Cafe Ivf με δωρεά ωαρίων

[Ele@n]

3 ώρες πρίν, Mary H είπε:

Τι κανει ο μπεμπουλης? 

Καλά είναι ο γλυκός μου!!! Μεγαλώνει γρήγορα!!! Είμαστε στη φάση να συνηθίσουμε να βγαίνουμε πάλι έξω... Άντε κοντεύει και για σένα η ώρα η όμορφη!!!! Ρούφα τις στιγμές σαν να μην υπάρχει αύριο!!!

[wannabe]

Δε νομίζω ότι προσθέτω τίποτα καινούργιο επαναλαμβάνοντας ότι όντως το παιδί μας δεν είναι παιδί μας επειδή έχει το DNA μας, τολμώ να πω ούτε καν επειδή το γεννάμε. Είναι παιδί μας επειδή το μεγαλώνουμε και κυρίως επειδή επιλέγουμε να το κάνουμε. Ακόμα και στην περίπτωση της υιοθεσίας (όπου τα πράγματα είναι εντελώς ξεκάθαρα όσον αφορά το θέμα βιολογική μητέρα - θετή μητέρα) αρκεί να μιλήσει κάποιος μ' ένα υιοθετημένο παιδί για να καταλάβει ότι κανένα δεν αμφισβήτησε ποτέ ότι μητέρα του είναι αυτή που το μεγάλωσε. Όσα ψάξανε να βρούνε τους βιολογικούς γονείς τους το κάνανε αποκλειστικά για να καλύψουν κι αυτό το κομμάτι της διαδρομής τους χωρίς ν' αναπτύξουν συναισθηματικούς δεσμούς μαζί τους. 

Όταν, στις δικές μου προσπάθειες εξωσωματικής, αντιμετώπισα το ενδεχόμενο της δωρεάς, σκέφτηκα τα εξής ερωτήματα (που πιστεύω ότι το καθένα πρέπει να πάρει τη δική του απάντηση):

1.Θα είμαι μητέρα του; Εδώ το μόνο που μπορεί να υπάρχει είναι ένα τεράστιο ΝΑΙ. Πρέπει να είναι κάποιος εντελώς μικρόψυχος ή ανόητος για να πει κάτι διαφορετικό. Μικρόψυχοι και ανόητοι υπάρχουν αρκετοί γύρω μας αλλά η γνώμη τους δεν με αφορά σε καμία απόφαση και κίνηση της ζωής μου.

2.Θα πρέπει να το πω γενικώς; Κατέληξα ότι γενικώς και αορίστως δεν θα είχε νόημα να το πω. Γιατί, ας πούμε, να ενδιαφέρει η πληροφορία την θεία μου από το χωριό ή την περιπτερού που μπορεί να με δει με την κοιλιά; Θα τους έλεγα αν κάνω τεστ ωορρηξίας; Αν κάνω σεξ με τον άντρα μου μία ή δύο φορές τη βδομάδα; Αν πήγα σε γιατρούς και πόσους; Συνεπώς, γενικώς και αορίστως, "περιμένουμε παιδί, ευχαριστούμε για τις ευχές σας, γεια σας".

3.Θα άντεχα να μην το πω σε δικούς μου ανθρώπους; Εγώ προσωπικά όχι, δεν θα άντεχα. Δεν ξέρω αν θα το έλεγα στην 77χρονη μητέρα μου (η οποία λόγω ηλικίας και ανατροφής μάλλον δεν θα καταλάβαινε τη διαδικασία και τα δεδομένα της) αλλά στην κολλητή μου, στην αδελφή μου, στον παιδίατρο, θα το έλεγα. Για αρχή καθώς δεν έχω καμία εικόνα πώς θα ένιωθα στο μέλλον και σε πόσους ακόμα θα ήθελα ν' ανοιχτώ. Εκεί κατάλαβα ότι ήταν μάλλον προφανές ότι το θέμα θα μαθευόταν. Η κολλητή μου δεν θα το έλεγε στον άντρα της; Η αδελφή μου στην κολλητή της; Ο άντρας μου δεν θα ένιωθε την ανάγκη να το μοιραστεί με αντίστοιχα δυο - τρεις δικούς του; Μυστικό που το ξέρουν τρεις δεν είναι μυστικό, λέει ο σοφός λαός. Κατά συνέπεια ξεκινούσα με τη μεγάλη πιθανότητα το παιδί κάπου, κάπως, κάποτε, από κάποιον, ν' ακούσει μια κουβέντα.

4.Αν δεν το έλεγα στο παιδί, αν δεν το λέγανε ούτε οι δυο, πέντε, δέκα που θα το ξέρανε, θα το μάθαινε ούτως ή άλλως; Σκέφτηκα πως μάλλον ναι. Πρώτον επειδή η εποχή μας προχωράει με γοργούς ρυθμούς. Κάπου αναφέρθηκε για τα τεστ DNA που πουλάνε στο ίντερνετ και είναι μόδα να τα παίρνεις στην πλάκα για να δεις αν θα βγάλουνε ότι κατά το 10% είσαι αραβικής καταγωγής και κατά 30% ιταλικής. Κι αν το έκανε το παιδί μου κι έβγαινε ότι είναι π.χ. κατά 40%Ουκρανός/ή και κατά 20% Φιλανδός/ή ενώ ξέρει ότι οι παππούδες του ήρθαν π.χ. από την Μικρά Ασία και τη Θεσσαλία και περιμένει να δει Έλληνας, Τούρκος, Σλάβος, Άραβας, Ιταλός ή κάτι σχετικό και γειτονικό; Κι άντε ότι η δότρια είναι Ελληνίδα, αν το παιδί γίνει ο ίδιος γενετιστής ή γιατρός και υποψιαστεί πράγματα λόγω επαγγέλματος; Αν, χτυπάω ξύλο, βγει καμιά κουλή γενετική ασθένεια σ' αυτό ή σε μένα και εκεί πρέπει να ειπωθεί η αλήθεια; Αν διαβάσει κανένα άρθρο για τη γονιμότητα μετά τα 40 και του/της μπουν ψύλλοι στ' αυτιά πώς η μαμά τον/την απέκτησε στα 45, 47, 49;

5.Τελικά πρέπει να το μάθει το παιδί ή όχι; Για μένα αυτή ήταν η τελευταία ερώτηση στην σειρά και την απάντησα θετικά. Πιστεύω ότι η σχέση μας με το παιδί μας είναι μια σχέση εμπιστοσύνης. Ό,τι το αφορά πρέπει να το μαθαίνει από εμάς, την στιγμή που είναι σωστό. "Κι αν γυρίσει και μου πει ότι δεν είμαι η μάνα του;" Θα το αντιμετωπίσω με την ψυχραιμία που πρέπει ν' αντιμετωπίζουμε όλες τις "κεραμίδες" που ενδέχεται να πετάξει ένας/μια έφηβος/η. "Ντρέπομαι που είσαι μάνα μου". "Μακάρι να μην ήσουν μάνα μου". "Θα φύγω από το σπίτι". "Δεν έπρεπε να κάνεις ποτέ σου παιδιά". Δεν είναι λίγα αυτά που μπορεί ν' ακούσουμε.

Παλιά η υιοθεσία ήταν ταμπού. Τώρα είναι δεδομένο ότι πρόκειται για γονεϊκότητα/μητρότητα κι ότι το παιδί πρέπει να ξέρει. Παλιά η εγκυμοσύνη εκτός γάμου ήταν ταμπού (και γίνονταν τραγέλαφοι του στυλ η γιαγιά να μεγαλώνει το εγγόνι σαν δικό της παιδί, η μητέρα να λέει στο παιδί ότι ο πατέρας πέθανε κλπ.). Τώρα έχει γίνει κάτι τετριμμένο και το παιδί πάλι γνωρίζει τα δεδομένα. Η δωρεά ωαρίων αφορά στις μέρες μας χιλιάδες γυναίκες και χιλιάδες παιδιά. Είναι γονεϊκότητα, είναι μητρότητα, είναι θεόσταλτο δώρο της επιστήμης. Ταπεινή μου γνώμη, δεν είναι ανάγκη να την "φορτώνουμε" με αποκρύψεις που μπορεί στο μέλλον να γυρίσουν μπούμερανγκ ενώ πρόκειται απλώς για μια πληροφορία για την αρχή της διαδρομής ενός παιδιού που καταλήγει στην αγκαλιά των γονιών του.

 

ΥΓ.Επειδή τελικά έγινα μαμά με δικό μου γενετικό υλικό, σέβομαι απόλυτα αυτό που ειπώθηκε πριν. Ότι μόνο μια γυναίκα που έχει περάσει απ' αυτή τη διαδικασία, μπορεί να καταλάβει τι συναισθήματα γεννάει. Κατέθεσα απλώς τις δικές μου σκέψεις όταν βρέθηκα αντιμέτωπη με το ενδεχόμενο.

ΥΓ 2.Έχει ενδιαφέρον να παρακολουθήσει κάποιος ρεπορτάζ (δυστυχώς ξένα, προσωπικά είδα μερικά αγγλικά και γαλλικά) για παιδιά που γεννήθηκαν από δότες σπέρματος (και πια είναι τριαντάρηδες). Καταλήγει στα εξής συμπεράσματα: 1.Οι γονείς τους κάποια στιγμή τους το αποκάλυψαν ακόμα κι αν αρχικά είχαν αποφασίσει να σιωπήσουν. 2.Όλα θα προτιμούσαν να το είχαν μάθει νωρίτερα. 3.Όλα θεωρούν αδιαμφισβήτητο ότι ο πατέρας τους είναι πατέρας τους. 4.Τα περισσότερα θα θέλανε να βάλουν πρόσωπο στο ποιος είναι ο δότης σπέρματος, κυρίως για να έχουν μια πλήρη εικόνα του ιατρικού τους ιστορικού. 4.Όσα κατάφεραν να το μάθουν, καλύφθηκαν με το που είδαν τον άνθρωπο ή τη φωτογραφία του και δεν θέλησαν τίποτα παραπάνω. Η Γαλλία πια κινείται στη λογική να μπορεί το παιδί να πληροφορηθεί, αν το θέλει, την ταυτότητα του δότη/δότριας γαμετών, μετά την ενηλικίωσή του.

ΥΓ 3. (edited) Μοιάζω στον πατέρα μου γιατί έχω τα μάγουλά του και το βαρύ στήθος των γυναικών της οικογένειάς του. Μοιάζω στη μητέρα μου γιατί έχω τα μακριά δάχτυλά της και το ότι τα καστανά μας μαλλιά αργούν πολύ ν' ασπρίσουν. Μοιάζω στον πατέρα μου γιατί από μικρή τον άκουγα να λέει όταν αναστέναζε "αχ Παναγουλίτσα μου" και το επαναλαμβάνω χωρίς να το καταλαβαίνω και γελάει ο άντρας μου. Μοιάζω στην μητέρα μου γιατί όταν δυσαρεστούμαι κάνω τη δική της γκριμάτσα, σηκώνω τα φρύδια μου και λέω κοφτά "δεν θα το συζητήσουμε τώρα" και φρικάρει ο άντρας μου "ίδια η μάνα σου είσαι". Τι σημασία έχει αν το παιδί πάρει τη μύτη μας ή τα ζυγωματικά μας αφού σίγουρα θα πάρει τα καλά μας και τα κακά μας;

Επεξεργάστηκαν 16 Μαίου,2020 by wannabe

[Mary H]

Just now, Ele@n είπε:

Καλά είναι ο γλυκός μου!!! Μεγαλώνει γρήγορα!!! Είμαστε στη φάση να συνηθίσουμε να βγαίνουμε πάλι έξω... Άντε κοντεύει και για σένα η ώρα η όμορφη!!!! Ρούφα τις στιγμές σαν να μην υπάρχει αύριο!!!

Ο γλυκούλης θα απολαμβάνει τις βόλτες με τόσο ωραίο καιρό! Θα μεγαλώσει χωρίς να το καταλάβεις! 

Εμεις ετοιμάζουμε το δωματιο της μικρής, και αναρωτιόμαστε αν θα πάρουμε πορτ μπεμπε η καλαθουνα. Αυτά τα  τετριμμένα που για άλλες γυναίκες ίσως είναι αυτονόητα αλλά για μας είναι απίστευτα. Δεν πίστευα ότι ποτε θα έφτανε η ώρα να έχω  τέτοια διλήμματα....

Just now, wannabe είπε:

Δε νομίζω ότι προσθέτω τίποτα καινούργιο επαναλαμβάνοντας ότι όντως το παιδί μας δεν είναι παιδί μας επειδή έχει το DNA μας, τολμώ να πω ούτε καν επειδή το γεννάμε. Είναι παιδί μας επειδή το μεγαλώνουμε και κυρίως επειδή επιλέγουμε να το κάνουμε. Ακόμα και στην περίπτωση της υιοθεσίας (όπου τα πράγματα είναι εντελώς ξεκάθαρα όσον αφορά το θέμα βιολογική μητέρα - θετή μητέρα) αρκεί να μιλήσει κάποιος μ' ένα υιοθετημένο παιδί για να καταλάβει ότι κανένα δεν αμφισβήτησε ποτέ ότι μητέρα του είναι αυτή που το μεγάλωσε. Όσα ψάξανε να βρούνε τους βιολογικούς γονείς τους το κάνανε αποκλειστικά για να καλύψουν κι αυτό το κομμάτι της διαδρομής τους χωρίς ν' αναπτύξουν συναισθηματικούς δεσμούς μαζί τους. 

Όταν, στις δικές μου προσπάθειες εξωσωματικής, αντιμετώπισα το ενδεχόμενο της δωρεάς, σκέφτηκα τα εξής ερωτήματα (που πιστεύω ότι το καθένα πρέπει να πάρει τη δική του απάντηση):

1.Θα είμαι μητέρα του; Εδώ το μόνο που μπορεί να υπάρχει είναι ένα τεράστιο ΝΑΙ. Πρέπει να είναι κάποιος εντελώς μικρόψυχος ή ανόητος για να πει κάτι διαφορετικό. Μικρόψυχοι και ανόητοι υπάρχουν αρκετοί γύρω μας αλλά η γνώμη τους δεν με αφορά σε καμία απόφαση και κίνηση της ζωής μου.

2.Θα πρέπει να το πω γενικώς; Κατέληξα ότι γενικώς και αορίστως δεν θα είχε νόημα να το πω. Γιατί, ας πούμε, να ενδιαφέρει η πληροφορία την θεία μου από το χωριό ή την περιπτερού που μπορεί να με δει με την κοιλιά; Θα τους έλεγα αν κάνω τεστ ωορρηξίας; Αν κάνω σεξ με τον άντρα μου μία ή δύο φορές τη βδομάδα; Αν πήγα σε γιατρούς και πόσους; Συνεπώς, γενικώς και αορίστως, "περιμένουμε παιδί, ευχαριστούμε για τις ευχές σας, γεια σας".

3.Θα άντεχα να μην το πω σε δικούς μου ανθρώπους; Εγώ προσωπικά όχι, δεν θα άντεχα. Δεν ξέρω αν θα το έλεγα στην 77χρονη μητέρα μου (η οποία λόγω ηλικίας και ανατροφής μάλλον δεν θα καταλάβαινε τη διαδικασία και τα δεδομένα της) αλλά στην κολλητή μου, στην αδελφή μου, στον παιδίατρο, θα το έλεγα. Για αρχή καθώς δεν έχω καμία εικόνα πώς θα ένιωθα στο μέλλον και σε πόσους ακόμα θα ήθελα ν' ανοιχτώ. Εκεί κατάλαβα ότι ήταν μάλλον προφανές ότι το θέμα θα μαθευόταν. Η κολλητή μου δεν θα το έλεγε στον άντρα της; Η αδελφή μου στην κολλητή της; Ο άντρας μου δεν θα ένιωθε την ανάγκη να το μοιραστεί με αντίστοιχα δυο - τρεις δικούς του; Μυστικό που το ξέρουν τρεις δεν είναι μυστικό, λέει ο σοφός λαός. Κατά συνέπεια ξεκινούσα με τη μεγάλη πιθανότητα το παιδί κάπου, κάπως, κάποτε, από κάποιον, ν' ακούσει μια κουβέντα.

4.Αν δεν το έλεγα στο παιδί, αν δεν το λέγανε ούτε οι δυο, πέντε, δέκα που θα το ξέρανε, θα το μάθαινε ούτως ή άλλως; Σκέφτηκα πως μάλλον ναι. Πρώτον επειδή η εποχή μας προχωράει με γοργούς ρυθμούς. Κάπου αναφέρθηκε για τα τεστ DNA που πουλάνε στο ίντερνετ και είναι μόδα να τα παίρνεις στην πλάκα για να δεις αν θα βγάλουνε ότι κατά το 10% είσαι αραβικής καταγωγής και κατά 30% ιταλικής. Κι αν το έκανε το παιδί μου κι έβγαινε ότι είναι π.χ. κατά 40%Ουκρανός/ή και κατά 20% Φιλανδός/ή ενώ ξέρει ότι οι παππούδες του ήρθαν π.χ. από την Μικρά Ασία και τη Θεσσαλία και περιμένει να δει Έλληνας, Τούρκος, Σλάβος, Άραβας, Ιταλός ή κάτι σχετικό και γειτονικό; Κι άντε ότι η δότρια είναι Ελληνίδα, αν το παιδί γίνει ο ίδιος γενετιστής ή γιατρός και υποψιαστεί πράγματα λόγω επαγγέλματος; Αν, χτυπάω ξύλο, βγει καμιά κουλή γενετική ασθένεια σ' αυτό ή σε μένα και εκεί πρέπει να ειπωθεί η αλήθεια; Αν διαβάσει κανένα άρθρο για τη γονιμότητα μετά τα 40 και του/της μπουν ψύλλοι στ' αυτιά πώς η μαμά τον/την απέκτησε στα 45, 47, 49;

5.Τελικά πρέπει να το μάθει το παιδί ή όχι; Για μένα αυτή ήταν η τελευταία ερώτηση στην σειρά και την απάντησα θετικά. Πιστεύω ότι η σχέση μας με το παιδί μας είναι μια σχέση εμπιστοσύνης. Ό,τι το αφορά πρέπει να το μαθαίνει από εμάς, την στιγμή που είναι σωστό. "Κι αν γυρίσει και μου πει ότι δεν είμαι η μάνα του;" Θα το αντιμετωπίσω με την ψυχραιμία που πρέπει ν' αντιμετωπίζουμε όλες τις "κεραμίδες" που ενδέχεται να πετάξει ένας/μια έφηβος/η. "Ντρέπομαι που είσαι μάνα μου". "Μακάρι να μην ήσουν μάνα μου". "Θα φύγω από το σπίτι". "Δεν έπρεπε να κάνεις ποτέ σου παιδιά". Δεν είναι λίγα αυτά που μπορεί ν' ακούσουμε.

Παλιά η υιοθεσία ήταν ταμπού. Τώρα είναι δεδομένο ότι πρόκειται για γονεϊκότητα/μητρότητα κι ότι το παιδί πρέπει να ξέρει. Παλιά η εγκυμοσύνη εκτός γάμου ήταν ταμπού (και γίνονταν τραγέλαφοι του στυλ η γιαγιά να μεγαλώνει το εγγόνι σαν δικό της παιδί, η μητέρα να λέει στο παιδί ότι ο πατέρας πέθανε κλπ.). Τώρα έχει γίνει κάτι τετριμμένο και το παιδί πάλι γνωρίζει τα δεδομένα. Η δωρεά ωαρίων αφορά στις μέρες μας χιλιάδες γυναίκες και χιλιάδες παιδιά. Είναι γονεϊκότητα, είναι μητρότητα, είναι θεόσταλτο δώρο της επιστήμης. Ταπεινή μου γνώμη, δεν είναι ανάγκη να την "φορτώνουμε" με αποκρύψεις που μπορεί στο μέλλον να γυρίσουν μπούμερανγκ ενώ πρόκειται απλώς για μια πληροφορία για την αρχή της διαδρομής ενός παιδιού που καταλήγει στην αγκαλιά των γονιών του.

 

ΥΓ.Επειδή τελικά έγινα μαμά με δικό μου γενετικό υλικό, σέβομαι απόλυτα αυτό που ειπώθηκε πριν. Ότι μόνο μια γυναίκα που έχει περάσει απ' αυτή τη διαδικασία, μπορεί να καταλάβει τι συναισθήματα γεννάει. Κατέθεσα απλώς τις δικές μου σκέψεις όταν βρέθηκα αντιμέτωπη με το ενδεχόμενο.

ΥΓ 2.Έχει ενδιαφέρον να παρακολουθήσει κάποιος ρεπορτάζ (δυστυχώς ξένα, προσωπικά είδα μερικά αγγλικά και γαλλικά) για παιδιά που γεννήθηκαν από δότες σπέρματος (και πια είναι τριαντάρηδες). Καταλήγει στα εξής συμπεράσματα: 1.Οι γονείς τους κάποια στιγμή τους το αποκάλυψαν ακόμα κι αν αρχικά είχαν αποφασίσει να σιωπήσουν. 2.Όλα θα προτιμούσαν να το είχαν μάθει νωρίτερα. 3.Όλα θεωρούν αδιαμφισβήτητο ότι ο πατέρας τους είναι πατέρας τους. 4.Τα περισσότερα θα θέλανε να βάλουν πρόσωπο στο ποιος είναι ο δότης σπέρματος, κυρίως για να έχουν μια πλήρη εικόνα του ιατρικού τους ιστορικού. 4.Όσα κατάφεραν να το μάθουν, καλύφθηκαν με το που είδαν τον άνθρωπο ή τη φωτογραφία του και δεν θέλησαν τίποτα παραπάνω. Η Γαλλία πια κινείται στη λογική να μπορεί το παιδί να πληροφορηθεί, αν το θέλει, την ταυτότητα του δότη/δότριας γαμετών, μετά την ενηλικίωσή του.

Εξαιρετική ανάλυση! Σ ευχαριστούμε πολύ για όλα αυτά που παραθέτεις με ευγένεια σεβασμό και κατανόηση για τα διλήμματα κ τους προβληματισμούς μας! 

ΥΓ. Τις τελευταίες μέρες κλίνω στο να πω στο παιδι την αλήθεια για το γενετικό υλικό του. Διαβάζοντας κι αυτά που γράφεις με έπεισες τελειως!

[Ele@n]

Just now, Mary H είπε:

Ο γλυκούλης θα απολαμβάνει τις βόλτες με τόσο ωραίο καιρό! Θα μεγαλώσει χωρίς να το καταλάβεις! 

Εμεις ετοιμάζουμε το δωματιο της μικρής, και αναρωτιόμαστε αν θα πάρουμε πορτ μπεμπε η καλαθουνα. Αυτά τα  τετριμμένα που για άλλες γυναίκες ίσως είναι αυτονόητα αλλά για μας είναι απίστευτα. Δεν πίστευα ότι ποτε θα έφτανε η ώρα να έχω  τέτοια διλήμματα....

Εξαιρετική ανάλυση! Σ ευχαριστούμε πολύ για όλα αυτά που παραθέτεις με ευγένεια σεβασμό και κατανόηση για τα διλήμματα κ τους προβληματισμούς μας! 

ΥΓ. Τις τελευταίες μέρες κλίνω στο να πω στο παιδι την αλήθεια για το γενετικό υλικό του. Διαβάζοντας κι αυτά που γράφεις με έπεισες τελειως!

Ωωωω τέλεια ενασχόληση!!! Πού θα την κοιμίζεις στην αρχή; Στο δωμάτιό σας; Μπορείς να δεις λίκνο υφασμάτινο που κολλάει στο κρεββάτι σας, κατεβαίνει η μία πλευρά και βολεύει εσένα και αρέσει και στο μωρό.

[Thia1985]

4 ώρες πρίν, Mary H είπε:

Ο γλυκούλης θα απολαμβάνει τις βόλτες με τόσο ωραίο καιρό! Θα μεγαλώσει χωρίς να το καταλάβεις! 

Εμεις ετοιμάζουμε το δωματιο της μικρής, και αναρωτιόμαστε αν θα πάρουμε πορτ μπεμπε η καλαθουνα. Αυτά τα  τετριμμένα που για άλλες γυναίκες ίσως είναι αυτονόητα αλλά για μας είναι απίστευτα. Δεν πίστευα ότι ποτε θα έφτανε η ώρα να έχω  τέτοια διλήμματα....

Εξαιρετική ανάλυση! Σ ευχαριστούμε πολύ για όλα αυτά που παραθέτεις με ευγένεια σεβασμό και κατανόηση για τα διλήμματα κ τους προβληματισμούς μας! 

ΥΓ. Τις τελευταίες μέρες κλίνω στο να πω στο παιδι την αλήθεια για το γενετικό υλικό του. Διαβάζοντας κι αυτά που γράφεις με έπεισες τελειως!

Πραγματικά εξαιρετική η ανάλυση της! Ακριβώς αυτό που είπες, με σεβασμό. Εγώ εμμένω στην αρχική μου γνώμη, σε κανέναν τίποτα.Για Εμενα θα γίνει Κ τέλος, ούτε πρόκειται να συζητηθεί ποτέ. Είναι γνώμη Κ του άντρα μου αυτή Κ μάλιστα μου είπε συγκεκριμένα από τη στιγμή που θα μπει στην κοιλιά σου είναι παιδί μας Κ πραγματικά θα με έφερνες σε πολύ δύσκολη θέση εάν ποτέ το σκαλίζατε το θέμα. Επί λέξη. Όταν με το καλό τα καταφέρω, θα συνεχίσω να γράφω εδώ ώστε όπως βοηθήθηκα εγώ στο να πάρω την απόφαση, να βοηθήσω κι άλλες κοπέλες που δυσκολεύονται Κ παλεύουν με τα συναισθήματα που πάλεψα εγώ. 

8 ώρες πρίν, Mary H είπε:

Αφου μπηκες στον κοπο να μας αναφερεις ολα αυτα, δεν μας γραφεις και τη μεταφραση του transcriptome? Διαβασα  το αρθρο, το θεμα ειναι οτι εστιαζει στην αλληλεπιδραση του εμβρυου με το ενδομητριο, και πως το επηρεαζει.

Επισης στα λογια του καθηγητη που ανεφερα , μιλαει ξεκαθαρα  για dna. 

Εμενα αυτα τα δυο με καλυπτουν

Γι αυτο το λογο καλυτερα να μην ακουμε πολλα, ιδιως πραγματα που δεν μπορουμε να τα κατανοησουμε κ ειναι βαρια επιστημονικα, γιατι μας μπερδευουν και μας απομακρυνουν απ το στοχο μας, ιδιως για σας που ειστε στο κατωφλι της εξωσωματικης με δωρεα. Μπορει κατι τετοιο να σας αποθαρρυνει...

Πραγματικά Mary πάω να γράψω κάτι Κ βλέπω ότι δε θα μπορούσες να το είχες θέσει πιο καλά... Όχι μόνο εσύ, όλες όσες προσπαθούμε με αυτό τον τρόπο η όσες κυοφορειτε η ήδη έχετε γίνει μανούλες έτσι.. 

Είναι εκπληκτικό αυτό. 

Κι εμένα οι αναλύσεις αυτές που διάβασα με καλύπτουν και μάλιστα δυο εξωσωματικοι που επισκέφτηκα στο παρελθόν μου επιβεβαίωσαν για το DNA ,ξέροντας ήδη από την αρχή πρώτον ότι τότε δεν θα το έκανα και δεύτερο Κ πιο σημαντικό ότι απλά πήγα να πάρω τη γνώμη τους Κ δε θα συνέχιζα στο κέντρο τους. 

Όσο για το δίλημμα σου, εγώ θα έπαιρνα λίκνο όπως σου πε μια κοπέλα, το έχει φίλη μου κ ξετρελάθηκα, η μικρή της τρελαίνεται. 

[Mary H]

Just now, Thia1985 είπε:

Πραγματικά εξαιρετική η ανάλυση της! Ακριβώς αυτό που είπες, με σεβασμό. Εγώ εμμένω στην αρχική μου γνώμη, σε κανέναν τίποτα.Για Εμενα θα γίνει Κ τέλος, ούτε πρόκειται να συζητηθεί ποτέ. Είναι γνώμη Κ του άντρα μου αυτή Κ μάλιστα μου είπε συγκεκριμένα από τη στιγμή που θα μπει στην κοιλιά σου είναι παιδί μας Κ πραγματικά θα με έφερνες σε πολύ δύσκολη θέση εάν ποτέ το σκαλίζατε το θέμα. Επί λέξη. Όταν με το καλό τα καταφέρω, θα συνεχίσω να γράφω εδώ ώστε όπως βοηθήθηκα εγώ στο να πάρω την απόφαση, να βοηθήσω κι άλλες κοπέλες που δυσκολεύονται Κ παλεύουν με τα συναισθήματα που πάλεψα εγώ. 

Πραγματικά Mary πάω να γράψω κάτι Κ βλέπω ότι δε θα μπορούσες να το είχες θέσει πιο καλά... Όχι μόνο εσύ, όλες όσες προσπαθούμε με αυτό τον τρόπο η όσες κυοφορειτε η ήδη έχετε γίνει μανούλες έτσι.. 

Είναι εκπληκτικό αυτό. 

Κι εμένα οι αναλύσεις αυτές που διάβασα με καλύπτουν και μάλιστα δυο εξωσωματικοι που επισκέφτηκα στο παρελθόν μου επιβεβαίωσαν για το DNA ,ξέροντας ήδη από την αρχή πρώτον ότι τότε δεν θα το έκανα και δεύτερο Κ πιο σημαντικό ότι απλά πήγα να πάρω τη γνώμη τους Κ δε θα συνέχιζα στο κέντρο τους. 

Όσο για το δίλημμα σου, εγώ θα έπαιρνα λίκνο όπως σου πε μια κοπέλα, το έχει φίλη μου κ ξετρελάθηκα, η μικρή της τρελαίνεται. 

Εννοείται πως μόλις μεινεις εγκυουλα να συνεχίζεις να γράφεις κ να δίνεις κουράγιο στα κορίτσια! Εγω δεν ήμουν απ τις τυχερές κ δεν πέτυχα με την πρώτη. Είχα τόση ατυχία την πρώτη φορά με το εξωμητριο κ το χριρουργειο που μου ρθε να τα παρατήσω. Τη δεύτερη φορά στο αρνητικό λέω στο γιατρό ότι δεν θα γίνω μάνα μάλλον. Αν δεν είσαστε εσείς εδώ κ η ψυχολόγος μου θα τα είχα παρατήσει. 

Αν νιώθεις ότι δεν θέλεις να το πεις στο παιδι να μην το πεις μην πιεζεστε. Εγω τις τελευταίες μέρες έχω αλλάξει γνωμη. Θα το πω με την μορφή παραμυθιού κ μετά σιγά σιγά με βοήθεια ψυχολόγου θα μάθει το παιδι την αληθεια

3 ώρες πρίν, Ele@n είπε:

Ωωωω τέλεια ενασχόληση!!! Πού θα την κοιμίζεις στην αρχή; Στο δωμάτιό σας; Μπορείς να δεις λίκνο υφασμάτινο που κολλάει στο κρεββάτι σας, κατεβαίνει η μία πλευρά και βολεύει εσένα και αρέσει και στο μωρό.

Μάλλον θα δοκιμάσω το πορτ μπεμπε στο δωματιο μας κ αν δεν βολεύει έχει μια φίλη ξύλινο λικνολίκνο

[Thia1985]

Πολλές φορές φοβάμαι ότι δε θα τα καταφέρω αλλά δε θέλω να το σκέφτομαι, λέω όλα θα πάνε καλά και σύντομα θα έχω ευχάριστα νέα και θα τοιμαζω κι εγώ παιδικό!!

[Giova2015]

9 ώρες πρίν, Mary H είπε:

Αφου μπηκες στον κοπο να μας αναφερεις ολα αυτα, δεν μας γραφεις και τη μεταφραση του transcriptome? 

Καλημέρα! Transcriptome είναι το σύνολο των μεταγράφων ενός οργανισμού δηλαδή το σύνολο των μορίων RNA! 
Καλή συνέχεια σε όλα τα κορίτσια εύχομαι και μόνο επιτυχίες από εδώ και πέρα!

[Ζoitsa]

9 ώρες πρίν, anemoni1989 είπε:

Καλησπέρα σε όλες!!! Συγχαρητήρια για την προσπάθεια που κάνετε (τις προσπάθειες βασικά) για να γίνετε μητέρες!!! Παρακολουθώ το θέμα σας, από όταν έγινα μέλος του φόρουμ, παρότι δεν με αφορά η δωρεά ωαρίων!!! Ωστόσο, έχω ανατριχιασει από το πείσμα σας και τη θέληση σας και σας συγχαίρω για αυτό!!! Διαβάζω λοιπόν τι γράφετε περί dna, αν μεταβιβάζεται κάτι στο παιδί από εσάς ή όχι κλπ... Προσωπικά, έχω τη δική μου άποψη (και λόγω επαγγέλματος) αλλά δε βρίσκω το λόγο να την αναφέρω... Θα σας πω μόνο πως αν ερχόταν κάποιος σήμερα και μου έλεγε πως έγινε λάθος στο μαιευτήριο και μου δώσανε λάθος παιδί και αν θέλω να κάνω τραμπα με το σωστό, δεν θα το έκανα για κανένα λόγο!!! Την κόρη μου δεν την αγαπάω για το γενετικό της υλικό. Την αγαπάω για το είναι της, για το χαρακτήρα της που εγώ βοήθησα να αναπτύξει έως τώρα! Δεν με νοιάζει αν μου μοιάζει (δεν μου μοιάζει καθόλου), αν είναι ξανθιά, μελαχρινή, γαλανοματα, μαυροματα, αν έχει το dna το δικό μου ή της γειτόνισσας. Είναι παιδί δικό μου, όχι επειδή είναι από δικό μου ωάριο, ούτε επειδή τη γέννησα!!! Κι ας είχα 19 ώρες με πόνους μέχρι να βγει. Είναι παιδί μου γιατί εγώ την αναθρεφω. Εγώ την κανακευω όταν κλαίει. Εγώ τη μαλώνω όταν κάνει χαζομάρες, εγώ της μαθαίνω τραγουδάκια, της έμαθα να περπατάει, να μιλάει, να κάνει ότι κάνει. Είναι Κορη μου γιατί εγώ ξενυχτάω στο πλάι της όταν είναι άρρωστη. Εγώ την έτρεχα όταν αρρώστησε. Εγώ χάιδεψα και φίλησα τις πληγές της. Και αυτό το πλάσμα δεν θα το άλλαζα ακόμα κι αν ήταν γυφτάκι, μαυρακι, κινεζακι και μου το έδιναν κατά λάθος...

Τι θέλω να πω με αυτό??? Ένα παιδί δεν είναι δικό μας επειδή προέρχεται από ένα κύτταρο μας. Ούτε επειδή το εχει τη μύτη ή τις φακίδες μας. Ένα παιδί είναι δικό μας για πολλά περισσότερα πράγματα!!! Είναι για το χαρακτήρα του, για τα πράγματα που του μάθαμε, για τις δεξιότητες που ανέπτυξε με τη βοήθεια μας. Εκεί φαίνεται ο γονιός. Στην σωστή ανατροφή και όχι στη μεταβίβαση γενετικου υλικού ή στην ομοιότητα των εξωτερικών χαρακτηριστικών.

Είναι πάρα πολύ όμορφα αυτά που έγραψες κ έχουν σημασία όντας μανούλα, γνωρίζοντας τι σημαίνει η λέξη γονιός.Εμένα, και το εχω ξαναγράψει, δεν με ενδιαφέρει καθόλου αν θα μου μοιάζει.Σημασία έχει πρώτον να είναι γερό,  2ον να το μεγαλώσω σωστά κ να γίνει ενα υπεροχο ανεξάρτητο πλάσμα κ 3ον να ζήσω όλες αυτές τις υπέροχες καταστάσεις που ανέφερες με τα παιδάκια μου.Σε ευχαριστούμε που μοιράστηκες μαζί μας τις σκέψεις σου!!

[island1]

6 ώρες πρίν, wannabe είπε:

Δε νομίζω ότι προσθέτω τίποτα καινούργιο επαναλαμβάνοντας ότι όντως το παιδί μας δεν είναι παιδί μας επειδή έχει το DNA μας, τολμώ να πω ούτε καν επειδή το γεννάμε. Είναι παιδί μας επειδή το μεγαλώνουμε και κυρίως επειδή επιλέγουμε να το κάνουμε. Ακόμα και στην περίπτωση της υιοθεσίας (όπου τα πράγματα είναι εντελώς ξεκάθαρα όσον αφορά το θέμα βιολογική μητέρα - θετή μητέρα) αρκεί να μιλήσει κάποιος μ' ένα υιοθετημένο παιδί για να καταλάβει ότι κανένα δεν αμφισβήτησε ποτέ ότι μητέρα του είναι αυτή που το μεγάλωσε. Όσα ψάξανε να βρούνε τους βιολογικούς γονείς τους το κάνανε αποκλειστικά για να καλύψουν κι αυτό το κομμάτι της διαδρομής τους χωρίς ν' αναπτύξουν συναισθηματικούς δεσμούς μαζί τους. 

Όταν, στις δικές μου προσπάθειες εξωσωματικής, αντιμετώπισα το ενδεχόμενο της δωρεάς, σκέφτηκα τα εξής ερωτήματα (που πιστεύω ότι το καθένα πρέπει να πάρει τη δική του απάντηση):

1.Θα είμαι μητέρα του; Εδώ το μόνο που μπορεί να υπάρχει είναι ένα τεράστιο ΝΑΙ. Πρέπει να είναι κάποιος εντελώς μικρόψυχος ή ανόητος για να πει κάτι διαφορετικό. Μικρόψυχοι και ανόητοι υπάρχουν αρκετοί γύρω μας αλλά η γνώμη τους δεν με αφορά σε καμία απόφαση και κίνηση της ζωής μου.

2.Θα πρέπει να το πω γενικώς; Κατέληξα ότι γενικώς και αορίστως δεν θα είχε νόημα να το πω. Γιατί, ας πούμε, να ενδιαφέρει η πληροφορία την θεία μου από το χωριό ή την περιπτερού που μπορεί να με δει με την κοιλιά; Θα τους έλεγα αν κάνω τεστ ωορρηξίας; Αν κάνω σεξ με τον άντρα μου μία ή δύο φορές τη βδομάδα; Αν πήγα σε γιατρούς και πόσους; Συνεπώς, γενικώς και αορίστως, "περιμένουμε παιδί, ευχαριστούμε για τις ευχές σας, γεια σας".

3.Θα άντεχα να μην το πω σε δικούς μου ανθρώπους; Εγώ προσωπικά όχι, δεν θα άντεχα. Δεν ξέρω αν θα το έλεγα στην 77χρονη μητέρα μου (η οποία λόγω ηλικίας και ανατροφής μάλλον δεν θα καταλάβαινε τη διαδικασία και τα δεδομένα της) αλλά στην κολλητή μου, στην αδελφή μου, στον παιδίατρο, θα το έλεγα. Για αρχή καθώς δεν έχω καμία εικόνα πώς θα ένιωθα στο μέλλον και σε πόσους ακόμα θα ήθελα ν' ανοιχτώ. Εκεί κατάλαβα ότι ήταν μάλλον προφανές ότι το θέμα θα μαθευόταν. Η κολλητή μου δεν θα το έλεγε στον άντρα της; Η αδελφή μου στην κολλητή της; Ο άντρας μου δεν θα ένιωθε την ανάγκη να το μοιραστεί με αντίστοιχα δυο - τρεις δικούς του; Μυστικό που το ξέρουν τρεις δεν είναι μυστικό, λέει ο σοφός λαός. Κατά συνέπεια ξεκινούσα με τη μεγάλη πιθανότητα το παιδί κάπου, κάπως, κάποτε, από κάποιον, ν' ακούσει μια κουβέντα.

4.Αν δεν το έλεγα στο παιδί, αν δεν το λέγανε ούτε οι δυο, πέντε, δέκα που θα το ξέρανε, θα το μάθαινε ούτως ή άλλως; Σκέφτηκα πως μάλλον ναι. Πρώτον επειδή η εποχή μας προχωράει με γοργούς ρυθμούς. Κάπου αναφέρθηκε για τα τεστ DNA που πουλάνε στο ίντερνετ και είναι μόδα να τα παίρνεις στην πλάκα για να δεις αν θα βγάλουνε ότι κατά το 10% είσαι αραβικής καταγωγής και κατά 30% ιταλικής. Κι αν το έκανε το παιδί μου κι έβγαινε ότι είναι π.χ. κατά 40%Ουκρανός/ή και κατά 20% Φιλανδός/ή ενώ ξέρει ότι οι παππούδες του ήρθαν π.χ. από την Μικρά Ασία και τη Θεσσαλία και περιμένει να δει Έλληνας, Τούρκος, Σλάβος, Άραβας, Ιταλός ή κάτι σχετικό και γειτονικό; Κι άντε ότι η δότρια είναι Ελληνίδα, αν το παιδί γίνει ο ίδιος γενετιστής ή γιατρός και υποψιαστεί πράγματα λόγω επαγγέλματος; Αν, χτυπάω ξύλο, βγει καμιά κουλή γενετική ασθένεια σ' αυτό ή σε μένα και εκεί πρέπει να ειπωθεί η αλήθεια; Αν διαβάσει κανένα άρθρο για τη γονιμότητα μετά τα 40 και του/της μπουν ψύλλοι στ' αυτιά πώς η μαμά τον/την απέκτησε στα 45, 47, 49;

5.Τελικά πρέπει να το μάθει το παιδί ή όχι; Για μένα αυτή ήταν η τελευταία ερώτηση στην σειρά και την απάντησα θετικά. Πιστεύω ότι η σχέση μας με το παιδί μας είναι μια σχέση εμπιστοσύνης. Ό,τι το αφορά πρέπει να το μαθαίνει από εμάς, την στιγμή που είναι σωστό. "Κι αν γυρίσει και μου πει ότι δεν είμαι η μάνα του;" Θα το αντιμετωπίσω με την ψυχραιμία που πρέπει ν' αντιμετωπίζουμε όλες τις "κεραμίδες" που ενδέχεται να πετάξει ένας/μια έφηβος/η. "Ντρέπομαι που είσαι μάνα μου". "Μακάρι να μην ήσουν μάνα μου". "Θα φύγω από το σπίτι". "Δεν έπρεπε να κάνεις ποτέ σου παιδιά". Δεν είναι λίγα αυτά που μπορεί ν' ακούσουμε.

Παλιά η υιοθεσία ήταν ταμπού. Τώρα είναι δεδομένο ότι πρόκειται για γονεϊκότητα/μητρότητα κι ότι το παιδί πρέπει να ξέρει. Παλιά η εγκυμοσύνη εκτός γάμου ήταν ταμπού (και γίνονταν τραγέλαφοι του στυλ η γιαγιά να μεγαλώνει το εγγόνι σαν δικό της παιδί, η μητέρα να λέει στο παιδί ότι ο πατέρας πέθανε κλπ.). Τώρα έχει γίνει κάτι τετριμμένο και το παιδί πάλι γνωρίζει τα δεδομένα. Η δωρεά ωαρίων αφορά στις μέρες μας χιλιάδες γυναίκες και χιλιάδες παιδιά. Είναι γονεϊκότητα, είναι μητρότητα, είναι θεόσταλτο δώρο της επιστήμης. Ταπεινή μου γνώμη, δεν είναι ανάγκη να την "φορτώνουμε" με αποκρύψεις που μπορεί στο μέλλον να γυρίσουν μπούμερανγκ ενώ πρόκειται απλώς για μια πληροφορία για την αρχή της διαδρομής ενός παιδιού που καταλήγει στην αγκαλιά των γονιών του.

 

ΥΓ.Επειδή τελικά έγινα μαμά με δικό μου γενετικό υλικό, σέβομαι απόλυτα αυτό που ειπώθηκε πριν. Ότι μόνο μια γυναίκα που έχει περάσει απ' αυτή τη διαδικασία, μπορεί να καταλάβει τι συναισθήματα γεννάει. Κατέθεσα απλώς τις δικές μου σκέψεις όταν βρέθηκα αντιμέτωπη με το ενδεχόμενο.

ΥΓ 2.Έχει ενδιαφέρον να παρακολουθήσει κάποιος ρεπορτάζ (δυστυχώς ξένα, προσωπικά είδα μερικά αγγλικά και γαλλικά) για παιδιά που γεννήθηκαν από δότες σπέρματος (και πια είναι τριαντάρηδες). Καταλήγει στα εξής συμπεράσματα: 1.Οι γονείς τους κάποια στιγμή τους το αποκάλυψαν ακόμα κι αν αρχικά είχαν αποφασίσει να σιωπήσουν. 2.Όλα θα προτιμούσαν να το είχαν μάθει νωρίτερα. 3.Όλα θεωρούν αδιαμφισβήτητο ότι ο πατέρας τους είναι πατέρας τους. 4.Τα περισσότερα θα θέλανε να βάλουν πρόσωπο στο ποιος είναι ο δότης σπέρματος, κυρίως για να έχουν μια πλήρη εικόνα του ιατρικού τους ιστορικού. 4.Όσα κατάφεραν να το μάθουν, καλύφθηκαν με το που είδαν τον άνθρωπο ή τη φωτογραφία του και δεν θέλησαν τίποτα παραπάνω. Η Γαλλία πια κινείται στη λογική να μπορεί το παιδί να πληροφορηθεί, αν το θέλει, την ταυτότητα του δότη/δότριας γαμετών, μετά την ενηλικίωσή του.

ΥΓ 3. (edited) Μοιάζω στον πατέρα μου γιατί έχω τα μάγουλά του και το βαρύ στήθος των γυναικών της οικογένειάς του. Μοιάζω στη μητέρα μου γιατί έχω τα μακριά δάχτυλά της και το ότι τα καστανά μας μαλλιά αργούν πολύ ν' ασπρίσουν. Μοιάζω στον πατέρα μου γιατί από μικρή τον άκουγα να λέει όταν αναστέναζε "αχ Παναγουλίτσα μου" και το επαναλαμβάνω χωρίς να το καταλαβαίνω και γελάει ο άντρας μου. Μοιάζω στην μητέρα μου γιατί όταν δυσαρεστούμαι κάνω τη δική της γκριμάτσα, σηκώνω τα φρύδια μου και λέω κοφτά "δεν θα το συζητήσουμε τώρα" και φρικάρει ο άντρας μου "ίδια η μάνα σου είσαι". Τι σημασία έχει αν το παιδί πάρει τη μύτη μας ή τα ζυγωματικά μας αφού σίγουρα θα πάρει τα καλά μας και τα κακά μας;

συμφωνω σε καθε σου γραμμα.Να προσθεσω επισης οτι εγω προσωπικα το εχω δεδομενο οτι θα με ρωτησει μελλοντικα εαν ειναι με δανεικα ειδικα ουσα γυναικα.Για αυτα τα παιδια, αυτής της γενιας, θα ειναι κατι πολυ συνηθισμενο τοτε ως γεγονος.Εδω περασαμε στη φαση να αλλαζει ο πυρινας του ωαριου ...φανταστειτε γενετική 18-20 χρονια μετά..Με αυτην και με πολλές αλλαες ερωτησεις θα βρεθουμε όλες αντιμετωπες ειδικα οσες εχουμε κορες και η κληρονομικοτητα ειναι το πρωτο που ρωτανε οι γυναικολογοι.Εγω το εχω σιγουρο οτι ο γυναικολογος της θα τη ρωτησει κι οταν πει για τοσες παλλινδρομες ή εξωσωματικες μπορει να τη ρωτησει κι αυτό.Για αυτο και φυλαξα καθε εξεταση και φακελο.Απο απλες χοριακές μεχρι αιματος της διαδικασιας.

Ωστοσο νομιζω οτι η συζητηση κινειται αναμεσα σε δυο διαφορετικα θεματα.Ξεκαθαρα και αδιαμφισβητητα υπαρχει μαμα κι ειναι η ληπτρια.Οπως συμβαινει και με την παρενθετη και με την υιοθεσια.Γιατί απλά μανα ειναι αυτή που το ζει το παιδι της.Τώρα το γενετικο υλικό, εμενα μου ειπαν οτι προυπαρχει της εμφυτευσης και δεν αλλαζει.(κι αυτος ειναι ο λογος που δεν θα εμπαινα στη διαδικασια για δευτερο παιδι με δανεικα φοβουμενη ακριβως τη σχεση του με το πρωτο γιατι εκεί πια δε μιλάμε για τριγωνο μπαμπα μαμα παιδιού αλλα τετράγωνο με σχέσεις που δεν μπορώ να προβλέψω...το εχω συζητησει πολυ με κοριτσια εδω .Οταν εγω βεθηκα στο κατωφλι της επιλογής ,το μαυρο καλοκαιρι του 2016 μιλώντας με την ψυχολογο μου  τοτε μου ειπε αυτο που λεει κι η Μαιρη.Δηλαδή εαν χρειαζοσουν μεταμοσχευση καρδιας δεν θα το εκανες;Και μαλιστα εκει ευχεσαι και το θανατο καποιου για τη ζωή σου.Κι ειναι αληθεια.παιρνεις κυτταρο.Ναι αυτο το κυτταρο φτιαχνει ολοκληρο ανθρωπο so what???Mονο του το κάνει; ειδατε πολλά παιδια απο ωαριο μόνο;Νομίζω οι δικές μας φοβίες και αγωνιες παρουσιαζονται.Γιατι μεγαλωσαμε αλλιως και δυστυχως το κουβαλάμε ακόμα αυτό.Σε 20 χρονια πιστευω οτι τα παιδια θα ειναι τοσο εξοικειωμενα με την υποβοηθουμενη  που δεν θα τους ενδιαφερει αυτο το κυτταρο.3000 παιδια το χρονο στην Ελλάδα γεννιούνται από δανεικα.Με απλά μαθηματικά όταν τα παιδιά σας θα ειναι 18 ξεκινώντας απο σημερα θα ειναι 54.000 παιδιά...θα γυρισουν να πουν τι στους γονεις;Γιατί πηρες ωαριο και σπέρμα;(εχω δυο φιλες που πηραν και ωαριο και σπερμα)Να ψαξουν τι ;καταγωγή;Κορίτσια στη ζωή πάμε μπροστά όταν το βλέμμα ειναι μπροστα και βαζουμε το ενα ποδι μετα το αλλό.Η πρωτη ανασα του μωρού σας το πρωτο κλάμα θα δείξει το δρόμο...κι πιστεψτε με μηδενίζει τα πάντα..ολή σας την υπαρξη.....

Just now, Mary H είπε:

Εννοείται πως μόλις μεινεις εγκυουλα να συνεχίζεις να γράφεις κ να δίνεις κουράγιο στα κορίτσια! Εγω δεν ήμουν απ τις τυχερές κ δεν πέτυχα με την πρώτη. Είχα τόση ατυχία την πρώτη φορά με το εξωμητριο κ το χριρουργειο που μου ρθε να τα παρατήσω. Τη δεύτερη φορά στο αρνητικό λέω στο γιατρό ότι δεν θα γίνω μάνα μάλλον. Αν δεν είσαστε εσείς εδώ κ η ψυχολόγος μου θα τα είχα παρατήσει. 

Αν νιώθεις ότι δεν θέλεις να το πεις στο παιδι να μην το πεις μην πιεζεστε. Εγω τις τελευταίες μέρες έχω αλλάξει γνωμη. Θα το πω με την μορφή παραμυθιού κ μετά σιγά σιγά με βοήθεια ψυχολόγου θα μάθει το παιδι την αληθεια

Μάλλον θα δοκιμάσω το πορτ μπεμπε στο δωματιο μας κ αν δεν βολεύει έχει μια φίλη ξύλινο λικνολίκνο

και για να αλλαξουμε θεμα να παμε στα χαρουμενα, μη παρεις πορτ μπεμπε....Πηρα και τα 2 το λικνο θα σε σωσει..το πορτ μπεμπε η δικη μου το χρησιμοποιησε ελαχιστα...Ειχα δανειστει και καλαθουνα .Τις πρωτες 40 μερες χωρεσε εκει και την πηγαινα καθιστικο δωματιο.Μετα το λικνο.Επίσης μαρσιπος ειναι σωτηριος

[natassaki2006]

Just now, island1 είπε:

συμφωνω σε καθε σου γραμμα.Να προσθεσω επισης οτι εγω προσωπικα το εχω δεδομενο οτι θα με ρωτησει μελλοντικα εαν ειναι με δανεικα ειδικα ουσα γυναικα.Για αυτα τα παιδια, αυτής της γενιας, θα ειναι κατι πολυ συνηθισμενο τοτε ως γεγονος.Εδω περασαμε στη φαση να αλλαζει ο πυρινας του ωαριου ...φανταστειτε γενετική 18-20 χρονια μετά..Με αυτην και με πολλές αλλαες ερωτησεις θα βρεθουμε όλες αντιμετωπες ειδικα οσες εχουμε κορες και η κληρονομικοτητα ειναι το πρωτο που ρωτανε οι γυναικολογοι.Εγω το εχω σιγουρο οτι ο γυναικολογος της θα τη ρωτησει κι οταν πει για τοσες παλλινδρομες ή εξωσωματικες μπορει να τη ρωτησει κι αυτό.Για αυτο και φυλαξα καθε εξεταση και φακελο.Απο απλες χοριακές μεχρι αιματος της διαδικασιας.

Ωστοσο νομιζω οτι η συζητηση κινειται αναμεσα σε δυο διαφορετικα θεματα.Ξεκαθαρα και αδιαμφισβητητα υπαρχει μαμα κι ειναι η ληπτρια.Οπως συμβαινει και με την παρενθετη και με την υιοθεσια.Γιατί απλά μανα ειναι αυτή που το ζει το παιδι της.Τώρα το γενετικο υλικό, εμενα μου ειπαν οτι προυπαρχει της εμφυτευσης και δεν αλλαζει.(κι αυτος ειναι ο λογος που δεν θα εμπαινα στη διαδικασια για δευτερο παιδι με δανεικα φοβουμενη ακριβως τη σχεση του με το πρωτο γιατι εκεί πια δε μιλάμε για τριγωνο μπαμπα μαμα παιδιού αλλα τετράγωνο με σχέσεις που δεν μπορώ να προβλέψω...το εχω συζητησει πολυ με κοριτσια εδω .Οταν εγω βεθηκα στο κατωφλι της επιλογής ,το μαυρο καλοκαιρι του 2016 μιλώντας με την ψυχολογο μου  τοτε μου ειπε αυτο που λεει κι η Μαιρη.Δηλαδή εαν χρειαζοσουν μεταμοσχευση καρδιας δεν θα το εκανες;Και μαλιστα εκει ευχεσαι και το θανατο καποιου για τη ζωή σου.Κι ειναι αληθεια.παιρνεις κυτταρο.Ναι αυτο το κυτταρο φτιαχνει ολοκληρο ανθρωπο so what???Mονο του το κάνει; ειδατε πολλά παιδια απο ωαριο μόνο;Νομίζω οι δικές μας φοβίες και αγωνιες παρουσιαζονται.Γιατι μεγαλωσαμε αλλιως και δυστυχως το κουβαλάμε ακόμα αυτό.Σε 20 χρονια πιστευω οτι τα παιδια θα ειναι τοσο εξοικειωμενα με την υποβοηθουμενη  που δεν θα τους ενδιαφερει αυτο το κυτταρο.3000 παιδια το χρονο στην Ελλάδα γεννιούνται από δανεικα.Με απλά μαθηματικά όταν τα παιδιά σας θα ειναι 18 ξεκινώντας απο σημερα θα ειναι 54.000 παιδιά...θα γυρισουν να πουν τι στους γονεις;Γιατί πηρες ωαριο και σπέρμα;(εχω δυο φιλες που πηραν και ωαριο και σπερμα)Να ψαξουν τι ;καταγωγή;Κορίτσια στη ζωή πάμε μπροστά όταν το βλέμμα ειναι μπροστα και βαζουμε το ενα ποδι μετα το αλλό.Η πρωτη ανασα του μωρού σας το πρωτο κλάμα θα δείξει το δρόμο...κι πιστεψτε με μηδενίζει τα πάντα..ολή σας την υπαρξη.....

και για να αλλαξουμε θεμα να παμε στα χαρουμενα, μη παρεις πορτ μπεμπε....Πηρα και τα 2 το λικνο θα σε σωσει..το πορτ μπεμπε η δικη μου το χρησιμοποιησε ελαχιστα...Ειχα δανειστει και καλαθουνα .Τις πρωτες 40 μερες χωρεσε εκει και την πηγαινα καθιστικο δωματιο.Μετα το λικνο.Επίσης μαρσιπος ειναι σωτηριος

Εξαιρετική!!!!!

[Ζoitsa]

12 ώρες πρίν, Renula είπε:

Αυτές τις μέρες διάβασα κ εγω 5-6 πράγματα για τα δανεικά, DNA δότριας-λήπτριας κλπ κλπ
Δυστυχώς...όταν μπαίνουμε στην διαδικασία αυτή.. ο ψυχισμός μας είναι τόσο θα έλεγα "fragile".. ακούμε δεξια-ακούμε αριστερά, μετά βλεέπουμε τόσες μανούλες με τα καροτσάκια, βλέπω τόσες φίλες/γνωστές μου που "έπιασαν με τον κρίνο"...
Δεν ξέρω αν και κατά πόσο θα μου μοιάζει.. αλλά πιστεύω πως θα είναι δικό μας γιατί μέσα μας θα μεγαλώνει 9 μήνες..
Καλή επιτυχία σύντομα σε όλες μας, όποιο δρόμο και να διαλέξουμε !!!!!!

Καλή επιτυχία κ σε σένα κορίτσι μου.Πιστεύω όταν θα είσαι πραγματικά έτοιμη κ το αποφασίσεις θα πάψεις να ασχολείσαι με δευτερεύουσες σκέψεις κ θα σε απασχολεί μόνο η επιτυχία της προσπάθειας.Για να μη μιλήσω οταν με το καλό τα καταφέρεις!!Άντε γειά!!Θα ξυπνάς κ θα κοιμάσαι μονο με τη σκέψη να είμαι καλά το ή τα μπεμπάκια!!Επειδή το ζω σου το εγγυώμαι!!

Κ πάλι πολύ καλή επιτυχία

[island1]

Just now, natassaki2006 είπε:

Εξαιρετική!!!!!

με σενα εχουμε πει και 2 κουβεντες παραπανω.....μανουλα της καρδιας μου

[natassaki2006]

Just now, island1 είπε:

με σενα εχουμε πει και 2 κουβεντες παραπανω.....μανουλα της καρδιας μου

Αμοιβαία τα αισθήματα.....!!!!!!

[Thia1985]

Εμένα πρόσφατα με ρώτησε ο άντρας μου αν κάνουμε το σωστό(ξέρει και ήμουν ξεκάθαρη ότι αφού τα καταφέρουμε, πάμε πάλι με δικά μου οπότε λογική η ερώτηση του)και του λέω ΘΕΛΩ παιδί οπότε ναι, κάνουμε το σωστό, κάνουμε το ένα βήμα παραπάνω να αποκτήσουμε οικογένεια. Πραγματικά, κάθε μα κάθε απόγευμα που βγάζει η γειτόνισσα τα μικρά στο μπαλκόνι κρύβομαι πίσω από την κουζίνα και τα χαζεύω. Γελάω όταν μιλάνε τα κορίτσια μεταξύ τους, όταν βλέπω το μεγαλύτερο να αγκαλιάζει το μικρότερο, μια μέρα μάλιστα το μικρότερο μου κούνησε το χεράκι, σα να με χαιρετούσε και μου στελνε φιλάκια... Και πεισμώνω, πεισμώνω πολύ. Θέλω να κρατήσω παιδί στην αγκαλιά μου, να βιώσω όλες αυτές τις χαρές...Είναι ο λόγος που νευριάζω όταν μου λέει η μητέρα μου ψάξε για δουλειά και την κοιτάω με νεύρα και της λέω όχι, δεν πρόκειται με τίποτα να ψάξω αν δεν αποκτήσω παιδί...ο λόγος που κοιμάμαι πλέον ήσυχα τα βράδυα...Και κοιμάται και ο άντρας μου. Γιατί αποφασίσαμε ότι θέλουμε πολλά παιδάκια στο σπιτικό μας, γιατί ονειρευόμαστε. Ποια εγώ, που ούτε να ακούσω για δωρεά και μόλις μου είπε κάνουμε το σωστό τον αγριοκοίταξα φοβούμενη μην κάνει πίσω. Εγώ δεν κάνω.

Και Mary μου να ξέρεις, ήσουν ένα από τα άτομα που με βοήθησαν στο να πάρω την απόφαση αυτή, ο τρόπος που περιγράφεις τόσους μήνες το πως βιώνεις την εγκυμοσύνη σου, το πως περιμένεις τη μπουμπού σου.