ΕΓΚΥΜΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΠΑΧΥΣΑΡΚΙΑ

[giouvarlaki1991]

Καλημέρα σε όλες! Θα ήθελα να φράψω τον πόνο μου, και να μου πείτε καμιά γνώμη, από προσωπικές σας εμπειρίες, σχετικά με εγκυμοσύνη σε πάρα πάρα πολλά κιλά. 

Είμαι 30 χρονών. Για χρόνια, από παιδί πάλευα με τα κιλά μου, τα λιγότερα που έχω φτάσει μετά τα 18 μου ήταν 100, ποτέ παρακάτω, και το μάξιμουμ 155. Έχω κάνει δίαιτα πάνω από 20 φορές, με διαιτολόγο, παθολόγο, καρδιολόγο, ενδοκρινολόγο, διαβητολόγο κλπ. Πάντα προσπαθούσα να τους πείσω ότι δεν τρώω τόσο όσο δείχνουν τα κιλά μου, αλλά ποτέ κανείς δεν πιστεύει ένα μπόγο 150 κιλών ότι τρώει 1 γιαουρτάκι και πέφτει για ύπνο... Πριν λίγους μήνες άρχισα να έχω διάφορα περίεργα συμπτώματα, εδώ θα προσπεράσω λεπτομέρειες και θα πω με λίγα λόγια ότι πέρασα από οφθαλμίατρο, ωριλά, νευρολόγο και μετά από καθαρές μαγνητικές με έστειλαν σε διαβητολόγο με ειδίκευση σε μεταβολικά νοσήματα για να καταλήξουμε να κάνουμε παράξενες, εξειδικευμένες ορμονικές και γονιδιακές εξετάσεις που αποκάλυψαν το λόγο που είμαι έτσι. Αποτέλεσμα: Με ήπια αγωγή, ξανά τέλεια δική μου διατροφή και αρκετό περπάτημα και κολύμπι, έφτασα από τα 155 στα 125. Όλος αυτός ο πρόλογος για να καταλήξω στο ότι είμαι μεν ντάμπο το ελεφαντάκι, αλλά η υγεία μου είναι πολύ καλή λόγω της νοσοκομειακής διατροφής και έντονης άσκησής μου σχεδόν όλα μου τα χρόνια. Δεν έχω χοληστερίνη, πίεση, ζάχαρο, τριγλυκερίδια, φραγμένες αρτηρίες κλπ. Είχα πίεση 13-14 αλλά από τα 140 κιλά και κάτω, και με τη διακοπή καπνίσματος, έχει γίνει φυσιολογική. Ένα θέμα είχα παρουσιάσει με υπογλυκαιμίες, αλλά δεν έχω διαβήτη. Συνέβαινε επειδή έτρωγα 2 φορές τη μέρα, 8 και 8. Το αντιμετωπίζουμε με γεύματα ανά 2-3 ώρες.

Όταν λοιπόν ρώτησα τον διαβητολόγο ποια είναι η γνώμη του για εγκυμοσύνη στα κιλά μου (155 τότε), μου είπε ότι τέτοιο βάρος δίνει μεγάλες πιθανότητες προβλημάτων πχ δυσκολία σύλληψης, αποβολή, προεκλαμψία, διαβήτη κύησης, μακροσωμία εμβρύου, αναπνευστικά και μεταβολικά προβλήματα για το παιδί στο μέλλον. Μου είπε ότι θα προτιμούσε να προσπαθήσουμε για παιδάκι αφού φτάσω στα 100 κιλά, αλλά ότι αν "τύχει" νωρίτερα ή αν επιμένω να βιαστώ, εδώ είμαστε να το προσπαθήσουμε, όλα γίνονται, μπορεί να μην υπάρξει κανένα πρόβλημα, να πάνε όλα καλά κλπ. 

Την ίδια εποχή ρώτησα μια γυναικολόγο, που μου συμπεριφέρθηκε πάρα πολύ άσχημα. Με αντιμετώπισε σαν δολοφόνο, μου είπε ότι έχω κάθε δικαίωμα να είμαι βόδι και να αυτοκτονώ καθημερινά καταβροχθίζοντας ότι junk food βρεθεί στο διάβα μου, αλλά δεν έχω κανένα δικαίωμα να πάρω μαζί μου στον τάφο και ένα μωρό. Μου είπε ότι γυναίκες σαν εμένα θα έπρεπε να διώκονται ποινικά για τις εγκληματικές σκέψεις τους και η προσπάθεια σύλληψης από μέρους εμού και των ομοίων μου θα έπρεπε να θεωρείται απόπειρα ανθρωποκτονίας από πρόθεση. 

Στη συνέχεια άλλαξα γυναικολόγο και ο καινούριος μου είπε πάνω κάτω ότι και ο διαβητολόγος. Μου εξήγησε τους κινδύνους και μου τόνισε ότι το πιο βασικό είναι η δυσκολία να δούμε καλά το έμβρυο σε μια παχύσαρκη γυναίκα και να είμαστε βέβαιοι ότι όλα είναι καλά (κάτι μου είπε συγκεκριμένα για αυχενική μοίρα, ότι δε φαίνεται καλά στον υπέρηχο και απο κει βλέπουμε αν υπάρχουν κάποιες ανωμαλίες, δεν είμαι πολύ σίγουρη). 

Στην πραγματικότητα εγώ δεν έχω λυσσάξει να κάνω παιδί, αντίθετα. Ναι, θα το ήθελα πάρα πολύ, αλλά σε καμία περίπτωση δε θα ήθελα να βάλω σε κίνδυνο ούτε τη δική μου ούτε τη δική του υγεία! 
Ο προβληματισμός μου ουσιαστικά έγκειται στο αν θα ήταν καλύτερο/ασφαλέστερο να κάνω παιδί στα 125 κιλά και 30 χρονών, παρά 80 κιλά και 35 χρονών. Ξέρω ότι μετά τα 30 η ηλικία είναι αντίπαλος, και όσο αυξάνεται η ηλικία αυξάνεται και ο κίνδυνος για επιπλοκές. 
Δεν έχω μιλήσει με στατιστικολόγο, δεν ξέρω ποια από τις 2 περιπτώσεις ενέχει περισσότερους κινδύνους, απλά φοβάμαι μήπως χάνοντας κιλά, χαθεί και πολύτιμος χρόνος που δε γυρίζει πίσω. 

Από την άλλη, γνωρίζω τόσες περιπτώσεις που με προβληματίζουν. Στο κοντινό μου περιβάλλον :

30 ετών, αδύνατη, αθλητική, παντελώς υγιής, είχε στην 1η εγκυμοσύνη αποβολή και στη 2η διαβήτη κύησης.
39 ετών, 10-15 κιλά λιγότερο απο μένα, φυσιολογικότατη εγκυμοσύνη και υγιές παιδί, 3 ετών σήμερα.
32 ετών,αδύνατη, υγιής, στο νοσοκ τον τελευταίο μήνα εγκυμοσύνης λόγω προεκλαμψίας, αλλά υγιείς και οι 2 τώρα. 
Η ξαδέρφη μου, 36 ετών, ίσως στα ίδια κιλά μ εμένα, με χοληστερίνες τριγλυκερίδια πίεση γενικά, κατά την εγκυμοσύνη οτι φαγητό να'ναι και κάπνισμα (!!!), ακινησία, δεν έπαθε τίποτα και γέννησε, και οι 2 μια χαρά. Το παιδί πάει δημοτικό. (??)
Η αδερφή μου, εγκυμοσύνη στα 41, σχετκά υγιής καθώς ανορεξική για αρκετά χρόνια, όλα φυσιολογικά μέχρι τέλος.
Κολλητή μου, 27 χρονών, υγιέστατη, διαβήτη κύησης και προεκλαμψία. 

Έχω μπερδευτεί. Κάθομαι και τα σκέφτομαι και αναρωτιέμαι τι πρέπει να κάνω; Αξίζει να χάσεις 5 χρόνια καιρό προσπαθώντας να φτάσεις το ιδανικό βάρος και να λύσεις οποιοδήποτε μικροσκοπικό πρόβλημα υγείας για να ξεκινήσεις με τις καλύτερες πιθανότητες; Είναι όμως αυτές οι καλύτερες πιθανότητες που μπορείς να διεκδικήσεις; Αδύνατη στα 35 ή ελέφαντας στα 30; Ή κάτι ενδιάμεσο, στα 100 κιλά που λέει και ο γιατρός; Βλέπω νέες να δυσκολεύονται, 40άρες να πιάνουν παιδί σε 2 μήνες, αδύνατες να τρέχουν με ζάχαρο και πίεση, χοντρές να τρώνε πίτσες, να καπνίζουν και να κάνουν μια χαρά παιδιά. Τελικά τι ισχύει; 

Επίσης κάτι άλλο που δεν έχω συζητήσει με τους γιατρούς, αφού δε βιάζομαι, και πολλές μπορεί να ξέρετε. Ο σύντροφός μου έχει αδερφό ΑΜΕΑ. Υπάρχουν εξετάσεις που γίνονται και μπορούν να εντοπίσουν τα πάντα εγκαίρως ή μπορεί παρά τον εξονυχιστικό έλεγχο να γεννηθεί παιδί με πρόβλημα που δε φάνηκε πουθενά σε εξετάσεις; 

 

Υ.Γ. Γράφω σήμερα τους συλλογισμούς μου επειδή πριν 3 εβδομάδες είχαμε ένα "ατύχημα" με τον σύντροφό μου αλλά δεν αγχώθηκα και ιδιαίτερα, γιατί σύμφωνα με τους γιατρούς είναι πάρα πολύ δύσκολη η σύλληψη για παχύσαρκες γυναίκες, οπότε θεώρησα απίθανο να συνέβη κάτι. Απλά έχω τις τελευταίες μέρες κάποιους πόνους στην πλάτη, πονοκεφάλους, συχνοουρία, κόπωση, ενόχληση στο στήθος, και γκούγκλαρα πιθανές αιτίες. Κακός σύμβουλος το ίντερνετ... Δεν ξέρω τι να σκεφτώ, αλλά όπως τα λένε οι δόκτορες, πιο πιθανό να μου άφησε κουσούρια ο κορονοιός και να χρειάζομαι καρδιολόγο παρά γυναικολόγο! 

Την καλημέρα μου, ευχαριστώ για το χρόνο όποιας διάβασε μέχρι τέλους, και συγνώμη για το σεντόνι...

[MumOf2]

πρίν από 16 λεπτά , giouvarlaki1991 είπε:

Καλημέρα σε όλες! Θα ήθελα να φράψω τον πόνο μου, και να μου πείτε καμιά γνώμη, από προσωπικές σας εμπειρίες, σχετικά με εγκυμοσύνη σε πάρα πάρα πολλά κιλά. 

Είμαι 30 χρονών. Για χρόνια, από παιδί πάλευα με τα κιλά μου, τα λιγότερα που έχω φτάσει μετά τα 18 μου ήταν 100, ποτέ παρακάτω, και το μάξιμουμ 155. Έχω κάνει δίαιτα πάνω από 20 φορές, με διαιτολόγο, παθολόγο, καρδιολόγο, ενδοκρινολόγο, διαβητολόγο κλπ. Πάντα προσπαθούσα να τους πείσω ότι δεν τρώω τόσο όσο δείχνουν τα κιλά μου, αλλά ποτέ κανείς δεν πιστεύει ένα μπόγο 150 κιλών ότι τρώει 1 γιαουρτάκι και πέφτει για ύπνο... Πριν λίγους μήνες άρχισα να έχω διάφορα περίεργα συμπτώματα, εδώ θα προσπεράσω λεπτομέρειες και θα πω με λίγα λόγια ότι πέρασα από οφθαλμίατρο, ωριλά, νευρολόγο και μετά από καθαρές μαγνητικές με έστειλαν σε διαβητολόγο με ειδίκευση σε μεταβολικά νοσήματα για να καταλήξουμε να κάνουμε παράξενες, εξειδικευμένες ορμονικές και γονιδιακές εξετάσεις που αποκάλυψαν το λόγο που είμαι έτσι. Αποτέλεσμα: Με ήπια αγωγή, ξανά τέλεια δική μου διατροφή και αρκετό περπάτημα και κολύμπι, έφτασα από τα 155 στα 125. Όλος αυτός ο πρόλογος για να καταλήξω στο ότι είμαι μεν ντάμπο το ελεφαντάκι, αλλά η υγεία μου είναι πολύ καλή λόγω της νοσοκομειακής διατροφής και έντονης άσκησής μου σχεδόν όλα μου τα χρόνια. Δεν έχω χοληστερίνη, πίεση, ζάχαρο, τριγλυκερίδια, φραγμένες αρτηρίες κλπ. Είχα πίεση 13-14 αλλά από τα 140 κιλά και κάτω, και με τη διακοπή καπνίσματος, έχει γίνει φυσιολογική. Ένα θέμα είχα παρουσιάσει με υπογλυκαιμίες, αλλά δεν έχω διαβήτη. Συνέβαινε επειδή έτρωγα 2 φορές τη μέρα, 8 και 8. Το αντιμετωπίζουμε με γεύματα ανά 2-3 ώρες.

Όταν λοιπόν ρώτησα τον διαβητολόγο ποια είναι η γνώμη του για εγκυμοσύνη στα κιλά μου (155 τότε), μου είπε ότι τέτοιο βάρος δίνει μεγάλες πιθανότητες προβλημάτων πχ δυσκολία σύλληψης, αποβολή, προεκλαμψία, διαβήτη κύησης, μακροσωμία εμβρύου, αναπνευστικά και μεταβολικά προβλήματα για το παιδί στο μέλλον. Μου είπε ότι θα προτιμούσε να προσπαθήσουμε για παιδάκι αφού φτάσω στα 100 κιλά, αλλά ότι αν "τύχει" νωρίτερα ή αν επιμένω να βιαστώ, εδώ είμαστε να το προσπαθήσουμε, όλα γίνονται, μπορεί να μην υπάρξει κανένα πρόβλημα, να πάνε όλα καλά κλπ. 

Την ίδια εποχή ρώτησα μια γυναικολόγο, που μου συμπεριφέρθηκε πάρα πολύ άσχημα. Με αντιμετώπισε σαν δολοφόνο, μου είπε ότι έχω κάθε δικαίωμα να είμαι βόδι και να αυτοκτονώ καθημερινά καταβροχθίζοντας ότι junk food βρεθεί στο διάβα μου, αλλά δεν έχω κανένα δικαίωμα να πάρω μαζί μου στον τάφο και ένα μωρό. Μου είπε ότι γυναίκες σαν εμένα θα έπρεπε να διώκονται ποινικά για τις εγκληματικές σκέψεις τους και η προσπάθεια σύλληψης από μέρους εμού και των ομοίων μου θα έπρεπε να θεωρείται απόπειρα ανθρωποκτονίας από πρόθεση. 

Στη συνέχεια άλλαξα γυναικολόγο και ο καινούριος μου είπε πάνω κάτω ότι και ο διαβητολόγος. Μου εξήγησε τους κινδύνους και μου τόνισε ότι το πιο βασικό είναι η δυσκολία να δούμε καλά το έμβρυο σε μια παχύσαρκη γυναίκα και να είμαστε βέβαιοι ότι όλα είναι καλά (κάτι μου είπε συγκεκριμένα για αυχενική μοίρα, ότι δε φαίνεται καλά στον υπέρηχο και απο κει βλέπουμε αν υπάρχουν κάποιες ανωμαλίες, δεν είμαι πολύ σίγουρη). 

Στην πραγματικότητα εγώ δεν έχω λυσσάξει να κάνω παιδί, αντίθετα. Ναι, θα το ήθελα πάρα πολύ, αλλά σε καμία περίπτωση δε θα ήθελα να βάλω σε κίνδυνο ούτε τη δική μου ούτε τη δική του υγεία! 
Ο προβληματισμός μου ουσιαστικά έγκειται στο αν θα ήταν καλύτερο/ασφαλέστερο να κάνω παιδί στα 125 κιλά και 30 χρονών, παρά 80 κιλά και 35 χρονών. Ξέρω ότι μετά τα 30 η ηλικία είναι αντίπαλος, και όσο αυξάνεται η ηλικία αυξάνεται και ο κίνδυνος για επιπλοκές. 
Δεν έχω μιλήσει με στατιστικολόγο, δεν ξέρω ποια από τις 2 περιπτώσεις ενέχει περισσότερους κινδύνους, απλά φοβάμαι μήπως χάνοντας κιλά, χαθεί και πολύτιμος χρόνος που δε γυρίζει πίσω. 

Από την άλλη, γνωρίζω τόσες περιπτώσεις που με προβληματίζουν. Στο κοντινό μου περιβάλλον :

30 ετών, αδύνατη, αθλητική, παντελώς υγιής, είχε στην 1η εγκυμοσύνη αποβολή και στη 2η διαβήτη κύησης.
39 ετών, 10-15 κιλά λιγότερο απο μένα, φυσιολογικότατη εγκυμοσύνη και υγιές παιδί, 3 ετών σήμερα.
32 ετών,αδύνατη, υγιής, στο νοσοκ τον τελευταίο μήνα εγκυμοσύνης λόγω προεκλαμψίας, αλλά υγιείς και οι 2 τώρα. 
Η ξαδέρφη μου, 36 ετών, ίσως στα ίδια κιλά μ εμένα, με χοληστερίνες τριγλυκερίδια πίεση γενικά, κατά την εγκυμοσύνη οτι φαγητό να'ναι και κάπνισμα (!!!), ακινησία, δεν έπαθε τίποτα και γέννησε, και οι 2 μια χαρά. Το παιδί πάει δημοτικό. (??)
Η αδερφή μου, εγκυμοσύνη στα 41, σχετκά υγιής καθώς ανορεξική για αρκετά χρόνια, όλα φυσιολογικά μέχρι τέλος.
Κολλητή μου, 27 χρονών, υγιέστατη, διαβήτη κύησης και προεκλαμψία. 

Έχω μπερδευτεί. Κάθομαι και τα σκέφτομαι και αναρωτιέμαι τι πρέπει να κάνω; Αξίζει να χάσεις 5 χρόνια καιρό προσπαθώντας να φτάσεις το ιδανικό βάρος και να λύσεις οποιοδήποτε μικροσκοπικό πρόβλημα υγείας για να ξεκινήσεις με τις καλύτερες πιθανότητες; Είναι όμως αυτές οι καλύτερες πιθανότητες που μπορείς να διεκδικήσεις; Αδύνατη στα 35 ή ελέφαντας στα 30; Ή κάτι ενδιάμεσο, στα 100 κιλά που λέει και ο γιατρός; Βλέπω νέες να δυσκολεύονται, 40άρες να πιάνουν παιδί σε 2 μήνες, αδύνατες να τρέχουν με ζάχαρο και πίεση, χοντρές να τρώνε πίτσες, να καπνίζουν και να κάνουν μια χαρά παιδιά. Τελικά τι ισχύει; 

Επίσης κάτι άλλο που δεν έχω συζητήσει με τους γιατρούς, αφού δε βιάζομαι, και πολλές μπορεί να ξέρετε. Ο σύντροφός μου έχει αδερφό ΑΜΕΑ. Υπάρχουν εξετάσεις που γίνονται και μπορούν να εντοπίσουν τα πάντα εγκαίρως ή μπορεί παρά τον εξονυχιστικό έλεγχο να γεννηθεί παιδί με πρόβλημα που δε φάνηκε πουθενά σε εξετάσεις; 

 

Υ.Γ. Γράφω σήμερα τους συλλογισμούς μου επειδή πριν 3 εβδομάδες είχαμε ένα "ατύχημα" με τον σύντροφό μου αλλά δεν αγχώθηκα και ιδιαίτερα, γιατί σύμφωνα με τους γιατρούς είναι πάρα πολύ δύσκολη η σύλληψη για παχύσαρκες γυναίκες, οπότε θεώρησα απίθανο να συνέβη κάτι. Απλά έχω τις τελευταίες μέρες κάποιους πόνους στην πλάτη, πονοκεφάλους, συχνοουρία, κόπωση, ενόχληση στο στήθος, και γκούγκλαρα πιθανές αιτίες. Κακός σύμβουλος το ίντερνετ... Δεν ξέρω τι να σκεφτώ, αλλά όπως τα λένε οι δόκτορες, πιο πιθανό να μου άφησε κουσούρια ο κορονοιός και να χρειάζομαι καρδιολόγο παρά γυναικολόγο! 

Την καλημέρα μου, ευχαριστώ για το χρόνο όποιας διάβασε μέχρι τέλους, και συγνώμη για το σεντόνι...

Kαλημέρα!

Δεν θέλω να σχολιάσω τη γυναικολόγο...είναι απίστευτο, και  πιο απίστευτο ακόμα να ακούς τέτοια λόγια από γυναίκα! Πόσο κακιές μπορεί να γινόμαστε!

Καλή δύναμη σου εύχομαι στην προσπάθειά σου να χάσεις βάρος!

Τα 35 πλέον δεν θεωρούνται μεγάλη ηλικία για παιδί, είναι θα έλεγα η πιο συνηθισμένη... όμως, είσαι σίγουρη ότι θα έχεις χάσει το βάρος που υπολογίζεις ως τότε; ή θα βρεθείς 35 με τα τωρινά κιλά και άδικα θα έχεις περιμένει; Από την άλλη όμως, τώρα λες ότι δεν βιάζεσαι. Αν δεν νιώθεις έτοιμη, μη σκέφτεσαι μόνο την ηλικία, 30 είσαι, όχι 40+...

Πολλά ακούμε, όπως λές, νέες και υγιείς να δυσκολεύονται, "δύσκολες" περιπτώσεις να τα καταφέρνουν εύκολα. Κανείς δεν μπορεί να σου εγγυηθεί την έκβαση, αλλά η αλήθεια είναι ότι όσο πιο ευνοϊκές οι συνθήκες, τόσο καλύτερα και για εσένα και για το παιδί!

Όσο για την περίπτωση ΑΜΕΑ.. δεν ξέρω αν είναι εκ γενετής ή επίκτητο, και αν είναι εκ γενετής, αν φαίνεται σε εξετάσεις πχ αμνιοπαρακέντηση. Ένας γιατρός θα σου απαντήσει πιο έγκυρα.

Καλή επιτυχία σε ό,τι κι αν επιλέξεις!

[giouvarlaki1991]

ευχαριστώ για την απάντησή σου!! Ναι σίγουρα τα 35 δεν είναι γεράματα, αλλά τα 30 δεν είναι καλύτερα, και τα 25 ακόμα καλύτερα; Όσο γερνάνε τα ωάρια, τόσο χειρότερα δεν είναι από κάθε άποψη;;

Όταν λέω δε βιάζομαι, δεν εννοώ ότι δεν είμαι έτοιμη. Έχω βρει τον άνθρωπό μου, έχουμε κατασταλλάξει σε δουλειές, τόπο διαμονής, δεν έχω κάτι που με κρατάει, απλά δε βιάζομαι λόγω υγείας. 
Αν πρόκειται να κινδυνεύσω εγώ και το μωρό, προτιμώ να περιμένω λίγο!

Σίγουρη για τίποτα δε μπορώ να είμαι, δεν ξέρω πόσα κιλά θα είμαι σε 2 χρόνια, βλέπω πάντως ότι με τη θεραπεία κ τις οδηγίες του γιατρού, έχασα 30 κιλά μέσα σε 6 περίπου μήνες.
Δηλ στο βαθμό που περνά από το χέρι μου, θα συνεχίζω έτσι... 

Σ'ευχαριστώ πολύ και πάλι! 

[Polly1]

πρίν από 30 λεπτά , giouvarlaki1991 είπε:

Καλημέρα σε όλες! Θα ήθελα να φράψω τον πόνο μου, και να μου πείτε καμιά γνώμη, από προσωπικές σας εμπειρίες, σχετικά με εγκυμοσύνη σε πάρα πάρα πολλά κιλά. 

Είμαι 30 χρονών. Για χρόνια, από παιδί πάλευα με τα κιλά μου, τα λιγότερα που έχω φτάσει μετά τα 18 μου ήταν 100, ποτέ παρακάτω, και το μάξιμουμ 155. Έχω κάνει δίαιτα πάνω από 20 φορές, με διαιτολόγο, παθολόγο, καρδιολόγο, ενδοκρινολόγο, διαβητολόγο κλπ. Πάντα προσπαθούσα να τους πείσω ότι δεν τρώω τόσο όσο δείχνουν τα κιλά μου, αλλά ποτέ κανείς δεν πιστεύει ένα μπόγο 150 κιλών ότι τρώει 1 γιαουρτάκι και πέφτει για ύπνο... Πριν λίγους μήνες άρχισα να έχω διάφορα περίεργα συμπτώματα, εδώ θα προσπεράσω λεπτομέρειες και θα πω με λίγα λόγια ότι πέρασα από οφθαλμίατρο, ωριλά, νευρολόγο και μετά από καθαρές μαγνητικές με έστειλαν σε διαβητολόγο με ειδίκευση σε μεταβολικά νοσήματα για να καταλήξουμε να κάνουμε παράξενες, εξειδικευμένες ορμονικές και γονιδιακές εξετάσεις που αποκάλυψαν το λόγο που είμαι έτσι. Αποτέλεσμα: Με ήπια αγωγή, ξανά τέλεια δική μου διατροφή και αρκετό περπάτημα και κολύμπι, έφτασα από τα 155 στα 125. Όλος αυτός ο πρόλογος για να καταλήξω στο ότι είμαι μεν ντάμπο το ελεφαντάκι, αλλά η υγεία μου είναι πολύ καλή λόγω της νοσοκομειακής διατροφής και έντονης άσκησής μου σχεδόν όλα μου τα χρόνια. Δεν έχω χοληστερίνη, πίεση, ζάχαρο, τριγλυκερίδια, φραγμένες αρτηρίες κλπ. Είχα πίεση 13-14 αλλά από τα 140 κιλά και κάτω, και με τη διακοπή καπνίσματος, έχει γίνει φυσιολογική. Ένα θέμα είχα παρουσιάσει με υπογλυκαιμίες, αλλά δεν έχω διαβήτη. Συνέβαινε επειδή έτρωγα 2 φορές τη μέρα, 8 και 8. Το αντιμετωπίζουμε με γεύματα ανά 2-3 ώρες.

Όταν λοιπόν ρώτησα τον διαβητολόγο ποια είναι η γνώμη του για εγκυμοσύνη στα κιλά μου (155 τότε), μου είπε ότι τέτοιο βάρος δίνει μεγάλες πιθανότητες προβλημάτων πχ δυσκολία σύλληψης, αποβολή, προεκλαμψία, διαβήτη κύησης, μακροσωμία εμβρύου, αναπνευστικά και μεταβολικά προβλήματα για το παιδί στο μέλλον. Μου είπε ότι θα προτιμούσε να προσπαθήσουμε για παιδάκι αφού φτάσω στα 100 κιλά, αλλά ότι αν "τύχει" νωρίτερα ή αν επιμένω να βιαστώ, εδώ είμαστε να το προσπαθήσουμε, όλα γίνονται, μπορεί να μην υπάρξει κανένα πρόβλημα, να πάνε όλα καλά κλπ. 

Την ίδια εποχή ρώτησα μια γυναικολόγο, που μου συμπεριφέρθηκε πάρα πολύ άσχημα. Με αντιμετώπισε σαν δολοφόνο, μου είπε ότι έχω κάθε δικαίωμα να είμαι βόδι και να αυτοκτονώ καθημερινά καταβροχθίζοντας ότι junk food βρεθεί στο διάβα μου, αλλά δεν έχω κανένα δικαίωμα να πάρω μαζί μου στον τάφο και ένα μωρό. Μου είπε ότι γυναίκες σαν εμένα θα έπρεπε να διώκονται ποινικά για τις εγκληματικές σκέψεις τους και η προσπάθεια σύλληψης από μέρους εμού και των ομοίων μου θα έπρεπε να θεωρείται απόπειρα ανθρωποκτονίας από πρόθεση. 

Στη συνέχεια άλλαξα γυναικολόγο και ο καινούριος μου είπε πάνω κάτω ότι και ο διαβητολόγος. Μου εξήγησε τους κινδύνους και μου τόνισε ότι το πιο βασικό είναι η δυσκολία να δούμε καλά το έμβρυο σε μια παχύσαρκη γυναίκα και να είμαστε βέβαιοι ότι όλα είναι καλά (κάτι μου είπε συγκεκριμένα για αυχενική μοίρα, ότι δε φαίνεται καλά στον υπέρηχο και απο κει βλέπουμε αν υπάρχουν κάποιες ανωμαλίες, δεν είμαι πολύ σίγουρη). 

Στην πραγματικότητα εγώ δεν έχω λυσσάξει να κάνω παιδί, αντίθετα. Ναι, θα το ήθελα πάρα πολύ, αλλά σε καμία περίπτωση δε θα ήθελα να βάλω σε κίνδυνο ούτε τη δική μου ούτε τη δική του υγεία! 
Ο προβληματισμός μου ουσιαστικά έγκειται στο αν θα ήταν καλύτερο/ασφαλέστερο να κάνω παιδί στα 125 κιλά και 30 χρονών, παρά 80 κιλά και 35 χρονών. Ξέρω ότι μετά τα 30 η ηλικία είναι αντίπαλος, και όσο αυξάνεται η ηλικία αυξάνεται και ο κίνδυνος για επιπλοκές. 
Δεν έχω μιλήσει με στατιστικολόγο, δεν ξέρω ποια από τις 2 περιπτώσεις ενέχει περισσότερους κινδύνους, απλά φοβάμαι μήπως χάνοντας κιλά, χαθεί και πολύτιμος χρόνος που δε γυρίζει πίσω. 

Από την άλλη, γνωρίζω τόσες περιπτώσεις που με προβληματίζουν. Στο κοντινό μου περιβάλλον :

30 ετών, αδύνατη, αθλητική, παντελώς υγιής, είχε στην 1η εγκυμοσύνη αποβολή και στη 2η διαβήτη κύησης.
39 ετών, 10-15 κιλά λιγότερο απο μένα, φυσιολογικότατη εγκυμοσύνη και υγιές παιδί, 3 ετών σήμερα.
32 ετών,αδύνατη, υγιής, στο νοσοκ τον τελευταίο μήνα εγκυμοσύνης λόγω προεκλαμψίας, αλλά υγιείς και οι 2 τώρα. 
Η ξαδέρφη μου, 36 ετών, ίσως στα ίδια κιλά μ εμένα, με χοληστερίνες τριγλυκερίδια πίεση γενικά, κατά την εγκυμοσύνη οτι φαγητό να'ναι και κάπνισμα (!!!), ακινησία, δεν έπαθε τίποτα και γέννησε, και οι 2 μια χαρά. Το παιδί πάει δημοτικό. (??)
Η αδερφή μου, εγκυμοσύνη στα 41, σχετκά υγιής καθώς ανορεξική για αρκετά χρόνια, όλα φυσιολογικά μέχρι τέλος.
Κολλητή μου, 27 χρονών, υγιέστατη, διαβήτη κύησης και προεκλαμψία. 

Έχω μπερδευτεί. Κάθομαι και τα σκέφτομαι και αναρωτιέμαι τι πρέπει να κάνω; Αξίζει να χάσεις 5 χρόνια καιρό προσπαθώντας να φτάσεις το ιδανικό βάρος και να λύσεις οποιοδήποτε μικροσκοπικό πρόβλημα υγείας για να ξεκινήσεις με τις καλύτερες πιθανότητες; Είναι όμως αυτές οι καλύτερες πιθανότητες που μπορείς να διεκδικήσεις; Αδύνατη στα 35 ή ελέφαντας στα 30; Ή κάτι ενδιάμεσο, στα 100 κιλά που λέει και ο γιατρός; Βλέπω νέες να δυσκολεύονται, 40άρες να πιάνουν παιδί σε 2 μήνες, αδύνατες να τρέχουν με ζάχαρο και πίεση, χοντρές να τρώνε πίτσες, να καπνίζουν και να κάνουν μια χαρά παιδιά. Τελικά τι ισχύει; 

Επίσης κάτι άλλο που δεν έχω συζητήσει με τους γιατρούς, αφού δε βιάζομαι, και πολλές μπορεί να ξέρετε. Ο σύντροφός μου έχει αδερφό ΑΜΕΑ. Υπάρχουν εξετάσεις που γίνονται και μπορούν να εντοπίσουν τα πάντα εγκαίρως ή μπορεί παρά τον εξονυχιστικό έλεγχο να γεννηθεί παιδί με πρόβλημα που δε φάνηκε πουθενά σε εξετάσεις; 

 

Υ.Γ. Γράφω σήμερα τους συλλογισμούς μου επειδή πριν 3 εβδομάδες είχαμε ένα "ατύχημα" με τον σύντροφό μου αλλά δεν αγχώθηκα και ιδιαίτερα, γιατί σύμφωνα με τους γιατρούς είναι πάρα πολύ δύσκολη η σύλληψη για παχύσαρκες γυναίκες, οπότε θεώρησα απίθανο να συνέβη κάτι. Απλά έχω τις τελευταίες μέρες κάποιους πόνους στην πλάτη, πονοκεφάλους, συχνοουρία, κόπωση, ενόχληση στο στήθος, και γκούγκλαρα πιθανές αιτίες. Κακός σύμβουλος το ίντερνετ... Δεν ξέρω τι να σκεφτώ, αλλά όπως τα λένε οι δόκτορες, πιο πιθανό να μου άφησε κουσούρια ο κορονοιός και να χρειάζομαι καρδιολόγο παρά γυναικολόγο! 

Την καλημέρα μου, ευχαριστώ για το χρόνο όποιας διάβασε μέχρι τέλους, και συγνώμη για το σεντόνι...

Κοριτσάκι μου,τι γλυκιά που είσαι!! Κατ αρχάς ο γιατρός που είπε ότι θα πρέπει να διώκονται ποινικά οι παχύσαρκες που τολμούν να θέλουν παιδί,χρειάζεται ο ίδιος ποινική δίωξη!! Όσο για τα υπόλοιπα νομίζω ότι δίνεις μόνη σου τις απαντησεις!! Τίποτα δεν είναι απόλυτο!! Κι εγώ έχω τις ίδιες εμπειριες με τις δικές σου στο περιβάλλον όσον αφορά τη σχέση βάρος-ηλικία μητέρας και υγεία παιδιου.Σαφως τα 25 και τα 30 είναι καλύτερα,αλλά θεωρητικά πάντα!! Η ιατρική είναι μια επιστημη πιθανοτήτων!! Όμως εδώ μιλάμε για τη δική σου μοναδική περίπτωση!! Προσωπικά θα σου πρότεινα να συνεχίσεις το πρόγραμμα σου και να χάσεις αλλά 30 κιλά μετά από ένα 6μηνο και να ξεκινήσεις χωρίς άγχος για οτιδήποτε. Σχετικά με την περίπτωση ΑΜΕΑ ,πολλά σύνδρομα αναγνωρίζονται με σχετικές εξετάσεις. Καλή συνέχεια!!!

[vikib]

2 ώρες πρίν, giouvarlaki1991 είπε:

Καλημέρα σε όλες! Θα ήθελα να φράψω τον πόνο μου, και να μου πείτε καμιά γνώμη, από προσωπικές σας εμπειρίες, σχετικά με εγκυμοσύνη σε πάρα πάρα πολλά κιλά. 

Είμαι 30 χρονών. Για χρόνια, από παιδί πάλευα με τα κιλά μου, τα λιγότερα που έχω φτάσει μετά τα 18 μου ήταν 100, ποτέ παρακάτω, και το μάξιμουμ 155. Έχω κάνει δίαιτα πάνω από 20 φορές, με διαιτολόγο, παθολόγο, καρδιολόγο, ενδοκρινολόγο, διαβητολόγο κλπ. Πάντα προσπαθούσα να τους πείσω ότι δεν τρώω τόσο όσο δείχνουν τα κιλά μου, αλλά ποτέ κανείς δεν πιστεύει ένα μπόγο 150 κιλών ότι τρώει 1 γιαουρτάκι και πέφτει για ύπνο... Πριν λίγους μήνες άρχισα να έχω διάφορα περίεργα συμπτώματα, εδώ θα προσπεράσω λεπτομέρειες και θα πω με λίγα λόγια ότι πέρασα από οφθαλμίατρο, ωριλά, νευρολόγο και μετά από καθαρές μαγνητικές με έστειλαν σε διαβητολόγο με ειδίκευση σε μεταβολικά νοσήματα για να καταλήξουμε να κάνουμε παράξενες, εξειδικευμένες ορμονικές και γονιδιακές εξετάσεις που αποκάλυψαν το λόγο που είμαι έτσι. Αποτέλεσμα: Με ήπια αγωγή, ξανά τέλεια δική μου διατροφή και αρκετό περπάτημα και κολύμπι, έφτασα από τα 155 στα 125. Όλος αυτός ο πρόλογος για να καταλήξω στο ότι είμαι μεν ντάμπο το ελεφαντάκι, αλλά η υγεία μου είναι πολύ καλή λόγω της νοσοκομειακής διατροφής και έντονης άσκησής μου σχεδόν όλα μου τα χρόνια. Δεν έχω χοληστερίνη, πίεση, ζάχαρο, τριγλυκερίδια, φραγμένες αρτηρίες κλπ. Είχα πίεση 13-14 αλλά από τα 140 κιλά και κάτω, και με τη διακοπή καπνίσματος, έχει γίνει φυσιολογική. Ένα θέμα είχα παρουσιάσει με υπογλυκαιμίες, αλλά δεν έχω διαβήτη. Συνέβαινε επειδή έτρωγα 2 φορές τη μέρα, 8 και 8. Το αντιμετωπίζουμε με γεύματα ανά 2-3 ώρες.

Όταν λοιπόν ρώτησα τον διαβητολόγο ποια είναι η γνώμη του για εγκυμοσύνη στα κιλά μου (155 τότε), μου είπε ότι τέτοιο βάρος δίνει μεγάλες πιθανότητες προβλημάτων πχ δυσκολία σύλληψης, αποβολή, προεκλαμψία, διαβήτη κύησης, μακροσωμία εμβρύου, αναπνευστικά και μεταβολικά προβλήματα για το παιδί στο μέλλον. Μου είπε ότι θα προτιμούσε να προσπαθήσουμε για παιδάκι αφού φτάσω στα 100 κιλά, αλλά ότι αν "τύχει" νωρίτερα ή αν επιμένω να βιαστώ, εδώ είμαστε να το προσπαθήσουμε, όλα γίνονται, μπορεί να μην υπάρξει κανένα πρόβλημα, να πάνε όλα καλά κλπ. 

Την ίδια εποχή ρώτησα μια γυναικολόγο, που μου συμπεριφέρθηκε πάρα πολύ άσχημα. Με αντιμετώπισε σαν δολοφόνο, μου είπε ότι έχω κάθε δικαίωμα να είμαι βόδι και να αυτοκτονώ καθημερινά καταβροχθίζοντας ότι junk food βρεθεί στο διάβα μου, αλλά δεν έχω κανένα δικαίωμα να πάρω μαζί μου στον τάφο και ένα μωρό. Μου είπε ότι γυναίκες σαν εμένα θα έπρεπε να διώκονται ποινικά για τις εγκληματικές σκέψεις τους και η προσπάθεια σύλληψης από μέρους εμού και των ομοίων μου θα έπρεπε να θεωρείται απόπειρα ανθρωποκτονίας από πρόθεση. 

Στη συνέχεια άλλαξα γυναικολόγο και ο καινούριος μου είπε πάνω κάτω ότι και ο διαβητολόγος. Μου εξήγησε τους κινδύνους και μου τόνισε ότι το πιο βασικό είναι η δυσκολία να δούμε καλά το έμβρυο σε μια παχύσαρκη γυναίκα και να είμαστε βέβαιοι ότι όλα είναι καλά (κάτι μου είπε συγκεκριμένα για αυχενική μοίρα, ότι δε φαίνεται καλά στον υπέρηχο και απο κει βλέπουμε αν υπάρχουν κάποιες ανωμαλίες, δεν είμαι πολύ σίγουρη). 

Στην πραγματικότητα εγώ δεν έχω λυσσάξει να κάνω παιδί, αντίθετα. Ναι, θα το ήθελα πάρα πολύ, αλλά σε καμία περίπτωση δε θα ήθελα να βάλω σε κίνδυνο ούτε τη δική μου ούτε τη δική του υγεία! 
Ο προβληματισμός μου ουσιαστικά έγκειται στο αν θα ήταν καλύτερο/ασφαλέστερο να κάνω παιδί στα 125 κιλά και 30 χρονών, παρά 80 κιλά και 35 χρονών. Ξέρω ότι μετά τα 30 η ηλικία είναι αντίπαλος, και όσο αυξάνεται η ηλικία αυξάνεται και ο κίνδυνος για επιπλοκές. 
Δεν έχω μιλήσει με στατιστικολόγο, δεν ξέρω ποια από τις 2 περιπτώσεις ενέχει περισσότερους κινδύνους, απλά φοβάμαι μήπως χάνοντας κιλά, χαθεί και πολύτιμος χρόνος που δε γυρίζει πίσω. 

Από την άλλη, γνωρίζω τόσες περιπτώσεις που με προβληματίζουν. Στο κοντινό μου περιβάλλον :

30 ετών, αδύνατη, αθλητική, παντελώς υγιής, είχε στην 1η εγκυμοσύνη αποβολή και στη 2η διαβήτη κύησης.
39 ετών, 10-15 κιλά λιγότερο απο μένα, φυσιολογικότατη εγκυμοσύνη και υγιές παιδί, 3 ετών σήμερα.
32 ετών,αδύνατη, υγιής, στο νοσοκ τον τελευταίο μήνα εγκυμοσύνης λόγω προεκλαμψίας, αλλά υγιείς και οι 2 τώρα. 
Η ξαδέρφη μου, 36 ετών, ίσως στα ίδια κιλά μ εμένα, με χοληστερίνες τριγλυκερίδια πίεση γενικά, κατά την εγκυμοσύνη οτι φαγητό να'ναι και κάπνισμα (!!!), ακινησία, δεν έπαθε τίποτα και γέννησε, και οι 2 μια χαρά. Το παιδί πάει δημοτικό. (??)
Η αδερφή μου, εγκυμοσύνη στα 41, σχετκά υγιής καθώς ανορεξική για αρκετά χρόνια, όλα φυσιολογικά μέχρι τέλος.
Κολλητή μου, 27 χρονών, υγιέστατη, διαβήτη κύησης και προεκλαμψία. 

Έχω μπερδευτεί. Κάθομαι και τα σκέφτομαι και αναρωτιέμαι τι πρέπει να κάνω; Αξίζει να χάσεις 5 χρόνια καιρό προσπαθώντας να φτάσεις το ιδανικό βάρος και να λύσεις οποιοδήποτε μικροσκοπικό πρόβλημα υγείας για να ξεκινήσεις με τις καλύτερες πιθανότητες; Είναι όμως αυτές οι καλύτερες πιθανότητες που μπορείς να διεκδικήσεις; Αδύνατη στα 35 ή ελέφαντας στα 30; Ή κάτι ενδιάμεσο, στα 100 κιλά που λέει και ο γιατρός; Βλέπω νέες να δυσκολεύονται, 40άρες να πιάνουν παιδί σε 2 μήνες, αδύνατες να τρέχουν με ζάχαρο και πίεση, χοντρές να τρώνε πίτσες, να καπνίζουν και να κάνουν μια χαρά παιδιά. Τελικά τι ισχύει; 

Επίσης κάτι άλλο που δεν έχω συζητήσει με τους γιατρούς, αφού δε βιάζομαι, και πολλές μπορεί να ξέρετε. Ο σύντροφός μου έχει αδερφό ΑΜΕΑ. Υπάρχουν εξετάσεις που γίνονται και μπορούν να εντοπίσουν τα πάντα εγκαίρως ή μπορεί παρά τον εξονυχιστικό έλεγχο να γεννηθεί παιδί με πρόβλημα που δε φάνηκε πουθενά σε εξετάσεις; 

 

Υ.Γ. Γράφω σήμερα τους συλλογισμούς μου επειδή πριν 3 εβδομάδες είχαμε ένα "ατύχημα" με τον σύντροφό μου αλλά δεν αγχώθηκα και ιδιαίτερα, γιατί σύμφωνα με τους γιατρούς είναι πάρα πολύ δύσκολη η σύλληψη για παχύσαρκες γυναίκες, οπότε θεώρησα απίθανο να συνέβη κάτι. Απλά έχω τις τελευταίες μέρες κάποιους πόνους στην πλάτη, πονοκεφάλους, συχνοουρία, κόπωση, ενόχληση στο στήθος, και γκούγκλαρα πιθανές αιτίες. Κακός σύμβουλος το ίντερνετ... Δεν ξέρω τι να σκεφτώ, αλλά όπως τα λένε οι δόκτορες, πιο πιθανό να μου άφησε κουσούρια ο κορονοιός και να χρειάζομαι καρδιολόγο παρά γυναικολόγο! 

Την καλημέρα μου, ευχαριστώ για το χρόνο όποιας διάβασε μέχρι τέλους, και συγνώμη για το σεντόνι...

τραγικη η γυναικολογος

ευχομαι να μην ξαναντιμετωπισεις κτ παρομοιο

απο το ποστ σου ακουγεσαι συγκροτημενη κ πολυ γλυκια

το πιο θετικο ειναι οτι δ αντιμετωπιζεις καποιο προβλημα υγειας λογω των κιλων,κ πλεον εχεις πολυ καλη εξελιξη με την διατροφη

εφοσον δυο γιατροι(διαβητολογος κ νεος γυναικολογος)σου ειπαν οτι ειναι καλο να χασεις καποια κιλα ακομη,δωσε λιγο χρονο.να μην ρισκαρεις.μπορεις να μην περιμενεις 5,αλλα 1-2χρ

οσο για τα θεματα υγειας που μπορει να εχει το μωρο,εξαρταται αν ειναι γενετικο.οι περισσοτερες εξετασεις ειναι πιθανοτητες.υπαρχει κ η αμνιοπαρακεντηση.αλλα τυχαινει να γεννηθει κ καποιο παιδι με κτ σπανιο που δ περιμενε κανεις

[Emmi@]

Μην ασχολείσαι με τίποτα.

Έχω φτάσει 150 κιλά, έχασα τα 50 έμεινα έγκυος, και παλινδρομήσε ( καμία σχέση με τα κιλά) έμεινα έγκυος με μια επαφή στην ωορρηξία μου.

μετά από 3 μήνες ξανά έμεινα έγκυος, έχοντας πάρει πίσω 12 κιλά, πάλι με συχνές επαφές σε έναν μήνα. Είμαι 6 μηνών, έχω πάρει αλλά 8 κιλά δυστυχώς, το μωρό είναι μια χαρά, μετράω το ζάχαρο από δικό μου φόβο και είναι φυσιολογικό χωρίς να κάνω διατροφή, μέτραω κάθε μέρα την πιεση μου. Η μπέμπα είναι υγιέστατη και εγώ επίσης. Ο γιατρός μου δεν έχει πει ποτέ τίποτα για τα κιλά μου. (29 χρόνων)

Να συνεχίσεις την διατροφή σου για την καλή υγεία ( και εγώ έκανα περίπου 1 χρόνο διατροφή και έχασα τα 50 κιλά) φυσικά μόλις γεννήσω πρώτα ο Θεός θα συνεχίσω την διατροφή μου πρώτα από όλα για να δώσω στην μπέμπα την μαμά που της αξίζει από όλες τις απόψεις. Ωστόσο τα κιλά δεν είναι ανασταλτικός παράγοντας εφόσον δεν υπάρχει κάποιο άλλο πρόβλημα ( ορμονολογικο πχ)

Να μην αγχώνεσαι καθόλου και σου εύχομαι μέσα από την καρδιά μου τα καλύτερα!!

 

[ZWH]

Κοριτσια μας αρεσει δεν μας αρεσει τα πολλα κιλα δημιουργουν προβληματα και εδω δεν μιλαμε για πολλα κιλα αλλα για παχυσαρκια. Ναι τα πολλα κιλα μπορει να οδηγησουν σε διαβητη, σε προεκλαμψια και ενα σωρο αλλα σοβαρα προβληματα κατα την διαρκεια της κυησης με πολυ στεναχωρα αποτελεσματα. Εγω οταν επαθα προεκλαμψια παροτι δεν ημουν πολυ παχια, ο γιατρος μου ειπε οτι στην επομενη εγκυμοσυνη θα πρεπει να μεινω σε χαμηλα κιλα.

Ερωτηση, τον θυροειδη σου τον εχεις ελεγξει και αιματολογικα και υπερηχογραφικα; αν οχι καντο αμεσα. Ισως ειναι εκει η λυση των παραπανισιων κιλων σου. Να απαντησω και στην ερωτηση σου, εγω οσο και αν λαχταρουσα ενα μωρο θα περιμενα να πεσω σε πιο "ασφαλη" κιλα, πριν προχωρησω σε μια εγκυμοσυνη. Τα 35 χρονια δεν ειναι αρνητικος παραγοντας ενω τα 130-150 κιλα ειναι. 

Καλη δυναμη.

[Emmi@]

3 ώρες πρίν, ZWH είπε:

Κοριτσια μας αρεσει δεν μας αρεσει τα πολλα κιλα δημιουργουν προβληματα και εδω δεν μιλαμε για πολλα κιλα αλλα για παχυσαρκια. Ναι τα πολλα κιλα μπορει να οδηγησουν σε διαβητη, σε προεκλαμψια και ενα σωρο αλλα σοβαρα προβληματα κατα την διαρκεια της κυησης με πολυ στεναχωρα αποτελεσματα. Εγω οταν επαθα προεκλαμψια παροτι δεν ημουν πολυ παχια, ο γιατρος μου ειπε οτι στην επομενη εγκυμοσυνη θα πρεπει να μεινω σε χαμηλα κιλα.

Ερωτηση, τον θυροειδη σου τον εχεις ελεγξει και αιματολογικα και υπερηχογραφικα; αν οχι καντο αμεσα. Ισως ειναι εκει η λυση των παραπανισιων κιλων σου. Να απαντησω και στην ερωτηση σου, εγω οσο και αν λαχταρουσα ενα μωρο θα περιμενα να πεσω σε πιο "ασφαλη" κιλα, πριν προχωρησω σε μια εγκυμοσυνη. Τα 35 χρονια δεν ειναι αρνητικος παραγοντας ενω τα 130-150 κιλα ειναι. 

Καλη δυναμη.

Για αυτό ακριβώς και διευκρινησα και εγώ παραπάνω ότι δεν πρέπει να υπάρχει κάποιο ορμονολογικο πρόβλημα.

Δηλαδή όλες οι κοπέλες που έχουν πολλά κιλά δεν μπορούν να μπουν σε διαδικασία να κάνουν ένα μωρό; 

Δεν συμφωνω. Εγω δόξα τον Θεό, ούτε διαβήτη κύησης έχω, και για τις πιθανότητες προεκλαμψίας λαμβάνω σαλοσπιρ και δεν βάζω αλάτι. Αυτά μπορούν να συμβούν και σε μια κοπέλα χωρίς περιττά κιλα,σαφώς υπάρχουν περισσότερες πιθανότητες να συμβούν σε μια κοπέλα με περισσότερα κιλά, χωρίς όμως να είναι ανασταλτικός παράγοντας.

Ένας σοβαρός γυναικολογος μπορεί να την κατευθύνει και να βοηθήσει.

Ότι καλύτερο εύχομαι και καλη ανάσταση.

[ZWH]

1 hour ago, Emmi@ είπε:

Για αυτό ακριβώς και διευκρινησα και εγώ παραπάνω ότι δεν πρέπει να υπάρχει κάποιο ορμονολογικο πρόβλημα.

Δηλαδή όλες οι κοπέλες που έχουν πολλά κιλά δεν μπορούν να μπουν σε διαδικασία να κάνουν ένα μωρό; 

Δεν συμφωνω. Εγω δόξα τον Θεό, ούτε διαβήτη κύησης έχω, και για τις πιθανότητες προεκλαμψίας λαμβάνω σαλοσπιρ και δεν βάζω αλάτι. Αυτά μπορούν να συμβούν και σε μια κοπέλα χωρίς περιττά κιλα,σαφώς υπάρχουν περισσότερες πιθανότητες να συμβούν σε μια κοπέλα με περισσότερα κιλά, χωρίς όμως να είναι ανασταλτικός παράγοντας.

Ένας σοβαρός γυναικολογος μπορεί να την κατευθύνει και να βοηθήσει.

Ότι καλύτερο εύχομαι και καλη ανάσταση.

Ο καθενας μπορει να κανει οτι θελει, να ακουσει οποιον θελει. Τα 150 κιλα δεν ειναι απλα πολλα κιλα παραπανω, ειναι μια νοσηρη κατασταση που ενεχει πολλους κινδυνους. Σοβαρος γυναικολογος δεν ειναι αυτος που μας λεει αυτο που θελουμε να ακουσουμε.

[Emmi@]

Επιτρέψτε μου να γνωρίζω την νοσηρότητα της κατάστασης στα 150 κιλά αφού έχω υπάρξει και για μεγάλο χρονικό διάστημα όμως αναφέρω παραπάνω. Φυσικά και έχει πολύ κινδύνους, όπως έχει και χωρίς εγκυμοσύνη. Η καλή υγεία και η σωστή διατροφή χρειάζεται και σε εγκυμοσύνη και χωρίς. Ωστόσο δεν χρειάζεται να προεξοφλούμε καταστάσεις ούτε να απογοητεύουμε έναν άνθρωπο που βρίσκεται σε τέλμα και ζητάει μια ανθρώπινη συμβουλή. Υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος πάντα.

Τέλος, σοβαρός γυναικολογος είναι αυτός που είναι δίπλα στην γυναίκα είτε είναι 50 είτε 150 κιλά, χωρίς να κοροϊδεύει, να κινδυνολογει και να αγχωνει τον άλλον.

[Blue Velvet]

1 hour ago, ZWH είπε:

Ο καθενας μπορει να κανει οτι θελει, να ακουσει οποιον θελει. Τα 150 κιλα δεν ειναι απλα πολλα κιλα παραπανω, ειναι μια νοσηρη κατασταση που ενεχει πολλους κινδυνους. Σοβαρος γυναικολογος δεν ειναι αυτος που μας λεει αυτο που θελουμε να ακουσουμε.

Προφανώς και η παχυσαρκία κρύβει κινδύνους και ειδικά για μια έγκυο. Το θέμα είναι ότι αυτός ο ελεεινός τύπος μίλησε απίστευτα ρατσιστικά σε μια ασθενή του,κάτι το οποίο είναι αντιεπαγγελματικο και χυδαίο. Αυτές οι μπούρδες περί ποινικής διώξεως και αυτοκτονίας,όχι απλά δεν αρμόζουν σε γιατρό,αλλά  σε κανεναν άνθρωπο. Ο τύπος είναι επιστήμονας και θα πρέπει να φέρεται σαν επιστήμονας και όχι σαν τον τελευταίο κακιασμενο πανελιστα

[Emmi@]

πρίν από 16 λεπτά , Blue Velvet είπε:

Προφανώς και η παχυσαρκία κρύβει κινδύνους και ειδικά για μια έγκυο. Το θέμα είναι ότι αυτός ο ελεεινός τύπος μίλησε απίστευτα ρατσιστικά σε μια ασθενή του,κάτι το οποίο είναι αντιεπαγγελματικο και χυδαίο. Αυτές οι μπούρδες περί ποινικής διώξεως και αυτοκτονίας,όχι απλά δεν αρμόζουν σε γιατρό,αλλά  σε κανεναν άνθρωπο. Ο τύπος είναι επιστήμονας και θα πρέπει να φέρεται σαν επιστήμονας και όχι σαν τον τελευταίο κακιασμενο πανελιστα

Ακριβώς!!!!

[Mighty86]

συγγνώμη δεν βρήκα χρόνο να διαβάσω τις απαντήσεις αλλά για τι bmi μιλάμε; 

εγώ με υπέρβαρο bmi της τάξεως του 29 δλδ κάτω από 30 έκανα διαβήτη κύησης αλλά έχω κ ιστορικό στην οικογένεια κ σπω.

παρόλα αυτά επειδή η εγκυμοσύνη έχει αγωνίες πολλές είμαι της άποψης οτι δεν χρειάζεται να περάσουν 5 χρόνια 25 κιλά μπορείς να χάσεις κ σε 2 κ να προσπαθήσετε στα 32 σου. από περίοδο κ ωορρηξία πως τα πας; ρολόι;