Δεν ξέρω τι να κάνω με το άγχος...

[El86]

Καλησπέρα σας! Ήθελα να μοιραστώ μαζί σας τις σκέψεις μου και όλα όσα έχουν γίνει, οπότε ζητώ εκ των προτέρων συγνώμη για το μεγάλο κείμενο.
Είμαι μια μαμά ενός μωρού 5 μηνών. Από τη στιγμή που έμαθα ότι είμαι έγκυος μέχρι και που γέννησα, έζησα πολλές στρεσογόνες καταστάσεις (τροχαίο, ένας μεγάλος τσακωμός με πολύ καλούς φίλους, αλλαγές στη δουλειά που είχε ως αποτέλεσμα τη μείωση των αποδοχών μου και το σημαντικότερο, ότι στη 33η εβδομάδα προέκυψε θέμα με το μωρό και χρειάστηκε να κάνω αμνιοπαρακέντηση, αλλά τελικά πήγαν όλα καλά).
Όταν γέννησα, το άγχος συνεχίστηκε με τους γονείς και τα πεθερικά μου, για πραγματικά πάρα πολλούς λόγους, όπως το ότι μου ελεγαν ΣΥΝΕΧΕΙΑ τι να κάνω με το μωρό, γιατί πεινάει/βήχει το μωρό κτλ, με αποτέλεσμα από τον 2ο μήνα να μεγαλώνω το μωρό, χωρίς καμία βοήθεια από γονείς και πεθερικά. Ο σύζυγος μου εργάζεται και γυρνάει πάντα κουρασμένος. Κάνει πράγματα μεν, όχι όμως τόσα πολλά, ώστε να ξεκουράζομαι και γω.
Γενικά είμαι αρκετά αγχωδης, ωστόσο το άγχος μου έχει πλέον χτυπήσει κόκκινο. Κάθε μέρα κάνω αρνητικές σκέψεις (πχ ότι θα μπορούσα να αφιερώνω κι άλλο χρόνο στο μωρό μου, ότι δεν προλαβαίνω πάντα να μαγειρέψω κτλ). Επιπλέον, λόγω των έντονων εξάρσεων με τον covid, δεν βλέπω πλέον φίλους όπως πριν.
Έχω φτάσει σ' ένα σημείο που σχεδόν κάθε μέρα κλαίω και δεν έχω όρεξη πλέον για τίποτα, ούτε καν να αφιερώσω χρόνο για τον εαυτό μου. Έχω απελπιστει και δεν ξέρω τι να κάνω. Έκανα στην εγκυμοσύνη ψυχοθεραπείες, ωστόσο στην παρούσα φάση λόγω των μειωμένων οικονομικών δεν έχω τη δυνατότητα να ξανακάνω.
Σας ευχαριστώ που είχατε την υπομονή να διαβάσετε όλο το κείμενο ❤️

[Ele@n]

Καταλαβαίνω τι εννοείς. Σίγουρα η μητρότητα είναι ο πιο ωραίος αλλά και ο πιο δύσκολος ρόλος. Και κανένας δεν μας προετοιμάζει για το τι θα ακολουθήσει. Το μικρουλι σου θα μεγαλώσει σε λίγο και θα ξεκινήσεις πάλι να έχεις χρόνο και για τον εαυτό σου. Θα παίζει λίγο μόνο του, θα μπορείς να κάνεις κάτι άλλο ενώ παίζει και όχι να είσαι δίπλα του, θα πάει παιδικό και θα επανέλθεις στην καθημερινότητα σου. Κάνε λίγο υπομονή και όλα θα στρώσουν. 

[vikib]

2 ώρες πρίν, El86 είπε:

Καλησπέρα σας! Ήθελα να μοιραστώ μαζί σας τις σκέψεις μου και όλα όσα έχουν γίνει, οπότε ζητώ εκ των προτέρων συγνώμη για το μεγάλο κείμενο.
Είμαι μια μαμά ενός μωρού 5 μηνών. Από τη στιγμή που έμαθα ότι είμαι έγκυος μέχρι και που γέννησα, έζησα πολλές στρεσογόνες καταστάσεις (τροχαίο, ένας μεγάλος τσακωμός με πολύ καλούς φίλους, αλλαγές στη δουλειά που είχε ως αποτέλεσμα τη μείωση των αποδοχών μου και το σημαντικότερο, ότι στη 33η εβδομάδα προέκυψε θέμα με το μωρό και χρειάστηκε να κάνω αμνιοπαρακέντηση, αλλά τελικά πήγαν όλα καλά).
Όταν γέννησα, το άγχος συνεχίστηκε με τους γονείς και τα πεθερικά μου, για πραγματικά πάρα πολλούς λόγους, όπως το ότι μου ελεγαν ΣΥΝΕΧΕΙΑ τι να κάνω με το μωρό, γιατί πεινάει/βήχει το μωρό κτλ, με αποτέλεσμα από τον 2ο μήνα να μεγαλώνω το μωρό, χωρίς καμία βοήθεια από γονείς και πεθερικά. Ο σύζυγος μου εργάζεται και γυρνάει πάντα κουρασμένος. Κάνει πράγματα μεν, όχι όμως τόσα πολλά, ώστε να ξεκουράζομαι και γω.
Γενικά είμαι αρκετά αγχωδης, ωστόσο το άγχος μου έχει πλέον χτυπήσει κόκκινο. Κάθε μέρα κάνω αρνητικές σκέψεις (πχ ότι θα μπορούσα να αφιερώνω κι άλλο χρόνο στο μωρό μου, ότι δεν προλαβαίνω πάντα να μαγειρέψω κτλ). Επιπλέον, λόγω των έντονων εξάρσεων με τον covid, δεν βλέπω πλέον φίλους όπως πριν.
Έχω φτάσει σ' ένα σημείο που σχεδόν κάθε μέρα κλαίω και δεν έχω όρεξη πλέον για τίποτα, ούτε καν να αφιερώσω χρόνο για τον εαυτό μου. Έχω απελπιστει και δεν ξέρω τι να κάνω. Έκανα στην εγκυμοσύνη ψυχοθεραπείες, ωστόσο στην παρούσα φάση λόγω των μειωμένων οικονομικών δεν έχω τη δυνατότητα να ξανακάνω.
Σας ευχαριστώ που είχατε την υπομονή να διαβάσετε όλο το κείμενο ❤️

να σου ζησει!

αρχικα θα σου πω οτι πολλες νεες μαμαδες νιωθουν ετσι.ειτε γτ δ υπαρχουν παππουδες κοντα ειτε απο επιλογη γτ οταν ασχολουνται πολλοι,υπαρχουν πολλες αποψεις.δ το λεω για να μειωσω την δυσκολη κατασταση που νιωθεις.αλλα για να δεις οτι δ εισαι μονη.ειναι λογικο γτ ειναι ακομη μικρο το μωρακι σου.σε εχει πολυ αναγκη.δ πειραζει κ αν δ προλαβες το φαι

δ μπορω να ξερω ποσο συμμετεχει ο συζηγος,εσυ ξερεις αν θα μπορουσε να κανει κτ παραπανω

ισως να αναλαβει πχ το μπανακι του μωρου το βραδακι,θα ειναι κτ που θα βοηθησει κ στο δεσιμο τους.οταν επιστρεφει να του αφηνεις το μωρο εστω μιση ωριτσα να βγεις να περπατησεις λιγο,η αν εχεις αναγκη απλα να ξαπλωσεις κ να κανει οτι δ εισαι σπιτι

τωρα που εχει καλο καιρο,παρε το μωρο με το καροτσι κ βγειτε βολτες.δ χρειαζεται να κατσετε σε καποιο μαγαζι.απλα να περπατατε,κ στα μωρα αρεσει εξω.ετσι μια βολτα ισως να μπορεσεις να δεις κ καποια φιλη,εφοσον θελει να σε συνοδευσει

ψαξε αν υπαρχει κτ στο δημο σου,η στο δημοσιο νοσοκομειο της περιοχης σου για ειδικο ψυχικης υγειας,η μπορεις να επικοινωνησεις με την φαιναρετη

[Καντι]

12 ώρες πρίν, El86 είπε:

Καλησπέρα σας! Ήθελα να μοιραστώ μαζί σας τις σκέψεις μου και όλα όσα έχουν γίνει, οπότε ζητώ εκ των προτέρων συγνώμη για το μεγάλο κείμενο.
Είμαι μια μαμά ενός μωρού 5 μηνών. Από τη στιγμή που έμαθα ότι είμαι έγκυος μέχρι και που γέννησα, έζησα πολλές στρεσογόνες καταστάσεις (τροχαίο, ένας μεγάλος τσακωμός με πολύ καλούς φίλους, αλλαγές στη δουλειά που είχε ως αποτέλεσμα τη μείωση των αποδοχών μου και το σημαντικότερο, ότι στη 33η εβδομάδα προέκυψε θέμα με το μωρό και χρειάστηκε να κάνω αμνιοπαρακέντηση, αλλά τελικά πήγαν όλα καλά).
Όταν γέννησα, το άγχος συνεχίστηκε με τους γονείς και τα πεθερικά μου, για πραγματικά πάρα πολλούς λόγους, όπως το ότι μου ελεγαν ΣΥΝΕΧΕΙΑ τι να κάνω με το μωρό, γιατί πεινάει/βήχει το μωρό κτλ, με αποτέλεσμα από τον 2ο μήνα να μεγαλώνω το μωρό, χωρίς καμία βοήθεια από γονείς και πεθερικά. Ο σύζυγος μου εργάζεται και γυρνάει πάντα κουρασμένος. Κάνει πράγματα μεν, όχι όμως τόσα πολλά, ώστε να ξεκουράζομαι και γω.
Γενικά είμαι αρκετά αγχωδης, ωστόσο το άγχος μου έχει πλέον χτυπήσει κόκκινο. Κάθε μέρα κάνω αρνητικές σκέψεις (πχ ότι θα μπορούσα να αφιερώνω κι άλλο χρόνο στο μωρό μου, ότι δεν προλαβαίνω πάντα να μαγειρέψω κτλ). Επιπλέον, λόγω των έντονων εξάρσεων με τον covid, δεν βλέπω πλέον φίλους όπως πριν.
Έχω φτάσει σ' ένα σημείο που σχεδόν κάθε μέρα κλαίω και δεν έχω όρεξη πλέον για τίποτα, ούτε καν να αφιερώσω χρόνο για τον εαυτό μου. Έχω απελπιστει και δεν ξέρω τι να κάνω. Έκανα στην εγκυμοσύνη ψυχοθεραπείες, ωστόσο στην παρούσα φάση λόγω των μειωμένων οικονομικών δεν έχω τη δυνατότητα να ξανακάνω.
Σας ευχαριστώ που είχατε την υπομονή να διαβάσετε όλο το κείμενο ❤️

Να καθιερώσετε καθε απογευμα να πηγαίνετε στην παιδική χαρα, θα σου κανει πολυ καλο.

 Επισης μπορείς να καλέσεις στην φαιναρετη όπου ειναι εντελώς δωρεάν και τελος υπάρχει και το μεγάλο μας σπίτι που ειναι ενας πολυ ωραίος χώρος για μαμάδες και παιδακια. Δυστυχώς κλείνει την Παρασκευή για το καλοκαίρι  , στελεχώνεται απο ψυχολόγους και ειναι επισης δωρεάν αφηνεις σε κουτάκι αν θες κατι απο χρηματα.

[electra2021]

On 7/13/2022 at 11:20 AM, El86 said:

Καλησπέρα σας! Ήθελα να μοιραστώ μαζί σας τις σκέψεις μου και όλα όσα έχουν γίνει, οπότε ζητώ εκ των προτέρων συγνώμη για το μεγάλο κείμενο.
Είμαι μια μαμά ενός μωρού 5 μηνών. Από τη στιγμή που έμαθα ότι είμαι έγκυος μέχρι και που γέννησα, έζησα πολλές στρεσογόνες καταστάσεις (τροχαίο, ένας μεγάλος τσακωμός με πολύ καλούς φίλους, αλλαγές στη δουλειά που είχε ως αποτέλεσμα τη μείωση των αποδοχών μου και το σημαντικότερο, ότι στη 33η εβδομάδα προέκυψε θέμα με το μωρό και χρειάστηκε να κάνω αμνιοπαρακέντηση, αλλά τελικά πήγαν όλα καλά).
Όταν γέννησα, το άγχος συνεχίστηκε με τους γονείς και τα πεθερικά μου, για πραγματικά πάρα πολλούς λόγους, όπως το ότι μου ελεγαν ΣΥΝΕΧΕΙΑ τι να κάνω με το μωρό, γιατί πεινάει/βήχει το μωρό κτλ, με αποτέλεσμα από τον 2ο μήνα να μεγαλώνω το μωρό, χωρίς καμία βοήθεια από γονείς και πεθερικά. Ο σύζυγος μου εργάζεται και γυρνάει πάντα κουρασμένος. Κάνει πράγματα μεν, όχι όμως τόσα πολλά, ώστε να ξεκουράζομαι και γω.
Γενικά είμαι αρκετά αγχωδης, ωστόσο το άγχος μου έχει πλέον χτυπήσει κόκκινο. Κάθε μέρα κάνω αρνητικές σκέψεις (πχ ότι θα μπορούσα να αφιερώνω κι άλλο χρόνο στο μωρό μου, ότι δεν προλαβαίνω πάντα να μαγειρέψω κτλ). Επιπλέον, λόγω των έντονων εξάρσεων με τον covid, δεν βλέπω πλέον φίλους όπως πριν.
Έχω φτάσει σ' ένα σημείο που σχεδόν κάθε μέρα κλαίω και δεν έχω όρεξη πλέον για τίποτα, ούτε καν να αφιερώσω χρόνο για τον εαυτό μου. Έχω απελπιστει και δεν ξέρω τι να κάνω. Έκανα στην εγκυμοσύνη ψυχοθεραπείες, ωστόσο στην παρούσα φάση λόγω των μειωμένων οικονομικών δεν έχω τη δυνατότητα να ξανακάνω.
Σας ευχαριστώ που είχατε την υπομονή να διαβάσετε όλο το κείμενο ❤️

Πολύ καλές οι συμβουλές από πάνω, θα σε συμβούλευα επίσης να αποδεχτείς το άγχος, μην το πολεμάς, απλά πες ότι θα ζήσεις μαζί του, και θα το αγνοείς. Σαν μαμάδες έχουμε συνέχεια άγχος, άλλες λίγο, άλλες υπερβολικό, αλλά είναι πάντα εκεί. Μην αφήσεις όμως να κάνει κουμάντο. Φόρτωσε τα λίγο στον κόκορα, εγώ πλέον δεν σκάω αν δεν προλαβαίνω να μαγειρέψω ή να καθαρίσω, κάνω τα βασικά και ξεκουράζομαι. Είναι πιο σημαντικό το μωρό να έχει μια ξεκούραστη και ευτυχισμένη μαμά, παρά ένα τέλειο σπίτι.... 

[MumMaria]

On 13/7/2022 at 11:20 ΠΜ, El86 είπε:

Καλησπέρα σας! Ήθελα να μοιραστώ μαζί σας τις σκέψεις μου και όλα όσα έχουν γίνει, οπότε ζητώ εκ των προτέρων συγνώμη για το μεγάλο κείμενο.
Είμαι μια μαμά ενός μωρού 5 μηνών. Από τη στιγμή που έμαθα ότι είμαι έγκυος μέχρι και που γέννησα, έζησα πολλές στρεσογόνες καταστάσεις (τροχαίο, ένας μεγάλος τσακωμός με πολύ καλούς φίλους, αλλαγές στη δουλειά που είχε ως αποτέλεσμα τη μείωση των αποδοχών μου και το σημαντικότερο, ότι στη 33η εβδομάδα προέκυψε θέμα με το μωρό και χρειάστηκε να κάνω αμνιοπαρακέντηση, αλλά τελικά πήγαν όλα καλά).
Όταν γέννησα, το άγχος συνεχίστηκε με τους γονείς και τα πεθερικά μου, για πραγματικά πάρα πολλούς λόγους, όπως το ότι μου ελεγαν ΣΥΝΕΧΕΙΑ τι να κάνω με το μωρό, γιατί πεινάει/βήχει το μωρό κτλ, με αποτέλεσμα από τον 2ο μήνα να μεγαλώνω το μωρό, χωρίς καμία βοήθεια από γονείς και πεθερικά. Ο σύζυγος μου εργάζεται και γυρνάει πάντα κουρασμένος. Κάνει πράγματα μεν, όχι όμως τόσα πολλά, ώστε να ξεκουράζομαι και γω.
Γενικά είμαι αρκετά αγχωδης, ωστόσο το άγχος μου έχει πλέον χτυπήσει κόκκινο. Κάθε μέρα κάνω αρνητικές σκέψεις (πχ ότι θα μπορούσα να αφιερώνω κι άλλο χρόνο στο μωρό μου, ότι δεν προλαβαίνω πάντα να μαγειρέψω κτλ). Επιπλέον, λόγω των έντονων εξάρσεων με τον covid, δεν βλέπω πλέον φίλους όπως πριν.
Έχω φτάσει σ' ένα σημείο που σχεδόν κάθε μέρα κλαίω και δεν έχω όρεξη πλέον για τίποτα, ούτε καν να αφιερώσω χρόνο για τον εαυτό μου. Έχω απελπιστει και δεν ξέρω τι να κάνω. Έκανα στην εγκυμοσύνη ψυχοθεραπείες, ωστόσο στην παρούσα φάση λόγω των μειωμένων οικονομικών δεν έχω τη δυνατότητα να ξανακάνω.
Σας ευχαριστώ που είχατε την υπομονή να διαβάσετε όλο το κείμενο ❤️

Καλησπέρα και να χαίρεσαι το μωράκι σου.

Νομίζω όλα αυτά που περιγράφεις είναι φυσιολογικά ,αν σκεφτείς ειδικά ότι είσαι μόνο μανούλα για πέντε μήνες. Και ειδικά οι πρώτοι μήνες είναι από πολλές απόψεις δύσκολοι. Αναλαμβάνεις έναν καινούριο ρόλο,κάτι πρωτόγνωρο,αν το μωράκι είναι λιγάκι δύσκολο,έχει πονακια,δεν κοιμάται πολύ ,βάλε και τα ορμονικά που ακόμα είναι στο πικ τους,ε δεν θέλει κ πολύ .

Με το δεύτερο παιδάκι μου ζοριστηκα όπως εσύ. Άρχισα να χαίρομαι την μωρουδιλα του δυστυχώς μετά τους πρώτους 6 μήνες,μην σου πω 8. Είχα ήδη ένα παιδάκι ,τότε 14 μηνών,κ καμία βοήθεια από γονείς/πεθερικά κτλ,παρά μόνο τον άντρα μου ο οποίος δουλευε όμως,κ όλα αυτά σε περίοδο κοβιντ.

Αυτό που με βοήθησε , ιδιαίτερα,ήταν να παίρνω τον μεγάλο καρότσι,την μικρή μάρσιπο κ δώστου βόλτες. Ο μεγαλος χαιρόταν κ χαζευε κ η μικρή που ταλαιπωριοταν από κολικούς,ηρεμούσε κ κοιμόταν. Έτσι έβλεπα κ κανέναν άνθρωπο και ακόμα κ όταν δεν βόλευε με βοηθούσε ψυχολογικά να εκτονωθω. 

Επίσης ,όταν γυρίζει ο σύζυγος από την δουλειά ,μπορείς να ξεκλεψεις λίγο χρόνο κ για σένα,να ακούσεις μουσική με ακουστικά,να κάνεις ένα μεγάλο μπάνιο,να πας για έναν καφέ κ να μιλήσεις με μια φίλη σου. Και αν δεν σου βγαίνει στην αρχή,κάντο ακόμα κ μηχανικά κ θα δεις ότι θα βοηθηθεις.

Τέλος,να ξέρεις ότι αυτά που νιώθεις,όλες μας τα νιώσαμε λίγο πολύ σε στιγμές. Η μητρότητα είναι μεγάλη δοκιμασία. Επίσης ,αν με το μωρό σου ,σε αυτήν την φάση αισθάνεσαι απλά ότι είσαι ο φροντιστής του,αυτή είναι κ η αλήθεια. Θα δεις ότι όσο περνάει ο καιρός αυτό το κομμάτι θα γίνεται πιο εύκολο γιατί θα βλέπεις κ την ανταπόκριση,ένα χαμόγελο,ένα χάδι,αυτό το βλέμμα λατρείας στο πρόσωπο σου κ αργότερα φυσικά κ η επικοινωνία, αλληλεπίδραση κτλ. Οι πρώτοι μήνες είναι αρκετά ζορικοι αλλά τα καλύτερα έρχονται.