, της είπα πως θέλουμε απόσταση και πως δεν θέλουμε να έρχονται σπίτι μας και πως θα πηγαίνω εγώ μόνο να τους βλέπω.. φυσικά με χτύπησε στο συναίσθημα, γιατί είμαι ευαίσθητη και το ξέρει... μου έβγαλε και ζήλια για τη σχέση που έχω με την πεθερά μου.. και κατέληξε να με ρωτάει αν θα είμαι ευτυχισμένη εγώ αν τους έχω σε απόσταση, και πως ο φίλος μου με εκβιάζει ψυχολογικά και πως ποτέ δεν ήθελε να έχουμε σχέσεις και πάντα δημιουργούσε προβλήματα.. βρίσκομαι σε πλήρη σύγχυση.. δεν ξέρω πώς θα το αντιμετωπίσω όλο αυτό..  φυσικά η αδερφή μου λέει πως είναι δίπλα μου, αλλά μένει μόνο στα λόγια.. με θεωρεί υπερβολική. Για πείτε.. συγγνώμη αν κούρασα.. δεν τα έχω καν γράψει όλα. 

[kotsifikos]

Τα σκηνικά που περιέγραψες με τους γονείς σου όντως είναι άσχημα και έχεις χίλια δίκια να σε ενοχλούν. Όμως πρόσεχε και τις σχέσεις σου με την ''τέλεια'' οικογένεια του συντρόφου σου γιατί είναι νωρίς ακόμα, επίσης να είσαι επιφυλακτική και με την συμπεριφορά του ίδιου καθώς ακόμα και αν δεν συμπαθεί τους γονείς σου το ότι προσπαθεί να σου επιβάλλει την γνώμη του, την δυσαρέσκεια του (αυτό κατάλαβα εγώ ) είναι άσχημο σημάδι. Τώρα υπάρχει φουλ έρωτας και παραβλέπεις κάποια πράγματα όμως όταν περάσει όλος αυτός ο ενθουσιασμός θα δεις άλλα πράγματα στην σχέση σου που ίσως δεν σου αρέσουν. Ξεκινάς λέγοντας πως είχες την εντύπωση πως ήσουν τέλεια, ενώ με τον φίλο σου συνειδητοποίησες πως δεν είσαι σε όλα τέλεια, αυτό για σένα σημαίνει ειλικρίνεια αλλά για μένα σημαίνει κριτική και δείχνει έναν άνθρωπο παρεμβατικό,  που θέλει να κάνεις τα πράγματα όπως εκείνος θέλει...μπορεί να κάνω λάθος μπορεί και όχι, σου δίνω τροφή για σκέψη. Επίσης να έχεις στον νου σου πως για να έχεις τόση αυτοπεποίθηση ώστε να πιστεύεις πως είσαι σε όλα σωστή σημαίνει (όπως γράφεις στην αρχή του ποστ σου) πως οι δικοί σου κάτι καλό έχουν κάνει (μεγαλώνω το παιδί μου και αν  σε κάτι δίνω μεγάλη βαρύτητα είναι στο να μάθει να πιστεύει στον εαυτό του). Εσύ λες πως σου λέει τα πράγματα έξω από τα δόντια ακόμα και αν πρόκειται να πληγωθείς...ακόμα και αν πρόκειται να σε  σιχτιρίσει, αλήθεια αυτό το θεωρείς καλό??το νορμαλ δεν είναι αυτό, το νορμάλ είναι ο σύντροφος σου να είναι ειλικρινής μαζί σου χωρίς να σε προσβάλει και χωρίς να σε πληγώνει, αυτό είναι το νορμάλ, καλή η ειλικρίνεια αλλά και να ξέρεις να την πλασάρεις. Ο ειλικρινής πρέπει να είναι και ευγενής, και οχι να σιχτιρίζει την σύντροφο του.

Σε αυτά που γράφεις παραπάνω φάσκεις και αντιφάσκεις, την μία λες πως είχες μάθει να ακούς αυτό που θες (εγώ καταλαβαίνω από το σπίτι σου) και μετά λες πως ήσουν ένα εντελώς άβουλο πλάσμα, τι ισχύει από τα δύο? Μην βλέπεις την κατάσταση με τα μάτια του συντρόφου σου, δες την με τα δικά σου.

Σκέψου γιατί πριν οι σχέσεις με τους γονείς σου ήταν καλές και τώρα όχι, τους βλέπεις ως εμπόδιο στην σχέση σου επειδή πράγματι είναι ή επειδή ο φίλος σου θέλει το βλέπεις έτσι? Έχεις στραφεί εναντίον των γονιών σου και της αδερφής σου χωρίς καν να υπάρχει σοβαρός λόγος....και εσύ αυτό το θεωρείς καλό?

[Sandraki92]

@kotsifikos... σ' ευχαριστώ για την απάντηση... η αλήθεια είναι πως το παιδί έχει κάνει πίσω σε πολλές παρεξηγήσεις.. μπορεί εγώ να ήμουν μαλωμένη με τον πατέρα μου αλλά εκείνος μ΄έπαιρνε να πάμε και να τα βρούμε γιατί πολύ απλά είναι ο πατέρας μου και έπρεπε να έχω σχέσεις.. μετά τον θάνατο της γιαγιάς του όμως που της είχε αδυναμία, ουσιαστικά τον ξέγραψε.. οι γονείς μου όσο κι αν τους μιλήσω δεν αποδέχονται ότι κάπου έχουν κάνει λάθος. Όταν λέω πως θεωρούσα τον εαυτό μου τέλειο, εννοώ πως είχα μεγάλη ιδέα για το άτομο μου και την οικογένειά μου.. χωρίς να ισχύει κάτι τέτοιο.. είχα την μύτη ψηλά (χαρακτηριστικό γνώρισμα της πόλης μου) χωρίς να είμαι κάτι... ήμουν ψωνισμένη κοινώς.. χωρίς να υπάρχει λόγος και χωρίς να είναι κάτι η οικογένειά μου, ούτε κοινωνικά, ούτε από άποψη περιουσίας. Στο σπίτι μου μας έλεγαν πως ο κόσμος έξω μας ματιάζει γιατί μας ζηλεύει... και δεν είχαμε κάτι για να μας ζηλέψει! Έμαθα να δίνω σημασία σε ανθρώπους που είναι κάποιοι λόγω χρημάτων και τους έδινα αξία, χωρίς να εμβαθύνω περισσότερο στον άνθρωπο που είχα απέναντί μου... ρηχά και επιφανειακά μόνο.. εννοείται πως ένιωθα κατώτερη μπροστά τους...θέλαμε να έχουμε κοντά μας τέτοιους ανθρώπους στην οικογένειά μας για να λέμε πως είμαστε φίλοι ή γνωστοί του τάδε! Και για δες διαφορά..τυγχάνει το αγόρι μου να έχει θείο πολιτικό πρόσωπο, αλλά δεν το χρησιμοποίησε ποτέ για να νιώσει καλά ο ίδιος, να περηφανευτεί ή να το παίξει σπουδαίος. Και φυσικά είναι εντελώς κατά των βιζμάτων και των ρουσφετιών. Όπως μου είπε κι εκείνος, αυτούς τους ανθρώπους δίπλα μας καλό είναι να τους αγαπάμε και να τους θαυμάζουμε γι΄αυτό που είναι σαν άνθρωποι και για το τι μας προσφέρουν, κι όχι σαν άτομα σπουδαία στην καριέρα τους ή που έχουν χρήματα. Το ότι με σιχτιρίζει το κάνει αρκετά.. θα μπορούσε να το κάνει με πιο όμορφο τρόπο... είναι έτσι σαν άνθρωπος. Στην αρχή το σοκ ήταν μεγάλο η αλήθεια είναι.. τώρα έχω πάθει μια ανοσία..  Νιώθω πως το κάνει για το καλό μου..έχω μάθει να επιβάλλω αυτό που θέλω με το κλάμα (λες και είμαι μωρό) αλλά σ' αυτόν δεν περνάει.. πολλές φορές είμαι παράλογη. Όταν γράφω πως έχω μάθει ν΄ακούω αυτό που θέλω, εννοώ ότι από το σπίτι μου άκουγα πως είμαι τέλεια, πως όλα τα κάνω καλά κι αυτό δεν μ΄έκανε να παλεύω περισσότερο για να κερδίζω πράγματα και να εξελίσσομαι... επαναπαυόμουν... η διαφορά είναι πως η οικογένειά μου έβλεπε πως υπάρχουν και χειρότερα και ήταν συμβιβασμένη με το μέτριο (κάτι που ήμουν κι εγώ, αλλά θεωρούσα πως ήμουν το υπερτέλειο), ενώ το αγόρι μου βλέπει το τέλειο και προσπαθεί να το κατακτήσει... στη δουλειά του θεωρείται από τους καλύτερους.. έτσι θέλει κι εγώ να μοχθώ και να παλεύω για το καλύτερο χωρίς να τα περιμένω όλα έτοιμα στο πιάτο και χωρίς να συμβιβάζομαι με μετριότητες γιατί πολύ απλά τεμπελιάζω. Γι΄αυτό έγραψα στην προηγούμενη δημοσίευσή μου πως με εξελίσσει και με κάνει καλύτερο άνθρωπο... νιώθω πως έχω πολλά καλά να εισπράξω και εισπράττω από το άτομό του.. απλώς είναι αρκετά σκληρός απέναντί μου...

[linaa]

Just now, Sandraki92 είπε:

@kotsifikos... σ' ευχαριστώ για την απάντηση... η αλήθεια είναι πως το παιδί έχει κάνει πίσω σε πολλές παρεξηγήσεις.. μπορεί εγώ να ήμουν μαλωμένη με τον πατέρα μου αλλά εκείνος μ΄έπαιρνε να πάμε και να τα βρούμε γιατί πολύ απλά είναι ο πατέρας μου και έπρεπε να έχω σχέσεις.. μετά τον θάνατο της γιαγιάς του όμως που της είχε αδυναμία, ουσιαστικά τον ξέγραψε.. οι γονείς μου όσο κι αν τους μιλήσω δεν αποδέχονται ότι κάπου έχουν κάνει λάθος. Όταν λέω πως θεωρούσα τον εαυτό μου τέλειο, εννοώ πως είχα μεγάλη ιδέα για το άτομο μου και την οικογένειά μου.. χωρίς να ισχύει κάτι τέτοιο.. είχα την μύτη ψηλά (χαρακτηριστικό γνώρισμα της πόλης μου) χωρίς να είμαι κάτι... ήμουν ψωνισμένη κοινώς.. χωρίς να υπάρχει λόγος και χωρίς να είναι κάτι η οικογένειά μου, ούτε κοινωνικά, ούτε από άποψη περιουσίας. Στο σπίτι μου μας έλεγαν πως ο κόσμος έξω μας ματιάζει γιατί μας ζηλεύει... και δεν είχαμε κάτι για να μας ζηλέψει! Έμαθα να δίνω σημασία σε ανθρώπους που είναι κάποιοι λόγω χρημάτων και τους έδινα αξία, χωρίς να εμβαθύνω περισσότερο στον άνθρωπο που είχα απέναντί μου... ρηχά και επιφανειακά μόνο.. εννοείται πως ένιωθα κατώτερη μπροστά τους...θέλαμε να έχουμε κοντά μας τέτοιους ανθρώπους στην οικογένειά μας για να λέμε πως είμαστε φίλοι ή γνωστοί του τάδε! Και για δες διαφορά..τυγχάνει το αγόρι μου να έχει θείο πολιτικό πρόσωπο, αλλά δεν το χρησιμοποίησε ποτέ για να νιώσει καλά ο ίδιος, να περηφανευτεί ή να το παίξει σπουδαίος. Και φυσικά είναι εντελώς κατά των βιζμάτων και των ρουσφετιών. Όπως μου είπε κι εκείνος, αυτούς τους ανθρώπους δίπλα μας καλό είναι να τους αγαπάμε και να τους θαυμάζουμε γι΄αυτό που είναι σαν άνθρωποι και για το τι μας προσφέρουν, κι όχι σαν άτομα σπουδαία στην καριέρα τους ή που έχουν χρήματα. Το ότι με σιχτιρίζει το κάνει αρκετά.. θα μπορούσε να το κάνει με πιο όμορφο τρόπο... είναι έτσι σαν άνθρωπος. Στην αρχή το σοκ ήταν μεγάλο η αλήθεια είναι.. τώρα έχω πάθει μια ανοσία..  Νιώθω πως το κάνει για το καλό μου..έχω μάθει να επιβάλλω αυτό που θέλω με το κλάμα (λες και είμαι μωρό) αλλά σ' αυτόν δεν περνάει.. πολλές φορές είμαι παράλογη. Όταν γράφω πως έχω μάθει ν΄ακούω αυτό που θέλω, εννοώ ότι από το σπίτι μου άκουγα πως είμαι τέλεια, πως όλα τα κάνω καλά κι αυτό δεν μ΄έκανε να παλεύω περισσότερο για να κερδίζω πράγματα και να εξελίσσομαι... επαναπαυόμουν... η διαφορά είναι πως η οικογένειά μου έβλεπε πως υπάρχουν και χειρότερα και ήταν συμβιβασμένη με το μέτριο (κάτι που ήμουν κι εγώ, αλλά θεωρούσα πως ήμουν το υπερτέλειο), ενώ το αγόρι μου βλέπει το τέλειο και προσπαθεί να το κατακτήσει... στη δουλειά του θεωρείται από τους καλύτερους.. έτσι θέλει κι εγώ να μοχθώ και να παλεύω για το καλύτερο χωρίς να τα περιμένω όλα έτοιμα στο πιάτο και χωρίς να συμβιβάζομαι με μετριότητες γιατί πολύ απλά τεμπελιάζω. Γι΄αυτό έγραψα στην προηγούμενη δημοσίευσή μου πως με εξελίσσει και με κάνει καλύτερο άνθρωπο... νιώθω πως έχω πολλά καλά να εισπράξω και εισπράττω από το άτομό του.. απλώς είναι αρκετά σκληρός απέναντί μου...

γεια σου κοριτσι μου. καταρχας το οτι οι γονεις σου ειναι διαφορετικοι σε πολλα κ σιγουρα σε αυτη την ηλικια ειναι δυσκολο να αλλαξουν δεν σημαινει πως πρεπει να τσακωθεις κ να μην τους μιλας. μπορεις απλα να αγνοεις οτι λενε να προσπαθεις να μην σε επιρεαζουν κ να αποφευγεις καποιες συναντησεις. τωρα απο θεμα χαρακτηρα μηπως περασες  απο την μια ακρη στην αλλη? δηλαδη απο εκει που ειχες μεγαλη ιδεα για τον εαυτο αρχισες να πιστευεις οτι ολα τα εκανες λαθος κ οτι ολα τα οφειλεις μονο στο αγορι σου? μηπως με το να σου μιλαει πολυ αποτομα σε κανει να νιωθεις οτι μονο εσυ κανεις λαθη κ αυτος βγαινει ο τελειος? κ αυτο βολευει?

[Sandraki92]

@linaa Nαι κι εγώ νιώθω πως η αυτοεκτίμησή μου και ο αυτοσεβασμός μου βρίσκονται λίγο στα τάρταρα.. είναι και όλα όσα έχω δει από την οικογένειά μου τελευταία που μ΄έχουν απογοητεύσει.. όσο να ΄ναι από 'κει προέρχομαι... είναι οι ρίζες μου.. καλό θα ήταν να το δουλέψω λίγο παραπάνω και απέναντι στην οικογένειά μου και απέναντι στη σχέση μου...  

[kotsifikos]

Just now, Sandraki92 είπε:

@kotsifikos... σ' ευχαριστώ για την απάντηση... η αλήθεια είναι πως το παιδί έχει κάνει πίσω σε πολλές παρεξηγήσεις.. μπορεί εγώ να ήμουν μαλωμένη με τον πατέρα μου αλλά εκείνος μ΄έπαιρνε να πάμε και να τα βρούμε γιατί πολύ απλά είναι ο πατέρας μου και έπρεπε να έχω σχέσεις.. μετά τον θάνατο της γιαγιάς του όμως που της είχε αδυναμία, ουσιαστικά τον ξέγραψε.. οι γονείς μου όσο κι αν τους μιλήσω δεν αποδέχονται ότι κάπου έχουν κάνει λάθος. Όταν λέω πως θεωρούσα τον εαυτό μου τέλειο, εννοώ πως είχα μεγάλη ιδέα για το άτομο μου και την οικογένειά μου.. χωρίς να ισχύει κάτι τέτοιο.. είχα την μύτη ψηλά (χαρακτηριστικό γνώρισμα της πόλης μου) χωρίς να είμαι κάτι... ήμουν ψωνισμένη κοινώς.. χωρίς να υπάρχει λόγος και χωρίς να είναι κάτι η οικογένειά μου, ούτε κοινωνικά, ούτε από άποψη περιουσίας. Στο σπίτι μου μας έλεγαν πως ο κόσμος έξω μας ματιάζει γιατί μας ζηλεύει... και δεν είχαμε κάτι για να μας ζηλέψει! Έμαθα να δίνω σημασία σε ανθρώπους που είναι κάποιοι λόγω χρημάτων και τους έδινα αξία, χωρίς να εμβαθύνω περισσότερο στον άνθρωπο που είχα απέναντί μου... ρηχά και επιφανειακά μόνο.. εννοείται πως ένιωθα κατώτερη μπροστά τους...θέλαμε να έχουμε κοντά μας τέτοιους ανθρώπους στην οικογένειά μας για να λέμε πως είμαστε φίλοι ή γνωστοί του τάδε! Και για δες διαφορά..τυγχάνει το αγόρι μου να έχει θείο πολιτικό πρόσωπο, αλλά δεν το χρησιμοποίησε ποτέ για να νιώσει καλά ο ίδιος, να περηφανευτεί ή να το παίξει σπουδαίος. Και φυσικά είναι εντελώς κατά των βιζμάτων και των ρουσφετιών. Όπως μου είπε κι εκείνος, αυτούς τους ανθρώπους δίπλα μας καλό είναι να τους αγαπάμε και να τους θαυμάζουμε γι΄αυτό που είναι σαν άνθρωποι και για το τι μας προσφέρουν, κι όχι σαν άτομα σπουδαία στην καριέρα τους ή που έχουν χρήματα. Το ότι με σιχτιρίζει το κάνει αρκετά.. θα μπορούσε να το κάνει με πιο όμορφο τρόπο... είναι έτσι σαν άνθρωπος. Στην αρχή το σοκ ήταν μεγάλο η αλήθεια είναι.. τώρα έχω πάθει μια ανοσία..  Νιώθω πως το κάνει για το καλό μου..έχω μάθει να επιβάλλω αυτό που θέλω με το κλάμα (λες και είμαι μωρό) αλλά σ' αυτόν δεν περνάει.. πολλές φορές είμαι παράλογη. Όταν γράφω πως έχω μάθει ν΄ακούω αυτό που θέλω, εννοώ ότι από το σπίτι μου άκουγα πως είμαι τέλεια, πως όλα τα κάνω καλά κι αυτό δεν μ΄έκανε να παλεύω περισσότερο για να κερδίζω πράγματα και να εξελίσσομαι... επαναπαυόμουν... η διαφορά είναι πως η οικογένειά μου έβλεπε πως υπάρχουν και χειρότερα και ήταν συμβιβασμένη με το μέτριο (κάτι που ήμουν κι εγώ, αλλά θεωρούσα πως ήμουν το υπερτέλειο), ενώ το αγόρι μου βλέπει το τέλειο και προσπαθεί να το κατακτήσει... στη δουλειά του θεωρείται από τους καλύτερους.. έτσι θέλει κι εγώ να μοχθώ και να παλεύω για το καλύτερο χωρίς να τα περιμένω όλα έτοιμα στο πιάτο και χωρίς να συμβιβάζομαι με μετριότητες γιατί πολύ απλά τεμπελιάζω. Γι΄αυτό έγραψα στην προηγούμενη δημοσίευσή μου πως με εξελίσσει και με κάνει καλύτερο άνθρωπο... νιώθω πως έχω πολλά καλά να εισπράξω και εισπράττω από το άτομό του.. απλώς είναι αρκετά σκληρός απέναντί μου...

Διάβασε αυτό που σου έχω τσεκάρει παραπάνω, ξέγραψε τον πατέρα σου και επηρεάζει και εσένα γιατί προσωπικά τον έθιξε, προσωπικά και μόνο, αν αυτό δεν είναι εγωιστικό τότε τι είναι?

Εννοείται ότι είναι σοκ να σε σιχτιρίζει ο σύντροφος σου και το μεγαλύτερο σοκ είναι ότι έχεις παθει ανοσία σε αυτό, το δέχεσαι παθητικά θεωρόντας  το καλό! Έχεις κάνει θεό τον σύντροφο σου και την οικογένεια του (ίσως και να είναι δεν ξέρω) και έχεις ρίξει στα τάρταρα τους δικού σου, θα σε συμβούλευα να το προσέξεις αυτό.

Μιλάς λίγο υποτιμητικά για τον εαυτό σου και αυτό είναι άσχημο, ελπίζω να το αλλάξεις σύντομα αυτό και γίνεις όντως καλύτερος άνθρωπος πρώτα για εσένα και μετά για τους γύρω σου, για να προχωρήσεις όμως πρέπει πρώτα να μάθεις να αγαπάς τον εαυτό σου. Καλό να βλέπουμε τα ελαττώματα και τα λάθη μας και να τα διορθώνουμε επειδή όμως δεν αρέσουν σε εμάς, και έχουμε εμείς αυτή την ανάγκη και όχι επειδή μας κάνει κριτική ο εκάστοτε σύντροφος που είναι δίπλα μας.

 

[Artemis20]

η αποψη μου ειναι οτι ζεις σε μια φαση εξιδανικευσης του αγοριου σου και οτι αλλου περιβαλει αυτον (οικογενεια του, κλπ). οι περισσοτεροι το περναμε αυτο, ειδικα τα πρωτα χρονια της σχεσης κι ειδικα σε ηλικιες οπως η δικη σου. προφανως κι οι γονεις σου δεν ειναι τελειοι και δυσκολο να αλλαξουν στην ηλικια τους, ομως μην θεοποιεις ουτε και τους γονεις του αγοριου σου. πιστεψε με, δεν ειναι ολα οπως φαινονται, ακομα ειστε σε σχεση και τα πραγματα ειναι πιο χαλαρα. με το περασμα του χρονου και τις αλλαγες των συνθηκων, καθως και του ιδιου σου του εαυτου, δεν ξερεις τι μπορει να προκυψει. εδω οι γονεις σου, που τους ξερεις μια ζωη και σου φαινονται σε πολλα πραγματα "περιεργοι". ποσο μαλλον οι ξενοι. μην παιρνεις ορκο για κανενα. οσο για τους δικους σου, μπορεις να τους βλεπεις μονη σου και με τον συντροφο σου να εχουν τα πολυ τυπικα κι απαραιτητα (ενα χρονια πολλα στις γιορτες και μια επισκεψη μια δυο φορες το χρονο). δεν ειναι αναγκη να ειναι κολλητοι. οταν κι αν με το καλο παντρευτειτε ή κανετε οικογενεια, το εξεταζεις ξανα και σε εκεινη την φαση. ομως, επειδη εχω περασει παρομοια φαση, να θεωρω ιδανικο τον συντροφο, την οικογενεια του κλπ και να με κανει να νιωθω οτι μονο εγω εχω φαουλ σε πολλα, τελικα διαπιστωσα με το περασμα του καιρου και περνωντας ο ενθουσιασμος κι ο φουλ ερωτας, οτι ουτε τα μισα απο αυτα δεν ηταν οπως φαινονταν. και συγκεκριμενα για την οικογενεια του, οταν "παραγνωριστηκαμε" καταληξαμε με αυτους να εχουμε τα τελειως τυπικα. οποτε κρατα μικρο καλαθι και κοιτα να νιωθεις χαρουμενη εσυ κσι μονο.

[Sandraki92]

@kotsifikos @Artemis20 σας ευχαριστώ παιδιά για τις συμβουλές σας.. ίσως να τους έχω εξιδανικεύσει σε μεγάλο βαθμό, βλέπω και πράγματα της οικογένειάς μου που δεν μου άρεζαν και δεν μου αρέσουν και θεωρώ τα πεθερικά μου τέλεια..  τι να πω.. είμαι πολύ μπερδεμένη.. 

[kotsifikos]

Just now, Sandraki92 είπε:

@kotsifikos @Artemis20 σας ευχαριστώ παιδιά για τις συμβουλές σας.. ίσως να τους έχω εξιδανικεύσει σε μεγάλο βαθμό, βλέπω και πράγματα της οικογένειάς μου που δεν μου άρεζαν και δεν μου αρέσουν και θεωρώ τα πεθερικά μου τέλεια..  τι να πω.. είμαι πολύ μπερδεμένη.. 

Λογικό και εγώ θα ήμουν..όμως αυτό που προσπαθώ να σου πω είναι πως δεν πρέπει να υποτιμάς  τους δικούς σου και τον εαυτό σου τόσο πολύ, μην το κάνεις, δεν θα σου κάνει καλό! Μπορεί ο σύντροφος σου για σένα να είναι ο καλύτερος όλων, και μακάρι να είναι έτσι για πάντα όμως μην σας υποτιμάς τόσο την οικογένεια από την οποία προέρχεσαι, μην έχεις παρωπίδες σε καμία από τις δύο σχέσεις (με γονείς και με σύντροφο)

Μπορεί όντως τα πεθερικά σου να είναι τέλεια, η πορεία θα το δείξει αυτό, όμως μην τα συγκρίνεις με τους γονείς σου, ο κάθε ένας είναι διαφορετικός!

 

[Dwra2020]

Συμφωνω με τις κοπελες που ηδη σου εγραψαν,εχω ζησει μια παρομοια κατασταση κ τελικα αυτο που καταλαβα ειναι οτι ο καθενας μας προερχεται απο μια οικογενεια που δεν τη διαλεξε,του ετυχε κ ειναι λογικο μεχρι την ενηλικιωση να ειναι το μονο που 'γνωριζει', μεχρι που ερχεται σε επαφη με αλλα συστηματα οικογενειων,οπως πχ του συντροφου κ σπανια αυτα τα συστηματα να ταυτιζονται,συνηθως διαφερουν. Καθε οικογενεια εχει κ τα στραβα της, οκ η δικη σου μπορει να τα εχει πιο φανερα απο καποια αλλη αλλα ο συντροφος σου σε επελεξε οπως κι εσυ αυτον,γι αυτο που εισαι,φυσικα θα προσπαθησεις για την καλυτερη εκδοχη του εαυτου σου,οπως ολοι μας κ αυτο θα το κανεις για τον εαυτο σου πανω απ'ολα.

Προσπαθησε να βαλεις ορια κ στις 2 μεριες,στην οικογενεια σου να εισαι ξεκαθαρη κ να κανεις διαλογο ηρεμα οταν μια συμπεριφορα τους δεν σου αρεσει,χωρις ομως νευρα κ τσακωμους. Μην ντρεπεσαι να τους μιλησεις σαν ενηλικας προς ενηλικα, ναι με τα νευρα κ τα κλαματα πιθανον να μην σε παιρνουν στα σοβαρα. Και στον συντροφο σου πρεπει να ειναι ξεκαθαρο οτι δεν θα του 'επιβαλεις' τους γονεις σου αλλα οτι τους σεβεσαι, γνωριζεις τα φαουλ τους κ τους τα λες αλλα δεν μπορεις να τους ξεγραψεις ουτε να τους αλλαξεις παρα μονο να κανεις ο,τι μπορεις για να κρατησεις τις ισορροπιες.

Οι δυο σας θα κανετε (αν ολα πανε καλα) μια νεα οικογενεια μοναδικη που δε θα αναπαραγει το μοντελο της δικης σου αλλα ουτε της δικης του οικογενειας,μονο οι δυο σας θα ειστε υπευθυνοι για ο,τι συμβαινει κ μεταξυ σας θα τα λυνετε. Δεν βαζουμε κανεναν τριτο αναμεσα στο ζευγαρι ειτε ειναι κακα πεθερικα ειτε καλα,ο καθενας μπορει να χαιρεται τους γονεις του αν οντως ειναι τοσο χαρισματικοι η απλα να τους σεβεται κ να τους κρατα σε μια αποσταση ασφαλειας αν του δημιουργουν 'προβλημα'. Ο αλλος ομως δεν εχει δικαιωμα να σε κατακρινει κ να σε στηνει στον τοιχο για τη συμπεριφορα των δικων σου κ για την 'ανατροφη σου'. 

Δεν ξερω την ηλικια σου αλλα προφανως τωρα ωριμαζεις κ 'ενηλικιωνεσαι' ουσιαστικα,ειναι μια φαση που ολοι περναμε,απομυθοποιουμε τους γονεις μας κ μετα απο καιρο συνηθως τους 'συγχωρουμε' για ολα τα 'κακα' που θεωρουμε οτι μας εχουν μαθει/κανει. (Προφανως μιλαω για νορμαλ καταστασεις οχι για κακοποιηση κλπ)

[Sandraki92]

@Dwra2020 σ' ευχαριστώ για τις πολύτιμες συμβουλές σου.. στις 30 του μηνός θα κλείσω τα 26. Απ΄ ότι κατάλαβα και απ΄οτι μου είπε και ο ψυχολόγος μου (πριν ένα χρόνο) περνούσα εφηβεία.... επίσης δεν είχα καταφέρει ν' απογαλακτιστώ... βέβαια φέρουν μερίδιο ευθύνης και οι γονείς.. όταν βλέπεις πως ένα παιδάκι δεν θέλει να φύγει από το σπίτι και θέλει πάντα και παντού τη μαμά και τον μπαμπά (ακόμα και στις σπουδές, στις διακοπές, στα πάντα...), το ψάχνεις...δεν βολεύεσαι... εν τέλει τα κατάφερα, απογαλακτίστηκα... το έκανα λίγο μεγάλη αντί ως έφηβη, και ουσιαστικά μέσα σε 2 χρόνια είδα πράγματα που τα έβλεπα μεν μικρότερη, μ' ενοχλούσαν αλλά δεν τα έδινα τόση σημασία γιατί ήμουν εξαρτημένη οικονομικά και ανίκανη να κάνω οτιδήποτε μόνη μου. Έκλεινα τα μάτια για να μην στεναχωρηθώ και να μην τους στεναχωρήσω.. ήμουν το καλό παιδί της οικογένειας που τα δεχόμουν όλα χωρίς να δημιουργώ προβλήματα ή να αντιδρώ, δεν σημαίνει πως δεν μ' ενοχλούσαν.. απλώς δεν τα έλεγα. Με τη σχέση μου όμως όλα αυτά τα ζητήματα βγήκαν στην επιφάνεια... Από τη μια στιγμή στην άλλη λοιπόν γκρεμίστηκε ο κόσμος μου... απογοητεύτηκα από τους δικούς μου παντελώς, γαντζώθηκα στο αγόρι μου και την οικογένειά του και τώρα είμαι σε φάση που προσπαθώ να τα βρω με τον εαυτό μου και να νιώσω πως μόνη μου μπορώ να κάνω τα πάντα... δεν ξέρω αν για να τα καταφέρω αυτά, θα πρέπει να μείνω εντελώς μόνη μου και από τους μεν και από τους δε, για να ορθοποδήσω σαν άτομο ή αν μπορώ να το καταφέρω και μέσα από τη σχέση μου.   α! επίσης.. τόσο καιρό δεν κατέκρινε εμένα για την συμπεριφορά τους.. εμένα με κατέκρινε γενικά σε άλλα θέματα που μπορεί να θεωρούσε πως έχω άδικο.. όπως για την γκρίνια μου όσον αφορά το μεταπτυχιακό μου ή ότι δεν μου αρέσουν οι επιδόσεις μου στη δουλειά.. γενικώς γκρινιάζω χωρίς να προσπαθώ ουσιαστικά... με στήνει στον τοίχο τελευταία γιατί δεν μπορεί να μην αντιδράω πλέον έντονα σε ό,τι κάνουν οι δικοί μου... έχω μιλήσει αρκετές φορές  στην μητέρα μου αλλά δεν καταλαβαίνει όσα μας ενοχλούν, κι όσο για τον πατέρα μου που έχω προσπαθήσει πολύ λιγότερες φορές να τον προσεγγίσω, αρχικά δεν κάθεται εύκολα να συζητήσει για να λύσουμε κάτι, κι όσες φορές το έκανε για λίγο, ήταν κάθετος... (γι' αυτό δεν έχω μάθει κι εγώ από παιδί να συζητάω) ... δεν ξέρω, δεν μπορώ..δεν έχω μάθει να τους διαχειρίζομαι... τα τελευταία 2 χρόνια έμαθα να λέω τι με πειράζει και να το κάνω θέμα.. θέλω χρόνο και δουλειά ακόμα... προσπάθεια και υπομονή... 

[Melia M]

     Εχοντας διαβασει με προσοχη το θεμα σου μου δημιουργηθηκε η εντυπωση πως ενω πριν ησουν εξαρτημενη απο την δικη σου οικογενεια και τα πρεπει της τωρα εισαι εξαρτημενη απο τα θελω του συντροφου σου. Γοητευτηκες απο τη νεα σου οικογενεια  και ταυτιζεσαι με τον συντροφο σου σε ολα.  (Θα ηθελα να σου πω παντως οτι δεν φταινε οι γονεις σου για το οτι πιστεψαν οτι επισημοποιειται η σχεση σας με τα κοσμηματα. Ειναι ενα δωρο που εκαναν τα πεθερικα στην κοπελα παλιοτερα οταν αρραβωνιαζοταν. Η πεθερα σου μπορουσε να σου παρει καλλιστα μια μπλουζα, ενα φορεμα. Το σετ καλων κοσμηματων παραπεμπει αλλου.).

 

 

[Dwra2020]

Just now, Sandraki92 είπε:

@Dwra2020 σ' ευχαριστώ για τις πολύτιμες συμβουλές σου.. στις 30 του μηνός θα κλείσω τα 26. Απ΄ ότι κατάλαβα και απ΄οτι μου είπε και ο ψυχολόγος μου (πριν ένα χρόνο) περνούσα εφηβεία.... επίσης δεν είχα καταφέρει ν' απογαλακτιστώ... βέβαια φέρουν μερίδιο ευθύνης και οι γονείς.. όταν βλέπεις πως ένα παιδάκι δεν θέλει να φύγει από το σπίτι και θέλει πάντα και παντού τη μαμά και τον μπαμπά (ακόμα και στις σπουδές, στις διακοπές, στα πάντα...), το ψάχνεις...δεν βολεύεσαι... εν τέλει τα κατάφερα, απογαλακτίστηκα... το έκανα λίγο μεγάλη αντί ως έφηβη, και ουσιαστικά μέσα σε 2 χρόνια είδα πράγματα που τα έβλεπα μεν μικρότερη, μ' ενοχλούσαν αλλά δεν τα έδινα τόση σημασία γιατί ήμουν εξαρτημένη οικονομικά και ανίκανη να κάνω οτιδήποτε μόνη μου. Έκλεινα τα μάτια για να μην στεναχωρηθώ και να μην τους στεναχωρήσω.. ήμουν το καλό παιδί της οικογένειας που τα δεχόμουν όλα χωρίς να δημιουργώ προβλήματα ή να αντιδρώ, δεν σημαίνει πως δεν μ' ενοχλούσαν.. απλώς δεν τα έλεγα. Με τη σχέση μου όμως όλα αυτά τα ζητήματα βγήκαν στην επιφάνεια... Από τη μια στιγμή στην άλλη λοιπόν γκρεμίστηκε ο κόσμος μου... απογοητεύτηκα από τους δικούς μου παντελώς, γαντζώθηκα στο αγόρι μου και την οικογένειά του και τώρα είμαι σε φάση που προσπαθώ να τα βρω με τον εαυτό μου και να νιώσω πως μόνη μου μπορώ να κάνω τα πάντα... δεν ξέρω αν για να τα καταφέρω αυτά, θα πρέπει να μείνω εντελώς μόνη μου και από τους μεν και από τους δε, για να ορθοποδήσω σαν άτομο ή αν μπορώ να το καταφέρω και μέσα από τη σχέση μου.  

Νομιζω οτι ειναι πολυ συνηθισμενο εκει γυρω στα 25 οταν πιανουνε την πρωτη μας δουλεια κ φευγουμε απο το σπιτι μας να ερχονται ολες αυτες οι συνειδητοποιησεις σχετικα με την οικογενεια μας, κ εκεινοι φυσικα το καταλαβαινουν αυτο κ τους κακοφαινεται,τους ξενιζει να μην ειναι πια το παν για το παιδι τους κ να πρεπει να κανουν ενα βημα πισω,να το αφησουν να κανει τις επιλογες του,σωστες λαθος κ να το αντιμετωπιζουν σαν αυτονομο ενηλικα κ οχι σαν εξαρτημενο μελος τους. Ειναι μια διαδικασια που ολοι περναμε λιγο πολυ,δεν εισαι η μονη. 

Αν σε αυτη τη φαση εχεις κ μια 'σοβαρη' σχεση να διαχειριστεις κ τις σχεσεις μεταξυ ολων σας,καταλαβαινεις οτι δυσκολευει το πραγμα λογικο ειναι. Φυσικα δεν ειναι λυση να χωρισεις ετσι απλα, με ψυχραιμια μπορεις να αντιμετωπισεις ο,τι προκυπτει καθε φορα. Το πιο σημαντικο οπως λες κ μονη σου ειναι να αποκτησεις αυτογνωσια,να ξερεις τα καλα κ τις αδυναμιες σου,να στεκεσαι στα δικα σου ποδια κ μετα ερχεται το στηριγμα απο τον οποιο συντροφο.

Αν το ψαχνεις κ με ψυχολογο ακομα καλυτερα!

[tzeni82]

4 ώρες πρίν, kotsifikos είπε:

Τα σκηνικά που περιέγραψες με τους γονείς σου όντως είναι άσχημα και έχεις χίλια δίκια να σε ενοχλούν. Όμως πρόσεχε και τις σχέσεις σου με την ''τέλεια'' οικογένεια του συντρόφου σου γιατί είναι νωρίς ακόμα, επίσης να είσαι επιφυλακτική και με την συμπεριφορά του ίδιου καθώς ακόμα και αν δεν συμπαθεί τους γονείς σου το ότι προσπαθεί να σου επιβάλλει την γνώμη του, την δυσαρέσκεια του (αυτό κατάλαβα εγώ ) είναι άσχημο σημάδι. Τώρα υπάρχει φουλ έρωτας και παραβλέπεις κάποια πράγματα όμως όταν περάσει όλος αυτός ο ενθουσιασμός θα δεις άλλα πράγματα στην σχέση σου που ίσως δεν σου αρέσουν. Ξεκινάς λέγοντας πως είχες την εντύπωση πως ήσουν τέλεια, ενώ με τον φίλο σου συνειδητοποίησες πως δεν είσαι σε όλα τέλεια, αυτό για σένα σημαίνει ειλικρίνεια αλλά για μένα σημαίνει κριτική και δείχνει έναν άνθρωπο παρεμβατικό,  που θέλει να κάνεις τα πράγματα όπως εκείνος θέλει...μπορεί να κάνω λάθος μπορεί και όχι, σου δίνω τροφή για σκέψη. Επίσης να έχεις στον νου σου πως για να έχεις τόση αυτοπεποίθηση ώστε να πιστεύεις πως είσαι σε όλα σωστή σημαίνει (όπως γράφεις στην αρχή του ποστ σου) πως οι δικοί σου κάτι καλό έχουν κάνει (μεγαλώνω το παιδί μου και αν  σε κάτι δίνω μεγάλη βαρύτητα είναι στο να μάθει να πιστεύει στον εαυτό του). Εσύ λες πως σου λέει τα πράγματα έξω από τα δόντια ακόμα και αν πρόκειται να πληγωθείς...ακόμα και αν πρόκειται να σε  σιχτιρίσει, αλήθεια αυτό το θεωρείς καλό??το νορμαλ δεν είναι αυτό, το νορμάλ είναι ο σύντροφος σου να είναι ειλικρινής μαζί σου χωρίς να σε προσβάλει και χωρίς να σε πληγώνει, αυτό είναι το νορμάλ, καλή η ειλικρίνεια αλλά και να ξέρεις να την πλασάρεις. Ο ειλικρινής πρέπει να είναι και ευγενής, και οχι να σιχτιρίζει την σύντροφο του.

Σε αυτά που γράφεις παραπάνω φάσκεις και αντιφάσκεις, την μία λες πως είχες μάθει να ακούς αυτό που θες (εγώ καταλαβαίνω από το σπίτι σου) και μετά λες πως ήσουν ένα εντελώς άβουλο πλάσμα, τι ισχύει από τα δύο? Μην βλέπεις την κατάσταση με τα μάτια του συντρόφου σου, δες την με τα δικά σου.

Σκέψου γιατί πριν οι σχέσεις με τους γονείς σου ήταν καλές και τώρα όχι, τους βλέπεις ως εμπόδιο στην σχέση σου επειδή πράγματι είναι ή επειδή ο φίλος σου θέλει το βλέπεις έτσι? Έχεις στραφεί εναντίον των γονιών σου και της αδερφής σου χωρίς καν να υπάρχει σοβαρός λόγος....και εσύ αυτό το θεωρείς καλό?

Ποσο μα ποσο συμφωνω...δε ν θα μπορουσα να τα θεσω καλυτερα.....τα ειπεσ ολα @kotsifikos